Β. Βιλιάρδος-Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΗΚΑ

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΗΚΑ: Δεν θα ήταν καλύτερα να σταματήσουν οι ανοησίες περί μείωσης του χρέους μας, δια μέσου της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας μας και να μας εξοφλήσει η Γερμανία αυτά που μας χρωστάει;

Η Ελλάδα είναι αναμφίβολα μία πλούσια, πολλαπλά προικισμένη χώρα, με δημόσια περιουσία αξίας άνω των 300 δις € (χωρίς να υπολογίσουμε τον ορυκτό πλούτο της) – σε πλήρη αντίθεση με τις λοιπές ανεπτυγμένες οικονομίες, οι οποίες έχουν κυριολεκτικά λεηλατηθεί από το Καρτέλ.

Για παράδειγμα, οι Η.Π.Α. έχουν ιδιωτικοποιήσει τα πάντα, μετά την άνοδο των παιδιών του Σικάγου στην εξουσία, χωρίς φυσικά να περιορίσουν το δημόσιο χρέος (υπερβαίνει ήδη το 100% του ΑΕΠ), ή τα δίδυμα ελλείμματα τους (προϋπολογισμός και ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών).

Το ίδιο συμβαίνει και με τη Μ. Βρετανία, η οποία έχει σχεδόν μηδενική δημόσια περιουσία, ενώ το συνολικό χρέος της αντιστοιχεί σχεδόν στο 550% του ΑΕΠ της – καθώς επίσης με πολλές άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και η Γερμανία. Συνεχίζοντας, η Ελλάδα δέχεται αναμφίβολα πάρα πολλές επιθέσεις, μεταξύ άλλων τις εξής:

(α)  Από τη Γερμανία - η οποία τη χρησιμοποιεί σαν «παράδειγμα προς αποφυγή» για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, με στόχο να επιβάλλει την ηγεμονία της στην Ευρώπη.

(β)  Από τις Η.Π.Α. - για τον ίδιο σκοπό, για τη σταθεροποίηση του δολαρίου, καθώς επίσης για την υφαρπαγή του τεράστιου φυσικού πλούτου της.

(γ)  Από το ΔΝΤ και τους εντολείς του (Καρτέλ), με απώτερο στόχο τη λεηλασία των επιχειρήσεων της, σε συνδυασμό με την είσοδο του «Ταμείου» στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης,

(δ)  Από τη χρηματοπιστωτική μαφία - με στόχο την αύξηση της κερδοφορίας της, κυρίως μέσω των συνεχώς αυξανόμενων επιτοκίων δανεισμού των χωρών της Ευρωζώνης.

Περαιτέρω, το πρόβλημα της Ελλάδας επικεντρώνεται στην αδυναμία της πολιτικής της να διαχειριστεί σωστά τον Ελληνικό πλούτο. Ειδικότερα, στο άρθρο μας από τον Ιούνιο του 2010 (Έλλειμμα διακυβέρνησης), αναφέραμε μεταξύ άλλων τα εξής:

“Έχουμε την έποψη ότι, μόνο ένας περιορισμένος αριθμός Ελλήνων είναι σχεδόν απόλυτα πεπεισμένος, σε σχέση με το ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει τα συγκριτικά μικρότερα οικονομικά προβλήματα, μεταξύ των «δυτικών» κρατών – όπως επίσης τα πλέον «προσιτά» στην επίλυση τους.

Γνωρίζοντας όμως πως το συνολικό χρέος μας (δημόσιο και ιδιωτικό), είναι από τα χαμηλότερα στις ανεπτυγμένες Οικονομίες,  πιστεύουμε ότι,

(α) εάν η κυβέρνηση μας  κατόρθωνε να δημιουργήσει έγκαιρα ένα σταθερό, ορθολογικό «επενδυτικό πλαίσιο» - απορρίπτοντας αμέσως το «ΔΝΤ-πρόγραμμα χρεοκοπίας», όπως και το «μνημόνιο», τη σύμβαση υποτέλειας καλύτερα),  καθώς επίσης 

(β) εάν κατάφερνε να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των Πολιτών της, αφενός μεν θα λύναμε πολύ γρήγορα τα προβλήματα μας, προφανώς χωρίς καμία «ΔΝΤ-βοήθεια», αφετέρου η Ελλάδα θα γινόταν μία από τις καλύτερες χώρες του κόσμου. Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί είναι χαρακτηριστικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Συνολικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό – Προβλέψεις 2010

Χώρα	Συνολικό Χρέος*	Δημόσιο Χρέος**	Ιδιωτικό Χρέος
Ελλάδα	252%	128,90	123,1%
Γερμανία	285%	76,70	208,3%
Ιταλία	315%	116,70	198,3%
Γαλλία	323%	82,50	240,5%
Πορτογαλία	323%	84,60	238,4%
Μ. Βρετανία	466%	80,00	386,0%

Πηγή: Συνδυασμός στοιχείων από Κομισιόν, McKinsey Global Institute και μελέτη της Deutsche Bank, σύμφωνα με την οποία το ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας είναι 123% του ΑΕΠ, ενώ της Πορτογαλίας 239%

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

*    Δημόσιο και ιδιωτικό, εσωτερικό και εξωτερικό

**   Πρόβλεψη 2010

Όπως φαίνεται καθαρά από τον Πίνακα Ι, το προβλεπόμενο συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) της Ελλάδας, θα παραμείνει πολύ χαμηλότερο, από το αντίστοιχο των υπολοίπων επιλεγμένων κρατών - τα οποία όμως έχουν καλύτερη αξιολόγηση από τη χώρα μας. Θεωρούμε λοιπόν ότι, η Ελλάδα θα μπορούσε να επιλύσει σχετικά εύκολα τα προβλήματα της – για παράδειγμα ως εξής:

(α)  Με τις προβλέψεις 2010 (Πίνακας Ι), το δημόσιο χρέος θα είναι περίπου 129% του ΑΕΠ - οπότε το ιδιωτικό 123% του ΑΕΠ (240 δις € ΑΕΠ). Εάν λοιπόν οι Έλληνες επιχειρηματίες (τράπεζες κλπ.) επένδυαν το 40% του ΑΕΠ σε κρατικά περιουσιακά στοιχεία (θεωρητικά), τότε το δημόσιο χρέος θα περιοριζόταν στο 89% του ΑΕΠ - ενώ το ιδιωτικό θα αυξανόταν στα 163% του ΑΕΠ (στα επίπεδα του Καναδά).

Σε μία τέτοια περίπτωση, η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας θα ήταν σχετικά ικανοποιητική, οπότε η πιστοληπτική της ικανότητα (αξιολόγηση) θα επανερχόταν σε φυσιολογικά επίπεδα. Επομένως, δεν θα είχε κανένα πρόβλημα δανεισμού ή «εμπλοκής» του ΔΝΤ στα εσωτερικά της – πόσο μάλλον εάν απευθυνόταν για δανεισμό σε νέες «πηγές» (Κίνα, Ρωσία, Αραβία κλπ.). 

(β)  Με δημόσιο χρέος στο 89% του ΑΕΠ, απέναντι στο οποίο ευρίσκονται ανάλογα περιουσιακά στοιχεία, η Ελλάδα θα χρειαζόταν δάνεια ύψους 214 δις €. Εάν οι Έλληνες Πολίτες αγόραζαν το 50% αυτών των δανείων (ομόλογα δημοσίου), τότε θα απαιτούνταν μόλις 107 δις € από τις «αγορές» - ενώ οι καταθέσεις τους στις τράπεζες θα συνέχιζαν να είναι ικανοποιητικές (πάνω από 100 δις €), ακόμη και αν έπρεπε να μειωθεί ο υπερβολικός αριθμός των πιστωτικών ιδρυμάτων, τα οποία δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα.  

Φυσικά, η χώρα θα έπρεπε πλέον να λειτουργεί με ελλείμματα κάτω του 3%, έτσι ώστε να μην αυξάνεται το δημόσιο χρέος της – αν όχι να εξοφλείται σταδιακά (πλεονάσματα). Κατά την άποψη μας, υπό προϋποθέσεις, η δυνατότητα αυτή είναι  απόλυτα εφικτή - πόσο μάλλον όταν «συνοδευθεί» από μία υγιή φορολογική συνείδηση, με βάση την οποία θα αυξανόταν τα δημόσια έσοδα.

