Το νέο μνημόνιο οριστικοποιεί τη διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος.
ΝΔ - ΠΑΣΟΚ Από τις κόκκινες γραμμές στο «κυνήγι» των συνταξιούχων
29-09-2012
Μέσα σε τρία χρόνια τα κόμματα του παλιού δικομματισμού, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, πέρασαν από τις πολιτικές δεσμεύσεις υπέρ των συνταξιούχων, τις λεγόμενες κόκκινες γραμμές που δεν ήταν αντικείμενο διαπραγμάτευσης, σε μια χωρίς προηγούμενο διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος. Η διάλυση αυτή οφείλεται στην αδυναμία των κομμάτων που έφεραν την Ελλάδα στη σημερινή κατάσταση και διαχειρίζονται σήμερα την κρίση να εξασφαλίσουν τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος μέσα από τη σχετικά ομαλή λειτουργία της εθνικής οικονομίας και να ξεφύγουν από την παράδοση μικροπολιτικής, κομματικής κακοδιαχείρισης που έχουν δημιουργήσει.
Η νέα παγίδα
Ο κ. Σαμαράς, ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Κουβέλης μας διαβεβαιώνουν ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Υποτίθεται ότι είναι μία φιλολαϊκή επιλογή που δείχνει την κοινωνική ευαισθησία τους, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για προάσπιση της «γαλάζιας» και «πράσινης» κομματικής πελατείας με όλα τα μέσα. Τα δύο κόμματα εξουσίας υπερασπίζονται, με τη βοήθεια του κ. Κουβέλη και της ΔΗΜΑΡ, όλους τους αργόμισθους που διόρισαν μετά την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ, όταν όλοι γνώριζαν τους κανόνες του παιχνιδιού και τις δεσμεύσεις που είχαμε αναλάβει, αδιαφορώντας για τις συνέπειες της πολιτικής τους. Η χωρίς όρια εξυπηρέτηση της κομματικής πελατείας επιταχύνει τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, εφόσον η πραγματική οικονομία στενάζει κάτω από τα οικονομικά, φορολογικά βάρη που της επιβάλλει η διατήρηση του Δημοσίου στις σημερινές του διαστάσεις. Θύματα των μικροπολιτικών, κομματικών ελιγμών του κ. Σαμαρά, του κ. Βενιζέλου και του κ. Κουβέλη είναι και οι δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν επαγγελματικές ικανότητες, μόρφωση και διάθεση να προσφέρουν. Ομαδοποιούνται σκόπιμα με τους κομματικούς αργόμισθους, με αποτέλεσμα να υφίστανται οριζόντιες μειώσεις στους μισθούς τους, να απαξιώνεται η επαγγελματική προοπτική τους και οι μεγαλύτεροι από αυτούς να πιέζονται να βγουν στη σύνταξη για δημοσιονομικούς, υποτίθεται, λόγους.
Η νέα παγίδα
Ο κ. Σαμαράς, ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Κουβέλης μας διαβεβαιώνουν ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Υποτίθεται ότι είναι μία φιλολαϊκή επιλογή που δείχνει την κοινωνική ευαισθησία τους, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για προάσπιση της «γαλάζιας» και «πράσινης» κομματικής πελατείας με όλα τα μέσα. Τα δύο κόμματα εξουσίας υπερασπίζονται, με τη βοήθεια του κ. Κουβέλη και της ΔΗΜΑΡ, όλους τους αργόμισθους που διόρισαν μετά την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ, όταν όλοι γνώριζαν τους κανόνες του παιχνιδιού και τις δεσμεύσεις που είχαμε αναλάβει, αδιαφορώντας για τις συνέπειες της πολιτικής τους. Η χωρίς όρια εξυπηρέτηση της κομματικής πελατείας επιταχύνει τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, εφόσον η πραγματική οικονομία στενάζει κάτω από τα οικονομικά, φορολογικά βάρη που της επιβάλλει η διατήρηση του Δημοσίου στις σημερινές του διαστάσεις. Θύματα των μικροπολιτικών, κομματικών ελιγμών του κ. Σαμαρά, του κ. Βενιζέλου και του κ. Κουβέλη είναι και οι δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν επαγγελματικές ικανότητες, μόρφωση και διάθεση να προσφέρουν. Ομαδοποιούνται σκόπιμα με τους κομματικούς αργόμισθους, με αποτέλεσμα να υφίστανται οριζόντιες μειώσεις στους μισθούς τους, να απαξιώνεται η επαγγελματική προοπτική τους και οι μεγαλύτεροι από αυτούς να πιέζονται να βγουν στη σύνταξη για δημοσιονομικούς, υποτίθεται, λόγους.
Η κυβέρνηση έχει αναλάβει τη δέσμευση, έναντι της τρόικας, να μειώσει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων κατά 150.000 έως το 2015 και να αυξήσει το ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης κατά 2 χρόνια. Για να επιτύχει αυτούς τους αλληλοσυγκρουόμενους στόχους, δημιουργεί «παράθυρα» πρόωρης ή έστω άμεσης συνταξιοδότησης για όσους δεν θέλουν να εγκλωβιστούν σε ένα σύστημα που αυστηροποιείται με το πέρασμα του χρόνου. Το αποτέλεσμα αυτής της αντιφατικής πολιτικής είναι η δημιουργία μιας ατελείωτης ουράς δημοσίων υπαλλήλων που σπεύδουν να πάρουν τη σύνταξή τους, σε συνθήκες που οδηγούν στην επιτάχυνση της κατάρρευσης του ασφαλιστικού συστήματος. Από αυτή τη διαδικασία οι μεγάλοι χαμένοι θα είναι οι υπό συνταξιοδότηση δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι θα δουν στο άμεσο μέλλον να «κουρεύονται» τα ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά δικαιώματά τους, χωρίς καν να έχουν τη δυνατότητα να επιστρέψουν στο Δημόσιο ή στην ευρύτερη αγορά εργασίας.
Ασφαλιστική ασφυξία
Τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν περιέλθει σε κατάσταση οικονομικής ασφυξίας. Έχει ήδη δημιουργηθεί μια στρατιά δημοσίων υπαλλήλων που είναι στη φάση της συνταξιοδότησης και διεκδικούν εφάπαξ που ξεπερνάει τα 2 δισ. ευρώ. Το εφάπαξ είναι το κρίσιμο οικονομικό μέγεθος που κάνει εξαιρετικά ακριβό το πρόγραμμα μαζικής συνταξιοδότησης δημοσίων υπαλλήλων που προωθεί η κυβέρνηση, στο όνομα, υποτίθεται, της ματαίωσης των απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων που προτείνει η τρόικα.
Υπολογίζεται ότι άλλοι 80.000 δημόσιοι υπάλληλοι έχουν θεμελιώσει δικαίωμα για σύνταξη και ενθαρρύνονται από την κυβέρνηση να το ασκήσουν, για να επιτευχθούν απροσδιόριστα δημοσιονομικά οφέλη. Κυβερνητικοί αρμόδιοι διαβεβαιώνουν ότι θα δοθούν και κίνητρα, με τη μορφή δυνατότητας εξαγοράς 2-3 πλασματικών χρόνων ασφάλισης, για να συνταξιοδοτηθούν όσοι δεν επιθυμούν να ενταχθούν στο αυστηρότερο καθεστώς, που προβλέπει την αύξηση του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια από το 2013.
Στο ερώτημα πώς θα καταβληθεί το εφάπαξ στους 50.000 δημοσίους υπαλλήλους που είναι ήδη σε διαδικασία συνταξιοδότησης και στους δεκάδες χιλιάδες που θα θελήσουν να τους ακολουθήσουν λόγω της κυβερνητικής πολιτικής, η απάντηση είναι απλή. Οι περισσότεροι από αυτούς θα πάρουν δραστικά μειωμένο το εφάπαξ που έχουν υπολογίσει, και μάλιστα σε βάθος χρόνου. Στο πλαίσιο της εφαρμογής του μνημονίου αποφασίστηκε τον περασμένο Νοέμβριο η μείωση του εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων κατά 20%. Επειδή, όμως, η οικονομική κατάσταση του Ταμείου Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων εξελίσσεται από το κακό στο χειρότερο, θα υπάρξει νέα μεσοσταθμική περικοπή του εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων κατά 22,67%, στο πλαίσιο της εφαρμογής του νέου μνημονίου. Ο χρόνος καταβολής του εφάπαξ ξεπερνά τα 2 χρόνια και υπολογίζεται ότι η μαζική συνταξιοδότηση των δημοσίων υπαλλήλων μπορεί να τον αυξήσει στα 5-7 χρόνια. Είναι φανερό ότι στη διάρκεια των επόμενων χρόνων θα υπάρξει νέα οριζόντια περικοπή του εφάπαξ, καθώς θα μεγαλώσει το πρόβλημα χρηματοδότησης του ασφαλιστικού, συνταξιοδοτικού συστήματος. Δεν υπάρχει κανένας δημοσιονομικός σχεδιασμός για το κόστος της καταβολής του εφάπαξ, γιατί απλούστατα τα κόμματα που βρίσκονται στην εξουσία δεν σκοπεύουν να το καταβάλουν, στη σημερινή του μορφή, στους περισσότερους δικαιούχους.
Ασφαλιστική ασφυξία
Τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν περιέλθει σε κατάσταση οικονομικής ασφυξίας. Έχει ήδη δημιουργηθεί μια στρατιά δημοσίων υπαλλήλων που είναι στη φάση της συνταξιοδότησης και διεκδικούν εφάπαξ που ξεπερνάει τα 2 δισ. ευρώ. Το εφάπαξ είναι το κρίσιμο οικονομικό μέγεθος που κάνει εξαιρετικά ακριβό το πρόγραμμα μαζικής συνταξιοδότησης δημοσίων υπαλλήλων που προωθεί η κυβέρνηση, στο όνομα, υποτίθεται, της ματαίωσης των απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων που προτείνει η τρόικα.
Υπολογίζεται ότι άλλοι 80.000 δημόσιοι υπάλληλοι έχουν θεμελιώσει δικαίωμα για σύνταξη και ενθαρρύνονται από την κυβέρνηση να το ασκήσουν, για να επιτευχθούν απροσδιόριστα δημοσιονομικά οφέλη. Κυβερνητικοί αρμόδιοι διαβεβαιώνουν ότι θα δοθούν και κίνητρα, με τη μορφή δυνατότητας εξαγοράς 2-3 πλασματικών χρόνων ασφάλισης, για να συνταξιοδοτηθούν όσοι δεν επιθυμούν να ενταχθούν στο αυστηρότερο καθεστώς, που προβλέπει την αύξηση του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια από το 2013.
Στο ερώτημα πώς θα καταβληθεί το εφάπαξ στους 50.000 δημοσίους υπαλλήλους που είναι ήδη σε διαδικασία συνταξιοδότησης και στους δεκάδες χιλιάδες που θα θελήσουν να τους ακολουθήσουν λόγω της κυβερνητικής πολιτικής, η απάντηση είναι απλή. Οι περισσότεροι από αυτούς θα πάρουν δραστικά μειωμένο το εφάπαξ που έχουν υπολογίσει, και μάλιστα σε βάθος χρόνου. Στο πλαίσιο της εφαρμογής του μνημονίου αποφασίστηκε τον περασμένο Νοέμβριο η μείωση του εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων κατά 20%. Επειδή, όμως, η οικονομική κατάσταση του Ταμείου Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων εξελίσσεται από το κακό στο χειρότερο, θα υπάρξει νέα μεσοσταθμική περικοπή του εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων κατά 22,67%, στο πλαίσιο της εφαρμογής του νέου μνημονίου. Ο χρόνος καταβολής του εφάπαξ ξεπερνά τα 2 χρόνια και υπολογίζεται ότι η μαζική συνταξιοδότηση των δημοσίων υπαλλήλων μπορεί να τον αυξήσει στα 5-7 χρόνια. Είναι φανερό ότι στη διάρκεια των επόμενων χρόνων θα υπάρξει νέα οριζόντια περικοπή του εφάπαξ, καθώς θα μεγαλώσει το πρόβλημα χρηματοδότησης του ασφαλιστικού, συνταξιοδοτικού συστήματος. Δεν υπάρχει κανένας δημοσιονομικός σχεδιασμός για το κόστος της καταβολής του εφάπαξ, γιατί απλούστατα τα κόμματα που βρίσκονται στην εξουσία δεν σκοπεύουν να το καταβάλουν, στη σημερινή του μορφή, στους περισσότερους δικαιούχους.
Επίθεση στο κοινό τους
Η μικροπολιτική, κομματική διαχείριση της δημόσιας διοίκησης και του ασφαλιστικού, συνταξιοδοτικού συστήματος οδηγεί την ηγεσία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ σε μία χωρίς προηγούμενο επίθεση κατά της κοινωνικής, εκλογικής τους βάσης.
Η ανάλυση των αποτελεσμάτων των εκλογών του Ιουνίου δείχνει πως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ εξακολουθούν να έχουν μεγάλες δυνάμεις στους ψηφοφόρους άνω των 55 ετών, ενώ στις μικρότερες ηλικιακές κατηγορίες κυριαρχεί ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη Χρυσή Αυγή και τους Ανεξάρτητους Έλληνες να καταγράφουν αξιοσημείωτα ποσοστά. Επίσης, τα κόμματα που κυριαρχούν στην κυβέρνηση Σαμαρά κρατάνε σημαντικές δυνάμεις μεταξύ των δημοσίων υπαλλήλων, ιδιαίτερα αυτών που είναι κάποιας ηλικίας. Ο συνδυασμός οριζόντιων μειώσεων στις συντάξεις, ουσιαστικής κατάργησης του εφάπαξ για τους περισσότερους δικαιούχους και δημιουργίας των προϋποθέσεων για νέες περικοπές στις συντάξεις μπορεί να λειτουργήσει αποσταθεροποιητικά για τη «σκληρή» κοινωνική και εκλογική βάση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Τα δύο κόμματα εξουσίας κυριάρχησαν στις μεγαλύτερες ηλικιακές κατηγορίες ψηφοφόρων στη βάση των τριών «όχι» («όχι» στη μείωση των συντάξεων, «όχι» στην αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, «όχι» στην αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών) και τώρα κινούνται στη διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση. Η επιχείρηση εξαπάτησης των μεγαλύτερης ηλικίας ψηφοφόρων συντηρήθηκε μέχρι και τις εκλογές του Ιουνίου. Αρκεί να θυμηθούμε τη δέσμευση του κ. Σαμαρά υπέρ της «αποκατάστασης των αδικιών» σε ό,τι αφορά τους χαμηλοσυνταξιούχους και τις διαβεβαιώσεις για παράκαμψη και επαναδιαπραγμάτευση του νέου μνημονίου, που προέβλεπε την οριζόντια μείωση των συντάξεων, ιδιαίτερα εκείνων που επιβαρύνουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τα δημόσια οικονομικά.
