Β. Βιλιάρδος-Να έχομε εναλλακτικά σχέδια επιστροφής στη δραχμή !

ΑΓΟΡΕΣ, ΕΥΡΩΖΩΝΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η χώρα μας είναι υποχρεωμένη, όπως επίσης όλοι οι άλλοι «εταίροι» της, να έχει εναλλακτικά σχέδια επιστροφής στη δραχμή – χωρίς φυσικά κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι, πρέπει να επιλέξει το συγκεκριμένο, εφιαλτικό σενάριο

«Όταν η Ευρωζώνη ξεκίνησε τη λειτουργία της, το εξωτερικό χρέος των χωρών-μελών της μετατράπηκε σε Ευρώ. Εάν τυχόν μία χώρα εγκαταλείψει την Ευρωζώνη (προβλέπεται μόνο η έξοδος της από ολόκληρη την ΕΕ, η οποία όμως θα διαρκούσε πολλά χρόνια), τότε αυτό που έχει σημασία, για την ενδεχόμενη ή μη αλλαγή του χρέους της στο εθνικό νόμισμα, είναι το εάν τα δάνεια της έχουν συναφθεί με το εθνικό της Δίκαιο ή με το διεθνές. Η Γερμανία έχει συνάψει μόλις το 0,2% των δανείων της με το διεθνές Δίκαιο, η Ολλανδία το 40%, ενώ η Πορτογαλία το 60%.... Η Nomura συστήνει ήδη στους πελάτες της να ελέγξουν, εάν τα ομόλογα που κατέχουν είναι σε εθνικό ή σε διεθνές Δίκαιο…. Το τέλος των νομισματικών ενώσεων στην Ιστορία συνοδευόταν ανέκαθεν από τεράστιες κοινωνικές αναταραχές – συχνά από εμφυλίους πολέμους» (S.Deo).

-----

Οι αγορές απαιτούν άμεσα καθαρές, βιώσιμες λύσεις από τη ζώνη του Ευρώ, όπως έχουμε τονίσει αρκετές φορές στο παρελθόν. Θα μπορούσε βέβαια να αντιτείνει κανείς ότι, οι χώρες-μέλη της Ευρωζώνης δεν είναι υποχρεωμένες να ακολουθούν τις εντολές των αγορών – κάτι που θα είχε ίσως λογική, εάν δεν ήταν σε τέτοιο βαθμό χρεωμένες.

Το ύψος των δημοσίων χρεών τους όμως, σε συνδυασμό με τα μεγάλα ελλείμματα των προϋπολογισμών τους, καθώς επίσης με τις «φθίνουσες» προοπτικές ανάπτυξης, τις αναγκάζουν ουσιαστικά να υποτάσσονται στις απαιτήσεις των αγορών – όπως έχουμε πολλές φορές διαπιστώσει.   

Αυτό που απαιτούν τώρα οι αγορές από την Ευρωζώνη είναι κάτι ανάλογο, με αυτό που έχουν στο παρελθόν απαιτήσει από τις μεγάλες επιχειρήσεις - δηλαδή, καθαρούς «Ισολογισμούς».

Ειδικότερα, οι όμιλοι επιχειρήσεων ήταν κάποτε χωρισμένοι σε επί μέρους εταιρείες, οι οποίες ήταν μεν συνδεδεμένες μεταξύ τους, αλλά λειτουργούσαν χωριστά – με αποτέλεσμα να χρωστάει η μία στην άλλη, να πουλάει η μία στην άλλη, να υπάρχουν σκοτεινές θέσεις στους Ισολογισμούς τους, να μην μπορεί να βρεθεί το συνολικό ύψος των χρεών του ομίλου, να είναι αδύνατη η αξιολόγηση του κοκ.

Οι αγορές λοιπόν απαίτησαν και πέτυχαν σε πολλές περιπτώσεις την επανένωση των διαφορετικών επιχειρήσεων των ομίλων ή τον «τεμαχισμό» τους - έτσι ώστε να έχουν καθαρή εικόνα, όταν αποφασίζουν τόσο για το ύψος των πιστώσεων που παρέχουν, όσο και για τα επιτόκια, τα οποία διαμορφώνουν με κριτήριο το ρίσκο που αναλαμβάνουν.

Με την ίδια λογική, οι αγορές σήμερα απαιτούν είτε την ένωση της Ευρωζώνης (πολιτική, δημοσιονομική), είτε τη διάλυση της – έτσι ώστε να μπορούν να αποφασίζουν σωστά για τα επιτόκια δανεισμού και τις πιστώσεις (ομόλογα κλπ.), τις οποίες κάθε φορά εγκρίνουν.

Επομένως, ότι και αν αποφασίζεται κάθε φορά από τις συνεχείς συνόδους κορυφής, η κατάσταση δεν θα αλλάζει – μέχρι εκείνη τη στιγμή που θα ληφθεί η τελική απόφαση: Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης ή διάλυση της νομισματικής ένωσης και επιστροφή στα εθνικά νομίσματα.

Στα πλαίσια αυτά είναι υποχρεωμένη η χώρα μας, όπως επίσης όλοι οι άλλοι «εταίροι» της, να έχει εναλλακτικά σχέδια επιστροφής στη δραχμή – χωρίς φυσικά κάτι τέτοιο να σημαίνει πως πρέπει να επιλέξει το συγκεκριμένο, εφιαλτικό σενάριο. Οφείλει όμως να καταλάβει ότι, η τυχόν μη συντεταγμένη επιστροφή στη δραχμή, η ξαφνική υιοθέτηση της, δηλαδή χωρίς σχέδιο και χωρίς προγραμματισμό, θα ήταν ένα σενάριο κατά πολύ πιο καταστροφικό, από το οποιοδήποτε «συντεταγμένο».

Λόγω αυτού ακριβώς του γεγονότος προτείναμε κάτι εναλλακτικό (άρθρο μας), έχοντας φυσικά την άποψη ότι, πρέπει να υπάρξουν πολλά άλλα – πόσο μάλλον όταν ευρισκόμαστε σε μία εποχή αλλαγής παραδείγματος, σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Κλείνοντας, έχουμε την άποψη ότι, οι αγορές θα τιμολογήσουν σύντομα και το σενάριο του υπερπληθωρισμού – πως θα αναγκασθεί δηλαδή η ΕΚΤ να «τυπώσει» χρήματα για τη διάσωση των υπερχρεωμένων κρατών, καθώς επίσης των τραπεζών. Ως εκ τούτου, τα μακροπρόθεσμα επιτόκια δανεισμού (ομόλογα δημοσίου) μάλλον θα αυξηθούν, όταν θα συμπεριλάβουν «το σενάριο της ΕΚΤ» – όπως σήμερα τα βραχυπρόθεσμα επιτόκια, λόγω των φόβων διάλυσης της Ευρωζώνης (είναι «παραδόξως» υψηλότερα από τα μακροπρόθεσμα).           

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ 

Παρά το ότι οφείλουμε όλοι μας να είμαστε ρεαλιστές, να μην αρκούμαστε δηλαδή σε απλά ευχολόγια (πολιτική ένωση της Ευρώπης των Πολιτών της, σε συνθήκες ισοτιμίας κλπ.), όταν υποψιαζόμαστε πως οι πιθανότητες επίτευξης τους είναι ελάχιστες, διαπιστώνουμε ότι, η πολιτική ηγεσία της χώρας μας θεωρεί τους Έλληνες Πολίτες ανώριμους – οπότε δεν επιθυμεί το δημόσιο διάλογο, σε σχέση με τα σενάρια επιστροφής στη δραχμή, φοβούμενη πιθανότατα τη «συμπεριφορά» τους (bank run, αυτοεκπληρούμενη προφητεία κλπ.).

Από την άλλη πλευρά τώρα διαπιστώνουμε ότι, οι Πολίτες έχουν χάσει εντελώς την εμπιστοσύνη τους στην Πολιτική – στο σύνολο σχεδόν των υπερχρεωμένων κρατών της Δύσης. Για τους περισσότερους ανθρώπους οι όροι «Πολιτική» και «Κόμμα» σημαίνουν το μέσον, με το οποίο οι επί μέρους «πολιτικοί άνδρες» επιτυγχάνουν την εκπλήρωση των προσωπικών στόχων τους – ότι οι πολιτικοί δηλαδή δεν προσβλέπουν στο κοινό καλό ή στην εγκαθίδρυση/λειτουργία ενός δίκαιου κοινωνικού συστήματος, σε συνθήκες ισότητας και δημοκρατίας, αλλά στους απόλυτα ιδιοτελείς στόχους τους (πλουτισμός, δύναμη, εξουσία, δόξα κλπ.)

Το γεγονός αυτό φυσικά δεν είναι κάτι καινούργιο, αφού αρκετές δεκαετίες πριν είχαν γραφτεί τα παρακάτω, σε σχέση με τα κύρια χαρακτηριστικά των πολιτικών κομμάτων (S.Weil):

(α)  Ένα πολιτικό κόμμα είναι μία μηχανή, η οποία χρησιμοποιείται για την παραγωγή συλλογικών επιθυμιών – γεγονός που έχει σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία πολιτικών κομμάτων, τα οποία στο εσωτερικό τους, τόσο όσον αφορά τις «αρχές», όσο και τις επιδιώξεις τους, είναι «απολυταρχικά» (επίσημη γραμμή του κόμματος, κομματική πειθαρχία στις ψηφοφορίες, «διαγραφή» των αντιφρονούντων κλπ.). Είναι δυνατόν άραγε ένα από τη φύση του απολυταρχικό κόμμα να λειτουργήσει ποτέ δημοκρατικά, όταν αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση μίας χώρας;

(β)  Ένα πολιτικό κόμμα είναι μία οργάνωση, η οποία είναι κατασκευασμένη έτσι ώστε, να ασκεί συλλογική (κατα)πίεση στις σκέψεις εκείνων των ιδιοτελών ανθρώπων, οι οποίοι ανήκουν στο κόμμα. Ο μηχανισμός με τον οποίο ασκείται η (κατά)πίεση είναι χωρίς καμία αμφιβολία η προπαγάνδα – όπου ο στόχος της προπαγάνδας είναι η πειθώ («ξύλινα» λόγια κοκ) και όχι η καθαρή ερμηνεία των καταστάσεων. Δηλαδή, το κόμμα πείθει τα μέλη και τους οπαδούς του, με τη βοήθεια της «επί τούτου» προπαγάνδας, χωρίς να ενδιαφέρεται καν για την αναζήτηση της αλήθειας – της κοινωνικής οργάνωσης δηλαδή που επιθυμούν και μπορούν να λειτουργήσουν σωστά για να την επιτύχουν οι Πολίτες.           

(γ)  Ο πρώτος και ο μοναδικός στην πραγματικότητα στόχος ενός πολιτικού κόμματος, είναι η ανάπτυξη του – η αύξηση δηλαδή των μελών, των οπαδών και της ισχύος του, για ιδιοτελείς σκοπούς και χωρίς κανένα όριο (γεγονός που συμβαίνει παντού, όπου ο συλλογικός στόχος υπερισχύει της ατομικής σκέψης). Είναι λοιπόν κάτι εντελώς διαφορετικό το να ενδιαφέρεται κανείς για την Πολιτική, για τα κοινά καλύτερα, από το να ανήκει σε ένα συγκεκριμένο κόμμα – γεγονός που τεκμηριώνει το γεγονός ότι, αυτοί που μπορούν πραγματικά να προσφέρουν στη χώρα τους, δεν έχουν καθόλου «πολιτικές φιλοδοξίες».    

Ανεξάρτητα τώρα από το εάν τα παραπάνω είναι σωστά ή μη, καινούργια ή όχι, η δυσπιστία των Πολιτών απέναντι στην πολιτική είναι σήμερα μεγαλύτερη από ποτέ – ειδικά όταν διαπιστώνουν ότι, η αύξηση της ισχύος των κομμάτων συνοδεύεται από μεγαλύτερες κρατικές επιδοτήσεις για τη λειτουργία τους, ότι δανείζονται πολλά εκατομμύρια από τις κρατικές τράπεζες, χωρίς ουσιαστικά καμία εγγύηση εκ μέρους τους (για παράδειγμα, όταν ένα κόμμα που επιδοτείται με 20 εκ. € ετησίως χρωστάει 120 εκ. €, ποιος εγγυάται για το χρέος του και πως δεν θα διαφθείρεται;) ή ότι δεν μπορούν τα ίδια να διαχειριστούν σωστά τα οικονομικά τους. Παράλληλα βέβαια, παραμένει ως είχε η «υποτιμητική πεποίθηση» των επαγγελματιών-πολιτικών για τους Πολίτες (ανωριμότητα κλπ.).  

Στα πλαίσια αυτά θεωρούμε ότι, είναι μάλλον απίθανη η εξέλιξη των κρατών σε διακρατικές ενώσεις – όπως συνέβη κάποτε με τις πόλεις-κράτη, οι οποίες συνενώθηκαν σε εθνικά κράτη. Επομένως, η αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων είναι απόλυτα απαραίτητη – αφού οι πιθανότητες διάλυσης της Ευρωζώνης είναι κατά πολύ υψηλότερες, από τις πιθανότητες πραγματικής ενοποίησης της.

Ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ

Ολοκληρώνοντας, κρίνουμε σκόπιμη την προσθήκη μίας αναφοράς του Πλάτωνα στην Πολιτική, η οποία θεωρούμε ότι είναι αρκετά σημαντική - σε σχέση με τη διαμόρφωση άποψης σήμερα, για το πολιτικό σύστημα:   

“Οι άριστοι δεν επιζητούν την τιμή της εξουσίας και φυσικά δεν την επιθυμούν για να ωφεληθούν με χρήματα από αυτήν. Η αιτία είναι ότι, δεν θέλουν ούτε φανερά να παίρνουν μισθό και να τους αποκαλούν μισθωτούς, αλλά ούτε κρυφά να σφετερίζονται τα δημόσια και να λέγονται κλέφτες – ούτε πάλι την αποζητούν για την τιμή, επειδή δεν είναι φιλόδοξοι.

Πρέπει λοιπόν να υπάρχει κάποια επιτακτική ανάγκη ή ο φόβος κάποιας τιμωρίας, για να αποφασίσουν να αναλάβουν με τη θέληση τους μία Δημόσια Αρχή. Έτσι λοιπόν θεωρείται ντροπή το να αποδέχεται κάποιος μία Αρχή, χωρίς να του το επιβάλλει κάποια ανάγκη ή κάποιος φόβος.

Η μεγαλύτερη όμως τιμωρία για κάποιον άριστο, ο οποίος δεν θέλει να κυβερνήσει ο ίδιος, είναι το να κυβερνάται από άλλους, χειρότερους του. Κάτω από αυτόν το φόβο λοιπόν αναλαμβάνουν τη Δημόσια Αρχή οι άριστοι, όταν την αναλαμβάνουν. Επομένως, όχι επειδή την επιζητούν σαν ένα πράγμα καλό για τον εαυτό τους, ούτε για να καλοπεράσουν από την εξουσία, αλλά λόγω ανάγκης – αφού δεν έχουν να την αναθέσουν σε άλλους, καλύτερους τους ή ομοίους τους. 

Εάν ήταν δυνατόν λοιπόν να υπάρξει μία Πολιτεία, αποτελούμενη από τέλειους, άριστους ανθρώπους, όλοι θα προσπαθούσαν να μην αναλάβουν καμία Αρχή – όπως σήμερα όλοι επιθυμούν την πολιτική εξουσία.

Τότε θα τεκμηριωνόταν πλήρως αυτό που πιστεύω: ότι δηλαδή η φύση του πραγματικού πολιτικού ηγέτη είναι να αποβλέπει όχι στο δικό του συμφέρον, αλλά σε αυτό των υπηκόων του. Επίσης ότι, κάθε άνθρωπος με γνώση θα προτιμούσε καλύτερα να επωφελείται ο ίδιος από έναν άλλο, παρά να μοχθεί και να βασανίζεται για το καλό των άλλων”.  

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 29. Νοεμβρίου 2011

viliardos@kbanalysis.com

Ο ΕΥΕΛΠΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΩΚΤΙΚΑ !!!

  ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΜΕ ΑΝΤΙΛΗΦΘΗ ΤΟ ΕΞΗΣ: ΟΙ ΚΑΘΕ ΛΟΓΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΑΙ (ΕΝΤΟΠΙΟΙ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙ) ΘΕΛΟΥΝ ΔΙΑ ΝΑ ΕΠΙΤΕΥΧΘΗ ΤΟ ΟΡΙΣΤΙΚΟΝ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΝΑ ΕΞΟΝΤΩΣΟΥΝ ΚΑΘΕ ΕΝΑΝ ΕΛΛΗΝΟΨΥΧΟ !!! ΚΑΙ ΣΤΟ ΟΛΕΘΡΙΟ ΑΥΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥΣ, ΕΥΡΙΣΚΟΥΝ ΠΡΟΧΕΙΡΟ ΚΑΙ ΤΟ "ΣΚΙΑΧΤΡΟ" ΤΗΑ ΧΟΥΝΤΑΣ !!! ΤΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Σ' ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΟΥΝ ΑΥΤΟΙ (ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΜΕ) ΠΟΥ ΚΑΙ "ΛΕΦΤΑ ΚΑΝΑΝΕ" ΕΠΙ ΧΟΥΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΕΣΤΗΡΙΞΑΝ ή ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΤΟΥΣ!!! ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ, ΚΑΜΝΟΥΝ "Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ" ΔΙΑ ΝΑ ΠΛΗΞΟΥΝ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΜΑΣ, ΤΑ ΤΡΩΚΤΙΚΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΖΩΗΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ, (α) ΟΙ ΜΙΣΘΑΡΝΟΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΞΕΝΗΣ ΔΥΝΑΜΕΩΣ ΠΟΥ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΕΠΟΧΗ ΔΕΙΝΩΝ, (β) ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΟΥ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΟΡΓΗ ΚΑΙ, (γ) (ΜΕ ΠΟΛΥ ΠΑΘΟΣ) ΟΙ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ "ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΟΙ", ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ ΟΙ ΕΚ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΕΞ ΕΛΛΕΙΜΑΤΟΣ ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑΣ ΑΣΤΡΑΤΕΥΤΟΙ !!!

ΕΜΕΙΣ ΛΕΓΟΜΕ: Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΜΑΣ, ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΣΥΝΤΗΡΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΥΣΤΕΡΗΜΑ ΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ [[ΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ ΝΑΝΑΙ ?? ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ ΠΟΥ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΟΤΙ ΑΝ ΦΟΡΟΛΟΓΗΘΟΥΝ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΘΑ "ΠΑΝΕ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ" ή ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΟΥ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ "ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ" ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΜΑΣ ΠΕΡΝΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΤΗΝ ΟΔΟΝ ΤΗΣ ΠΟΛΥΤΕΛΟΥΣ ΔΙΑΒΙΩΣΕΩΣ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΝ (ΣΤΟ ΣΤΥΛ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ) ή ΤΗΣ ΠΕΙΣΜΟΝΟΣ ΣΙΩΠΗΣ (ΣΤΟ ΣΤΥΛ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΝΕΩΤΕΡΟΥ) ??]]

ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΘΛΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ: ΝΑΙ, ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΕΥΕΛΠΙΔΕΣ ΜΕ ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ ΚΑΙ ΦΛΟΓΑ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΟΜΕΘΑ (ΟΠΩΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΥΤΑΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΕΩΣ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ ΤΑΣ ΕΝ ΕΛΒΕΤΙΑ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ! ΕΤΣΙ!)!

Η οικογένεια του νεαρού Εύελπι απαντά στα ΜΜΕ

Από τον Αναστάσιο Φαραντάτο, Σχης εα

http://exomatiakaivlepo.blogspot.com/2011/11/blog-post_4695.html

Αναστάσιος Φαραντάτος, Σχης εα

Εδώ και πέντε ημέρες παρακολουθώ τα αναγραφόμενα σε διάφορες εφημερίδες και ιστοσελίδες, σχετικά με το θέμα της Σχολής Ευελπίδων, που έφερε στη δημοσιότητα το «Κυριακάτικο Βήμα» της 27/11/11, με την περισσή δημοκρατική του ευαισθησία.

Δεν θα αναφερθώ στο επεισόδιο, που έλαβε χώρα στις 17/11/11 καθ’ όσον με εντολή του κ. ΥΕΘΑ έχουν κινητοποιηθεί οι θεσμικές διαδικασίες για τον πειθαρχικό του έλεγχο. Ούτε είναι της παρούσης να αναλύσω γιατί δέχεται επίθεση η οικογένειά μου, ο πατέρας μου, ο αδελφός μου και τα δυο μου ανίψια. Ο κόσμος έχει καταλάβει τι πραγματικά συμβαίνει
και τα εκατοντάδες τηλεφωνήματα συμπαράστασης, όπως και τα ευνοϊκά σχόλια της πλειοψηφίας αγνώστων σε μένα συμπατριωτών μας, αποδεικνύουν ότι ο λαός πλέον δεν πέφτει θύμα παραπληροφόρησης.

Επειδή όμως κάποια βδελυρά δημοσιεύματα είδαν το φώς της δημοσιότητας αποφάσισα να πω μερικά πράγματα για την αποκατάσταση της αλήθειας. Αναφέρομαι στα τέσσερα άρθρα

«Σόι πάει το βασίλειο» (http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=425340&cid=4) ,

«Να τον χαίρεστε» (http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=425576&cid=4) και

«Η χούντα της ευελπίδων» (http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=426189&cid=4)

«Η απόρρητη έκθεση του Α2 για τα σταγονίδια στο στρατό»

(http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=63571793)

Θα μιλήσω πρώτα ως γιός του Χρίστου Φαραντάτου, αποστράτου αξιωματικού.

Ο πατέρας μου είναι τάξεως 1955, 79 ετών και όταν έγινε το πραξικόπημα υπηρετούσε στην Κύπρο από το καλοκαίρι του 1966. Ουδεμία συμμετοχή είχε ποτέ στη χούντα. Απέχει από την ενεργό υπηρεσία από το Μάρτιο του 1983, όταν από τους τότε υπερδημοκράτες σοσιαλιστές καρατομήθηκε, ενώ ευρισκόταν σε εκπαιδευτικό ταξίδι με τη Σχολή Εθνικής Άμυνας, όπου υπηρετούσε ως σπουδαστής, αφού ήταν απαίτηση της τότε πολιτικής ηγεσίας, λόγω επεισοδίου που είχε λάβει χώρα στη Σχολή Ευελπίδων και είχε εμπλακεί το όνομα του τότε Αρχηγού Σχολής και αδελφού μου Παναγιώτη. Για όσους γνωρίζουν-γιατί οι δημοσιογράφοι του βήματος, έθνους, on-alert και zouglas δεν είναι ενημερωμένοι (είναι και παραείναι αλλά εκστασιάζονται με τη διαστρέβλωση των γεγονότων)- ο πατέρας μου έφυγε «τσιμπητός», όπως λέμε στη γλώσσα των κρίσεων. Το αν ήταν καλός αξιωματικός ας ρωτήσουν οι δημοσιογράφοι αυτοί, τους συμμαθητές του, τους εν ζωή προϊσταμένους του, αλλά κυρίως τους αξιωματικούς που είχε διοικήσει και πρωτίστως τους στρατιώτες του. Εγώ θα πω ότι είναι άριστος πατέρας, φίλος, συμπαραστάτης, ψυχούλα.

Θα μιλήσω στη συνέχεια ως αδελφός του Παναγιώτη Φαραντάτου,
που έχει την τιμή να διοικεί μια από τις ισχυρότερες ταξιαρχίες του Ελληνικού Στρατού, επί του ποτ. Έβρου (εκτιμώ ότι μόνο σε βιβλία γεωγραφίας την έχουν δει την περιοχή οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι ή ίσως να την έχουν ακούσει σε κανένα τραγούδι τύπου «Διδυμότειχο μπλουζ»).
Για ενημέρωσή τους λοιπόν τους λέγω ότι στο επεισόδιο του 1982, στο οποίο αναφέρθηκαν με τόση προκλητική λασπολογία, ακολούθησε πειθαρχικό συμβούλιο με το ερώτημα της αποπομπής του, στο οποίο ο παθών πρωτοετής εύελπις είχε καταθέσει ότι «ο Αρχηγός Εύελπις IV τάξεως δεν τον είχε αγγίξει ποτέ».
Άρα αυτά που γράφονται περί χαστουκιού, μείωσης συναδέλφου, βασανιστών κλπ κλπ είναι ανοησίες κάποιων ευφάνταστων κουραμπιέδων. Και επειδή θα θεωρηθεί ότι μεροληπτώ δεν θα μιλήσω για τις ικανότητές του ως αξιωματικού. Ας ανατρέξουν στις επιδόσεις του στα διάφορα σχολεία του όπλου του, σχολές πολέμου, εθνικής άμυνας, σχολεία εξωτερικού κλπ. Ας ρωτήσουν και γι’ αυτόν τους συμμαθητές του, τους προϊσταμένους του, τους υφισταμένους του αξιωματικούς και φυσικά τους στρατιώτες που υπηρέτησαν υπό τις διαταγές του. Ως αδελφός όμως θα έδινα και τη ζωή μου γι’ αυτόν.

Τέλος θα μιλήσω για τα ανίψια μου.

Πρώτα να ξεκαθαρίσω ότι ασχέτως ακαδημαϊκής επίδοσης, όπου αναγκαστικά θα υπάρχουν πρώτοι, καλοί, χειρότεροι, μέτριοι, τελευταίοι, όλοι ανεξαιρέτως οι ευέλπιδες και ανεξαρτήτως σειράς είναι άριστοι, είναι στρατευμένοι στην ιδέα της πατρίδας και της φυλής, είναι αυτοί που θα δώσουν χωρίς δεύτερη σκέψη τη ζωή τους για την ελευθερία, όπως θα κάνουν πρόθυμα και όλοι οι Έλληνες πατριώτες. Είναι οι θεματοφύλακες των δημοκρατικών ελευθεριών μας από κάθε ξένο επιβουλέα.

Αναγκαστικά μέσα στη σχολή υπάρχει μια επετηρίδα. Δεν σημαίνει ότι ο πρώτος είναι καλύτερος από τον δεύτερο ή από τον εκατοστό τρίτο. Σημαίνει ότι απλά πέτυχε υψηλότερο σύνολο στην επίδοσή του που είναι συνισταμένη της ακαδημαϊκής επίδοσης, των αθλητικών και στρατιωτικών προσόντων κλπ. Οι ευέλπιδες από τον πρώτο έως τον τελευταίο είναι της ίδιας αξίας, είναι παραστάτες, είναι αδέλφια, είναι μια ψυχή.

Ο ανιψιός μου λοιπόν ο Χρίστος πέρασε στη Σχολή Ευελπίδων το 2008 με πανελλήνιες με 19.360 μόρια και για όσους έχουν ελάχιστη γνώση αυτών των θεμάτων, αυτό σημαίνει ότι μπορούσε να μπει σε όποια σχολή ήθελε.

Παρά τις παραινέσεις μου να ακολουθήσει άλλο κλάδο, λόγω των δυσχερειών του στρατιωτικού επαγγέλματος, αυτός ήταν ανένδοτος και ήθελε να ακολουθήσει τη στρατιωτική περιπέτεια με πίστη και αφοσίωση στη μεγάλη του λατρεία, που ήταν, είναι και θα είναι η πατρίδα και ο στρατός. Για την ποιότητά του και τις επιδόσεις του ας ερωτηθούν οι αξιωματικοί του αλλά κυρίως οι ευέλπιδες και οι συμμαθητές του. Το να λέει ένας κομπλεξικός ότι «Ο νεαρός Εύελπις ήταν Αρχηγός της Σχολής, αν και υπήρχε καλύτερος σε επιδόσεις Εύελπις ο οποίος όμως δεν ήταν των Όπλων αλλά των Σωμάτων και σ’ αυτές τις περιπτώσεις επιλέγεται ο Αρχηγός από τα πρώτα» είναι τουλάχιστον βλακώδες διότι διαψεύδεται από τα γεγονότα, αφού ο περσινός αρχηγός ήταν των Σωμάτων. Τους προτρέπω λοιπόν να ζητήσουν από κάποιο εύελπι τον προσωπικό κωδικό του (password) και ας ρίξουν μια ματιά στις βαθμολογίες όλων των ακαδημαϊκών περιόδων όλων των τελευταίων ετών, που δημοσιεύει, για λόγους διαφάνειας, η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων στο moodle.sse.gr . Μπορούν αν θέλουν να ρωτήσουν και τους καθηγητές του στη ΣΣΕ, αν τολμούν φυσικά.

Ο άλλος μου ανιψιός Κωνσταντίνος πέρασε φέτος στη Σχολή με 19.600 μόρια, γράφοντας πέντε ολοστρόγγυλα εικοσάρια στις πανελλήνιες. Είναι και αυτός σαν τον πατέρα του και τον αδελφό του, από ανοξείδωτο ατσάλι και μάλιστα προηγμένης τεχνολογίας.

Για το ήθος και τον χαρακτήρα των δυο ανιψιών μου ευελπίδων, ας ρωτήσουν οι κύριοι κιτρινιστές τους καθηγητές και τους συμμαθητές τους στο 3ο Λύκειο Αγίας Παρασκευής. όπου ήταν και οι δυο σημαιοφόροι. Το είχαν κάνει και πριν 29 χρόνια κάποιοι άλλοι δημοσιογράφοι, που ρωτούσαν στο Ζ’ Αρρένων Παγκρατίου για μένα και τον αδελφό μου και έφαγαν «πόρτα» και μάλιστα περισσότερο από εκείνους τους καθηγητές μας, που ήταν αριστερών πεποιθήσεων. Και αυτό γιατί υπήρχε μεταξύ μας αγάπη και σεβασμός.

Μάλλον θα φαντάζονται αυτοί οι καχεκτικοί δημοσιογράφοι ότι ίσως να πρόκειται για τίποτε πλαδαρούς σπασίκλες ή κακομαθημένους μαμμόθρεφτους. Τους συνιστώ να μην τους πλησιάσουν ποτέ γιατί ένα απλό φτέρνισμα τους είναι ικανό να τους στείλει στο νοσοκομείο με βαρείας μορφής πνευμονία.

Καλό λοιπόν είναι αυτοί οι δημοσιογράφοι, πριν δημοσιεύσουν τα γεμάτα μίσος δημοσιεύματά τους, να μη ρωτούν μόνο τους χαφιέδες τους, που εξυπηρετούν άλλες ανάγκες, αλλά και άλλους και κυρίως τα παιδιά του λαού που υπηρέτησαν υπό τις διαταγές μας. Αυτοί είναι οι αδέκαστοι κριτές μας και οι αιώνιοι αδελφοί μας.

Η αμεροληψία και αντικειμενικότητα των εν λόγω βεβαιωμένων ψευτών φαίνεται άλλωστε και από τα παρακάτω στοιχεία:

1. Γράφουν για τον μεν πρωτοετή εύελπι του επεισοδίου του 1982 ότι «Λόγω του συμβάντος ο κ. Παπαϊορδανίδης εγκατέλειψε το στρατό δίνοντας πρόωρο τέλος στην στρατιωτική του καριέρα» ενώ για τον νυν τεταρτοετή αρχηγό γράφουν «Ο 22χρονος Εύελπις έδωσε τη δική του εκδοχή των γεγονότων, τα οποία όπως και να παρουσιαστούν, όσο κι αν “στρογγυλέψουν” δεν τον απαλλάσσουν από τις ευθύνες του και το κόστος που καλείται να πληρώσει με την αποπομπή του από τη Σχολή Ευελπίδων». Δηλαδή προδικάζουν και προδιαθέτουν τους αναγνώστες ότι ο τεταρτοετής αριστούχος των 1100 ημερών φοίτησης πρέπει να αποπεμφθεί, ως να μην έχει μπροστά του καριέρα, ενώ ο τότε πρωτοετής των 40 ημερών έχασε άδικα τη στρατιωτική του καριέρα.

2. Αν δείτε το δημοσίευμα της κυρίας ζούγκλας, αναφέρει ότι «Εξ αιτίας του επεισοδίου παρενέβη δυναμικά στην υπόθεση το στέλεχος του Κ.Κ.Ε. ο αείμνηστος Κώστας Κάππος,  απαιτώντας την παραδειγματική τιμωρία των δραστών». Όμως στο ηχητικό ντοκουμέντο/συνέντευξη του Παπαϊορδανίδη στην κυρία ζούγκλα θα ακούσετε ξεκάθαρα ότι ο ίδιος αρνείται κάτι τέτοιο λέγοντας μάλιστα ότι ο «πατέρας του που τον συνόδευσε στη σχολή έμοιαζε με τον βουλευτή του ΚΚΕ Κάππο και έτσι θεωρήθηκε ότι παρενέβη ο Κάππος»

(http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=425576&cid=4)

Όσο για το άρθρο κάποιου δημοσιοπλάνου ότι ανήκαμε σε μυστικές οργανώσεις με οπλοστάσια κλπ, δεν θα πω κάτι, αφού αυτό πλέον είναι καθαρά θέμα της ψυχιατρικής επιστήμης, η οποία στην περίπτωσή του, εξ’ όσων έχω αντιληφθεί, έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά. Ως εναλλακτική μέθοδο ψυχοθεραπείας οι γιατροί του έχουν συστήσει να ακολουθεί ειδική πρωτοποριακή αγωγή που περιλαμβάνει παρακολούθηση ταινιών δράσης και ίντριγκας. Είναι ένα κατάλοιπο της παιδικής του ηλικίας, που όταν τον ρωτούσαν «τι θα γίνεις αγοράκι μου όταν μεγαλώσεις;» εκείνος απαντούσε «θα γίνω εύελπις», αλλά τελικά κατέληξε να γίνει «κυνηγός χουντικών φαντασμάτων».

Τελειώνοντας απευθύνω σε όλους αυτούς τους μπούληδες δημοσιογράφους ένα ερώτημα:

Γιατί ασχολούνται τόσο πολύ οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι με μια οικογένεια δυο συνταξιούχων, δυο σπουδαστών και ενός δημοσίου υπαλλήλου; Ίσως να διακατέχονται από μια μορφή λαγνείας προς το επώνυμό μας….ποιος ξέρει;

Προς τους λοιπούς αναγνώστες:

Τι υποκρύπτεται πίσω από αυτή την ενορχηστρωμένη επίθεση; Ποιοι είναι οι πραγματικοί σκοποί που υπηρετούν τα συγκεκριμένα δημοσιεύματα;

Αναστάσιος Φαραντάτος, Σχης εα

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΝ-ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΕΣ !!!

 ΩΡΑΙΑ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΦΑΚΤΟΡΑΣ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ... ΟΜΩΣ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΦΙΑΛΤΙΚΕΣ ΦΗΜΕΣ ΠΟΥ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ, ΛΕΓΟΥΝ ΟΤΙ ΕΚΤΟΣ ΑΠ' ΑΥΤΑ, ΤΑ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΑ ΑΛΛΩΣΤΕ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΣ ! ΟΠΩΣ Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΙΣ ΕΞΗΣΦΑΛΙΣΕ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΣΧΟΜΕΝΗ (ΣΤΗΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ-ΚΙΣΣΙΓΚΕΡ ΣΤΟ ΟΡΛΥ) ΟΤΙ ΘΑ ΥΠΟΚΥΨΕΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ (ΜΗ ΛΗΣΜΟΝΕΙΤΕ ΟΤΙ ΤΟΤΕ ΥΠΗΡΧΕ ΜΟΝΟΝ ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟΝ ΠΡΟΓΕΦΥΡΩΜΑ ΤΗΣ ΚΕΡΥΝΙΑΣ ΚΑΙ Η ΝΕΟΠΑΓΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ ΥΠΕΣΧΕΘΗ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΟΤΙ "ΑΝ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΤΗΝ ΠΡΟΕΛΑΣΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΟΛΕΜΟΣ", ΟΜΩΣ ΟΤΑΝ ΣΥΝΕΧΙΣΑΝ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΔΕΝ ΕΚΗΡΥΧΘΗ ΠΟΛΕΜΟΣ, ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΕΓΝΩΡΙΖΕ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΟΤΙ ΜΟΝΗ Η ΕΛΔΗΚ ΑΡΚΟΥΣΕ ΔΙΑ ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΣΗ ΤΗΝ ΠΡΟΕΛΑΣΙ, ΤΗΣ ΕΔΩΣΕ ΔΙΑΤΑΓΗ ΝΑ ΜΕΙΝΗ ΚΛΕΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΩΝΕΣ ΤΗΣ, ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΒΟΜΒΑΡΔΙΣΑΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΑΙ ΕΦΟΝΕΥΣΑΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥΣ ΣΑΝ ΝΑΤΑΝ ΠΟΝΤΙΚΙΑ !!!), ΕΤΣΙ, ΠΑΝΟΜΟΙΟΤΥΠΩΣ, ΛΕΓΟΥΝ ΟΙ ΤΕΡΑΤΩΔΕΙΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΦΡΙΚΙΑΣΤΙΚΕΣ ΦΗΜΕΣ, Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΙΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΕΤΩΝ ΕΧΕΙ ΥΠΟΣΧΕΘΗ ΟΤΙ ΘΑ ΔΩΣΗ ΤΗΝ ΘΡΑΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟ ΝΗΣΙ, ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΣΥΝΤΟΜΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ, ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ [[ΜΗ ΛΗΣΜΟΝΕΙΤΕ, ΟΤΙ Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΚΑΙ "ΣΥΜΜΑΧΩΝ" ΗΤΟ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΝΑ ΜΗ ΒΓΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΩΣ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΝΑ ΛΑΒΗ ΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ "ΝΗΣΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ" (ΧΙΟ, ΛΕΣΒΟ, ΣΑΜΟ, ΡΟΔΟ)!!! ΘΥΜΑΣΤΕ ΠΟΥ ΟΙ "ΣΥΜΜΑΧΟΙ" ΕΠΕΜΕΝΑΝ ΜΕ ΤΡΟΠΟΝ ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟΝ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΟΥΝ ΤΑ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΑΛΛΑ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ?]] ΦΡΟΝΤΙΖΟΝΤΑΣ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΝΑ ΜΗ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΠΡΟΒΑΛΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙ, ΟΝΤΑΣ ΔΙΑΛΕΛΥΜΕΝΟΣ, ΧΩΡΙΣ ΕΦΟΔΙΑ (ΜΕ ΤΑ ΤΑΝΚΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΟΒΙΔΕΣ ΗΜΕΘΑ, ΜΗ ΤΟ ΛΗΣΜΟΝΕΙΤΕ) ΚΑΙ ΗΓΕΣΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΝ ΗΘΙΚΟΝ, ΚΑΛΑ-ΚΑΛΑ ΔΑΡΜΕΝΟΣ ΩΣ ΧΟΥΝΤΙΚΟΣ (ΑΠΟ ΤΑ ΜΜΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ ΠΟΥ ΠΛΟΥΤΙΣΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΜΕ ΤΗ ΧΟΥΝΤΑ!!! - ΜΗ ΛΗΣΜΟΝΕΙΤΕ ΠΟΙΟΙ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΟΥΝ Σ' ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΝΕΑ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ)!!

ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΡΙΖΟΜΕΘΑ ΤΑΣ ΑΠΑΙΣΙΑΣ ΑΥΤΑΣ ΦΗΜΑΣ ΠΟΥ ΕΝΘΥΜΙΖΟΥΝ ΤΑΣ ΠΡΟ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ ΣΚΟΤΕΙΝΑΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ !!! ΛΕΓΟΜΕ ΟΜΩΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΤΕΡΑ: ΝΑ ΑΝΟΙΞΗ Ο ΦΑΚΕΛΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ!!! ΕΙΝΑΙ ΑΔΗΡΙΤΟΣ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ !!! ΕΤΙ ΔΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΝ, ΑΝ Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΙΣ ΘΙΓΕΤΑΙ ΠΟΥ ΛΕΓΟΜΕ ΟΤΙ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΕΘΕΛΟΥΣΙΩΣ ΚΑΙ ΔΕΜΕΝΗ ΠΙΣΘΑΓΚΩΝΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ, ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΕΧΗ ΜΙΑΝ ΚΑΙ ΜΟΝΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΙΝ: ΝΑ ΑΝΟΙΞΗ ΤΟΝ ΦΑΚΕΛΛΟΝ!!! ΕΠ' ΑΥΤΟΥ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΕΠΙΜΕΙΝΩΜΕ ΕΩΣ ΕΞΑΝΤΛΗΣΕΩΣ, ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΔΕ, ΟΨΕΠΟΤΕ ΙΔΡΥΘΗ ΤΟ ΝΕΟΝ ΚΡΑΤΟΣ, ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΑΞΗ !!!

Ευέλπιδες, προβοκάτορες και …αδέξιοι δεξιοί

Από factorx-ANTINEWS στις 28/11/2011

Ενώ το “Έθνος” και άλλοι θεράποντες της δημοκρατίας και των δημοσίων έργων κινδυνολογούν ασυστόλως επαναφέροντας στο προσκήνιο τα …”σταγονίδια του Ιωαννίδη”, σαράντα σχεδόν χρόνια από την πτώση της χούντας, και ενώ οι Τούρκοι βλέπουν κι αυτοί “ελληνική – Βαριοπούλα” (συμπτωματικά ασφαλώς) έρχεται στο φως η αλήθεια για όσα συνέβησαν στην Σχολή Ευελπίδων και όσα θα συμβούν …στη ΝΔ, επειδή αυτή είναι ο στόχος αν δεν το έχουν καταλάβει ακόμα στην Συγγρού.

Σύμφωνα λοιπόν με όσα έχουν γίνει γνωστά, μετά την εκδήλωση για τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων όπου διαβάστηκε η ημερήσια διαταγή του κ. Αβραμόπουλου και προβλήθηκε βίντεο, ο τεταρτοετής φοιτητής που είναι αρχηγός της τάξης του και άρα επικεφαλής των υποψηφίων αξιωματικών, ζήτησε να κλείσουν οι πόρτες στο αμφιθέατρο της ΣΣΕ. Τότε -σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά- χαρακτήρισε “μπούρδα” το Πολυτεχνείο και παρότρυνε πέντε πρωτοετείς σπουδαστές να τραγουδήσουν ελαφρώς παραφρασμένο τον ύμνο της 21ης Απριλίου των πραξικοπηματιών. 

Η υπόθεση όμως δεν ξεκινά από αυτό το επεισόδιο, ούτε σταματά σε αυτό.

 Ήδη όλοι γνωρίζουν ότι ο σπουδαστής “που ύμνησε τη χούντα” ήταν αυτός που παρακίνησε τους υπολοίπους ευέλπιδες να κάνουν βήμα τραγουδώντας την “Μακεδονία ξακουστή” στις 28 Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη, παρά το γεγονός ότι είχε εκδοθεί διαταγή για ακύρωση της παρέλασης.

Το γεγονός εκείνο το είχε χειροκροτήσει όλη η Ελλάδα: Οι Ευέλπιδες αρνούνται να φύγουν από την παρέλαση

Πρώτος (διαφαινόμενος) στόχος λοιπόν να διαστρεβλωθεί το μήνυμα της λαϊκής εξέγερσης της 28ης Οκτωβρίου και να κτυπηθεί το πατριωτικό κίνημα που αναπτύσσεται εναντίον του Μνημονίου και των Δανειστών, όπως επισημάναμε ήδη: Ψάχνουν να βρουν “σταγονίδια” για να πλήξουν τον πατριωτισμό των Ελλήνων

Γι αυτό και έχουν καίρια σημασία όσα έχουμε γράψει επανειλημμένως για την πατριωτική δεξιά , την ενοχική δεξιά και την ηλίθια δεξιά.

Ο νεαρός εύελπις έπρεπε να ξέρει ότι θα ήταν στόχος και να μην σπεύσει να δώσει αφορμές. Ή μήπως χρησιμοποιήθηκε για να στηθεί μια προβοκάτσια ολκής; Όλα είναι ανοικτά και αργά ή γρήγορα θα μάθουμε.

Μέχρι τότε ερώτημα (προσωρινό) 1: γιατί δεν έγινε ΕΔΕ μετά την παρέλαση; Για να μην προκαλέσουν, ή επειδή υπήρχε άλλος σχεδιασμός;

Αλλά ούτε από την 28η Οκτωβρίου ( και τον τρόμο του συστήματος από τον λαϊκό ξεσηκωμό) ξεκινούν όλα.

Πάνε αρκετά πιο πίσω, τότε που ο Σαμαράς απευθύνθηκε στους αξιωματικούς και τους τίμησε σε μια στιγμή που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τους απαξίωνε συστηματικά: Θέσεις της ΝΔ για τις Ένοπλες Δυνάμεις

Η κίνηση εκείνη του αρχηγού της ΝΔ αντιμετωπίσθηκε ευνοϊκότατα από την συντριπτική πλειοψηφία των αξιωματικών των ενόπλων δυνάμεων οι οποίοι είδαν στον Α. Σαμαρά τον πατριώτη πολιτικό που αντιλαμβάνεται τις αγωνίες τους και ανταποκρίνεται στα αιτήματά τους.

Από τότε το ΠΑΣΟΚ άρχισε να χάνει το παιχνίδι στις Ένοπλες Δυνάμεις, όπως άλλωστε έχει χάσει το γενικότερο πολιτικό παιχνίδι. Η κύρια στρατηγική του δεν είναι πλέον να αντιστρέψει την πολιτική φθορά του και να ανακάμψει στις δημοσκοπήσεις και στην κάλπη. Ξέρουν ότι αυτό δεν γίνεται. Το 20% ή και το 15% δεν θα γίνει ποτέ ξανά 35% και 40%. Ο κύριος στόχος του είναι λοιπόν να υπονομεύουν και να φθείρουν συστηματικά και συνεχώς τη ΝΔ για να μην πάρει αυτοδυναμία.

Κορυφαία απόδειξη οι τελευταίες κρίσεις.  Μετά την «εισβολή» αποστράτων στο Υπουργείο Άμυνας (και άλλη “σύμπτωση”) ακολούθησαν οι ασυναρτησίες περί πραξικοπήματος από τον Παπανδρέου και το Μπεγλίτη και οι  ξαφνικές κρίσεις στις Ένοπλες Δυνάμεις. Ο κ. Μπεγλίτης καρατόμησε εν ψυχρώ την ηγεσία των ΕΔ για να τις στελεχώσει με πρόσωπα της απολύτου εμπιστοσύνης του ΠΑΣΟΚ. Με σκοπό η νέα ηγεσία των ΕΔ να δρα σε υπονομευμένο περιβάλλον.

Και να πως συνεχίζεται σήμερα η προβοκάτσια. Γράφει η ίδια εφημερίδα που αποκάλυψε το …πραξικόπημα στην σχολή Ευελπίδων: Άλλη μία περίεργη συζήτηση που διεξάγεται αφορά στη σύνδεση που ορισμένοι κάνουν μεταξύ του περιστατικού στη Σχολή Ευελπίδων με τον πρώην Α/ΓΕΣ Φρ. Φράγκο. Ως γνωστόν, ο πρώην Αρχηγός έχει δικό του δίκτυο στον Στρατό Ξηράς και απολαμβάνει υψηλής δημοφιλίας. Δεν λείπουν όμως και εκείνοι που πιστεύουν ότι αποτελούσε, καθ‘ όλη τη διάρκεια της θητείας του, ανασταλτικό παράγοντα στη μεταρρύθμιση του Στρατού και ότι προσπαθούσε με κάθε τρόπο να περιορίσει τη δημοσιότητα οποιουδήποτε περιστατικού θα έπληττε την εικόνα του Στρατού και κατ‘ επέκταση τη δική του. Ορισμένες πηγές μάλιστα διατείνονται ότι αυτό γινόταν καθώς ο πρώην Α/ΓΕΣ δεν κρύβει τις πολιτικές του φιλοδοξίες…”

Καταληκτικό ερώτημα: Έχουν αντιληφθεί τα επιτελεία της Συγγρού τι παίζεται; Έχουν κατανοήσει ότι η αντίσταση του “συστήματος ΠΑΣΟΚ” θα είναι και απελπισμένη και μανιασμένη και ότι η πορεία της ΝΔ προς την κυβέρνηση δεν περνά μόνο από τις δημόσιες σχέσεις με τα ΜΜΕ;

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΝ-ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ-ΚΑΡΜΙΡΗΔΕΣ !!!!

Αι ΗΠΑ κατεκτησαν τον κόσμο όλο, έκαμαν αποικία τους την Ευρώπη και την λαφυραγώγησαν -- και τι ΔΕΝ έχουν λαφυραγωγήση, απο τους θησαυρούς της Γερμανίας ως το Μουσείο της Βαγδάτης, και φυσικά τον ορυκτό πλούτο της γης όλης που τον εκμεταλλεύονται αποκλειστικώς αμερικανικές εταιρείες, αλλά και ό,τι άλλο δύναταί τις να φαντασθή, π.χ. το πρώτο πράγμα πού έκαμαν στο ΙΡΑΚ (απίστευτο και όμως αληθές!!) ήταν να απαγορεύσουν τους παραδοσιακούς σπόρους των σιτηρών και να επιβάλουν δια του ξίφους τους σπόρους "Μοσάντο"!!! 

Αι ΗΠΑ κατεκτησαν εν τοις πράγμασι την Ελλάδα μεσω της Αγγλικής κηδεμονίας ήδη απο τα 1920, την οδήγησαν το πρώτον στην παγίδα της Μικρασιατικής Εκστρατείας (μήν λησμονείτε την επιβλέπουσα και ρυθμίζουσα τα πάντα Αμερικανική ναυαρχίδα στον κόλπο της Σμύρνης--μήν λησμονείτε κι ότι την ημέρα την τελευταία της σφαγής και του πνιγμού ήτο πάμφωτος και πανηγυρίζουσα εις μεγάλην δεξίωσιν όπου είχε καλέσει και τους άλλους ναυάρχους των "συμμάχων μας"--εόρταζαν οι αχρείοι το τέλος του Ελληνισμού και την επικράτησιν του Κεμάλ!!) και κατόπιν την ενέπλεξαν σε έναν πόλεμο καταστρεπτικό και σε εναν καταστρεπτικότερο συμμοριτοπόλεμο, με ον οποίο θέλησαν να διαλύσουν τον Ελληνισμό (μην λησμονείτε ότι ήσαν οι αμερικανοί στρατιωτικοί και οι ελληνες ΓΕΣ-μεν που εμεθόδευσαν την ατέρμονα διάρκεια του συμμοριτοπολέμου και μην λησμονείτε ότι έκαμαν και "χοντράδες" π.χ. συνελήφθη πλοίον που μετέφερε εφόδια προς τους αντάρτες απο την Νεάπολιν της Ιταλίας, το οποίον είχε πολεμικόν υλικόν πρόσφατον, μεταπολεμικόν!!! [ΠΑΡΕΚΒΑΣΙΣ- οι νέοι ίσως ξενισθούν: σήμερα όλοι λέγουν "εμφύλιος", εσείς διατί λέτε συμμοριτοπόλεμος ??? Οταν μένουμε στο ίδιο σπίτι αρχίζουμε συζήτηση για το πώς θα το διακοσμήσωμε καλύτερα, και εκει είναι δυνατόν να μαλώσουμε, αυτο λέγεται "εμφύλιος"!! ΑΥΤΟΙ ΟΜΩΣ, οι συμμορίτες, έγιναν ΕΞΩΜΟΤΕΣ του ελληνικού εθνισμού και της ελληνικής εθνικής ταυτότητος, όντες προσήλυτοι της κοσμοπολιτικής θρησκείας και του κοσμοπολιτικού εθνισμου του Μαρξισμού-Λενινισμού, ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ βάλθηκαν να κλείσουν το σπίτι μας, παρέδωσαν Μακεδονία και Θράκη στον Τίτο και στον Δημητρώφ με τις επικατάρατες συνθήκες (τις οποίες επικαλείται τώρα η ΦΥΡΟΜ) του Πετριτσίου και του Μελισσοχωρίου και ΣΥΜΦΩΝΗΣΑΝ στο σχεδιο της ΕΣΣΔ --ήταν αρχιδοσίλογοι, έδιδαν λόγο στον εδώ εκπρόσωπο της ΕΣΣΔ, συνταγματάρχη Ποπώφ-- να μεταφερθούν οι Ελληνες στο Τουρκεστάν και εδώ να γίνη ρωσσική επαρχία με Ρώσσους εποίκους, κατα το πρότυπον της Ανατολικής Πρωσσίας]) και κατόπιν μας έσειραν στην λαίλαπα του "ψυχρού πολέμου" και μας έστησαν τις "βάσεις του Θανάτου" για τις οποίες και λαμβάνωμε ως αντάλλαγμα ''ξέρετε τί" !!! ΛΟΙΠΟΝ, εμείς γνωρίζομε ότι όποιος θέλει νάναι αυτοκράτορας πρέπει και να "βάζη το χέρι στην τσέπη"!! ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΣΥΝΕΧΩΣ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΔΑΡΕΙΟΣ ??? Αι λοιπόν!!! Ας βγάλει ο αυτοκράτορας Ομπάμα χρυσόν απο το Θησαυροφυλάκειον των ΗΠΑ να δώση στην Ευρωπη!!! ΟΧΙ ΛΟΓΙΑ ΚΟΥΦΙΑ ΚΑΙ ΕΝΤΟΛΕΣ ΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ !!! 

Προ τινος μας επεσκέφθη η κ. Κλίντον και εμείς μέσα στην αφόρητη δουλικότητά μας ΔΕΝ σκεφθήκαμε να της ειπούμε: 

««Θέλετε να σας συμπεριφερόμεθα ως αυτοκρατόρισσα, καλώς!! Ομως εμείς που ματώσαμε για το καλό σας και πολεμήσαμε και είπαμε και το περιλάλητο ΟΧΙ και τα δώσαμε όλα στον μεγάλο πόλεμο μιάς που διεκυβεύετο το ύψιστον αγαθόν της νεωτερικότητος,το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Γουόλ Στρήτ, κι εχομε επάνω μας και τις "βάσεις του Θανάτου", ΤΩΡΑ έχομε ανάγκη! Και σας καλούμε να αναλάβετε ΕΣΕΙΣ το Χρέος μας!!! Τι να κάνωμε ??? Εχουν και υποχρεώσεις οι αυτοκράτορες προς τις αποικίες και ΔΕΝ γίνεται νά είσθε και ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ και καρμίρηδες !!!»» 

Αυτά έπρεπε να ειπούμε !!! 

ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ !!! Στις μέρες μας ζούμε μιά καινούργια παγκόσμιο πρωτοτυπία, την Αυτοκρατορία-καρμίρης!!!

Πιέσεις Ομπάμα στους Ευρωπαίους ηγέτες για την κρίση χρέους

Οι κ. Μπαρόζο και Βαν Ρομπλέι συναντήθηκαν με τον Μπαράκ Ομπάμα και τη Χίλαρι Κλίντον. 

Ο Αμερικανός πρόεδρος ζήτησε από τους Ευρωπαίους αξιωματούχους να αναλάβουν μεγαλύτερη δράση στο θέμα της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη. Για συνεργασία κάνει λόγο το κοινό ανακοινωθέν.

Συναντήσεις με το πρόεδρο της Ε.Ε., Χέρμαν Βαν Ρομπέι και τον πρόεδρο της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο είχε τη Δευτέρα ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα για να συζητήσουν για την κρίση χρέους στην ευρωζώνη και τις ανησυχίες που προκαλούν τα προβλήματα της αμερικανικής οικονομίας.

Ο Αμερικανός πρόεδρος άσκησε προς πιέσεις προς τους δύο Ευρωπαίους αξιωματούχους, ώστε η Ε.Ε. να δράσει γρήγορα και αποφασιστικά, προκειμένου να αποφευχθεί μετάδοση της κρίσης και σε άλλες περιοχές του πλανήτη.

Η Ευρώπη χρειάζεται να δράσει «τώρα» με δύναμη και αποφασιστικότητα για να επιτεθεί στην κρίση του χρέους, τόνισε ο Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος ανησυχεί μήπως η αναταραχή στην ευρωζώνη βλάψει την αργή οικονομική ανάκαμψη των ΗΠΑ. «Είναι κρίσιμης σημασίας για την Ευρώπη να κινηθεί με δύναμη και αποφασιστικότητα τώρα, ιδιαίτερα με τις νέες κυβερνήσεις στην Ιταλία, την Ελλάδα και την Ισπανία».

Μετά την ιστορική συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στον Λευκό Οίκο, οι ηγέτες προχώρησαν σε έκδοση κοινού ανακοινωθέντος, στο οποίο αναφέρεται πως «έχουμε δεσμευτεί να εξασφαλίσουμε ότι η εταιρική σχέση μας φέρνει μεγαλύτερη ευημερία και ασφάλεια στα 800 εκατομμύρια πολίτες μας, καθώς και να εργαστούμε μαζί για να αντιμετωπίσουμε τις παγκόσμιες προκλήσεις».

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση συμφώνησαν να αναπτύξουν ένα σχέδιο για τη δημιουργία περισσότερων θέσεων εργασίας και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. «Πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειές μας για την αξιοποίηση του ανεκμετάλλευτου δυναμικού, για τη δημιουργία νέων ευκαιριών για απασχόληση και την ανάπτυξη, ιδίως σε αναδυόμενους τομείς», ανέφεραν οι δύο πλευρές στην κοινή δήλωση. «Είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε την εμπορική και επενδυτική σχέση ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ε.Ε, ακόμα ισχυρότερη».

Επιπλέον, ο κ. Ομπάμα βρίσκεται σε συνεχή τηλεφωνική επικοινωνία με την καγκελάριο της Γερμανίας, Άγκελα Μέρκελ, τον Γάλλο πρόεδρο, Νικολά Σαρκοζί και άλλους Ευρωπαίους ηγέτες για την κρίση χρέους στην Ελλάδα, την Ιταλία και την Ισπανία και τον αντίκτυπό της στις αγορές, ενώ ενισχύονται οι αμφιβολίες για τις εξαγωγές και την οικονομική ανάκαμψη των ΗΠΑ.

Στη συνάντηση του Ομπάμα με Ρομπέι και Μπαρόζο συζητήθησαν επίσης η αναταραχή στην Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική καθώς και η λήψη μέτρων από κοινού σε βάρος του Ιράν.