Συνεχίζοντας, ειδικά όσον αφορά τον προβληματισμό «δημόσιο χρέος-συνολικό χρέος», είναι ίσως σκόπιμο να αναφέρουμε ότι κατά κανόνα, στο «βαθμό χρέωσης» ενός κράτους, δεν υπολογίζονται καθόλου τα περιουσιακά στοιχεία ή οι απαιτήσεις του έναντι τρίτων - αλλά μόνο ο δανεισμός του, σε σχέση με το παραγόμενο προϊόν (ΑΕΠ). Δηλαδή, όσον αφορά το ποσοστό δημοσίου χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ, «δείκτης» με τον οποίο «αξιολογούνται» τα κράτη, έχουμε το παρακάτω «παράδοξο» γεγονός (Πίνακας ΙΙ):

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Παράδειγμα αξιολόγησης κρατών

Κράτος	ΑΕΠ	Χρέος	Χρέος/ΑΕΠ	Πάγια	Αξιολόγηση
Χώρα Α	300	300	100%	300,00	Μέτρια
Χώρα Β	300	300	100%	0,00	Μέτρια
Χώρα Γ	300	200	66%	0,00	Εξαιρετική
Χώρα Δ	300	200	66%	300,00	Εξαιρετική

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙ, οι χώρες Α και Β αντιμετωπίζονται εξ ίσου, σε σχέση με το βαθμό χρέωσης τους, παρά το ότι η πρώτη διαθέτει πάγια περιουσία ύψους 300 δις, ενώ η δεύτερη καθόλου. Το ίδιο συμβαίνει και με τις χώρες Γ και Δ, αν και διακρίνουμε μία τεράστια διαφορά στα πάγια περιουσιακά στοιχεία τους.

Πολλές φορές μάλιστα τα περιουσιακά στοιχεία μίας υπερχρεωμένης χώρας, όχι μόνο δεν συνιστούν «ελαφρυντικά» του χρέους της αλλά, αντίθετα, προσελκύουν «επιθετικά» δανειστές (τοκογλύφους), οι οποίοι επιθυμούν να τα αγοράσουν σε εξευτελιστικές τιμές - λεηλατώντας στην κυριολεξία το ανήμπορο να αντισταθεί κράτος”. 

ΤΟ ΔΗΘΕΝ ΜΥΣΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ Β ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

Το δήθεν μυστικό σχέδιο  της γερμανικής καγκελαρίας (αν είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι, από το δεύτερο μετά την Κίνα περισσότερο αστυνομικό κράτος του πλανήτη είναι δυνατόν να διαρρεύσουν στοιχεία), με βάση τις «καταχωρήσεις» των ΜΜΕ, χωρίζεται σε έξι φάσεις:

“(α) Η Ελλάδα πρέπει να καταγράψει το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων του κράτους (τράπεζες, ακίνητα, τηλεφωνία, λιμάνια κτλ.), σε μία εταιρεία ειδικού σκοπού - όπως ακριβώς συνέβη το 1990 στη Γερμανία για να ιδιωτικοποιηθούν τα περιουσιακά στοιχεία της Ανατολικής Γερμανίας μετά την Ένωση. Τα περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού κράτους εκτιμώνται τουλάχιστον στα 125 δις € (δηλαδή, σε λιγότερο από το 50% της πραγματικής αξίας τους!!).

(β)  Η εταιρεία αυτή θα εξαγοραστεί από έναν ευρωπαϊκό «θεσμό», ο οποίος θα χρηματοδοτείται από τις χώρες της ΕΕ – ενώ η έδρα του θα βρίσκεται στο Λουξεμβούργο (φορολογικός παράδεισος). Θα έχει επίσης τη δυνατότητα να οργανώσει τις ιδιωτικοποιήσεις των εν λόγω περιουσιακών στοιχείων, διαδικασία που θα έχει ολοκληρωθεί έως το 2025.

(γ)  Τα 125 δις € θα δώσουν τη δυνατότητα στην Ελλάδα να αποπληρώσει σημαντικό μέρος των υποχρεώσεών της στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Μηχανισμό Στήριξης (EFSF), με συνέπεια το χρέος να διαμορφωθεί μόλις στο 88% του ΑΕΠ από το 145% που είναι ήμερα.

(δ)  Η εταιρεία με έδρα το Λουξεμβούργο θα έχει επίσης τη δυνατότητα να επενδύσει τα 20 δις €, με στόχο να αποφέρουν άμεσα περί τα 50 δις €.

(ε) Οι διαδικασίες ιδιωτικοποίησης θα έχουν ολοκληρωθεί έως το 2025. Σε τυχόν περίπτωση που θα υπάρξει υπεραξία, θα αποδοθεί στην Ελλάδα, αφαιρουμένων των τόκων και των εξόδων διαχείρισης. Αν είναι μειωμένα, τότε η Ελλάδα θα αναλάβει το κόστος!!

(στ) Το σχέδιο αυτό μειώνει δραματικά τις πιθανότητες κερδοσκοπίας εις βάρος της Ελλάδας ή της ζώνης του ευρώ, καθώς οι κερδοσκόποι θα δυσκολευτούν να στοιχηματίσουν, μέσω των CDS, σε χρεοκοπία είτε της Ελλάδας είτε κάποιας άλλης χώρας, όπως η Ισπανία, η Ιταλία ή η Ιρλανδία.

Το σχέδιο αυτό βέβαια, πέραν των τεχνικών δυσκολιών εφαρμογής που εμπεριέχει (μεταφορά κινητών και ακίνητων αξιών σε εταιρεία στο Λουξεμβούργο, επιλογή και αξιολόγηση των εμπράγματων εγγυήσεων, αποδοχή απώλειας συνταγματικής δημοσιονομικής κυριαρχίας, κλπ.), είναι μία πρόταση που δεν μπορεί να επεκταθεί η εφαρμογή της σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Το κεντρικό θέμα που εξακολουθεί να απασχολεί πολιτικούς και τραπεζίτες, ενώ δεν έχει λυθεί, είναι το πώς θα βρεθεί «εγγυητής» του ευρωπαϊκού χρέους χωρίς αυτό να καταστρέφει την υψηλή αξιολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ολλανδίας και των άλλων χωρών που έχουν επίπεδο αξιολόγησης “ΑΑΑ”. 

Όπως φαίνεται από τα παραπάνω, τα μεγέθη που αναφέρονται δεν διαφέρουν σημαντικά από τα δικά μας – με τη διαφορά φυσικά ότι, εμείς δεν είχαμε προτείνει ξένους διαχειριστές των δικών μας περιουσιακών στοιχείων αλλά Έλληνες, θεωρώντας ότι δεν είναι ορθολογικό να επιτρέπει κανείς στο «λύκο να φυλάει τα πρόβατα».

Επομένως, το σχέδιο της Γερμανίας επιβεβαιώνει ακλόνητα ότι, είναι δυνατή η διάσωση της Ελλάδας, με βάση τις δικές μας προτάσεις (άρθρο), οπότε θα μπορούσαν να εκδιωχθούν από την Ελλάδα όλοι οι επίδοξου μνηστήρες και δήθεν διασώστες της – όπως το ΔΝΤ, η Τρόικα, η Γερμανία και όλοι οι άλλοι.      

ΟΙ ΕΠΙΦΥΛΑΞΕΙΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ

Από την όλη μεθοδολογία διαπιστώνουμε μάλλον με έκπληξη ότι, αντί η Ελλάδα να γίνεται γερμανική, η Γερμανία «Ελληνοποιείται» υιοθετώντας, όπως οι κυβερνήσεις μας, τις διαρροές και «υπεξαιρώντας» πνευματική ιδιοκτησία – μέσω μίας εταιρείας συμβούλων, σαν τη R.Berger. Χωρίς τώρα να αναλωθούμε σε λεπτομέρειες,  θα λέγαμε «επιγραμματικά» τα εξής για το συγκεκριμένο σχέδιο:

(α)  Τεκμηριώνει το ότι, η σωστή πώληση απαιτεί τουλάχιστον 15 έτη – ενώ εμείς πιεζόμαστε σε άμεσες «εκποιήσεις», σε εξευτελιστικές τιμές λεηλασίας. Φυσικά δεν μας προστατεύει ούτε από τη διαπλοκή, ούτε από τη διαφθορά – αφού ο χρηματισμός, συνήθως προϊόν της πώλησης περιουσιακών στοιχείων από τρίτους, θα ήταν μάλλον δεδομένος από την εταιρεία στο Λουξεμβούργο.  

(β)  Είμαστε εντελώς αντίθετοι με την πώληση των κοινωφελών (νερό, ενέργεια κλπ.), των στρατηγικών (λιμάνια), καθώς επίσης των κερδοφόρων επιχειρήσεων. Οι τελευταίες μειώνουν βραχυπρόθεσμα το χρέος, αλλά αυξάνουν τα ελλείμματα – τα οποία στη συνέχεια εκβάλλουν ξανά στο χρέος (αναλυτικά στο κείμενο μας «Η παγίδα των ιδιωτικοποιήσεων). Για τις ζημιογόνες, μη κοινωφελείς και μη στρατηγικές επιχειρήσεις, δεν νομίζουμε ότι θα είχε κανένας αντίρρηση.

(γ)  Δεν εμπιστευόμαστε τη Γερμανία στο συγκεκριμένο θέμα, αφού είναι πιθανόν να εντάσσεται στα σχέδια μετατροπής της Ελλάδας σε προτεκτοράτο της – γεγονός που θα διευκόλυνε τις ηγετικές της βλέψεις στην Ευρώπη.

(δ)  Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι τόσο το χρέος, όσο τα επιτόκια δανεισμού της, τα οποία δεν της επιτρέπουν να περιορίσει τα ελλείμματα (οι τόκοι υπολογίζονται στα 28 δις € το 2015, στο μεσοπρόθεσμο έγκλημα της κυβέρνησης, έναντι περίπου 54 δις € εσόδων του κράτους – υπερβαίνουν δηλαδή το 50% των συνολικών εσόδων της Ελλάδας).

Επίσης βέβαια είναι πρόβλημα και η σπατάλη του δημοσίου (περιττές δαπάνες), η οποία φαίνεται ότι δεν έχει μειωθεί καθόλου (επιλέχθηκε δυστυχώς η κατάλυση της ατομικής ιδιοκτησίας, αφού οι συνεχώς νέοι, υπερβολικοί φόροι στα ακίνητα, αποτελούν «καταναγκαστικά» μέτρα). 

(ε)  Η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να διαπραγματευθεί λογικές λύσεις, αφού αποτελεί αναμφίβολα μία βόμβα μεγατόνων στο παγκόσμιο σύστημα, υπολογιζόμενη σε επίπεδα των 5 τρις € (προφανώς από κάποια ικανή ηγεσία, όπως της Γερμανίας το 1953, η οποία διέγραψε μεγάλο μέρος του χρέους και αναδιάρθρωσε το υπόλοιπο για περίπου 40 έτη - με χαμηλά επιτόκια και χωρίς να εκποιήσει καθόλου τη δημόσια περιουσία της, παρά τα προηγούμενα «εγκλήματα πολέμου»).

Το μεγαλύτερο μέρος των χρεών της Ελλάδας (80%) προέρχεται από τους τόκους - με το υπόλοιπο 20% να είναι «προϊόν» διαφθοράς κάποιων πολιτικών και λοιπών «εκλεκτών» του μάλλον φεουδαρχικού μας συστήματος. Οι σημαντικότεροι δε διαφθορείς των Ελληνικών «συνειδήσεων» ήταν δυστυχώς Γερμανοί – γεγονός που μεταξύ άλλων κλονίζει ξανά την εμπιστοσύνη μας στο «Εύρηκα».   

(στ) Εξυπηρετεί «τα μέγιστα» την Ευρώπη των τραπεζών, ενώ εμείς θα επιθυμούσαμε μία Ευρώπη των Πολιτών της. 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ολοκληρώνοντας δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε, μήπως η ανεπαίσθητη, ξαφνική «στροφή» των Γερμανών σημαίνει ότι, η δίκη του Διστόμου στη Χάγη είχε αρνητική εξέλιξη για τους ίδιους. Σε μία τέτοια περίπτωση πάντως, με ένα δικαστικό προηγούμενο δηλαδή, η Γερμανία θα ήταν υποχρεωμένη να πληρώσει τεράστια ποσά και σε άλλους λαούς – «οπότε δεν θα της έμενε ούτε το πουκάμισο», όπως την έχει ήδη προειδοποιήσει δικός της οικονομολόγος.

Άλλωστε, σύμφωνα με έγκυρη γερμανική εφημερίδα (Welt), η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα πάνω από 95 δις €. Δεν θα ήταν καλύτερα λοιπόν να σταματήσει τις ανοησίες περί μείωσης του χρέους μας δια μέσου της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας μας και να μας εξοφλήσει αυτά που χρωστάει;   

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 29. Σεπτεμβρίου 2011

viliardos@kbanalysis.com