Γ. Παπαχρήστου - Επιστροφή στα πέτρινα χρόνια

 Επιστροφή στα πέτρινα χρόνια

Του Γιώργου Χρ. Παπαχρήστου

Δημοσίευση: 11 Φεβ. 2012 20:00

 

Για να είμαι ειλικρινής, ήμουν εξ αρχής υπέρ της επιβολής μέτρων και κανόνων εξορθολογισμού μιας κοινωνίας η οποία είχε εθιστεί στην καλοπέραση, τον ωχαδερφισμό και τη διαφθορά. Πίστευα ότι κάτι πρέπει να γίνει προκειμένου να συμμαζευτεί κάπως το πράγμα, διότι δεν είναι δυνατόν να επιζήσει μια χώρα που παράγει 5 και καταναλώνει 105. Οτι δεν μπορεί να υπάρξει οικονομικά όταν δεν παράγει τίποτε, συντηρεί στρατιές δημοσίων υπαλλήλων και εισάγει τα πάντα. Θεωρούσα μάλιστα την κρίση ευκαιρία για να γίνουν πέντε πράγματα σε αυτό τον τόπο που δομήθηκε άναρχα, αφέθηκε να ξεχειλώσει προς κάθε κατεύθυνση και έμαθε και τους πολίτες του να μη σέβονται τίποτε, να μην αναγνωρίζουν καμιά αξία και να μη δέχονται το αυτονόητο, ότι αν δεν συνεισφέρεις στον κρατικό κορβανά και μονίμως, σταθερά και παρατεταμένα φοροδιαφεύγεις, δεν μπορείς να απαιτείς από την Πολιτεία να σου προσφέρει δωρεάν υγεία, παιδεία, υποδομές, ασφάλεια. Τη λέω την «αμαρτία» μου, αυτά πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω. Αλλά...

 

Με το πιστόλι στον κρόταφο

 

Αλλά όλα έχουν ένα όριο, βρε αδερφέ! Ολα. Αν έχουμε προβλήματα ως κοινωνία και ως λαός - που έχουμε, κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει, εκτός κι αν έχει μονίμως χωμένο το κεφάλι στην άμμο - να καθήσουμε να τα λύσουμε μόνοι μας. Οχι με το πιστόλι στον κρόταφο και όχι με τον σουγιά στα πλευρά. Γιατί αν συμβαίνει αυτό, στην πρώτη ευκαιρία ο άλλος θα την κάνει και θα έχει και δίκιο. Και λυπάμαι που το λέω - γιατί ήμουν από αυτούς που στήριξαν τον Γιώργο εξαρχής πιστεύοντας ότι είναι ορθή η πολιτική που ακολουθεί - αυτό που συμβαίνει τώρα, είναι όχι απλώς να προσπαθείς να φέρεις στον ίσιο δρόμο κάποιον με το πιστόλι στον κρόταφο, αλλά παράλληλα να τον έχεις δεμένο πισθάγκωνα και κρεμασμένο σε ένα δένδρο. Ε, αυτό δεν γίνεται. Ο,τι (μας) συμβαίνει, οι οικονομολόγοι το ονομάζουν «βίαιη προσαρμογή». Εγώ το περιγράφω όπως προηγουμένως. Και επιμένω. Οπως επιμένω και στο ότι κανείς ξένος δεν μπορεί να λύσει τα δικά μας προβλήματα. Οσες φορές αυτό επιχειρήθηκε, μόνο δάκρυα, αίμα και πόνο προκάλεσε.

 

Στοιχειώνει τα όνειρά μας

 

Εδώ τώρα, για να διασωθεί η χώρα κάνουμε κωλοτούμπες στον καθένα δανειστή και εκείνος έρχεται και επιβάλλει μια συνταγή, η οποία μπορεί μεν να έχει εφαρμοστεί αλλού και να είχε αποτέλεσμα (αν και πολύ αμφιβάλλω), εδώ όμως πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη τις ιδιαιτερότητες και τις ιδιομορφίες των ελληνικών συνθηκών. Η κυρία Μέρκελ, αυτός ο «άγγελος» που στοιχειώνει τα όνειρά μας, μπορεί στη Γερμανία να εφάρμοζε άνετα ό,τι απαιτεί να κάνουμε εμείς μέσα σε μια νύχτα, αλλά εμείς είμαστε «άλλοι». Κι από αλλού. Δεν είμαστε ίδιοι (με τους Γερμανούς) και - το βεβαιώνω - δεν θα γίνουμε ποτέ! Ασε που δεν θέλουμε κιόλας. Αυτά όλα που απαίτησε και όσα άλλα που μας τα κοπανάει στα μούτρα ότι δεν υλοποιήσαμε, δύσκολα μπορεί να υλοποιηθούν. Ή, να το πω καλύτερα, αν υλοποιηθούν θα οδηγήσουν τον τόπο στα πιο πέτρινα χρόνια που γνώρισε εδώ και πολλές δεκαετίες. Αυτό το καταλαβαίνουν, ναι ή όχι, οι δανειστές μας;

 

Δεν δίνω δεκάρα για Μέρκελ και Σαρκοζί

 

Δεν είμαι πολύ βέβαιος, πρέπει να ομολογήσω. Εκείνοι συμπεριφέρονται σαν όλους τους δανειστές - καμιά διαφορά δεν έχει αν είναι χώρες, τράπεζες ή επενδυτικοί όμιλοι. Λειτουργούν σαν τον γείτονα που σου δάνεισε πέντε δεκάρες και από την επόμενη στιγμή το μόνο που τον απασχολεί είναι το πότε θα τα πάρει πίσω. Αυτοί, λοιπόν, για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι πότε θα πάρουν τα λεφτά τους. Δεν είδατε εκείνον τον Σαρκοζί πώς το ξεφούρνισε; Τα λεφτά που θα πάρουμε με τη νέα δανειακή σύμβαση, τα 130 δισ. ευρώ, θα πάνε σε ένα ταμείο από το οποίο θα ξεπληρώνονται τα τοκοχρεολύσια. Ούτε για επενδύσεις ούτε για το κοινωνικό κράτος. Δηλαδή, οι τύποι θα μας δανείσουν για να τους ξεπληρώσουμε όσα τους χρωστάμε! Λυπάμαι, αλλά εμένα δεν μου αρέσουν αυτά κι αν είναι να παίρνουμε όλα αυτά τα μέτρα για να διασωθούν οι γαλλικές και οι γερμανικές τράπεζες - συγγνώμη που θα το πω - μη σώσουν και σωθούν! Δεν δίνω δεκάρα. Οπως δεν δίνω δεκάρα για το πολιτικό μέλλον του Σαρκοζί και της Ανγκελα.

 

Εκλογές αμέσως να τελειώνουμε

 

Και εδώ, τι γίνεται; Εδώ, έτσι όπως εξελίσσεται το πράγμα, και μπροστά στον κίνδυνο να έχουμε στην επόμενη Βουλή δέκα κόμματα τα οποία θα ασκούνται στον πετροπόλεμο μεταξύ τους, καλύτερα να γίνουν τώρα, αμέσως, οι εκλογές και να τελειώνουμε. Να πάρει όσα είναι να πάρει η Νέα Δημοκρατία, να μαζέψει και το ΠΑΣΟΚ τα κουρέλια του και να ξανακάνουν έναν «Παπαδήμο» πρωθυπουργό (δεν λέω τον ίδιο, γιατί υπάρχει θέμα), να δούμε πώς θα πορευτούμε στη συνέχεια. Αλλά αυτή η ιστορία με την παράταση της διακυβέρνησης είναι μια ανόητη προσπάθεια να συντηρηθεί με τεχνητά μέσα ένα μόρφωμα που δεν υπάρχει πια - δεν ζει, πώς να το πω. Εκλογές, τώρα, να κάνουμε ταμείο και μετά βλέπουμε. Ετσι κι αλλιώς, είμαστε χωμένοι ώς τον λαιμό στον βούρκο. Οι εκλογές θα μας πειράξουν; Μην τρελαθούμε τελείως...

Να μας μιλήσουν με ειλικρίνεια

Εμένα αυτό που με ενόχλησε περισσότερο σε σχέση με τη νέα επώδυνη συμφωνία με την τρόικα είναι το γεγονός ότι κανείς δεν βγήκε να εξηγήσει στον ελληνικό λαό τι θα του συμβεί. Ή τι θα του συνέβαινε χωρίς αυτή. Τι θα σήμαινε για τον λαό μια χρεοκοπία. Από διαρροές μάθαμε τι μας βρήκε, και τι θα καθορίσει τη ζωή μας, και τη ζωή των παιδιών μας για πολλά χρόνια ακόμη. Ούτε ο Πρωθυπουργός, ούτε οι πολιτικοί αρχηγοί αποτόλμησαν μια δημόσια εξήγηση με πραγματικά στοιχεία, αλλά και γεγονότα, προς τους πολίτες. Περιορίστηκαν σε γενικόλογες αναφορές περί «παλεύω» και περί αποτροπής της «επανάστασης» στην Ευρώπη. Ενώ θα έπρεπε, πιστεύω εγώ, να οργανώσουν μια κοινή συνέντευξη Τύπου, ο Παπαδήμος και οι τρεις αρχηγοί, και να μιλήσουν με ειλικρίνεια για όλα. Για όλα όμως. Και για τους εκβιασμούς, και για την πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από τη νέα δανειακή σύμβαση. Οχι τα «σωθήκαμε» κι αυτά όλα τα παραμύθια, που δεν τα πιστεύει κανείς πια... 

 

------------------------------------------

ΒΛΕΠΩ Σ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ (ΜΕ ΧΑΡΑ) ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΠΛΕΥΣΕΩΣ ΠΡΟΣ ΣΑΦΩΣ ΟΡΘΟΤΕΡΕΣ ΘΕΣΕΙΣ

-----------------------------------------