Εκτός από την προβοκάτσια υπάρχει και η ασυδοσία
Η κυρία Παπαρήγα είχε κάνει κάποια δήλωση προηγουμένως· εν πάση περιπτώσει, την ώρα όπου οι πολιτικοί αρχηγοί μιλούσαν εκτάκτως στη Βουλή για τα γεγονότα στην Αθήνα, εκείνη δεν ήταν σε θέση να μιλήσει. (Ισως μετείχε σε πνευματιστική seance, για να πάρει γραμμή από τον Λένιν - δεν ξέρω...). Οπότε εκ μέρους του κόμματος (δηλαδή, του λαού - έννοιες ταυτόσημες για το ΚΚΕ), μίλησε ο πολύς Θανάσης Παφίλης. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ δεν έχασε τον χρόνο του με μικροαστικούς συναισθηματισμούς. Αν δεν κάνω λάθος, δεν είχε ούτε δύο τυπικές κουβέντες να πει για τους τρεις εργαζομένους που είχαν σκοτώσει οι πυρπολητές του κτιρίου της MARFIN - ίσως τον είχε καλύψει η κυρία Παπαρήγα με την προηγηθείσα δήλωσή της και, συνεπώς, δεν είχε την υποχρέωση να το πράξει και εκείνος.
Αντιθέτως, ξεκίνησε λέγοντας ότι «οι εργαζόμενοι δέχονται τη μεγαλύτερη επίθεση από το 1974». Προφανώς, οι τρεις νεκροί δεν ήσαν εργαζόμενοι κατά την αντίληψη του Θ. Παφίλη, αφού για το ΚΚΕ εκείνη την ημέρα οι εργαζόμενοι είχαν την υποχρέωση να είναι με το μπλοκ του ΠΑΜΕ και πουθενά αλλού. Οι άνθρωποι που εργάζονταν την ημέρα της απεργίας και έχασαν τη ζωή τους πιθανόν να ήσαν... απεργοσπάστες; Στη συνέχεια, μας είπε ότι τα γεγονότα οφείλοντο σε προβοκάτσια και ότι ο λαός το καταλαβαίνει αυτό, επειδή βλέπει «ποιος ωφελείται». Το υπόλοιπο της ομιλίας του αφιερώθηκε στην προσπάθεια να αποδείξει ότι το ΚΚΕ υπήρξε θύμα προβοκάτσιας μπροστά στο κτίριο της Βουλής και, καταλήγοντας, μας βεβαίωσε ότι οι λαϊκοί αγώνες δεν θα υποχωρήσουν και είναι μονόδρομος.
Σε ρόλο Κασσάνδρας, ο Αλέξης Τσίπρας -απηχώντας, κατά κάποιο τρόπο, παλαιότερους ύμνους του για τον «Δεκέμβρη»- ξεκίνησε τονίζοντας ότι ζούμε ιστορικές στιγμές, που «έρχονται από το μέλλον». Ασφαλώς, καταδίκασε τη βία (χωρίς να χρειασθεί προηγουμένως να του ζητηθεί ρητώς από παριστάμενους βουλευτές άλλων κομμάτων, όπως είχε συμβεί στην περίπτωση του Θ. Παφίλη), αλλά και αυτός υποστήριξε τη θεωρία της προβοκάτσιας, παρουσιάζοντας μια αφηρημένη και ιδανική θεώρηση του λαού, που ελάχιστα διέφερε από εκείνη του ΚΚΕ: «Τη βία δεν την επιλέγει ο λαός. Την επιλέγουν αυτοί που φοβούνται τον λαό. Πρόκειται για προβοκάτσια». Εμμέσως, έκανε και μια χειρονομία καλής θελήσεως προς το ΚΚΕ. Αφού συνηγόρησε υπέρ της εκδοχής Παφίλη για προβοκάτσια εις βάρος του ΚΚΕ μπροστά από τη Βουλή, είπε: «Τώρα πλέον είμαστε έμπειροι όλοι και δεν θα πέσουμε στις παγίδα της διχόνοιας. Ο κάθε δημοκρατικός πολίτης πρέπει να περιμένει τέτοιες επιθέσεις». Ενδιαφέρουσα κίνηση, καθότι ενδεικτική του βαθύτερου φόβου του για τις συνέπειες που θα έχουν τα γεγονότα στην ανοχή της κοινωνίας προς την αριστερή εξαλλοσύνη.
Με λίγα λόγια, η Αριστερά έκανε ό,τι μπορούσε για να αποσείσει κάθε ευθύνη για τα γεγονότα, καταφεύγοντας στην προσφιλή της λενινιστική σοφιστεία ότι ο υπαίτιος είναι πάντα όποιος ωφελείται. Είναι μια μέθοδος ανάλυσης, που βασίζεται στη γραμμική αντίληψη της εξέλιξης των γεγονότων, που αποκλείει τον παράγοντα του τυχαίου, που δεν μπορεί να επεξεργασθεί την πραγματικότητα ως προϊόν της σύνθεσης πολλών και ανεξάρτητων σκοπιμοτήτων, αλλά αντιλαμβάνεται ό,τι συμβαίνει ως αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης βούλησης. Η ευκολία της είναι ότι σε απαλλάσσει από τη βάσανο της σκέψης και έτσι ο καθένας μπορεί να αποδείξει αυτό που θέλει, αρκεί να διαλέξει την κατάλληλη γραμμή και να την ακολουθήσει. Για το ΚΚΕ, λ.χ., από τις δολοφονίες των τριών άτυχων εργαζομένων ωφελούνται οι εχθροί του κόμματος και όσοι υπονομεύουν τους αγώνες του, δηλαδή όλοι οι άλλοι εκτός από τους ήδη εντεταγμένους στις τάξεις του. Από το σκορποχώρι του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα με εξέπληττε να ακούσω ότι η προβοκάτσια στήθηκε από τις διεθνείς αγορές και όσους αμφισβητούν, βασίμως ή μη, τη δυνατότητα του ευρώ να επιβιώσει της ελληνικής κρίσης. Για τους ακροδεξιούς, είναι βέβαιο ότι τις δολοφονικές επιθέσεις καθοδηγούσαν οι Εβραίοι...
Ομως, εκτός από την προβοκάτσια, τα σκοτεινά κέντρα, τη Λέσχη Bilderberg και δεν ξέρω ’γω τι άλλο, υπάρχει και η ασυδοσία, την οποία τμήματα της Αριστεράς την υποθάλπουν συστηματικά. Το ΚΚΕ, λ.χ., χρησιμοποιεί απροκάλυπτα τη βία στους αγώνες του. Ο αποκλεισμός του λιμανιού στον Πειραιά και η ομηρία τουριστών που επρόκειτο να επιβιβασθούν σε κρουαζιερόπλοιο ήταν βία. Μόλις τις προάλλες, ο Μάκης Μαΐλης του ΚΚΕ είπε από τηλεοράσεως ότι δεν αναγνωρίζει το Σύνταγμα, επειδή δεν το έχει ψηφίσει! (Δηλαδή το 93 % των Ελλήνων ψηφοφόρων, που δεν ψήφισαν το ΚΚΕ στις εκλογές, τι πρέπει να κάνουν αν πάρουν στα σοβαρά το επιχείρημά του;) Από κοντά και ο ΣΥΡΙΖΑ, που άνοιξε τις αγκάλες του σε κάθε μορφής ακραίες τάσεις του κοινωνικού περιθωρίου και ηρωοποίησε απερίφραστα «την εξέγερση του Δεκέμβρη». Αν στην εικόνα προσθέσουμε και την απροθυμία ή την ανικανότητα του κράτους να κάνει χρήση της ισχύος του (θυμηθείτε τη στάση του τότε υπουργού Εσωτερικών τον Δεκέμβριο του 2008 και δείτε πού οδήγησε σήμερα...), καθώς και τη σχεδόν θεσμοποιημένη ατιμωρησία των αναρχικών στο άβατο των Εξαρχείων, δεν είναι να απορούμε πώς φθάσαμε ώς εδώ σήμερα. Αφήσαμε να σπείρουν ανέμους, ας ετοιμαστούμε τώρα να θερίσουμε θύελλες.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου