ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΝ-Φάκελος ΡΕΣΑΛΤΟ: Λαθρομεταναστευτικός εφιάλτης

Φάκελος ΡΕΣΑΛΤΟ: Λαθρομεταναστευτικός εφιάλτης

Πολλοί «προφήτες» μας προέκυψαν από το 2010 και μετά για το λαθρομεταναστευτικό εφιάλτη.

Σήμερα αρχίζουν να μιλούν ΟΛΟΙ γι’ αυτόν τον εφιάλτη. Και αυτοί που στιγμάτιζαν στο παρελθόν, σαν «ρατσιστική», κάθε φωνή που τολμούσε να θίξει, έστω και ελάχιστα, το ζήτημα αυτό: ζήτημα ταμπού!!!

Βεβαίως το πρόβλημα, σήμερα, εκδηλώνεται με τέτοια μοχθηρή βαρβαρότητα, που εξαναγκάζει και θα εξαναγκάσει τους ΠΑΝΤΕΣ να καταπιαστούν και να μιλήσουν. Ιδιαίτερα αυτούς που το προώθησαν, το γιγάντωσαν και μέσω αυτού ΙΣΟΠΕΔΩΣΑΝ τα πάντα.

Θα μιλήσουν με ηθικολογικές φλυαρίες για να ΑΠΟΚΡΥΨΟΥΝ και να ΕΠΙΚΑΛΥΨΟΥΝ τα αίτια του προβλήματος και τις πολιτικές ευθύνες.

Ιδιαίτερα για να ΑΠΟΚΡΥΨΟΥΝ τις καταστροφικά ολέθριες επιπτώσεις του λαθρομεταναστευτικού στον κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό ιστό της ελληνικής κοινωνίας.

Φτιάχνουμε αυτό το φάκελο για να συνεισφέρουμε στον εξοπλισμό των αυθεντικών αγωνιστών που αρχίζουν να προβληματίζονται και να εμβαθύνουν πάνω σ’ αυτό το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, ακριβώς γιατί έρχονται νεροποντές νέων συγχύσεων και δημαγωγιών από τους επαγγελματίες απατεώνες: Πολιτικούς, κόμματα, ΜΜΕ και ακαδημαϊκούς…

Θα συλλέξουμε τα πιο αντιπροσωπευτικά κείμενα του περιοδικού ΡΕΣΑΛΤΟ από το πρώτο τεύχος.




οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο

Γράφαμε στο πρώτο τεύχος: Δεκέμβριος 2005

«Ανοικτά σύνορα»: Μετανάστευση-εποικισμός


«Αριστεροί» φιλελεύθεροι και νέο-φιλελεύθεροι κάθε κατηγορίας μας προτείνουν μια «ανθρωπιστική», ηθική προσέγγιση για το ζήτημα της μετανάστευσης και ιδιαίτερα της λαθρομετανάστευσης.

Θα ήταν, ίσως, ενδιαφέρουσα η πρόταση, αν ο προορισμός του σοσιαλισμού είναι να προσφέρει παρηγοριά στους ένοικους της κοιλάδας των δακρύων, υποσχόμενος τον παράδεισο ως ανταμοιβή της στωικής υποταγής τους.

Ο σοσιαλισμός, βεβαίως δεν διδάσκει τους φτωχούς να υπομένουν τις δυστυχίες της ζωής, αλλά να την αλλάξουν. Και γι’ αυτό οφείλουν να γνωρίζουν τις αιτίες και τη φύση των κοινωνικών προβλημάτων. Οι ηθικές προσεγγίσεις δεν οδηγούν μόνο σε αδιέξοδα, αλλά συχνά γίνονται και το άλλοθι των μεγαλύτερων εγκλημάτων. Στο όνομα ηθικών αρχών και του «ανθρωπισμού» μακελεύονται οι λαοί του Ιράκ και της Γιουγκοσλαβίας, ενώ το ΝΑΤΟ έχει κάνει αυτές τις αρχές επίσημο άλλοθι στη νέα στρατηγική του.

Το ζήτημα της μετανάστευσης, της λαθρομετανάστευσης και του εποικισμού, είναι κομβικό. Απορρέει από τη βαρβαρότητα της παγκοσμιοποίησης και αποτελεί στρατηγική συνιστώσα της Νέας Τάξης για την άλωση του έθνους-κράτους. Μέσω αυτής της στρατηγικής η πλανητική εξουσία επιχειρεί:

Πρώτον. Την πτώση του βιοτικού επιπέδου, την εξαθλίωση, αγελοποίηση και κονιορτοποίηση της ελληνικής εργατικής τάξης, αλλά και των αλλοδαπών εργατών. Είναι γνωστό εξάλλου, για όσους έχουν θητεύσει στοιχειωδώς στη σοσιαλιστική θεωρία, ότι ο καπιταλισμός χρησιμοποιεί τη φτώχεια, την εξαθλίωση και τη δυστυχία που δημιουργεί ο ίδιος, ως όπλο εναντίον των εργαζομένων και των πληβειακών λαϊκών στρωμάτων, εξωραΐζοντας τη βρώμικη πολιτική του με «ανθρωπιστικά» προσχήματα.

Δεύτερον. Τον ακρωτηριασμό της πολιτικής συνείδησης, την απονέκρωση των συνδικάτων και τη διάλυση της εργατικής τάξης ως οργανωμένη πολιτική δύναμη.

Τρίτον. Την ακύρωση του εθνικού αστικού κοινοβουλίου, συνακόλουθα και της έννοιας της λαϊκής κυριαρχίας. Με τη νομιμοποίηση και παραχώρηση δικαιώματος ψήφου σε εκατομμύρια αλλοδαπούς –εισαγόμενους κατ’ επιλογή και με κριτήρια της Νέας Τάξης- με άλλο πολιτισμό, ιστορία και βιώματα, που θα αποφασίζουν για την Ελλάδα και τους Έλληνες!

Τέταρτον. Τη δημιουργία μειονοτήτων, που θα χρησιμοποιούνται από το διεθνή ιμπεριαλισμό για τη διαίρεση του ελληνικού εθνικού κράτους, την πρόκληση εσωτερικών διχαστικών εντάσεων και συγκρούσεων. Ήδη οι αλβανικές διεκδικήσεις για τη Μεγάλη Αλβανία, αλλά και οι μουσουλμανικές διεκδικήσεις είναι γνωστές. Όπως γνωστό είναι, σε όσους δε φοράνε παρωπίδες, ότι το αλβανικό, αλλά και το μουσουλμανικό στοιχείο χρησιμοποιούνται από την πλανητική εξουσία για το διαμελισμό των Βαλκανίων και την άλωση του ελληνικού έθνους-κράτους.

Πέμπτον. Την πολτοποίηση του ελληνικού πολιτισμού, το σβήσιμο της ιστορικής μας μνήμης και την ισοπέδωση της εθνικής μας ταυτότητας.

Σημείωση: Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από το προγραμματικό κείμενο του ΡΕΣΑΛΤΟ : ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ: Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ
Βρίσκεται ολόκληρο εδώ:
http://www.resaltomag.gr/122.mag
Διαβάστε επίσης ένα ακόμα προγραμματικό κείμενο:
«Παγκοσμιοποίηση-ανοικτά σύνορα-αλλοδαποί»
http://www.resaltomag.gr/154.mag

οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο

Τεύχος 2ον: Ιανουάριος 2006

Σχέδιο εξόντωσης των Ελλήνων εργατών


Στα σκαριά η εξόντωση της ελληνικής εργατικής τάξης. Το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο προωθεί μεσαιωνικά και βάρβαρα μέτρα κατά του ελληνικού λαού. Επιχειρεί να πάρει πίσω όλες τις κατακτήσεις του και να τον βυθίσει στα έσχατα όρια της εξαθλίωσης. Φυσικά αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί, τουλάχιστο σήμερα, με την ωμή βία. Γι’αυτό επιλέγονται σχεδιασμοί πιο αποτελεσματικοί και «ειρηνικοί»: Η περιθωριοποίηση της ελληνικής εργατικής τάξης μέσω της «πολύ-εθνικής» και «πολύ-πολιτισμικής» Ελλάδας.

Τα σχέδια αυτά δεν είναι ευρεσιτεχνία του ελληνικού καπιταλισμού. Έχουν δοκιμαστεί με επιτυχία στις ΗΠΑ και στην Αγγλία. Εκεί με τη μαζική εισαγωγή εκατομμυρίων ξένων εργατών (χωρίς καμιά ταξική συνείδηση), και την κρατική υποστήριξη της «πολύ-πολιτισμικότητας» πέτυχαν:

Πρώτον. Να καταστήσουν μειοψηφία τη ντόπια, συνειδητή και οργανωμένη εργατική τάξη, με τις μεγάλες αγωνιστικές παραδόσεις.

Δεύτερον. Να εκτοπίσουν παντελώς τα βασικά ταξικά ζητήματα από το κέντρο της πολιτικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης, βάζοντας στη θέση τους τα ζητήματα των «μειονοτήτων».

Στην Ελλάδα, όπως και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, μιλάμε ακόμα για την ανεργία, την ακρίβεια, τους μισθούς, τις συντάξεις, τα ωράρια και όλα τα κόμματα και οι κυβερνήσεις είναι υποχρεωμένες να παίρνουν θέση απέναντι σε αυτά τα ζητήματα. Αυτό όμως δε συμβαίνει καθόλου στις λεγόμενες «πολύ-πολιτισμικές» κοινωνίες. Εκεί κεντρικά ζητήματα είναι το δικαίωμα των ισλαμιστών να βάζουν «φερετζέ» στις γυναίκες τους, των ομοφυλόφιλων να παντρεύονται και λοιπά παρόμοια.

Το οργανωμένο προλεταριάτο θεωρείται απλώς μια ακόμα μειονότητα, δίπλα στους μαύρους, στους Ασιάτες, στους ομοφυλόφιλους κλπ. Οι εφημερίδες, τα κανάλια, τα κόμματα, η βουλή δεν έχουν κανένα λόγο να θεωρούν τα δικά του ζητήματα πιο σημαντικά από τα ζητήματα των άλλων μειονοτήτων.

Όσο για την αριστερά, αυτή έχει μετατραπεί σε μια φιλανθρωπική οργάνωση, που μπορεί απλά να διεκδικεί μικρομεταρρυθμίσεις και περισσότερη «κοινωνική ευαισθησία»για τις «μειονότητες».

Πρέπει να το καταλάβουμε καλά: Μέσα στα σημερινά πλαίσια της καπιταλιστικής παρακμής, «πολύ-εθνική» και «πολύ-πολιτισμική» κοινωνία σημαίνει μια κοινωνία όπου το εργατικό κίνημα και η αριστερά έχουν μπει οριστικά στη γωνία.

Το παιχνίδι του ανακατέματος των πληθυσμών στοχεύει στη διάλυση της ελληνικής εργατικής τάξης και των οργανώσεών της, στην εξαθλίωση όλων των εργαζομένων και στη δημιουργία «γκέτων». Δηλαδή στη διαίρεση και τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας, στη δημιουργία διχαστικών καταστάσεων, στην υπόθαλψη εθνικιστικών παθών και στην πολτοποίηση της ιστορικής μας μνήμης και των αγωνιστικών λαϊκών μας παραδόσεων.

Οι θλιβεροί κλόουν της «συμμετοχικής αριστεράς», από κοινού με τους υπερεπαναστάτες της φράσης, δεν παρέχουν απλώς το «αριστερό» άλλοθι σε αυτούς τους εφιαλτικούς σχεδιασμούς, αλλά αποτελούν και την ιδεολογική πρωτοπορία της «πολύ-εθνικής» και «πολύ-πολιτισμικής» κοινωνίας.