Η κρίση χρέους στην ευρωζώνη έχει πυροδοτήσει εντάσεις στις σχέσεις ΗΠΑ-ΕΕ τους τελευταίους μήνες. Η κυβέρνηση Ομπάμα επέκρινε την αργή διαδικασία λήψης πολιτικών αποφάσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ πολλές ευρωπαϊκές χώρες και η ίδια η ΕΕ αντέδρασαν έντονα στην κριτική της Ουάσιγκτον εν μέσω της πολιτικής κρίσης για το χρέος στις ΗΠΑ.

Παρ' όλα αυτά η διατλαντική συμμαχία σε αυτούς τους οικονομικά δύσκολους καιρούς είναι «πιο σημαντική από ποτέ άλλοτε», όπως ανέφερε ο Μπαρόζο, που πρόσθεσε ότι οι δύο πλευρές είναι «στρατηγικοί εταίροι».

Ο Ομπάμα ανέφερε ότι αναμένει τη συνάντηση για να συζητηθεί «ένα ευρύ φάσμα» θεμάτων κοινού οικονομικού ενδιαφέροντος.

Κοινό ανακοινωθέν

Ο Αμερικάνος πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα και η ευρωπαϊκή ηγεσία «ενεθάρρυναν, σήμερα, τις προσπάθειες στον οικονομικό τομέα», που η καθεμία από τις δύο πλευρές καταβάλλει, «ώστε να μειωθεί το δημόσιο χρέος της και να σταθεροποιηθούν τα δημόσια οικονομικά μεγέθη της» την ώρα, όμως, που οι κρίσεις γύρω από το αμερικανικό, όσο και το ευρωπαϊκό δημόσιο χρέος έχουν, πλέον, αποσταθεροποιήσει την παγκόσμια οικονομία.

Μετά το πέρας της συνάντησης κορυφής ΗΠΑ-ΕΕ, στο Λευκό Οίκο (αυτή διήρκεσε περίπου δύο ώρες), στο σκέλος του κοινού ανακοινωθέντος, που αφορά τα οικονομικά ζητήματα, αναφέρθηκε ότι: «η παγκόσμια οικονομία έχει πλέον εισέλθει σε μια νέα, δύσκολη φάση», συγκριτικά με την αμέσως προηγούμενη σύνοδο κορυφής των δύο πλευρών -πέρυσι στη Λισαβόνα και πως «η Ουάσινγκτον θα ενεργήσει», όσον αφορά το δικό της χρέος, «ώστε να διευκολύνει την ΕΕ» στην αντιμετώπιση της δικής της κρίσης χρέους.

Πρόσφατα, πάντως, οι δύο πλευρές έχουν αλληλοκατηγορηθεί για τα οικονομικά πεπραγμένά τους: η Ουάσιγκτον έχει κατηγορήσει τις Βρυξέλλες, για «βραδύτητα» στη διαδικασία λήψης πολιτικών αποφάσεων. Με τη σειρά τους οι Βρυξέλλες έχουν κατηγορήσει την Ουάσινγκτον, για επίδειξη υποκρισίας.

Δηλαδή, όπως επιχειρηματολογούν οι Βρυξέλλες, οι Ηνωμένες Πολιτείες επικρίνουν μεν την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη την ώρα, όμως, που οι ίδιες ακόμα βρίσκονται στο μέσον μιας πρωτοφανούς κρίσης, που αφορά το υπέρογκο (σ.σ.: σωρευτικά, περίπου 15 τρισ.δολ.) δικό τους δημόσιο χρέος.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από AFP, AP

Σ. ΛΥΓΕΡΟΣ-Μπορεί το δεύτερο Μνημόνιο να επιτύχει εκεί που απέτυχε το πρώτο;

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ :  27-11-11
   
Μπορεί το δεύτερο Μνημόνιο να επιτύχει εκεί που απέτυχε το πρώτο;

Του Σταυρου Λυγερου

Ενάμιση χρόνο μετά την επιβολή του Μνημονίου, ο απολογισμός είναι δραματικός. Η αρχική διαβεβαίωση και της τρόικας και της κυβέρνησης Παπανδρέου, ότι το δάνειο των 110 δισ. θα εξασφάλιζε τον αναγκαίο χρόνο ώστε με τη θεραπεία-σοκ να επιτευχθεί η δημοσιονομική εξυγίανση και η επιστροφή στις αγορές, διαψεύσθηκε παταγωδώς. Οι αποκλίσεις από τους στόχους είναι μεγάλες. Η Ελλάδα έχει εγκλωβιστεί στον φαύλο κύκλο της ύφεσης, η οποία προκαλεί ολοένα και περισσότερα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια. Το χειρότερο είναι ότι δεν διαφαίνεται διέξοδος.

Για μεγάλο διάστημα, η τρόικα δεν αναγνώριζε την ευθύνη της συνταγής της. Εριχνε όλη την ευθύνη στην κυβέρνηση Παπανδρέου, με το επιχείρημα ότι δεν την εφάρμοσε σωστά. Αναμφίβολα, υπήρξαν και ολιγωρίες και καθυστερήσεις και αβελτηρία και σφάλματα που επιδείνωσαν την κατάσταση. Η βασική αιτία, όμως, που βύθισε την οικονομία στην ύφεση είναι η συνταγή της εσωτερικής υποτίμησης.

Οσοι εντός της Ελλάδας αναμασούν το επιχείρημα της τρόικας επικαλούνται τον ισχυρισμό ότι το Μνημόνιο είχε αποτέλεσμα στην Ιρλανδία (έχει χαρακτηριστεί υποδειγματικός μαθητής) και στην Πορτογαλία. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική. Αν και συγκριτικά με την Ελλάδα οι δύο αυτές χώρες ήταν ελαφρά περιστατικά, η αισιοδοξία των πρώτων μηνών εφαρμογής του Μνημονίου εξατμίζεται. Τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα εκεί οξύνονται και όλα δείχνουν ότι η κατάσταση θα επιδεινωθεί πολύ περισσότερο.

Είναι αξιοσημείωτο ότι και στο ΔΝΤ και στο ευρωιερατείο τελευταία ακούγονται κάποια ίχνη αυτοκριτικής, αλλά χωρίς να συνοδεύονται από βούληση τροποποίησης της συνταγής. Προ ημερών, η Μέρκελ δήλωσε ότι η τρόικα τους έλεγε πως το ελληνικό πρόβλημα ήταν πρόβλημα ρευστότητας! Προκαλεί ανατριχίλα το γεγονός ότι αποφασίζουν για την ελληνική κοινωνία άνθρωποι που έχουν κάνει μια τόσο λάθος διάγνωση. Η ελληνική κρίση δεν είναι καν μια τυπική κρίση χρέους. Καταρρέει ένα ολόκληρο μοντέλο πλασματικής ανάπτυξης. Ως εκ τούτου απαιτούσε άλλου τύπου αντιμετώπιση.

Γιατί, όμως, να περιμένεις από τους ξένους να κάνουν αυτό που δεν έκανε η ελληνική κυβέρνηση; Οι γραφειοκράτες της τρόικας εφάρμοσαν την κακόφημη συνταγή του ΔΝΤ. Την καταλυτική ευθύνη έχει η κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία κρύφτηκε πίσω από την τρόικα αντί να επεξεργαστεί ένα εθνικό σχέδιο δημοσιονομικής εξυγίανσης και αξιοποίησης των λιμναζουσών αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας.

Τώρα πια, το κύριο ζήτημα είναι η ορθολογική απάντηση ενός ζωτικού ερωτήματος: Συμφέρει την Ελλάδα να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο ή μήπως επιβάλλεται αναθεώρηση; Οπως προαναφέραμε, η πολιτική που εφαρμόστηκε αποδείχθηκε όχι μόνο κοινωνικά επώδυνη, αλλά και από οικονομικής απόψεως αναποτελεσματική. Φως στην άκρη του τούνελ δεν φαίνεται και τίποτα δεν δείχνει ότι θα φανεί αργότερα.

Η απόφαση της 27ης Οκτωβρίου για νέα δανειακή σύμβαση και νέο Μνημόνιο είναι μια ομολογία αποτυχίας του πρώτου Μνημονίου. Μπορεί το δεύτερο Μνημόνιο να επιτύχει εκεί που απέτυχε το πρώτο; Το γεγονός ότι το συνυπέγραψε ο Παπανδρέου και έχει δεσμευτεί να το ψηφίσει η Ν.Δ. δεν είναι από μόνο του απόδειξη ότι μπορεί. Ούτε είναι απόδειξη η στάση των ελληνικών ελίτ. Ο επαρχιωτισμός τους τις κάνει να αντιμετωπίζουν σαν θεόσταλτες τις εντολές του ευρωιερατείου (οι New York Times το αποκαλούν «Ομάδα της Φρανκφούρτης» και συμπεριλαμβάνουν τη Μέρκελ, τον Σαρκοζί και τους αξιωματούχους και μεγαλοτραπεζίτες που χειρίζονται την κρίση της Ευρωζώνης).

Εκτιμούμε ότι στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα η Ελλάδα δεν μπορεί να αποφύγει τη χρεοκοπία. Το συζητούμενο «κούρεμα» είναι πολύ μικρό για να την αποτρέψει. Το μόνο που προσφέρει το νέο Μνημόνιο είναι μια μικρή χρονική μετάθεση του αναπόφευκτου. Αυτή η αγορά χρόνου, όμως, κοστίζει πανάκριβα. Πρώτον, επειδή συσσωρεύει οικονομικά και κοινωνικά ερείπια, αποσαθρώνοντας τον παραγωγικό ιστό. Δεύτερον, επειδή με το νέο Μνημόνιο θα υποθηκευτεί η δημόσια περιουσία που θα ήταν ζωτική βάση για την ανασυγκρότηση. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η Ελλάδα και θα αποδυναμωθεί πολλαπλά και τελικώς δεν θα αποφύγει τη χρεοκοπία. Η όξυνση της κρίσης του ευρώ έρχεται να ενισχύσει αυτές τις εκτιμήσεις και να υπογραμμίσει τους κινδύνους.

Το διά παραλείψεως έγκλημα είναι ότι η κυβέρνηση δεν προετοιμάζει το κράτος και την κοινωνία ώστε η χρεοκοπία να γίνει με συντεταγμένο τρόπο και με το μικρότερο δυνατό οικονομικοκοινωνικό κόστος. Αντιθέτως, το νέο Μνημόνιο τροφοδοτεί τις ψευδαισθήσεις πως η χρεοκοπία μπορεί να αποτραπεί. Η κοινωνία τείνει να μετατραπεί σ’ ένα πρεζόνι που δίνει κάθε φορά τα πάντα για να εξασφαλίσει τη δόση του, αντί να μπει σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι καθίσταται πιο πιθανή η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία-κατάρρευση, η οποία εκ των πραγμάτων θα θέσει την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης, εάν αυτή δεν έχει εν τω μεταξύ καταρρεύσει.

Βουλευτές με μυστικούς λογαριασμούς στην Ελβετία !!!

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟΝ ΤΡΩΤΑ Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΙΣ, ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΑ ΤΗΣ : ΒΟΗΘΗΣΕ ΚΑΙ ΤΑ ΦΤΩΧΟΠΑΙΔΑ (ΤΑ "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ") ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΡΟΙΣΟΙ !!! ΓΙ' ΑΥΤΟ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ "ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΨΑΝ ΠΟΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ" !!! ΚΙ' ΟΛΟ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΣΟΦΙΖΟΝΤΑΙ !!! ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΑΝΗΘΙΚΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΝΟΜΟ, ΠΟΤΕ ΒΡΙΣΚΟΥΝ "ΧΟΥΝΤΙΚΟΥΣ" ΕΥΕΛΠΙΔΕΣ, ΠΟΤΕ "ΑΠΟΣΤΑΣΙΕΣ" !!! ΕΜΕΙΣ ΛΕΜΕ: ΠΟΤΕ ΘΑΡΘΗ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥΣ ???

Βουλευτές με μυστικούς λογαριασμούς στην Ελβετία;

NEWSIT


Τελευταία ενημέρωση: 28.11.2011 | 18:44


Οι ψίθυροι εδώ και πολύ καιρό έδιναν κι έπαιρναν. Βουλευτές έχουν μυστικούς λογαριασμούς στην Ελβετία ακουγόταν στους διαδρόμους της Βουλής. Κανείς όμως δεν μπορούσε να μιλήσει με βεβαιότητα. Ακόμα και τώρα χειροπιαστά στοιχεία δεν υπάρχουν...

Όμως, ήρθε η κατάθεση ερώτησης από τους κυρίους Γιακουμάτο και Τζαβάρα στον υπουργό Οικονομικών.

Οι δύο βουλευτές επικαλούνται τη μαρτυρία του βουλευτή του ελβετικού Κοινοβουλίου, Ιωσήφ Ζησιάδη, στην εκπομπή «Έρευνα» του τηλεοπτικού σταθμού Mega.

Ο κ. Ζησιάδης είπε: «οι πιο πολλοί βουλευτές δεξιοί και του ΠΑΣΟΚ έχουν πάρα πολλά χρήματα εδώ στην Ελβετία και νομίζω τα συμφέροντα δεν είναι να δηλωθούν και να είναι ανοιχτοί οι λογαριασμοί, όπως εμείς θέλουμε να είναι με όλες τις χώρες του κόσμου».

Ταυτόχρονα, ο Ελβετός υπουργός Οικονομικών, σε ερώτησή του, απάντησε ότι «η Ελβετία έχει προτείνει από το 2005 στην ελληνική κυβέρνηση μια φορολογική συμφωνία, αλλά οι ελληνικές κυβερνήσεις έξι χρόνια τώρα κωφεύουν».

Έτσι, οι κύριοι Γιακουμάτος και Τζαβάρας ζητούν «όλα τα έγγραφα της αλληλογραφίας μεταξύ ελβετικών και ελληνικών αρχών από το 2005 μέχρι και σήμερα αναφορικά με το θέμα της σύναψης φορολογικής συμφωνίας για τη φορολόγηση των καταθέσεων Ελλήνων πολιτών σε ελβετικές τράπεζες και κάθε σχετικό έγγραφο που αφορά το συγκεκριμένο θέμα».

Στην ίδια κατεύθυνση και η επιστολή του Προέδρου της Επιτροπής Ελέγχου των Οικονομικών των Κομμάτων.

Ο κ. Βαγγέλης Αργύρης στις 15 Νοεμβρίου ζήτησε από τον Ευάγγελο Βενιζέλο κάθε διαθέσιμο στοιχείο «για κατοχή τραπεζικών λογαριασμών στο εξωτερικό από πολιτικά πρόσωπα, τα οποία τυχόν προέκυψαν από τους ελέγχους του υπουργείου Οικονομικών».

Αυτό που δεν αποκλείεται συμφωνα και με τον Πρόεδρο της Βουλής, είναι να γίνουν επανέλεγχοι των δηλώσεων περιουσιακής κατάστασης των βουλευτών σε περιπτώσεις που θεωρούνται ύποπτες.

ΕΚΛΟΓΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ!!!

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΘΛΙΑΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΕΩΣ ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΛΗΣΙΟΝ ΚΑΙ ΤΩΡΑ "ΠΕΦΤΟΥΝ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ" !!! 

ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΣΑΝ ΜΕ ΑΧΡΕΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΔΟΛΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥ "ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ", ΤΩΡΑ, ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ, ΘΟΡΥΒΗΜΕΝΟΙ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ... ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ ΝΑ ΔΕΣΟΥΝ ΠΙΣΘΑΓΚΩΝΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΜΑ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΑΡΚΟΥΣΕ ΤΟ ΠΑΡΩΔΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ-ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ "ΕΝΟΣ ΑΝΔΡΟΣ ΑΡΧΗΣ" , ΧΑΛΚΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΗ ΚΑΘΕ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΗΣ ΦΩΝΗΣ ΜΕ ΕΝΑΝ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΝΟΜΟ- ΧΛΕΥΑΣΜΟ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΒΟΥΛΗΣΕΩΣ !!! ΑΙΣΧΟΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΙΣΧΟΣ !!!
[[ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΝ ΟΙ ΑΧΡΕΙΟΙ ΤΑ ΠΕΡΙ "ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΜΟΝΤΕΛΟΥ"!!! Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗΝ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑ (ΝΑΙ, ΠΑΡΑΣΙΩΠΑΤΑΙ ΟΤΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΑΛΛΑ ΕΝΑΝ ΧΑΡΤΗ ΔΟΣΙΛΟΓΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΤΗΣ ΕΔΩΣΑΝ ΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΙΩΝΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥΣ) ΕΧΕΙ ΕΝΑΝ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΝΟΜΟ ΠΟΥ ΤΗΣ ΕΔΩΣΑΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΙΑ ΝΑ ΔΙΑΙΩΝΙΖΕΤΑΙ Η ΞΕΝΙΚΗ ΠΛΗΡΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΙΣ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΛΕΓΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΔΟΣΙΛΟΓΟΙ!!! ΑΝ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΧΩΡΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΚΑΙ ΕΥΝΟΜΟΥΜΕΝΗΣ !!! ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΦΟΒΟ ΧΩΡΑΣ ΠΟΥ Ο ΣΤΥΓΕΡΟΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗΣ ΤΗΣ "ΔΙΝΕΙ ΞΥΛΟ" ΕΠΙ ΜΙΑ ΣΧΕΔΟΝ 70ετία "ΚΑΙ ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ" !!!!]]

--------

ΕΚΛΟΓΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ
Γερμανικό μοντέλο στα μέτρα ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Μπορεί ο υπουργός Εσωτερικών, Τάσος Γιαννίτσης, την περασμένη εβδομάδα να δήλωσε ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή θέμα αλλαγής εκλογικού νόμου, ωστόσο το ζήτημα αυτό παραμένει ανοιχτό.

Ο ίδιος παραδέχθηκε ότι παρέλαβε ένα έτοιμο νομοσχέδιο για το οποίο όμως, όπως είπε, θα αποφασίσουν τα κόμματα. Και εννοούσε τα δύο μεγάλα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ.

Σύμφωνα με πληροφορίες, πρόκειται για έναν εκλογικό νόμο, που προϋπήρχε και που μετατρέπει όλη τη χώρα σε 180 μονοεδρικές περιφέρειες, ενώ οι υπόλοιπες 120 κατανέμονται στα κόμματα, ανάλογα με το ποσοστό που πήραν στην επικράτεια.

Ο νόμος αυτός, τον οποίο ο Γ. Παπανδρέου ήθελε από καιρό να προωθήσει, είναι μία παραλλαγή του γερμανικού εκλογικού συστήματος. Βασικό επιχείρημά του για την αλλαγή του εκλογικού νόμου ήταν ότι «με αυτό το σύστημα θα αποφευχθεί η διακίνηση μαύρου πολιτικού χρήματος», γιατί «οι περιφέρειες θα είναι μικρές και το κόστος της προεκλογικής καμπάνιας θα μειωθεί πάρα πολύ». Πολλοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, αντιδρούσαν, πράγμα που αναμένεται να συμβεί και τώρα. Ο λόγος, όπως ισχυρίζονταν, ήταν ότι το κόμμα θα μπορούσε να «διορίζει» τον υποψήφιο στην κάθε μονοεδρική χωρίς τη δυνατότητα πραγματικής επιλογής από το λαό και ζητούσαν να υπάρχει η δυνατότητα περισσότερων υποψηφίων.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου ήταν αποφασισμένη να φέρει στη Βουλή το νόμο αυτόν στις αρχές του 2011, και τον περασμένο Ιανουάριο ο τότε υπουργός Εσωτερικών, Γ. Ραγκούσης, είχε πει σε βουλευτές με τους οποίους συνομιλούσε ότι ήταν ήδη έτοιμος.

Για να ισχύσει στις προσεχείς εκλογές αυτός ο νόμος, χρειάζεται η πλειοψηφία των 2/3 της Βουλής, δηλαδή να συναινέσει η Ν.Δ. και ο Αντώνης Σαμαράς. Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, ο Γ. Παπανδρέου πρόκειται να θέσει εντός των ημερών το ζήτημα στον Αντώνη Σαμαρά, ώστε, αν συμφωνήσουν, να ψηφιστεί χωρίς καθυστέρηση.

Δεν είναι γνωστό εάν έχουν γίνει κάποιες αλλαγές, όπως π.χ. η μεταροπή των μεγάλων περιφερειών της Αθήνας σε ολιγοεδρικές περιφέρειες, αντί της καθιέρωσης αποκλειστικά μονοεδρικών, κάτι που ζητούσε η Ν.Δ. Πριν από έναν περίπου χρόνο, που είχε γίνει γνωστή η πρόθεση της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο Α. Σαμαράς είχε εκφράσει τη διαφωνία του με τη φιλοσοφία του σχετικού νομοσχεδίου.

Την περασμένη εβδομάδα, όμως, κυβερνητικός αξιωματούχος έλεγε ότι τώρα που η Ν.Δ. είναι πρώτο κόμμα -σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις- μπορεί να συμφωνήσει, καθώς τη συμφέρει, αλλά ίσως μπορούν να γίνουν και κάποιες ακόμα αλλαγές.

Β. Βιλιάρδος-ΑΛΛΑΓΗ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ

ΑΛΛΑΓΗ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ: Οι Έλληνες είναι εξοπλισμένοι με έναν πολιτισμό, βαθειά ριζωμένο μέσα τους, ο οποίος στο τέλος θα τους επιτρέψει να αφομοιώσουν πρώτοι τη νέα εποχή της ανασφάλειας, των διακυμάνσεων, της αβεβαιότητας και της συνεχούς μεταβλητότητας

“Δεν είναι τυχαίο το ότι, ο φόβος, η ανασφάλεια, η αστάθεια και η μεταβλητότητα επικρατούν σήμερα σε ολόκληρο τον πλανήτη – παράλληλα και την ίδια χρονική στιγμή. Φοβόμαστε για το κοντινό μέλλον μας, ενώ είμαστε πολύ απαισιόδοξοι, τρομοκρατημένοι ίσως, σε σχέση με το μέλλον των παιδιών μας. Όλα αυτά μας οδηγούν εύλογα στο συμπέρασμα ότι, η παγκόσμια κοινότητα έχει εισέλθει σε μία ιστορική «αλλαγή παραδείγματος» - η οποία συνήθως συνοδεύεται από τον πανικό της απώλειας εκείνης της άγκυρας, η οποία κρατούσε το «πλοίο» μας ασφαλές στο λιμάνι.        

Η επανεγκατάσταση αυτής της «άγκυρας», η επιστροφή της ασφάλειας και της σταθερότητας δηλαδή στην οικονομία, στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στην κοινωνία και στην πολιτική, θα απαιτήσει πολύ χρόνο – ενώ δεν θα υπάρχει στο εξής καμία γνώριμη ή/και σαφής στρατηγική επιβίωσης, πόσο μάλλον επιτυχίας, αφού θα εκλείπουν τα ιστορικά δεδομένα.

Υπάρχουν μόνο δύο πράγματα, τα οποία φαίνονται καθαρά: οι διαφορετικές χώρες θα αποφασίσουν να υιοθετήσουν, είτε με τη δική τους, ελεύθερη βούληση, είτε καταναγκαστικά, διαφορετικές λύσεις – με διαφορετικές συνέπειες για τις ίδιες και τον υπόλοιπο πλανήτη. Η νέα σύνδεση δε των χωρών αυτών με όλες τις άλλες, κάτω από τα καινούργια δεδομένα, θα φέρει αντιμέτωπο ολόκληρο το σύστημα, σαν ένα και μόνο σύνολο, με νέες, πολύ μεγαλύτερες προκλήσεις.

Ορισμένες αλλαγές, στα πλαίσια της πλήρους αναθεώρησης των κρατούντων προτύπων, θα πραγματοποιηθούν «εξελεγκτικά», δαρβινικά – ήρεμα δηλαδή, κατά τη διάρκεια πολλών ετών. Άλλες θα ακολουθήσουν απότομα, ξαφνικά, χωρίς καθόλου να τις περιμένουμε – εντείνοντας ακόμη περισσότερο την ανασφάλεια μας. Ας ελπίσουμε ότι τελικά θα καταφέρουμε να βρεθούμε σε ένα νέο σημείο ισορροπίας, χωρίς να καταστραφούν όλα όσα έχουμε μέχρι σήμερα επιτύχει – μεταξύ των οποίων και η Δημοκρατία”. (M.Erian, ΒΒ).    

Ανάλυση

Έχει αποδειχθεί ότι οι περιοχές του εγκεφάλου, οι οποίες δραστηριοποιούνται όταν ασχολούμαστε με την επίλυση γνωστών προβλημάτων, είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές, οι οποίες «διαπραγματεύονται» άγνωστες καταστάσεις – προβλήματα δηλαδή, για τα οποία δεν υπάρχει κανένα ιστορικό προηγούμενο ή/και προσωπική, ανθρώπινη εμπειρία. Για παράδειγμα, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα γεγονός, το οποίο μας έχει συμβεί ξανά στο παρελθόν, οπότε διαθέτουμε την απαιτούμενη εμπειρία, δραστηριοποιείται το Α τμήμα του εγκεφάλου. Αντίθετα, όταν κάτι μας συμβαίνει για πρώτη φορά, δεν ασχολείται μαζί του το Α τμήμα, αλλά ένα κάποιο Β – φυσικά με άγνωστες μεθόδους επίλυσης και με ασαφή αποτελέσματα. 

Από την άλλη πλευρά ο Keynes είχε την περίεργη άποψη ότι, οι σημαντικότερες οικονομικές αποφάσεις λαμβάνονται κατά τη διάρκεια ασαφών, μη ελεγχόμενων εξελίξεων, για τις οποίες δεν υπάρχει εμπειρική γνώση – κατ’ επέκταση, από εκείνη την περιοχή του εγκεφάλου, τη Β στο προηγούμενο παράδειγμα, η οποία διαπραγματεύεται άγνωστες καταστάσεις.

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι, οι μεγάλοι οικονομικοί κύκλοι (άνω των σαράντα ετών), οι οποίοι μας υποχρεώνουν σε σημαντικές αλλαγές πορείας, προέρχονται, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, από «συλλογικές διανοητικές διεργασίες» και πολύπλοκες αλληλοεπιδράσεις, οι οποίες δεν είναι κατανοητές από τους οικονομολόγους – μεταξύ άλλων επειδή οι αποφάσεις που αναγκαστικά τους συνοδεύουν, λαμβάνονται από τη λειτουργία αγνώστων περιοχών του εγκεφάλου.

Στην επιστήμη τώρα αναφερόμαστε σε μία «αλλαγή παραδείγματος» (paradigm shift, επαναστατική, δραματική ή εκ βάθρων αλλαγή, πλήρης αναθεώρηση του κρατούντος προτύπου κλπ.), όταν αλλάζει ριζικά η οπτική γωνία, από την οποία εξεταζόταν έως εκείνη τη στιγμή μία επιστημονική περιοχή – όταν διαφοροποιούνται οι βάσεις, τα θεμέλια καλύτερα, στα οποία στηριζόταν η εξέλιξη της έρευνας, από την ήδη υπάρχουσα γνώση. Προφανώς, οι μεγάλοι οικονομικοί κύκλοι αποτελούν συχνά αλλαγές παραδείγματος στην Οικονομία - οπότε οφείλει να αναθεωρείται ριζικά η οπτική γωνία, από την οποία εξεταζόταν έως εκείνη τη στιγμή τα οικονομικά δεδομένα, εάν θέλουμε να τα κατανοήσουμε και να τα επιλύσουμε σωστά. 

Η μετάβαση (αλλαγή) από την κλασσική μηχανική στη θεωρία της σχετικότητας και την κβαντομηχανική, αποτελεί μία «αλλαγή παραδείγματος» στη Φυσική – ενώ σήμερα «κυοφορείται» η αναθεώρηση της θεωρίας της σχετικότητας, μέσα από τα πειράματα που διεξάγονται στην Ελβετία (CERN). Στην Οικονομία αντίστοιχα, ως «αλλαγή παραδείγματος» θεωρείται η «μετάβαση» από την αγροτική παραγωγή στη βιομηχανική επανάσταση, όπως επίσης η «αντικατάσταση» του μονεταρισμού από τον κεϋνσιανισμό και στη συνέχεια από το νεοφιλελευθερισμό.

Ένα άλλο παράδειγμα στις κοινωνικές επιστήμες είναι η αντικατάσταση της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας από το Χριστιανισμό, όπου η αναζήτηση απαντήσεων σε πολλά ανθρώπινα ερωτήματα, με τη βοήθεια της σκέψης, έδωσε τη θέση της στις σχετικά αυθαίρετες, «δογματικές» απαντήσεις – με τη βοήθεια της Θρησκείας («απόγονος» φαίνεται να είναι η ψυχολογία).

Κλείνοντας, ίσως οφείλουμε να επισημάνουμε ότι, Οικονομολόγος δεν είναι αυτός που παραθέτει απλά ψυχρά νούμερα, αναλύοντας τα με κάθε λεπτομέρεια, όπως ο  οικονομικός αναλυτής, αλλά εκείνος που προσπαθεί να διαμορφώσει μία ολοκληρωμένη, «φιλοσοφική» άποψη για τα «τεκταινόμενα», με τη βοήθεια της επιστήμης που ο ίδιος έχει σπουδάσει – της Οικονομίας δηλαδή.    

ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ

Η «αλλαγή παραδείγματος», η οποία ευτυχώς δεν είναι ένα γεγονός που συμβαίνει συχνά στη Ιστορία (ευτυχώς επειδή είναι μία εξαιρετικά επώδυνη διαδικασία - αν και δυστυχώς φαίνεται ότι «εξελίσσεται» ραγδαία σήμερα, τουλάχιστον όσον αφορά την Οικονομία), χωρίζεται σε δύο διαφορετικά μέρη:

(α)  Στη αρχή έχουμε «τη φάση της κρίσης» (crisis), κατά τη διάρκεια της οποίας προσπαθούμε να λύσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε με τη βοήθεια των γνώσεων, των εμπειριών και των μεθόδων του παρελθόντος, θεωρώντας μεταξύ άλλων ότι, δεν ήταν λάθος οι μέθοδοι, αλλά η εφαρμογή τους. Στην προσπάθεια αυτή συμμετέχουν κυρίως οι καλύτεροι όλων, αφού απαιτεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερες γνώσεις, εμπειρίες, ικανότητες και δεξιότητες, ενώ οι λύσεις επείγουν.

(β)  Στη συνέχεια ακολουθεί «η εποχή της επιστημονικής ανακάλυψης» όπου, κατανοώντας πλέον ότι, οι εμπειρίες, οι γνώσεις και οι παλαιές μέθοδοι ήταν λανθασμένες, προσπαθούμε να σκεφθούμε διαφορετικά, να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας και να ανακαλύψουμε νέους τρόπους ορισμού ή/και διαχείρισης των προβλημάτων μας – έτσι ώστε αφενός μεν να αιτιολογούνται ικανοποιητικά τα λάθη του παρελθόντος, αφετέρου να επιλύονται σωστά τα προβλήματα του παρόντος.    

Στο παράδειγμα της Ελλάδας, αφού προσπαθήσουμε για κάποιο χρονικό διάστημα να λύσουμε τα οικονομικά, τα πολιτικά και λοιπά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα, αυτά δηλαδή που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία, με τη βοήθεια της Ιστορίας, της εμπειρίας και των υφισταμένων κομμάτων, αντιλήψεων, δομών, Θεσμών, ξένων οργανισμών (ΔΝΤ, ΕΕ) κλπ., χωρίς αποτέλεσμα φυσικά (πρώτο μέρος), θα αναγκασθούμε τελικά να τα αλλάξουμε όλα (δεύτερο μέρος) - αφού διαφορετικά δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία την πρωτόγνωρη κρίση (ας ελπίσουμε, όχι πολύ αργά ή/και με τεράστιο κόστος).  

Το ίδιο ισχύει και για την Ευρωζώνη, την ΕΕ, τις Η.Π.Α. και πολλές άλλες χώρες ή περιοχές του πλανήτη σήμερα, οι οποίες υπεισέρχονται σε εντελώς νέες, άγνωστες και «αχαρτογράφητες» περιοχές - με αφετηρία το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης (2007). Επίσης για τη Γερμανία η οποία, παρά τις τραυματικές ιστορικές εμπειρίες της (ναζισμός, παγκόσμιοι πόλεμοι κλπ.), επιμένει δυστυχώς στις εσφαλμένες μεθόδους του παρελθόντος (εμπορικά πλεονάσματα εις βάρος των εταίρων της κλπ.) - παρά το ότι την οδήγησαν στην καταστροφή, μέσα από την τότε ευρωπαϊκή απομόνωση της.

Περαιτέρω, η αδυναμία των Η.Π.Α. να οδηγήσουν την οικονομία τους σε βιώσιμη ανάπτυξη, καταπολεμώντας την ανεργία, καθώς επίσης τις τεράστιες εισοδηματικές διαφορές, έχει αναγκάσει χιλιάδες Αμερικανούς να βγουν στους δρόμους - με στόχο τη δημιουργία ενός δικαιότερου συστήματος. Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, οι φόβοι χρεοκοπίας έχουν «υποχρεώσει» δύο χώρες της Ευρωζώνης να αντικαταστήσουν την πολιτική ηγεσία τους με τεχνοκράτες – οι οποίοι έχουν την εντολή να επαναφέρουν την τάξη. Παράλληλα, οι επιθέσεις των αγορών έχουν φέρει στην επιφάνεια τις αδυναμίες των θεσμικών και λοιπών οργάνων της νομισματικής ένωσης, γεγονός που θα την αναγκάσει, αργά ή γρήγορα, να αλλάξει εντελώς τη δομή της (άρθρο μας).

Από την άλλη πλευρά, η Ιαπωνία απειλείται με μεγάλες κοινωνικές αναταραχές, εάν δεν υπάρξουν ριζικές αλλαγές εντός της – ευρισκόμενη αντιμέτωπη με ένα τεράστιο δημόσιο χρέος (210% του ΑΕΠ της, περί τα 10 τρις €). Η Κίνα επίσης, εάν συνεχίσει να στηρίζεται στις εξαγωγές (πλεονάσματα) και στο υποτιμημένο νόμισμα της, χωρίς να προωθεί την εσωτερική κατανάλωση – έχοντας να αντιμετωπίσει αφενός μεν μία τεράστια φούσκα ακινήτων, αφετέρου τον υπερδανεισμό εκ μέρους των σκιωδών τραπεζών της (τοκογλύφων), οι οποίες απειλούν έμμεσα να καταστρέψουν την πραγματική της οικονομία.

Άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα η Σιγκαπούρη (ο σημερινός «παράδεισος» των χρηματοπιστωτικών αγορών), η οποία διοικείται απολυταρχικά (δικτατορία) από πολλά χρόνια τώρα, θα αντιμετωπίσουν σύντομα μεγάλα πολιτικά προβλήματα – όπως επίσης η Αίγυπτος, η Συρία, η Λιβύη, το Ιράν, το Ισραήλ κλπ. Η Τουρκία, η Βραζιλία αλλά και κάποιες άλλες χώρες που λεηλατήθηκαν στην κυριολεξία από το ΔΝΤ, το οποίο εγκατέστησε στο εσωτερικό τους «βραδυφλεγείς βόμβες» (καταστροφή της μεσαίας τάξης, πάγια ελλείμματα στο εμπορικό ισοζύγιο, πληθωριστικούς «ιούς», φτώχεια, εξαθλίωση κλπ.), θα βρεθούν σύντομα, όταν αρχίσουν να πυροδοτούνται οι κρυμμένες «βόμβες», επίσης σε δυσάρεστη θέση. 

Κλείνοντας διαπιστώνουμε ότι, ολόκληρος ο πλανήτης και όχι μόνο η Δύση, έχει εισέλθει σε μία νέα τροχιά – την ίδια σχεδόν χρονική περίοδο, μέσα από μία ανταγωνιστική, επικίνδυνα ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση, με έντονους συγκρουσιακούς κινδύνους. Θα μπορούσε λοιπόν να ισχυρισθεί κανείς ότι, το μέλλον όλων μας εξαρτάται από τον τρόπο, με τον οποίο θα μπορέσουμε ή όχι να επιλύσουμε σωστά τα προβλήματα μας - σε τέσσερις, «αλληλένδετους» μεταξύ τους, βασικούς τομείς: στο χρηματοπιστωτικό, στον οικονομικό, στον κοινωνικό και στον πολιτικό.  

Ο ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ

“Η πολιτική ανάπτυξης μέσω συνεχούς δανεισμού των βιομηχανικών χωρών, φαίνεται να φτάνει στο τέλος της. Η «απεργία» των αγοραστών ομολόγων του δημοσίου, μετά το τεράστιο λάθος της Ευρωζώνης κατά τη διάρκεια των συνόδων της 21^ης Ιουλίου και 26^ης Οκτωβρίου, όπου αποφασίσθηκε από τη Γερμανία η μονομερής συμμετοχή των αγορών στη διαγραφή χρέους (εξαιρούνται η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, η ΕΕ κλπ.), θα υποχρεώσει σύντομα τα ανεπτυγμένα κράτη να βρουν νέους τρόπους χρηματοδότησης των δημοσίων χρεών τους – ενδεχομένως με καταναγκαστικά λαϊκά ομόλογα, με φοροεπιδρομές και με «δημευτικές» ειδικές εισφορές (ακίνητα μέσω της ΔΕΗ), «μέτρα» από τα οποία πολύ δύσκολα θα ξεφύγουν οι Πολίτες τους” (FTD).

Ο χρηματοπιστωτικός τομέας είναι συνδεδεμένος με τους Ισολογισμούς – με το Ενεργητικό και με το Παθητικό των κρατών, με αυτά δηλαδή που διαθέτουν, καθώς επίσης με αυτά που οφείλουν. Πολλά κράτη της Δύσης είναι επιβαρυμένα με μεγάλα δημόσια χρέη, τα οποία προέρχονται από το παρελθόν, στα πλαίσια της ανάπτυξης τους μέσω του υπέρμετρου δανεισμού – ενώ τα περισσότερα έχουν ιδιωτικοποιήσει το σύνολο σχεδόν της δημόσιας περιουσίας τους, περιορίζοντας δραστικά τις αξίες του Ενεργητικού τους, αφού ακολούθησαν πιστά τη νεοφιλελεύθερη πολιτική «των παιδιών του Σικάγου». Ο Πίνακας Ι είναι χαρακτηριστικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Προβλέψεις 2011 δημοσίου χρέους, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ

Χώρα	Δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ
Ιαπωνία	206,2
Ελλάδα	162,8
Ιταλία	120,5
Η.Π.Α.	101,0
Βέλγιο	97,2
Γαλλία	85,4
Γερμανία	81,7
Ισπανία	69,6

Πηγή: Financial Times

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση: Η Αργεντινή πτώχευσε με χρέος ίσο με το 55% του ΑΕΠ της.

Χώρες όπως η Γερμανία, οι οποίες έχουν πλεονάσματα στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών τους, καθώς επίσης ελεγχόμενα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς τους, επωφελούνται, παρά τα μεγάλα δημόσια χρέη τους – επειδή οι διεθνείς δανειστές τις προτιμούσαν (μέχρι σήμερα) από άλλες, ο «Ισολογισμός» των οποίων είναι αρκετά προβληματικός.

Ειδικά όσον αφορά τη Γερμανία οφείλουμε να επισημάνουμε ότι, διαθέτει έναν απίστευτο φορολογικό μηχανισμό, ο οποίος της επιτρέπει την «κατά το δοκούν» απομύζηση των Πολιτών της – κυρίως με τη βοήθεια της Οικονομικής Αστυνομίας, στην κυριολεξία ενός «Κράτους εν Κράτει», η οποία δεν έχει τον παραμικρό ηθικό ενδοιασμό (η βασική μέθοδος είναι ο δημόσιος διασυρμός, η διαπόμπευση καλύτερα των επώνυμων Αδίκων, έτσι ώστε να διευκολύνεται στη συνέχεια η λεηλασία των ανώνυμων Δικαίων – αυτών δηλαδή, οι οποίοι έχουν απλά τη δυνατότητα να πληρώσουν παραπάνω, χωρίς να τα οφείλουν / βιβλίο μας).         

Εν τούτοις τα κράτη αυτά δεν έχουν μόνο πλεονεκτήματα, αλλά και μειονεκτήματα – αφού η σύνδεση τους στο κοινό νόμισμα, με άλλα «προβληματικά» κράτη, επιβαρύνει τις προοπτικές τους. Απέναντι λοιπόν σε αυτήν την πραγματικότητα, οι διαφορετικές χώρες, συνδεδεμένες μεταξύ τους ή μη, είναι υποχρεωμένες να ακολουθήσουν διαφορετικούς δρόμους, στην προσπάθεια τους να μειώσουν τα χρέη τους.

Συνεχίζοντας, σε ορισμένα άλλα κράτη όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ιταλία και η Ελλάδα, η κατάσταση είναι τόσο προβληματική, ώστε να μην μπορεί κανείς να υποθέσει ότι, θα αποφύγουν τελικά την εξαιρετικά τραυματική εμπειρία της χρεοκοπίας – ενδεχομένως ίσως και την έξοδο τους από το κοινό νόμισμα η οποία, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα είναι συντεταγμένη, με την παράλληλη «γενναία» διαγραφή μεγάλου μέρους των χρεών τους (σε επίπεδα που να μην ξεπερνούν το 50% του ΑΕΠ τους). Στα πλαίσια αυτά, η διάλυση της νομισματικής ένωσης (ΟΝΕ) είναι ένα πολύ πιθανό ενδεχόμενο, με ανυπολόγιστες συνέπειες τόσο για την Ευρώπη, όσο και για τον υπόλοιπο πλανήτη.

Άλλα πάλι κράτη, όπως η Μ. Βρετανία, η Γαλλία και η Ισπανία, διαπιστώνεται ότι έχουν δραστηριοποιηθεί πολύ πιο γρήγορα, κατανοώντας έγκαιρα το μέγεθος των προβλημάτων τους και προσπαθώντας να ελέγξουν το μέλλον τους – αν και τα μέτρα, τα οποία υιοθέτησαν ή θα υιοθετήσουν στη συνέχεια, θα προκαλέσουν αναμφίβολα πολλά προβλήματα στους Πολίτες τους. Φυσικά δεν μπορεί κανείς να τα αντιμετωπίσει σαν ξεχωριστές «μονάδες», αφού αποτελούν αναπόσπαστο μέρος των ευρωπαϊκών συγκοινωνούντων δοχείων.  

Μία τρίτη ομάδα κρατών, της οποίας ηγούνται οι Η.Π.Α., σε κάποιο βαθμό και η Ιαπωνία, δεν έχει αποφασίσει ακόμη τη μέθοδο, με την οποία θα περιορίσει τα δημόσια χρέη της. Επειδή η ομάδα αυτή θεωρεί ότι έχει περισσότερο χρόνο στη διάθεση της, επωφελούμενη από τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού της, ακολουθεί ουσιαστικά το δόμο της «financial repression» - με τη βοήθεια του οποίου τα επιτόκια συμπιέζονται σε όσο το δυνατόν χαμηλότερα επίπεδα, έτσι ώστε οι δανειστές, συμπεριλαμβανομένων των νοικοκυριών με σχετικά σταθερά εισοδήματα, να «επιδοτούν» τους οφειλέτες.

Τέλος, η τέταρτη ομάδα κρατών, της οποία ηγείται η Κίνα, εν μέρει και η Ρωσία, δεν έχει ακόμη προβλήματα υπερχρέωσης, με αποτέλεσμα να προσελκύει τα διεθνή κερδοσκοπικά ή άλλα κεφάλαια, περιορίζοντας έτσι την προσφορά τους στη Δύση – με άμεσο επακόλουθο την αύξηση των επιτοκίων, με τα οποία επιβαρύνονται οι ήδη υπερχρεωμένες χώρες, οι οποίες καταδικάζονται σε έναν φαύλο κύκλο δανεισμού-ελλειμμάτων-χρεών-πτώχευσης. 

