ΕΛΛΑΔΑ, ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΔΙΑΣΩΣΗ: Ο απολογισμός της συνόδου κορυφής για την πατρίδα μας, τα ανταλλάγματα που δόθηκαν, το ευρωπαϊκό περιβάλλον, η εξέλιξη του οικονομικού πολέμου, οι διεθνείς συγκυρίες, η φοροδιαφυγή παγκοσμίως και οι παγίδες της δανειακής σύμβασης
«Όταν μία ζημιογόνα επιχείρηση καταφέρνει να της εγκριθεί κάποιο δάνειο, πόσο μάλλον με δυσβάστακτους, πολύ δύσκολο να τηρηθούν, όρους, καθώς επίσης με την υποθήκευση όλων των περιουσιακών της στοιχείων, δεν πανηγυρίζει – παρά το ότι πρόκειται ασφαλώς για μία μη αποτυχημένη διαπραγμάτευση με τον πιστωτή της. Αντίθετα, οποιαδήποτε λογική επιχείρηση χαίρεται εύλογα, μόνο όταν κερδίζοντας, πετυχαίνει να εξυπηρετήσει, πολύ περισσότερο να εξοφλήσει, τα υφιστάμενα δάνεια της – διαγράφοντας τυχόν υποθήκες από τα ακίνητα της».
Ανάλυση
Μετά την τελευταία σύνοδο κορυφής και τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν για την πατρίδα μας, συμπεριλαμβανομένης της νέας «διαγραφής» χρέους, οφείλουμε να προβούμε αφενός μεν στον απολογισμό όλων όσων «πέτυχε» (έχασε) η κυβέρνηση, αφετέρου στη λεπτομερή καταγραφή των ανταλλαγμάτων, τα οποία προσέφερε στους δανειστές μας.
Στα πλαίσια αυτά, είμαστε μάλλον υποχρεωμένοι να «προσμετρήσουμε» το σημερινό ευρωπαϊκό οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον, καθώς επίσης το διεθνές – αφού η όποια «στρατηγική επιβίωσης» ακολουθηθεί, σταθεροποίησης της οικονομίας μας δηλαδή και δημιουργίας προϋποθέσεων ανάπτυξης, μετά τη θανατηφόρο διάσωση μας, δεν λαμβάνει χώρα σε «κενό αέρος».
Φυσικά, οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές, «πραγματιστές» καλύτερα - γεγονός που σημαίνει ότι, δεν πρέπει να «αναλωθούμε» σε κατηγορίες χωρίς αντίκρισμα ή σε επικρίσεις άνευ νοήματος, αφού το βασικό θέμα μας είναι πλέον η επόμενη ημέρα και όχι όλα όσα συνέβησαν στο παρελθόν.
Ο ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
Είναι απολύτως σίγουρο ότι, η Ελλάδα δεν διασώθηκε μετά την πρόσφατη απόφαση εκταμίευσης της δόσης, ύψους περί τα 34,4 δις € - εκ των οποίων τα 16 δις € θα διατεθούν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τα 11,3 δις € για την επαναγορά του χρέους και τα 7,1 δις € για τη χρηματοδότηση της λειτουργίας του κράτους (εξόφληση των βραχυπρόθεσμων εντόκων γραμματίων κλπ.).
Όσον αφορά δε τα υπόλοιπα που θα δοθούν από την Ευρώπη, πρόκειται για 14,7 δις € (η γερμανική βουλή ενέκρινε συνολικά 49,1 δις €), τα οποία θα εκταμιευθούν έως τα τέλη Μαρτίου, σε τρεις δόσεις – με τα ελληνικά ΜΜΕ να αναφέρονται σε 52,5 δις € συνολικά, συμπεριλαμβανομένων των 3,4 δις € που αναμένονται από το ΔΝΤ. Σε σχέση τώρα με το δημόσιο χρέος, τα εξής:
Δανειστές
|
Ποσά σε δις €
|
Ιδιώτες
|
63,00
|
Λοιποί πιστωτές
|
47,00
|
Διμερή δάνεια των χωρών της Ευρωζώνης
|
53,00
|
ΔΝΤ
|
22,00
|
EFSF
|
74,00
|
EKT
|
45,00
|
Σύνολα
|
303,00
|
Στον Πίνακα Ι φαίνεται ο δανεισμός της Ελλάδας, μη συμπεριλαμβανομένης της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών - η οποία, εφόσον δεν καταφέραμε (καλώς ή κακώς) να δρομολογηθεί απ’ ευθείας από το ESM, όπως συνέβη με την Ισπανία, θα επιβαρύνει το δημόσιο χρέος με ένα ποσόν της τάξης των 47 δις € συνολικά. Θεωρητικά βέβαια, το ποσόν αυτό θα επιστρέψει στα δημόσια ταμεία, μετά την επανιδιωτικοποίηση των τραπεζών στο μέλλον – αφού προηγηθεί η «διάσωση», η κρατικοποίηση και η εξυγίανση τους εις βάρος μας. Αυτά που εξασφαλίσαμε τώρα είναι τα παρακάτω:
(α) Μείωση του επιτοκίου στα διμερή δάνεια, στα 53 δις € λοιπόν, από euribor συν 1,5% μέχρι τώρα, σε euribor συν 0,9% στη συνέχεια - αμέσως μετά, εάν η Ελλάδα πετύχει πρωτογενή πλεονάσματα, τουλάχιστον 4,5% του ΑΕΠ της, το επιτόκιο θα διαμορφωθεί σε euribor συν 0,5%.
(β) Ο χρόνος αποπληρωμής του δανείου από το EFSF, των 74 δις € δηλαδή, διπλασιάζεται - από τα 15 έτη μέχρι σήμερα στα 30, όπου στα δέκα πρώτα χρόνια η Ελλάδα δεν θα πληρώνει τόκους.
(γ) Επαναγορά χρέους 31,9 δις €, έναντι ποσού 11,3 δις € - γεγονός που σημαίνει ότι, μειώσαμε το συνολικό χρέος μας απέναντι στους ιδιώτες πιστωτές κατά 20,6 δις €. Επομένως, αντί για 63 δις €, οφείλουμε πλέον 42,4 δις € στους ιδιώτες.
(δ) Οι κεντρικές τράπεζες των χωρών της Ευρωζώνης παραιτήθηκαν από τα κέρδη της ΕΚΤ - τα οποία προέρχονται από την αγορά ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, ονομαστικής αξίας 45 δις €, στη δευτερογενή διαπραγμάτευση. Επειδή τώρα τα κέρδη αυτά υπολογίζονται στα 11 δις €, το δημόσιο χρέος μας απέναντι στην ΕΚΤ, έμμεσα, θα μειωθεί αντίστοιχα – οπότε θα ανέλθει στα 34 δις € (από 45 δις € προηγουμένως).
Με βάση τις παραπάνω μειώσεις και εκτός απροόπτου, ο Πίνακας Ι θα διαμορφωθεί πλέον σε γενικές γραμμές ως εξής:
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Ανάλυση συνολικού δανεισμού της Ελλάδας, μετά τις αποφάσεις και τη νέα διαγραφή χρέους, μη συμπεριλαμβανομένης της ανεκεφαλαιοποίησης των τραπεζών
Δανειστές
|
Ποσά σε δις €
|
Ιδιώτες
|
42,40
|
Λοιποί πιστωτές
|
47,00
|
Διμερή δάνεια των χωρών της Ευρωζώνης
|
53,00
|
ΔΝΤ
|
22,00
|
EFSF
|
74,00
|
EKT
|
34,00
|
Σύνολα
|
272,40
|
Σημείωση: Δυστυχώς, όπως συνέβη και με το PSI, πυροβολήσαμε για δεύτερη φορά τα πόδια μας, αφού το μεγαλύτερο μέρος της διαγραφής επιβάρυνε τις δικές μας τράπεζες – με δυσμενείς συνέπειες για όλους μας.
Σε τελική ανάλυση λοιπόν το δημόσιο χρέος μας μειώθηκε κατά 30,6 δις € στα 272,4 δις € - ενδεχομένως δε ακόμη περισσότερο, αφού δεν γνωρίζουμε ακριβώς τα κέρδη της ΕΚΤ (από την αγορά ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, σε τιμές μικρότερες από την ονομαστική τους αξία).
Με δεδομένο τώρα το ΑΕΠ μας το 2012 (στα 194 δις € σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2013, στα 183 δις € το επόμενο έτος), το δημόσιο χρέος, πάντοτε εκτός των τραπεζών, θα διαμορφωθεί στο 140,4% του ΑΕΠ – ένα ποσοστό φυσικά μη βιώσιμο, εάν αποδεχθούμε ότι, ποσοστά δημοσίου χρέους άνω του 80% του ΑΕΠ (60% κατά τη δική μας άποψη), λειτουργούν «ανασταλτικά», όσον αφορά την ανάπτυξη και τελικά οδηγούν ξανά στην πλήρη αδυναμία πληρωμών.
Ολοκληρώνοντας, η μη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους μας, ακόμη και αν δεν επιβαρυνόμαστε με τις ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, θα έχει σαν αποτέλεσμα τη συνέχιση τη εξάρτησης μας από την Τρόικα, όσον αφορά τον περαιτέρω δανεισμό μας – ο οποίος θα αυξάνεται διαρκώς, έως εκείνη τη στιγμή που τα πρωτογενή μας πλεονάσματα θα καλύπτουν τα τοκοχρεολύσια (το 2012 τα πρωτογενή μας ελλείμματα υπολογίζονται στα 2 δις €).
Διατρέχουμε επομένως τους κινδύνους να χρεοκοπήσουμε ξανά ανά πάσα στιγμή, να υποχρεωθούμε σε έξοδο από το ευρώ, να εκβιαζόμαστε διαχρονικά, να ζητούνται συνεχώς νέα μέτρα ή ανταλλάγματα κοκ.
ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑΤΑ
Είναι προφανώς εύλογο αλλά και αυτονόητο το ότι, κανένας δεν σε δανείζει χωρίς εγγυήσεις – όσο και αν κάτι τέτοιο φαίνεται πως ενοχλεί την κοινή γνώμη. Στα πλαίσια αυτά, η απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας είναι δεδομένη – αφού όλα τα περιουσιακά μας στοιχεία είναι πια υποθηκευμένα, στη διάθεση των πιστωτών μας, εάν δεν καταφέρουμε να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις που αποδεχθήκαμε.
Πόσο μάλλον μετά την υπογραφή του PSI, με την οποία αφενός μεν χάσαμε τη δυνατότητα μετατροπής του χρέους μας σε ενδεχόμενο εθνικό νόμισμα, αφετέρου την υπαγωγή του στο εθνικό δίκαιο – αφού πλέον το σύνολο του χρέους μας υπάγεται στους κανόνες του αγγλικού δικαίου, με αρμόδια δικαστήρια αυτά του Λουξεμβούργου.
Δυστυχώς, οι τιμές αυτών των περιουσιακών μας στοιχείων θα συνεχίσουν μα ευρίσκονται, λόγω της ελληνικής, της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας κρίσης, στο ναδίρ – με αποτέλεσμα τυχόν πώληση τους να αποφέρει ελάχιστα, οπότε η συμβολή τους στο ριζικό περιορισμό του δημοσίου χρέους μας να είναι σχεδόν αμελητέα (εκτός εάν πράγματι διαθέτουμε υποθαλάσσια ενεργειακά αποθέματα, αντικειμενικά μεγάλης αξίας).
Η απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας όμως δεν περιορίζεται δυστυχώς στη δημόσια περιουσία μας – αφού οι πιστωτές μας θέλουν να εξασφαλίσουν την εξόφληση των δανείων τους, χωρίς να τους αρκεί η παροχή εγγυήσεων ή τα χρήματα που θα προέλθουν από την εκποίηση τους. Στα πλαίσια αυτά, η πατρίδα μας είναι υποχρεωμένη να κυβερνάται από τους δανειστές της (αποικία χρέους), να υφίσταται τον έλεγχο τους σε όλες τις υπηρεσίες της, να επιτρέπει την τοποθέτηση «επιτρόπων» στις τράπεζες της, στα υπουργεία της κοκ.
Εκτός αυτού, επειδή στις «εγγυήσεις» δεν συνυπολογίζεται μόνο η δημόσια περιουσία, αλλά έμμεσα και η ιδιωτική (μισθοί των Ελλήνων, συντάξεις, κοινωνικές παροχές, ακίνητη περιουσία, λοιπά εισοδήματα κλπ.), η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να λαμβάνει μέτρα λιτότητας, κατ’ εντολή της Τρόικας – έτσι ώστε να δημιουργηθούν καταρχήν πρωτογενή πλεονάσματα και στη συνέχεια κανονικά, για να καταστεί δυνατή η αποπληρωμή των δόσεων του δανεισμού μας.
Στα μέτρα αυτά συμπεριλαμβάνεται και η υπερβολική φορολόγηση η οποία, σε συνδυασμό με την κατάρρευση των μισθών, καθώς επίσης με την αδυναμία δανεισμού των τραπεζών, δημιουργεί εφιαλτικές συνθήκες, όσον αφορά την κατανάλωση και τις επενδύσεις – με αποτέλεσμα αφενός μεν να οδηγείται η χώρα στη φτωχοποίηση (άλωση της μεσαίας τάξης κλπ.), αφετέρου να μειώνεται συνεχώς το ΑΕΠ.
Η μείωση τώρα του παρανομαστή (ΑΕΠ), παράλληλα με την αύξηση του αριθμητή (Χρέος), καθιστά αδύνατη την έξοδο από την παγίδα, στην οποία οδηγήθηκε η πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα μας – μηδενίζοντας εντελώς τις όποιες προοπτικές σταθεροποίησης της οικονομίας μας, με το χρέος να προβλέπεται ότι σύντομα θα ξεπεράσει το 200% του ΑΕΠ μας. Όταν δε συμβεί κάτι τέτοιο, είναι μάλλον αυτονόητο πως θα η Ελλάδα θα οδηγηθεί στην έξοδο από το ευρώ, υποθηκευμένη, λεηλατημένη και εξαθλιωμένη.
ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Ευτυχώς για την πατρίδα μας, παρά τα τεράστια λάθη των κυβερνήσεων της και την «προδοσία» αυτών που την οδήγησαν στο ΔΝΤ, δεν είναι η μοναδική χώρα της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα – με την Ισπανία και την Ιταλία να ευρίσκονται σε πολύ πιο δύσκολη, σε μία «κρίσιμη» καλύτερα θέση. Ακόμη περισσότερο, η τραπεζική βόμβα μεγατόνωνστα θεμέλια της ΕΕ είναι ο, με απόσταση, μεγαλύτερος κίνδυνος που την απειλεί – ενώ αφορά το σύνολο των κρατών της.
Παράλληλα, όλοι γνωρίζουν ότι, εάν δεν επιλυθούν οι ευρωπαϊκές ασυμμετρίες (άρθρο μας), οι οποίες προέρχονται κυρίως από τη γερμανική πλεονεξία, δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον – ενώ τα αδιέξοδα πολλών κρατών της ζώνης του κοινού νομίσματος είναι σχετικά εύκολο να αντιμετωπισθούν αλληλέγγυα και από κοινού (ευρωομόλογα, ενεργοποίηση της ΕΚΤ, δημοσιονομική ένωση, αμοιβαιοποίηση του χρέους, τραπεζική ενοποίηση κλπ.).
Στα πλαίσια αυτά και χωρίς να επαναλαμβανόμαστε, θεωρούμε υποχρεωτική την αναφορά μας σε ένα πρόσφατο άρθρο, από το οποίο φαίνεται το πώς αντιμετωπίζει η ισπανική κοινή γνώμη τα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα:
Σύμφωνα με το κείμενο λοιπόν της ισπανικής El Pais (29.11.12) η Γερμανία, σε συνεργασία με τις τράπεζες της, ενισχύει τις κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον των χωρών του Νότου, με στόχο τη λεηλασία τους.
Ειδικότερα, η πολιτική λιτότητας που επιβάλλει η Γερμανία στους «εταίρους» της, δημιουργεί μεγάλα πλεονεκτήματα στην ίδια, επειδή τη βοηθάει να περιορίσει τα τεράστια ελλείμματα της – γεγονός που επιτυγχάνεται με την «υπόγεια» ενίσχυση της κερδοσκοπίας εκ μέρους της, όσον αφορά τα δημόσια χρέη των χωρών του Νότου, με αποτέλεσμα τα δικά της επιτόκια δανεισμού να είναι μηδενικά.
Οι συγγραφείς του άρθρου, αφού αναφέρονται στον καπιταλισμό-καζίνο, ο οποίος θεωρούν πως δημιουργήθηκε από την «απορρύθμιση» και την πλήρη απελευθέρωση του χρηματοπιστωτικού κλάδου, «τεκμηριώνουν» την ύπαρξη ενός ιδιωτικού χρηματιστηρίου, με έδρα τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο – ενός χρηματιστηρίου, το οποίο ευρίσκεται στα χέρια του «χρηματοπιστωτικού καρτέλ», αποτελούμενου από έξι μεγάλες αμερικανικές τράπεζες και έξι ευρωπαϊκές (τράπεζες που αφού χρεοκόπησαν, υπεξαιρώντας τεράστια ποσά, διασώθηκαν από τις κυβερνήσεις των χωρών τους, εις βάρος των φορολογουμένων πολιτών).
Η Γερμανία κατηγορείται ότι, «ενισχύει τα στοιχήματα των κερδοσκόπων εναντίον των χωρών του Νότου». Παράλληλα,υπενθυμίζεται ο ρόλος της Goldman Sachs στην απόκρυψη χρεών της Ελλάδας, πριν την είσοδο της στην Ευρωζώνη - όπου ενοχοποιείται ότι, μαζί με τη Deutsche Bank, χρησιμοποίησε παράνομα την εσωτερική της πληροφόρηση, για να στοιχηματίσει στην έκτοτε προγραμματισμένη, μελλοντική κατάρρευση της Ελλάδας.
Σύμφωνα τώρα με τη γερμανική εποπτική αρχή (BAFIN), το 2009 ευρίσκονταν στην κατοχή γερμανικών τραπεζών «τοξικά» χρεόγραφα αξίας 800 δις €. Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να τιμωρήσει τους ενόχους-τραπεζίτες για τις κερδοσκοπικές τους «ατασθαλίες» (Hypo Real Estate, IKB, WLB, Commerzbank κλπ.), προτίμησε, σε συνεργασία με τις χρεοκοπημένες ουσιαστικά τράπεζες της, να στρέψει έντεχνα την προσοχή των αγορών μακριά από την ίδια, στις χώρες του Νότου – με απώτερο στόχο τον εξευτελισμό, τη λεηλασία και την κατάληψη του.
Περαιτέρω, πάντοτε κατά την El Pais, η Γερμανία τοποθετείται εναντίον της ενίσχυσης των ισπανικών τραπεζών – αποκρύπτει όμως το ότι, η Deutsche Bank έλαβε το 2008 περί τα 20 δις $ από την Fed, με επιτόκιο μόλις 0,01%! Την ίδια στιγμή η Γερμανία κερδίζει από τις κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον της Ισπανίας, ως εξής:
(α) «Παράγει» αρνητικές ειδήσεις, όταν η Ισπανία απευθύνεται στις αγορές για το δανεισμό της, με αποτέλεσμα να αυξάνονται δυσανάλογα τα επιτόκια και να προβληματίζεται/εκβιάζεται η ισπανική κυβέρνηση.
(β) Απαιτεί την ιδιωτικοποίηση των κερδοφόρων ισπανικών εταιρειών του δημοσίου (αεροδρόμια, τυχερά παιχνίδια κλπ.), έτσι ώστε αυτές οι εταιρείες να οδηγηθούν στα χέρια των επιχειρήσεων των χωρών του Βορά, σε εξευτελιστικές τιμές.
