ΠΑΝ. ΜΑΡΙΝΗΣ-Η θέσις μας ως προς την σημερινήν κατάστασιν της Ελλάδος (12/11/2011)

Η θέσις μας ως προς την σημερινήν κατάστασιν της Ελλάδος (12/11/2011)
[τελευταία αναθεώρησις: 11/12/2011]

ΠΑΝ. ΜΑΡΙΝΗΣ

[τα παραθέματα διαφοροποιούνται με κίτρινο πλαίσιο-υπόστρωμα]

Ας μη αυταπατόμεθα, σήμερον ζώμεν μίαν κατάστασιν τέλους... όπως την περιγράφει ο κ. Χρ. Γιανναράς (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ):

Σήμερα, με το αδιαπραγμάτευτο «Mνημόνιο» και τα εκβιαστικά τελεσίγραφα των δανειστών μας, το σαδιστικό παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι πριν από κάθε «δόση» δανείου, με την Eλλάδα στιγματισμένη σαν λεπρή, στο έπακρο εξευτελισμένη σαν χώρα - κίνδυνος για τη διεθνή κοινότητα, είναι δύσκολο πια να αμφισβητήσει κανείς την ιστορική αποτυχία μας στον μεταπρατισμό, στον μιμητισμό, στον εκούσιο αφελληνισμό. Eνα κράτος διαλυμένο, αποσυντεθειμένο σε τόσα κομμάτια όσα τα εγωιστικά συμφέροντα που το νέμονται. Μοναδική «κοινωνική» αντίδραση η αλογία, η καταστροφική υστερία. Το μικρονοϊκό ρητορικό παραλήρημα (πάντοτε γραπτό) ενός πρωθυπουργού που ντρεπόμασταν να τον ακούμε και να τον βλέπουμε, η ανοχή της κυβέρνησής του στον πρωτοφανή εξυτελισμό. Η παιδαριωδία μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης ξελιγωμένης για επιστροφή στην εξουσία, έστω και σε κρανίου τόπο. Είναι πολύ ατιμωτικό ιστορικό τέλος για έναν λαό που σάρκωσε πρόταση πολιτισμού επί τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια.

ΑΡΧΙΚΩΣ

Πιστεύομε οτι το σύστημα το ιδεολογικο-πολιτικόν της Μεταπολιτεύσεως απέτυχε παταγωδώς, ωδηγήσαν την χώραν στην πτώχευσιν και τους Ελληνας στην δυστυχία και τώρα ακόμη οδηγεί την χώραν προς την λάθος κατεύθυνσιν και, άρα, οφείλει να εξαφανισθή λαμβάνον τα επίχειρα της εγκληματικής δράσεώς του! Προσέξατε! Τα ανωτέρω ΔΕΝ είναι ιδικαί μας ιδέαι, αλλά αποτελούν τας διαπιστώσεις ολοκλήρου του Ελληνικού λαού π.χ. αποσπώμεν απο το Βαρόμετρο Νοεμβρίου της PUBLIC ISSUE:

 Ιδού!!! Και η τελευταία δημοσκόπησις της 4ης Δεκεμβρίου 2011 πού ομιλεί διά το τί έχει δώσει η Μεταπολίτευσις στούς νέους!!!

Στη δημοσκόπηση της 4/12/2011 της Κάπα Research για «Το Βήμα» στην ερώτηση «Ποια από τις παρακάτω λέξεις εκφράζει καλύτερα την ψυχολογία σας αυτή την εποχή;» μόνο το 1,1% των ερωτηθέντων νέων απαντά «χαρά», την «ελπίδα» επιλέγει το 8,3%, ενώ κυριαρχούν η «ανησυχία» (35,7%), η «απαισιοδοξία/φόβος» (28%) και η «οργή» (17,9%).

Προσοχή! Δεν αδικούμε την Μεταπολίτευσιν! Αντιθέτως την κρίνομε με βάσιν τας ιδικάς της αρχάς!
Η Μεταπολίτευσις μας είπε οτι όλαι αι ανθρώπιναι αξίαι, αι  ηθικαί, αι προσωπικαί, αι κοινωνικαί, αι εθνικαί, αι πολιτειακαί , αι ελληνικαί  πολιτιστικαί και οιαδήποτε άλλη, αποτελούν ιδέας απηρχαιωμένας και "γραφικάς" που τας υποστηρίζουν πλέον μονον καθυστερημένα , αποτυχημένα, επαρχιώτικα και περιθωριακά κοινωνικά στρώματα ΚΑΙ επιπροσθέτως, το καθεστώς της Μεταπολιτεύσεως  επετέθη με μοναδικήν και λυσσαλέαν μανίαν πρός κατεδάφισιν οτιδήποτε διεσώζετο ακόμη εκ των εν λόγω αξιών και των δομών που είχον εμπνέσει! ΟΜΩΣ, ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ κρίνομε το καθεστώς της Μεταπολιτεύσεως απο αυτήν την ανθρωπο-κοινωνικο-εθνοκτόνον δράσιν του που έφερε τον ΠΛΗΡΗ αμοραλισμόν (…και εγέννησε τους πολιτικούς με τα "δωράκια των 500 χιλιάδων δρχ." και την βαλίτσα της Ζημενς (την κομισθείσα υπό του κ. Τσουκάτου) του ενος εκ. ευρώ --αθάνατο ΠΑΣΟΚ!) και την ΟΛΙΚΗΝ διάλυσιν του κοινωνικού ιστου! Η Μεταπολίτευσις εκονιορτοποίησε με μανίαν ΟΛΑΣ τας ΠΡΟΝΕΩΤΕΡΙΚΑΣ ΑΞΙΑΣ που ο λαός μας ακόμη θέτει υπεράνω της εώλου ΑΤΟΜΟΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΟΣ, οπως τας ιδέας της Πατρίδος ή του ΕΘΝΟΥΣ (ναι, δεν υπάρχει πιο εκνευριστικό γεγονός απο το να βλέπης σήμερον τους ολετήρας οπαδούς της ατομοκεντρικής κοινωνίας να λέγουν υποκριτικώς με θράσος μυρίων πιθήκων, δια να μας εξαπατήσουν --διότι μας θεωρούν ανοήτους και χαχόλους -- "θυσίες για την Πατρίδα" --ποιά πατρίδα , συ που διαλαλείς ότι είσαι άπατρις και εξόρισες και την λέξη Πατρίδα απο τα Σχολεία?, "θυσιαζομαι για το Εθνος" --ποιό Εθνος ανθρωπάκο μου? το έθνος του ΔΝΤ? Σείς , αχρείοι, ΔΙΑΓΡΑΨΑΤΕ απο το Σύνταγμα με την ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΙΝ ΤΟΥ 1986 την ΛΕΞΙΝ "ΕΘΝΟΣ" ! --και αυτό το έκανε το ΠΑΣΟΚ και η ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΟΜΩΣ το εδέχθη σιωπηλώς και ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΙΠΗ ΛΕΞΙΝ το έτερον κόμμα, η Ν.Δ.!)! ΟΜΩΣ ΕΜΕΙΣ ΛΕΓΟΜΕ: ΟΧΙ! δεν σας εγκαλούμε δι' αυτά, δεχόμεθα οτι καλώς επράχθησαν!
Περαιτέρω, η Μεταπολίτευσις μας είπε οτι αυτό που έχει ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ αξίαν εις μίαν συγχρονον κοινωνίαν, εις ενα νεωτερικον ατομοκεντρικον φιλελεύθερον κράτος, ειναι η οικονομία, να "υπάρχουν λεφτά" (ιδού διατί εξέλεξε ως θριαμβικήν κραυγήν της απεχθούς εξουσίας της την αηδιαστικήν "αμερικανιά", «it's the economy, stupid!»)! Η ιδεολογία αυτή μας οδήγησε σε μεγάλα δεινά, π.χ. υπέστημεν την εσχάτην ταπείνωσιν των Ιμίων, οταν μαζέψαμε την [..]σημαία μας --κατα τον νυν Αντιπρόεδρον κ.Θ. Πάγκαλον-- διότι «δεν κανει κανείς πόλεμο για μιά βραχονησίδα διότι κάνει κακό στην οικονομία»! Επέλεξε λοιπόν η Μεταπολίτευσις "να παίξη" στο γήπεδο της Οικονομίας! Καλώς λέγομε! ΟΜΩΣ !!! Αι! Λοιπόν! Η Μεταπολίτευσις στο γήπεδο και στο παιχνίδι που αυτή διάλεξε, εκεί απέτυχε και μας εβαλε στο χάος και στην χρεοκοπία!!
ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ, οφείλει να εξαφανισθή, να δικασθη, να καταδικασθή και να παραδοθή στην χλεύη της Ιστορίας (ή καλύτερα για όλους μας, να αφεθή στην σιωπή, να καταδικασθή, κατα γνησίως αρχιοελληνικόν τρόπον εις damnatio memoriae, οπως κατεδίκασαν οι Αθηναίοι τον, συμπράξαντα με την αυτοκρατορικήν δύναμιν της εποχής, Ιππίαν και τον βάρβαρο, καταστροφέα των Ιερών, Φίλιππο Ε΄ της Μακεδονίας)!

Μία σαφή περιγραφή της αποτυχίας που αξίζει να μελετήσωμε, κάνει ο κ.ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΘΑΚΗΣ Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης (στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ):

««Το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας εδράζεται σε δύο απλούς παράγοντες. Πρώτον, αναφορικά με τα δημόσια έσοδα, αυτοί που κερδίζουν χρήματα δεν πληρώνουν φόρο εισοδήματος. Δεύτερον, αναφορικά με τις δαπάνες, αυτοί που διαχειρίζονται δημόσιους πόρους, τους χρησιμοποιούν και ως πηγή ατομικού πλουτισμού.

Αυτοί οι δύο παράγοντες στήριξαν επί δύο δεκαετίες τη διατήρηση ενός πολιτικού συστήματος που εδραζόταν ακριβώς σε αυτή τη διττή υπόσταση του δημοσιονομικού προβλήματος. Το πολιτικό αυτό σύστημα επένδυσε παράλληλα και εφάρμοσε το μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας, την πλήρη απελευθέρωση των εξωτερικών συναλλαγών, τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις (τραπεζών, επικοινωνιών, υποδομών, μεταφορών), την πλήρη αυτονόμηση της ιδιωτικής οικονομίας και την κεντρική ανασυγκρότηση του κόσμου των επιχειρήσεων μέσω του χρηματιστηρίου. Το σκληρό νόμισμα (σκληρή δραχμή το 1996-2000 και το ευρώ στη συνέχεια), ήταν θεμελιακό στοιχείο του οικονομικού μετασχηματισμού λόγω της πλήρους εξάρτησης της νέας οικονομίας από τις ροές συναλλαγματικών πόρων (ναυτιλία, τουρισμός, ελληνικές επενδύσεις στα Βαλκάνια και την ανατολική Ευρώπη). Ο ξένος δανεισμός με τα χαμηλά επιτόκια συντήρησε τη δημόσια στήριξη της ιδιωτικής οικονομίας, τις «αγορές του αιώνα» και τους Ολυμπιακούς και φυσικά την ίδια την εντυπωσιακή οικονομική άνοδο (1996-2008).

Αυτές οι ίδιες κοινωνικές και πολιτικές ομάδες συντήρησαν την ίδια περίοδο την ιδέα ότι η Ελλάδα έχει μεγάλο κράτος, έχει πρόβλημα ανταγωνιστικότητας, ισχυρές συντεχνίες, υψηλούς μισθούς και δανείζεται προκειμένου να συντηρεί όλα τα παραπάνω. Η ενοχοποίηση των φτωχών και αδυνάμων ήταν μόνιμη, τη στιγμή που η σύγκριση ελληνικών και ευρωπαϊκών στατιστικών δεικτών έδειχνε ότι η μόνη απόκλιση της Ελλάδας και η αποκλειστική αιτία του μόνιμου ελλείμματος στον προϋπολογισμό (5% του ΑΕΠ ή περίπου 7 δισ.), ήταν ο φόρος εισοδήματος φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων. Αυτή η δομή που συσσώρευε πλούτο και τον κατένειμε άνισα επί χρόνια συντηρούσε ταυτόχρονα ένα πλήρως κατακερματισμένο σύστημα ―παροχών― που διευκόλυνε τη συναίνεση, ένα κατακερματισμένο σύστημα που μαζί με την πλήρη εγκατάλειψη των δημόσιων θεσμών μετέτρεψε σε καρικατούρα την έννοια του υποτιθέμενου εκσυγχρονισμού.

Με την κρίση, τα παραπάνω ακυρώθηκαν, πρωτίστως επειδή ακυρώθηκε η δυνατότητα νέου δανεισμού και συντήρησης των ελλειμμάτων. Η επιλογή του μνημονίου υποτίθεται ότι θα θεράπευε τα προβλήματα μέσω της εσωτερικής υποτίμησης, της βίαιης προσαρμογής μισθών, συντάξεων και εισοδημάτων χωρίς να χρειαστεί να θιγούν οι βασικές δομές που μας κληροδότησε το παρελθόν. Για το λόγο αυτό απέτυχε παταγωδώς, καθώς δεν έθιγε τα αίτια του δημοσιονομικού προβλήματος, οπότε κάθε μέτρο περικοπής μετατρεπόταν σε σχεδόν ισοδύναμη ύφεση, που ακύρωνε το μέτρο αυτό. Τα μνημόνια έγιναν δύο, τα μέτρα βάθυναν, η ελληνική οικονομία συρρικνώθηκε με απίστευτους ρυθμούς, το χρέος εκτοξεύθηκε, και η ευρωπαϊκή ψευδαίσθηση περί απομόνωσης του ελληνικού ―ιού― μετατράπηκε σε κόλαση για την ίδια την Ε.Ε. Δύο διαδοχικές αποφάσεις (21 Ιουλίου, 27 Οκτωβρίου) έμειναν στα χαρτιά εν μέσω μιας κλιμακούμενης κρίσης που κτυπάει πλέον την πόρτα του Παρισιού και του Βερολίνου. »»

Επίσης, κατηγορούμε συγεκριμένως, την Κυβέρνησιν του ΠΑΣΟΚ του 2009-2010, διότι κατα τρόπον δόλιον, ύπουλον, μαφιόζικο και τυραννικό ΔΕΝ έθεσε το πραγματικόν ζήτημα υπο την κρίσιν του ελληνικού λαού (και ακόμη, ουδείς το θέτει)! Ποίο είναι το πραγματικόν ζήτημα ? Ειναι: ''ΕΧΟΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΥΣΒΑΣΤΑΚΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΧΡΕΟΣ,  ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΜΕ ΜΕ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΥΠΟΥ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ, ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΠΡΑΞΩΜΕ ?'' Εφόσον ετίθετο προς τον ελληνικόν λαόν --και προς όλους μας-- αυτό το πραγματικό ερώτημα, ΤΟΤΕ θα ΕΓΙΝΕΤΟ ΣΥΖΗΤΗΣΙΣ και φυσικά θα αντελαμβάνετο ο καθείς οτι αι απαντήσεις θα ήσαν ποικίλαι. Παραδείγματα: Να κηρύξωμε μονομερή χρεοκοπία (οπως υποστηρίζει σήμερον ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, ο κ. Καζάκης και άλλοι) κατα το πρότυπον του Εκουαδόρ. Να καλέσωμε εμείς ενα εκαστον των δανειστων εις προσωπικας συμφωνίας επιμηκύνσεως του χρέους,  κατα το πρότυπον της Ουρουγουάης. Να εξεύρωμε κατα τρόπον άμεσον χρήματα με μίαν μεγάλην οικονομικήν συμφωνίαν (π.χ. παραχώρησις της εκμεταλλεύσεως της ΑΟΖ). Να εύρωμε φθηνά δάνεια (η Κίνα μας εδάνειζε με 2,5%). Και ουτω καθ' εξής!Η απάντησις, η εξόχως ταπεινωτική, να μπούμε στο Δ.Ν.Τ. , ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΝΕΖΗΤΕΙΤΟ ΚΑΝ!!!
Αντιθέτως η κυβέρνησις, ενώ ηδύνατο το Φθινόπωρον του 2009 να καλύψη τας ανάγκας μας δια 1,5 έτη με φθηνα δάνεια που ησαν τοτε ακόμη διαθέσιμα και κατόπιν να ιδή τι θά κάμη, αντιθέτως, ηρχισε μία ΔΙΕΘΝΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ δυσφημίσεως της Ελλάδος, του πρωθυπουργού διατυμπανίζοντος οτι «αρχει σε μία διεφθαρμένη χώρα» που είναι «οικονομικός Τιτανικός»! ΑΥΤΟ εγινε ΕΠΙΤΗΔΕΣ δια να αυξηθουν τα περίφημα Spread (αυτο διευκολύνθηκε και με αλλα μέτρα, οπως το διαπραγματευτικό δεκαήμερο που εδωσε --και ουδέποτε το εξήγησε-- η συνενοχη Τράπεζα της Ελλάδος!)! Διότι είχε ήδη προαποφασισθή --ΧΩΡΙΣ Δημοψήφισμα, και "Διαβούλευση" και opengov. και πράσινα άλογα-- η προσφυγή στο ΔΝΤ, αγνωστον διατί και αγνωστον ποία ΑΝΟΜΑ συμφέροντα εξυπηρετούσε (τουτο οφείλει να διερευνήση το Ειδικόν Δικαστήριον... αν θέλωμε να είμεθα ευνομουμένη χώρα, ει δ' άλλως η συνεχώς ανανεουμένη ΟΜΕΡΤΑ μας οδηγεί κατα τρόπον φυσικόν σε ολοένα και περισσοτέρα ΔΙΑΦΘΟΡΑ)! Ορθώς εγράφη (και χρειάζεται Ειδικόν Δικαστήριον):

 Το χειρότερο όμως είναι ότι τη συκοφάντηση και την απαξίωσή μας, αφενός, την προκάλεσαν Ελληνες, με πρώτον τον τέως πρωθυπουργό Γ. Α. Παπανδρέου: στις απαρχές της κρίσης, διέσυρε τον ίδιο του τον λαό που τον εξέλεξε, περιγράφοντάς τον συγκαταβατικά ως διεφθαρμένο, ενώπιον των κατάπληκτων ξένων ηγετών. Προσπαθούσε να αποσείσει από πάνω του την ιστορική ευθύνη για ό,τι φούσκωνε σαν κύμα; Αισθανόταν περισσότερο μέλος της διεθνούς ηγετικής ελίτ, παρά μέλος του «καθυστερημένου» ελληνικού λαού; Ηταν ασυγχώρητα αφελής; Ηταν ανίκανος να σταθεί και να φερθεί σαν ηγέτης-πατέρας; Πολλές ερμηνείες μπορούν να δοθούν, το γεγονός όμως παραμένει ένα: η συμπεριφορά του τέως πρωθυπουργού έπληξε ανεπανόρθωτα τη χώρα σε μια κρίσιμη στιγμή. Στο μέτρο μάλιστα που αυτή η αυτοσυκοφάντηση χρησιμοποιήθηκε εν συνεχεία από τους Ευρωπαίους συνομιλητές του Γ. Παπανδρέου κατά κόρον, για να μετατραπεί σταδιακά η Ελλάδα σε μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, μπορούμε να μιλάμε πλέον για εκ μέρους του προδοσία της λαϊκής εντολής και της εθνικής αξιοπρέπειας.(Ν. ΞΥΔΑΚΗΣ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

ΟΜΩΣ ΛΕΓΟΜΕ….
ΣΗΜΕΡΟΝ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ! ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ [''ΕΧΟΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΥΣΒΑΣΤΑΚΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΧΡΕΟΣ,  ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΜΕ ΜΕ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΥΠΟΥ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ, ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΠΡΑΞΩΜΕ ?'' ] ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΗ Η ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ!

ΠΑΡΕΚΒΑΣΙΣ --- ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

 Επίσης, κατηγορούμε συγεκριμένως, την Κυβέρνησιν του ΠΑΣΟΚ του 2009-2011, διότι ΔΕΝ ησκήθη σταθεροποιητική οικονομική πολιτική, αλλ' αντιθέτως πολιτική που οδηγούσε κατα κρημνών την χώραν, μικρά απόδειξις:

Αυτό το γράφημα του επιτοκίου του ελληνικού ομολόγου 1 έτους κάνει το γύρο του κόσμου αυτή τη στιγμή 

XRIMANEWS.GR

Το γύρο του κόσμου κάνει το γράφημα του επιτοκίου των ελληνικών ομολόγων 1 έτους με αναλυτές να σχολιάζουν πως δεν έχουν δει κάτι παρόμοιο ποτέ στη ζωή τους. Όταν ο Παπανδρέου ανέλαβε την πρωθυπουργία της Ελλάδας το επιτόκιο των ομολόγων 1 έτους βρισκόταν στο 2,52%, δηλαδή η Ελλάδα δανειζόταν απ' τις αγορές με κόστος 2,52% για δώδεκα μήνες. 

Σήμερα, περίπου δύο χρόνια αργότερα η πολιτική Παπανδρέου ήταν τόσο επιτυχημένη που το επιτόκιο αυξήθηκε στο 343%!!! ποσοστό το οποίο επαγγελματίες αναλυτές και traders ορκίζονται πως δεν έχουν ξαναδεί ποτέ σε αναπτυμένη χώρα. 

Φυσικά το συγκεκριμένο γράφημα θα μπει στα βιβλία πανεπιστημίων σε όλο τον κόσμο και θα διδάσκεται μαζί με την πολιτική Παπανδρέου και ΔΝΤ ως παράδειγμα προς αποφυγή.

ΠΑΡΕΚΒΑΣΙΣ --- ΠΕΡΙ "ΚΟΥΡΕΜΑΤΟΣ"

Φωνές εκκωφαντικές ανυποφόρου προπαγάνδας μας λέγουν ότι τώρα με το "κούρεμα" των ομολόγων εσώθημεν, και δια την ακρίβεια --κατα τον κ. Υπουργό των Οικονομικών -- οτι "κερδίσαμε" 100 δις Ευρώ! Η πικρή αλήθεια ειναι οτι μάλλον χάνωμε και ειχον δίκαιο όσοι ήσαν κατά του "κουρέματος" (όπως ο κ. Παπαδήμος, ο νυν πρωθυπουργός, με άρθρον του στους FINANCIAL TIMES), απο τας πολλάς αναλύσεις περί αυτού εδώ δημοσιεύομε την εμπεριστατωμένην άποψιν του κ. Σταυρου Λυγερου ως εγράφη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ:

Οταν ανακοινώθηκε η απόφαση - πλαίσιο της 27ης Οκτωβρίου είχαμε διατηρήσει επιφυλάξεις, επειδή η πείρα έχει αποδείξει πως ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Οι δημοσιευμένες πληροφορίες για τις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην ελληνική πλευρά και στις τράπεζες για τους όρους του κουρέματος δικαιώνουν εκείνες τις επιφυλάξεις. Η ρητορική για «κούρεμα» του χρέους κατά 50% είναι απολύτως παραπλανητική. Από το «κούρεμα» εξαιρούνται κυρίως το δάνειο της τρόικας και τα ομόλογα 62 δισ. που έχει αγοράσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα από τη δευτερογενή αγορά. Από τα περίπου 370 δισ. χρέους, προς «κούρεμα» είναι περίπου 200 δισ.

Οι τράπεζες, όμως, που θα υποστούν το «κούρεμα» επιχειρούν να πάρουν από το παράθυρο αυτό που θα χάσουν από την πόρτα. Το εξοργιστικό είναι ότι σε μεγάλο βαθμό η ελληνική κυβέρνηση συναινεί. Δεν δίνει το τοκογλυφικό επιτόκιο ύψους 7 - 8% που ζητούν οι τράπεζες, αλλά προτείνει επιτόκιο 6% για 30 χρόνια! Σήμερα, τα επιτόκια δανεισμού είναι πολύ υψηλά, αλλά σε φυσιολογικούς καιρούς μια χώρα σαν την Ελλάδα δεν μπορεί να δανείζεται με πάνω από 4,5%. Αυτό σημαίνει πως όταν η κρίση τελειώσει, η Ελλάδα θα πληρώνει κάθε χρόνο καπέλο σε τόκους. Στη διάρκεια των 30 χρόνων θα πληρώσει καπέλο της τάξεως του 45 - 60% της αξίας των νέων ομολόγων, ή αλλιώς θα επιστρέψει σε τόκους περίπου το μισό από το όφελος που θα έχει από το κούρεμα. Επιπλέον, θα έχει χάσει ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Τα νέα ομόλογα θα υπόκεινται στο βρετανικό και όχι στο ελληνικό δίκαιο (όπως τα υπό αντικατάσταση). Αυτό σημαίνει ότι οι δανειστές θα μπορούν να βάλουν στο χέρι ορισμένα περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού κράτους που σήμερα δεν μπορούν. Η αναδιάρθρωση γίνεται για να καταστεί το ελληνικό χρέος βιώσιμο. Το ίδιο το ΔΝΤ υποστηρίζει ότι για να καταστεί το χρέος βιώσιμο απαιτείται πολύ μεγαλύτερο «κούρεμα» από το 50%. Αυτό σημαίνει ότι, ακόμα και αν γίνει δεκτή η ελληνική θέση στις τρέχουσες διαπραγματεύσεις με τις τράπεζες, το τελικό «κούρεμα» θα είναι πολύ μικρότερο όχι μόνο από όσο χρειάζεται, αλλά και από όσο λέγεται. Εάν, όμως, το χρέος δεν καταστεί βιώσιμο, είναι αδύνατον να υπάρξει λύση στο ελληνικό πρόβλημα. Με άλλα λόγια, το αδιέξοδο θα ανακυκλωθεί και η Ελλάδα θα έχει χάσει ένα κρίσιμο πλεονέκτημα έναντι των δανειστών.

ΟΘΕΝ

ΓΕΝΙΚΩΣ, Πιστεύομε οτι σήμερον ζώμεν μίαν ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΝ γενικώς και εις την βάσιν της κατάστασιν, η οποία δύναται να συνοψισθη καλώς εις μίαν φράσιν του κ. Χρ. Γιανναρά:

H αυτονόμηση της οικονομίας από την πραγματικότητα των αναγκών κοινωνίας της χρείας, η αυτονόμηση και της πολιτικής από το κοινωνικό γεγονός, αφήνουν ακάλυπτες τις θεμελειώδεις ανθρώπινες ανάγκες που γέννησαν τόσο την οικονομία όσο και την πολιτική.

ΟΘΕΝ, Πιστεύομε οτι σήμερον ΑΠΑΙΤΕΙ η Ελλάς και ο Ελληνισμός ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, μίαν αλλην και ΝΕΑΝ πολιτικήν και ιδεολογικήν κατεύθυνσιν, μίαν ορθήν πολιτικήν που θα ιδρύση ενα ΝΕΟΝ ΚΡΑΤΟΣ, και πιστεύομε ότι αυτή η ΝΕΑ και ορθή πολιτική, οφείλει --απαραιτήτως, δια να είναι "ορθή"-- να στηριχθη στας δέκα διακεκηρυγμένας θέσεις του κ. ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ, τας οποίας και υιοθετούμε πλήρως… τας αναφέρωμε:

1. Να απαλλαγούμε από το Μνημόνιο-Τρόικα-ΔΝΤ.

2. Να χαρακτηρίσουμε άκυρες όλες τις Δεσμευτικές Συμβάσεις, Συμφωνίες που υπέγραψε η Κυβέρνηση του Μνημονίου.

3. Να απαλλαγούμε οριστικά και τελεσίδικα από τα χρέη και τους τόκους.

4. Να απαιτήσουμε τις πολεμικές επανορθώσεις από την Γερμανία.

5. Να συνάψουμε Δάνεια και επικερδείς Συμφωνίες με τρίτες χώρες.

6. Να διεκδικήσουμε το Status της Ουδετερότητας με την καθιέρωση ισότιμων σχέσεων με όλες τις χώρες του κόσμου. Και με επιδίωξη να μη διαταραχθεί η θέση μας στην Ευρώπη. Όσον αφορά το ΝΑΤΟ, το Status της Ουδετερότητας οδηγεί σε αναθεώρηση των σχέσεών μας. Τέλος οι διεθνείς εγγυήσεις που θα συνοδεύουν την Ουδετερότητα της χώρας, μάς απαλλάσσουν από τα βάρη των εξοπλισμών.

7. Να επιβάλουμε τα Κυριαρχικά μας Δικαιώματα στους τομείς των διεθνών σχέσεων και της Άμυνας της χώρας.

8. Να αξιοποιήσουμε τον ορυκτό και υποθαλάσσιο πλούτο της χώρας ξεκινώντας με την ΑΟΖ (την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη).

9. Να αναθεωρήσουμε τον Συνταγματικό μας χάρτη με νέους θεσμούς, που να εξασφαλίζουν το πολίτευμα της γνήσιας-πραγματικής και άμεσης Δημοκρατίας.

10. Να εφαρμόσουμε ένα Νέο Πρόγραμμα Οικουμενικής Ανάπτυξης, Κοινωνικής Ανόρθωσης, Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης και Πολιτιστικής Αναγέννησης με στόχο την ραγδαία άνοδο του οικονομικού, κοινωνικού, μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου του ελληνικού λαού με την παράλληλη ανάδειξη του κύρους της χώρας στο διεθνή χώρο.

ΑΥΤΑΣ ΣΧΟΛΙΑΖΟΜΕ ΩΣ ΕΞΗΣ:

Η εφαρμογή των κατα την γνώμην μας περιλαμβάνει:

Α.

Δια να γίνουν τα κατωτέρω...
««1. Να απαλλαγούμε από το Μνημόνιο-Τρόικα-ΔΝΤ.
2. Να χαρακτηρίσουμε άκυρες όλες τις Δεσμευτικές Συμβάσεις, Συμφωνίες που υπέγραψε η Κυβέρνηση του Μνημονίου.
3. Να απαλλαγούμε οριστικά και τελεσίδικα από τα χρέη και τους τόκους.»»

ΟΦΕΙΛΟΜΕ ΝΑ ΕΞΟΦΛΗΣΩΜΕ ΠΑΡΑΥΤΑ ΟΛΑ ΜΑΣ ΤΑ ΧΡΕΗ !

ΔΕΝ συμφωνούμε με όλους αυτούς που θεωρούν οτι πρέπει να κηρυχθή κατάστασις χρεοκοπίας. Πιστεύομε οτι η Ελλάς ειναι τω όντι πλουσία χώρα και έχει την δυνατότητα να εξεύρη χρήματα σημερον κιόλας και να αποπληρώση, τοις μετρητοις μάλιστα,τους τοκογλύφους και να "γλυτώση" απο αυτούς. Δι' ημας το θέμα δεν ειναι οικονομικόν, ειναι εξόχως πολιτικόν! ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΠΑΙΣΙΟΥΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΑΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ, απο τους Διεθνείς τοκογλύφους και το Διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα! ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΠΙΑ ΔΑΝΕΙΑ ΑΠ' ΤΟΥΣ ΡΟΤΣΙΛΔ (Αυτό που μας εδωσαν το 1823 απεπληρώθη εν τέλει --ο τόκος έφθασε το 200%! -- το 1996!)!
Πράγματι, η Ελλάς διαθέτει πολλούς τρόπους ΑΜΕΣΟΥ εξευρέσεως χρημάτων τους οποίους ΔΕΝ θέλησαν να εκμεταλλευθούν ΟΛΑΙ αι κυβερνήσεις της Μεταπολιτεύσεως --Διατί? Ειναι μυστήριον και συνάμα πράξις κακουργηματική που οφείλει να διερευνήση το Ειδικόν Δικαστήριον (ομιλώ πολύ δια το Ειδικόν Δικαστήριον? Συγγνώμην, στας ΗΠΑ παρεπέμφθη εκεί ο τότε Πρόεδρος κ. Κλίντον δια να διερευνηθή η σχέσις του με τα κορίτσια της Γραμματείας του και εδώ μας αφήνει αδιαφόρους ακόμη και η αποδεδειγμένη και ΤΩ ΟΝΤΙ ανήθικος σχέσις του "πολιτικού προσωπικού" με την Ζήμενς! -- Στην Ελλάδα της Μεταπολιτεύσεως ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, υπάρχει και κάτι που τηρείται απαρεγκλήτως: Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΟΜΕΡΤΑ!). Αναφέρομε ενδεικτικώς, απο αυτήν την διετίαν: η Νορβηγική εταιρεία πετρελαίων προσεφέρθη να ενοικιάση την Δυτικήν ΑΟΖ και εις αντάλλαγμα να αναλάβη το χρέος, ομοίως προσεφέρθη η Κίνα ζητήσασα λιμενικάς διευκολύνσεις, ομως η κυβέρνησις εκώφευσε. Ακόμη, τα πλούσια κοιτάσματα φυσικού αερίου στην ΑΟΖ της Κρήτης εχουν αποδειχθή πλήρως εκμεταλλεύσιμα και το ενδιαφέρον είναι μεγάλον (πλειστάκις ακούγεται η εξής εκκωφαντική βλακεία: «Μα δεν είναι άμεσα εκμεταλλεύσιμα»! Η απάντησις είναι απλή! Γίνεται οπως εις κάθε μίσθωσιν, λαμβάνεται προκαταβολή απο την εταιρείαν που ενοικιάζει την ΑΟΖ και ετήσιον μίσθιον και αυτή προχωρεί, π.χ. τα δύο πρώτα έτη δεν έχει παραγωγήν, κατόπιν έχει παραγωγήν μεγαλυτέραν του ενοικίου κ.ο.κ.).
Επίσης , έληξε την 31/12/2010 η "σύμβασις Κούπερ", η οποία εδέσμευε τον ορυκτόν πλούτον επι μίαν 70ετίαν (υπεγράφη το 1940), και τώρα, ή θα τον εκμεταλλευθώμεν εμείς ή θα περάση οριστικώς εις ξένα χέρια με τας διαβοήτους "αποκρατικοποιήσεις" (και ειναι πλέον αποδεδειγμένον οτι η Ελλάς εχει σπάνιον ορυκτόν πλούτον γεγονός που απο κυβερνητικής απόψεως καλύπτει πάντοτε πλήρης σιωπή, π.χ. εχει ήδη απο τα 1930 ευρεθή οτι η χώρα διαθέτει πλούσια κοιτάσματα ουρανίου). Δι' ολα αυτα, ενδιεφέρθη και η Ρωσσία (οπως επαναλαμβάνη συνεχώς και ο κ. Καρατζαφέρης), ομως η κυβέρνησις κωφεύει! Διατί ? Ισως επειδή ειναι προσδεδεμένη στερρώς στο αρμα των ΗΠΑ, ομως και αυτό δεν το αξιοποιεί! Ως γνωστόν, όποιος είναι αυτοκράτωρ πρέπει να πληρώνη κιόλας! ΟΜΩΣ ουδείς απο τον πολιτικον κόσμον εσκέφθη να ειπή στην κυρία Κλίντον, οτι καλώς εχομε την πλήρη υποταγή στην παρακμιακή αυτή αυτοκρατορία, καλώς εχομε τας "βάσεις του θανάτου" (που ελησμόνησε το καθεστωτικόν ΠΑΣΟΚ), αλλά τώρα ως αντάλλαγμα της ευπειθούς και δουλικής υποταγής μας, ας αναλάβουν αι ΗΠΑ το χρέος μας… οποιος απαιτεί αυτοκρατορικήν υποταγήν να "βάζη και το χέρι στην τσέπη" , οπως εκαμνε ο βασιλεύς Δαρείος που γέμιζε τους υποτακτικούς του με χρυσούς δαρεικούς!
ΟΜΩΣ, δεν έγιναν και πολλά άλλα και αυτονόητα… Δια παραδειγμα, είπε προ ολίγων ημερών η κυρία Μέρκελ (απόδειξις οτι έχομε χάσει πλήρως ολόκληρον την εθνικήν μας κυριαρχίαν, όχι μόνον την οικονομικήν), με αφορμήν την αγοράν των Γαλλικών φρεγατών, ότι "το μόνον που δεν έχει ανάγκην η Ελλάς ειναι πολεμικά πλοία!" Μάλιστα, καλώς, ομως διατί ουδείς ουδέποτε, απο τον "πολιτικόν κόσμον" (οστις ησχολείτο με τον "τουρκικόν κίνδυνον" και προέβαινε στίς "αγορές του αιώνος" που απομυζούσαν οτι απέμενε απο την αποβιομηχανιζομένη Ελλάδα και ηύξανον το χρέος) εσκέφθη να ζητήση απο τους "φίλους μας" και "εταίρους μας" της Ευρωπαϊκής Ενώσεως να πράξουν το αυτονόητον (ωστε να μας απαλλάξουν απο τα δυσβάστακτα αμυντικά βάρη), να υπογράψουν ενα σύμφωνον εγγυήσεως τη εδαφικής μας ακεραιότητος, τοιούτον ως το "Αγγλογαλλικόν Σύμφωνον εγγυήσεως της εδαφικής ακεραιότητος της Πολωνίας" (με το οποίον δεν εδίστασαν οι Αγγλογάλλοι να ανάψουν φωτιά και να κάψουν τον κόσμο όλο)! Αυτό επρεπε να ζητηθή τώρα (η πολιτική του αυτονόητου που λέγει και ο τέως πρωθυπουργός) δια να απαλλαγούμε επι ενα χρονικόν διάστημα απο τας στρατιωτικάς δαπάνας, οπως πολύ ορθώς επρότεινε ο κ. Μανώλης Γλέζος. Ο κ. Σαρκόζυ (ο σωστός τονισμός) θέλει "να μας βάζη στήν θέση μας", μάλιστα, καλώς, ομως ας τον καλέσωμε να μας απαλλάξη απο τας στρατιωτικάς δαπάνας, να υπογράψη εν τοιούτον Σύμφωνον, να μας βάλη υπό την Γαλλικήν πυρηνικήν "ομπρέλλα" και δια να αισθανόμεθα "σιγουριά" να ξαναρθούν στο Φάληρον (οπως στον επαίσχυντο αποκλεισμό του 1916) τα Γαλλικά θωρηκτά (με τα "λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους": "Η Δημοκρατία", "Ερνέστος Ρενάν", "Ζαν Ντ' Αρκ" κ.ο.κ.)! Αυτό να του ζητήσωμε!

Β.

««4. Να απαιτήσουμε τις πολεμικές επανορθώσεις από την Γερμανία. ΚΑΙ
5. Να συνάψουμε Δάνεια και επικερδείς Συμφωνίες με τρίτες χώρες.»»

ΑΣΦΑΛΩΣ πρέπει να απαιτήσωμε τις πολεμικές επανορθώσεις από την Γερμανία… ΚΑΙ μας χρωστά οχι μόνον η Γερμανία, αλλά και άλλοι ακόμη οπως π.χ. η Αγγλία (χρωστά πολλά τα οποία εκκρεμούν, π.χ. η κατάσχεσις των Ελληνικών σιτηρών τα οποία ειχαμε αγοράσει τοις μετρητοις (κυβέρνησις Κορυζή) απο την Αυστραλίαν, η κατάσχεσις των Ελληνικών καταθέσεων εις Βρεταννίαν --που ωδήγησε εις πτώχευσιν τους Ελληνας εφοπλιστάς, κλπ. κλπ.)
ΑΣΦΑΛΩΣ να συνάψουμε Δάνεια και επικερδείς Συμφωνίες με τρίτες χώρες και κυρίως με την Ρωσσία η οποία επιθυμεί μια φιλικώς διακειμένη Ελλάδα ως εγγύησιν της εξόδου εις το Αιγαίον και η οποία ειναι δυνατόν εις αντάλλαγμα να κληθή να εγγυηθή την εδαφικήν ακεραιότητά μας, πραγμα που ΔΕΝ επραξε η Αμερικανική Αυτοκρατορία της Ουάσιγκτων και ούτε οι ευρωπαϊκοί βραχίονές της, το ΝΑΤΟ, η Αγγλία, η Γαλλία, η Ε.Ε. -- λέγεται οτι είμεθα "αποικία", ΛΑΘΟΣ!, αι αποικίαι ΔΕΝ εχουν έγνοιες με την ακεραιότητά τους (δεν εδημιουργείτο τέτοιο ζήτημα στην Κένυα ή στην Ρουάντα Ουρούντι), την εξασφαλίζει η ηγεμονική δύναμις, η οποία εξασφαλίζει επίσης εν υποφερτόν σύστημα διαβιώσεως, υποδομάς, νοσοκομεία, τηλεγραφεία κλπ. κλπ.! Εις ημάς ζητούν τα αντίθετα! Να διαλύσωμε το ασφαλιστικόν μας σύστημα, να εξανεμίσωμε τας υποδομάς μας! Εμείς είμεθα κάτι ίσως μοναδικόν στην παγκόσμιο ιστορία, μία ίδιότυπος "μπανανία" χωρίς μπανάνες !!

Γ.

««6. Να διεκδικήσουμε το Status της Ουδετερότητας με την καθιέρωση ισότιμων σχέσεων με όλες τις χώρες του κόσμου. Και με επιδίωξη να μη διαταραχθεί η θέση μας στην Ευρώπη. Όσον αφορά το ΝΑΤΟ, το Status της Ουδετερότητας οδηγεί σε αναθεώρηση των σχέσεών μας. Τέλος οι διεθνείς εγγυήσεις που θα συνοδεύουν την Ουδετερότητα της χώρας, μάς απαλλάσσουν από τα βάρη των εξοπλισμών.»»

ΝΑΙ! Είναι, ώρα να φροντίσωμε το ιδικόν μας συμφέρον και μόνον, και να ειπούμε το πρώτον πραγματικόν ΟΧΙ  (ΟΧΙ σαν εκείνο του '40 που ητο όχι στον Μουσσολίνι αλλά και ΝΑΙ στους εκβιασμούς των Αγγλων και ΝΑΙ στον πραγματικό πολέμιο, τους Διεθνείς τοκογλύφους και το Διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα)! ΑΣΦΑΛΩΣ Ουδετερότης και βεβαίως  και απαραιτήτως ΕΞΩ απο το ΝΑΤΟ, το οποίον ετήρησε επαίσχυντον θέσιν τοσον στα Ελληνοτουρκικά, όσον και στο όνομα των Σκοπίων, οπως και εις το θέμα των ελληνοβουλγαρικών και Ελληνο-αλβανικών συνόρων, παλαιότερα! Και το οποίον σήμερον αποτελεί  απλώς και μόνον οργανον ασκήσεως της αθλίας και τυραννικής πολιτικής των Εξουσιαστων, ιδέ π.χ. την σαφώς εγκληματικήν επέμβασίν του εις Γιουγκοσλαυίαν! Δι' ημας το θέμα ειναι εξόχως πολιτικόν! ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ιδικά σου Σύνορα, ιδικός σου Στρατός, ανεξάρτητη στρατιωτική πολιτική! ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ νάχωμε ετοιμα τα κανόνια στην ντάπια του Κήπου των Ηρώων στο Μεσολόγγι! Το μπορείς?? Αν αυτά δεν τα μπορείς, αγαπητέ συνέλληνα, αν είναι πάνω απ' τις δυνάμεις σου, αν δεν το "λέει η καρδούλα σου", αν δεν έχεις "κότσια", τότε ιδού η λύσις! Να ειπής συγγνώμην στον κ. Νταβούτογλου και να κάμης αίτησιν επανεισόδου στην Οθωμανικήν Αυτοκρατορίαν! Λυπούμεθα, η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ θέλει και "κότσια"!

««Και με επιδίωξη να μη διαταραχθεί η θέση μας στην Ευρώπη. »» Αυτό εχει μικράν σημασίαν, δια τον απλούστατον λόγον οτι ΔΕΝ σημαίνει τιποτε η λέξις «Ευρώπη» (Συγγγνώμην, εκτός των άλλων, τα ευρωπαϊκά κράτη σήμερον καταφέρονται επισήμως και καταδικάζουν ΚΑΙ ΑΥΤΗΝ την ευρωπαϊκή πολιτιστική κληρονομιά ως όχι απλώς αναξίαν λόγου αλλά και καταδικαστέαν ως "ρατσιστική" --στα Σχολεία της Ευρώπης οι νέοι μανθάνουν να θεωρούν ως κάτι ασήμαντον και παρωχημένον, ισάξιον με την "τέχνην" των κανιβάλων --προφανώς την "μαγειρικήν τέχνην"-- ό,τι παρήγαγε η Ευρώπη! Ουδείς ομιλεί δια τον Γκαίτε ή τον Δάντη Αλιγιέρη --οι νέοι Ιταλοί ΔΕΝ μπορούν κάν να διαβάσουν τη γλώσσα του(! ) και όποιος τολμά να αναφέρεται στά επιτεύγματα του Ελληνορρωμαϊκού πολιτισμού δικάζεται κιόλας ως "μοναρχοφασίστας", νοσταλγός του Οίκου της Σαβοϊας!). Αν Ευρώπη σημαίνει τελικώς μία Κοινή Αγορά, τότε να υπογράψωμε Διμερείς Συμφωνίες κατα το πρότυπον της Νορβηγίας και της Ελβετίας!

ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, λοιπόν, ΕΞΩ απο την Ε.Ε. --οργανισμόν κατ' εξοχήν "αντιδημοκρατικόν" -- διότι μόνον δεινά επιφέρει η δέσμευσις με τας Συμφωνίας τύπου Μάαστριχ και τας περιέργους ντιρεκτίβας που εκδίδουν αι "φαιαί εξοχότητες" τω ανωνύμων γραφειοκρατών των Βρυξελλών (οπως απεκάλυψε ο κ.Πρόντι, ούτως --απο την ανώνυμον γραφειοκρατίαν-- εκηρύχθη και ο πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαυϊας)! ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, ΕΞΩ απο την ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ !!! Δι' ημας το θέμα δεν ειναι οικονομικόν, ειναι εξόχως πολιτικόν! ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΘΝΙΚΟΝ ΝΟΜΙΣΜΑ, σημαίνει να έχομε ιδικά μας "ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ'', τα οποία εχουν ΑΞΙΑΝ έτι μεγαλυτέραν και απο αυτήν την στρατιωτικήν ισχύν (κοιτάξτε τι γίνεται σήμερον στην ΙΤΑΛΙΑ! Το οξύ οικονομικόν πρόβλημα θα ελύετο απλούστατα και εν μιά νυκτί ΕΑΝ εκαμνε μίαν υποτίμησιν κατα 15% της Λιρέττας -- το "σκληρό" ευρώ οδηγεί  τους πάντας στην πτώχευσιν, νομοτελειακώς)! Συγγνώμην, οταν εκάμαμε την Εθνεγερσίαν μας, ΔΕΝ ηγέρθη συζήτησις δια το αν μας συμφέρει και πώς θα εγκαταλείψωμε την ΚΟΙΝΗΝ ΑΓΟΡΑΝ ΤΗΣ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ, όπου και οι Ελληνες έμποροι και βιομήχανοι είχον την ΠΡΩΤΗΝ θέσιν, και δια το πώς θα εγκαταλείψωμε τα Γρόσια και τους Παράδες και θα πάμε στην αρχαιοελληνική Δραχμή!

Εδώ είναι πολύτιμες αι περί ΟΝΕ παρατηρήσεις που κάμνει ο καθηγητής  κ.  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ (http://www.ifestos.edu.gr/)

15.11.2011. Η ΟΝΕ ως μια θεσμική φούσκα που κάθεται πάνω σε μια μηδενική υπερεθνική ανθρωπολογία


Η ΕΕ αποτελεί ένα μετά-νεοτερικό (όχι μετά-μοντέρνο) επίτευγμα των ευρωπαϊκών εθνών. Εις πείσμα των μονοσήμαντων οικονομικίστικων ιδεολογημάτων που αφετηριακά προωθούσαν μια ανθρωπολογική εξίσωση και εξομοίωση που θα «μετατόπιζε πίστη και νομιμοφροσύνη στους υπερεθνικούς θεσμούς στην βάση οφελιμιστικών κριτηρίων και παραγόντων» τα εθνοκράτη δυνάμωσαν. Οι κοινωνίες ποτέ δεν έπαψαν να επιδιώκουν φορά κίνησης προς περισσότερη δημορατία. Πεισματικά καθήλωσαν τους τεχνοκράτες και γραφειοκράτες στον ρόλο εντολοδόχου και όχι εντολέα.

Είναι λογικό να επισημανθεί πως παρά τις φλυαρίες στοχαστών δεύτερης και τρίτης τάξης περί «πατριωτισμού του Συντάγματος» μια υπερεθνική πολιτική ανθρωπολογία δεν μπορούσε να υπάρξει, δεν υπήρξε και ποτέ δεν θα υπάρξει. Το έθνος, έλεγε ο Ντε Γκολ, στο τέλος επισκιάζει όλες τις επίπλαστες κατασκευές.

Στον ένα δίσκο της πλάστιγγας συνέχισε όπως πάντοτε να εισρέει εθνομηδενιστική λογική (εξ ορισμού αντί-δημοκρατική και ανελεύθερη). Στον άλλο δίσκο οι εντολείς κοινωνίες αρνούνταν τις εξομοιωτικές και εξισωτικές αξιώσεις. Δύσκολη βέβαια η θαλασσοπορία πλην η λογική κυριαρχούσε: Οι αξιώσεις να κρατηθεί η ΕΕ εθνοκρατοκεντρική σύμφωνα με την φύση της επικρατούσαν.

Το πολιτικό πραξικόπημα της ΟΝΕ που (απέλπιδα) γαλλικό σκοπό είχε να ελέγξει την Γερμανικη κεντρική τράπεζα, όμως, άλλαξε την διαλεκτική σχέση των εύθραστων ισορροπιών μεταξύ εθνοκρατοκεντρερικών δομών και ανεξέλεγκτων τεχνοκρατικών δομών: Ένα γιγαντιαίο υπερεθνικό διανεμητικό σύστημα διοικούμενο από τεχνοκράτες και το οποίο εν τούτοις επηρέαζε τα μακροοικονομικά μεγέθη των εθνοκρτών, επικάθησε πάνω σε ένα κενό αέρος. Μια θεσμική φούσκα τοποθετήθηκε πάνω σε μια μηδενική υπερεθνική πολιτική ανθρωπολογία.

Αντιθέσεις και αντιφάσεις σωρεύονταν επί δύο δεκαετίες. Κάθε λογικά σκεπτόμενο άτομο γνώριζε ότι ήταν ζήτημα χρόνου να ανατραπούν οι εύθραυστες ισορροπίες. Μέσα σε αυτό το κίβδηλο εποικοδόμημα-επίφαση εισέρευσαν ακόμη περισσότεροι τεχνοκράτες, εξωπολιτικοί διεθνικοί δρώντες, θηρία του διεθνικού παρασκηνίου παντελώς κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτα, πρωτοκαθεδρία στον δημόσιο λόγο απέκτησαν ποικιλόχρωμα διεθνικά εκτρώματα όπως ο Σόρος και διεθνικά τέρατα όπως η Γκόλτεν Σάκς. Η ανθρωπολογία στο εσωτερικό της ανεξέλεγκτης τεχοκρατίας ήταν εξωπολιτική, τερατώδης και κινούνταν ευέλικτα. Η εθνοκρατική κυριαρχία και ο εθνοκρατοκεντρικός ορθολογισμός ροκανίστηκαν, τα ηγεμονικά κράτη αναπόδραστα και αναμενόμενα επέδραμαν. Τις δύο τελευταίες δεκαετίες η διεθνής και ευρωπαϊκή οικονομική και πολιτική διακυβέρνηση, εξάλλου, ήταν, είναι και αναπόδραστα θα συνεχίσει να είναι ελλειματική.

Η μια και μόνη κοσμοθεωρία στα θεμέλια του Κοινοτικού οικοδομήματος που το κρατούσε όρθιο, η εμπεδωμένη δηλαδή αντί-ηγεμονική παραδοχή που εξαρχής διάχεε το εθνοκρατοκεντρικό εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αποδυναμώθηκε. Τώρα εκμηδενίστηκε. Οι τρόικες, οι Γκόλτεν Σάκς, οι Σόρος και άλλα γεράκια των παρασκηνίων διακυβερνούν και οι πολιτικοί ιθύνοντες των μελών καθίστανται θλιβεροί υπάλληλοί τους. Χρειάζεστε τρόικα. Είπε κάποιος αδιάντροπα στους δεινοπαθούντες έλληνες. Εσχάτως, νέο-ηγεμόνες, τεχνοκράτες, γραφειοκράτες, διεθνικοί δρώντες και εκτροχιασμένοι εθνικοί πολιτικοί νόμισαν πως μπορούν να συνεχίσουν να κάνουν πλιάτσικο αενάως εις βάρος των πολιτών. Σφάλλουν. Ο επίπλαστος καθωσπεπισμός και η συμβατική σοφία θα εκλείψουν. Είναι θέμα χρόνου. Το ζήτημα είναι οι ζημιές που θα πάθουμε.

Δεν είναι μόνο οι ευρωπαίοι που το 1991-2 όταν υιοθέτησαν την ΟΝΕ έκαναν την πρώτη αυτοκτονική κίνηση. Ήταν και η Ελλάδα μια δεκαετία μετά. Τους προειδοποιούσαμε σε βιβλία και άρθρα(*). Η καθωσπρέπει γραφειοκρατικοδίαιτη διανόηση και οι πολιτικά ανυποψίαστοι πολιτικοί δράστες οδήγησαν την Ελλάδα σε αυτοχειριασμό: Χωρίς να υπάρχει ο παραμικρός λόγος. Την στιγμή που δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις να αντεπεξέλθουμε στον ανελέητο ανταγωνισμό ενός ανθρωπολογικά, πολιτικά και θεσμικά ελλειμματικού εγχειρήματος, κυριολεκτικά ριχθήκαμε στον λάκκο των λεόντων. Αντιφατικά καλέσαμε τους υπεύθυνους της καταστροφής για να μας «σώσουν». Μια ακόμη αντίφαση προστίθεται στην σωρό πολλών άλλων. Τα μικτά επιφωνήματα απόγνωσης, θαυμασμού για τους ουρανοκατέβατους σωτήρες και οι κραυγές ευσεβών πόθων και απελπισίας των ιθυνόντων, δείχνουν ίσως την αγωνία τους για τις ευθύνες που κάποια στιγμή σίγουρα θα τους ζητηθούν.

Η κατακρήμνιση της ΕΕ συνεχίζεται με πρώτο μεγάλο θύμα την Ελλάδα. Έπονται όλοι οι  άλλοι. Θα  κατακρημνιστούν και τα όποια επιτεύγματα του εθνοκρατοκεντρικού εγχειρήματος. Δεν είναι τόσο η πτώχευση (μεγάλο κακό βέβαια).

Όσον αφορά την Ελλάδα, είναι επίσης και η αναίτια δέσμευσή μας να πληρώνουμε επί δεκαετίες τα επενδυτικά λάθη των ευρωπαϊκών τραπεζών. Το γεγονός ότι με τις ύστερες συμφωνίες θέτουμε τον δημόσιο πλούτο των ελλήνων υπό την αίρεση ξένων. Και ο εξευτελισμός μας ως κράτος και ως κοινωνία από τους αδιόρθωτους απόγονους των ηγεμονίσκων και των φεουδαρχών. Ευθύνες δεν μπορεί παρά να αναζητηθούν. Η ζημιά όμως είναι ήδη πολύ μεγάλη.   

       Τα συμπεράσματα αυτά προκύπτουν από ακαδημαϊκές αναλύσεις σε δέκα περίπου βιβλία και πολλά άλλα κείμενα. Στο τελευταίο υποδηλώθηκε πως η αναντιστοιχία υπερεθνικών κατεξουσιαστικών θεσμών και υποκείμενης ανθρωπολογίας οδηγεί σε μια αναπόφευκτη πτώση. Μόνη διέξοδος ήταν και συνεχίζει να είναι ο εξορθολογισμός του εθνοκρατοκεντρικού ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος, η αφαίρεση και της παραμικρής ανεξάρτητης εξουσίας από τους εντολοδόxους υπερεθνικούς θεσμούς, η ενίσχυση των διακυβερνητικών θεσμών και η δημιουργία νέων αμιγώς διακρατικών δομών, η κατάργηση της αστείας υπόθεσης που ονομάζεται ευρωκοινοβούλιο, η δημιουργία Συνέλευσης των εθνικών κοινοβουλίων και ασφαλώς ενίσχυση μιας φοράς κίνησης προς περισσότερη δημοκρατία στο εσωτερικό ενός έκαστου εθνοκράτους μέλους της ΕΕ. Ίσως είναι αργά. Γιατί μάλλον επανερχόμαστε στις πολιτικές προϋποθέσεις της δεκαετίας του 1930.

------------
(*) Πράγματι, ο κ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ έγραφε το 1999 (Εφ. ΤΑ ΝΕΑ,  Τετάρτη 30 Ιουνίου 1999)

Ο μπαμπούλας της ΟΝΕ


Οι ιεραρχήσεις των προτεραιοτήτων μας επηρεάζονται, ενδεχομένως, από μερικές εξόφθαλμα λανθασμένες εκτιμήσεις. Για έξι τουλάχιστον λόγους, η υπόθεση της ΟΝΕ είναι παραφουσκωμένη και μυθοποιημένη.

Πρώτον, ο χαρακτήρας της διαδικασίας ολοκλήρωσης κρίθηκε ήδη στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Έκτοτε, οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν αυτή την εκτίμηση. Οι αποφάσεις του 1991-92 ­ τις οποίες μερικοί αφελώς ερμήνευσαν ως προαγγελία της εγγύησης των συνόρων μας ­ δεν οφείλονταν σε στρατηγικές συγκλίσεις ή στην ύπαρξη ενός ευρωπαϊκού πολιτικού και κοινωνικού χώρου. Αντίθετα, ήταν σπασμωδικές και βιαστικές κινήσεις λόγω «γερμανικού προβλήματος». Ουσιαστικά,συνδέοντας το θέμα αυτό με τη γερμανική επανένωση, το Παρίσι «εκβίασε» τη Βόννη και πέτυχε την υιοθέτηση της ΟΝΕ. Ο σκοπός ήταν απλός: ο έλεγχος της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας.

Δεύτερον, εκτός του ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για μια κοινωνικοπολιτικά σταθερή και βιώσιμη οικονομική και νομισματική ένωση, οι στόχοι της Γαλλίας δυνατό να έχουν ήδη ακυρωθεί λόγω αντίθετων εξελίξεων από τις προσδοκώμενες, δηλαδή λόγω της οικονομικής υπεροχής της Γερμανίας ανεξαρτήτως ΟΝΕ. Δυνητικά,αυτό αυξάνει τις αντιθέσεις και αντιφάσεις στην Ε.Ε.

Τρίτον, ως συνέπεια σωρείας σπασμωδικών και ασπόνδυλων αποφάσεων ­ωφελιμιστικού και χρησιμοθηρικού χαρακτήρα ­ τα μέλη της Ε.Ε. εισήλθαν σε έναν διαρκή αγώνα δρόμου για «σύγκλιση» χωρίς πολιτικό προορισμό, χωρίς κοινωνικό όραμα, χωρίς επαρκή οικονομική αλληλεγγύη και χωρίς την αναγκαία και μη εξαιρετέα διπλωματική και αμυντική ταυτότητα. Έκτοτε, το σύστημα τείνει προς κατακερματισμό, πολυδιάσπαση και εγκατάλειψη των αφετηριακών σκοπών, ενώ επανεμφανίζονται ηγεμονικές συμπεριφορές. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως τον περασμένο Ιανουάριο ο Ζακ Ντελόρ μίλησε ακόμη και για κίνδυνο διάλυσης της Ε.Ε.

Τέταρτον, η στρατηγική ανικανότητα της Ευρώπης αποκτά μόνιμο χαρακτήρα, τα διλήμματα ασφαλείας και οι γεωπολιτικές διαιρέσεις μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης επανέρχονται στο προσκήνιο και πολλοί Αγγλοαμερικανοί μιλούν ανοικτά για κατάργηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και υιοθέτηση μιας χαλαρής«Ατλαντικής Ένωσης» υπό υψηλή αμερικανική εποπτεία. Η πορεία της Ευρώπης, εξάλλου, επηρεάστηκε καθοριστικά λόγω της μεγάλης στρατηγικής στροφής της Γαλλίας το 1993-5. Η Συμφωνία του Βερολίνου το 1996 και η ουσιαστική αποδοχή από το Παρίσι του ατλαντικού χαρακτήρα της ευρωπαϊκής άμυνας, σε συνδυασμό με αναβαθμισμένες πολιτικές και θεσμικές σχέσεις της χώρας αυτής με το ΝΑΤΟ (και τελεσίδικη αποδοχή της Γαλλίας ως αδιαμφισβήτητου μέλους της «νόμιμης»πυρηνικής ομάδας), είναι εξελίξεις που επιβεβαίωσαν την αδυναμία των Ευρωπαίων να περάσουν από την ενοποίηση στα καταναλωτικά θέματα, στους τομείς της υψηλής πολιτικής και κοινωνικής ολοκλήρωσης.

Πέμπτον, μόνο αιθεροβάμονες αμφισβητούν το γεγονός πως η Ευρωπαϊκή Κοινότητα έχει από καιρό απομακρυνθεί από τις αφετηριακές λογικές του κοινοτισμού και από τις ιστορικές επιδιώξεις για μη-ηγεμονική υπερεθνική ολοκλήρωση. Οι κυρίαρχες τάσεις είναι όχι προς πολιτική ένωση αλλά προς κατακερματισμό,νεο-ηγεμονικές συμπεριφορές, ιεραρχήσεις στη βάση κριτηρίων ισχύος και υποβάθμιση της συμμετοχής ή και «πρόστιμα» - τιμωρία ­ αντί αλληλεγγύης, όπως συνέβαινε στο παρελθόν ­ των λιγότερο ισχυρών μελών.

Έκτον, για τους πιο πάνω και πολλούς άλλους λόγους, η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. ­ την οποία κανείς νοήμων δεν αμφισβητεί ­ αναπτύσσεται πλέον με τον ίδιο τρόπο που συμβαίνει σε κάθε άλλο διακρατικό σύστημα: σκληρός ανταγωνισμός. Όπως δείχνουν εξάλλου οι επιλογές τριών άλλων κρατών της Ε.Ε., η άμεση συμμετοχή στην ΟΝΕ δεν είναι αυτοσκοπός. Τα συμφέροντά μας δεν εξυπηρετούνται αν αυτό σημαίνει: 1) οικονομική και πολιτική καθυπόταξή μας,εάν και όταν θα ενταχθούμε στην ΟΝΕ, 2) εκδίωξη ­ αντί αλληλεγγύης ­ από τον«σκληρό πυρήνα», αν αποτύχουμε π.χ. κατά 1% στον πληθωρισμό (βλ. πρόσφατες δηλώσεις Πρόντι), 3) χαλάρωση όσον αφορά την τουρκική απειλή και αποδυνάμωση στην περιφέρειά μας.

Αναμφίβολα πολλοί θα υποστήριζαν μέτρα που θα βελτίωναν την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας στον διεθνή χώρο. Δεν μας τιμά, όμως, εάν χρειαζόμαστε τον μπαμπούλα της ΟΝΕ, για να κάνουμε αυτό που μας συμφέρει να κάνουμε. Μήπως θα πρέπει να ξανασκεφτούμε σκοπούς, μέσα, προτεραιότητες και ιεραρχήσεις; Είναι,τουλάχιστον, δυνατό να σταματήσει η πολιτική τρομοκρατία πως αν χάσουμε το τρένο της ΟΝΕ θα ριχτούμε, δήθεν, στον λάκκο των λεόντων;

ΠΑΡΕΚΒΑΣΙΣ

Ποιός πταίει διά την πτώχευσιν της Ελλάδος ? Βεβαίως, πταίουν το διογκωμένον δημόσιον, η υπερφορολόγησις, το πατόκορφα διεφθαρμένον πολιτικόν σύστημα και πολιτικόν και συνδικαλιστικόν προσωπικόν (η λεγόμενη Κλεπτοκρατία)! Βεβαιως πταίει το σύστημα του Σοσιαλισμού, των εξωαγοραίων διανομών εισοδήματος και των εξωαγοραίων  επιδοτήσεων (που έκαμε π.χ. Υπερ-δημοσίους υπαλλήλους τους αγρότας --αγρότας κατ' όνομα, διότι το πλείστον δηλώνει εν προϊόν υψηλής επιδοτήσεως, λαμβάνει την επιδότησιν και στο  χωράφι του ΔΕΝ φυτεύει τίποτε !!!!)! Βεβαιως πταίει το Εκαπαιδευτικόν σύστημα που καλλιεργεί εκ προθέσεως την αγραμματωσύνην και την ραστώνην και την  ακρισίαν (πώς αλλοιώς θα βρίσκεις ότι "τα λένε ωραία" οι πολιτικοί της Μεταπολιτεύσεως? Πώς θα γίνης αβουλον ζωάκι εις χείρας του "συστήματος'', του "χρηματοπιστωτικού" ή της υπερ-διεφθαρμένης "δημοκρατιας της Μεταπολιτεύσεως", πώς θα καταλήξης στην αγκαλιά του επαισχύντου "πελατειακου κράτους" δια να σε διορίση στο εξαθλιωμένον Δημόσιον ο υπερ-διεφθαρμένος βουλευτής της "Κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας" ?)!
Βεβαίως, πταίει η διαπλοκή και η συνεργασία πολιτικών-πλουτοκρατών: Ακόμη και η μελέτη του STRATFOR παρατηρεί οτι ««από την Ευρωπαϊκή Ένωση, στα 20 χρόνια ευημερίας, ωφελήθηκε οικονομικά η ελληνική ελίτ και όχι ο απλός λαός, ο οποίος είναι άκρως αμφιλεγόμενο αν κέρδισε κάτι από τον Ε. Ε. και την ευρωζώνη σε σχέση με αυτό που θα κέρδιζε εκτός ευρωζώνης! Η οικονομική ελίτ κέρδισε από τον υπέρογκο δανεισμό.»» ΚΑΙ επίσης ΑΥΤΟ το οποίον ειναι γνωστόν αλλά έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ακριβώς επειδή το λέει το STRATFOR: ««Τα οικονομικά «πακέτα» [δηλ. αυτά που δίδονται τώρα, με το Μνημόνιο] από τη Γερμανία που υποτίθεται θα βοηθήσουν στη σταθεροποίηση του συστήματος αφήνουν άθικτη επί της ουσίας την ελίτ, ενώ το ακριβώς αντίθετο ισχύει για τους απλούς καθημερινούς εργαζόμενους, οι οποίοι υποφέρουν λόγω δραματικών απωλειών σε μισθούς, και συντάξεις.»»
Επίσης η κατάργησις των δασμών λόγω "Κοινής Αγοράς" υπήρξε καταστροφική δι' ημάς τους αδυνάτους! Επ' αυτού: η μελέτη του STRATFOR παρατηρεί  οτι ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, η οικονομική ολοκλήρωση μέσω του ευρώ έδωσε την ευκαιρία εισόδου στην ελληνική αγορά σε όποιον Ευρωπαίο το επιθυμούσε, με αποτέλεσμα σχεδόν όλοι οι παραγωγικοί τομείς της οικονομίας της χώρας να βρεθούν σε εξαιρετικά δυσχερή θέση λόγω χαμηλού κόστους εισαγωγών κάτι που οδήγησε σε μαρασμό και απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας, κυρίως στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. 