Ο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ

Ο περιορισμός των δημοσίων χρεών είναι άμεσα εξαρτημένος από την πραγματική οικονομία - από την οποία απαιτείται ανάπτυξη, για να μπορέσει να λειτουργήσει «θεραπευτικά» στο δημόσιο χρέος. Απλούστερα, όσο μεγαλύτερη είναι η ικανότητα μίας χώρας να παράγει Εθνικό Προϊόν (αύξηση του ΑΕΠ της), τόσο περισσότερο μεγεθύνονται τα (υγιή) δημόσια έσοδα της, οπότε είναι σε θέση να εξυπηρετεί τις υποχρεώσεις της – απέναντι στους δανειστές της, αλλά και στους Πολίτες της, στους οποίους μπορεί να προσφέρει σταθερότητα ή ένα διαρκώς βελτιούμενο βιοτικό επίπεδο.

Η ανάπτυξη όμως, καθώς επίσης οι επενδύσεις που προϋποθέτει, απαιτούν με τη σειρά τους νέα δάνεια. Επομένως, «αξιόχρεους συντελεστές» (δημόσιους και ιδιωτικούς), οι οποίοι να μπορούν να δανείζονται με λογικά επιτόκια, για να επενδύουν στην παραγωγή, στο εμπόριο κλπ. - αυξάνοντας το τζίρο τους και, κατ’ επέκταση, το εθνικό προϊόν (ΑΕΠ), τα δημόσια έσοδα κοκ. (το ίδιο συμβαίνει και στον τομέα της ζήτησης – αύξηση της κατανάλωσης κλπ.)

Επειδή τώρα ολόκληρη η Δύση έχει ξεπεράσει τα ανώτατα όρια δανεισμού της, έχουν πάψει να υφίστανται οι υγιείς προϋποθέσεις ανάπτυξης, ενώ συρρικνώνεται τόσο η προσφορά, όσο και η ζήτηση – με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αυξηθούν τα έσοδα των κρατών, να γίνεται όλο και πιο δύσκολη η εξυπηρέτηση των υφισταμένων δανείων, καθώς επίσης να μειώνεται συνεχώς το βιοτικό επίπεδο των Πολιτών.

Πολλά κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Γαλλίας, είναι υποχρεωμένα να προβούν σε μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές, χωρίς τη βοήθεια της ανάπτυξης ή/και της κατανάλωσης - έτσι ώστε να επανακτήσουν τη χαμένη ανταγωνιστικότητα τους, να ξεφύγουν από την ύφεση και να καταπολεμήσουν την ανεργία.

Άλλες πάλι χώρες, όπως κυρίως οι Η.Π.Α., έχουν τη δυνατότητα να συνδέσουν τις απαιτούμενες διαρθρωτικές αλλαγές, με μία βραχυπρόθεσμη αναζωπύρωση της ζήτησης – ενώ μερικά κράτη, όπως η Γερμανία, είναι σε θέση να απολαύσουν τα οφέλη των διαρθρωτικών αλλαγών, τις οποίες έχουν ήδη δρομολογήσει στο παρελθόν (κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, σχεδόν αμέσως μετά από το ξεκίνημα της Ευρωζώνης).

Παρά το ότι λοιπόν τα σημερινά κράτη είναι από πολλές πλευρές «συνδεδεμένα», αφού η οικονομική πολιτική που ακολουθεί το ένα, επηρεάζει το άλλο (για παράδειγμα, η λιτότητα στην ΕΕ εκμηδενίζει τις προϋποθέσεις ανάπτυξης των Η.Π.Α.), έχουν διαφορετικές δυνατότητες και διαφορετικά προβλήματα, για τα οποία υποχρεωτικά θα επιλέξουν διαφορετικές λύσεις – οι οποίες όμως φαίνεται ότι θα προκαλέσουν «συγκρουσιακές καταστάσεις» μεταξύ τους, με αποτελέσματα που είναι αδύνατον να προβλεφθούν με σαφήνεια.   

Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ

Η ανάπτυξη, ακόμη και αν επιτευχθεί, δεν είναι αρκετή από μόνη της – αφού ήταν μέχρι πρόσφατα (2007) εντάσεως ανεργίας, με αποτέλεσμα να έχει μειωθεί σε μεγάλο βαθμό η απασχόληση. Η ανεργία τώρα, σε συνδυασμό με τη μη ισορροπημένη κατανομή των εισοδημάτων («άνοιγμα της ψαλίδας» μεταξύ πλούσιων και φτωχών, εις βάρος κυρίως της μεσαίας τάξης), καθώς επίσης με τη γενικότερη πτώση του βιοτικού επιπέδου της Δύσης, δημιουργεί εκρηκτικές κοινωνικές συνθήκες (φτώχεια, εγκληματικότητα κλπ.) σε πάρα πολλές χώρες – ειδικά σε αυτές, οι οποίες έχουν υποστεί τις εγκληματικές επιθέσεις του ΔΝΤ.  

Επομένως, οι απαιτήσεις για μεγαλύτερη κοινωνική Δικαιοσύνη εκ μέρους των Πολιτών αυξάνονται σε καθημερινή βάση – με δυσμενή αποτελέσματα για την Οικονομία, αφού οι διαδηλώσεις, οι απεργίες κλπ., οι οποίες προκαλούνται από την κοινωνική αδικία, κοστίζουν ακριβά τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα ενός κράτους. Πρόκειται λοιπόν για έναν άλλο «φαύλο κύκλο», ο οποίος οδηγεί από έναν ακόμη δρόμο τα κράτη και τους Πολίτες τους σε οδυνηρά αδιέξοδα,  

Περαιτέρω, μέσα από όλα αυτά τα καθημερινά προβλήματα και τα αγωνιώδη αδιέξοδα, ενισχύεται εύλογα η άποψη ότι, ο καπιταλισμός έχει γίνει πλέον καταστροφικός – ειδικά επειδή οι τράπεζες, στην προηγούμενη περίοδο της ανάπτυξης, εισέπραξαν τεράστια κέρδη, ενώ στη συνέχεια «κοινωνικοποίησαν» τις ζημίες τους, εις βάρος του υπολοίπου πληθυσμού.

Το σύνολο λοιπόν των Πολιτών είναι σε μεγάλο βαθμό δύσπιστο, απέναντι στο σύστημα που επικρατεί σε κάθε χώρα – πόσο μάλλον όταν τα πακέτα διάσωσης των κρατών, τα οποία «εκπονήθηκαν» μετά την κρίση, δεν ωφέλησαν καθόλου τους Πολίτες, αλλά αποκλειστικά και μόνο τις τράπεζες. Επομένως, το υφιστάμενο «κοινωνικό σύστημα» τείνει να χάσει πλέον τη νομιμοποίηση του – επίσης με δυσδιάκριτα αποτελέσματα για το μέλλον, ενώ παρατηρείται μία «αναζωπύρωση» των εθνικιστικών, των εθνικοσοσιαλιστικών, των σοσιαλιστικών και των κομμουνιστικών ιδεών.  

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ 

“Η Ευρωζώνη είναι βυθισμένη σε μία διπλή κρίση: οι επενδυτές αποσύρουν μαζικά τα χρήματα τους, τόσο από τα κράτη, όσο και από τις τράπεζες - ενώ κράτη και τράπεζες χρειάζονται απεγνωσμένα ρευστότητα, όσο ποτέ μέχρι σήμερα. Εάν δεν αντιδράσει άμεσα η Πολιτική, ανακοινώνοντας την ενεργοποίηση της ΕΚΤ και την έκδοση κοινών Ευρωομολόγων, απειλούμαστε με έναν καθοδικό σπειροειδή κύκλο (σπιράλ του θανάτου), «διακοσμημένο» με εθνικιστικές εξάρσεις, με φόβο, με ανεξέλεγκτες χρεοκοπίες και με μία συνεχή αύξηση του συνόλου των χρεών – έως τη στιγμή της απόλυτης κατάρρευσης”.

Οι απαιτήσεις για μεγαλύτερη κοινωνική Δικαιοσύνη, τις οποίες αναλύσαμε παραπάνω, δεν πρόκειται να σταματήσουν – αντίθετα, θα γίνονται όλο και πιο ισχυρές, όλο και πιο μαχητικές, όσο και αν κάτι τέτοιο δεν φαίνεται ακόμη. Ας μην ξεχνάμε ότι, η Γαλλική Επανάσταση ξέσπασε ένα χρόνο μετά τη χρεοκοπία της χώρας – ενώ ήταν μία από τις πλέον «αιματηρές» εποχές της Ιστορίας, με  θύματα εχθρούς και φίλους της «Γαλλικής Δημοκρατίας».

Επομένως, ο δυτικός κόσμος έχει μία και μοναδική επιλογή: να ανακαλύψει έναν καινούργιο πολιτικό δρόμο, ο οποίος θα διαχειρίζεται καλύτερα, άριστα αν είναι δυνατόν, τις σχέσεις (α) του Κεφαλαίου με την Εργασία, (β) των σημερινών ανθρώπων με τις μελλοντικές γενιές (γ) του χρηματοπιστωτικού τομέα με την πραγματική οικονομία και (δ) των κρατών, ειδικά των χωρών-μελών των νομισματικών ενώσεων, μεταξύ τους.   

Ο δρόμος αυτός θα μπορούσε να ανακαλυφθεί από την ίδια την Πολιτική – όπου όμως τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις Η.Π.Α. ή στην Ιαπωνία επικρατεί η άποψη ότι (άρθρο μας), οι πολιτικοί είναι ανίκανοι, ανεπαρκείς, διεφθαρμένοι, υπάλληλοι των τοκογλύφων και του Καρτέλ – ενώ μία σκιώδης εξουσία έχει αναλάβει την «εγκατάσταση» μίας απολυταρχικής, παγκόσμιας διακυβέρνησης, με στόχο την εκμετάλλευση του συνόλου από μία μικρή, αλλά ικανότατη και πολύ ισχυρή ελίτ. Είναι άλλωστε δύσκολο να φανταστεί κανείς σήμερα ότι εκείνοι οι άνθρωποι, οι οποίοι προκάλεσαν τη σημερινή, παγκόσμια κρίση, είναι σε θέση να βρουν τις απαιτούμενες λύσεις        

Στα πλαίσια αυτά, η αναζήτηση και η εύρεση ενός καινούργιου πολιτικού δρόμου, ο οποίος θα ακολουθηθεί από νέους, ικανούς, ανεξάρτητους, ανιδιοτελείς και αδιάφθορους ηγέτες, είναι μία πολύ πιο δύσκολη διαδικασία, από ότι ήταν στο παρελθόν. Επομένως, πρόκειται για μία ακόμη ασαφή διαδικασία, με επίσης δυσδιάκριτα αποτελέσματα για το μέλλον – πόσο μάλλον αφού προϋποθέτει τη δημιουργική καταστροφή όλων ανεξαιρέτως των υφισταμένων δομών (κάτι που στο παρελθόν εξασφάλιζαν οι πόλεμοι).   

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η πατρίδα μας είναι αναμφίβολα μία πλούσια, πολλαπλά προικισμένη χώρα, η  οποία αντιμετωπίζει πάρα πολλά προβλήματα: χρηματοπιστωτικά, οικονομικά, κοινωνικά και, κυρίως, πολιτικά. Είναι η πρώτη χώρα που βρέθηκε, εντελώς απροετοίμαστη, στο μάτι του κυκλώνα, βιώνοντας πρώτη την κρίση των κρίσεων. Αντιμετώπισε πρώτη την εισβολή του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη, έζησε το ρέκβιεμ της Δημοκρατίας, ενώ ήταν η πρώτη που δέχθηκε τις πάσης φύσεως άνανδρες επιθέσεις της επεκτατικής, πρωσικής Γερμανίας – όπως επίσης των τοκογλυφικών αγορών και του πολυεθνικού Καρτέλ. Τέλος, στην Ελλάδα διορίσθηκε η πρώτη τεχνοκρατική κυβέρνηση στον πλανήτη, μετά από μία σειρά τραυματικών εμπειριών και πολιτικών ηγεσιών, μερικές από τις οποίες χαρακτηρίσθηκαν από πολλούς ακόμη και «ενδοτικές».     

Οι Πολίτες της διασύρθηκαν από όλα τα ξένα ΜΜΕ, εξευτελίσθηκαν, πληγήκαν στην εθνική τους υπερηφάνεια, εξαπατήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τους ηγέτες τους, απογοητεύθηκαν από την κοινωνία τους, λεηλατήθηκαν και συνεχίζουν να λεηλατούνται με εσωτερικές υποτιμήσεις, με δημεύσεις περιουσιακών στοιχείων και με πρωτόγνωρα, εξαντλητικά μέτρα λιτότητας, χωρίς καμία προοπτική – ενώ είναι υποχρεωμένοι να αντιπαρατεθούν πρώτοι με μία απάνθρωπη ανασφάλεια, άνευ προηγουμένου στην παγκόσμια Ιστορία.

Είναι αυτοί λοιπόν, οι οποίοι βιώνουν ήδη μία «αλλαγή παραδείγματος», μία επώδυνη αλλαγή εποχής δηλαδή, για την αντιμετώπιση της οποίας δεν έχουν στη διάθεση τους κανένα συμβατικό όπλο – απόλυτα εκτεθειμένοι «στις διαθέσεις των Θεών του Ολύμπου». Η αναμενόμενη επίσημη ανακοίνωση της χρεοκοπίας, μέσα από τις πρόσφατες συζητήσεις για διαγραφή του 75% από τα 200 δις € που οφείλονται στον ιδιωτικό τομέα (λόγω της υφιστάμενης δυνατότητας μεταβολής των συνθηκών των παλαιών ομολόγων, κατά την ανταλλαγή τους με νέα, επειδή υπάγονται στην Ελληνική νομοθεσία), θα είναι μία επόμενη δοκιμασία για τους Έλληνες – όπως επίσης για την Ευρωζώνη και τον υπόλοιπο πλανήτη.  

Εν τούτοις οι Έλληνες, αν και με διαβρωμένο χαρακτήρα από τα τελευταία τριάντα χρόνια, είναι εξοπλισμένοι όσο κανένας άλλος λαός με έναν πολιτισμό, βαθειά ριζωμένο μέσα τους, ο οποίος είμαστε σίγουροι ότι στο τέλος θα τους επιτρέψει να αφομοιώσουν πρώτοι τη νέα εποχή και να βγουν πρώτοι ως νικητές από τον πόλεμο – από τον πρώτο παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο στην ανθρώπινη ιστορία. Αρκεί να εμπιστευθούν τον εαυτό τους, να αγωνισθούν από κοινού με θάρρος και με τόλμη για την ελευθερία τους, καθώς επίσης να μην απαιτήσουν κάτι λιγότερο από το άριστο – όπως ακριβώς έκαναν οι πρόγονοί τους.      

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 26. Νοεμβρίου 2011

viliardos@kbanalysis.com