Την ίδια ώρα που η ελληνική κοινωνία βιώνει μια πρωτοφανή επίθεση στα εισοδήματά της και η δημόσια περιουσία οδηγείται στο ξεπούλημα, η Εκκλησία κατορθώνει όχι μόνο να κρατά αφορολόγητα τα έσοδά της, αλλά και να αυξάνει την περιουσία της.
Εκατοντάδες φόροι έχουν θεσπιστεί τα τελευταία 50 χρόνια για τη φορολόγηση των εισοδημάτων και της ακίνητης περιουσίας, αλλά πάντα η Εκκλησία και οι ιερές μονές καταφέρνουν να μην πληρώνουν φόρους, είτε λόγω του χαμηλού συντελεστή φορολόγησης των εσόδων τους είτε λόγω των διπλών βιβλίων που κρατούν. Η πρώτη ουσιαστική απόπειρα φορολόγησης της ακίνητης εκκλησιαστικής περιουσίας έγινε με το νόμο 3634/2008, που προβλέπει την επιβολή ενιαίου τέλους ακινήτων 0,1% επί της αξίας των εκμισθούμενων ή δωρεάν παραχωρούμενων ακινήτων, αλλά δεν έχει γίνει γνωστή ακόμη η αποτελεσματικότητά της. Μάλιστα δε, στην πρόσφατη συνάντηση του τσάρου της οικονομίας Βαγγέλη Βενιζέλου με τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, δεν τέθηκε καν θέμα συνεισφοράς της περιουσίας αυτής στην αντιμετώπιση της κρίσης, ενώ συμφωνήθηκε να συσταθεί μια επιτροπή που θα καταγράψει, δηλαδή θα «αποδώσει» στην Εκκλησία, τη διακατεχόμενη από την ίδια περιουσία.
Πρόκειται για όλες εκείνες τις εκτάσεις γης που το ελληνικό κράτος παρείχε στους διαχειριστές, στην προκειμένη περίπτωση στις μονές και στην Εκκλησία, μόνο την επικαρπία, κρατώντας για λογαριασμό του την κυριότητα. Και ως τίτλους σ' αυτή την καταγραφή η Ιερά Σύνοδος θα επικαλεστεί τα βυζαντινά χρυσόβουλα και τα τουρκικά ταπία που κατέχει.
Φαίνεται ότι, αν και οι εξελίξεις καθημερινά αλλάζουν τον κόσμο, το Βυζάντιο καλά κρατεί για την Εκκλησία. Παρότι σαρώθηκε ουσιαστικά από την Αγρια Δύση με όλες εκείνες τις φοβερές συμμορίες, τους σταυροφόρους -σήμερα τις λένε διεθνείς αγορές- που ως όλεθρος ενέσκηψαν στους λαούς και στις χώρες της Ανατολής, εντούτοις τα χρυσόβουλά του (το ίδιο ισχύει και για τα ταπία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) εξακολουθούν για κάποιους να αποτελούν τίτλους κυριότητας.
Οπως λόγου χάριν ο Νικηφόρος Φωκάς, αυτοκράτορες και αυτοκρατόρισσες, κάθε λογής και ισχύος άτομα της βυζαντινής ίντριγκας έκαναν δώρα -για να σωθεί η ψυχή τους!- όπως οι πασάδες και οι αγάδες χάριζαν στις φιλενάδες και στους οσφυοκάμπτες τους, που συνεχίζουν ακόμη και μετά χιλιετίες και εκατονταετίες, με εργαλείο άλλοτε τους μοναχούς και άλλοτε τους παπάδες, να ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία.
Ο τόπος μας ταλαιπωρήθηκε τρία χρόνια από το σκάνδαλο του Βατοπεδίου και το αποτέλεσμα ήταν μια μεγάλη ήττα για τον ελληνικό λαό, όχι τόσο γιατί δεν αποδόθηκαν ευθύνες (έχει ήδη συνδέσει τα πολιτικά σκάνδαλα με τις παραγραφές), ούτε γιατί έχασε τη λίμνη Βιστονίδα, αλλά γιατί τα χρυσόβουλα αναγνωρίστηκαν και από την πολιτεία ως ακλόνητα στοιχεία για την κατοχύρωση δικαιωμάτων κυριότητας επί ακίνητης περιουσίας. Κι επειδή μέχρι σήμερα καμία ρύθμιση που να αφορά την ακίνητη περιουσία δεν έθιξε την εκκλησιαστική περιουσία -εκτός του νόμου 1700/87 του αείμνηστου Αντώνη Τρίτση, που την επομένη της ψήφισής του τον κατέστησε ανενεργό ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου- φαίνεται ότι το αντικείμενο της επιτροπής που συμφώνησαν ο υπουργός Οικονομικών και ο αρχιεπίσκοπος θα είναι η απόδοση στην Εκκλησία της κυριότητας των 2.000.000 στρεμμάτων, διακατεχόμενων από αυτή εκτάσεων.
Μια τέτοια αναγνώριση δημιουργεί νέα δεδομένα για τη νομιμοποίηση διεκδικήσεων και άλλων εκατομμυρίων στρεμμάτων από φυσικά και νομικά πρόσωπα σε βάρος της δημόσιας περιουσίας, και μάλιστα ενδέχεται να οδηγήσει και στην κατάργηση του τεκμηρίου κυριότητας του Δημοσίου. Αλήθεια, γιατί βιάζεται ο κ. Βενιζέλος να προχωρήσει σε μια τέτοια διαδικασία, όταν βρίσκεται σε εξέλιξη η κατάρτιση του Εθνικού Κτηματολογίου;
Αν τελικά εκποιηθεί η ακίνητη δημόσια περιουσία, όπως με το Μεσοπρόθεσμο έχει συμφωνηθεί, χαριστεί η διακατεχόμενη γη, όπως παραπάνω τονίστηκε, και αποδοθεί η καταπατημένη γη με την καταβολή τιμήματος, τότε τι θα μείνει τελικά σ' αυτή τη χώρα για να μπορέσει να σταθεί ξανά όρθια;
* Πρώην βουλευτής Ευβοίας
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου