Ο Χ. Παπουτσής και οι δράστες της αποτρόπαιου εγκλήματος.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Hμερομηνία δημοσίευσης: 13-05-10

Η γιορτή της μητέρας και η επιστροφή του Χρήστου Παπουτσή Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr

[.............]
Καθόλα αξιέπαινη είναι η επίκαιρη αναφορά του γραμματέα της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ στα τραγικά γεγονότα της 5ης Μαΐου: «Και στο μυαλό όλων μας ειδικά αυτές τις μέρες έρχονται, πρώτες απ’ όλες, οι μητέρες των τριών νέων ανθρώπων, που χάθηκαν τόσο αναίτια την περασμένη εβδομάδα, θύματα μιας ανεξέλεγκτης οργής και της ευθύνης όλων μας για τις παθογένειες ενός συστήματος, που εμείς χτίσαμε και μέσα στο οποίο εκείνοι απλώς βρέθηκαν». Δεν έχω σκοπό να αδικήσω τον Χρήστο Παπουτσή, αποδίδοντάς του προθέσεις, τις οποίες θέλω να πιστεύω ότι δεν έχει. Ομως, η παράλειψη οιασδήποτε αναφοράς στους φυσικούς αυτουργούς του φόνου των τριών εργαζομένων –έστω και αν είναι ανεπίγνωστη– έχει ξεχωριστή αξία, γιατί εκφράζει ένα χαρακτηριστικό στον τρόπο με τον οποίο οργανώθηκε (ή αποδιοργανώθηκε) η κοινωνία μας, κατά την εποχή που μεγαλούργησε η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου, στην οποία ο ίδιος ανήκει.
Εννοώ την υποβάθμιση της σημασίας της ατομικής ευθύνης, μέσα στην σταδιακή επέκταση του κοινωνικού πολτού, που διαμόρφωσε ο λαϊκισμός της «Μεταπολίτευσης». Οταν, λ.χ., κατά καιρούς, οι καταληψίες έκαιγαν το Πολυτεχνείο και κατέστρεφαν δημόσια περιουσία, επικαλούμενοι πολιτικούς λόγους, η αριστερή διανόηση τους υπερασπιζόταν με εμβριθείς αναλύσεις για τα κοινωνικά αίτια της οργής, που ήταν απείρως σημαντικότερα από τις ίδιες τις πράξεις, ώσπου το σύστημα και οι αδικίες του (η «κακούργα κοινωνία») έγινε ικανός λόγος για να επιδεικνύεται ανοχή (αν όχι να δικαιολογούνται κιόλας) κάθε είδους έκνομες πράξεις. Διαχωρίσαμε την ελευθερία από την ευθύνη, με αποτέλεσμα η ελευθεριότητα να θεωρείται δικαίωμα. Τα επίχειρα τα ζήσαμε τον Δεκέμβριο του 2008, με την στάση της τότε κυβέρνησης...
Οργή, δικαιολογημένη ή όχι, για την υποχρεωτική καθίζηση του βιοτικού επιπέδου μας, αισθάνονται πολύ περισσότεροι από τους δράστες της αποτρόπαιου εγκλήματος. Είναι όμως ορισμένοι μόνον –και από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο– εκείνοι που οργανώνουν και εκτελούν, με ψυχρό επαγγελματισμό, τον εμπρησμό μιας τράπεζας με το προσωπικό της να βρίσκεται μέσα. Η γενικευμένη ατιμωρησία των ισχυρών, με την οποία όλοι αγανακτούν σήμερα, έχει τη ρίζα της στην επικράτηση των αξιών που έθεσαν την ατομική ευθύνη σε δεύτερη μοίρα και ακόμη παρακάτω, ώσπου η επίκληση της σήμερα να ακούγεται αναχρονισμός. Δεν αμφιβάλλω ότι ο Χρήστος Παπουτσής συμφωνεί με όλα αυτά και ίσως λυπάται για την παράλειψη μιας εν παρόδω αναφοράς στους φυσικούς αυτουργούς του εγκλήματος.