Τα έσχατα όρια της διαπλοκοδιαφθοράς

Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Τα έσχατα όρια της διαπλοκοδιαφθοράς

Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ

Οι Πιλάτοι ενδεδυμένοι ρύπους ουδετερότητας


Ηθεωρία (ή το πρόσχημα) της «υπαρκτής πολιτικής», που ισοπεδώνει το παρόν στο όνομα του παρελθόντος, που δημιουργεί νέους κοινωνικούς μύθους (όπως την ειρηνική συμβίωση/συνύπαρξη αποξενωμένων ανθρώπων), που προωθεί υποπροϊόντα μονοδρομικών ψευδαισθήσεων και απομιμήσεων, στην ουσία δολοφονεί τα όνειρα των πολιτών με το στιλέτο μιας κατασκευασμένης πραγματικότητας.
ΣΤΙΣ κοινωνίες της κρίσης δεν διαμορφώνονται ζωντανά δίκτυα συνανθρώπων, αλλά παρα-πολιτικοειδή αόρατα κυκλώματα, δεν καλλιεργούνται σταθερές θεσμικές αξίες αλλά ανομικές υποκουλτούρες, δεν ενθαρρύνονται νέες ιδέες αλλά διατιμώνται ποσοτικά προγραμματικές «φούσκες».
ΣΤΗΝ κλειστή παρέα των κατεχόντων και κυβερνώντων, οι οποίοι κατέχουν άλλωστε την απόλυτη αλήθεια, έχουν προστεθεί αυτοκλήτως και οι διανοούμενοι της συναίνεσης (που κατέχουν άλλωστε την απόλυτη γνώση).
ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ παράγουν το «μη-καθαρό εγχώριο προπαγανδιστικό υλικό» και οι δεύτεροι το «ξεπλένουν» (με άρθρα, δηλώσεις και συνεντεύξεις).
ΠΟΛΛΟΙ διανοούμενοι «ως επαγγελματίες της ηθικής των εχόντων και της μεταξύ των ομοίων αλληλεγγύης» αδυνατούν να εκπληρώσουν τον ρόλο της συνείδησης της κοινωνίας και προτιμούν να έχουν κάποιον (παχυλό) κρατικό μισθό για να μπορούν να πληρώσουν τα βιβλία «της επανάστασης» (που απλώς στολίζουν τις βιβλιοθήκες τους). Στην εποχή της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας, η βεβαιότητα της σταθερής απόδοσης από τη μη-αντίσταση, για τους περισσότερους «εγκεφάλους» είναι ένδειξη σοφίας και σύνεσης, ενώ για τον λαό, απόδειξη πνευματικής -και όχι μόνο- προδοσίας. Χωρίς άποψη και βούληση ανατρεπτικής παρέμβασης στο πολιτικό και ιστορικό γίγνεσθαι πολιτικοί και διανοούμενοι της μετα-τρόικα εποχής θα καταλήξουν να εκφωνούν διαχειριστικό (και όχι υπερβατικό) λόγο και να αφωνούν μπροστά σε μια διευρυνόμενη διαπλοκή (η οποία λίαν συντόμως θα αποκτήσει και μαφιόζικα χαρακτηριστικά).
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ του μπαλκονιού και οι άνθρωποι του σαλονιού, ή έστω οι αφελέστεροι αυτών, γρήγορα θα συνειδητοποιήσουν ότι για να διατηρήσουν το απυρόβλητό τους από τη λαϊκή οργή είναι υποχρεωμένοι να συμβιβαστούν όχι με τον υπέρκοσμο του χρήματος αλλά με τον υπόκοσμο του οργανωμένου εγκλήματος. Αυτή η σιωπηρή συμφωνία θα έχει ραφιναρισμένη ή και έντεχνη ή και αθλητική βιτρίνα, όμως πίσω από τις κουρτίνες θα κρύβεται το σκοτεινό πρόσωπο των διχτύων της εξουσίας.
ΤΟ (όποιο) τέλος των ιδεολογιών επέφερε την επιστροφή μιας «ηθικής τής αναγκαιότητας» πάνω στην οποία δεν χτίζεται ένας καινούργιος θαυμαστός κόσμος, αλλά μια μηδενιστική αντίληψη περί της αξίας της υποχώρησης ή της συνθηκολόγησης.
ΥΓ.: Το «θάρρος τού υπάρχειν» πώς άραγε εκφράζεται σήμερα (ατομικά ή συλλογικά);