Ο παραδοσιακός δικομματισμός εμπόδισε την εξυγίανση του ασφαλιστικού, συνταξιοδοτικού συστήματος την εποχή της ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ, στη συνέχεια συνέβαλε στο «ξεχείλωμα» ενός προβληματικού συστήματος με τη συνέχιση της εξυπηρέτησης της εκλογικής πελατείας και τώρα προχωράει στην εφαρμογή ισοπεδωτικών μέτρων που δεν πρόκειται να οδηγήσουν στο επιδιωκόμενο δημοσιονομικό αποτέλεσμα, εξαιτίας της ενίσχυσης των φαινομένων ύφεσης και της νέας πτώσης του διαχειριστικού επιπέδου της δημόσιας διοίκησης.
Η μικροπολιτική, κομματική διαχείριση της δημόσιας διοίκησης και του ασφαλιστικού, συνταξιοδοτικού συστήματος οδηγεί την ηγεσία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ σε μία χωρίς προηγούμενο επίθεση κατά της κοινωνικής, εκλογικής τους βάσης.
Η ανάλυση των αποτελεσμάτων των εκλογών του Ιουνίου δείχνει πως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ εξακολουθούν να έχουν μεγάλες δυνάμεις στους ψηφοφόρους άνω των 55 ετών, ενώ στις μικρότερες ηλικιακές κατηγορίες κυριαρχεί ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη Χρυσή Αυγή και τους Ανεξάρτητους Έλληνες να καταγράφουν αξιοσημείωτα ποσοστά. Επίσης, τα κόμματα που κυριαρχούν στην κυβέρνηση Σαμαρά κρατάνε σημαντικές δυνάμεις μεταξύ των δημοσίων υπαλλήλων, ιδιαίτερα αυτών που είναι κάποιας ηλικίας. Ο συνδυασμός οριζόντιων μειώσεων στις συντάξεις, ουσιαστικής κατάργησης του εφάπαξ για τους περισσότερους δικαιούχους και δημιουργίας των προϋποθέσεων για νέες περικοπές στις συντάξεις μπορεί να λειτουργήσει αποσταθεροποιητικά για τη «σκληρή» κοινωνική και εκλογική βάση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Τα δύο κόμματα εξουσίας κυριάρχησαν στις μεγαλύτερες ηλικιακές κατηγορίες ψηφοφόρων στη βάση των τριών «όχι» («όχι» στη μείωση των συντάξεων, «όχι» στην αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, «όχι» στην αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών) και τώρα κινούνται στη διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση. Η επιχείρηση εξαπάτησης των μεγαλύτερης ηλικίας ψηφοφόρων συντηρήθηκε μέχρι και τις εκλογές του Ιουνίου. Αρκεί να θυμηθούμε τη δέσμευση του κ. Σαμαρά υπέρ της «αποκατάστασης των αδικιών» σε ό,τι αφορά τους χαμηλοσυνταξιούχους και τις διαβεβαιώσεις για παράκαμψη και επαναδιαπραγμάτευση του νέου μνημονίου, που προέβλεπε την οριζόντια μείωση των συντάξεων, ιδιαίτερα εκείνων που επιβαρύνουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τα δημόσια οικονομικά.
Ο παραδοσιακός δικομματισμός εμπόδισε την εξυγίανση του ασφαλιστικού, συνταξιοδοτικού συστήματος την εποχή της ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ, στη συνέχεια συνέβαλε στο «ξεχείλωμα» ενός προβληματικού συστήματος με τη συνέχιση της εξυπηρέτησης της εκλογικής πελατείας και τώρα προχωράει στην εφαρμογή ισοπεδωτικών μέτρων που δεν πρόκειται να οδηγήσουν στο επιδιωκόμενο δημοσιονομικό αποτέλεσμα, εξαιτίας της ενίσχυσης των φαινομένων ύφεσης και της νέας πτώσης του διαχειριστικού επιπέδου της δημόσιας διοίκησης.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου