Η αστυνομική πλευρά της ληστείας μετά φόνου στην Πάρο , οι λεπτομέρειές της , οι φωτογραφίες των μεταμφιεσμένων δραστών, τα σπίτια που χρησιμοποιούσαν, ο τρόπος διαφυγής τους από το νησί, τα αποκαλυπτήρια των κατηγορουμένων, όλα μαζί είναι αλήθεια ότι προκαλούν το ενδιαφέρον του πλήθους.
Ωστόσο,επισκιάζουν τον παραλογισμό της πράξης ,την θρασύτητα και τον κυνισμό της δράσης και βεβαίως δεν αναδεικνύουν το φαινόμενο της ακραίας επιλογής που κάνουν τόσο νέοι άνθρωποι,οι οποίοι δηλώνουν ή καμώνονται πως είναι «κοινωνικοί αγωνιστές» και υποτίθεται ότι δρουν εκκινώντας από πολιτικές και ιδεολογικές αφετηρίες.
Κι άλλοτε έχουν υπάρξει διεθνώς αναρχικοί, αντιεξουσιαστές , μηδενιστές , οι οποίοι επέλεξαν τη βία και την κλοπή ως μέσο χρηματοδότησης της δράσης τους ή και της προσωπικής επιβίωσής τους ακόμη, αλλά πάντα υπήρχε κάποιο αξιακό υπόστρωμα , μια βάση υποτυπωδών αρχών έστω σεβασμού της ανθρώπινης ζωής, οι οποίες προσέδιδαν κάποιο χαρακτήρα ακόμη και σε ακραίες πράξεις και ενέργειες.
Στην νεότερη ελληνική περίπτωση τέτοιας ακραίας πολιτικής δράσης νιώθει ο καθείς πως δεν υπάρχει τίποτε που να συνέχει τα πρόσωπα, παρά μόνο ένας απίστευτος πρωτογονισμός, αποτέλεσμα ενός μίγματος ιδεοληπτικού φανατισμού και απόλυτης αμορφωσιάς.
Τα μυαλά είναι εμφανώς καμένα,το θράσος απύθμενο και οι πράξεις αφρόντιστες,έτσι ότι να 'ναι, χωρίς μέτρο και αίσθημα της όποιας ενοχής. Και ευλόγως διερωτάται κανείς πως μας συνέβη αυτή η «εκτροπή» έστω ενός μικρού τμήματος της νιότης.
Από ποιες πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες βγήκαν αυτά τα παιδιά, πώς «κάηκαν» τα μυαλά και τα συναισθήματά τους και μετατράπηκαν σε ψυχρούς και ανέκφραστους φονιάδες; Θέλει αναζήτηση και μελέτη βαθιά το φαινόμενο.Οι απαντήσεις ούτε απλές είναι ,ούτε εύκολες. Και σίγουρα δεν μπορεί να είναι βεβιασμένες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου