Γ. Κύρτσος-Γιατί δυσκολεύεται η κυβέρνηση

 

ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΝΑ ΠΕΣΕΙ ΘΥΜΑ ΤΗΣ ΑΣΥΝΕΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΧΕΙΡΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ

 

Γιατί δυσκολεύεται η κυβέρνηση

 

Γιώργος Κύρτσος -- 21-06-2010

Οι αντιδράσεις που προκάλεσαν τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση για το ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις και η μεγάλη δημοσκοπική πτώση της αναδεικνύουν τα λάθη και τις παραλείψεις του κ. Παπανδρέου και των συνεργατών του. Θεωρούμε υπερβολικά τα σενάρια για υποτιθέμενη «ανταρσία» βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, είναι φανερό, όμως, ότι οι πολιτικές αναταράξεις στον κυβερνητικό χώρο θα είναι συνεχείς και αρκετά έντονες.
Η ασυνέπεια
Η κυβερνητική ηγεσία δεν έχει προετοιμάσει την κοινή γνώμη για τα σκληρά μέτρα που παίρνει. Ο κ. Παπανδρέου διεκδίκησε την πρωθυπουργία σε στενή συνεργασία με το συνδικαλιστικό ΠΑΣΟΚ και στη βάση εντυπωσιακών υποσχέσεων για παροχές.
Αρκεί να θυμίσουμε ότι ο κ. Παπανδρέου αξιοποίησε τις προεδρικές εκλογές του 2010 για να επιβάλει την επιτάχυνση των εξελίξεων και τις πρόωρες βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου 2009. Βασικά συνθήματά του ήταν «δεν πάει άλλο με την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή» και πως «υπάρχουν τα λεφτά» για φιλολαϊκές παροχές και την καλύτερη χρηματοδότηση του κράτους πρόνοιας.
Η αναφορά στο μεγαλύτερο απ’ ό,τι το υπολόγιζε η κυβέρνηση Καραμανλή δημοσιονομικό έλλειμμα δεν εξηγεί πλήρως, στην αντίληψη των περισσότερων πολιτών, τη στροφή από τις προεκλογικές δεσμεύσεις για παροχές στην πρωτοφανή λιτότητα που εφαρμόζεται με βάση το πολυσυζητημένο μνημόνιο. Εάν, μάλιστα, λάβουμε υπόψη μας ότι τους τελευταίους μήνες του 2009 η κυβέρνηση Παπανδρέου έκανε κάποιες φιλολαϊκές παροχές, υπογραμμίζοντας ότι οποιαδήποτε απόκλιση στο δημοσιονομικό έλλειμμα δεν θα επηρέαζε την οικονομική της στρατηγική, καταλαβαίνουμε γιατί η πολιτική ασυνέπεια της κυβερνητικής ηγεσίας προκαλεί τόσο αρνητικές αντιδράσεις.
Ρεκόρ προχειρότητας
Με τον τρόπο που χειρίζεται τα ζητήματα μεγάλης οικονομικής και κοινωνικής σημασίας η κυβέρνηση διεκδικεί ρεκόρ προχειρότητας.
Αποδεικνύεται ότι ο κ. Παπανδρέου και οι συνεργάτες του υπέγραψαν το μνημόνιο χωρίς να έχουν κατανοήσει πλήρως το περιεχόμενό του. Δέσμευσαν έτσι την Ελλάδα σε μια ισοπεδωτική οικονομική και κοινωνική πολιτική, που μπορεί να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από αυτά που θα λύσει. Ο πρωθυπουργός δεν είχε κανένα λόγο να παραδοθεί άνευ όρων στους πιστωτές της Ελλάδας, οι οποίοι είχαν σημαντικό οικονομικό κίνητρο να αποτρέψουν την οικονομική κατάρρευσή της. Ενδεχόμενη στάση πληρωμών της Ελλάδας θα προκαλούσε αλυσιδωτή αντίδραση στη νότια Ευρώπη, στην Ευρωζώνη και στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Αυτό δεν σημαίνει ότι υπήρχαν εύκολες λύσεις αλλά ότι, εάν ο κ. Παπανδρέου και το οικονομικό επιτελείο είχαν προετοιμαστεί σωστά για τη δύσκολη διαπραγμάτευση, θα μπορούσαν να είχαν εξασφαλίσει την εφαρμογή μιας λιγότερο αντιαναπτυξιακής και αντιλαϊκής πολιτικής. Άλλωστε οι ίδιοι που μας επέβαλαν αυτή την πολιτική κάνουν τώρα λόγο για σενάρια οικονομικής αποτυχίας εξαιτίας των πληθωριστικών πιέσεων που προκάλεσε το «μπαράζ» φόρων και της ολοένα βαθύτερης οικονομικής ύφεσης.
Η προχειρότητα της κυβέρνησης Παπανδρέου οδηγεί και σε κωμικοτραγικές αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως είναι αυτή που προβλέπει δραστική μείωση των κοινοτικών επιδοτήσεων για τις χώρες που θα έχουν τα επόμενα χρόνια υψηλό δημοσιονομικό έλλειμμα και αυξανόμενο δημόσιο χρέος. Επειδή, σύμφωνα με το οικονομικό πρόγραμμα που έχει υιοθετήσει η κυβέρνηση Παπανδρέου, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε από 115% του ΑΕΠ τον Οκτώβριο του 2009 σε 130% του ΑΕΠ σήμερα και προβλέπεται να φτάσει το 150% μέχρι τα τέλη του 2012, υπάρχει κίνδυνος να υποστούμε σοβαρές οικονομικές κυρώσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση επειδή θα εφαρμόσουμε το από κοινού συμφωνηθέν οικονομικό πρόγραμμα!
Η μέθοδος Παπανδρέου
Στην προχειρότητα της κυβέρνησης συμβάλλει και η «προεδρική» αντιμετώπιση της κατάστασης από τον πρωθυπουργό κ. Παπανδρέου. Αφιερώνει περισσότερο χρόνο στις υποχρεώσεις που έχει σαν πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και στην καλλιέργεια ενός θετικού «προφίλ» σε διεθνές επίπεδο και πολύ λιγότερο στον αναγκαίο συντονισμό της κυβέρνησής του για την αντιμετώπιση τόσο σύνθετων προβλημάτων. Το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα αρνητικό.
Ο υπουργός Εργασίας κ. Λοβέρδος κάνει, σε καθημερινή βάση, επικοινωνιακές προσθαφαιρέσεις στις προτάσεις του για το ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις, με αποτέλεσμα να έχει χαθεί πλήρως ο οικονομικός λογαριασμός. Παίρνουμε σκληρά μέτρα για να περιοριστεί το ασφαλιστικό και το δημοσιονομικό έλλειμμα χωρίς κανένας από τους αρμοδίους να μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει ποιο ακριβώς είναι το ασφαλιστικό, δημοσιονομικό όφελος από τα μέτρα, που αλλάζουν με κινηματογραφική ταχύτητα.
Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης εξακολουθεί να μην υπάρχει, με τον υπουργό Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου να συνεννοείται με τους εκπροσώπους της τρόικας, χωρίς να παίρνει υπόψη του την αναπτυξιακή διάσταση των επιλογών του, και την υπουργό Οικονομίας κ. Κατσέλη να πορεύεται σε συνθήκες πολιτικής μοναξιάς. Είναι χαρακτηριστικό ότι της αφαιρέθηκαν και οι αρμοδιότητες για την ποντοπόρο ναυτιλία, οι οποίες δόθηκαν στον... υπουργό Προστασίας του Πολίτη κ. Χρυσοχοΐδη. Η κυβέρνηση Παπανδρέου κατάργησε ένα υπουργείο που μπορούσε να αποτελέσει «ατμομηχανή» της οικονομικής ανάκαμψης και μείωσε τις αρμοδιότητές του ανάλογα με τον ενδοκυβερνητικό συσχετισμό δυνάμεων.
Η έλλειψη συντονισμού και ο προεδρικός ρόλος του πρωθυπουργού εξηγούν σε μεγάλο βαθμό την αδυναμία επίτευξης των στόχων σε ό,τι αφορά την αύξηση των δημοσίων εσόδων, τη μείωση των δαπανών των νοσοκομείων του ΕΣΥ, τον έλεγχο των ασφαλιστικών οργανισμών και των ΟΤΑ κ.λπ.
Η ασυνέπεια και η προχειρότητα της κυβέρνησης Παπανδρέου περιορίζουν τη δυνατότητά της να πείσει τους πολίτες για την αναγκαιότητα των επιλογών της και τις πιθανότητες επιτυχημένης εφαρμογής της πολιτικής της.
*************

Το λάθος των συνδικαλιστών

 

Γιώργος Κύρτσος

 

21-06-2010

Οι μεγάλες αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση Παπανδρέου στο ασφαλιστικό και στις εργασιακές σχέσεις φέρνουν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση τους εκπροσώπους των συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Εδώ και μία δεκαετία οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα ηγετικά τους στελέχη αρνούνται επίμονα την ανάγκη προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας στους κανόνες του διεθνούς ανταγωνισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πρώτη σοβαρή προσπάθεια -επί κυβέρνησης Σημίτη- να προωθηθεί η ασφαλιστική μεταρρύθμιση προσέκρουσε, μεταξύ των άλλων, στη δυναμική αντίδραση των συνδικαλιστών του ΠΑΣΟΚ.
Ύστερα από μία δεκαετία συνδικαλιστικού δογματισμού, που συνοψίζεται στη φράση «σε όλα “όχι”», οι συνδικαλιστές πέφτουν θύματα της στρατηγικής τους. Οι καθυστερημένες αλλαγές που πραγματοποιούνται είναι βίαιες και προωθούνται ερήμην των συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Κομματικές συντεχνίες
Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις απέτυχαν στην αποστολή τους γιατί μετατράπηκαν, με το πέρασμα του χρόνου, σε κομματικές συντεχνίες. Ελέγχονται, σε γενικές γραμμές, από τους κομματικούς μηχανισμούς και έχουν ανεύθυνη προσέγγιση στα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα. Αντί να επιδιώκουν τη συνεννόηση με την εκάστοτε κυβέρνηση και τους εκπροσώπους της εργοδοσίας σε αναζήτηση εθνικής στρατηγικής ενίσχυσης της διεθνούς ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, καταφεύγουν σε έναν κομματικό, συντεχνιακό μαξιμαλισμό.
Οι ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ, που ελέγχονται από το ΠΑΣΟΚ, στήριξαν τον κ. Παπανδρέου στη μάχη για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος σε μία στείρα αντιπολιτευτική τακτική, που εμπόδισε την κυβέρνηση Καραμανλή να κάνει και τις δειλές μεταρρυθμίσεις που είχε κατά νου, και στη συνέχεια αδειάστηκαν επιδεικτικά από τον ίδιο τον κ. Παπανδρέου.
Ανάλογες υπερβολές παρατηρούνται και στο συνδικαλιστικό χώρο που ελέγχεται από τη ΝΔ. Οι «γαλάζιες» συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν είχαν ιδιαίτερα εποικοδομητική στάση επί κυβέρνησης Καραμανλή, εφόσον λειτουργούσαν με πρότυπο τον κυρίαρχο συνδικαλιστικό χώρο του ΠΑΣΟΚ. Οι συνδικαλιστές που πρόσκεινται στη ΝΔ έχουν τώρα την τάση να προβάλλουν άκαιρα και υπερβολικά αιτήματα, που δημιουργούν πρόβλημα στην αξιοπιστία της ΝΔ. Είναι άλλο οι αντιρρήσεις όσον αφορά την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης που διατυπώνονται με σαφήνεια από τον κ. Σαμαρά και τους συνεργάτες του και άλλο η στήριξη σε εξωπραγματικά, για τις σημερινές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, αιτήματα.
Εάν προσθέσουμε στα παραπάνω τη συνδικαλιστική «επαναστατική» γυμναστική στην οποία ασκούνται οι συνδικαλιστές που είναι ενταγμένοι στα κόμματα της Αριστεράς, έχουμε μια σχεδόν πλήρη εικόνα της αδυναμίας του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος να προσαρμοστεί στις σύγχρονες συνθήκες. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που οι συνδικαλιστικές οργανώσεις βρίσκονται σε αδυναμία να προστατεύσουν τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα των εργαζομένων και των οικογενειών τους.