Σημείωση: Στο ίδιο τεύχος υπάρχει και το άρθρο του Κωνσταντίνου Ρωμανού:
«Ελλάς Τέλος;»
Διαβάστε το εδώ:
http://www.resaltomag.gr/121.mag


οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο


ΜΑΡΤΙΟΣ 2006
 
Οι μεταναστευτικοί μύθοι και το αμερικάνικο  πολύ-πολιτισμικό μοντέλο

Γράφει η Θάλεια Βεργή



Η δαιμονοποίηση των αντιστάσεων

«Κάτω όλοι οι ρατσισμοί και οι εθνικισμοί». Να ένα σύνθημα κούφιας αριστερής ρητορείας. Ένα απλουστευτικό λεκτικό σχήμα. Όταν όμως αφαιρείς από τα πράγματα το περιεχόμενό τους, τα ποιοτικά ταξικά τους χαρακτηριστικά, την Ιστορία και την κίνηση, τότε καταλήγεις σε σχήματα λογικών κατηγοριών, στον καθαρό λόγο, σε ακίνητες ηθικές φόρμουλες. Οι γενικές αναφορές στον «εθνικισμό» και το «ρατσισμό» δεν λένε απολύτως τίποτα. Και δε λένε γιατί έχει εξατμιστεί από αυτές τις έννοιες η ουσία και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της πραγματικότητας, προβάλλονται δηλαδή ως ηθικό αξίωμα.

Το να αναμασάς σήμερα τέτοιου είδους ηθικές αφαιρέσεις ( «κάτω όλοι οι ρατσισμοί και οι εθνικισμοί») δεν δολοφονείς απλώς τη διαλεκτική, αλλά και εξαπατάς. Συμμετέχεις στη συγκάλυψη των πραγματικών προβλημάτων, στη συκοφάντιση και δαιμονοποίηση των αντιστάσεων.

Όταν ένα από τα κύρια διακριτικά της παγκοσμιοποίησης είναι τα «ανοικτά σύνορα» και μία από τις κεντρικές επιδιώξεις του πολυεθνικού κεφαλαίου είναι η εισαγωγή φτηνής εργατικής δύναμης και η άλωση των εργατικών και λαϊκών κεκτημένων το να παπαγαλίζεις «αριστερά αποφθέγματα» δεν μεροληπτείς απλώς υπέρ του ιμπεριαλισμού, αλλά ταυτίζεσαι πλήρως μαζί του. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι το «αριστερό αυτό αξίωμα»: «κάτω όλοι οι ρατσισμοί και οι εθνικισμοί», αποτελεί σήμερα το κεντρικό σύνθημα των πλανητικών κέντρων εξουσίας.

Τέτοιου είδους «αριστερά κλισέ» αποτελούν επίσης και τα ιδεολογικά οχήματα στιγματισμού και δυσφήμισης των εργατικών και λαϊκών αγώνων. Κάθε εκδήλωση αυτοάμυνας των εργαζομένων απέναντι στην εισβολή των ξένων εργατών, κάθε αντίσταση και κάθε αγώνας ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και επιθέσεις των πολυεθνικών θα χαρακτηρίζεται «εθνικιστική» και «ρατσιστική».

Αυτό πράττει σήμερα η κοσμοπολίτικη «αριστερά»: παρέχει το ιδεολογικό τεκμήριο και άλλοθι της Νέας Τάξης.

Ο χαρακτήρας του μεταναστευτικού κατακλυσμού

Οι απολογητές και προπαγανδιστές των «ανοικτών συνόρων» και της κατακλυσμιαίας εισβολής ξένων εργατών συγχύζουν ιδιοτελώς το μεταναστευτικό ζήτημα. Αναφέρονται στη μετανάστευση των Ελλήνων στη Γερμανία. Θυμούνται ακόμα και τη μετανάστευση στην Αμερική. Ίσως αύριο μιλήσουν και για τις μεταναστεύσεις στη Ρώμη και το Βυζάντιο. Η απάτη όλων αυτών των αναφορών είναι φανερή.

Πρώτο. Η Αμερική δεν είναι έθνος αλλά μια πανσπερμία μεταναστών. Δημιουργήθηκε από τους μετανάστες. Ανάμεσά τους και Έλληνες. Η μετανάστευση σε μια μεγάλη χώρα όπως αυτή, με τεράστιο φυσικό πλούτο και δυνατότητες έδωσε νέα δυναμική στο παγκόσμιο εμπόριο. Ήταν πρόοδος για ολόκληρη την ανθρωπότητα γιατί εναρμονιζόταν και ανταποκρινόταν στις ανάγκες της αλματώδους ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων.

Δεύτερο. Τηρουμένων των αναλογιών θετική ήταν και η μετανάστευση στα μεταπολεμικά χρόνια. Οι Έλληνες και οι άλλοι εργάτες από τον ευρωπαϊκό νότο που μετανάστευσαν στη Γερμανία κάλυπταν κενές θέσεις εργασίας από τις εκατοντάδες χιλιάδες που δημιουργούσε η οικονομική επέκταση της εποχής.

Η μετανάστευση αυτή ήταν συντεταγμένη. Τους «γκασταρμπάιτερς» περίμεναν συγκεκριμένες θέσεις σε συγκεκριμένες επιχειρήσεις και έτοιμα «χάιμ», κατοικίες που τους διέθεταν οι βιομηχανίες. Εργαζόντουσαν με τους ίδιους μισθούς και τα ίδια δικαιώματα των ντόπιων. Δεν είχαν «εισαχθεί» παράνομα, σε χώρα που ήδη μάστιζε η ανεργία, έτσι που μπορούσαν να βρουν δουλειά μόνο εξευτελίζοντας τα μεροκάματα των ντόπιων, καταπατώντας τα ωράριά τους και όλες τις παροχές που πρόβλεπαν οι ισχύουσες νομοθεσίες. Ούτε βεβαίως πήγαν σε αριθμούς ίσους ή και μεγαλύτερους του ντόπιου ενεργού πληθυσμού ( και απρόσκοπτα αυξανόμενους), για να τον περιθωριοποιήσουν εργασιακά και κοινωνικά.

Τρίτο. Η σύγχρονη μετανάστευση έχει εντελώς αντιδραστικό χαρακτήρα. Είναι το εργαλείο με το οποίο η πολυεθνική ολιγαρχία πισωδρομεί την ανθρωπότητα σε ένα εργασιακό Μεσαίωνα, καταστρέφοντας δύο αιώνων εργασιακές κοινωνικές κατακτήσεις. Μόνο τα δικά της συμφέροντα εξυπηρετούνται. Και γίνονται απολογητές όσοι βάζουν στην υπηρεσία αυτής της πολυεθνικής ολιγαρχίας τις ψευτο-αριστερές δημαγωγίες περί «ταξικών αδελφών». Ο μόνος αδελφός που εξυπηρετούν είναι ο Μεγάλος Αδελφός!
Ιστορική υπόμνηση. Ο Μαρξ εναντιώθηκε στην εισαγωγή εργατών που έφεραν οι Άγγλοι βιομήχανοι για να πάρουν πίσω τις αυξήσεις μισθών που είχαν κερδίσει οι Άγγλοι εργάτες. Κινητοποίησε την Εργατική Διεθνή για να το αποτρέψει. Και αυτό σε μια εποχή που ο καπιταλισμός αναπτυσσόταν ταχύτατα.

Ο Τρότσκι θεωρούσε προδοσία της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας την υποστήριξή της στη μετανάστευση Ευρωπαίων εργατών στην Αμερική κατά τα χρόνια της ύφεσης που ακολούθησαν το κραχ του 1929.

«Τα ταξικά μας αδέρφια»

Αυτή η καραμέλα περί «ταξικών αδελφών» είναι μια άλλη φράση κούφιας «αριστερής» ρητορείας. Μια άθλια δημαγωγία. Ταξικά αδέλφια υπάρχουν μόνο στην πάλη κατά του κοινού εχθρού. Τι είναι οι απεργοσπάστες; Δεν είναι ταξικά μας αδέλφια; Σπάνε μια απεργία από βίτσιο; Συχνά είναι άνεργοι. Έχουν οικογένεια, παιδιά, αλλά ουδείς μέχρι τώρα διανοήθηκε να τους υποστηρίξει. Ο γερμανικός στρατός που εισέβαλε στην Ελλάδα από ταξικά μας αδέλφια δεν απαρτιζόταν; Έπρεπε να καταθέσουμε τα όπλα για να μην κτυπήσουμε τα «ταξικά μας αδέλφια»;

Όταν οι οικοδόμοι πάλεψαν και κέρδισαν αυτοί πρώτοι το εφτάωρο, ανοίγοντας το δρόμο και για τους άλλους εργαζόμενους, κατέβαζαν με καδρόνια τα «ταξικά τους αδέλφια»-απεργοσπάστες από τις οικοδομές. Αν αυτό ήταν σωστό γιατί δεν πρέπει να ακολουθηθεί η ίδια πρακτική στους αλλοδαπούς που εν γνώσει τους βοηθούν το κεφάλαιο σε αυτή τη χώρα να κατεδαφίσει ό,τι μέχρι σήμερα έχουν κατακτήσει οι εργαζόμενοι, οι πατεράδες τους και οι παππούδες τους με αγώνες;

Τη μετανάστευση, όπως και κάθε σοβαρό πολιτικό ζήτημα, δεν μπορούμε να την προσεγγίζουμε εκτός τόπου και χρόνου, υπεριστορικά. Ζούμε στην εποχή της οικονομικής παγκοσμιοποίησης. Η παγκόσμια αγορά ενοποιείται έτσι όπως το απαιτούν τα παντοδύναμα πολυεθνικά μονοπώλια. Η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας («τα ανοικτά σύνορα») αποτελεί λειτουργικό στοιχείο της πολυεθνικής απληστίας. Τα κεφάλαια μεταναστεύουν εκεί που βρίσκονται οι δεξαμενές της μαύρης εργασίας. Όσα είναι καθηλωμένα στον τόπο τους πρέπει επίσης να επωφελούνται των ίδιων συγκριτικών πλεονεκτημάτων. Να εισάγουν και να χρησιμοποιούν την ίδια μαύρη εργασία. Και αυτό κάνουν. Και οι «αριστεροί» σφογγοκωλάριοι της Νέας Τάξης βομβαρδίζουν τον ελληνικό λαό με ανθρωπιστικά ναπάλμ…

Το αμερικανικό μοντέλο

Στο όνομα τέλος του «πολύ-πολιτισμικού παράδεισου» τα αριστερά δεκανίκια της πλανητικής αυτοκρατορίας εξωραϊζουν το αμερικανικό μοντέλο. Φαίνεται να αγνοούν ή σκοπίμως αγνοούν ότι όσο περισσότερο ανομοιογενής είναι ο πληθυσμός μιας χώρας, τόσο δυσκολότερο (ίσως και αδύνατο) είναι να συγκροτηθεί ενιαίο εργατικό κόμμα. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς, που είχαν ασχοληθεί ιδιαίτερα με την Αμερική και τις συνθήκες που επικρατούσαν εκεί, επισήμαναν από τότε τα ιδιάζοντα προβλήματα που αντιμετώπιζε η οικοδόμηση ανεξάρτητου κόμματος της εργατικής τάξης. Ο Ένγκελς, στις 2 Δεκεμβρίου 1893, έγραφε στον Ζόργκε:

«Μετά, και πιο ειδικά, η μετανάστευση, η οποία χωρίζει τους εργαζόμενους σε δύο ομάδες:αυτόχθονες και αλλοδαπούς και κατόπιν (1) σε Ιρλανδούς, (2) σε Γερμανούς, (3) σε πολλές άλλες μικρότερες ομάδες, κάθε μια από τις οποίες καταλαβαίνει μόνο τον εαυτό της:Τσέχους, Πολωνούς, Ιταλούς, Σκανδιναβούς, κλπ. Και επιπλέον νέγρους. Για να συγκροτηθεί ένα ενιαίο κόμμα από αυτούς απαιτούνται εντελώς ασυνήθιστα και ισχυρά κίνητρα. Συχνά εκδηλώνονται βίαια ξεσπάσματα, αλλά οι αστοί δεν έχουν παρά να περιμένουν υπομονετικά, και τα ανόμοια στοιχεία της εργατικής τάξης θα κατακάτσουν και πάλι ξεχωριστά.»

