Αυτή η «αριστερά» είναι πολιτικά νεκρή

Αυτή η «αριστερά» είναι πολιτικά νεκρή

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4866

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ τραγωδία της παρακμής δεν έχει την πηγή της στην αποσύνθεση του υπάρχοντος, αλλά στο γεγονός ότι δεν υπάρχει καμιά πολιτική δύναμη που να προωθεί και να αγωνίζεται για κάτι το αληθινά καινούργιο. Αυτή η καθυστέρηση της γέννησης του νέου (νέων ιδεών και νέων μορφών οργάνωσης) κάνει ώστε οι αποσυνθετικές συνέπειες της παρακμής να μην περιορίζονται αποκλειστικά στο τμήμα εκείνο της κοινωνίας που έχει συνταυτίσει την τύχη του με το κυρίαρχο καθεστώς, αλλά να επεκτείνονται σε ολόκληρη την κοινωνία.

Η ΠΑΡΑΚΜΗ χωρίς την καθυστέρηση του καινούργιου θα μπορούσε να θεωρηθεί και παράγοντας δημιουργίας, αφού με τη διάλυση δημιουργεί τις προϋποθέσεις μιας ανώτερης σύνθεσης. Και το γεγονός ότι η σημερινή αριστερά μέσα σε αυτές της συνθήκες της διάλυσης και της γενικευμένης σήψης δεν μπορεί να ξεπεράσει τη μιζέρια της δείχνει ότι είναι ιστορικά ξεπερασμένη και πολιτικά νεκρή.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ αριστερά (και αυτό ισχύει και για την εξωκοινοβουλευτική αριστερά) έχει πήξει μέσα στο στερεοτυπείο του καθεστωτικού συστήματος παρακμής, είναι ένα απολίθωμά του. Δεν δίνει τίποτα το καινούργιο (αναμάσημα δογματικών θέσεων και επαναστατικών φράσεων κάνει), δεν παράγει καινούργια τραγούδια, καινούργια συνθήματα, καινούργιες ιδέες και μορφές οργάνωσης, δεν ξεφεύγει από τις αγκυλώσεις της και τα συντεχνιακά συμφέροντα της στιγμής, δεν ξεπερνάει το παρελθόν και δεν μπορεί να διακρίνει τα ιστορικά καθήκοντα της οργοουλικής εποχής της Νέας Τάξης.

ΣΕ ΜΙΑ εποχή που ο υπερεθνικός ιμπεριαλισμός έχει επιφέρει τεράστιες οπισθοδρομικές ανατροπές σε οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, πολιτισμικό και πνευματικό επίπεδο (απειλεί ακόμα και τους «μηχανισμούς» της σκέψης), η αριστερά από εμπροσθοφυλακή που ήταν κάποτε έχει μεταβληθεί σε οπισθοφυλακή, σε θλιβερό ουραγό που φωτογραφίζει τα οπίσθια των γεγονότων.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ στα λόγια τη «Νέα Τάξη» και στην πράξη λειτουργεί σαν άλλοθί της. Μιλάει από τη μια για ταξική συνείδηση και οργάνωση του προλεταριάτου και από την άλλη στέκεται αμήχανη μπροστά στους μακάβριους μηχανισμούς της ιμπεριαλιστικής αγοράς εργασίας που ακρωτηριάζουν την ταξική συνείδηση και διαλύουν τις εργατικές οργανώσεις.

Για ποια οργάνωση της τάξης και ποια ταξική συνείδηση μπορεί να μιλήσει κανείς όταν η αγορά εργασίας έχει κατακλυστεί από τις στρατιές των λαθρομεταναστών και αλλοδαπών; Και όταν η αριστερά πρωτοστατεί στα νεκρά δόγματα του αντιρατσισμού ποιον εξυπηρετεί; Την ταξική συνείδηση και την οργάνωση της τάξης ή τη Νέα Τάξη, την αποδιοργάνωση της τάξης και τη γενική της εξαθλίωση;

ΜΗΠΩΣ όμως δεν γίνεται και το αριστερό δεκανίκι της Νέας Τάξης όταν αναγάγει στους μεγάλους κινδύνους της εποχής τον εθνικισμό και τη θρησκεία;

Από τον εθνικισμό και την Εκκλησία κινδυνεύει η Ελλάδα και γενικά η ανθρωπότητα ή από το υπερεθνικό, πλανητικό τέρας της Νέας τάξης που θέλει να καταργήσει κάθε εθνική συγκρότηση και συλλογική υπόσταση και να μας ρίξει πίσω σε ιστορικά στάδια προ πολλού ξεπερασμένα: σε μορφές αποικιοκρατίας με σύγχρονο μανδύα…

ΠΩΣ μπορεί αυτή η αριστερά που είναι καλουπωμένη μέσα σε ιδεολογήματα και νεκρές πολιτικές οριοθετήσεις και που σήμερα αποτελούν ιδεολογικά όπλα της Νέας Τάξης να εμπνεύσει τις λαϊκές μάζες και να γίνει γεννήτορας του νέου;

Πώς μπορεί να γίνει εκφραστής και οργανωτής της λαϊκής οργής όταν σε ζητήματα που κοχλάζει η λαϊκή οργή γίνεται ουρά της σημιτικής νέας δεξιάς; Η περίπτωση των ταυτοτήτων είναι ενδεικτική…

ΑΥΤΗ η αριστερά δεν μπορεί να δώσει τίποτα γιατί έχει πάψει να είναι αριστερά. Είναι ένα γρανάζι του συστήματος που συνηθίζουμε να το αποκαλούμε αριστερά λόγω του νόμου της αδράνειας.

ΦΥΣΙΚΑ μέσα στους κόλπους αυτής της αριστεράς, αλλά όχι και αποκλειστικά, κυοφορούνται τα σπέρματα του καινούργιου: Οι δυνάμεις που θα συναντηθούν και θα δημιουργήσουν το νέο δυναμικό επαναστατικό πόλο. Και σήμερα διακρίνουμε καθαρά ότι όσο τα συμπτώματα της παρακμής γίνονται φανερά σε ευρύτερους κύκλους, τόσο εντείνονται και οι τάσεις στο σύνολο της κοινωνίας που αγωνίζονται να την ξεπεράσουν. Η ζωή διεκδικεί τα δικαιώματά της κόντρα στους πολιτικούς μηχανισμούς της αποσύνθεσης…