ΟΧΙ ΠΙΑ ''ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ'', ΠΑΜΕ ΠΛΑΤΕΙΑ ''ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ''

 ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΩΡΙΣΜΕΝΕΣ ΣΩΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

ΟΧΙ ΠΙΑ ''ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ'', ΠΑΜΕ ΠΛΑΤΕΙΑ ''ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ''

http://thenewmailnews2.blogspot.com

Η μόδα των “αγανακτισμένων”, το κοινωνικό και πολιτικό αυτό γεγονός υπάρχει γιατί εξέφρασε την αγανάκτηση ενός κόσμου που δεν μπορούσε πια να κάθεται στο σπίτι του. 

Τα ιντερνετικά καλέσματα έπιασαν τόπο γιατί υπήρχε αυτή η διάθεση και επειδή – και έχει μεγάλη σημασία αυτό- στην αρχή είχαν μεγάλη υποστήριξη και προώθηση από μιντιακά συγκροτήματα, που δεν τα υπολόγισαν όμως και πολύ καλά.

Πίστεψαν ότι θα ήταν ένα πυροτέχνημα μιας, το πολύ δύο ημερών, το οποίο θα χειραγωγούσαν απόλυτα, στέλνοντας μετά τον κόσμο στα σπίτια του. Δεν τους βγήκε όμως. Ο κόσμος έμεινε εκεί, οι εκδηλώσεις αποδοκιμασίας πήραν αντικυβερνητικό και αντιβουλευτικό χαρακτήρα (όχι όμως αντισυστημικό και αντικοινοβουλευτικό με την ευρύτερη έννοια) και όσο ο κόσμος μένει εκεί το απρόβλεπτο καλύπτει κάθε λογική πρόβλεψη.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κινητοποίηση αυτή δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων τόσο στην Αθήνα όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα αποτελεί ένα κοινωνικό φαινόμενο, παρά τις αντιφάσεις του που περιγράψαμε πιο πάνω ( υποστήριξη από τα ΜΜΕ, ξεσηκωμός από το ίντερνετ). Ένα φαινόμενο που τυπικά ξεπήδησε από την εθνική και κοινωνική κρίση των τελευταίων μηνών, ουσιαστικά όμως από την συνολική σήψη και παρακμή του μεταπολιτευτικού κράτους. 

Εννοείται πως δεν θα περίμενε κανείς από μια τέτοια κινητοποίηση να διατυπώσει ένα – έστω και στοιχειώδες – πρόγραμμα διεκδικήσεων. 

Εντούτοις, το αντιμνημονιακό περιεχόμενο είναι σαφέστατο και προφανές έστω και επικεντρωμένο περισσότερο στην οικονομική πλευρά και πολύ λιγότερο στην αντεθνική του μορφή. 

Ο κόσμος διαμαρτύρεται εναντίον όσων θεωρεί πως του έχουν κάνει την ζωή μαύρη και στα ακόμη χειρότερα που έρχονται. Αλλά εδώ είναι που αρχίζουν τα προβλήματα που μας οδηγούν σε μια τουλάχιστον επιφυλακτική στάση απέναντι στους “αγανακτισμένους” καθώς διακρίνουμε ξεκάθαρα τις αυταπάτες που δημιουργούνται:

Ότι γεννήθηκε, δηλαδή, ένα καινούργιο “αυθόρμητο” κίνημα, που θα ξεπεράσει όλες τις προηγούμενες μορφές οργάνωσης.  

Από την ψευδαίσθηση ότι αρκεί η ειρηνική, με κατσαρόλες, παρουσία σε κάποιες πλατείες, για να επιβάλει ο κόσμος τη θέληση του. Από την άγνοια για τα πραγματικά αίτια της κρίσης, για το πλήρες περιεχόμενο του Μνημονίου, για τις καθεστωτικές δυνάμεις που συνασπίζονται γύρω του. Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι δεν φταίει η πολιτική οργάνωση γενικά, αλλά η πολύχρωμη, φιλελεύθερη και μαρξιστική κομματική οργάνωση, που έχει διαμορφώσει ένα σύστημα μέσα στο οποίο εγκλωβίζει τον λαό. 

Ότι η κρίση δεν οφείλεται σε κάποιους μεμονωμένους κλέφτες που “δυσφημούν” το “υπέροχο” αυτό πολίτευμα στο οποίο (φυτο)ζωούμε, αλλά στην ίδια την σάπια λειτουργία ενός διεφθαρμένου καπιταλιστικού συστήματος. 

Ότι τα κοινοβουλευτικά κόμματα δεν είναι τίποτα άλλα παρά νεροκουβαλητές αυτού του συστήματος, το οποίο δεν πρέπει να μένει στο απυρόβλητο, χρησιμοποιώντας τους πολιτικούς ως ασπίδα προστασίας και ως απορροφητήρες επικίνδυνων κραδασμών. Δεν είναι εύκολο όλα αυτά να εξηγηθούν εμπεριστατωμένα μέσα σ’ ένα ωρυόμενο και παλλόμενο πλήθος, που σφυρίζει, μουτζώνει, αποδοκιμάζει και μάλλον σ’ αυτή τη φάση – όπου και ο “χαβαλές” έχει την τιμητική του – δεν έχει όρεξη ούτε καν να τα ακούσει. 

Το ότι βγήκε ο κόσμος στους δρόμους είναι θετικό, και σίγουρα ανάμεσα τους βρίσκονται και αρκετοί αγνοί Έλληνες Πατριώτες, όμως ταυτόχρονα περικλείεται και το σπέρμα της ήττας και της απογοήτευσης. Πίστεψαν σ’ άλλα πράγματα στο πρόσφατο παρελθόν και δεν βγήκε τίποτα.

Πιστεύουν τώρα στη μαζική παρουσία στις πλατείες, στις μούντζες και τα συνθήματα- μπινελίκια, που και πάλι δεν θα βγάλουν τίποτα. 

Αν δεν δημιουργηθεί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ αγωνιστική εξέλιξη ΑΜΕΣΑ, θα δημιουργηθεί ένα ιδιαίτερα αρνητικό φορτίο απογοήτευσης, που μπορεί να οδηγήσει – άγνωστο πόσο – σε παράλυση και παράδοση της αγωνιστικής διάθεσης.