Η αμερικάνικη άρχουσα τάξη είχε αντιληφτεί από τότε πόσο μεγάλο εμπόδιο ήταν οι εθνικές διαιρέσεις στις προσπάθειες για την ανεξάρτητη πολιτική συγκρότηση της εργατικής τάξης.

Από τότε που γράφτηκε το Κομουνιστικό Μανιφέστο πέρασε περισσότερο από ενάμιση αιώνας και η μεγαλύτερη βιομηχανική χώρα που γνώρισε η ιστορία ακόμα δε γέννησε ένα ανεξάρτητο εργατικό κόμμα. Δεν είναι αβάσιμο να υποθέσουμε ότι η γενίκευση του αμερικανικού κοινωνικού μοντέλου (το μοντέλο των γκέτο) θα σημάνει το τέλος εργατικού κινήματος, μαζί και το τέλος του ανθρώπινου πολιτισμού. Αντί του παγκόσμιου σοσιαλισμού θα νικήσει η παγκόσμια βαρβαρότητα.

οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο

ΜΑΡΤΙΟΣ 2006 (Ρεσάλτο-4)

Όλοι σκλάβοι και ίσοι στη σκλαβιά

Γράφει ο Αντώνης Πλάκας



Οι «Αριστεροί», οι «εκσυγχρονιστές» και οι νέο-φιλελεύθεροι μας προτείνουν μια «ανθρωπιστική» προσέγγιση στο ζήτημα της εισαγωγής ξένων εργατών. Οι ηθικές βεβαίως προσεγγίσεις δεν οδηγούν μόνο σε αδιέξοδα, αλλά συχνά γίνονται και το άλλοθι των μεγαλύτερων εγκλημάτων. Όλοι λοιπόν αυτοί αρνούνται πεισματικά να δουν το υπαρκτό πρόβλημα, αφήνοντας έτσι χώρο στην ακροδεξιά δημαγωγία.

Φυσικά δεν θα περίμενε κανείς διαφορετική στάση από τους πολιτικούς υπηρέτες του καθεστώτος. Το να κλείνουν όμως τα μάτια, οι αυτό-αποκαλούμενες αριστερές δυνάμεις, στην πραγματικότητα και το χειρότερο να την αφορίζουν με ηθικά αναθέματα αυτό είναι περίεργο και ανησυχητικό σύμπτωμα. Πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπίσεις πολιτικά ένα πρόβλημα, από την πλευρά των συμφερόντων του εργατικού και λαϊκού κινήματος, όταν γυρίζεις την πλάτη στο «πρόβλημα» και δεν καταδέχεσαι ούτε καν να το αναλύσεις και να επεξεργαστείς συγκεκριμένες πολιτικές πρακτικές για την αντιμετώπισή του;

Οι «αριστεροί» των φράσεων όχι μόνο δεν δείχνουν καμιά διάθεση να μελετήσουν και να αναλύσουν το ζήτημα της εισαγωγής εργατών, συνακόλουθα να επεξεργαστούν έτσι τα πρακτικά καθήκοντα μιας αριστερής πολιτικής, αλλά αφορίζουν ως «ρατσιστική» κάθε απόπειρα ανάλυσης του ζητήματος και κάθε προβληματισμό πάνω στο μεταναστευτικό.

Ο ψευδοανθρωπισμός

Το κεφάλαιο επιβάλει τους δόλιους σκοπούς του όχι μόνο με τη βία, αλλά και την καθιέρωση διάφορων ηθικών κανόνων. Σήμερα η κοσμοπολίτικη «αριστερά» όχι μόνο υιοθετεί αυτούς τους ηθικούς κανόνες τους καθιερωμένους από τους δουλοκτήτες για τους σκλάβους τους, αλλά αποτελεί και τον πιο «μαχητικό» προπαγανδιστή αυτών των κανόνων: φορέα μόλυνσης που μπολιάζει με τους κανόνες της ηθικής του πλανητικού ιμπεριαλισμού.

Ένα από τα πιο ύπουλα ηθικά αξιώματα είναι αυτό περί «ανθρωπισμού».

Βεβαίως ο αφηρημένος ανθρωπισμός (αυτό το δόλιο ηθικό αξίωμα) και η μικροαστική φιλανθρωπία των φιλοδωρημάτων στους φουκαράδες αλλοδαπούς δεν έχει καμιά σχέση με τον πραγματικό ανθρωπισμό και την Αριστερά. Αυτό είναι γνωστό σε κάθε έναν που στοιχειωδώς έχει κάποια σχέση με τη μαρξιστική φιλολογία.

Φυσικά το δράμα των αλλοδαπών δεν μας αφήνει ασυγκίνητους. Γνωρίζουμε, ότι αποτελούν τα μεγάλα θύματα της ιμπεριαλιστικής κτηνωδίας. Το ζήτημα όμως είναι άλλο: Το πώς τα εξαθλιωμένα θύματα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας χρησιμοποιούνται από το κεφάλαιο για να γιγαντώσει την εκμετάλλευσή του, να διογκώσει τα κέρδη του, να αποκτηνώσει τους εργαζόμενους (ντόπιους και ξένους) και να αλώσει τις κατακτήσεις (οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές). Μιλάμε δηλαδή για ένα ζήτημα εξόχως πολιτικό. Και τα ζητήματα αυτά δεν είναι ζητήματα ελεημοσύνης..

Η κοσμοπολίτικη αριστερά όχι μόνο εξαφανίζει το πολιτικό ζήτημα, αλλά και υποβαθμίζει τον ανθρωπισμό στα επίπεδα της ελεημοσύνης. Αυτός όμως ο αφηρημένος ανθρωπισμός είναι ο «ανθρωπισμός» που πουλιέται και καταναλώνεται από τις κυρίαρχες δομές εξουσίας, από το ΝΑΤΟ και τους Ευρωπαίους υποτελείς ηγέτες της ΕΕ. Αυτός ο «ανθρωπισμός» είναι ό,τι το πιο απάνθρωπο και κτηνώδες. Τα εξαθλιωμένα θύματα που δημιουργεί ο καπιταλισμός τα χρησιμοποιεί ενάντια στον ίδιο τον εαυτό τους και ενάντια στους άλλους εργαζόμενους. Τα εκμεταλλεύεται ληστρικά, τους δίνει ψίχουλα, τα έχει χωρίς δικαιώματα, τα ρίχνει στο επίπεδο των παλιών δούλων, τα εξαθλιώνει και αποκτηνώνει, έτσι που να τα χρησιμοποιεί για πάσα χρήση. Παράλληλα ρίχνει τα μεροκάματα των εργατών, αφανίζει τις κατακτήσεις τους, υπονομεύει την οργάνωσή τους (και χωρίς οργάνωση δεν υπάρχει ούτε αντίσταση ούτε αγώνας), διογκώνει την ανεργία, την αθλιότητα, την περιθωριοποίηση, καλλιεργεί το μίσος εργατών εναντίον εργατών. Αυτή είναι απανθρωπιά και κτηνωδία. Αυτό αναλύουμε και στηλιτεύουμε. Και οι εκσυγχρονισμένοι «αριστεροί» από κοινού με τους «επαναστάτες» της φράσης παρακάμπτουν το πρόβλημα. Χάνουν το δάσος πίσω από το δέντρο. Επικαλύπτουν το μεγάλο πολιτικό πρόβλημα με ηθικά αξιώματα περί ανθρωπισμού και τα γλυκερά μικροαστικά κλισέ της ελεημοσύνης.

Τα σχέδια του μεγάλου κεφαλαίου

Με τα ιδεολογήματα του «διεθνισμού» και τα ηθικά αξιώματα του «ανθρωπισμού» το μεγάλο κεφάλαιο προωθεί την εισαγωγή ξένων εργατών: Τη λογική δηλαδή της παγκοσμιοποίησης και το στρατηγικό στόχο των υπερεθνικών ελίτ εξουσίας που είναι η ισοπέδωση της εργατικής τάξης, ο αφανισμός όλων των κεκτημένων (οικονομικών, κοινωνικών, συνδικαλιστικών, πολιτικών) και η άλωση των εθνικών κρατών.

Τα μεγάλα καπιταλιστικά συγκροτήματα του Τύπου και των τηλεοπτικών καναλιών έχουν γίνει οι φορείς του «ανθρωπισμού»(!), του «διεθνισμού»(!) και του «αντιρατσισμού»!!! Προσπαθούν να πείσουν, με τους «αριστερούς» προπαγανδιστές τους, τον ελληνικό λαό ότι είναι «δημοκρατική του υποχρέωση» να εγκρίνει την εισαγωγή ξένων εργατών. Δηλαδή έχουν την κυνικότητα και το θράσος να ζητούν από τον ελληνικό λαό να λειάνει ο ίδιος με το σαπούνι τη θηλιά του σχοινιού που θα τον κρεμάσει…

Τα μεγάλα καπιταλιστικά συγκροτήματα του Τύπου και οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις του τόπου (ολόκληρο το πολιτικό και πνευματικό κατεστημένο) αποκαλύπτουν και προωθούν τους σχεδιασμούς του μεγάλου κεφαλαίου: « Η Ελλάδα το 2015 θα κατοικείται από 3,5 εκατομμύρια μετανάστες». Δηλαδή από έναν αριθμό πολύ μεγαλύτερο από το συνολικό αριθμό της σημερινής εργατικής τάξης.

Αναμφισβήτητα ο σκοπός του μεγάλου κεφαλαίου είναι η αναζήτηση μιας απόλυτα υποτακτικής εργατικής τάξης, παραιτημένης από κάθε εργατικό δικαίωμα. Σκοπός των υπερεθνικών καπιταλιστικών ελίτ εξουσίας είναι η κατεδάφιση των κεκτημένων και η άλωση των αντιστάσεων και ιδιαίτερα η διάλυση των λαών εκείνων που αντιστέκονται, που έχουν ανυπόταχτο πνεύμα, Ιστορία και πολιτικούς αγώνες. Όπως ο ελληνικός λαός.

Τους σκοπούς του μεγάλου κεφαλαίου εύκολα τους αντιλαμβάνεται κανείς. Το κεφάλαιο λειτουργεί σύμφωνα με τα συμφέροντά του, σύμφωνα με τις επιταγές και τη λογική του συστήματος του υπερεθνικού ιμπεριαλισμού.

Το παράδοξο είναι να μιλάς στο όνομα της αριστεράς, στο όνομα δηλαδή των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων και να ταυτίζεσαι με τους σκοπούς του κεφαλαίου και τις επιταγές της Νέας Τάξης. Και το χειρότερο: Να καλύπτεις την ενσωμάτωσή σου στο καπιταλιστικό σύστημα και τις υπηρεσίες σου στο μεγάλο κεφάλαιο με ιδεολογικά και ηθικολογικά «πολύ-πολιτισμικά» εφευρήματα περί «ανθρωπισμού», «διεθνισμού», «αντιρατσισμού» κλπ.


Αυτή η «αριστερά» είναι καταδικασμένη γιατί έχει περάσει στην αντίπερα όχθη και έχει μεταλλαχτεί σε ιδεολογικό τρομοκράτη και πολιτική αστυνομία του συστήματος. Αποτελεί την «αριστερή» ελίτ της παγκοσμιοποίησης.

Το πετυχημένο εφοπλιστικό πείραμα

Το μεγάλο καπιταλιστικό πείραμα έγινε από το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Το 1983 υπήρχαν 99.000 εργαζόμενοι ναυτεργάτες. Το Δεκέμβριο του 2.000 ήταν 13.000. Σήμερα είναι λιγότεροι και θα αντικατασταθούν όλοι. Οι Έλληνες ναυτεργάτες αντικαταστάθηκαν από ξένους εργάτες καθυστερημένων χωρών: Υποτακτικούς, πάμφθηνους και με πλήρη ανυπαρξία κοινωνικής συνείδησης.

Οι Έλληνες ναυτεργάτες ήταν ένα από τα πιο οργανωμένα και συνειδητοποιημένα τμήματα της ελληνικής εργατικής τάξης, με πλουσιότατη αγωνιστική παράδοση. Και όμως αυτό το ιστορικά ένδοξο τμήμα της εργατικής τάξης δεν υπάρχει πια. Και το πιο τραγικό είναι ότι οι Έλληνες ναυτεργάτες έμειναν απαθείς στην εξόντωσή τους, κάτω από μια ύπουλη και καλοδουλεμένη καπιταλιστική προπαγάνδα, που σκόπευε σε μια παραπλανητική ερμηνεία περί του «ανθρωπισμού», του «διεθνισμού» κλπ.

Και ποια είναι τα αποτελέσματα από την αντικατάσταση των Ελλήνων εργατών από τους ξένους και τη διάλυση του ναυτεργατικού κινήματος; Βαπόρια κάτεργα, σκλάβων που δουλεύουν σχεδόν τσάμπα, σκλάβων χωρίς ταξική συνείδηση, χωρίς καμιά διάθεση να αντισταθούν, που δέχονται μοιρολατρικά ακόμα και με ευχαρίστηση την αθλιότητα της ζωής τους.

Αυτά είναι τα αποτελέσματα του «ανθρωπισμού» και του «διεθνισμού» των καπιταλιστών και των «αριστερών» πρακτόρων τους: Η δουλεία, η κτηνωδία και η βαρβαρότητα…

Το ταξικό κριτήριο

Στη μαρξιστική κοινωνιολογία αλφαβητικό σημείο είναι το ταξικό κριτήριο. Η ανάλυση ενός φαινομένου ( η εισαγωγή εργατών, η μετανάστευση κλπ) είναι αδύνατη δίχως τον ταξικό χαρακτηρισμό του φαινομένου. Η ταξική πάλη δεν είναι σχήμα λόγου, λογική κατηγορία. Είναι οι συγκεκριμένοι κοινωνικοί συσχετισμοί στη δοσμένη στιγμή, το συγκεκριμένο επίπεδο ταξικής συνείδησης και οργάνωσης της τάξης.

Όταν συνεπώς το κεφάλαιο εισάγει εργάτες για να ανατρέψει τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης, να ρίξει το επίπεδο της συνείδησής της με την εισβολή εργατών ταξικά και πολιτισμικά καθυστερημένων (το ζήτημα της ταξικής συνείδησης είναι η πεμπτουσία της ταξικής πάλης), να την αποδιοργανώσει και να την διαιρέσει στρέφοντας τμήματα εργατών κατά εργατών, όλα αυτά οδηγούν στη χειραγώγηση και όχι την απελευθέρωση της τάξης, στη νίκη του κεφαλαίου και στη συντριβή των εργατών.

Σήμερα μέσα στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης η εισαγωγή ξένων εργατών είναι εφιαλτική απειλή για το διεθνές προλεταριάτο. Επιχειρείται όχι μόνο ο αφανισμός όλων των αγωνιστικών κεκτημένων, αλλά η πολτοποίηση της ταξικής συνείδησης, η πλήρης καταρράκωση της εργατικής τάξης, η διάλυσή της σαν τάξη, σαν πολιτική τάξη. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα επιχειρείται η απόσυρσή της και η αντικατάστασή της από στοιχεία ταξικά καθυστερημένα και πλήρως χειραγωγημένα. Τα πολυεθνικά κέντρα εξουσίας μέσω της πολιτικής των «ανοικτών συνόρων» και της εισαγωγής εργατών θέλουν να επιβάλουν την «ισότητα» στον κατώτατο παρανομαστή: όλοι θα είναι σκλάβοι και ίσοι στη σκλαβιά. Ο Μαρξ το διατυπώνει καθαρά: «Ο σκοπός της εισαγωγής εργατών από τους εργοδότες είναι η διαιώνιση της σκλαβιάς».

Γι αυτό όσοι αναλύουν τη ζοφερή αυτή εικόνα χαρακτηρίζονται «ρατσιστές» από τους έμμισθους υπαλλήλους του καθεστώτος. Είναι γνωστό όμως ότι υπάρχουν δύο ειδών ζωντανά όντα. Εκείνα που έχουν μια σπονδυλική στήλη και συνεπώς μπορούν να βαδίζουν και καμιά φορά να τρέχουν και εκείνα που δεν έχουν και συνεπώς δεν μπορούν παρά να έρπουν ή να κολλάνε σαν παράσιτα σε άλλους. Τα πιο επικίνδυνα παράσιτα είναι οι «αριστεροί» αυλικοί και λακέδες της εξουσίας.

Οι κοινωνικές δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να αποβάλουν τα παράσιτα. Δεν μπορεί να αγωνίζεσαι από την πλευρά των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων και να προωθείς την πολιτική του κεφαλαίου με την επικάλυψη μια κούφιας «αριστερής» ρητορείας περί «ανθρωπισμού», «διεθνισμού» και «αντιρατσισμού»…

οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο

Απρίλιος 2006

Τριτοκοσμικό εργασιακό καθεστώς

Γράφει ο Μιχάλης Λεονταρίτης



Το τριτοκοσμικό εργασιακό μοντέλο αποτελεί κατά τρόπο απροκάλυπτο το επιβαλλόμενο πρότυπο γιατί εξασφαλίζει απεριόριστα κέρδη και αχαλίνωτη εκμετάλλευση, μα όχι μόνο. Δημιουργεί ένα τέτοιο χάσμα ανάμεσα στις τάξεις και βυθίζει το προλεταριάτο σε τέτοια απόγνωση και τρόμο ώστε να αισθάνεται υπέρμετρη ευγνωμοσύνη για τα ψίχουλα φιλανθρωπίας που οι πολυέλεοι άρχοντες του πετάνε.

Όποιος όμως βιώνει την πραγματικότητα και η ταξική του συνείδηση διαμορφώνεται από τον καθημερινό του αγώνα για επιβίωση, τότε αυτόματα διαχωρίζεται από τους αφελείς και ονειροπαρμένους «μπον-βιβέρ» της ευρωπαϊκής «αριστεράς», αλλά και από τους έμμισθους εκμαυλιστές των ιδεών και της αλήθειας που την σκλαβιά την βαφτίζουν «Διεθνισμό» και την ανοχή «προοδευτικότητα».

Αυτό απέδειξαν έμπρακτα στις 16 Ιανουαρίου στο Στρασβούργο 10000 λιμενεργάτες που ενωμένοι με βάση το ταξικό κριτήριο και μόνο και ερχόμενοι από όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης δήλωσαν στους δυνάστες πως δεν θα δεχτούν αδιαμαρτύρητα την αντικατάστασή τους με άβουλες και παθητικές μάζες εξαθλιωμένων σκλάβων από τις λεηλατημένες και δίχως αγωνιστικές παραδόσεις χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Αυτή η ξεκάθαρα απεργοσπαστική τακτική των εργοδοτών για το ιστορικό ευρωπαϊκό προλεταριάτο με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να διαστρεβλώσει τις έννοιες της αλληλεγγύης και του Διεθνισμού. Όσα διαδραματίστηκαν στο Στρασβούργο και που έντεχνα προσπεράστηκαν από τα «ενημερωτικά» μέσα αποκαλύπτουν το φριχτό ρόλο της καθεστωτικής Αριστεράς και της εργοδοσίας της που το δούλο τον αναδεικνύουν ως υπόδειγμα εργάτη και τον αγωνιστή τον περιθωριοποιούν ως ρατσιστή!

Χάρη σε αυτή τη μεγαλειώδη διαδήλωση απεδείχθη για άλλη μια φορά ότι είναι τα αφεντικά που χωρίζουν το προλεταριάτο σε φυλές και ράτσες προτιμώντας τον πιο πρόθυμο, τον πιο υπάκουο. Αντιθέτως, για την εργατική τάξη αποδείχτηκε πως το πρωταρχικό κριτήριο είναι η ταξική συνείδηση και ο αγώνας ενάντια στο παγκοσμιοποιημένο Κεφάλαιο.

Για τους ευρωπαίους λιμενεργάτες ένα ξερό κομμάτι ψωμί δεν είναι αρκετό. Και οι αγωνιστικές τους παραδόσεις μαρτυρούν ότι δεν ήταν αρκετό ούτε για τους πατεράδες τους και ούτε για τους πατέρες των πατέρων τους.

Εξ αιτίας όλων αυτών είναι ιδιαίτερα μισητοί από το εφοπλιστικό κεφάλαιο που ετοιμαζόταν με οδηγία να τους παρακάμψει και να αναθέσει σε ανειδίκευτους και ανασφάλιστους είλωτες τη φορτοεκφόρτωση των πλοίων και κάθε άλλη λιμενική δραστηριότητα. Να παροπλιστεί το ένδοξο και ταξικά συγκροτημένο προλεταριάτο και να αντικατασταθεί με τον ευάλωτο και χειραγωγήσιμο «πολυπολιτισμικό» συρφετό. Για να αποτραπούν όλα αυτά οι ευρωπαίοι λιμενεργάτες ενήργησαν συντονισμένα. Συγκεντρώθηκαν στο Στρασβούργο όπου χρειάστηκε να συγκρουστούν λυσσαλέα με την αστυνομία διακινδυνεύοντας τη ζωή τους.

Μετά από πολλές συλλήψεις, σοβαρούς τραυματισμούς αλλά και μεγάλες ζημιές που κατάφεραν να προκαλέσουν στο απεχθές προπύργιο της παγκοσμιοποίησης, το Ευρωκοινοβούλιο, πέτυχαν την απόσυρση της ελεεινής οδηγίας. Αφανείς ήρωες και αποφασιστικός παράγων ήταν οι υπόλοιποι συνάδελφοί τους που ενώ δεν διαδήλωσαν στο Στρασβούργο παρέμειναν στα λιμάνια μπλοκάροντάς τα ώστε η αντεπίθεση στο Κεφάλαιο να είναι ενιαία και καθολική. Σύμφωνη με τα προστάγματα της γνήσιας κομμουνιστικής αλήθειας, του Διεθνισμού.


 οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο






ΜΑΙΟΣ 2006

Αλλοίωση της πληθυσμιακής μας σύστασης

Γράφει ο Μιχάλης Λεονταρίτης



Τη φρικώδη πραγματικότητα της μεθοδευμένης δημογραφικής μας συρρίκνωσης την αμφισβητούν μονάχα οι άνοες καθώς και οι υφιστάμενοι των νεοταξικών επιτελείων. Ο σχεδιασμός περιλαμβάνει την αλλοίωση της πληθυσμιακής μας σύστασης με δύο τρόπους:

α) Τη δίχως όρια εισροή οικονομικών μεταναστών, γεγονός που εξυπηρετεί πολλαπλώς τα συμφέροντα του Κεφαλαίου, μια και κατ’ αυτόν τον τρόπο και το οργανωμένο εργατικό κίνημα ξεστρατίζει, εκβιάζεται και ψυχορραγεί αλλά και το παγκόσμιο πολυπολιτισμικό χαρμάνι διαμορφώνεται για να διαφεντέψει έτσι η πλανητική δικτατορία.

β) Τη φυσική εξόντωση του εγχώριου πληθυσμού.

Στην πρώτη περίπτωση το έγκλημα συντελείται κάτω από ανθρωπιστικά προσχήματα που ξετσίπωτα μεταχειρίζονται οι ασύδοτοι εκμεταλλευτές των λαών. Έχουν μάλιστα το θράσος να παραδίδουν και μαθήματα διεθνισμού όταν η εργατική τάξη αντιδρά εμπρός στον αφανισμό της!

Απεναντίας, για την περίπτωση της φυσικής εξόντωσης οι εκμεταλλευτές μετέρχονται τη συνήθη καπιταλιστική θηριωδία. Καταδικάζουν το λαό σε οικονομικό μαρασμό, σε σταδιακή έλλειψη στοιχειωδών αγαθών, σε βαθμιαία περικοπή και των ελαχίστων πόρων προς επιβίωση. Θύμα των ποταπών αυτών συλλήψεων διεστραμμένων εγκεφάλων είναι σχεδόν αποκλειστικά ο ελληνικός λαός. Διότι πολύ απλά, η ελληνική οικογένεια είναι ολιγομελής και επιπλέον διατηρεί το θράσος να απαιτεί τα παιδιά της να μορφωθούν.

Αντίθετα, το τριτοκοσμικό υπόδειγμα οικογένειας πλεονεκτεί καθώς εκεί οι γονείς έχουν άμεση προτεραιότητα στην αγορά εργασίας αφού δε διστάζουν να κομματιάζονται σε δύο, τρείς ή και περισσότερες δουλειές για λίγα ψίχουλα και εάν αυτό δεν επαρκεί να ρίχνουν στο μεροκάματο ακόμα και τα ανήλικα τέκνα των πολυμελών οικογενειών τους. Το θράσος των καπιταλιστών δεν γνωρίζει όρια. Απειλούν τον ελληνικό λαό: «Εάν πραγματικά λες ότι πεινάς, προχώρα σε κάθε θυσία!!!». Κι επειδή μέχρι τώρα ο ελληνικός λαός απαίτησε να μην ζει για να δουλεύει δεν είναι εξίσου αγαπητός στα αφεντικά όσο οι ξένοι εξαθλιωμένοι. Τόσο απλά.

Αν λοιπόν δεν είμαστε διατεθειμένοι να αντιδράσουμε στη φυσική μας εξόντωση πρέπει παθητικά να αποδεχτούμε:

1) Την οικονομική εξαθλίωση της ελληνικής οικογένειας που από δω και μπρος πρέπει να μεριμνά για την καθημερινή επιβίωση και όχι θρασύτατα να ονειρεύεται ό,τι πιο φυσικό: την απόκτηση ενός παιδιού.

2) Το πέρα από τα ανθρώπινα όρια ωράριο εργασίας. Δηλαδή όσα ζευγάρια γλιτώνουν από την απειλή της απόλυτης ένδειας, να καταδικάζονται σε αέναη δουλεία που θα τα εξοντώνει και θα τα αποτρέπει από την σκέψη της τεκνοποιίας. Όσοι τολμούν να φέρουν στον κόσμο παιδί, απαγορεύεται να δαπανήσουν χρόνο για την ανατροφή του.

3) Το ξεθεμελίωμα της όποιας κοινωνικής πρόνοιας είχαμε γνωρίσει ως τώρα. Οι παιδικοί σταθμοί εγκαταλείπονται στη διάλυσή τους, καθώς και η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας που με το νέο νομοσχέδιο προβλέπει την αναλογία ενός γιατρού και μάλιστα ανειδίκευτου για 1600 άτομα.

Αυτή είναι η τιμωρία μας επειδή σαν λαός κριθήκαμε λιγότερο ανταγωνιστικοί απ’ ό,τι οι απελπισμένοι πληθυσμοί που μεταναστεύουν στη χώρα μας.

Μεταναστεύουν για να τσακιστούν πιο αδιαμαρτύρητα στα γρανάζια του συστήματος που διέπεται από τις αρχές που διατυπώνουν ο κος Ανδριανόπουλος και η «φιλάνθρωπη» «αριστερά». Αποδεχόμαστε αυτό το έγκλημα κατά του λαού, διαφορετικά οι φιλοπρόοδοι εκμεταλλευτές θα μας καταδώσουν στους ευρωατλαντικούς τους συμμάχους ως ρατσιστές…


οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο


Μάιος 2006

Η «αποδόμηση» της ταξικής συνείδησης



Όσο πιο ελεύθερη είναι η αγορά τόσο πιο σκλάβοι γίνονται οι άνθρωποι. Η «ελεύθερη αγορά εργασίας» ( «τα ανοικτά σύνορα») αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για το ευρωπαϊκό προλεταριάτο.

Στρατηγική επιδίωξη των Ευρωπαίων καπιταλιστών είναι η αντικατάσταση των Ευρωπαίων εργατών από τριτοκοσμικούς εργάτες: Αυτό αποτελεί ένα από τα πιο μεγάλα και τα πιο δραματικά ταξικά ζητήματα της εποχής μας.

Το πρόβλημα με τους εισαγόμενους τριτοκοσμικούς εργάτες δεν είναι μόνο η αύξηση της ανεργίας, η κατάρρευση των μισθών και των εργασιακών κατακτήσεων. Είναι ένα πρόβλημα πιο στρατηγικό: Η δραματική πτώση της ταξικής πολιτικής συνείδησης, που κυριολεκτικά διαλύει κάθε δυνατότητα πάλης των Ευρωπαίων εργατών κατά των σημερινών σαρωτικών επιθέσεων του κεφαλαίου.

Πολλοί «αριστεροί» λένε: «Και οι ξένοι είναι εργάτες, οπότε, βιώνοντας την ίδια ταξική καταπίεση με τον Ευρωπαίο εργάτη, θα αποκτήσουν και αυτοί ταξική συνείδηση».

Πίσω από τέτοιου είδους απλουστευτικές αντιλήψεις κρύβεται μια οικονομίστικη διαστρέβλωση του μαρξισμού.

Η ταξική συνείδηση δεν είναι η άμεση αντανάκλαση των οικονομικών σχέσεων. Δεν γεννιέται αυτόματα από την καταπίεση και εξαθλίωση. Συχνά μάλιστα συμβαίνει και το αντίθετο: Η οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση οδηγεί και στην εξαθλίωση της συνείδησης.

Η απόκτηση της ταξικής συνείδησης είναι μια διαδικασία διαλεκτική. Το πολιτικό, αλλά και το πολιτισμικό στοιχείο, η αγωνιστική ιστορία, αλλά ακόμα και αυτές οι εθνικές παραδόσεις παίζουν αποφασιστικό ρόλο στη δημιουργία της ταξικής συνείδησης.

Τα παραδείγματα είναι άφθονα. Οι αφρικανικοί και ασιατικοί λαοί, που κατά γενική ομολογία είναι οι πιο καταπιεσμένοι του κόσμου, δεν διαθέτουν τα πιο δυναμικά εργατικά κινήματα.

Οι ΗΠΑ, η πιο ισχυρή οικονομικά χώρα του πλανήτη και το εργατικό κίνημα εκεί είναι πολύ πίσω από αυτό της Ευρώπης. Στην Ιαπωνία, άλλη ισχυρή οικονομική χώρα, σχεδόν ανύπαρκτο.

Οι Τούρκοι που μετανάστευσαν στη Γερμανία εδώ και δεκαετίες, όχι μόνο δεν επηρεάστηκαν σε τίποτα από το υψηλότατο ταξικό επίπεδο των Γερμανών εργατών, όχι μόνο δεν έπαιξαν ποτέ κάποιο ρόλο στο γερμανικό εργατικό κίνημα, αλλά σήμερα βρίσκονται και σε χειρότερη κατάσταση ταξικού επιπέδου από την εποχή που μετανάστευσαν. Το ίδιο ισχύει, σε πολύ μεγάλο βαθμό, για τους Ασιάτες της Αγγλίας και τους Αφρικανούς της Γαλλίας.

Συνεπώς, το στοιχείο της ταξικής καταπίεσης από μόνο του δεν φτάνει. Το ευρωπαϊκό προλεταριάτο, για να φθάσει στο σημείο να είναι με διαφορά το πιο συνειδητό, το πιο αγωνιστικό και το πιο πολιτικοποιημένο του κόσμου, πέρασε μια πορεία διαμόρφωσης που κράτησε σχεδόν δύο αιώνες: από τις πρώτες αστικές επαναστάσεις, την ίδρυση μαζικών συνδικάτων και εργατικών κομμάτων, μέχρι και τις εργατικές επαναστάσεις και εξεγέρσεις του 20ου αιώνα.

Το να λέμε ότι μπορούν να ενσωματωθούν σε αυτό το προλεταριάτο μάζες που δεν έχουν περάσει ούτε το 1/10 αυτής της ιστορικής διαμόρφωσης είναι σκέτος παραλογισμός.

Αν στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου «ανθρωπισμού» δώσουμε το «αριστερό» άλλοθι στη Νέα Τάξη να διαλύσει, με ταξικά καθυστερημένες μάζες, το ευρωπαϊκό προλεταριάτο, δηλαδή την πρωτοπορία της ανθρωπότητας, τότε το εργατικό κίνημα παγκόσμια θα υποστεί την πιο μεγάλη ιστορική του ήττα.

Από τη δυνατότητα του ευρωπαϊκού προλεταριάτου να υπερασπιστεί τις ιστορικές του κατακτήσεις, θα κριθεί το μέλλον του σοσιαλισμού στον πλανήτη, δηλαδή το μέλλον της ανθρωπότητας. Και από τη στάση απέναντι σε αυτό το ζήτημα θα κριθεί από την πλευρά ποιου στρατοπέδου πολεμάει ο καθένας

οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο

Ιούνιος 2006

Εθνολογική αλλοίωση




1, 5 εκατομμύριο Έλληνες άνεργοι!
1, 5 εκατομμύριο ξένοι εργάτες!

Όλα τα γεγονότα επιβεβαιώνουν αδυσώπητα τούτο: Το στρατηγικό σχέδιο των υπερεθνικών ελίτ εξουσίας είναι η εθνολογική αλλοίωση του ελληνικού πληθυσμού.

Πρώτοι οι εφοπλιστές αντικατέστησαν το 90% των Ελλήνων ναυτεργατών. Το μεγάλο και μικρό κατασκευαστικό κεφάλαιο αντικατέστησε όλους σχεδόν τους Έλληνες οικοδόμους με ξένους.

Εδώ και χρόνια ο ΣΕΒ υπερτονίζει με τις επίσημες εκθέσεις του τη χρησιμότητα της μετανάστευσης.

Όλα τα μεγάλα συγκροτήματα των ΜΜΕ προπαγανδίζουν λυσσωδώς την εισαγωγή ξένων εργατών. Το πολιτικό κατεστημένο και οι θεσμοθετημένες εστίες της «αριστερής μόλυνσης» υπηρετούν πιστά τον ίδιο στόχο.

Η μαζική εισαγωγή εκατομμυρίων από τριτοκοσμικούς πληθυσμούς δεν γίνεται για να καλύψει νέες θέσεις εργασίας. Η κρίση της ελληνικής οικονομίας δεν δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας. Η Ελλάδα δεν έχει κανένα σημείο ομοιότητας με τη μεταπολεμική ανοικοδόμηση της Γερμανίας ή τους ραγδαίους ρυθμούς της αναπτυσσόμενης Αμερικής στο παρελθόν.

Είναι ολοφάνερο ότι εδώ αφαιρούνται θέσεις εργασίας από τους «απαιτητικούς» Έλληνες εργάτες οι οποίες καλύπτονται από τους υποτακτικούς ξένους, με ανύπαρκτη ταξική συνείδηση. Γι αυτό έχουμε φτάσει στο σημείο να έχουμε 1,5 εκατομμύρια Έλληνες ανέργους και 1,5 εκατομμύρια ξένους εργαζόμενους στη χώρα μας.

Είναι συνεπώς τεράστιο ψέμα ότι κάτω από τις σημερινές συνθήκες «οι ξένοι δεν παίρνουν τις δουλειές των Ελλήνων».

Το σχέδιο όμως αυτό δεν περιορίζεται στους χώρους εργασίας. Στοχεύει στη ίδια την εθνολογική σύνθεση της Ελλάδας. Η πλανητική εξουσία και τα εγχώρια όργανά της δεν θέλουν την Ελλάδα να κατοικείται αποκλειστικά από τον ελληνικό λαό.

Θέλουν να εγκαταστήσουν μόνιμα σαν αναπόσπαστο τμήμα της χώρας εκατομμύρια ξένους: κοινωνικά καθυστερημένους, ταξικά ακίνδυνους, πολιτικά χειραγωγήσιμους.

Μάλιστα, για να επιτευχθεί η εθνολογική αλλοίωση της χώρας, έχει εγκαταλειφθεί τελείως αβοήθητη η ελληνική οικογένεια: χωρίς κίνητρα για την απόκτηση παιδιών, χωρίς βρεφονηπιακούς σταθμούς, χωρίς γονικές άδειες και επιδόματα…

Τα γεγονότα της επικαιρότητας είναι αποκαλυπτικά:

Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, στερούμενος ο ίδιος της ελληνικής εθνικής συνείδησης, επέλεξε για την υπερνομαρχία Καβάλας-Δράμας-Ξάνθης μια κατ’ ουσία Τουρκάλα υποψήφια, τη στιγμή που το 90% του πληθυσμού της υπερνομαρχίας είναι ελληνικός. Με την κίνηση αυτή σηματοδοτείται θρασύτατα τούτο: Ο ελληνικός λαός πρέπει να δεχτεί πολιτικά την εισαγωγή Μουσουλμάνων και την εθνολογική του αλλοίωση. Προς αυτήν την κατεύθυνση κινείται ο Γ. Παπανδρέου όταν ζητεί να δοθούν με συνταγματική διάταξη πλήρη δικαιώματα στους ξένους.

Αλλά και η κυβέρνηση της Ν.Δ., όπως όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, δείχνει πρωτοφανή ανοχή στην τουρκική επιθετικότητα.

Ο στόχος του πολιτικού κατεστημένου είναι ένας: Να προωθήσει την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., έτσι ώστε να γίνει εύκολη η εισαγωγή εκατομμυρίων καθυστερημένων Μουσουλμάνων από τα βάθη της Τουρκίας υπό την ιδιότητα του Ευρωπαίου πολίτη.

Αλλά και η καθεστωτική αριστερά ακολουθεί κατά πόδας, παρέχοντας το ιδεολογικό άλλοθι και πολιτικό τεκμήριο. Αυτή έχει αναγορευθεί στο μεγαλύτερο εχθρό του ελληνικού λαού, πλασάροντας την αντικατάστασή του σαν «φιλανθρωπία», «διεθνισμό» και «αντί-ρατσισμό»…




οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο


Ιούλιος 2006

Λιγότεροι ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ =Λιγότερο ΕΓΚΛΗΜΑ

Γράφει ο Ιάσων Αναγνώστου



Το τι συμβαίνει γύρω μας κάθε μέρα είναι γνωστό. Η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Αυτό που ονομάζαμε ελληνική κοινωνία έχει διαλυθεί. Την θέση της έχει αρχίσει να παίρνει ένα πολιτισμικό έκτρωμα το οποίο ονομάζεται από τους δημιουργούς και αβανταδόρους του «πολυπολιτισμός».

Αυτός ο λεγόμενος «πολυπολιτισμός» δεν είναι κάτι αφηρημένο ή κάτι που δεν έχουμε δει. Το βλέπαμε στις ΗΠΑ. Τώρα δυστυχώς το βλέπουμε και στη χώρα μας.

Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια η πατρίδα μας, δέχθηκε εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστών. Αυτοί οι μετανάστες έφεραν μαζί τους χίλια μύρια προβλήματα.

Αυτό που ίσως πονάει άμεσα είναι η λεγόμενη έξαρση της εγκληματικότητος. Δεν είναι κάτι τυχαίο. Με μπροστάρηδες τους δήθεν «φιλήσυχους μετανάστες» η καθημερινότητα των Ελλήνων απειλείται από ένα πλήθος εγκλημάτων. Ληστείες, βιασμοί, εκβιασμοί και διάφορες άλλες ωμότητες αιφνιδιάζουν τους Έλληνες πολίτες.

Η περίπτωση του μικρού Άλεξ από την Βέροια είναι μια σταγόνα στον ωκεανό της εγκληματικότητος. Οι συνθήκες ίσως κάνουν κάποιους να πιστεύουν ότι είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση. Η αλήθεια όμως απέχει πολύ από αυτό.

Τα ελληνικά σχολεία έχουν πάψει να είναι αυτό που κάποτε ήταν. Η νοοτροπία των μαθητών έχει αλλάξει. Επηρεασμένοι, όχι από κάποιον αστάθμητο ή άγνωστο παράγοντα, αλλά από την μορφή της υπόλοιπης κοινωνίας τα σχολιαρόπαιδα μπορούν εύκολα να μετατραπούν σε δολοφόνους.

Η ομοιογένεια που χαρακτήριζε την χώρα μας θνήσκει. Στην πολυπολιτισμική κοινωνία τους, η επιστροφή στην βαρβαρότητα είναι δεδομένη. Το επίπεδο του ελληνικού σχολείου δεν συμπαρέσυρε τους αλλοδαπούς προς τα πάνω. Αντίθετα το κατήντησαν σε αυτό που με θλίψη αντικρύζουμε σήμερα.

Κάποιοι θα πούνε ότι εγκληματικότητα υπήρχε και πριν. Ότι και πριν είχαμε φρικιαστικές δολοφονίες. Αυτό είναι αλήθεια. Δίνουμε λύση όμως επιβαρύνοντας την κατάσταση;

Η μοναδική λύση για να σταματήσει όλος αυτός ο κατήφορος είναι η άμεση εφαρμογή του νόμου. Ο αυστηρός έλεγχος των συνόρων και η απέλαση των λαθρομεταναστών, οι οποίοι αποτελούν τον κριό που γκρεμίζει τα θεμέλια της Ελλάδος. Κάθε κράτος το οποίο σέβεται τον εαυτό του και τους πολίτες του, αυτό (οφείλει να) κάνει.

Εάν δεν αποχωρήσουν, άμεσα η κατάσταση θα γίνει μη αναστρέψιμη. Και τότε ίσως θυμηθούν αυτούς που κάποτε κατηγορούσαν ως «ακραίους» και «ρατσιστές».

Κάποιοι βέβαια θα συνεχίσουν να ζουν μέσα στον πλαστό κόσμο που η Νέα Τάξη ετοιμάζει γι’ αυτούς. Και η κοινωνία γύρω τους θα μεταβάλλεται σε ζούγκλα.

Κάντε την επιλογή σας! Με τους ακραίους ή με τους αποχαυνωμένους, κύριοι;

οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο

Ιούλιος 2006

Οι «επαγγελματίες» αντί-ρατσιστές  ή «αριστερόφωνη» δολιότητα



Σχόλιο πρώτο.

Οι στατιστικές δείχνουν ότι υπάρχει μέσα στον καπιταλιστικό κόσμο μια καλπάζουσα εγκληματικότητα, ψυχική ασθένεια και τοξικομανία. Η λανθάνουσα εγκληματικότητα και ψυχική ασθένεια που είναι αδύνατον να εκτιμηθεί στατιστικά είναι πολλαπλάσια.

Η παγκοσμιοποίηση, ο πλανητικός ιμπεριαλισμός γιγαντώνει ολοένα την αντίφαση ανάμεσα στην αυξανόμενη υλική ευημερία και τον πλούτο (που απομυζά το υπερεθνικό κεφάλαιο) και την αυξανόμενη εγκληματικότητα, ψυχική ασθένεια και τοξικομανία.

Σήμερα η αντίφαση αυτή έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις μοναδικές στην ιστορία. Όποιος δεν ξεκινάει από αυτή τη θεμελιακή βάση να ερμηνεύσει τις «συμμορίες των αλητών» και τις «κλίκες» των ανήλικων όχι μόνο εξωραΐζει τη φρίκη και τη βαρβαρότητα της παγκοσμιοποίησης, αλλά και την επικαλύπτει.

Και ήταν επικάλυψη ο υπερβάλλοντας ζήλος να επικεντρωθεί το συμβάν της Βέροιας στο «ρατσισμό».

Και όχι μόνο επικάλυψη. Αλλά και δόλια προώθηση των σκοπιμοτήτων και των σχεδιασμών του πλανητικού ολοκληρωτισμού. «Αριστερό» ιδεολογικό άλλοθι της «πολύ-πολιτισμικής» φρίκης που ξερνάει το μακάβριο λαρύγγι του ιμπεριαλιστικού συστήματος.

Αυτά για τους «επαναστάτες» της φράσης που μεθούν με τους ήχους των συνθημάτων κατά του «εθνικισμού» και του «ρατσισμού», αλλά δεν έχουν εγκέφαλο να σκεφτούν. «Φιλιππινέζες» της Νέας Τάξης έχουν καταντήσει και δεν το έχουν πάρει χαμπάρι.

Οι ηλίθιοι είναι πιο επικίνδυνοι και από τους εγκληματίες γιατί δεν έχουν συνείδηση των πράξεων και των λόγων τους. Δεν αντιλαμβάνονται και πιστεύουν ότι αντιλαμβάνονται τα πάντα…

Υπάρχουν φυσικά και οι συνειδητές ιδεολογικές δομές της αριστερόφωνης δολιότητας. Αυτές είναι οι «επαναστατικές» εστίες των μεγάλων δημοσιογραφικών συγκροτημάτων ( «Ιοί» και «Ιντυ» της «Ε»), κομματικές ηγεσίες τύπου Γιωργάκη και ΣΥΝ…



Σχόλιο δεύτερο.


Είναι πραγματικά θλιβερό να προσπαθούμε να εξηγήσουμε την εγκληματικότητα των ανήλικων με τα δημαγωγικά κλισέ του «ρατσισμού». Δηλαδή ο «ρατσισμός» και ο «εθνικισμός» είναι το κλειδί ερμηνείας;

Τέτοια ισοπέδωση της επιστημονικής σκέψης δύσκολα συναντάς. Και επί πλέον αθωώνεις τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, την προχωρημένη σήψη του συστήματος που τρέφεται από τη βία και την αναπαράγει, πατώντας πάνω στην οικονομική, κοινωνική και ψυχική εξαθλίωση που δημιουργεί.

Η εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά και όλες οι ψυχικές διαταραχές και ασθένειες, τα μίση και η κτηνωδία, ακόμα και οι ξενοφοβικές διαθέσεις είναι προϊόντα της παρακμιακής καπιταλιστικής κοινωνίας.

Τα εκκρίματα του «πολιτισμού» της αγοράς, δηλαδή η βία και βαρβαρότητα, είναι αυτά που παράγουν το άγχος, την ανασφάλεια, την επιθετικότητα και το μίσος. Και τη βία που δέχεται κανείς από τα πάνω τη μεταβιβάζει προς τα κάτω, σύμφωνα με τον απλό μηχανισμό «μετατόπισης του αντικειμένου». Η βία που προέρχεται από τα πάνω γεννάει μίσος, που εκτονώνεται προς τα κάτω και γεννάει και εκεί μίσος.

Οι άπειρες περιπτώσεις ωμότητας που διαβάζουμε κάθε τόσο στις εφημερίδες δεν είναι παρά το ολοφάνερο σύμπτωμα μιας κοινωνίας, που αρνείται στα μέλη της την άμεση ικανοποίηση των αναγκών τους και τα εξαναγκάζει από φόβο να προσαρμοστούν.

Στην ψυχική οικονομία του ατόμου βλέπουμε να επιδρά η ίδια «δέσμευση», όπως δεσμεύουν μέσα στην καπιταλιστική οικονομία οι σχέσεις παραγωγής τις παραγωγικές δυνάμεις.

Όπως, σύμφωνα με τον Μαρξ, οι κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις κάτω από την πίεση των σχέσεων παραγωγής μπορούν να μεταμορφωθούν σε δυνάμεις καταστροφής, το ίδιο καταστροφικές γίνονται και οι ατομικές ενστικτώδεις δυνάμεις κάτω από την πίεση των ποικίλων μορφών βίας της καπιταλιστικής εξουσίας.

Οι άνθρωποι που έχουν ξεριζωθεί από τον τόπο τους ζουν πιο έντονα την πείνα, τη δυστυχία, και την εξαθλίωση. Μετατρέπονται σε υποζύγια. Πιο εύκολα συνεπώς καταλήγουν στα τούνελ του μίσους και της κοινωνικής διαστροφής.

Επιπλέον είναι αστείο να μιλάμε για «ρατσισμό» σε ανήλικους.

Όταν ανήλικα ελληνόπουλα βάζουν φωτιά στο σπίτι τους ή δηλητηριάζουν τον αδελφό τους είναι και αυτό «ρατσισμός»;

Όταν «συμμορίες» μικρών (είναι γεμάτη η καθημερινότητα των καπιταλιστικών μεγαλουπόλεων) καταστρέφουν, λεηλατούν, ακόμα και δολοφονούν, είναι «ρατσισμός»;

Και όμως κάποιοι δήθεν προοδευτικοί και αριστεροί δημαγωγούν «αντιρατσιστικά» πάνω στα προϊόντα και στα υποπροϊόντα της καπιταλιστικής σήψης και βαρβαρότητας. Εκτός αν χωρίς βαρβάρους ( σκιάχτρα) δεν μπορούν να επιβιώσουν…


Σχόλιο τρίτο


Για ανατριχίλα ρατσιστικού παροξυσμού μίλησε και η «Aυγή» για τα αποτρόπαια γεγονότα της Βέροιας. Όλες οι «αριστερές» δομές της νεοταξικής προπαγάνδας, τη φρίκη της πολύ-πολιτισμικότητας τη βαπτίζουν «ρατσιστικό παροξυσμό»!!!

Μια πολύ-πολιτισμική «κλίκα» ανήλικων (θύματα εγκληματικότητας του θηριώδους πλανητικού ολοκληρωτισμού), για τους ιδεολογικούς, καταναλωτικούς σκοπούς του πλανητικού ρατσισμού, στιγματίζεται σαν «ρατσιστική παράνοια»!

Οι έννοιες έχουν χάσει πλέον τη σημασία τους. Οι «νέες ιδεολογίες», με λεκτικές αυθαιρεσίες, επικαλύπτουν, στο όνομα του «αντιρατσισμού», το ρατσισμό του υπερεθνικού κεφαλαίου και τον «κολλάνε» στους λαούς που αντιστέκονται.

Οι λαϊκές μάζες δεν είναι ποτέ ρατσιστικές, πόσο μάλλον ο ελληνικός λαός που αποτελεί παράδειγμα φιλοξενίας προς τον «ξένο» από πολύ παλιά. Αν σήμερα αντιδρά στην παλιρροϊκή εισβολή των αλλοδαπών αυτό είναι ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ.

Αυτά τα αισθήματα δυσαρέσκειας, αγανάκτησης, έστω ξενοφοβίας ορισμένων λαϊκών στρωμάτων για τα δεινά που έχουν υποστεί από τους αλλοδαπούς, δεν είναι ρατσισμός. Η ιδεολογία του εθνικισμού και ρατσισμού μπορεί φυσικά να τα αξιοποιήσει. Αυτή η ιδεολογία εμφανίζεται σήμερα με το πρόσωπο του αντι-εθνικισμού και του αντι-ρατσισμού.

Στο όνομα του αντιεθνικισμού και του αντιρατσισμού προωθείται ο εθνικιστικός και ρατσιστικός κοσμοπολιτισμός των υπερεθνικών ελίτ εξουσίας.

Όλες οι ιδεολογικές και πολιτικές δομές του καθεστώτος αυτό προωθούν: Κράτος, κόμματα, ΜΜΕ, οικονομικά κέντρα εξουσίας, κομμάτια της «αριστεράς», και τα πλανητικά κέντρα εξουσίας.

Πώς λοιπόν συγκροτείται η αγανάκτηση του λαού σε ρατσιστική παράνοια; Το χειρότερο: Πώς οι ανήλικοι γαλουγήθηκαν σ’αυτή; Όλο το σύστημα τους διαπαιδαγωγεί αντιρατσιστικά. Επίσης το ίδιο κάνουν τα κομματικά αντιρατσιστικά φεστιβάλ, και τα επιδοτούμενα «αριστερά» φόρουμ και φεστιβάλ. Από πού λοιπόν μπήκε στις νεανικές ψυχούλες η ρατσιστική παράνοια;

Γίνεται φανερό τι ονομάζουν «ρατσισμό» οι επαγγελματίες του είδους: Το εγκληματικό προϊόν της πολύ-πολιτισμικής αθλιότητας και βαρβαρότητας, τα «γκέτο» και το νόμο της καπιταλιστικής ζούγκλας: «όλοι εναντίον όλων»…


Σχόλιο τέταρτο.


Ο πραγματικός ρατσισμός είναι η φρενοβλαβής ιδεολογία του πλανητικού ολοκληρωτισμού που στιγματίζει έθνη και λαούς σαν «τρομοκράτες», «εθνικιστές», «ρατσιστές» και άλλα, επεμβαίνοντας στρατιωτικά για να τους «συνετίσει»!!!

Οι πραγματικοί ρατσιστές είναι οι μεταπράτες της ιδεολογίας του αυτοκρατορικού ολοκληρωτισμού που χρωματίζουν και στιγματίζουν κάθε αντι-ιμπεριαλιστική αντίσταση και κάθε εθνικό αγώνα ως «εθνικισμό».

Είναι εκείνοι που στιγματίζουν αφοριστικά σαν «ρατσισμό» την οργή και την αγανάκτηση των λαϊκών στρωμάτων που συνθλίβονται, καταστρέφονται και περιθωριοποιούνται.

Ο πραγματικός ρατσισμός είναι τα ιδεολογήματα που διοχετεύονται από τα φερέφωνα της εξουσίας κατά του ελληνικού λαού για κάθε πράξη αντίστασης.

Ο πραγματικός ρατσισμός είναι οι πρωτοβουλίες εκείνων που έσπευσαν σαν ύαινες πάνω στο χαμό του μικρού Άλεξ, να «θρηνήσουν» τη «ρατσιστική παράνοια» της ελληνικής κοινωνίας.

Όλα αυτά έχουν όνομα: πλανητικός φασισμός. Και όσοι τα διοχετεύουν, τα προωθούν, τα αναπαράγουν και τα καταναλώνουν είναι, ανεξάρτητα από τις μάσκες που φορούν, φερέφωνα του πλανητικού ρατσισμού. Συνειδητοί ή ασυνείδητοι δεν έχει σημασία…

οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2006

Τα γενοκτονικά σχέδια του κεφαλαίου



Το κυρίαρχο πολιτικό ζήτημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα είναι τούτο: Η αντικατάσταση της πλειοψηφίας των εργαζομένων από πρωτόγονους, καθυστερημένους ξένους εργάτες και η πολιτισμική αλλοίωση του πληθυσμού.

Την ίδια ώρα που οι ελίτ της καπιταλιστικής εξουσίας έχουν βυθίσει τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία στα κάτεργα της ανεργίας και της ανασφάλειας, νέα προνομιακά μέτρα υπέρ των αλλοδαπών έρχονται να δώσουν πιο αποτρόπαια διάσταση στο πρόβλημα:

α). Στα τέλη Ιουνίου, ο υπουργός Εσωτερικών κ. Παυλόπουλος ανακοίνωσε ότι ο τελευταίος μεταναστευτικός νόμος οδήγησε στη νομιμοποίηση άλλων 150.000 ξένων εργατών.

β). Με υπουργική απόφαση στις 22 Ιουνίου, νομιμοποιούνται με συνοπτικές διαδικασίες όλοι οι αλλοδαποί (ανήλικοι ή ενήλικοι), που φοιτούν ή έχουν φοιτήσει σε οποιαδήποτε βαθμίδα εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Και μάλιστα χωρίς να χρειάζεται καμία άδεια, ούτε να αποδείξουν ότι μπήκαν νόμιμα στη χώρα ή ότι έχουν επαρκές εισόδημα.

γ). Τέλος, στις 26 Ιουνίου, υπογράφτηκε Προεδρικό Διάταγμα, το οποίο δίνει: απόλυτη ελευθερία εγκατάστασης, διαμονής και εργασίας για αλλοδαπούς, προερχόμενους από οποιαδήποτε χώρα του κόσμου, που είναι μέλη οικογένειας πολίτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και κατά παράβαση της ελληνικής νομοθεσίας τα ευεργετήματα αφορούν όχι μόνο τη/τον σύζυγο, αλλά κάθε άτομο με το οποίο ο εν λόγω πολίτης διατηρεί στενή «συντροφική» σχέση ( γκόμενος ή γκόμενα), τα παιδιά της «συντρόφου» από οποιοδήποτε γάμο κλπ. Δηλαδή παραχωρούνται απεριόριστα δικαιώματα εισόδου στη χώρα σε νέες κατηγορίες πληθυσμούς αλλοδαπών.

Η κυβέρνηση με την κάλυψη της Αντιπολίτευσης υλοποιεί τους σχεδιασμούς του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου.

Ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ πρωτοστατεί στην υπόθεση της πολυ-εθνικής και πολύ-πολιτισμικής κοινωνίας, με το Γιωργάκη Παπανδρέου να λέει στα σχολεία των μεταναστών που επισκέπτεται: «Είστε οι αυριανοί Έλληνες»!

Ο ΣΥΝ, με κολαούζο τη λεγόμενη «εξωκοινοβουλευτική αριστερά), έχουν αναλάβει το καθήκον της ιδεολογικής τρομοκρατίας:

Βρίζουν «φασίστες», «ρατσιστές» και «καθυστερημένους» το 90% του ελληνικού λαού που απορρίπτει αυτά τα βάρβαρα σχέδια του κεφαλαίου.

Σε λίγο οι υπηρέτες του πολυεθνικού κεφαλαίου και τα φερέφωνα του κοσμοπολιτισμού δεν θα βρίσκουν χώρο να κρυφτούν. Ήδη ακόμα και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αρχίζουν να αλλάζουν τη στάση τους απέναντι στους μετανάστες.

Όλοι πλέον βλέπουν ότι οι μάζες των μεταναστών όχι μόνο δεν ενσωματώνονται, αλλά μισούν και τις κοινωνίες υποδοχής τους, αποτελούν τη μεγάλη απειλή για τη διάλυση των κοινωνιών και την ισοπέδωση του πολιτισμού.

Στην Ελλάδα οι παράνομοι μετανάστες νομιμοποιούνται, στην Ευρώπη απελαύνονται. Και αυτός ο πραξικοπηματικά επιβαλλόμενος πολύ-εθνισμός προβάλλεται από τα φερέφωνα του καθεστώτος, τους οικότροφους της εξουσίας «διανοούμενους», τους πληρωμένους κονδυλοφόρους και τους «αριστερούς» σφογγοκωλάριους ως «φιλοξενία» και «ανθρωπισμό»!!!

Αυτή η «αριστερά» έχει γίνει σήμερα ο γελοιωδέστερος και γλοιωδέστερος φορέας της ολοκληρωτικής νεοταξικής ιδεολογίας: το παρασιτικό ηθικό της περιτύλιγμα.

Ο ελληνικός λαός δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να αποδεχτεί τη γενοκτονία του. Να αποδεχτεί ότι σε μια χώρα με την υψηλότερη ανεργία και τη χαμηλότερη γεννητικότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωράνε μερικά εκατομμύρια ξένοι εργάτες


οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο


23 Νοεμβρίου 2006

Οι σπόνσορες του «αντιρατσισμού»!
και των επεισοδίων



Σημείωση: Το άρθρο γράφτηκε μετά τις μαθητικές καταλήψεις τον Οκτώβριο του 2006.

Μια θύελλα ξεσπάει από τις «πόρνες» της δημοσιογραφίας, τους πολιτικούς αγύρτες όλων των χρωμάτων, τις επιδοτούμενες εστίες του «αντιρατσισμού» και όλους τους επαγγελματίες αντιρατσιστές για τον δήθεν βιασμό μιας μαθήτριας Βουλγάρας, από ανήλικους συμμαθητές της στο Γυμνάσιο της Αμαρύνθου.

Ένα ολόκληρο χωριό διασύρθηκε στα κανάλια. Η Αμάρυνθος έγινε συνώνυμο της «αλητείας», ο στόχος κάθε επαγγελματία «αντιρατσιστή». Μεχρι αποβάσεις ταγμάτων «αναρχικών» έγιναν εναντίον του χωριού και των κατοίκων της.

Η απόφαση του δικαστηρίου, μετά από τριάμισι χρόνια, απάλλαξε τα παιδιά, καθώς απεφάνθη ότι η κοπέλα, είχε έρθει σε επαφή με την θέλησή της. Οι δικαστές έκριναν παμψηφεί αθώους τους κατηγορουμένους: Τέσσερα αγόρια για βιασμό και δύο κορίτσια για συνέργεια, όλα τους 16 στα 17 χρόνων την εποχή του «εγκλήματος»!!!!



Τα μεγάλα στόματα της «δημοκρατίας» και της «ανθρώπινης ευαισθησίας», τα κραυγαλέα λαρύγγια της «προόδου» και των υπόδουλων «αριστερών» στοχαστών άγγιξαν τα όρια της αντιρατσιστικής παράκρουσης, με αφορμή ένα επεισόδιο «βιασμού» μεταξύ ανηλίκων. Σίγουρα αυτό δεν είναι τυχαίο. Μάλλον είναι ο κουρνιαχτός για την επικάλυψη γεγονότων και σχεδιασμών που έχουν δρομολογηθεί.

Ακόμα και αν δεχτούμε πριν το πόρισμα ότι ήταν βιασμός δεν εξηγείται αυτό το υστερικό πολιτικό ντελίριο, αυτή η «ευαισθησία» των κτηνάνθρωπων της εξουσίας.

Και μόνο αυτή η επιλεκτική «ευαισθησία» και η θηριώδης και υποκριτική αντιρατσιστική καθεστωτική προπαγάνδα, μια προπαγάνδα χωρίς όρια, χωρίς σύνορα και χωρίς αναστολές, αποδεικνύει περίτρανα την πολιτική σκοπιμότητα αυτού του «βιασμού»..

Δεν μπορεί να χαλάς τον κόσμο για ένα κρούσμα βιασμού, μέσα σε μια ΟΜΑΔΑ ανηλίκων, και να κλείνεις τα μάτια στα αποτρόπαια και αποκρουστικά εγκλήματα βιασμού, που έχουν διαπράξει οι Αλβανοί!(Πρόσφατα περιστατικά: Αλβανός με κατσαβίδι που βίασε μάννα και κόρη κι ο έτερος με το σκουπόξυλο που βίασε 16χρονη).

Εδώ σιωπούν προκλητικά όλοι αυτοί οι εξτρεμιστές της «δημοκρατίας», των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και της «πολύ-πολιτισμικότητας».

Το όλο ζήτημα φωτίζεται αν το προσεγγίσει κανείς πολιτικά, αν αποβάλλει τους παραμορφωτικούς φακούς των ιδεολογικών του ψυχώσεων.

Βασικό και αλάθευτο κριτήριο είναι το ακόλουθο:

Ποιοι ωρύονται με κλαυθμούς και οδυρμούς κατά του «ρατσισμού» και ουρλιάζουν σαν ύαινες για ένα «έγκλημα» που οι ίδιοι αυτοί έχουν τελεσίδικα αποφασίσει, ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ, χωρίς καμιά νομική στοιχειοθέτηση, δικαστική διερεύνηση και απόφαση!

Ποιοι είναι:

1). Τα μεγάλα ιδεολογικά λαρύγγια του καθεστώτος: Τα μονοπώλια της νεοταξικής προπαγάνδας (ΜΜΕ), τα βαποράκια των μυστικών υπηρεσιών (οι χρυσοπληρωμένοι δημοσιογράφοι), οι απολογητές της παγκοσμιοποίησης και οι πάσης φύσεως λακέδες!!!


2). Τα πολιτικά λαρύγγια του αμερικανισμού και του ακραιφνούς νεοφιλελευθερισμού: Το χορό τον σέρνει και εδώ η ξεφωνημένη υποτακτική των Aμερικάνων Ντόρα, η Γιαννάκου (άλλη «ιέρεια» της κοσμοπολίτικης ισοπέδωσης) και όλος ο πολιτικός καθεστωτικός κόσμος: όλος αυτός ο «ωραίος» κόσμος της απάτης και που είναι διεφθαρμένος μέχρι το μεδούλι, όλος αυτός ο κόσμος της «πολιτικής παρτούζας» μας παραδίδει μαθήματα «ευαισθησίας». Οδύρεται για το «σεξουαλικό έγκλημα», κραυγάζει αντιρατσιστικά, καρατομεί τους ανήλικες και στιγματίζει τους μαθητές και την ελληνική κοινωνία για «ρατσισμό»!

Έλεος!!!

3). Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η κεντρική πολιτική δομή του συστήματος έσπευσε να συνταυτιστεί και να δώσει κύρος στην αντιρατσιστική πολιτική ψύχωση.

4). Οι χρήσιμοι ηλίθιοι. Οι «αριστεροί» κάθε απόχρωσης, το απαραίτητο τεκμήριο και άλλοθι των πλανητικών ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων!

5). Οι σύγχρονοι δοσίλογοι: Οι συνειδητοί πράκτορες της Νέας Τάξης, με αριστερές, ακροαριστερές, αλλά και ακροδεξιές μεταμφιέσεις.

Αυτοί, λοιπόν, από το μετερίζι του ο καθένας και με διαφορετικές ρητορικές φόρμες καθυβρίζουν τον ελληνικό λαό, συκοφαντούν το μαθητικό κίνημα, έχουν αποφανθεί οι ίδιοι τελεσίδικα και αμετάκλητα, πριν την δικαστική διερεύνηση, για τον ρατσιστικό βιασμό, καταλύοντας τη συνταγματική νομιμότητα.

Φυσικά η ακροδεξιά καρατζαφέρεια δημαγωγία δεν μιλάει ανοικτά «αντιρατσιστικά». Νομιμοποιεί το καθεστωτικό ιδεολογικό υπόβαθρο του αντιρατσισμού: Αφορίζει εκπαιδευτικούς και μαθητές και απαιτεί σκληρά μέτρα και ισχυρό κράτος που θα καθαρίσει τη σαπίλα και τη βρωμιά και θα μετατρέψει τα σχολεία, αλλά και την κοινωνία σε στρατώνα!

Όλοι αυτοί οι ξεδιάντροποι και κατάπτυστοι φωνακλάδες της γκανγκστερικής «δημοκρατίας» είναι οι σπόνσορες του νέου τρομοκρατικού ιδεολογικού όπλου της Νέας Τάξης: Του «αντιρατσισμού»!

Και όλο αυτό το θορυβώδες σκηνοθετημένο θέαμα κατά του «ρατσισμού» σηματοδοτεί ζοφερές πολιτικές εξελίξεις: Είναι το προανάκρουσμα νέων δρομολογημένων εθνικών συμφορών!!!

Υ.Γ.

Το περιοδικό είχε σταλεί στο τυπογραφείο και δεν γίνεται δυνατός ο σχολιασμός των επεισοδίων κατά την επέτειο του Πολυτεχνείου. Τρεις μόνο επισημάνσεις εδώ:

ΠΡΩΤΗ: Οι σπόνσορες της Νέας Τάξης δεν περιορίζονται μόνο στην προώθηση τρομοκρατικών ιδεολογημάτων, αλλά και στην προώθηση τρομοκρατικών πρακτικών και στην κατασκευή επεισοδίων.

ΔΕΥΤΕΡΗ: Έχουν συγκροτηθεί συμμορίες από τους «ακραίους» πολιτικούς χώρους (την τιμητική τους, σήμερα, έχουν οι κουκουλοφόροι «αναρχο-αυτόνομοι») που προκαλούν επεισόδια και προβοκάρουν τις πολιτικές εκδηλώσεις, τις γενικές συνελεύσεις κλπ. Αυτές οι κατευθυνόμενες συμμορίες χρησιμοποιούνται τρομοκρατικά για τη δυσφήμιση και τη διάλυση των αγώνων, για την κατάργηση του ακαδημαϊκού ασύλου, τη διάλυση των φοιτητικών συνελεύσεων και την αναγωγή του κράτους σε «φύλακα» και «διαχειριστή» πολιτικών και οργανωτικών λειτουργιών που ανήκουν αποκλειστικά στα κινήματα.

ΤΡΙΤΗ: Οι πολιτικές και συνδικαλιστικές παρατάξεις δείχνουν, στην καλύτερη περίπτωση, μια περίεργη ανοχή σε αυτά τα τόσο καθοριστικά ζητήματα. Στη χειρότερη χρησιμοποιούν (υποθάλποντας εμμέσως) τις εγκληματικές πρακτικές των κατευθυνόμενων κουκουλοφόρων και ροπαλοφόρων για στενά μικροκομματικά οφέλη. Αυτό δείχνει, ότι στο βωμό της μικροπολιτικής, αδιαφορούν για το κίνημα, το άσυλο, τις συνελεύσεις…

Γιατί δεν μπορεί να οργανώνεις μαζικές λαϊκές εκδηλώσεις και να αδιαφορείς για την περιφρούρησή τους ή να ζητάς από την αστυνομία να τις περιφρουρήσει. Έτσι αφήνεις το χώρο ανοικτό για προβοκάτσιες.

Δεν μπορεί, επίσης, να μην οργανώνουν πρωτίστως και κυρίως οι φοιτητές τη λειτουργία του πανεπιστημιακού ασύλου και να επιτρέπουν τα αίσχη κάποιων «συμμοριών».

Τέλος, δεν είναι δυνατόν, να μην περιφρουρούν, από κάθε «εισβολέα», τη δημοκρατική λειτουργία των γενικών συνελεύσεων οι οποίες αποτελούν την ανώτερη οργανωτική έκφραση της πραγματικής και άμεσης δημοκρατίας. Δεν είναι δυνατόν κάποια μεμονωμένα στοιχεία να μετατρέπουν τις γενικές συνελεύσεις στα εκπαιδευτικά Ιδρύματα σε ρινγκ…

Η περιφρούρηση των αγώνων και των δημοκρατικών τους λειτουργιών είναι μια επαναστατική πολιτική και το πιο σίγουρο μέσο εναντίον στους τυχοδιωκτισμούς και στις προβοκάτσιες.

Διαφορετικά αναθέτουμε στο κράτος και στους κατασταλτικούς μηχανισμούς τα …καθήκοντα του κινήματος!