Πηγή:www.capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

ΟΜΩΣ, ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΟΛΑ ΗΣΑΝ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣΑΝ ΑΡΙΣΤΑ, αποτελεί αδήρητον ΚΑΝΟΝΑ της οικονομικής επιστήμης ότι η σύνδεσις στο ίδιο νομισματικόν σύστημα ενός ισχυρού και ενός ασθενούς μέλους θα καταλήξη ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΩΣ στην πτώχευσιν του ασθενεστέρου (ο οποίος και τη ιδίαν την ώραν της πτωχεύσεως θα ηδύνατο να διασωθη με μίαν γενναίαν υποτίμησιν που θα ηδύνατο να κάμη ΕΑΝ είχε ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ, τα οποία ομως η Ενωσις του τα στερεί (όπως εχει ειπή δια την Ελλάδα ο κορυφαίος οικονομολόγος Παύλος Κρούγκμαν, «θα ητο εύκολο να αντιμετωπίσετε την κρίσι αν είχατε νομισματικά εργαλεία… τωρα δεν δύνασθε να πράξετε το παραμικρόν»)! Διατί επτώχευσε η Αργεντινή (παρασυρθείσα απο την πτώχευσιν της Βραζιλίας)? Διότι είχε ως νόμισμα το Δολλάριον (φαινομενικώς το Πέσος αλλά συνδεδεμένον με το Δολλάριον) και ΔΕΝ ειχε νομισματικά εργαλεία! Η Ελλάς εχει πτωχεύσει τρείς φοράς έως της σήμερον, διατί? διότι ητο συνδεδεμένη με εν σκληρον νόμισμα, με το "σύστημα του Φράγκου" (Δι' αυτό και ο λαός απεκάλει την δραχμήν "φράγκο", εξ' ου και αι πολλαί λαϊκαί εκφράσεις που ζούν ακόμη π.χ. «έπιασε την καλή, τρελλάθηκε στα φράγκα")! Επομένως, αποτελεί ανάγκην να εγκαταλείψωμε οριστικώς το ΕΥΡΩ ΤΩΡΑ !!! Τα ανωτέρω απεδείχθησαν στην Ε.Ε. εν τη πράξει, ιδού χαρακτηριστικός πίναξ:

Πηγή:www.capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

Δ.

««9. Να αναθεωρήσουμε τον Συνταγματικό μας χάρτη με νέους θεσμούς, που να εξασφαλίζουν το πολίτευμα της γνήσιας-πραγματικής και άμεσης Δημοκρατίας.»»

ΑΣΦΑΛΩΣ, το πρωτον που πρέπει να γίνη προς εγκαθίδρυσιν ενος ΝΕΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, μιας νέας ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ, ειναι να συγκληθή Συντακτική Συνέλευσις προς καταρτισμόν ΝΕΟΥ Συντάγματος το οποίον θα εξυπηρετεί και θα προστατεύει τα θεμέλια της Πολιτείας και θα έχει θεσμούς αλληλο-ελεγχομένους, ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΔΕΙ ΦΩΝΗΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΛΑΟΝ, ΦΩΝΗΝ «γνήσιας-πραγματικής και άμεσης Δημοκρατίας», εν αντιθέσει με το σημερινόν Σύνταγμα, το οποίον ΔΕΝ ειναι  Σύνταγμα, ΟΥΤΕ δημοκρατίας, ΟΥΤΕ καν ευνομουμένης Πολιτείας , αλλά συγκεκαλυμένη τυραννία,διότι καθιερώνει την ΕΝΟΣ ΑΝΔΡΟΣ ΑΡΧΗΝ, ενος πρωθυπουργού ο οποίος αφου καταλάβει την αρχήν ανηθίκως και δημαγωγικώς (υποσχόμενος π.χ. ότι "λεφτά υπάρχουν") και στηριζόμενος κατόπιν στην πλειοψηφίαν των ιδικών του βουλευτών, δύναται κατόπιν να λαφυραγωγή ληστρικώς την χώρα χωρις να δύναται ΟΥΔΕΙΣ να τον σταματήση ή να τον ελέγξη, παρότι θα εχει τους πάντας και ολον τον λαόν εναντίον του!!! Συγκρίνατε με το αρχαιο-ελληνικής εμπνεύσεως (χάρις εις την αλληλογραφίαν Κοραή-Τζέφφερσον) Σύνταγμα των ΗΠΑ όπου ειναι ευκολότατον να κατηγορηθή ( impeachment) ο Πρόεδρος της Ενώσεως και να οδηγηθή εις ιδικόν δικαστήριον, πραγμα που εχει συμβή πλειστάκις (και προσφάτως, ως προανεφέρθη, με τον κ. Κλίντον)!
Επίσης το ΝΕΟΝ αυτο Σύνταγμα θα επαναβεβαιώση το διακηρυχθέν απο την Α΄ Εθνικήν μας Συνέλευσιν, οτι το παρόν Κράτος ειναι το κράτος του Ελληνισμού και του Ελληνικού Εθνους και θα προβλέπει αναλόγους θεσμούς (παραδειγματιζόμενον απο το Σύνταγμα και τους Νόμους του Κράτους του Ισραήλ το οποίον θεωρεί ως πρώτην αρχήν του το οτι το Ισραήλ αποτελεί το Jewish State). ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΩΣ, το Σύνταγμα τουτο (εν αντιθέσει προς το σημερινόν που είναι, εκτός των άλλων,  Σύνταγμα Θρησκευτικής Μισαλλοδοξίας) ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ, που θα κατοχυρώνη ρητώς όλα τα διαλαμβανόμενα στον Χάρτη του ΟΗΕ και (κυρίως) στην ΕΣΔΑ (Ευρωπαϊκή Σύμβασις Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων)!

Ε.

««10. Να εφαρμόσουμε ένα Νέο Πρόγραμμα Οικουμενικής Ανάπτυξης, Κοινωνικής Ανόρθωσης, Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης και Πολιτιστικής Αναγέννησης με στόχο την ραγδαία άνοδο του οικονομικού, κοινωνικού, μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου του ελληνικού λαού με την παράλληλη ανάδειξη του κύρους της χώρας στο διεθνή χώρο.»»

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΜΕΣΩΣ, ΑΥΤΑ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ Η ΕΛΛΑΣ !!! ΕΧΟΜΕ ΑΜΕΣΟ ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΙ Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης και Πολιτιστικής Αναγέννησης !!!

Οπως παρατηρεί ο κ. Χρ. Γιανναράς (στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ):

««Το κατεπείγον πολιτικό ζητούμενο είναι η αλλαγή στο ψυχολογικό κλίμα: Θεσμικές μεταβολές και καινοτόμες πρωτοβουλίες που να κάνουν συγκεκριμένη και απτή την καταξίωση της ποιότητας στον κοινό βίο, της ποιότητας καθεαυτήν, δίχως υπονόμευση από τη χρησιμοθηρία. Να ανατραπεί ο πρωτογονισμός της μεταπολιτευτικής ξιπασιάς που ταύτισε την «ανάπτυξη» με τη μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας, την «πρόοδο» με τον μηδενιστικό λαϊκισμό του «όλα επιτρέπονται». Να αντλήσει ο Ελληνας σήμερα αυτοσεβασμό, αξιοπρέπεια, χαρά της ζωής όχι από το σισύφειο κυνηγητό της οικονομικής ευπραγίας, την εξασφάλισή της μέσω του κομματικού παρασιτισμού, του πελατειακού κράτους, της εγωκεντρικής αυθαιρεσίας. Να μπορέσει να καυχηθεί ο Ελληνας για ποιοτικές κατακτήσεις συλλογικές και ατομικές.

Αν είχε έκτακτο ηγετικό χάρισμα ο κ. Σαμαράς, θα κατέβαινε σε αυτές τις εκλογές, του πανικού και του αδιεξόδου, με επαγγελίες άλλου επιπέδου, άλλης λογικής: Οτι θα εξασφάλιζε στην ελλαδική κοινωνία τα καλύτερα στην Ευρώπη κλασικά λύκεια (έχει το ανθρώπινο υλικό για να τολμήσει το εγχείρημα, δίχως το παραμικρό επιπλέον οικονομικό κόστος). Οτι θα αναδιάρθρωνε ριζικά τη γλωσσική διδασκαλία και τη διδασκαλία των μαθηματικών στα σχολειά, για να έχουν τα Ελληνόπουλα πρόσβαση στη γλώσσα ως λογική και στα μαθηματικά ως γλώσσα. Οτι θα ξεκινούσε τη διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής από την τετάρτη του Δημοτικού, σαν παιχνίδι, ώς το τέλος του Λυκείου σαν άσκηση της κριτικής σκέψης.

Με τέτοιου είδους επαγγελίες θα κατέβαινε στις εκλογές ο κ. Σαμαράς, αν είχε πατριωτική παλληκαριά και ηγετικό χάρισμα. Θα γνωστοποιούσε ονόματα, καταξιωμένους πολίτες, που θα τους είχε επιστρατεύσει να συντάξουν νέο Δημοσιοϋπαλληλικό Κώδικα, ικανόν να μεταβάλει τη δημοσιοϋπαλληλία σε πεδίο ανάδειξης των αρίστων (και όχι της ρουσφετολογικής σαβούρας). Να είναι τιμή και αξίωμα ο τίτλος του κρατικού λειτουργού, στίβος για τους προικισμένους με δημιουργική φαντασία και κοινωνική ευαισθησία.

Το κράτος πολλαπλασιάζει τα έσοδά του, όταν αμείβει (με τη φορολογική του πολιτική) την παραγωγική πρωτοβουλία και τόλμη, είτε του μικρής περιουσίας αγρότη είτε του γενναίων επενδύσεων επιχειρηματία. Αν στην άσκηση πολιτικής πρωτεύει η καταξίωση της ποιότητας, η συλλογικότητα ξαναγίνεται κοινωνία, ξορκίζεται η ζούγκλα. Η ελληνική κοινωνία θα ανακάμψει, όχι με νταηλίκια προς τους δανειστές, αλλά αν αποβάλει τη λογική του δανεισμού, που τη γέννησε το κομματικό ρουσφετολογικό κράτος και ο εκβιαστικός, γκανγκστερικός συνδικαλισμός, αυτό το καρκίνωμα καταξίωσης της αδιαντροπιάς, της συμφεροντολογικής κτηνωδίας.

Απλές αλήθειες, στέρεες, ικανές να αλλάξουν το κλίμα, να χτίσουν ανάκαμψη. Εχουν ένα ελάττωμα: Δεν κατακτώνται με μόνη την κατανόηση. Προϋποθέτουν κερδισμένη με μόχθο ανιδιοτέλεια, έξοδο από το εγώ – κι αυτό όχι για να πειθαρχήσει ο άνθρωπος σε κώδικες Ηθικής και συστήματα «αξιών», ρομαντικές ουτοπίες για ψυχολογική κατανάλωση, αλλά μόνο για τη χαρά της αυταπάρνησης, τη χαρά να κοινωνείς τη ζωή, να τη μοιράζεσαι. Να χαίρεσαι την τιμή καταξίωσης της ποιότητας, «τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών», τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε».

Την επαφή με την πραγματικότητα αυτής της ποιότητας την έχουν χάσει οι κομματάνθρωποι. Και πρόκειται για απώλεια αρμοδιότητας ψυχιάτρων. Πρέπει κατεπειγόντως να τους στείλουμε στα σπίτια τους. Να ιδιωτεύσουν.»»

ΤΩΡΑ ΤΙ ΠΡΟΣΔΟΚΟΥΜΕ

Η σαθρή πολιτική λιτότητος δρά ευτυχώς αφυπνιστικώς, η κοινωνική ανεκτικότητα οσονούπω τελειώνει. Γράφει επ' αυτού ο κ. ΕΥΚΛΕΙΔΗΣ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΣ Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ):

««Πόσο κοινωνική ανεκτικότητα μπορεί να έχει μια στρατηγική που θέλει να περιορίσει μέχρι το 2012 τον ελληνικό δημόσιο τομέα στο 33%-35% του ΑΕΠ, σε αφρικανικά και λατινοαμερικανικά επίπεδα δηλαδή; Οι ευρωπαϊκές ελίτ δεν φαίνεται να έχουν σχέδιο για το πώς ο καπιταλισμός θα επανακαθορίσει τη σχέση του με τη δημοκρατία. Οι πολιτικές λιτότητας αποδομούν το κοινωνικό (αλλά και το πελατειακό) κράτος και, συγχρόνως μετά την κρίση του 2008, ούτε ο ιδιωτικός δανεισμός μπορεί να στηρίξει το επίπεδο ζωής των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων. Η μόνη συστημική απάντηση μέχρι στιγμής φαίνεται να είναι ο αυταρχισμός.»»

ΟΠΟΤΕ, το σκηνικό διά την λαϊκήν έγερσιν έχει ήδη "στηθή" και επομένως προσδοκούμε βασίμως να συνεχισθουν αι ήδη αρξάμεναι λαϊκαί ζυμώσεις, ώστε να εμφανισθούν νέαι δυνάμεις, γνησίως λαϊκαί, αι οποίαι θα αντικαταστήσουν το εν διαλύσει και σεσηπώς ήδη, πολιτικόν σύστημα και ιδεολόγημα της Μεταπολιτεύσεως και το πατόκορφα διεφθαρμένον "πολιτικόν του προσωπικόν". Προς την κατεύθυνσιν αυτήν εργαζόμεθα όλοι (και τούτο εξυπηρετεί και το παρόν κείμενον) και ελπίζομε και είμεθα αισιόδοξοι και πιστεύομε οτι συντόμως θα επέλθη η ανανέωσις τη πολιτικής ζωής του τόπου μας με πρόσωπα που θα εκφράζουν τους γνησίους πόθους της ελληνικής λαϊκής ψυχής και τα οποία θα εμπνέονται απο τας ανωτέρω ΔΕΚΑ αρχάς! Πιστεύομε ότι η αλλαγή δύναται να συμβή μόνον με ΑΓΩΝΑΣ ΛΑΪΚΟΥΣ!!!
ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ, ΑΣ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΩΜΕ ΣΑΦΩΣ !!!  ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ και μάλιστα διά λόγους σαφείς όπως πολύ ορθώς αναλύει εις άρθρον του ο κ. ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΑΛΟΓΛΟΥ (5/12/2011 -- capital.gr) υπό τον τίτλον «ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ»:

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ !!!

Όσο περισσότερο αντέχουμε την μιζέρια και την εξαθλίωση που μας περιβάλλει τόσο καλύτερα εξυπηρετούνται τα σχέδια όλων εκείνων που έχουν να κερδίσουν από την κατάντια μας αυτή. Δανειστές, Έλληνες πολιτικοί όλου του φάσματος, κρατικοδίαιτοι, και ύποπτοι «κεφαλαιούχοι» έχουν τώρα κοινή επιδίωξη. Να κερδίσουν χρόνο για να ανασυνταχθούν ασελγώντας αργότερα στο κουφάρι της Ελλάδας.

Οι δανειστές πρώτοι απ΄ όλους δεν βλέπουν κανένα λόγο να μας σώσουν όσο έχουν στα χέρια τους την διαχείριση της οικονομίας και την εθνική κυριαρχία για μεταρρυθμίσεις και ριζικές κοινωνικές ανακατατάξεις. Κερδίζοντας χρόνο θα δουν τι τελικά θα κάνουν με την ασήμαντη (γι΄ αυτούς) Ελλάδα όταν αναμορφώσουν τον ευρωπαϊκό οικονομικό χάρτη. Μέχρι τότε θα μας έχουν σβήσει παντελώς από την ευρωπαϊκή μεταποιητική και εμπορική γεωγραφία.

Τα περί εξαγωγών και εξωστρέφειας της εθνικής παραγωγής είναι ελαφρώς αστεία και επειδή συνδέονται μόνο με κλαδικά επιχειρηματικά αιτήματα θα έχουν σύντομα και ημερομηνία λήξεως.

Το επόμενο σκέλος που θα σβήσει θα είναι η ενεργειακή Ελλάδα που βρίσκεται ήδη στο περιθώριο των ανακατατάξεων της ενεργειακής ζώνης της Ανατολικής Ευρώπης, των Βαλκανίων και της ευρύτερης περιοχής των χωρών του Ευξείνου Πόντου. Άλλωστε οι  γνωστές εγχώριες πολιτικές «φούσκες»  των κυβερνήσεων από τον κ. Κ. Σημίτη μέχρι και σήμερα για τον δήθεν ρόλο της Ελλάδος στις ενεργειακές ανακατατάξεις έχουν ήδη σκάσει . Και θα εξαφανιστούν τελείως όταν η ΔΕΗ, η ΔΕΠΑ και τα ακόμη ελεγχόμενα, έμμεσα, από το κράτος διυλιστήρια θα αλλάξουν χέρια. Με ταχύτατες μάλιστα διαδικασίες. Όταν φθάσει ή ώρα της αποκρατικοποίησης, με ρυθμό πολυβόλου, τότε θα αντιληφθούμε ότι ο αφανισμός της Ελλάδας και από τον ενεργειακό χάρτη της Ευρώπης ήταν προσχεδιασμένος τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την Ευρώπη πριν από το 2000. Απλώς μας άφησαν να νομίζουμε ότι έχουμε ρόλο στις ευρωπαϊκές ενεργειακές μπίζνες και τα σχέδια για τις χώρες που πραγματικά θα αναλάβουν ρόλο όπως, για παράδειγμα, η Τουρκία.

Οι πολιτικοί του σημερινού πολιτικού φάσματος θέλουν επίσης χρόνο για να ανασυνταχθούν και να επανακάμψουν ως «Σωτήρες» του έθνους και των σκληρά δοκιμαζόμενων Ελλήνων...  Όσο δεν βρίσκουν τα πρόσωπα, τα σχήματα και ιδίως την ιδεολογία που θα καλύψει την «σταυροφορία» σωτηρίας της χώρας... τόσο θα χρειάζονται χρόνο και συνεπώς θα πρέπει να συντηρούν την σημερινή μιζέρια για να μεγαλώνει η αγανάκτηση και η προσδοκία των χαχόλων (έτσι μας βλέπουν) ψηφοφόρων. Συνεπώς και οι πολιτικοί δεν έχουν ούτε την άδεια (από τους δανειστές) ούτε την δυνατότητα, λόγω των δικών τους επαγγελματικών προβλημάτων, να μας σώσουν.  Άρα και αυτοί συνεχίζοντας το παρατράγουδο των υποχρεώσεών μας προς τους δανειστές θα γονατίζουν τους φορολογούμενους και όποιον μπορεί ακόμη να σηκώσει κεφάλι.

Οι «κεφαλαιούχοι» και οι «επενδυτές διαχειριστές» των κεφαλαίων εκείνων που παίζουν χοντρά το παιχνίδι της δραχμής θα συνεχίζουν να τζογάρουν με την ψυχολογία των πανικοβλημένων καταθετών για να αδυνατίζουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα και να διασφαλίζουν την συνέχιση της κακομοιριάς και της εξαθλίωσης στην χώρα. Συνεπώς και αυτοί κερδίζουν όσο δεν διακρίνεται σωτηρία του τόπου.

Οι επιχειρηματίες κρατικοδίαιτοι και μη όλων των τομέων της οικονομίας θέλουν επίσης χρόνο για να ολοκληρώσουν της προϋποθέσεις εφαρμογής μιας εργασιακής πολιτικής χωρίς όρια, χωρίς οροφές, χωρίς συλλογικότητα και πάνω απ΄ όλα χωρίς ωράρια, αντιρρήσεις και αντιδράσεις. Η εξίσωση μισθών και ημερομισθίων σε εκείνα της Βουλγαρίας και αργότερα της Τουρκίας στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της εθνικής παραγωγής είναι θέμα χρόνου.

Και αυτόν τον χρόνο επιδιώκουν και οι επιχειρηματικές τάξεις που δεν έχουν κανένα λόγο να βάλουν τα κεφάλαιά τους για να σώσουν ακόμη και τις επιχειρήσεις τους. Αν βρεθεί κράτος και κυβέρνηση που θα θελήσει να σώσει τις επιχειρήσεις τους με προνομιακές χρηματοδοτήσεις προκειμένου να σωθούν οι τελευταίες θέσεις εργασίας έχει καλώς. Διαφορετικά τα δικά τους τα κεφάλαια δεν πρόκειται να θυσιαστούν στον αγώνα για την διάσωση του τόπου.

Χρόνο θέλουν ακόμη και οι επαγγελματίες συνδικαλιστές κυρίως των κρατικών συντεχνιών για να ανασχεδιάσουν την «αγωνιστικότητα» τους και να πείσουν τους αφανισμένους οικονομικά εργαζόμενους και τους ανέργους ότι είναι χρήσιμοι και στο μέλλον παρά την αποκάλυψη τους καταστρεπτικού τους ρόλου σε όλα τα επίπεδα.

Χρόνο θέλουν ακόμη και αυτοί που περιμένουν να αγοράσουν την κρατική περιουσία με το γνωστό «σύστημα αξιοποίησης» μιας και η σημερινή κυβέρνηση είναι προσωρινή και δεν μπορεί να οδηγηθεί σε ριζοσπαστικές αποφάσεις «σωτηρίας του έθνους».

Αυτόν τον ρόλο τον περιμένουν από την (βεβαία) συγκυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές όποτε και αν γίνουν.

Άρα ούτε αυτοί οι « επενδυτές» είναι αποφασισμένοι να μας σώσουν τώρα και να χάσουν έτσι τα βέβαια κέρδη που θα τους εξασφαλισθούν μετά τις εκλογές.

Με δεδομένες όλες αυτές τις επιδιώξεις και τους στόχους, δανειστών, πολιτικών, «κεφαλαιούχων», «επενδυτών» και εργοδοτών κανείς δεν μπορεί να περιμένει κινήσεις σωτηρίας αλλά μόνο σχεδιασμούς για την δική τους οικονομική σωτηρία... george.kraloglou@capital.gr

Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ ΔΙΑ ΤΟΝ κ. ΠΑΠΑΔΗΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΝ

 Μας ερωτούν διά τοπώς βλέπομε τη νέα Κυβέρνησι (ΟΧΙ την πολιτικήν της, περί αυτού περαιτέρω, αλλά την Κυβέρνησι καθαυτήν)! Αντί άλλης απαντήσεως θα αναδημοσιεύσωμε κείμενον του κ. Χρ. Γιανναρά από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, με του οποίου τας απόψεις συμφωνούμε:

««H εμφάνιση του κ. Λουκά Παπαδήμου, το παρουσιαστικό του, γέννησε θετικές ψυχολογικές αντιδράσεις. «Tο πρόσωπο είναι σπαθί» έλεγε ο λαός μας, όταν ακόμα μιλούσε τα ελληνικά των μανάδων μας (και όχι της τηλεόρασης ή του πασοκικού σχολείου). Eίδαμε μπροστά μας έναν άνθρωπο ήρεμο, ευπρεπή, απροσποίητο, δίχως το άγχος να κερδίσει τις εντυπώσεις. Oλοκάθαρο βλέμμα, «αέρας» απλότητας, σοβαρότητας, σύνεσης. Kαι ο λόγος του λιτός, καίριος, σαφής. H παρουσία του Λουκά Παπαδήμου στην προεδρία της κυβέρνησης γέννησε εμπιστοσύνη, επομένως και ελπίδα.
Aλλά η κρατική εγρήγορση των πολιτών δεν έχει περιθώρια να χαλαρώσει: Στον κ. Παπαδήμο δεν ανατέθηκε η, προσωρινή έστω, διακυβέρνηση της χώρας με επιτελείο της δικής του επιλογής και ευθύνης (όπως έγινε στην Iταλία με τον κ. Mάριο Mόντι). Δεν του ζητήθηκε να επιλέξει το επιτελείο του ο ίδιος, έστω και από το πολιτικό προσωπικό των τριών κομμάτων που συναίνεσαν στο πρόσωπό του. O κ. Παπαδήμος πρέπει να κυβερνήσει τη χώρα με μια δεδομένη, καθορισμένη από τα κόμματα υδροκεφαλική κυβέρνηση, συγκροτημένη από πρόσωπα που στη συνείδηση των πολιτών ταυτίζονται με την αποτυχία του πολιτικού συστήματος στην Eλλάδα, την ευτέλεια, την ανικανότητα, την κραυγαλέα φαυλότητα.
Oι κομματικές ηγεσίες το έδειξαν φανερά, δεν ήθελαν την πρωθυπουργία Παπαδήμου: O ολίγιστος των Παπανδρέου προσπάθησε, επί τρεις ημέρες, να παρακάμψει το όνομά του, που από την πρώτη στιγμή αυτονόητα και επιτεταμένα προβαλλόταν, χρησιμοποιώντας ακόμα και ασύστολα ψεύδη. Yποχρεώθηκε να συναινέσει μόνο με την εκβιαστική απειλή των πενήντα βουλευτών του, που έφριξαν από την καταληκτική επιλογή του και τον διασυρμό που προμήνυε. O δε κ. Σαμαράς, δίχως τον παραμικρό δισταγμό, τόλμησε τη δήλωση που θα τον συνοδεύει εσαεί σαν μέτρο των ποιοτικών του εκτιμήσεων: «Tι Παπαδήμος, τι Πετσάλνικος»!
Kαι οι δύο αρχηγοί, ήταν περισσότερο από φανερό, έτρεμαν τη σύγκριση. Στο πρόσωπο του Παπαδήμου οι πολίτες θα ψηλαφούσαν το μέτρο για να πιστοποιήσουν: ποιος είναι ηγέτης και ποιος κνώδαλο, ποιον μπορούν να εμπιστεύονται και ποιον πρέπει να αποφεύγουν σαν θλιβερή ή κωμική ολιγότητα. Aν άφηναν τον Παπαδήμο να σχηματίσει κυβέρνηση με δικούς του επιτελείς (έστω μεταβατική), ύστερα από κάποιους μήνες το πολιτικό σκηνικό ίσως να ήταν εντελώς άλλο από το σημερινό: τα ώς τώρα κόμματα να είχαν θαφτεί, οριστικά και αμετάκλητα, στο «χρονοντούλαπο της Iστορίας».

Oμως ο Παπαδήμος δέχθηκε, άνευ όρων, να ηγηθεί σε έναν ευτελισμένο συρφετό αποτυχημένων, να πρωθυπουργεύσει σε μια κυβέρνηση - δειγματολόγιο ή κουρελού συμβόλων της ανυποληψίας, της περίτρανα αποδεδειγμένης ανικανότητας, της αρρωστημένα προκλητικής αναίδειας και θρασύτητας, της χιλιομαρτυρημένης φαυλότητας. Δέχθηκε, άνευ όρων, να ταυτίσει το όνομά του με ανθρώπους που δεν τολμούν να ξεμυτίσουν σε δημόσιο χώρο, γιατί ξέρουν με ποιες πρακτικές αποδοκιμασίας τους περιμένει η οργή και η αηδία των πολιτών. 

Γιατί το έκανε αυτό ο Παπαδήμος, γιατί αποδέχθηκε την άνευ όρων πρωθυπουργία;
H απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι αντικείμενο κυρίως λογικής και πολιτικής ανάλυσης και δευτερευόντως ψυχολογικής βυθοσκόπησης του κ. Παπαδήμου. Tρία τινά μοιάζει πιθανό να συμβαίνουν:

Tο πρώτο, ότι ο κ. Παπαδήμος αποδέχθηκε συνειδητά τον πολύ περιορισμένο (χρονικά και ως προς το πεδίο ευθυνών) ρόλο του τεχνοκράτη. Aνέλαβε να διεκπεραιώσει την εκταμίευση της έκτης δόσης του δανείου, να οριοθετήσει τη διαδικασία της εθελοντικής ανταλλαγής των ελληνικών ομολόγων (το PSI plus) και να επιμεληθεί την εφαρμογή των αποφάσεων της Συνόδου Kορυφής της 27ης Oκτωβρίου. Aυτή τη μαστορική ξέρει, αυτήν θα ασκήσει, και μετά θα γυρίσει στο σπίτι του. Παρεμπιπτόντως θα επιβλέψει και τη διενέργεια εκλογών – κάτι που θα μπορούσε να κάνει ακόμα και ο κ. Πετσάλνικος. Θα ελέγχει και θα συντονίζει τα υπουργεία της κυβέρνησης μόνο ως προς την εμπλοκή τους στις τρεις συγκεκριμένες αποστολές που του ανατέθηκαν. Δεν θέλει να έχει την παραμικρή ανάμειξη με τις εξουσιαστικές φιλοδοξίες του κομματικού υποκόσμου.
Δεύτερο πιθανό ενδεχόμενο: O κ. Παπαδήμος δεν επρόκειτο ποτέ να αναμειχθεί ούτε στο συγκεκριμένο αυτό πεδίο τεχνοκρατικής συνεισφοράς, αν δεν του το ζητούσαν πιεστικά από την Eυρωπαϊκή Kοινότητα, με εγγυήσεις υποστήριξής του, για να αποτραπεί η αποπομπή της πατρίδας του από την E.E. Θεώρησε πατριωτικό του καθήκον να βοηθήσει αδιαφορώντας για τις ταπεινώσεις που θα του επεφύλασσαν οι κομματικές ηγεσίες και κουζίνες.
Tρίτο ενδεχόμενο, το περισσότερο «χλωμό»: O κ. Παπαδήμος πιστεύει στη δυναμική της ποιότητας. Oτι έναν ηγέτη πρόδηλα επαρκή και με θυσιαστική ανιδιοτέλεια ο λαός θα τον λατρέψει. Oτι μπροστά σε αυτή τη δυναμική που έχει από μόνη της η ποιότητα, κάποτε (όχι πάντοτε) καταρρέουν από μόνες τους και οι πιο θωρακισμένες αντιστάσεις της ανικανότητας και της φαυλότητας. Hδη η ανικανότητα και η φαυλότητα έχουν στήσει μια χάρτινη κυβέρνηση – τη συγκρότησαν οι κομματάρχες μόνο για να μοιράσουν μπουναμάδες στα παραπαίδια τους. Σε κάθε υπουργείο πληθωρισμός από παραπαίδια, έτσι, για να γλείψουν λίγους μήνες το κόκαλο. O κ. Παπαδήμος ποντάρει, λέει η «ωχρή» εκδοχή, στη διαφορά που ενσαρκώνει από όλο αυτό το ανθρώπινο υλικό: Mιλάει διαφορετική γλώσσα, σκέπτεται με διαφορετική λογική, ενεργεί με διαφορετικό ήθος, έχει στόχους διαφορετικούς. Kυρίως, είναι υγιής ψυχικά, απρόσβλητος από την παράνοια της εξουσιολαγνείας των κομματανθρώπων και τη συνακόλουθη απώλεια επαφής με την πραγματικότητα. Aυτή η διαφορετικότητα θα τον επιβάλει. Oταν λήξει η θητεία του, θα είναι αδιανόητη η απομάκρυνσή του από την πρωθυπουργία. Eστω και χωρίς να φτιάξει κόμμα, το όνομά του θα το γράφουν οι πολίτες σε ένα χαρτί και θα το ρίχνουν στην κάλπη.»»

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΗΜΕΡΟΝ

 Αντί ιδικής μας αναλύσεως της σημερινής καταστάσεως, αποαπώμεν απο τό άρθρον στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ που έγραψε ο κ. ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗΣ Καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο King's College του Λονδίνου, υπό τον τίτλον «Αγορές - Ε.Ε. - μνημνονιακό μπλοκ: το νέο τρίγωνο της ανωμαλίας»

Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;» λέγεται ότι αναφώνησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στη συγκυρία της υπόθεσης Λαμπράκη.[….]
Το ίδιο ερώτημα τίθεται προφανώς και σήμερα και η απάντηση συνίσταται και πάλι σε ένα τρίγωνο πολιτικής ανωμαλίας. Ενα τρίγωνο νέου τύπου, που οι πλευρές του αποτελούνται από τις ονομαζόμενες «αγορές», δηλαδή το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, την Ε.Ε., και πιο συγκεκριμένα το γαλλογερμανικό διευθυντήριο, και το εγχώριο μνημονιακό μπλοκ, δηλαδή τη συμμαχία οικονομικών συμφερόντων και πολιτικής ελίτ που ανέλαβε να φέρει σε πέρας ένα αδιανόητο μέχρι πρότινος έργο κοινωνικής κατεδάφισης και νεοαποικιακής υποδούλωσης της χώρας.

Η δημοκρατία και πάλι στο απόσπασμα, λοιπόν, με εναρκτήριες πράξεις το μνημονίο και την υποταγή στην τρόικα. Με τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών περάσαμε όμως σε ένα άλλο, ανώτερο στάδιο αυτής της διαδικασίας, που δεν μπορεί παρά να χαρακτηρισθεί «λευκό πραξικόπημα» ή πραξικόπημα με κοινοβουλευτικό μανδύα. Γιατί τι άλλο είναι ο τρόπος με τον οποίο τορπιλίστηκε από τα χρηματιστήρια και τους γαλλογερμανούς ηγεμόνες της Ε.Ε. η πρόταση ΓΑΠ για δημοψήφισμα, και ταπεινώθηκε με πρωτοφανή τρόπο ο ίδιος; Σε τι διαφορετικό παραπέμπει το παρασκηνιακό όργιο που προηγήθηκε του σχηματισμού της υπαγορευμένης από τα διεθνή και εγχώρια εξωθεσμικά κέντρα ενιαίας κυβέρνησης των μνημονιακών δυνάμεων; Δεν είναι απολύτως προφανές ότι οι απαιτήσεις που εκφράζουν με τον πιο ανοιχτό τρόπο οι Μέρκελ, Σαρκοζί, Ολι Ρεν και λοιποί ταιριάζουν μόνο σε χώρες όπου και τυπικά έχει καταλυθεί κάθε έννοια εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας;

Η ύπαρξη μιας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, και μάλιστα συντριπτικής, πρόθυμης να στηρίξει ένα τέτοιο εξάμβλωμα δεν αίρει σε τίποτε το γεγονός ότι αυτή η δήθεν «εθνική» κυβέρνηση στερείται της στοιχειώδους δημοκρατικής νομιμοποίησης. Και όμως ετοιμάζεται να εκτελέσει αποφάσεις που θα δεσμεύουν τη χώρα για δεκαετίες και θα τη θέσουν σε μετωπική σύγκρουση με μια κοινωνία σε εξεγερτικό αναβρασμό. Η συντελούμενη ανατροπή συνιστά συνεπώς κάτι βαθύτερο από μια προσωρινού χαρακτήρα διακοπή της «δημοκρατικής ομαλότητας». Στην ουσία πρόκειται για την απαρχή μιας μετάλλαξης προς ένα «μεταδημοκρατικό» καθεστώς όπου οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες επιβιώνουν ως απλή πρόσοψη. Στόχος είναι να περάσει η διαχείριση της εξουσίας στα χέρια ενός πολιτικού προσωπικού αυτονομημένου από κάθε κομματική και κοινωνική βάση αλλά απευθείας συνδεδεμένου με τα κυρίαρχα επιχειρηματικά συμφερόντα και απόλυτα πειθήνιου στις εντολές του ευρωπαϊκού κέντρου.

Το κρίσιμο ερώτημα βέβαια είναι τι μπορούν να κάνουν άμεσα οι δυνάμεις που αντιστέκονται σ' αυτή την εξέλιξη, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς.
Ας μην το κρύβουμε, ο πήχης είναι πολύ ψηλά. Ολες οι κουβέντες για περιορισμό της ισχύος των αγορών και έλεγχο της οικονομίας από την πολιτική θα παραμένουν κενές περιεχομένου όσο δεν προτείνουν συγκεκριμένους τρόπους αντιμετώπισης της κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των πολιτικών μορφών με τις οποίες εκφράζεται. Σε ό,τι μας αφορά πιο άμεσα, αυτό σημαίνει κατ' αρχάς αμφισβήτηση του δημόσιου χρέους και ρήξη με την ευρωζώνη και, εντέλει, με την ίδια την Ε.Ε. Για να το πούμε διαφορετικά, καμιά δημοκρατική και κοινωνικά βιώσιμη λύση δεν είναι ρεαλιστική εντός των σημερινών πλαισίων. Καμιά δημοκρατική τομή δεν μπορεί να υλοποιηθεί αν δεν φύγει η θηλιά του δημόσιου χρέους και της συμμετοχής στην ευρωζώνη. Αυτό σημαίνει αθέτηση πληρωμών με πρωτοβουλία του δανειζόμενου, που αλλάζει το συσχετισμό και επιτρέπει την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με στόχο τη διαγραφή του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους του, και όχι επιφανειακά κουρέματα που διαιωνίζουν τη μνημονιακή λεηλασία όπως αυτά που προβλέπουν οι καταστροφικές συμφωνίες της 27ης Οκτωβρίου. Αυτό σημαίνει επίσης ανάκτηση της δυνατότητας εθνικής νομισματικής πολιτικής, σε κοινωνική κατεύθυνση, και έξοδο από το ευρώ, που δεν είναι παρά μια παγίδα φτιαγμένη στα μέτρα των μεγάλων επιχειρήσεων και των τραπεζών και ειδικότερα των γερμανικών. Το τελευταίο όπλο που έχει μείνει σήμερα στο κλονιζόμενο σύστημα είναι ο φόβος που δημιουργεί σε ευρεία λαϊκά στρώματα η έξοδος από το ευρώ, η οποία παρουσιάζεται ως συντέλεια του κόσμου. Αυτό που παραλείπεται όμως είναι ότι ούτως ή άλλως η ελληνική κοινωνία καλείται να αποχαιρετήσει το φρούδο όνειρο μιας ισότιμης συμμετοχής στο κλαμπ των ισχυρών και των πλούσιων δήθεν «εταίρων». Η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος, τη στιγμή που το ευρωπαϊκό οικοδόμημα κλονίζεται συθέμελα, μπορεί αντίθετα να αποτελέσει την αρχή μιας διαφορετικής και απελευθερωτικής πορείας για τη χώρα, αλλά και για όλη την Ευρώπη, στους αντίποδες του αντιδημοκρατικού και αντικοινωνικού τερατουργήματος που ακούει στο όνομα «Ευρωπαϊκή Ενωση».

 ****

Σήμερον τι συμβαίνει λοιπόν ? Σήμερον ζώμεν την καθαυτό ΠΟΛΙΤΙΚΗΝ ΑΝΩΜΑΛΙΑΝ!
Εδημιουργήθη μια Κυβέρνησις που ΔΕΝ ειναι οπωσδήποτε προϊόν, ούτε νωπής λαϊκής εντολής, ούτε είναι δυνατόν να λεχθή ότι υπηρετεί την καλώς νοουμένην εθνικήν κυριαρχίαν! Αντιθέτως είναι μία Κυβέρνησις η οποία πρόκειται να επικυρώση την συμφωνίαν της 27ης Οκτωβρίου η οποία καθορίζει το μέλλον του Ελληνισμού δια μία 10ετία, εως το 2020, επισήμως, κατ' αυτούς! Η κυβέρνησις αυτή ονομάζεται "μεταβατική", 'υπηρεσιακή", "εθνικής σωτηρίας" ή οπως αλλως επιθυμείτε, ΟΜΩΣ, μια ειναι η ουσία, ΘΑ ΚΑΘΟΡΙΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗΝ ΤΗΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΔΙΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 10 ΕΤΗ ή δια να είμεθα ειλικρινείς, ΔΙΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 80 ή 100 (οπως προβλέπουν οι ουδέτεροι και νουνεχείς οικονομολόγοι)!!!
Κατόπιν, μας είπαν, θα γίνουν εκλογές! Και τι θα γίνη τότε ? ΤΟΤΕ θα ψηφισθη μια νέα κυβέρνησις που θα είναι ΤΩ ΟΝΤΙ "υπηρεσιακή", καθότι αυτή και οι επόμενές της θα εκτελούν απλώς και με τρόπον αυστηρώς "υπηρεσιακόν" την συμφωνίαν της 27ης Οκτωβρίου !!! Πολιτική ανωμαλία ή Τραγέλαφος ? Διαλέξατε !
[ΟΜΩΣ, ας μην είμεθα εις όλα απαισιόδοξοι, κάτι καλόν (βελτιώσεις "στα σημεία") μπορεί και τώρα ακόμη να προκύψη απο την νέαν κυβέρνησιν! Εμείς θεωρούμε θετικόν και ευοίωνον το γεγονός ότι εις αυτήν συμμετέχουν ως υπουργοί οι ΔΥΟ κατα την γνώμην μας καλύτεροι και με τας ορθωτέρας γνώμας, βουλευταί της σημερινής Βουλής των Ελλήνων, οι κκ. Άδωνις Γεωργιάδης και Μάκης Βορίδης, τους οποίους και συγχαίρομε και στους οποίους ευχόμεθα κάθε επιτυχίαν εις το έργον των!]

ΕΜΕΙΣ επιμένομε εις την ανάδειξιν νέων και λαϊκών δυνάμεων και μιάς νέας πολιτικής!
ΕΜΕΙΣ ΠΙΣΤΕΥΟΜΕ οτι με την προαναφερθείσαν ορθήν πολιτικήν η ΠΛΗΡΗΣ ανάκαμψις του Ελληνισμού ΔΕΝ απαιτει ουτε μια 10ετία, ουτε μία 100ετία! ΑΠΑΙΤΕΙ ΜΟΝΟΝ ΜΙΑΝ ΗΜΕΡΑΝ ΟΡΘΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ !!!