(γ) Δημιουργεί προϋποθέσεις «πιστωτικής ασφυξίας» στην αγορά, οπότε καταρρέουν οι μετοχές των πολυεθνικών ισπανικών επιχειρήσεων (Telefonica, Iberdrola, Repsol, Gas Natural κλπ.) – με στόχο την πάμφθηνη εξαγορά τους από τις γερμανικές και άλλες πολυεθνικές.
(δ) Ενισχύει τον «χρηματοπιστωτικό πανικό» στην Ισπανία, ο οποίος οδηγεί στη μαζική εκροή καταθέσεων από τις τράπεζες και στη γενικότερη έξοδο κεφαλαίων από τη χώρα, με προορισμό το Βορά. Μόνο τους πρώτους οκτώ μήνες του 2012 έφυγαν από τη χώρα 330 δις € τα οποία, μαζί με αυτά που εγκατέλειψαν την Ιταλία και την Ελλάδα, κατευθύνθηκαν σε τράπεζες της Ελβετίας, του Λουξεμβούργου, της Ολλανδίας και της Γερμανίας.
Οι συγγραφείς αναφέρονται στο σκάνδαλο Libor και επικρίνουν την παθητικότητα της Κομισιόν, ειδικά όσον αφορά τις ενορχηστρωμένες κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον της Ελλάδας από το τραπεζικό καρτέλ – το οποίο συνεχίζει να δρα από το χρηματιστηριακό καζίνο του Λονδίνου, με την ενίσχυση του αμερικανικού «λόμπι» (εταιρείες αξιολόγησης, ΜΜΕ κλπ.).
Επικρίνουν επίσης το σκοτεινό ρόλο της γερμανικής κεντρικής τράπεζας στην όλη διαδικασία – η οποία, σε συνεργασία με τις εμπορικές υπερτράπεζες (με την ΕΚΤ επίσης), λεηλατεί το Νότο, μεταφέροντας πολλά δις € στο Βορά.
Τέλος ισχυρίζονται ότι ο στόχος της Γερμανίας είναι, μέχρι τις εκλογές του 2013, να συγκεντρώσει όσο το δυνατόν περισσότερα κεφάλαια του Νότου στην επικράτεια της – με τη βοήθεια της «βρώμικης» πολιτικής λιτότητας που επιβάλλει στις δειλές κυβερνήσεις εκείνων των κρατών, τα οποία έχουν συνθηκολογήσει, αποδεχόμενα την ηγεμονία της.
ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Οι «οικονομικές ασυμμετρίες» δεν περιορίζονται στην Ευρώπη, αλλά απειλούν και τον υπόλοιπο πλανήτη (άρθρο μας), με τον κίνδυνο μίας δίδυμης πυρηνικής έκρηξης (δημοσίου και τραπεζικού χρέους) να είναι μεγαλύτερος από ποτέ – μεταξύ άλλων,κινδυνεύει να καταρρεύσει ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα.
Ειδικά όσον αφορά την υπερδύναμη (ο τρίτος «πυλώνας» της Δύσης, η Ιαπωνία, είναι βυθισμένη στην ύφεση, με ένα εξαιρετικά υπερχρεωμένο δημόσιο τομέα), παρά τις προσπάθειες της Fed, η κατάσταση της επιδεινώνεται καθημερινά – ενώ τα όπλα της κεντρικής τράπεζας (επιτόκια, ενέσεις ρευστότητας με τα πακέτα QE κλπ.) θα έχουν εκμηδενισθεί, τουλάχιστον έως τις αρχές του 2014.
Ακόμη και αν αποφευχθεί λοιπόν ο δημοσιονομικός γκρεμός στις αρχές του 2013, ο οποίος απειλεί με ύφεση την αμερικανική οικονομία (περιορισμός της κατανάλωσης λόγω της αυτόματης κατάργησης φορολογικών ελαφρύνσεων, καθώς επίσης της μείωσης των δημοσίων δαπανών κατά περίπου 1 τρις $ - ένα ενδεχόμενο που φυσικά θα πυροδοτήσει μία αλυσιδωτή αντίδραση στην παγκόσμια οικονομία), η φούσκα των ομολόγων του δημοσίου των Η.Π.Α. (treasuries) αργά ή γρήγορα θα εκραγεί – εάν δεν αποφευχθεί το μοιραίο, σε συνεργασία με την Ευρωζώνη και με τις υπόλοιπες μεγάλες οικονομίες του πλανήτη.
Επομένως, το διεθνές περιβάλλον ευνοεί τη χώρα μας – αφού το μικρό μέγεθος της οικονομίας της δεν επιτρέπει την ανάληψη κανενός κινδύνου, εκ μέρους των υπολοίπων (όσο και αν ελάχιστοι το αποδέχονται επίσημα).
Για παράδειγμα, καμία χώρα δεν θα ήθελε να «δοκιμάσει» τις συνέπειες μίας ενδεχόμενης χρεοκοπίας της Ελλάδας, όσον αφορά την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια οικονομία – επειδή όλα τα κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας (φούσκα ακινήτων) και της Ρωσίας (απόλυτη εξάρτηση από τις εξαγωγές ενέργειας, οι οποίες προϋποθέτουν διεθνή ανάπτυξη) είναι βυθισμένα στα δικά τους προβλήματα, αναζητώντας με απόγνωση δρόμους εξόδου από την κρίση.
Η ΕΛΛΑΔΑ
Από όλα τα παραπάνω είναι μάλλον εμφανές ότι, η λύση της Ελλάδας είναι εντός των πλαισίων μίας ευρύτερης λύσης για την Ευρώπη και τον πλανήτη, η οποία θα την συμπεριλαμβάνει. Ανεξάρτητα λοιπόν από τις όποιες «αντιπαραθέσεις» σε σχέση με την συμμετοχή της χώρας μας στην Ευρωζώνη ή μη (απώτερος σκοπός είναι προφανώς η μετάλλαξη της γερμανικής Ευρώπης των τραπεζών και του καρτέλ, σε μία Ευρώπη των πολιτών της, στην οποία θα συμμετέχουν ισότιμες χώρες μεταξύ τους), η σημερινή μας κατάσταση δεν επιτρέπει, καλώς ή κακώς, κανενός είδους «μονομερείς στρατηγικές».
Οφείλουμε λοιπόν, σε συνεργασία με το δυνατόν περισσότερες άλλες χώρες, τόσο με αυτές του ευρωπαϊκού Νότου, όσο και με τις υπόλοιπες, να επιδιώξουμε την «ορθολογική εξέλιξη» της Ευρώπης - μέσα από τη οποία θα επιλυθούν τα προβλήματα όλων των κρατών-μελών της, μαζί με τα δικά μας.
Από την πλευρά μας βέβαια, πρέπει απαραίτητα να ασχοληθούμε με την καταπολέμηση των «δομικών» προβλημάτων της οικονομίας μας – μεταξύ άλλων με την έλλειψη επιχειρηματικού και φορολογικού πλαισίου, με τη διαπλοκή, με τη διαφθορά, με την απίστευτη γραφειοκρατία και με τη φοροδιαφυγή (στην οποία συμπεριλαμβάνουμε την πολύ μεγαλύτερη μάστιγα της φοροαποφυγής).
Ειδικά όσον αφορά τη φοροδιαφυγή, ο Πίνακας ΙΙΙ που ακολουθεί δίνει μία αμυδρή εικόνα, σε σχέση με το μέγεθος της – αν και είναι ουσιαστικά αδύνατη η μέτρηση της αφού, εάν μπορούσαμε να την μετρήσουμε, θα ήταν μάλλον αυτονόητη η καταπολέμηση της.
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Το κόστος της φοροδιαφυγής, σύμφωνα με μελέτη (2011) του δικτύου φορολογικής δικαιοσύνης
Χώρα
|
Σκιώδης οικονομία (% ΑΕΠ)
|
Συνολική φορολόγηση (% ΑΕΠ)
|
Δαπάνες προϋπολογισμού (% ΑΕΠ)
|
Μέγεθος σκιώδους οικονομίας (δις $)
|
Απώλειες φόρων (δις $)
|
Αργεντινή
|
25,3%
|
26,1%
|
24,7%
|
93,28
|
24,34
|
Αυστραλία
|
14,0%
|
30,8%
|
34,3%
|
129,48
|
39,88
|
Αυστρία
|
9,7%
|
42,9%
|
49,0%
|
36,49
|
15,65
|
Βραζιλία
|
39,0%
|
34,4%
|
41,0%
|
814,28
|
280,11
|
Κύπρος
|
28,0%
|
39,2%
|
42,8%
|
7,01
|
2,75
|
Δανία
|
17,7%
|
49,0%
|
51,8%
|
54,94
|
26,92
|
Γαλλία
|
15,0%
|
44,6%
|
52,8%
|
384,0
|
171,26
|
Γερμανία
|
16,0%
|
40,6%
|
43,7%
|
529,55
|
214,99
|
Ελλάδα*
|
27,5%
|
35,1%
|
46,8%
|
83,84
|
29,43
|
Ινδία
|
22,2%
|
18,6%
|
27,2%
|
383,84
|
71,39
|
Ιταλία
|
27,0%
|
43,1%
|
48,8%
|
553,88
|
238,72
|
Ιαπωνία
|
11,0%
|
28,3%
|
37,1%
|
604,76
|
171,14
|
Κίνα
|
12,7%
|
18,0%
|
20,8%
|
746,58
|
134,38
|
Η.Π.Α.
|
10,8%
|
24,1%
|
34,0%
|
1.876,75
|
452,83
|
* Υπολογισμός με προηγούμενο ΑΕΠ, περί τα 240 δις €, σε δολάρια
Πηγή: The Tax Justice Network
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙΙ, η σκιώδης οικονομία (παραοικονομία), το σύνολο του τζίρου δηλαδή όσων φοροδιαφεύγουν, είναι σημαντική σε όλες τις χώρες – ενώ εξαρτάται σχετικά λιγότερο από το ποσοστό της φορολόγησης και περισσότερο από τις μεθόδους καταπολέμησης της (ανασταλτικές, όπως η εδραίωση φορολογικής συνείδησης και κατασταλτικές, όπως η εισπρακτική δράση της οικονομικής αστυνομίας).
Περαιτέρω οφείλουμε να τονίσουμε ότι, σε πολλές ανεπτυγμένες χώρες, όπως για παράδειγμα στη Γερμανία και στις Η.Π.Α.,τόσο η σκιώδης οικονομία, όσο και φοροδιαφυγή, διατηρούνται μεν περιορισμένες, αλλά «εξισορροπούνται» σε μεγάλο βαθμό από τη φοροαποφυγή.
Ειδικά οι πολυεθνικές επιχειρήσεις εξασφαλίζουν, μέσω των «λόμπι» τους, καθώς επίσης του «γενναιόδωρου» χρηματισμού των πολιτικών, τεράστιες φοροαπαλλαγές – με αποτέλεσμα να πληρώνουν ελάχιστους φόρους επί του τζίρου τους, μειώνοντας συνεχώς τη φορολογική βάση (εις βάρος δυστυχώς των εργαζομένων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, οι οποίοι καλούνται να αναπληρώσου τη διαφορά).
Σε σχέση τώρα με τη φοροδιαφυγή, η έλλειψη Κράτους Δικαίου, καθώς επίσης η εγκληματική ατιμωρησία ορισμένων επίορκων πολιτικών, αφενός μεν «παράγει» φοροφυγάδες, αφετέρου δεν προάγει τη φορολογική συνείδηση των πολιτών – χωρίς την οποία είναι μάλλον αδύνατη η καταπολέμηση της.
Τέλος, εάν υποθέσουμε ότι η σκιώδης οικονομία στην Ελλάδα περιορίζεται στο ύψος της γερμανικής (κατά 11,5% δηλαδή), γεγονός που δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί, εάν δεν αποκατασταθεί το Κράτος Δικαίου, τα έσοδα του δημοσίου θα αυξάνονταν το ανώτατο κατά 8 δις € - κάτι που φυσικά δεν θα επιλύσει από μόνο του τα προβλήματα της οικονομίας μας, όπως ισχυρίζονται όλοι όσοι «διασπείρουν ψευδείς ελπίδες» στους πολίτες (αν και η παραοικονομία πλησιάζει τα 84 δις $, τα συνολικά έσοδα που διαφεύγουν είναι ίσα με την φορολόγηση της, εάν δηλωνόταν – οπότε με το 35,1% του συνολικού ποσού).
Περιττό δε να τονίσουμε ότι, η υπερβολική φορολόγηση και ιδίως η άδικη, «εκτρέφουν» τη φοροδιαφυγή – με όλα όσα δεινά κάτι τέτοιο συνεπάγεται για το μέλλον της πατρίδας μας.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Έχουμε την άποψη πως η ελληνική κυβέρνηση, όσο «ανεπαρκή» και αν την θεωρήσει κανείς, δεν είχε την πρόθεση να οδηγήσει την πατρίδα μας στο «ικρίωμα» – αλλά να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο, αποφεύγοντας την επώδυνη χρεοκοπία και την εθνική κατάρρευση.
Πιθανολογούμε δε πως ευελπιστεί ότι, θα δημιουργηθούν κάποιες συνθήκες στην Ευρώπη, οι οποίες θα μας βοηθήσουν να ανταπεξέλθουμε με τα οικονομικά μας προβλήματα – τα οποία μάλλον πιστεύει πως είναι αδύνατον να επιλυθούν με τις δικές μας δυνάμεις.
Από την άλλη πλευρά δεν μπορούμε να πεισθούμε ότι, υπάρχει πράγματι η δυνατότητα μονομερούς άρνησης του χρέους ή/και επιστροφής στη δραχμή, ακόμη και αν θα το επιθυμούσαμε – μία «προοπτική» που έχει πλέον χαθεί, το αργότερο μετά την υπογραφή του PSI και της «δρακόντειας» δανειακής σύμβασης, η οποία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του (των) μνημονίου (σχεδόν κυριολεκτικά, δεν μας επιτρέπεται πια ούτε να χρεοκοπήσουμε).
Εκτός αυτού, εμείς τουλάχιστον δεν βλέπουμε εκείνα τα ικανά στελέχη στην αντιπολίτευση, τα οποία θα μπορούσαν να οδηγήσουν από μόνα τους την πατρίδα μας στην έξοδο από την κρίση – εμπνέοντας σιγουριά και εμπιστοσύνη στους πολίτες, η οποία θα προκαλούσε ενδεχομένως την επιτυχημένη επανεκκίνηση της οικονομίας μας.
Αυτό λοιπόν που οφείλουμε να κάνουμε, χωρίς καμία απολύτως καθυστέρηση, είναι η ένωση όλων των πολιτικών δυνάμεων, κομμάτων και πολιτών μαζί, απέναντι στους τεράστιους κινδύνους που απειλούν την πατρίδα μας – χωρίς να αναλωνόμαστε σε αλληλοκατηγορίες, σε κενά λόγια και σε ουτοπικά «σχέδια επί χάρτου», τα οποία θα μας οδηγήσουν στην απόλυτη καταστροφή.
Ο «εχθρός» είναι δυστυχώς «εντός των πυλών» και εμείς δεν επιτρέπεται να συζητάμε ακόμη τις αιτίες που του επέτρεψαν να διαβεί ανενόχλητος τα σύνορα μας – αλλά να τον αντιμετωπίσουμε πρακτικά, ουσιαστικά, με όλες μας τις δυνάμεις, αναβάλλοντας τις εσωτερικές μας διαμάχες, καθώς επίσης την απονομή δικαιοσύνης για τα χρόνια που θα ακολουθήσουν την απελευθέρωση της πατρίδας μας.
Θεωρώντας τώρα δεδομένο πως η λύση μας σήμερα ευρίσκεται, καλώς ή κακώς, εντός της Ευρωζώνης, η οποία όμως πρέπει να αλλάξει ριζικά (και με τη δική μας συμμετοχή), καθώς επίσης γνωρίζοντας ότι δεν πρέπει κανείς να συνθηκολογεί, οφείλουμε να διώξουμε την απαισιοδοξία και να δραστηριοποιηθούμε άμεσα - χωρίς να απαιτούμε καμία απολύτως εγγύηση για την επιτυχία των προσπαθειών μας.
Μόνο τότε έχουμε την ελπίδα πως θα καταφέρουμε να ξεφύγουμε από την καταστροφή – καταναλώνοντας παράλληλα ελληνικά προϊόντα, εξάγοντας όσο περισσότερα μπορούμε, αναπτύσσοντας τη γεωργία μας, εκμεταλλευόμενοι τη ναυτιλία, «αριστοποιώντας» τον τουρισμό και επαναφέροντας τις καταθέσεις μας από το εξωτερικό (όπου τα χρήματα μας «εργάζονται» εις βάρος μας και προς όφελος των «ανταγωνιστών» μας).
Φυσικά, πρέπει να αντισταθούμε με κάθε τρόπο στην αποκρατικοποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων της πατρίδας μας(ειδικά της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ), αφού μάλλον δεν θα καταφέρουμε να διατηρήσουμε τις κερδοφόρες, καθώς επίσης τις στρατηγικές, στην ιδιοκτησία του δημοσίου – αν και ποτέ δεν πρέπει κανείς να καταθέτει τα όπλα, σε όσο δύσκολη κατάσταση και αν βρίσκεται.
Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να βιαστούμε, αφού η αντίστροφη μέτρηση για την Ελλάδα έχει ήδη ξεκινήσει, με πιθανότερη ολοκλήρωση της στα τέλη του επομένου έτους - όπου, είτε θα χρεοκοπήσουμε εξερχόμενοι από το ευρώ, είτε θα έχουμε δημιουργήσει τις προϋποθέσεις επιστροφής μας στις αγορές, σε συνεργασία με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης.
ΥΓ: Δανειακή Σύμβαση (εφαρμοστέο δίκαιο και δικαιοδοσία): “Το Δικαιούχο Κράτος Μέλος (Ελλάδα), η Τράπεζα της Ελλάδος και το ΕΤΧΣ, παραιτούνται με την παρούσα αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τους ίδιους και τα περιουσιακά τους στοιχεία, έναντι δικαστικών ενεργειών σχετικά με την παρούσα Σύμβαση Τροποποίησης,
συμπεριλαμβανομένων ενδεικτικά, από κάθε δικαίωμα ασυλίας έναντι άσκησης αγωγής, έκδοσης δικαστικής απόφασης ή άλλης διάταξης, κατάσχεσης, εκτέλεσης ή ασφαλιστικού μέτρου και έναντι κάθε εκτέλεσης ή αναγκαστικού μέτρου σε βάρος των περιουσιακών τους στοιχείων, στο μέτρο που τα ανωτέρω δεν απαγορεύονται από αναγκαστικό νόμο”.
….Για να εκταμιεύεται κάθε ποσόν που θα καλύπτει εθνικές ανάγκες, θα πρέπει να προηγείται αίτημα χρηματοδότησης της Ελλάδας, το οποίο θα συνοδεύεται από «πιστοποιητικό συμμόρφωσης»……… Για να αποφανθεί το EFSF, θα πρέπει προηγουμένως να λάβει γνωμοδοτήσεις από τις συνεργαζόμενες (ξένες!) δικηγορικές εταιρείες, σχετικά με το κατά πόσον η Ελλάδα συμμορφώνεται με τους όρους εκταμίευσης.
Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, η επίκληση των «εθνικών δικαιωμάτων» που ενδεχομένως απορρέουν από τον «αναγκαστικό νόμο» (δυστυχώς δεν έχουμε νομικές γνώσεις για να είμαστε σίγουροι), είναι μάλλον δύσκολη, όταν ένα κράτος ευρίσκεται στο έλεος των «αντισυμβαλλομένων» δανειστών του, χωρίς καμία δυνατότητα «προσφυγής» στις διεθνείς αγορές. Στα πλαίσια αυτά η οποιαδήποτε, νόμιμη έστω, «άρνηση υποταγής του στους κανόνες της δανειακής σύμβασης», θα είχε σαν πιθανότερο αποτέλεσμα τη χρεοκοπία του – αφού δεν θα είχε καμία δυνατότητα πληρωμής των υποχρεώσεων του.
Αθήνα, 16. Δεκεμβρίου 2012
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου