Η ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΖΕΣΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΗ!

ΠΕΝΤΕ ΜΗΝΕΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕΡΑ-ΝΥΚΤΑ ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΜΑΣ, 32 βαθμοί Κελσίου!
-----------------------------------------------------------
http://e-meteolarissa.blogspot.gr

Το καλοκαίρι είναι εδώ ακόμα...

Επιμέλεια: Πανάκογλου  Βασίλειος

ΔΕΥΤΈΡΑ, 24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΊΟΥ 2012

Στην νέα εβδομάδα η θερμοκρασία θα ανεβαίνει σταδιακά και την Πέμπτη και Παρασκευή θα φτάσει τους 34-35 βαθμούς Κελσίου στο εσωτερικό της Θεσσαλικής πεδιάδας ενώ από το Σαββατοκύριακο και μετά θα παρουσιάσει μικρή πτώση χωρίς βέβαια να πέφτει η μέγιστη κάτω από τους 30 βαθμούς Κελσίου. Κατά τα άλλα πλήρη ηλιοφάνεια θα σημειώνεται καθώς και λίγες αραιές ομίχλες πλησίον λιμνών και ποταμών τις πολύ πρωινές ώρες. Αυτές οι θερμοκρασίες που θα σημειωθούν δεν είναι πρωτοφανείς μιας και έχουν σημειωθεί ακόμα και 37-38 βαθμοί το τελευταίο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι η μεγάλη διάρκεια που θα συνεχιστεί ακόμα και τις πρώτες ημέρες του Οκτωβρίου.
Θερμοκρασίες άνω των 30 βαθμών να σημειωθούν και σε όλα τα υπόλοιπα πεδινά της ηπειρωτικής χώρας εκτός ίσως από την Θράκη ενώ ευπαθείς στη ζέστη περιοχές της Αιτωλοακαρνανίας της Βοιωτίας της Φθιώτιδας της Αττικής της Αργολίδας και της Ηλείας και Λακωνίας θα σημειώσουν μέχρι και 35 βαθμούς Κελσίου.
Μικρές αποδράσεις στα παραθαλάσσια μέρη είναι επιβεβλημένες και για τους πιο τολμηρούς και κανένα μπάνιο δεν θα ήταν άσχημη ιδέα. Η θερμοκρασία της θάλασσας είναι στους 25-26 βαθμούς στα παράλια της Θεσσαλίας όχι πολύ πιο κάτω από το μέγιστον των 27-28 βαθμών που έφτασε τον Αύγουστο.

---------------------------------------------

Σύνοψη καλοκαιριού 2012- Στατιστικά Μετεωρολογικών σταθμών.

Το φετινό καλοκαίρι τελείωσε και είναι καιρός να κάνουμε μια σύνοψη. Από κάθε πλευρά ήταν άκρως ενδιαφέρον και θερμοκρασιακά αλλά και υετικά. Η σχεδόν πλήρη ξηρασία που επικράτησε σε όλη τη Βαλκανική ήταν ένα σπάνιο και πολύ ανησυχητικό φαινόμενο αφού η ζώνη των βροχών έχει μετακινηθεί χρόνο με τον χρόνο πιο βόρεια. Η βόρεια Ελλάδα σύμφωνα με τα κλιματικά στοιχεία 60ετιας δεν είναι και τόσο άνυδρη τα καλοκαίρια και οι περίοδοι αστάθειας και καταιγίδων είναι συχνό φαινόμενο. Πόσο μάλιστα στα βόρεια Βαλκάνια(Σερβία-Σκόπια-Αλβανία- Ρουμανία-Βουλγαρία) όπου μερικές περιοχές έχουν σημαντικά ποσά υετου το καλοκαίρι σε σχέση με το υπόλοιπο έτος. Φέτος η ζώνη ξηρασίας από το ύψος της Στερεάς που είναι συνήθως μετακινήθηκε ακόμα και πιο βόρεια από το Βελιγράδι!!!.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό ήταν οι συνεχείς θερμές ημέρες με μόνιμο αντικυκλώνας στα 5χιλιομετρα αλλά και στο έδαφος κατά περιόδους καθώς και οι πολύ υψηλές θερμοκρασίες στα 5 χιλιόμετρα που είναι ένας δείκτης για το πόσο θερμό θα είναι το αποτέλεσμα στο έδαφος. Αποφεύχθηκαν οι ακραίες μέγιστες θερμοκρασίες αφού σε όλα τα Βαλκάνια δεν ξεπεράστηκαν οι 43-44 βαθμοί αλλά ήταν πάρα πολλές και θα έλεγα πρωτόγνωρες οι ημέρες με μέγιστη θερμοκρασία άνω των 37 βαθμών!!!

Για την Ελλάδα ειδικότερα ο Ιούνιος σε μεγάλο μέρος της Δυτικής Κεντρικής και Βόρειας Ελλάδας ήταν ο θερμότερος Ιούνιος από το 1955 τουλάχιστον. Ο Ιούλιος ήταν ακόμα πιο ακραίος αφού είναι σε ολόκληρη την Ελλάδα αλλά και μεγάλο μέρος της Βαλκανικής ο θερμότερος από το 1955 και μετά. Τέλος ο Αύγουστος που αρχικά είχε τα φόντα για να γίνει και αυτός ένας ακραία ζεστός μήνας τελικά βρέθηκε λίγο κάτω από τον θερμότερο Αύγουστο από το 1955 που ήταν το 2010. Βέβαια και ο 2ος θερμότερος Αύγουστος εδώ και 60 χρόνια δεν είναι μικρο πράγμα. Έτσι 2 από τους 3 καλοκαιρινούς μήνες βρέθηκαν σε τιμές ρεκόρ ενώ ένας βρέθηκε στη 2η ή 3 η θέση ανάλογα τον σταθμό παρατήρησης. Όπως είναι φυσικό το συνολικό αποτέλεσμα από ένα τέτοιο μείγμα ρεκόρ ήταν να έχουμε επίσημα το θερμότερο καλοκαίρι στην Ελλάδα από το 1955 και μετά και μάλιστα σε περιοχές της Δυτικής Κεντρικής και Βόρειας Ελλάδας με σημαντική απόκλιση από το 2ο θερμότερο!!!

Στον παρακάτω πίνακα φαίνεται η ανάλυση μερικών χαρακτηριστικών σταθμών της χώρα μας που είναι επιρρεπείς στην ζέστη και τις θερμές εισβολές. Η πρώτη στήλη έχει το όνομα του σταθμού και αν αυτός είναι ιδιωτικός ή του Αστεροσκοπείου Αθηνών. Η δεύτερη έχει την μέση μέγιστη θερμοκρασία όλου του τριμήνου για τον αντίστοιχο σταθμό. Στην τρίτη και τέταρτη στήλη έχουμε το πλήθος των ημερών που η μέγιστη θερμοκρασία ξεπέρασε τα κατώφλια των 36,5 και 40 βαθμών σε αυτό το θερινό τρίμηνο. Τέλος στην τελευταία στήλη φαίνεται η απόλυτα μέγιστη θερμοκρασία όλου του καλοκαιριού για τους επιλεγμένους σταθμούς.

Τα βασικά συμπεράσματα είναι :

 H Σπάρτη και η Γαβαλου και αρκετά πιο πίσω η Λάρισα διατηρήθηκαν και φέτος στις 3 πρώτες θέσεις στη μέση μέγιστη θερμοκρασία με 37,0  - 36,4 και 35,6 βαθμούς Κελσίου. Ακολούθησαν τα Τρίκαλα, το Κρανίδι Αργολίδας, το Αγρίνιο και οι Μοίρες Ηράκλειου με μέση μέγιστη θερμοκρασία όλου του καλοκαιριού πάνω από 35 βαθμούς Κελσίου.

Οι θερμές ημέρες (Τmax>36,4oC) ήταν πολλές αλλά μερικοί σταθμοί πραγματικά έφτασαν σε πολύ ακραίες καταστάσεις. Στη Σπάρτη σημειώθηκαν 56 ολόκληρες ημέρες με μέγιστη θερμοκρασία πάνω από 36,5 βαθμούς Κελσίου. Η Γαβαλου Αιτωλοακαρνανίας ακολούθησε με 46 ημέρες ενώ η Λάρισα και το Κρανίδι Αργολίδας περιορίστηκαν στις 39 ημέρες. Τα Τρίκαλα Θεσσαλίας με 37 ημέρες και οι Μοίρες Ηράκλειου με 33 ημέρες συμπληρώνουν την πρωτη εξαδα.

Οι πολύ θερμές ημέρες (Τmax>39,9oC) ήταν αρκετές στις καυσωνοπεριοχες βέβαια της χώρας μας. Η Σπάρτη σημείωσε 11 ημέρες μέγιστη θερμοκρασία άνω των 40 βαθμών ενώ από κοντά η Γαβαλου 10ημερες. Ακολούθησε η Λάρισα με 8ημερες , οι Μοίρες Ηρακλείου με 5ημερες ενώ Τρίκαλα Θεσσαλίας, Δίον Πιερίας, Αρχαία Ολυμπία Ηλείας και Ζίτσα Ιωαννίνων σημείωσαν από 4ημερες μέγιστη θερμοκρασία άνω των 40 βαθμών.

Τέλος οι απόλυτα μέγιστες θερμοκρασίες του καλοκαιριού βρέθηκαν σε μέτρια υψηλά επίπεδα αφού κανένας έντονος καύσωνας δεν σημειώθηκε ενώ αντίθετα είχαμε πολλούς καύσωνες με μεγάλη διάρκεια. Η Λιβαδειά έφτασε τους 43,4 βαθμούς Κελσίου ενώ ακολούθησε η Σπάρτη με 43,2 και τα Τρίκαλα Θεσσαλίας με 43,1 βαθμούς. Η Λάρισα και το Δίον Πιερίας σημείωσαν 42,4 βαθμούς ενώ κοντά με 42,3 ακολούθησε το Λευκοχωρι Φθιώτιδας και η Τρίπολη

Το βασικό χαρακτηριστικό όλου του καλοκαιριού ήταν οι βοριάδες που κατά διαστήματα ήταν ισχυροί και μετρίασαν την καυτή κατάσταση από το ύψος της Λάρισας και νοτιότερα και ανατολικότερα. Αντίθετα περιοχές της Μακεδονίας της Δυτικής Στερεάς και της Πελοποννήσου ευνοήθηκαν από τη συγκεκριμένη συνοπτική κατάσταση μιας και η Πίνδος αλλά και τα βουνά των Βορείων Βαλκανίων δουν ως εμπόδια στον βόρειο άνεμο με αποτέλεσμα μόλις αυτός ξεπερνούσε αυτά τα βουνά να κατεβαίνει σαν λίβας (foehn) και να ανεβάζει σημαντικά εκεί την θερμοκρασία. Στην Ελλάδα αυτό φάνηκε στη Γαβαλου Αιτωλοακ και στη Σπάρτη που ήταν οι δυο πιο καυτές περιοχές της χώρας με διαφορά από τους υπόλοιπους θερμούς σταθμούς.Υψηλές βέβαια θερμοκρασίες σημειώθηκαν και σε σταθμούς της Μακεδονίας (Γιαννιτσά , Δίον , Λαγκαδάς Θεσσαλονίκης) αλλά τελικά δεν έφτασαν  σε ακραίες καταστάσεις όπως στους 2 πιο πάνω σταθμούς. Η Θεσσαλία και η Ανατολική Στερεά και Πελοπόννησος που ευνοούνται με ΝΔ ρεύμα μείναν σε σχετικά ρηχά νερά με τη Λάρισα μόνο και τα Τρίκαλα λιγότερο να παραμένουν στις θερμοδυναμεις του φετινού καλοκαιριού.

Οι σταθμοί που χρησιμοποιούνται για τις στατιστικές αναλύσεις είναι του ίδιου τύπου ή παρόμοιου ώστε να έχουμε ασφαλή συμπεράσματα. Είναι Davis pro2 24hrs fan aspirated ενώ υπάρχει και ένας των Σερρών που είναι Davis Vue passive shield και τα στοιχεία του είναι το ίδιο ακριβή όπως και του βασικού μοντέλου των σταθμών το καλοκαιρινό τρίμηνο.

--------------------------------

Μερικά θερινά στατιστικά απο σταθμούς ΕΜΥ (2012 καλοκαίρι)

Στο θεμα μας οι αποκλισεις της μεσης ελαχιστης και μεσης μεγιστης σε 6 προχειρους σταθμους που μπορω ευκολα να εχω προσβαση ειναι τα παρακατω...
Ειναι οι σταθμοι της ΕΜΥ ωστε να μην υπαρχουν παρανοησεις.

Θεσσαλονικη-Μικρα +3,1 βαθμοι πανω στη μεση ελαχιστη και +2,8 βαθμους στη μεση μεγιστη
Λαρισα +2,3 βαθμοι στη μεση ελαχιστη και +3,0 βαθμοι στη μεση μεγιστη
Σαμος +3,7 βαθμοι στη μεση ελαχιστη και +2,4 βαθμοι στη μεση μεγιστη
Σουδα +2,1 βαθμοι στη Μ.Ε και +2,4 βαθμοι στη ΜΜ
Ηρακλειο +1,8 βαθμοι στη ΜΕ και +1,2 βαθμοι στη ΜΜ
Κερκυρα +3,3 βαθμοι στη ΜΕ και +3,5 βαθμοι στη ΜΜ.


Φαινεται βεβαια οτι και η μεση ελαχιστη αλλα και η μεση μεγιστη ηταν ανεβασμενες το ιδιο σχεδον στους 6 προχειρους σταθμους ωστε να εχουμε και μια πανελληνια διασπορα. Οσοι σταθμοι εχουν φατσα στο βορια ειχαν και μικροτερες αποκλισεις...Οσοι δεν επηρεαζοντουσαν απο τον βορια ή λειτουργει σαν λιβας ο βοριας ειχαν και μεγαλυτερες αποκλισεις...

Τελος για την Δυτικη και Βορεια Ελλαδα απο Λαρισα και πανω(Μακεδονια κυριως) και αριστερα της(Ηπειρος -Δυτικη Ελλαδα) της ειναι σιγουρο οτι ηταν και ρεκορ οι μεσες μεγιστες συνολικα για το καλοκαιρι ....Ουτε 2007 ουτε 2008 ουτε 1988 ουτε 2000 ουτε κανενα αλλο ετος δεν εκανε συνολικα το τριμηνο τετοιες μεγιστες...

Το μονο που μπορω να πω ειναι οτι ναι μεν δεν ειχαμε ακραιες μεγιστες στην Ελλαδα αλλα ειχαμε 35-39 σχεδον σε ημερησια κατασταση...που ειναι 3-5 βαθμους πανω απο τα κανονικα επιπεδα...

Γιώργος Κύρτσος-ΝΔ - ΠΑΣΟΚ Από τις κόκκινες γραμμές στο «κυνήγι» των συνταξιούχων

Το νέο μνημόνιο οριστικοποιεί τη διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος.

ΝΔ - ΠΑΣΟΚ Από τις κόκκινες γραμμές στο «κυνήγι» των συνταξιούχων

Γιώργος Κύρτσος

29-09-2012

Μέσα σε τρία χρόνια τα κόμματα του παλιού δικομματισμού, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, πέρασαν από τις πολιτικές δεσμεύσεις υπέρ των συνταξιούχων, τις λεγόμενες κόκκινες γραμμές που δεν ήταν αντικείμενο διαπραγμάτευσης, σε μια χωρίς προηγούμενο διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος. Η διάλυση αυτή οφείλεται στην αδυναμία των κομμάτων που έφεραν την Ελλάδα στη σημερινή κατάσταση και διαχειρίζονται σήμερα την κρίση να εξασφαλίσουν τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος μέσα από τη σχετικά ομαλή λειτουργία της εθνικής οικονομίας και να ξεφύγουν από την παράδοση μικροπολιτικής, κομματικής κακοδιαχείρισης που έχουν δημιουργήσει.

Η νέα παγίδα
Ο κ. Σαμαράς, ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Κουβέλης μας διαβεβαιώνουν ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Υποτίθεται ότι είναι μία φιλολαϊκή επιλογή που δείχνει την κοινωνική ευαισθησία τους, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για προάσπιση της «γαλάζιας» και «πράσινης» κομματικής πελατείας με όλα τα μέσα. Τα δύο κόμματα εξουσίας υπερασπίζονται, με τη βοήθεια του κ. Κουβέλη και της ΔΗΜΑΡ, όλους τους αργόμισθους που διόρισαν μετά την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ, όταν όλοι γνώριζαν τους κανόνες του παιχνιδιού και τις δεσμεύσεις που είχαμε αναλάβει, αδιαφορώντας για τις συνέπειες της πολιτικής τους. Η χωρίς όρια εξυπηρέτηση της κομματικής πελατείας επιταχύνει τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, εφόσον η πραγματική οικονομία στενάζει κάτω από τα οικονομικά, φορολογικά βάρη που της επιβάλλει η διατήρηση του Δημοσίου στις σημερινές του διαστάσεις. Θύματα των μικροπολιτικών, κομματικών ελιγμών του κ. Σαμαρά, του κ. Βενιζέλου και του κ. Κουβέλη είναι και οι δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν επαγγελματικές ικανότητες, μόρφωση και διάθεση να προσφέρουν. Ομαδοποιούνται σκόπιμα με τους κομματικούς αργόμισθους, με αποτέλεσμα να υφίστανται οριζόντιες μειώσεις στους μισθούς τους, να απαξιώνεται η επαγγελματική προοπτική τους και οι μεγαλύτεροι από αυτούς να πιέζονται να βγουν στη σύνταξη για δημοσιονομικούς, υποτίθεται, λόγους.

Η κυβέρνηση έχει αναλάβει τη δέσμευση, έναντι της τρόικας, να μειώσει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων κατά 150.000 έως το 2015 και να αυξήσει το ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης κατά 2 χρόνια. Για να επιτύχει αυτούς τους αλληλοσυγκρουόμενους στόχους, δημιουργεί «παράθυρα» πρόωρης ή έστω άμεσης συνταξιοδότησης για όσους δεν θέλουν να εγκλωβιστούν σε ένα σύστημα που αυστηροποιείται με το πέρασμα του χρόνου. Το αποτέλεσμα αυτής της αντιφατικής πολιτικής είναι η δημιουργία μιας ατελείωτης ουράς δημοσίων υπαλλήλων που σπεύδουν να πάρουν τη σύνταξή τους, σε συνθήκες που οδηγούν στην επιτάχυνση της κατάρρευσης του ασφαλιστικού συστήματος. Από αυτή τη διαδικασία οι μεγάλοι χαμένοι θα είναι οι υπό συνταξιοδότηση δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι θα δουν στο άμεσο μέλλον να «κουρεύονται» τα ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά δικαιώματά τους, χωρίς καν να έχουν τη δυνατότητα να επιστρέψουν στο Δημόσιο ή στην ευρύτερη αγορά εργασίας.

Ασφαλιστική ασφυξία
Τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν περιέλθει σε κατάσταση οικονομικής ασφυξίας. Έχει ήδη δημιουργηθεί μια στρατιά δημοσίων υπαλλήλων που είναι στη φάση της συνταξιοδότησης και διεκδικούν εφάπαξ που ξεπερνάει τα 2 δισ. ευρώ. Το εφάπαξ είναι το κρίσιμο οικονομικό μέγεθος που κάνει εξαιρετικά ακριβό το πρόγραμμα μαζικής συνταξιοδότησης δημοσίων υπαλλήλων που προωθεί η κυβέρνηση, στο όνομα, υποτίθεται, της ματαίωσης των απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων που προτείνει η τρόικα.
Υπολογίζεται ότι άλλοι 80.000 δημόσιοι υπάλληλοι έχουν θεμελιώσει δικαίωμα για σύνταξη και ενθαρρύνονται από την κυβέρνηση να το ασκήσουν, για να επιτευχθούν απροσδιόριστα δημοσιονομικά οφέλη. Κυβερνητικοί αρμόδιοι διαβεβαιώνουν ότι θα δοθούν και κίνητρα, με τη μορφή δυνατότητας εξαγοράς 2-3 πλασματικών χρόνων ασφάλισης, για να συνταξιοδοτηθούν όσοι δεν επιθυμούν να ενταχθούν στο αυστηρότερο καθεστώς, που προβλέπει την αύξηση του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια από το 2013.
Στο ερώτημα πώς θα καταβληθεί το εφάπαξ στους 50.000 δημοσίους υπαλλήλους που είναι ήδη σε διαδικασία συνταξιοδότησης και στους δεκάδες χιλιάδες που θα θελήσουν να τους ακολουθήσουν λόγω της κυβερνητικής πολιτικής, η απάντηση είναι απλή. Οι περισσότεροι από αυτούς θα πάρουν δραστικά μειωμένο το εφάπαξ που έχουν υπολογίσει, και μάλιστα σε βάθος χρόνου. Στο πλαίσιο της εφαρμογής του μνημονίου αποφασίστηκε τον περασμένο Νοέμβριο η μείωση του εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων κατά 20%. Επειδή, όμως, η οικονομική κατάσταση του Ταμείου Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων εξελίσσεται από το κακό στο χειρότερο, θα υπάρξει νέα μεσοσταθμική περικοπή του εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων κατά 22,67%, στο πλαίσιο της εφαρμογής του νέου μνημονίου. Ο χρόνος καταβολής του εφάπαξ ξεπερνά τα 2 χρόνια και υπολογίζεται ότι η μαζική συνταξιοδότηση των δημοσίων υπαλλήλων μπορεί να τον αυξήσει στα 5-7 χρόνια. Είναι φανερό ότι στη διάρκεια των επόμενων χρόνων θα υπάρξει νέα οριζόντια περικοπή του εφάπαξ, καθώς θα μεγαλώσει το πρόβλημα χρηματοδότησης του ασφαλιστικού, συνταξιοδοτικού συστήματος. Δεν υπάρχει κανένας δημοσιονομικός σχεδιασμός για το κόστος της καταβολής του εφάπαξ, γιατί απλούστατα τα κόμματα που βρίσκονται στην εξουσία δεν σκοπεύουν να το καταβάλουν, στη σημερινή του μορφή, στους περισσότερους δικαιούχους.

Επίθεση στο κοινό τους
Η μικροπολιτική, κομματική διαχείριση της δημόσιας διοίκησης και του ασφαλιστικού, συνταξιοδοτικού συστήματος οδηγεί την ηγεσία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ σε μία χωρίς προηγούμενο επίθεση κατά της κοινωνικής, εκλογικής τους βάσης.
Η ανάλυση των αποτελεσμάτων των εκλογών του Ιουνίου δείχνει πως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ εξακολουθούν να έχουν μεγάλες δυνάμεις στους ψηφοφόρους άνω των 55 ετών, ενώ στις μικρότερες ηλικιακές κατηγορίες κυριαρχεί ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη Χρυσή Αυγή και τους Ανεξάρτητους Έλληνες να καταγράφουν αξιοσημείωτα ποσοστά. Επίσης, τα κόμματα που κυριαρχούν στην κυβέρνηση Σαμαρά κρατάνε σημαντικές δυνάμεις μεταξύ των δημοσίων υπαλλήλων, ιδιαίτερα αυτών που είναι κάποιας ηλικίας. Ο συνδυασμός οριζόντιων μειώσεων στις συντάξεις, ουσιαστικής κατάργησης του εφάπαξ για τους περισσότερους δικαιούχους και δημιουργίας των προϋποθέσεων για νέες περικοπές στις συντάξεις μπορεί να λειτουργήσει αποσταθεροποιητικά για τη «σκληρή» κοινωνική και εκλογική βάση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Τα δύο κόμματα εξουσίας κυριάρχησαν στις μεγαλύτερες ηλικιακές κατηγορίες ψηφοφόρων στη βάση των τριών «όχι» («όχι» στη μείωση των συντάξεων, «όχι» στην αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, «όχι» στην αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών) και τώρα κινούνται στη διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση. Η επιχείρηση εξαπάτησης των μεγαλύτερης ηλικίας ψηφοφόρων συντηρήθηκε μέχρι και τις εκλογές του Ιουνίου. Αρκεί να θυμηθούμε τη δέσμευση του κ. Σαμαρά υπέρ της «αποκατάστασης των αδικιών» σε ό,τι αφορά τους χαμηλοσυνταξιούχους και τις διαβεβαιώσεις για παράκαμψη και επαναδιαπραγμάτευση του νέου μνημονίου, που προέβλεπε την οριζόντια μείωση των συντάξεων, ιδιαίτερα εκείνων που επιβαρύνουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τα δημόσια οικονομικά.
Ο παραδοσιακός δικομματισμός εμπόδισε την εξυγίανση του ασφαλιστικού, συνταξιοδοτικού συστήματος την εποχή της ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ, στη συνέχεια συνέβαλε στο «ξεχείλωμα» ενός προβληματικού συστήματος με τη συνέχιση της εξυπηρέτησης της εκλογικής πελατείας και τώρα προχωράει στην εφαρμογή ισοπεδωτικών μέτρων που δεν πρόκειται να οδηγήσουν στο επιδιωκόμενο δημοσιονομικό αποτέλεσμα, εξαιτίας της ενίσχυσης των φαινομένων ύφεσης και της νέας πτώσης του διαχειριστικού επιπέδου της δημόσιας διοίκησης.

Γιώργος Κύρτσος-Θυσίες χωρίς ελπίδα μέχρι τελικής οικονομικής πτώσης

Οκτώ λάθη της κυβέρνησης καθιστούν πρακτικά αδύνατη την έξοδο από την κρίση.

Θυσίες χωρίς ελπίδα μέχρι τελικής οικονομικής πτώσης

Γιώργος Κύρτσος

29-09-2012

Ο κ. Σαμαράς, ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Κουβέλης οριστικοποίησαν το νέο «πακέτο» μέτρων ύψους 13,5 δισ. ευρώ για την περίοδο 2013-2014. Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν αυτή τη φορά οι θυσίες του ελληνικού λαού θα πιάσουν τόπο ή θα οδηγήσουν σε μια νέα οικονομική αποτυχία, που θα φέρει φυσικά και πρόσθετα μέτρα.
Οκτώ βασικά λάθη της κυβερνητικής ηγεσίας περιορίζουν στο ελάχιστο τις πιθανότητες επιτυχημένης εφαρμογής του νέου μνημονίου.

Ρεκόρ ασυνέπειας
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πρωθυπουργός και οι ηγέτες των δύο κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση πραγματοποιούν νέο ρεκόρ πολιτικής ασυνέπειας. Διεκδίκησαν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου δεσμευόμενοι ότι θα εφαρμόσουν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που προωθούν.
Είναι γνωστό ότι η ελληνική πολιτική τάξη δεν φημίζεται για τη συνέπεια και την ειλικρίνειά της. Υπάρχουν όμως όρια στην πολιτική κοροϊδία τα οποία ξεπέρασαν, βάσει οργανωμένου σχεδίου, ο κ. Σαμαράς, ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Κουβέλης. Ας πάρουμε για παράδειγμα τους συνταξιούχους, που ήταν το αγαπημένο target group των κομματικών επιτελείων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Σαμαράς είχε δεσμευτεί προεκλογικά για την αύξηση των χαμηλών συντάξεων που είχαν μειωθεί εξαιτίας της εφαρμογής του αρχικού μνημονίου. Το «μπαράζ» νέων μέτρων σε βάρος των συνταξιούχων συμπεριλαμβάνει νέα μεγάλη μείωση του εφάπαξ, επιβολή αναδρομικής εισφοράς για όσους πήραν αυξημένο εφάπαξ τα προηγούμενα χρόνια, κλιμακούμενες μειώσεις στις συντάξεις (κύριες και επικουρικές) άνω των 1.000 ευρώ, μείωση της βασικής σύνταξης του ΟΓΑ από τα 360 στα 330 ευρώ, κατάργηση των επιδομάτων Χριστουγέννων, Πάσχα και θερινής άδειας με εξαίρεση τους ασφαλισμένους του ΟΓΑ, αύξηση κατά δύο έτη, στα 67, του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης, μείωση των συντάξεων λόγω της περικοπής των ειδικών μισθολογίων, αύξηση του ορίου ηλικίας για τη χορήγηση του ΕΚΑΣ από τα 60 στα 64 χρόνια κτλ.
Η πρωτοφανής εκλογική, πολιτική απάτη αναμένεται να πυροδοτήσει πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις, κάνοντας πιο δύσκολη την επιτυχημένη εφαρμογή του νέου μνημονίου.

Ούτε οι ίδιοι τα πιστεύουν
Η κυβερνητική ηγεσία και το οικονομικό επιτελείο που συνεργάζεται με αυτήν προωθούν τα μέτρα χωρίς να πιστεύουν ότι θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο. Απλώς κερδίζουν χρόνο για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα που τους υποστηρίζουν με τη μέθοδο της ιδιωτικοποίησης της ΑTEbank υπέρ της Τράπεζας Πειραιώς και με τεράστιο κόστος για το ελληνικό Δημόσιο και τους φορολογούμενους πολίτες. Παράλληλα, θεωρούν ότι η έγκριση των μέτρων ανοίγει το δρόμο σε κάποιες διευκολύνεις εκ μέρους των Ευρωπαίων εταίρων και πιστωτών μας.
Για να επιτύχει όμως μια οικονομική πολιτική πρέπει να την πιστεύεις και να δημιουργείς το κατάλληλο ψυχολογικό κλίμα. Η εικόνα του κ. Σαμαρά, ο οποίος εφαρμόζει ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που υποστήριζε, του κ. Βενιζέλου, που μάταια προσπαθεί να κρατήσει αποστάσεις από το διαφαινόμενο ναυάγιο της οικονομίας, και του κ. Κουβέλη, ο οποίος καλύπτει –για τους δικούς του λόγους– την πολιτική που εφαρμόζεται, μεγαλώνει την κρίση αξιοπιστίας που εκδηλώνεται σε βάρος της οικονομίας.
Την κατάσταση περιπλέκει η αδυναμία των τριών πολιτικών ηγετών να προχωρήσουν σε σοβαρές διαρθρωτικές αλλαγές. Η προσπάθειά τους να εξυπηρετήσουν τα απομεινάρια της παραδοσιακής εκλογικής πελατείας τους και να προωθήσουν, με το αζημίωτο, τα συμφέροντα μικρών, μεσαίων και μεγάλων διαπλεκόμενων κυκλωμάτων οδηγεί στη λήψη σχεδόν αποκλειστικά οριζόντιων μέτρων σε βάρος των εργαζομένων, των ανέργων και των συνταξιούχων.
Παράλληλα, περιορίζει ακόμα περισσότερο την αξιοπιστία της κυβερνητικής τρόικας έναντι της τρόικας που εκπροσωπεί τους δανειστές του ελληνικού Δημοσίου. Είναι πλέον φανερό σε όλους ότι η κυβέρνηση αδυνατεί να βάλει τάξη στα οικονομικά του ΕΣΥ, του φαρμάκου, της τοπικής αυτοδιοίκησης, των προμηθειών οπλικών συστημάτων. Κατά συνέπεια, περιορίζονται στο ελάχιστο οι δυνατότητες εξυγίανσης των δημόσιων οικονομικών και ενίσχυσης της εμπιστοσύνης στην ολοένα πιο προβληματική ελληνική οικονομία.

Μόνο οριζόντια μέτρα
Η αδυναμία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να υπερβούν το διαχειριστικό παρελθόν τους που έφερε το ελληνικό Δημόσιο στην υπερχρέωση και τη χρεοκοπία οδηγεί στη λήψη σχεδόν αποκλειστικά οριζόντιων μέτρων. Τα μέτρα αυτά έχουν ισοπεδωτικό χαρακτήρα, γιατί εφαρμόζονται με τον ίδιο τρόπο επί δικαίων και αδίκων και στερούν από τους πιο παραγωγικούς συμπολίτες μας το κίνητρο για σκληρή και αποδοτική εργασία. Με το πέρασμα του χρόνου τα μέτρα αποκτούν μια «τρελή» διάσταση και δημιουργούν φοβερές οικονομικές και κοινωνικές παρενέργειες στο όνομα μιας ανύπαρκτης, όπως αποδεικνύεται, δημοσιονομικής εξυγίανσης.
Οι τρεις πολιτικοί ηγέτες αποφάσισαν μεταξύ των άλλων την αύξηση της φορολόγησης των τόκων των καταθέσεων στο 15% από 10% που είναι σήμερα. Σε μια περίοδο κατά την οποία το Δημόσιο θα δαπανήσει δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ στην επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, σε μια προσπάθεια να ενισχυθεί η αξιοπιστία τους και να αυξηθούν οι καταθέσεις σε αυτές ώστε να εξασφαλιστεί πρόσθετη ρευστότητα για την πραγματική οικονομία, η αύξηση της φορολόγησης των τόκων των καταθέσεων αναμένεται να οδηγήσει σε ενίσχυση των φαινομένων πιστωτικής ασφυξίας.
Μέτρο συλλογικής οικονομικής και κοινωνικής αυτοκτονίας είναι και η κατάργηση του επιπλέον αφορολόγητου των μισθωτών που έχουν παιδιά. Σε μια χώρα όπου η υπογεννητικότητα και η γήρανση του πληθυσμού τινάζουν στον αέρα το ασφαλιστικό σύστημα και στέκονται εμπόδιο στη δυναμική αντιμετώπιση της κρίσης σε επίπεδο κοινωνίας, η τρόικα εσωτερικού έρχεται να τιμωρήσει φορολογικά, οικονομικά όσους μισθωτούς έχουν αποκτήσει ή σκέφτονται να αποκτήσουν παιδιά.
Μέτρο ακραίας οικονομικής και πολιτικής γελοιότητας είναι και η φορολόγηση με ενιαίο συντελεστή 35% των «κερδών» των ελεύθερων επαγγελματιών. Αντί να πατάξουν τη φοροδιαφυγή, που έχει πάρει τρομερές διαστάσεις μεταξύ των ελεύθερων επαγγελματιών, ισοπεδώνουν φορολογικά αυτούς που δεν αποκρύπτουν τα εισοδήματά τους.

Παράταση του μαρτυρίου
Είναι τέτοιο το πολιτικό και πνευματικό αδιέξοδο της κυβερνητικής ηγεσίας, ώστε επιχειρηματολογεί υπέρ της επιμήκυνσης της περιόδου δημοσιονομικής προσαρμογής, ενώ είναι φανερό ότι η Ελλάδα έχει κάθε συμφέρον να βγει το ταχύτερο δυνατό από το «τούνελ» του μνημονίου. Το αρχικό μνημόνιο, το οποίο άρχισε να εφαρμόζεται το Μάιο του 2010, προέβλεπε την έξοδο της ελληνικής οικονομίας από την ύφεση και του ελληνικού Δημοσίου στις αγορές από τις αρχές του 2012. Επρόκειτο δηλαδή για μια θεραπεία-σοκ, σχεδιασμένη να αποδώσει σε διάστημα 18-24 μηνών. Είμαστε στον τρίτο χρόνο εφαρμογής του μνημονίου, ο τέταρτος και ο πέμπτος χρόνος εφαρμογής του είναι ήδη προγραμματισμένοι, και η κυβερνητική ηγεσία δίνει διαπραγματευτική μάχη για να υπάρξουν δύο ακόμη μνημονιακές χρονιές.
Η Ιρλανδία, από την πλευρά της, εφάρμοσε το δικό της μνημόνιο με τη λογική της θεραπείας-σοκ και βγαίνει από την ύφεση σύμφωνα με το αρχικό χρονοδιάγραμμα. Οι αγορές ήδη επιβραβεύουν την επιτυχία της μειώνοντας το κόστος δανεισμού του ιρλανδικού Δημοσίου. Ο κ. Σαμαράς συμπληρώνει το λάθος της επιμήκυνσης της περιόδου εφαρμογής του μνημονίου με ένα δεύτερο, στρατηγικής σημασίας λάθος. Διαβεβαιώνει τους Ευρωπαίους συνομιλητές του ότι ενδεχόμενη επιμήκυνση του χρόνου προσαρμογής δεν θα έχει κόστος για τους Ευρωπαίους φορολογούμενους και τους κρατικούς προϋπολογισμούς των χωρών τους. Θα προσπαθήσει να καλύψει το χρηματοδοτικό κενό των 20-30 δισ. ευρώ τουλάχιστον κατά το ήμισυ με πρόσθετο βραχυπρόθεσμο δανεισμό του ελληνικού Δημοσίου. Η έκδοση περισσότερων εντόκων γραμματίων του ελληνικού Δημοσίου από αυτά που έχουν προγραμματιστεί θα μεγαλώσει την έλλειψη ρευστότητας στον ιδιωτικό τομέα, εφόσον τα χρήματα που έχουν στη διάθεσή τους οι ελληνικές τράπεζες θα καλύψουν τις επιπλέον εκδόσεις των εντόκων γραμματίων.

Δημοσιονομική γκιλοτίνα
Στην παράταση του μνημονιακού μαρτυρίου θα συμβάλει και η αποδοχή από την πλευρά της κυβέρνησης της λεγόμενης συμμετρικής ρήτρας. Η κυβέρνηση Σαμαρά, σε μια προσπάθεια να πείσει την τρόικα εξωτερικού ότι θα επιτύχει τη μείωση των δαπανών του Δημοσίου με τα κατάλληλα διαρθρωτικά μέτρα, δέχτηκε την επιβολή της λεγόμενης ρήτρας απόκλισης. Με βάση αυτή τη ρύθμιση, εάν το 2013 η κυβέρνηση δεν επιτύχει τους στόχους για τη μείωση των δαπανών στο ΕΣΥ, τους ΟΤΑ, τα εξοπλιστικά προγράμματα κτλ., η δημοσιονομική απόκλιση θα καλυφθεί αυτόματα με πρόσθετα οριζόντια μέτρα σε βάρος των μισθωτών, των συνταξιούχων, των ελεύθερων επαγγελματιών και άλλων. Με τη... δημιουργική παρέμβαση του κ. Κουβέλη, η τρόικα δέχτηκε ότι εάν οι οικονομίες που επιτύχει η ελληνική πλευρά είναι μεγαλύτερες από τις προγραμματισμένες, τότε θα υπάρξει η δυνατότητα χαλάρωσης ή και ματαίωσης κάποιων μέτρων. Είναι φανερό βέβαια ότι οι αποκλίσεις του 2012, οι εκκρεμότητες που έχουν ήδη δημιουργηθεί και η αρνητική δυναμική που έχει αναπτυχθεί προετοιμάζουν νέες διαχειριστικές, δημοσιονομικές αποτυχίες το 2013, που θα ενεργοποιήσουν τη δημοσιονομική γκιλοτίνα της ρήτρας απόκλισης.

Εξυπηρέτηση συμφερόντων και προκλητικό βόλεμα
Τα κυβερνητικά κόμματα αδυνατούν να δώσουν το καλό παράδειγμα στην κοινωνία.

Οι πιθανότητες επιτυχημένης εφαρμογής των νέων μέτρων περιορίζονται και εξαιτίας του τρόπου συμπεριφοράς της ηγεσίας των κυβερνητικών κομμάτων αλλά και του ευρύτερου συστήματος εξουσίας.

Σκληρή μάχη συμφερόντων
Με ευθύνη της κυβερνητικής ηγεσίας έχει ξεσπάσει μια σκληρή μάχη συμφερόντων στο χώρο των ΜΜΕ, που πλήττει την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος και μεγαλώνει την απόσταση που χωρίζει τους πολιτικούς μηχανισμούς από τους πολίτες.
Το μεγαλύτερο μέρος του φιλόδοξου προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων θα μετατραπεί σε νέες επιχειρηματικές ευκαιρίες για εταιρείες που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με ισχυρά ΜΜΕ. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα βασικών μετόχων του MEGA, οι οποίοι φιλοδοξούν να κυριαρχήσουν στην ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ και των τυχερών παιχνιδιών, της ΔΕΗ, της ΔΕΠΑ, της ΔΕΣΠΑ και γενικότερα της Ενέργειας.
Τα διαπλεκόμενα συμφέροντα στηρίζουν σε αυτή τη φάση την κυβέρνηση Σαμαρά, εκτιμώντας ότι πρέπει να μείνει στην εξουσία τουλάχιστον για ένα διάστημα 12-18 μηνών, προκειμένου να ετοιμάσει τη μεγάλη μοιρασιά. Εκδηλώνονται όμως διαμάχες στο εσωτερικό της διαπλοκής, ενώ νέοι φιλόδοξοι παίκτες στον εκδοτικό χώρο προσπαθούν να τοποθετηθούν, επιδιώκοντας την αλλαγή του μιντιακού τοπίου σε όφελός τους.
Η αντιπαλότητα που εκδηλώνεται μεταξύ βασικών μετόχων του MEGA και η κόντρα του εκδότη της «Real News» κ. Χατζηνικολάου με τον πρόεδρο της Βουλής κ. Μεϊμαράκη είναι ενδεικτικές της διαδικασίας που βρίσκεται σε εξέλιξη. Το προβληματικό πολιτικό σύστημα συμπληρώνεται από ιδιοτελώς επιθετικά ΜΜΕ και μία Δικαιοσύνη που πάσχει και αυτή από κρίση αποτελεσματικότητας και αξιοπιστίας.
Η μοιρασιά των «ασημικών» του Δημοσίου επιχειρείται με έναν τρόπο που προκαλεί μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές αντιδράσεις. Οι πολίτες που καλούνται να αναλάβουν ένα πρόσθετο οικονομικό φορτίο 13,5 δισ. ευρώ για τη διετία 2013-2014 διαπιστώνουν ότι οι δικές τους θυσίες μετατρέπονται, μέσω επιδοτούμενων ή χαριστικών ιδιωτικοποιήσεων, σε χρυσές ευκαιρίες για ένα πανίσχυρο κύκλωμα συμφερόντων που ελέγχει ουσιαστικά την κυβερνητική ηγεσία.

Αδυναμία προσαρμογής
Ταυτόχρονα το πολιτικό, το διοικητικό και το δικαστικό σύστημα δείχνουν μία φοβερή αδυναμία προσαρμογής στις νέες συνθήκες. Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι διεθνείς αξιολογήσεις καταγράφουν μεγάλη αύξηση της διαφθοράς στη χώρα μας κατά την περίοδο εφαρμογής του μνημονίου. Επιπλέον, το ευρύτερο σύστημα εξουσίας δεν μπορεί να ξεπεράσει τον κακό εαυτό του και συνεχίζει να αυτοεξυπηρετείται με προκλητικό τρόπο.
Οι βουλευτές ψηφίζουν σκληρά μέτρα για τη φορολογία και τις συντάξεις, διατηρώντας το αφορολόγητο του μεγαλύτερου μέρους του εισοδήματός τους και ένα ειδικό συνταξιοδοτικό καθεστώς χωρίς ασφαλιστικές προϋποθέσεις. Τα τρία κόμματα εξουσίας υιοθέτησαν σε χρόνο ρεκόρ το μοντέλο που οδήγησε την Ιταλία στην απόλυτη διαφθορά και στη συνέχεια στον μπερλουσκονισμό. Μοιράζονται μεταξύ τους τις θέσεις επιρροής στη δημόσια διοίκηση και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα της οικονομίας, τις εξυπηρετήσεις προς τα συμφέροντα και τις αυτοεξυπηρετήσεις.
Η νεοφώτιστη σε ζητήματα εξουσίας ΔΗΜΑΡ έχει αφήσει σε πολλές περιπτώσεις πίσω της τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που έστησαν και λειτούργησαν το διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας. Η ΔΗΜΑΡ προωθεί σε διοικητικά συμβούλια ΔΕΚΟ που βρίσκονται υπό ιδιωτικοποίηση στελέχη της που συνδέονται με επιχειρηματίες που θέλουν να επενδύσουν σε αυτές. «Ξεπλένει» επιχειρηματικούς παράγοντες που έχουν ρίξει εντυπωσιακά «κανόνια» στην αγορά, χωρίς αυτό να επηρεάσει την προσωπική, οικογενειακή τους κατάσταση, και φέρνει ξανά στο προσκήνιο επενδυτικά σχέδια στα οποία συμμετέχουν γνωστοί παράγοντες του χώρου. Το μήνυμα στη νέα εποχή της ΔΗΜΑΡ συμβολίζει ο δεσμός γνωστού στελέχους της με μια κυρία που ανήκει σε γνωστό πολιτικό «τζάκι» της κεντροδεξιάς.
Οι πρακτικές αυτού του είδους καλύπτονται, προς το παρόν, από τα περισσότερα ΜΜΕ, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης συμφωνίας για την «τακτοποίηση» των μεγάλων συμφερόντων και των διαχειριστών των υποθέσεών τους. Έχουν όμως αρχίσει και γίνονται αντιληπτές από τους πολίτες, οι οποίοι βέβαια δεν είναι διατεθειμένοι να δώσουν τις δύσκολες μάχες της επαγγελματικής επιβίωσης και του οικογενειακού προϋπολογισμού για να επιδοτήσουν από το υστέρημά τους το διεφθαρμένο σύστημα του παλαιού δικομματισμού και τους «νεόπλουτους» της ΔΗΜΑΡ.
Με την πολιτική τάξη και το ευρύτερο σύστημα εξουσίας να στερούνται στοιχειώδους αποτελεσματικότητας και ποιότητας, τη διαπλοκή και τη διαφθορά να πραγματοποιούν νέα ρεκόρ σε πείσμα των μνημονιακών περιορισμών και τα κυβερνητικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένης της ΔΗΜΑΡ, να αδυνατούν να δώσουν το καλό παράδειγμα στους πολίτες, είναι εξαιρετικά δύσκολο να δημιουργηθεί μία θετική δυναμική που θα βγάλει την ελληνική οικονομία από την κρίση.

Χρ. Γιανναρᾶς-Σφάγια στον βωμό του πελατειακού κράτους

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Σφάγια στον βωμό του πελατειακού κράτους

Tου Χρηστου Γιανναρα

H χώρα έχει τεθεί υπό επιτροπείαν, κηδεμονεύεται από τους δανειστές της. Oι εντεταλμένοι να συγκεκριμενοποιούν τους όρους της κηδεμονίας (Thomsen, Mazouch και Mors) αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα των μέτρων που η κυβέρνηση τα προτείνει ως «ισοδύναμα» με την επιπλέον περικοπή (πολλοστή) μισθών και συντάξεων. Iσχυρίζονται ότι όποια «ισοδυναμία» κι αν προταθεί είναι αναξιόπιστη, αφού το κράτος παραμένει παρασιτικό, ανίκανο να παραγάγει έργο, είναι η τροχοπέδη για οποιαδήποτε αναπτυξιακή στόχευση. Oι δανειστές εκμεταλλεύονται το προφανέστατο: Oτι στην Eλλάδα οι εμπορευόμενοι την εξουσία, οι κομματικές συντεχνίες, παραιτήθηκαν ακόμα και από την εθνική κυριαρχία, ανεξαρτησία και αυτοτέλεια, προκειμένου να παραμείνει το κράτος πελατειακό: Δηλαδή να συνεχίσει το κράτος να σιτίζει την εκλογική τους πελατεία, να είναι φέουδο, έστω χρεοκοπημένο, έστω νεκρωμένο και αποσυντεθειμένο αλλά πάντως φέουδο, της κομματικής αυθαιρεσίας. Nα είναι οι συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα πραιτωριανοί (ή τα SS) της τυραννικής καταδυνάστευσης της κοινωνίας από τα κόμματα. Nα είναι οι κομματικές νεολαίες γενίτσαροι ανεξέλεγκτης ασυδοσίας στα πανεπιστήμια και στα σχολιά. Nα είναι κάθε οργανωμένη συλλογικότητα σμικρογραφία της κομματικής κονίστρας. Ξέρουν οι δανειστές της χώρας ότι η εξουσιολαγνεία των κομματανθρώπων στην Eλλάδα είναι αρρώστια ανίατη, βαρειά ψυχασθένεια. H οικονομία οδηγήθηκε στην καταστροφή, αλλά οι κυβερνήσεις αρνούνται πεισματικά να περιορίσουν το υπερδιογκωμένο, σπάταλο κράτος, να απολύσουν την πελατεία τους. Συζητάνε προσχήματα και επιφάσεις λύσεων, κωμικά εφευρήματα «εφεδρείας» και εθελούσιου συνταξιοδοτικού αυτοχειριασμού, διότι δεν τους ενδιαφέρει να συγκροτήσουν κράτος λειτουργικό και παραγωγικό που θα απαιτούσε αξιοκρατική στελέχωση, προτεραιότητα της ποιότητας, της αριστείας. Προκαλείται ο κ. Σαμαράς, μήνες τώρα, να τολμήσει την απόλυση όλων των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα που διορίστηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια χωρίς να κριθούν από το AΣEΠ. Δηλαδή, διορίστηκαν ρουσφετολογικά, αυθαίρετα, άδικα, με κομματικό «μέσο». H απόλυσή τους θα είχε τη συμβολική δυναμική της έμπρακτης βούλησης για πραγματική και τίμια ανασυγκρότηση του κράτους. Aν μάλιστα συνοδευόταν από τριετή μισθολογική πρόνοια για τους απολυμένους και από ριζική αναδιάρθρωση των υπηρεσιών, με επανάκριση, αξιολόγηση και αξιοποίηση του υπαλληλικού δυναμικού, θα σηματοδοτούσε κλίμα ριζοσπαστικής ανακαίνισης των πάντων στην Eλλάδα. Φυσικά, με ταυτόχρονη κατάργηση των κομματικών Γενικών Γραμματέων και της τριτοκοσμικής επινόησης των υπουργικών «ειδικών συμβούλων». O εξ υπαρχής σχεδιασμός οργάνωσης της κρατικής μηχανής έχει τώρα ανατεθεί από τους δανειστές σε αλλοδαπούς «τεχνοκράτες». Συνεργεία Γερμανών, Γάλλων, Oλλανδών δουλεύουν για την ανασύνταξη δομών και λειτουργιών της ελλαδικής Oικονομίας, Δημόσιας Διοίκησης, Eξωτερικού Eμπορίου. Λέγεται ότι παράγουν έργο χρήσιμο, ίσως σε λίγο, λέγεται, θα τους ευγνωμονούμε, όπως κάποιοι από μάς (τους «αεί παίδες») ακόμα ευγνωμονούν τους Bαυαρούς (την Tρόικα των Armannsperg, Heideck και Maurer) για το μεταπρατικό, δάνειο κράτος που μας έστησαν. O παγιωμένος πια παρακμιακός μεταπρατισμός μας δεν αφήνει περιθώρια να διερωτηθούμε, αν με αυτές τις μυωπικά χρησιμοθηρικές «επιτροπείες» καταστράφηκε και αποτελειώνεται μια ιδιαιτερότητα αναγκών, δηλαδή αξιολόγησης προτεραιοτήτων, που συνιστούσε, επί αιώνες, την ελληνικότητα: πρόταση «τρόπου» του βίου, πολιτισμού με πανανθρώπινη εμβέλεια. Ξεμυτίζει ακόμα, όλο και πιο σπάνια, η ρητορική καύχηση για τους αρχαίους προγόνους μας, που ολοκληρωτικά αγνοούμε, αλλά μιμητικά αναμηρυκάζουμε τον κάποτε θαυμασμό των αρχαιολατρών της Δύσης γι’ αυτούς. Mοιάζει εντελώς χαμένη πια, η έστω και σκιώδης επίγνωση της ελληνικής ιδιαιτερότητας και της ενδεχόμενης δυναμικής της στη σημερινή κατάρρευση του δυτικού «παραδείγματος». Iσως η γενιά του ’30, όπως και ο εκτός ελλαδικού κράτους Eλληνισμός της Mικρασίας, του Πόντου, της Aιγύπτου, της Kριμαίας, να ήταν ο τελευταίος έμπρακτος απόηχος του μακραίωνα ελληνικού αντιλόγου στη μεταρωμαϊκή Δύση – the barbarian West. Aντίλογος της προτεραιότητας των κοινωνιοκεντρικών αναγκών στον πρωτογονισμό του ατομοκεντρισμού της Δύσης. Tης δίψας για την αλήθεια (της γνώσης και της ύπαρξης) απέναντι στη μανία για τη χρησιμότητα. Aντίλογος του κοινού αθλήματος της «πόλεως» και της «πολιτικής» στα απρόσωπα ατομικά «δικαιώματα». Ποιος διαχειριστής της τύχης του Eλληνισμού σήμερα θα μπορούσε έστω και να υποψιαστεί την επικαιρική δυναμική της φράσης του Aριστοτέλη: «Tο να ζητάς παντού το χρήσιμο, δεν αρμόζει στους ελεύθερους και μεγαλόψυχους»; Mας απόμεινε μόνο το όνομα «Eλληνες», τίποτα, μα απολύτως τίποτα από την ελληνική ιδιαιτερότητα αναγκών και προτεραιοτήτων, την έμπρακτη ιδιαιτερότητα. Aκόμα και το όνομα το παραδώσαμε στη χλεύη, στον διεθνή διασυρμό.  Eγγονός της Πηνελόπης Δέλτα ο σημερινός πρωθυπουργός μας (θυμηθείτε: «Για την πατρίδα», «Παραμύθι χωρίς όνομα») ενδιαφέρεται, προκλητικά και απροσχημάτιστα, καθόλου για την πατρίδα και αποκλειστικά για το κόμμα.  Aν τον ενδιέφερε η πατρίδα, δεν θα σχημάτιζε κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» με κριτήριο επιλογής των υπουργών το ποιος τον βοήθησε να φτάσει στην αρχηγία του κόμματος ή ποιος ψηφοθηρεί αποτελεσματικότερα στην εκλογική του περιφέρεια.  Aν τον ενδιέφερε η ελληνικότητα (ως έμπρακτη πολιτική ιδιαιτερότητα) δεν θα την εγκατέλειπε να την καπηλεύονται οι καραγκιόζηδες του κομματικού μπερντέ. Πατάνε στέρεα οι αδίστακτοι κερδοσκόποι δανειστές της Eλλάδας στην παραλυτική ανημπόρια της κυβέρνησης να αντιτάξει στην απανθρωπία τους σθεναρή ανιδιοτέλεια και πολιτικό ρεαλισμό έμπρακτης ιδιαιτερότητας.  Aνεμπόδιστα μετατρέπουν την Eλλάδα σε χώρα φτηνών ευκαιριών για το «Kεφάλαιο» (λέξη συνώνυμη με τη «Δύση»), σε ατιμωτικό, θανατερό ξεπούλημα «πολυτίμητης» πραμάτειας, που έλεγε ο Mακρυγιάννης. Γεννηθήκαμε Eλληνες με τα βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα. Tελειώνουμε σήμερα με μπροστάρη στο ξεπούλημα τον εγγονό της.

Δουλειά στους Έλληνες από την Χρυσή Αυγή

Παρασκευή, 28 Σεπτεμβρίου 2012 - 13:02

Η Ομάδα Ανεύρεσης Εργασίας Δοκιμαζόμενων Ελλήνων είναι μία προσπάθεια ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ με σκοπό την αλληλεγγύη και την υποστήριξη των ανέργων συμπατριωτών μας. Όποιος άνεργος Έλληνας πολίτης το επιθυμεί, μπορεί να επικοινωνεί με τα κατά τόπους γραφεία του Λαϊκού Συνδέσμου και να εγγράφεται στους σχετικούς καταλόγους ανεύρεσης εργασίας, αναφέροντάς μας μόνο το ονοματεπώνυμο, την ειδικότητά του και ένα τηλέφωνο επικοινωνίας. Ομοίως όσοι εργοδότες επιθυμούν να προσλάβουν Έλληνες στις επιχειρήσεις τους μπορούν να έρθουν σε επαφή με τις Τοπικές Οργανώσεις της Χρυσής Αυγής. Η εν λόγω προσπάθεια έχει ξεκάθαρα κοινωφελή σκοπό και ο χαρακτήρας της είναι ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΟΣ. Την ίδια ώρα που οι μεγαλοεργολάβοι, το ιδιωτικό και κρατικό κεφάλαιο προσφέρουν σχεδόν αποκλειστικά εργασία σε λαθρομετανάστες, η Χρυσή Αυγή στέκεται στο πλευρό του δοκιμαζόμενου Έλληνα.

Χρυσή Αυγή

------------------------------------------------------------------------------

Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ, ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΕΝΗ ΧΩΡΑ!

Στο Μέγαρο Μαξίμου γνωρίζουν τι συμβαίνει στην ΛΑΡΚΟ;

Από ANTINEWS στις 28/09/2012

Ο Προέδρος της ΛΑΡΚΟ σε καιρούς λιτότητας προσλαμβάνει ημετέρους!

Σε μια περίοδο που ο απλός πολίτης έχει δεί τον ουρανό σφοντύλι από τις περικοπές και τους δυσβάσταχτους νέους φόρους, κάποιοι διορισμένοι μάνατζερς σε εταιρείες του δημοσίου κάνουν προκλητικές προσλήψεις!

Γράψαμε αρκετές φορές για το όργιο προσλήψεων στην ΕΡΤ. Δυστυχώς, η ΕΡΤ δεν ήταν εξαίρεση, αλλά ο …κανόνας.

Στη ΛΑΡΚΟ για παράδειγμα, διορίστηκε πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος ένας συνταξιούχος 73 ετών, από τον Ομιλο Βιοχάλκο, ο κ. Γριμάνης! Με 5.000 το μήνα σύν τα έξτρα, παρακαλώ!

Καλά δε βρήκαν να στείλουν έναν νέο άνθρωπο με όρεξη για δουλειά; Τόσοι άνεργοι πτυχιούχοι υπάρχουν; Πρέπει να διορίζουν συνταξιούχους; Όμως, κ. Γριμάνης νομίζει ότι βρίσκετε σε άλλη χώρα και  άρχισε τις …προσλήψεις!

Πρώτα προσέλαβε τον προσωπικό του δικηγόρο. Υστερα  προσέλαβε και δεύτερη δικηγόρο.

Μη πάει το μυαλό σας οτι η ΛΑΡΚΟ δεν έχει δικηγόρους. Έχει καμιά δεκαπενταριά!

Ο κ. Γριμάνης έφερε και έναν δικό του από τη Θεσσαλονίκη, ο οποίος  ανέλαβε τα περιβαλλοντικά θέματα καπελώνοντας την αρμόδια διευθύντρια! ! Επειδή, μάλιστα ο άνθρωπος  μένει μονίμως στη Θεσσαλονίκη η ΛΑΡΚΟ θα του πληρώνει και τα …οδοιπορικά!

Οι προσλήψεις δεν σταματάνε εδώ! Ο Πρόεδρος έδωσε εντολή να προσλάβουν και έναν ….ναύαρχο!  Τι  χρειάζεται  ….ναύαρχος στη ΛΑΡΚΟ, δεν μπορέσαμε να μάθουμε!

Τώρα, αν σας πώ οτι ο κ. Γριμάνης πήγε στη ΛΑΡΚΟ για να κάνει ….περικοπές, θα το πιστέψετε;

Ο πολυτάλαντος κ. Φουλίδης

Εν τω μεταξύ στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΛΑΡΚΟ μπήκε και ο κ. Κώστας Φουλίδης. Ποιός είναι αυτός; Δείτε τι έγραφε η Καθημερινή στις 26-9-2010 ;

«Αγριεύει ο «πόλεμος» στον χώρο του τζόγου. Την Παρασκευή, ο ειδικός γραμματέας αποκρατικοποιήσεων κ. Γ. Χριστοδουλάκης (που χειρίζεται το «άνοιγμα» της αγοράς τυχερών παιχνιδιών) κατηγορήθηκε ότι η παρουσίασή του για τις κυοφορούμενες αλλαγές, που έγινε εντός της εβδομάδας, συντάχθηκε από τον ΟΠΑΠ, απ’ όπου του την έστειλε κάποιο στέλεχος του Οργανισμού, ονόματι Κώστας Φουλίδης. Τι προέκυψε: Ο κ. Φουλίδης είναι μέλος της Eιδικής Γραμματείας του υπουργείου από το 2002. Ο ίδιος, όπως λέει, δεν έχει καμία σχέση με τον ΟΠΑΠ, εκτός από το ότι παρακολουθεί τη δραστηριότητά του ως μέλος της Γραμματείας. Όπως ισχυρίζεται, το 2004 είχε ετοιμάσει μία παρουσίαση για τον ΟΠΑΠ και για τον λόγο αυτό στην τωρινή παρουσίαση προέκυψε το όνομα του Οργανισμού. Από το υπουργείο Οικονομικών σχολιάζοντας το θέμα έκαναν λόγο για επιθέσεις που ενδεχομένως να υποκρύπτουν κάτι, δεδομένου ότι στην αγορά του τζόγου διακυβεύονται πολλά και μεγάλα συμφέροντα.»

Ο  πολυτάλαντος κ. Φουλίδης, λοιπόν,  είναι:

-Στην Ειδική Γραμματεία του Υπουργείου Οικονομικών από το 2002 (υποθέτουμε οτι  μπήκε αξιοκρατικά μέσω ΑΣΕΠ)

-Project manager του ΤΑΙΠΕΔ!

-Μέλος του ΔΣ του ΟΠΑΠ!

-Μέλος του  ΔΣ της ΛΑΡΚΟ!

Πότε τα προλαβαίνει ο άνθρωπος;

Αλήθεια στο Μέγαρο Μαξίμου γνωρίζουν τι συμβαίνει;

Επειδή, ολοι αυτοί οι μάνατζερς και τα “golden boys”  προκαλούν την κοινωνία  με τις αμοιβές τους, μήπως είναι καιρός να παρέμβει ο Πρωθυπουργός προτού να είναι αργά;

Και να στείλει μερικούς απ’ εκεί που ήρθαν, πριν αρχίσουν να απολογούνται για τα …έργα τους;

Β. Βιλιάρδος-ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΒΟΜΒΑ ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ

ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΒΟΜΒΑ ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ: Η Ελλάδα συνεχίζει να χρησιμοποιείται για την κάλυψη των τεράστιων τραπεζικών προβλημάτων της Ευρωζώνης, των ισχυρών κρατών της, του ευρώ, του δολαρίου, καθώς επίσης των Η.Π.Α. – από όπου αναμένεται να ξεσπάσει στο μέλλον η μητέρα των κρίσεων

“Η φιλοσοφία του Πλάτωνα επικεντρώνεται στην ηθική, όπου όμως κύριο μέλημα του ήταν να αποδείξει τη δυνατότητα βέβαιης γνώσης. Ενώ οι ηθικές αμφισβητήσεις του Σωκράτη αφορούσαν κατά κύριο λόγο προβλήματα ατομικής ηθικής, ο Πλάτωνας έδωσε έμφαση στη γενικότερη άποψη της κοινωνικής ηθικής.

Πρόθεση του, με τη θεωρεία των ιδεών, ήταν να εγκαταστήσει ένα φιλοσοφικό υπόβαθρο, με τη βοήθεια του οποίου θα μπορούσε να αποδείξει ότι, είναι εφικτή η αντικειμενική γνώση της αλήθειας.

Η αφετηρία για τις εκτιμήσεις του ήταν το επιστημονικό αξίωμα ότι, το όμοιο αναγνωρίζεται μόνο από το όμοιο – δηλαδή, πως τα αντικείμενα της γνώσης ανταποκρίνονται στην ικανότητα για γνώση και το αντίστροφο. Αυτό σημαίνει ότι, η βεβαιότητα της γνώσης εξαρτάται από το αντικείμενο της – οπότε, τα μεταβαλλόμενα αντικείμενα του εμπειρικού κόσμου, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να οδηγήσουν σε μόνιμη, βέβαιη γνώση.

Κατά τον Πλάτωνα, υπάρχουν «ιδέες» (καθαρή γνώση) για όλα τα γνωστά πράγματα της φύσης – ενώ με στόχο να καταστήσει ευλογοφανή αυτή τη δυνατότητα γνώσης των ιδεών εξιστορεί κάποιο μύθο, σύμφωνα με τον οποίο οι ψυχές που θεωρούνται αθάνατες έχουν, κατά την προγεννητική τους κατάσταση, έλθει σε επαφή με όλες τις ιδέες. Η γέννηση εξαλείφει αυτή τη γνώση, η οποία όμως μπορεί να ενεργοποιηθεί ξανά με την ανάμνηση.

Επομένως, η μάθηση δεν είναι η γνώση από την αρχή, αλλά μία πορεία προς την ανάμνηση – κάτι που ανάλυσε επίσης οKant και μάλλον εφάρμοσε ο Einstein, όταν ανέπτυξε «από μνήμης» τη θεωρεία της σχετικότητας (χωρίς δηλαδή να κάνει χρήση της πειραματικής απόδειξης της, η οποία ακολούθησε αρκετές δεκαετίες αργότερα)”.   

Ανάλυση

   

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, είναι αρκετοί αυτοί που αναρωτιούνται σήμερα, εάν είναι δυνατόν να διασωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες - θύματα ουσιαστικά της καταστροφικής οικονομικής πολιτικής της Γερμανίας η οποία, πέφτοντας στην παγίδα της υπερδύναμης, κατάφερε να επιτρέψει στην κρίση ρευστότητας μίας μικρής χώρας της Ευρωζώνης, της Ελλάδας, να «μεταλλαχθεί» σε μία ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομική κρίση, τεραστίων διαστάσεων.    

Είναι προφανές ότι, εάν η Ελλάδα είχε βοηθηθεί από τους «εταίρους» της, με ένα ποσόν της τάξης των 20 δις €, πριν ακόμη καταδικαστεί στην θανατική ποινή του ΔΝΤ, τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί εντελώς διαφορετικά: οι αγορές θα είχαν πεισθεί για την αλληλεγγύη των χωρών της Ευρωζώνης μεταξύ τους, θα είχαν σταματήσει αμέσως τις τοκογλυφικές επιθέσεις τους και δεν θα αναγκαζόταν η ευρωπαϊκή περιφέρεια να αντιμετωπίζει σχεδόν καθημερινά τους «μπράβους των τοκογλύφων» - οι οποίοι συνεχίζουν την επέλαση τους, μετά την επιτυχημένη εισβολή στην Ευρωζώνη, με τη βοήθεια των καταστροφικών όπλων τους (εταιρείες αξιολόγησης, επενδυτικές τράπεζες, hedge funds, αστέρες οικονομολόγοι κλπ.).

Το γεγονός αυτό είναι το πρώτο μεγάλο λάθος, το έγκλημα καλύτερα της Γερμανίας η οποία, αρνούμενη να δανειοδοτηθεί η Ελλάδα από την ΕΕ με ένα σχετικά ελάχιστο ποσόν, έθεσε τα θεμέλια μίας κρίσης, η οποία έχει ήδη κοστίσει εκατοντάδες δισεκατομμύρια - ενώ οδηγεί τη μία μετά την άλλη χώρα στον πανάκριβο δανεισμό, στο δόγμα της λιτότητας, στη χρεοκοπία και στα νύχια του ΔΝΤ.       

Περαιτέρω, όταν δύο χρόνια αργότερα, τον Οκτώβρη του 2011, η Ελλάδα καταδικάστηκε ακόμη μία φορά, σε μία άνευ προηγουμένου Πύρρειο χρεοκοπία, ξανά από τη Γερμανία, άνοιξε διάπλατα το κουτί της Πανδώρας: επειδή οι αγορές υποχρεώθηκαν, μέσω της γνωστής διαγραφής του ελληνικού χρέους (PSI), σε οικονομικές απώλειες από ομόλογα μίας χώρας του ευρώ - γεγονός που είχε (θα συνεχίσει να έχει) τρομακτικές συνέπειες για τους ισολογισμούς και τη βιωσιμότητα των περισσότερο «μοχλευμένων» τραπεζών του πλανήτη: των ευρωπαϊκών.

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Ειδικότερα, ο δείκτης κεφαλαιακής επάρκειας μίας τράπεζας καθορίζει ουσιαστικά το ρίσκο που αναλαμβάνει, με βάση τα κατατεθειμένα κεφάλαια της. Εάν ο δείκτης αυτός είναι, για παράδειγμα, 10%, σημαίνει ότι η τράπεζα επενδύει δέκα φορές τα ίδια κεφάλαια της - μία μόχλευση, η οποία θεωρείται σχετικά ασφαλής και δεν υποχρεώνει την τράπεζα σε αύξηση κεφαλαίου (ή σε περιορισμό των επενδύσεων της).  

Ο δείκτης όμως αυτός αφήνει εκτός μέτρησης (σταθμισμένο ρίσκο) εκείνες τις επενδύσεις, οι οποίες αξιολογούνται ως 100% ασφαλείς. Όταν λοιπόν η τράπεζα του παραδείγματος μας υποχρεώνεται να διατηρεί 10 € ίδια κεφάλαια (σε γενικές γραμμές), για κάθε 100 € επενδύσεις, δεν συμπεριλαμβάνει σε αυτές τις απολύτως σίγουρες - όπως ήταν μέχρι πρότινος τα ομόλογα του δημοσίου.

Επομένως, τη συνέφερε μέχρι πρόσφατα να επενδύει σε κρατικά ομόλογα της ζώνης του ευρώ, ακόμη και με χαμηλές αποδόσεις (επιτόκιο), αφού αυτό δεν την υποχρέωνε να διατηρεί ίδια κεφάλαια για τη συγκεκριμένη τοποθέτηση – ενώ η ίδια η αγορά κρατικών ομολόγων εκ μέρους των τραπεζών, μείωνε περαιτέρω τα επιτόκια τους (λόγω αυξημένης ζήτησης, όπως συνεχίζει να συμβαίνει στις Η.Π.Α., στη Μ. Βρετανία, στην Ιαπωνία κλπ.).

Μετά τον Οκτώβρη όμως του 2011, τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά, αφού οι τράπεζες είναι υποχρεωμένες (όχι ακόμη θεσμικά), να «σταθμίζουν» πλέον το ρίσκο των κρατικών ομολόγων, οπότε

(α)  είτε να αυξήσουν άμεσα τα ίδια κεφάλαια τους - γεγονός που δεν αντιμετωπίζεται θετικά από τους μετόχους τους, με δυσμενή επακόλουθα για την τιμή των μετοχών τους (πόσο μάλλον όταν η συνθήκη της Βασιλείας ΙΙΙ, απαιτεί υψηλότερη κεφαλαιακή επάρκεια),

(β)  είτε να μειώσουν τις επενδύσεις και λοιπές τοποθετήσεις τους - κάτι που έχει αρνητικά αποτελέσματα τόσο για την πραγματική οικονομία (περιορίζεται ο δανεισμός), όσο και για τη χρηματοδότηση των κρατών (αύξηση των επιτοκίων, δυσκολία διάθεσης νέων ομολόγων κλπ.).

Επειδή δε οι περισσότερες τράπεζες είναι εκτεθειμένες σε μεγάλες, «ακάλυπτες» πια, επενδύσεις, ενώ αρκετές αντιμετωπίζουν και άλλα προβλήματα (κόκκινα δάνεια λόγω της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, της φούσκας ακινήτων στην Ισπανία, στη Γαλλία, στην Ιρλανδία κλπ.), η βιωσιμότητα τους δεν είναι καθόλου εξασφαλισμένη - κάτι που θεωρείται ως μία πραγματική βόμβα μεγατόνων για το σύστημα.

Η ΕΛΒΕΤΙΑ

Τα ρίσκα του χρηματοπιστωτικού τομέα αντιμετωπίζονται πολύ σοβαρά από τη συγκεκριμένη χώρα - επειδή διαθέτει, παρά το μικρό μέγεθος της, δύο μεγάλες, συστημικές τράπεζες: την UBS και την Credit Suisse. Το σύνολο του ισολογισμού και των δύο αυτών τραπεζών είναι της τάξης των 2.500 δις φράγκων - δηλαδή, πέντε φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της Ελβετίας (υπενθυμίζουμε ότι, συστημικές θεωρούνται εκείνες οι τράπεζες, το μέγεθος των οποίων είναι τόσο μεγάλο που εάν κάτι τους συμβεί, κινδυνεύει ολόκληρο το σύστημα).     

Το Φεβρουάριο του 2012 η Ελβετία ψήφισε ένα πακέτο νόμων, το οποίο υποχρεώνει τις τράπεζες της να αυξήσουν σταδιακά την κεφαλαιακή τους επάρκεια στο 19%, να έχουν πολύ πιο αυστηρές προδιαγραφές ρευστότητας συγκριτικά με τις τράπεζες άλλων χωρών, καθώς επίσης να κατανέμουν τα επενδυτικά τους ρίσκα ορθολογικότερα. 

Συνεχίζοντας, η σημερινή κεφαλαιακή επάρκεια της UBS τοποθετείται στο 18,7% και της Credit Suisse στο 15,6% - δείκτες που θεωρούνται ως οι καλύτεροι παγκοσμίως. Ο διάβολος όμως κρύβεται στις λεπτομέρειες, σύμφωνα με την κεντρική τράπεζα της Ελβετίας η οποία, με κριτήριο το «αστάθμητο ποσοστό μόχλευσης των ιδίων κεφαλαίων» των τραπεζών, τις επενδύσεις τους δηλαδή, για τις οποίες δεν διατηρούν ίδια κεφάλαια, υπολόγισε ότι καλύπτουν μόλις το 1,7% και το 2,7% αντίστοιχα του συνόλου

Απλούστερα ότι, για κάθε 100 € επένδυση έχουν μόλις 1,7 € (2,7 €) ίδια κεφάλαια - οπότε ο συντελεστής μόχλευσης είναι 58 και 37 αντίστοιχα. Τα ίδια κεφάλαια τους είναι λοιπόν 58 και 37 φορές χαμηλότερα από τις απαιτήσεις τους - ένα πραγματικά τρομακτικό μέγεθος για μία τράπεζα. Για να γίνει περισσότερο κατανοητό δε το μέγεθος, αρκεί να τονίσει κανείς πόσο επικίνδυνη θα ήταν μία επιχείρηση της πραγματικής οικονομίας, η οποία θα είχε κατατεθειμένα κεφάλαια 100.000 € και απαιτήσεις από τους πελάτες της 5.800.000 €.

Ακριβώς για τους λόγους αυτούς (τα κρατικά ομόλογα συνεχίζουν να θεωρούνται θεσμικά ως 100% σίγουρα), οι Ελβετοί αναρωτιούνται εάν απειλούμαστε με μία μαζική τραπεζική καραμπόλα - αφού οι τράπεζες, ιδιαίτερα οι ευρωπαϊκές, είναι πολύπλοκα συνδεδεμένες μεταξύ τους, αποτελώντας επικίνδυνα συγκοινωνούντα δοχεία.

Δεν μπορούν δε να δώσουν καμία υπεύθυνη απάντηση στο κατά πόσον είναι σίγουρες οι τράπεζες, από ποιο σημείο και μετά δεν είναι κοκ. Αν και οι εισροές καταθέσεων λοιπόν στην Ελβετία είναι απίστευτα μεγάλες, λόγω της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, η κυβέρνηση και οι λοιποί θεσμοί της χώρας είναι πάρα πολύ ανήσυχοι για το μέλλον.     

Η ΙΣΠΑΝΙΑ

Σύμφωνα με τις αποφάσεις της συνόδου κορυφής, η Ισπανία θα υποχρεωθεί να παραδώσει τον έλεγχο των τραπεζών της, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, σε ευρωπαϊκές οργανώσεις -  ενώ έχει ήδη εισβάλλει το ΔΝΤ, «διατηρώντας την ανωνυμία του», κατά κάποιον τρόπο (η χώρα ευρίσκεται υπό τη σκιώδη εξουσία του, για να αποφευχθούν οι αντιδράσεις των Πολιτών).

Επί πλέον, η κυβέρνηση φαίνεται ότι έχει υποχρεωθεί να επιβαρύνει με τις μελλοντικές ζημίες των τραπεζών τους Ισπανούς μετόχους τους - αφού μόνο υπό αυτήν την προϋπόθεση θα λάβει από το ESM τα 100 δις €, για τη σταθεροποίηση του χρηματοπιστωτικού της συστήματος.     

Σύμφωνα με τα διεθνή ΜΜΕ, οι ζημίες θα επιβαρύνουν κυρίως εκείνους τους Ισπανούς, οι οποίοι έχουν στην ιδιοκτησία τους είτε ομόλογα των τραπεζών χωρίς δικαιώματα πρώτης προτίμησης, είτε προνομιούχες μετοχές τους - γεγονός που σημαίνει ότι, θα ζημιωθούν σε μεγάλο βαθμό οι μικροεπενδυτές, οι οποίοι έχουν αγοράσει τέτοιους τίτλους από τις τράπεζες, για αποταμιευτικούς περισσότερο λόγους.

Οι παραπάνω «ιδιομορφίες», σε συνδυασμό με τα τεράστια προβλήματα της οικονομίας της Ισπανίας (εκτεταμένη κρίση ακινήτων, καταστροφική ανεργία, υπερχρέωση του ιδιωτικού τομέα, χρεοκοπημένοι δήμοι κλπ.), έχουν σαν αποτέλεσμα μία εκτεταμένη εκροή καταθέσεων από τις ισπανικές τράπεζες, η οποία αυξάνει ακόμη περισσότερο τους κινδύνους. Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί είναι χαρακτηριστικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Διαφοροποίηση των τραπεζικών καταθέσεων, σε δις € το Μάιο του 2012

Χώρα	Καταθέσεις	Αύξηση / Μείωση*
Γερμανία	3.142	4,1%
Γαλλία	1.904	5,7%
Ισπανία	1.593	-7,7%
Ιταλία	1.414	2,0%
Αυστρία	322	5,1%
Ιρλανδία	201	-1,7%

* Αλλαγή σε σχέση με τον ίδιο μήνα του προηγούμενου έτους

Πηγή: EKT, υπολογισμοί wiwo

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, οι εκροές καταθέσεων από την Ισπανία συνεχίζονται με μεγάλο ρυθμό - ενώ τους πέντε πρώτους μήνες του 2012 ξεπέρασαν τα 100 δις €. Το ίδιο συμβαίνει και στην Ιρλανδία, η κρίση της οποίας είναι αδύνατον να ξεπεραστεί χωρίς πολύ μεγάλες διαγραφές χρεών ή/και χρεοκοπίες τραπεζών, παρά το ότι ανακοινώνεται η επιστροφή της στις αγορές.  

Αν και στην αρχή της χρηματοπιστωτικής κρίσης λοιπόν οι ισπανικές τράπεζες θεωρούταν ασφαλείς, επειδή δεν είχαν εκτεθεί στην αμερικανική κρίση των ενυπόθηκων δανείων, ενώ είχαν υποχρεωθεί από την κεντρική τράπεζα τους να δημιουργήσουν ειδικά αποθεματικά για την αντιμετώπιση της τοπικής κρίσης ακινήτων, η κατάσταση τους επιδεινώθηκε.

Σύμφωνα δε με τη διεθνή ένωση τραπεζών (IIF), λόγω του ότι έχουν δώσει ενυπόθηκα δάνεια ύψους άνω του 1 τρις €, θα απαιτηθεί μία ανακεφαλαιοποίηση της τάξης των 260 δις € και όχι τα ποσά που ανακοινώνονται (62 δις €).

Η ΣΛΟΒΕΝΙΑ

Όπως έχει ανακοινωθεί, η μικρή αυτή χώρα (52,4 δις € ΑΕΠ 2011, 934.700 εργαζόμενοι, 11,8% ανεργία) είναι αντιμέτωπη με τραπεζικά προβλήματα - οπότε θεωρείται ως το επόμενο υποψήφιο θύμα του ΔΝΤ και της Τρόικας.

Έχοντας υιοθετήσει το ευρώ μόλις το 2007, δεν έχει ακόμη καταφέρει να αναπτυχθεί σωστά - με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί να ενισχύσει με 400 εκ. € μία από τις μεγαλύτερες τράπεζες της (Nova Ljubljanska Banka).  Η υπαγωγή της λοιπόν στο μηχανισμό στήριξης είναι μάλλον δεδομένη – γεγονός που θα έχει σημαντικές συνέπειες για τους πολίτες της.

Η ΓΑΛΛΙΑ

Η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης είναι σε μεγάλο βαθμό εκτεθειμένη σε μία ενδεχόμενη κρίση των τραπεζών -επειδή διαθέτει τέσσερις πολύ μεγάλες (συστημικές, too big to fail) τράπεζες: την BNP Paribas, τη Societe Generale, την Credit Agricole και την BPSE (δημιουργήθηκε από την ένωση λαϊκών τραπεζών και ταμιευτηρίων το 2009).  

Αν και οι τράπεζες αυτές έχουν καταφέρει, στο χρονικό διάστημα μετά το ξέσπασμα της κρίσης, να μειώσουν τις τοποθετήσεις τους στα υπερχρεωμένα κράτη, δεν είναι ακόμη εκτός κινδύνου - ενώ τις μεγαλύτερες ανησυχίες προκαλεί η BNP, η οποία έχει στην κατοχή της ομόλογα του ιταλικού δημοσίου ύψους 11,6 δις € (συνολικά στις χώρες του νότου 33,9 δις €).

Σε κάθε περίπτωση η Γαλλία, με τον τραπεζικό τομέα της να είναι τετραπλάσιος του ΑΕΠ της, είναι σε πολύ δύσκολη θέση - ειδικά επειδή οι συνολικές απαιτήσεις της απέναντι στην  Ιταλία υπολογίζονται στα 309 δις € (112 δις € προς την Ισπανία).     

Η ΙΤΑΛΙΑ

Το πρόβλημα των ιταλικών τραπεζών επικεντρώνεται στο ότι, έχουν επενδύσει πάρα πολλά χρήματα σε ομόλογα του δημοσίου τους - ενώ αντιμετωπίζουν σήμερα δυσκολίες, όσον αφορά τα επιχειρηματικά δάνεια τους, λόγω της ύφεσης. Εν τούτοις, η χώρα θα μπορούσε να επιλύσει μόνη της τα προβλήματα των τραπεζών της, αφού το σύνολο των ισολογισμών τους είναι συγκριτικά χαμηλό – «μόλις» 2,3 φορές το ΑΕΠ της.

Όμως, οι επενδυτές δεν εμπιστεύονται τη βιωσιμότητα των τραπεζών της Ιταλίας, επειδή τη συνδέουν με τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το δημόσιο της χώρας τους - πόσο μάλλον όταν η πιστοληπτική αξιολόγηση τους διαμορφώνεται ανάλογα με την αντίστοιχη της χώρας τους.

Η ΑΥΣΤΡΙΑ

Με τις τράπεζες να αντιστοιχούν στο 300% του ΑΕΠ της χώρας, σε συνδυασμό με το ότι είναι επικίνδυνα εκτεθειμένες στην Ανατολική Ευρώπη, η οποία μαστίζεται σε μεγάλο βαθμό από την κρίση, η Αυστρία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί ασφαλής.

Εν τούτοις, η αυξημένη εισροή καταθέσεων, κυρίως από την Ιταλία, καλύπτει εν πρώτοις τα αναμφίβολα μεγάλα προβλήματα της - όπως συμβαίνει στο Βέλγιο, στη Δανία, στην Ολλανδία και αλλού, κυρίως λόγω του ότι έχουν καταφέρει να διατηρηθούν στο περιθώριο της δημοσιότητας (σε πλήρη αντίθεση με την Ελλάδα, η οποία συνεχίζει να βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα).

Η ΚΥΠΡΟΣ

Η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας μειώθηκε (στο BB+ με αρνητικές προοπτικές από τη Fitch), λόγω των μεγάλων προβλημάτων των τραπεζών της. Μόνο και μόνο η διαγραφή χρέους εκ μέρους της Ελλάδας, επιβάρυνε τις κυπριακές τράπεζες με σχεδόν 7 δις € - με την Fitch να υπολογίζει τις ανάγκες αναφαλαιοποίησης τους στα 4 δις €.

Για τους περισσότερους όμως το ποσόν θα αναμορφωθεί σημαντικά, αφού η Κύπρος θα οδηγηθεί επίσης στην παγίδα της λιτότητας, ενώ θα αυξηθούν αρκετά οι εκροές καταθέσεων - όπως συνέβη στην Ελλάδα, στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στην Ισπανία κοκ., θύματα της απίστευτα εγκληματικής πολιτικής που επιβάλλει η Γερμανία (πιθανότατα κατ’ εντολή των Η.Π.Α.) σε όλους τους εταίρους της.

Αν και θα μπορούσε λοιπόν να χρηματοδοτηθεί από άλλες χώρες, έτσι ώστε να αποφύγει την λεηλασία της από το ΔΝΤ, είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι δεν θα της επιτραπεί – πόσο μάλλον μετά την εύρεση μεγάλων ενεργειακών κοιτασμάτων στην υποθαλάσσια περιοχή της, καθώς επίσης την εξαιρετικά σημαντική σήμερα γεωπολιτική της θέση  

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ  

Παρά το ότι η Γερμανία ήταν το κεντρικό θύμα της μεγαλύτερης και μάλιστα νόμιμης ληστείας όλων των εποχών, εκ μέρους των Η.Π.Α., με τη βοήθεια της χρεοκοπίας της Lehman Brothers, η κατάσταση των τραπεζών της έχει ομαλοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό.

Εκείνη την εποχή (Φθινόπωρο του 2008), ο μέσος δείκτης κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών της ήταν μόλις 8,3% - από τους χαμηλότερους στην Ευρώπη. Σήμερα όμως έχει αυξηθεί στο 13,1% - στο μέσον όρο περίπου της ΕΕ. 

Η αιτία ήταν ο αυξημένος ρυθμός ανάπτυξης και η κρίση του νότου, η οποία είχε ευεργετικά αποτελέσματα στα επιτόκια δανεισμού της χώρας, στα φορολογικά της έσοδα, στη χρηματοδότηση (αυξημένες εισροές καταθέσεων) και στις εξαγωγές (διατήρηση της ισοτιμίας του € σε χαμηλά επίπεδα κοκ.).

Εν τούτοις, εμείς έχουμε την άποψη ότι, οι τράπεζες της κινδυνεύουν σε μεγάλο βαθμό από τη σύνδεση της γερμανικής οικονομίας με τις υπόλοιπες - κάτι που επισήμανε και το ΔΝΤ σε πρόσφατη ανάλυση του. Σύμφωνα δε με την BIS, οι γερμανικές τράπεζες είχαν στα τέλη του 2011 εγγεγραμμένες απαιτήσεις στα βιβλία τους, απέναντι στην Ιταλία και στην Ισπανία, ύψους 280 δις €.

Η ισχυρότερη τώρα γερμανική τράπεζα, η Deutsche Bank, η οποία με βάση το σύνολο του ισολογισμού της είναι το μεγαλύτερο τραπεζικό ίδρυμα της Ευρώπης, παρά τις αντίθετες δηλώσεις της διοίκησης της, έχει εξαιρετικά χαμηλή κεφαλαιακή επάρκεια. Ο Πίνακας ΙΙ που ακολουθεί εμφανίζει τα βασικά μεγέθη της:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Βασικά μεγέθη της Deutsche Bank

Μεγέθη	Ποσά
Σύνολο Ισολογισμού	2.103 δις €
Κεφαλαιακή επάρκεια	10%
Κόστος ασφάλισης (CDS πενταετών απαιτήσεων)	176
Επενδύσεις σε υπερχρεωμένες χώρες (2011)	7,3 δις €
Αξιολόγηση Moodys	A2
Ίδια Κεφάλαια*	53,39 δις €
Προσωπικό	100.996

Σημείωση: Με βάση τη σχέση ιδίων κεφαλαίων και συνολικού ισολογισμού, επενδύει πάνω από 39 φορές τα κεφάλαια της (μόχλευση). 

Πηγή: dpa

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Περαιτέρω, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του υπουργείου οικονομικών της Γερμανίας προς την επιτροπή προϋπολογισμού, η χώρα έχει αναλάβει εγγυήσεις ύψους 310,3 δις € στα πλαίσια των πακέτων στήριξης της Ευρωζώνης (στα EFSF και ESM285,3 δις €, στον προϋπολογισμό της Ευρωζώνης 9,8 δις € και στο πρώτο Ελληνικό πακέτο 15,2 δις €).

Εάν στα παραπάνω προσθέσει κανείς τις απαιτήσεις της κεντρικής τράπεζας της Γερμανίας απέναντι στην ΕΚΤ, από το σύστημα διακανονισμού πληρωμών Target II, ύψους 700 δις € στα τέλη Μαΐου (αυξάνονται κατά 50-100 δις € μηνιαία), θα ξεπεράσει το 1 τρις € - ποσόν που διακινδυνεύει σαν κράτος, σε περίπτωση διάλυσης της Ευρωζώνης (επί πλέον αυτού που διακινδυνεύουν οι εμπορικές τράπεζες της, οι επιχειρήσεις, οι ασφαλιστικές εταιρείες, οι επενδυτικές κλπ.).

Με κριτήριο το ΑΕΠ της Γερμανίας του 2011 (περί τα 2,5 τρις €), καθώς επίσης το δημόσιο χρέος της ως προς το ΑΕΠ (81,5%),τυχόν απώλεια του παραπάνω ποσού θα εκτόξευε το χρέος της στο 117% του ΑΕΠ της – σε ένα επίπεδο δηλαδή, με το οποίο είναι πολύ δύσκολο να ανταπεξέλθει μία οικονομία, ειδικά λόγω των αυξημένων επιτοκίων που συνήθως απαιτούν οι αγορές από υπερχρεωμένα κράτη (εάν δε η Γερμανία εγκατέλειπε μόνη της την Ευρωζώνη, δεν θα μπορούσε να απαιτήσει ουσιαστικά αυτά τα χρήματα, με βάση τη σύμβαση).

Επομένως, οι τράπεζες της δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να θεωρηθούν ασφαλείς – τόσο λόγω των δικών τους προβλημάτων, όσο και της εξαιρετικά δυσχερούς θέσης της χώρας τους, έτσι όπως αυτή θα φανεί πολύ σύντομα. 

Η ΕΛΛΑΔΑ

Όπως έχουμε αναλύσει στο παρελθόν (άρθρο μας), η Ελλάδα δεν αντιμετώπισε προβλήματα με τις τράπεζες της – ενώ το σύνολο των ισολογισμών των χρηματοπιστωτικών της ιδρυμάτων το 2009 αντιστοιχούσε στο 165,3% του ΑΕΠ της (όπως διαπιστώνεται από τον Πίνακα ΙΙΙ που ακολουθεί, ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά παγκοσμίως). Η μόχλευση δε των ιδίων κεφαλαίων των τραπεζών μας ήταν μόλις 14,86%, συμπεριλαμβανομένων όλων των επενδύσεων τους (άρθρο μας, ΠίνακαςV).

Δυστυχώς όμως, οι τεράστιες εκροές καταθέσεων (πάνω από 100 δις €), σαν αποτέλεσμα της καταστροφικής (εάν όχι προδοτικής) πολιτικής που ακολουθήθηκε, σε συνδυασμό με την εγκληματική διαγραφή χρέους, όπου στην κυριολεξία πυροβολήσαμε τα πόδια μας, οδήγησαν τις ελληνικές (και τις κυπριακές) τράπεζες στο χείλος του γκρεμού – με αποτέλεσμα να απαιτηθούν πολλαπλές εγγυήσεις και η ανακεφαλαιοποίηση τους.

Είναι λοιπόν αδιανόητο να κατηγορούμε τις τράπεζες ή/και να υποστηρίζουμε την κλοπή εκείνων των μικρομετόχων, οι οποίοι συνεχίζουν να τις στηρίζουν – μέσω της «αποκρατικοποίησης» τους από τους ευρωπαϊκούς (γερμανικούς) μηχανισμούς, κατά το παράδειγμα της Ισπανίας.

Σε κάθε περίπτωση, από όποια πλευρά και αν το εξετάσουμε, η πατρίδα μας οδηγήθηκε σκόπιμα και αδικαιολόγητα στο ικρίωμα – ενώ ελπίζουμε να μην ενσαρκώσει τελικά το ρόλο της Ιφιγένειας, για τη σωτηρία της υπερχρεωμένης Δύσης, καθώς επίσης να τιμωρηθούν όλοι όσοι την οδήγησαν, χωρίς κανένα λόγο, στην καταστροφή.

Κλείνοντας η Ελλάδα έχει τον καλύτερο κρατικό ισολογισμό από όλες σχεδόν τις χώρες (περιουσιακά στοιχεία πολύ υψηλότερα των χρεών της) - ενώ το μοναδικό της πρόβλημα ήταν και είναι η ανεπαρκής ή/και διεφθαρμένη πολιτική της, η οποία ήταν κατά πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Κανένας άλλωστε δεν μπορεί να αποδεχθεί ως λογικό το γεγονός ότι,οδηγήθηκε από ένα δημόσιο χρέος της τάξης του 110% του ΑΕΠ της, σε συνδυασμό με ένα ελάχιστο ιδιωτικό, σε δημόσιο χρέος άνω του 160%, στα νύχια του ΔΝΤ, στα διάφορα υφεσιακά μνημόνια και στη χρεοκοπία.         

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΚΟΝΑ

Στον Πίνακα ΙΙΙ που ακολουθεί αναγράφονται οι υποχρεώσεις των τραπεζών ορισμένων χωρών, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ των χωρών τους (μεγέθη κατά προσέγγιση, επειδή προέρχονται από διάγραμμα):

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Τραπεζικές υποχρεώσεις (συνολικές = καταθέσεις συν λοιπές υποχρεώσεις) ως ποσοστό επί του ΑΕΠ

Χώρα	Συνολικά	Καταθέσεις	Λοιπές Υποχρεώσεις
Ιρλανδία	710%	120%	590%
Μ. Βρετανία	510%	160%	350%
Ελβετία	490%	260%	230%
Δανία	410%	60%	350%
Γαλλία	400%	90%	310%
Ολλανδία	390%	130%	260%
ΕΕ συνολικά	350%	110%	240%
Γερμανία	310%	120%	190%
Ισπανία	300%	150%	150%
Αυστρία	300%	100%	200%
Βέλγιο	295%	110%	185%
Σουηδία	260%	50%	210%
Ιταλία	230%	90%	140%
Αυστραλία	190%	110%	80%
Νορβηγία	120%	50%	70%
Καναδάς	120%	60%	60%
Ν. Αφρική	90%	80%	10%
Η.Π.Α.	80%	70%	10%

Σημίωση: Η Ελλάδα θα ήταν κάτω από την Αυστραλία και πάνω από τη Νορβηγία!

Πηγή: Barclays Research  

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙΙ, το τραπεζικό πρόβλημα της ΕΕ είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από αυτό του υπολοίπου πλανήτη - πόσο μάλλον από το αντίστοιχο στις Η.Π.Α., το οποίο συγκριτικά είναι σχεδόν μηδαμινό. Σε πολλές χώρες δε (Ιρλανδία, Μ. Βρετανία κλπ.), είναι κάτι παραπάνω από εκρηκτικό.

Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις η εγγύηση των καταθέσεων των πολιτών της Ευρωζώνης από έναν κεντρικό οργανισμό είναι σχεδόν αδύνατη - αφού είναι πολλαπλάσιες των ΑΕΠ των χωρών τους.

ΕΝΔΙΑΜΕΣΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Οι τράπεζες της Ευρώπης, ειδικά μετά τα εγκληματικά λάθη της Γερμανίας και τη διαγραφή χρέους της Ελλάδας, είναι εξαιρετικά ασταθείς και ευάλωτες. Η κρίση έχει πρακτικά αποκόψει τα τραπεζικά ινστιτούτα του Νότου από τις αγορές, ενώ η συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, οι χρεοκοπίες των επιχειρήσεων, η πτώση των τιμών των ακινήτων και τα υπερδανεισμένα σε πολλές χώρες νοικοκυριά, αυξάνουν σε μεγάλο βαθμό τα μη εξυπηρετούμενα, κόκκινα δάνεια, επιδεινώνοντας σχεδόν δραματικά τους τραπεζικούς ισολογισμούς.

Η Κομισιόν, μεταξύ του Οκτωβρίου του 2008 και του Οκτωβρίου του 2011, ενέκρινε συνολικά 4,5 τρις € σε κρατικές βοήθειες, για την ενίσχυση των προβληματικών τραπεζών - ποσόν που αντιστοιχεί στο 35% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ. Εν τούτοις, το τέλος του καθοδικού σπειροειδή κύκλου δεν φαίνεται στον ορίζοντα - ενώ μάταια προσπαθεί η ΕΚΤ να σταθεροποιήσει το σύστημα και να ανακόψει την πορεία προς το χάος.

Με δύο διαδοχικές αποφάσεις της (Δεκέμβριος του 2011 και Φεβρουάριος του 2012), έθεσε στη διάθεση των εμπορικών τραπεζών 1 τρις €, με μηδαμινά επιτόκια, για τρία ολόκληρα έτη, ενώ πρόσφατα μείωσε το βασικό επιτόκιο στο 0,75%.Τα αποτελέσματα όμως των ενεργειών της είναι σχεδόν αμελητέα αφού, «όταν κλείνει μία τρύπα σε ένα σημείο, ανοίγει αμέσως η επόμενη».

Πολλοί αναρωτιούνται λοιπόν εάν είναι τελικά δυνατόν να διασωθούν οι τράπεζες της Ευρώπης, ή μήπως θα αντιμετωπίσουμεσκηνές πανικού, πολύ μεγαλύτερες από αυτές μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers - όπου οι μικροκαταθέτες άδειαζαν τους λογαριασμούς τους τρομοκρατημένοι, οι τράπεζες σταμάτησαν να δανείζονται μεταξύ τους, η πραγματική οικονομία έχασε την πρόσβαση της στη χρηματοδότηση και η παγκόσμια οικονομία βυθίστηκε στην ύφεση.

"Η εντεινόμενη ύφεση στις υπερχρεωμένες χώρες του Νότου οδηγεί σε συνεχώς αυξανόμενες απώλειες των τραπεζών, οι οποίες καθιστούν απαραίτητη την ενίσχυση τους από τα κράτη - με αποτέλεσμα να αυξάνονται τα δημόσια χρέη και τανάπαλιν. Είμαστε στο κέντρο ενός διαβολικού κύκλου, από το οποίο δεν μπορούμε δυστυχώς να ξεφύγουμε", αναφέρεται χαρακτηριστικά.

Ολοκληρώνοντας, η Ευρώπη υποφέρει σε μεγάλο βαθμό από το υπερδιογκωμένο τραπεζικό της σύστημα, όπου τα χρέη των 20 μεγαλύτερων τραπεζών της είναι υψηλότερα από το 50% του ΑΕΠ της χώρας, όπου έχει την έδρα της η κάθε μία - με αποτέλεσμα να μην μπορούν να πείσουν οι κυβερνήσεις ότι έχουν τη δυνατότητα να διασώσουν τις τράπεζες και να εγγυηθούν τις καταθέσεις των πολιτών τους, οι οποίες υπολογίζονται στα 11 τρις €.

Εάν λοιπόν τυχόν καταρρεύσει μία μεγάλη ευρωπαϊκή τράπεζα, η κατάσταση θα ξεφύγει εντελώς από τον έλεγχο - με οδυνηρά αποτελέσματα για ολόκληρο τον πλανήτη. Οι κίνδυνοι αυτοί φαίνεται να είναι γνωστοί στα αμερικανικά επενδυτικά κεφάλαια, τα οποία έχουν μειώσει δραστικά τις τοποθετήσεις τους στις τράπεζες της ΕΕ - από 40% το 2009, στο 12% με πρόσφατες μετρήσεις.  

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Οι Η.Π.Α., ένας χάρτινος πύργος στην κυριολεξία, αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα, όσον αφορά το δημόσιο χρέος, καθώς επίσης τα ιλιγγιώδη ελλείμματα του προϋπολογισμού και του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών (τα προβλήματα των τραπεζών τους τα έλυσαν, «εξάγοντας» τα το 2008 στην ΕΕ και στον υπόλοιπο πλανήτη). Η Ιαπωνία έχει δημόσιο χρέος πάνω από το 230% του ΑΕΠ της, ενώ είναι βυθισμένη στην ύφεση από το 1990.

Η Ευρώπη, ο μεγαλύτερος δανειστής του πλανήτη (πάνω από το 50% των παγκοσμίων δανείων προέρχονται από τις ευρωπαϊκές τράπεζες), είναι εγκλωβισμένη στον κύκλο του διαβόλου – με τις τράπεζες της να είναι μάλλον αδύνατον να διασωθούν(το μέσο δημόσιο χρέος της ΕΕ δεν ξεπερνάει ευτυχώς το 85% του ΑΕΠ, ενώ το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της είναι θετικό).   

Ειδικότερα, εάν τυχόν αποφασιζόταν να αποκτήσουν οι ευρωπαϊκές τράπεζες τους ίδιους συντελεστές με τις αμερικανικές, θα έπρεπε να «καούν» χρήματα («απομόχλευση», μείωση δανείων κλπ.), της τάξης του 250% του ΑΕΠ της Ευρώπης – ένα απίστευτα μεγάλο ποσόν, αφού ξεπερνάει τα 30 τρις € .

Επομένως, η κατάσταση σε όλη τη Δύση είναι κάτι παραπάνω από κρίσιμη – με το βιοτικό επίπεδο όλου του υπόλοιπου πλανήτη να είναι άρρηκτα συνδεδεμένο μαζί της. Δυστυχώς, τέτοιου είδους παγκόσμια αδιέξοδα αντιμετωπίζονται συνήθως με δύο τρόπους: είτε με μία ευρεία διαγραφή χρεών τύπου «σεισάχθειας», είτε με πόλεμο – όπου φυσικά εμείς ελπίζουμε να μην επιλεχθεί τελικά ο πόλεμος.  

Μία ενδιάμεση λύση θα ήταν ίσως η φορολόγηση των υψηλών εισοδηματικών στρωμάτων (10% του συνολικού πληθυσμού) όλης της Δύσης, με συντελεστή 10-15% επί των περιουσιακών τους στοιχείων – γεγονός που θα λειτουργούσε έμμεσα ως μία αναδιανομή εισοδημάτων, η οποία θα μείωνε τα δημόσια χρέη και στη συνέχεια θα ενίσχυε την κατανάλωση, τις επενδύσεις, την ανάπτυξη και το ΑΕΠ. Κάτι τέτοιο όμως θα απαιτούσε μεγάλη ωριμότητα εκ μέρους των πλούσιων αυτών πολιτών – κάτι που δυστυχώς θεωρούμε πολύ δύσκολο.       

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 14. Ιουλίου 2012

viliardos@kbanalysis.com