Β. Βιλιάρδος-ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

-----------------------
Β. Βιλιάρδος

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ: Εάν δεν οικοδομήσουμε άμεσα μία κοινωνία που να αναπτύσσει την ικανότητα του ατόμου να σέβεται τους συνανθρώπους του, να εργάζεται δημιουργικά, να παράγει και να μην υπερχρεώνεται, συμμετέχοντας στις κρατικές αποφάσεις, δεν θα υπάρξει μέλλον

Το κεντρικό θέμα στο γνωστό μυθιστόρημα του Βίκτωρος Ουγκώ δεν είναι άλλο, από το διωγμό που υφίσταται συχνά ο Πολίτης εκ μέρους της Πολιτείας – η οποία, με τη βοήθεια των νόμων που έχει ψηφίσει και ανεξάρτητα από το εάν συμβαδίζουν ή όχι με το «κοινό περί δικαίου αίσθημα», έχει τη δυνατότητα να αποφασίζει καταδικαστικά για τις τύχες εκείνων των ανθρώπων που της αντιτίθενται ή/και δεν υποτάσσονται στωικά στη μοίρα τους (ενώ συνήθως δεν ανήκουν στα «προβεβλημένα» μέλη της).

Περαιτέρω, ο συγγραφέας περιγράφει με εξαίρετο τρόπο τη διαχρονική, τεράστια σύγκρουση μεταξύ των ανθρώπινων νόμων και της «Θεϊκής» συνείδησης – η οποία τελικά επικρατεί (στο μυθιστόρημα), με τους νόμους να αυτοκτονούν (Ιαβέρης), ερχόμενοι αντιμέτωποι με την αμφισβήτηση, με την εμμονή και με την επιμονή της συνείδησης (Γιάννης Αγιάννης).

Συμπεραίνει δε έμμεσα ότι, όσο οι Πολίτες δεν οργανώνονται μεταξύ τους, δεν αμφισβητούν αυτά που τους επιβάλλονται άδικα και δεν συναποφασίζουν για το μέλλον τους οι νόμοι, οι οποίοι δεν ψηφίζονται φυσικά με κριτήριο το κοινώς αποδεκτό δίκαιο, την ανθρώπινη συνείδηση και την ηθική, αλλά με βάση τα συμφέροντα των εκάστοτε ισχυρότερων, θα συνεχίσουν να χρησιμοποιούνται εναντίον τους – παράγοντας, παράλληλα και «κατά το δοκούν», με τη βοήθεια «διατεταγμένων» πολιτικών και ΜΜΕ, ενόχους και ενοχές.       

Αν και κατά καιρούς τώρα η Πολιτεία υποχρεώνεται να «θυσιάσει» κάποιους «δικούς» της, για να μην διαμαρτυρηθούν εξεγειρόμενοι οι Πολίτες λόγω κάποιας εμφανούς αδικίας ή για να επιβάλλει κάποιους νέους, άδικους νόμους ή μεθόδους (κάποιες άλλες φορές απλά για να αποπροσανατολίσει τους «υπηκόους» της), τίποτα το ουσιαστικό δεν έχει αλλάξει σε σχέση με το παρελθόν.

Ακόμη και σήμερα ο πεινασμένος, ο οποίος αναγκάζεται να σπάσει το τζάμι για να κλέψει ένα κομμάτι ψωμί, διώκεται και καταδικάζεται – ενώ αυτός που, χωρίς να έχει καμία απολύτως ανάγκη φοροδιαφεύγει, διαφθείρεται ή οδηγεί την πατρίδα του στα νύχια του ΔΝΤ και στη χρεοκοπία, συνεχίζει να απολαμβάνει τις συνήθεις παροχές από την Πολιτεία, ερήμην δυστυχώς των Πολιτών.

Το ίδιο συμβαίνει και με όλους αυτούς που οδήγησαν τον πλανήτη στη μεγαλύτερη ίσως οικονομική κρίση της Ιστορίας του– με τα στελέχη του χρηματοπιστωτικού κλάδου δηλαδή τα οποία, ιδιοποιούμενα τα κέρδη και κοινωνικοποιώντας τις ζημίες των τραπεζών, όχι μόνο δεν «διώκονται», αλλά συνεχίζουν να εισπράττουν τεράστιες αμοιβές για τις υπηρεσίες τους.

Το παράδοξο τώρα στην όλη διαδικασία είναι το ότι, αυτός που αναγκάζεται να κλέψει ένα κομμάτι ψωμί για να μην πεθάνει από την πείνα, νοιώθει ενοχές, τύψεις συνείδησης και κατηγορεί τον εαυτό του για την πράξη του.

Από την άλλη πλευρά, αυτός που «υπεξαιρεί» το μέλλον των συμπολιτών του, που εξαπολύει άδικες φορολογικές επιδρομές εναντίον όλων εκείνων που δεν μπορούν να αμυνθούν και που παραδίδει τα κλειδιά της πατρίδας του στους δανειστές της, δεν νοιώθει καμία απολύτως ενοχή ή τύψη – αντίθετα, προβαίνει σε αισιόδοξα διαγγέλματα έμμεσης αποδοχής της κατοχής της χώρας του, την οποία θεωρεί όχι μόνο ως απαραίτητη, αλλά και ως μεγάλη ατομική του επιτυχία.  

Δυστυχώς οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και η μεσαία τάξη, παρά το ότι θα βρεθούν ξανά αντιμέτωποι το 2013 με άδικους μεν, αλλά νόμιμους «φοροεισπρακτικούς» διωγμούς άνευ προηγουμένου (με στόχο την «ικανοποίηση» των δανειστών εκείνης της τάξης, η οποία, με την απίστευτη διαφθορά της και σε στενή συνεργασία με τους εισβολείς, καταδίκασε την Ελλάδα στην υπερχρέωση, στο διεθνή εξευτελισμό και στην απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας) μάλλον θα συνεχίσουν να ενοχοποιούν στο διηνεκές τον εαυτό τους, σεβόμενοι αυτονόητα τους νόμους - με αποτέλεσμα να συρρικνώνονται καθημερινά οι όποιες ελπίδες για το μέλλον τόσο της χώρας μας, όσο και των παιδιών μας.

Την ίδια στιγμή οι άθλιοι των Αθηνών, παραμένοντας νόμιμα στη θέση τους, με απόφαση των ίδιων των «αδιόρθωτων» και αμετανόητων θυμάτων τους, θα συνεχίσουν να απομυζούν «νομοτελειακά» το μέλλον των συμπολιτών τους – οι οποίοι αρνούνται πεισματικά να αντιδράσουν, πιστεύοντας ακράδαντα πως έχουν προκαλέσει μόνοι τους τα δεινά τους (παρά το ότι διαπιστώνουν τη διαφθορά που επικρατεί στα κόμματα, καθώς επίσης πως αρκετοί νόμοι, όπως για παράδειγμα ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, ο οποίος παραμένει διαχρονικά ως έχει, δεν είναι καθόλου «συμβατοί» με το «κοινό, περί δικαίου αίσθημα»).

Εκτός απροόπτου λοιπόν, το οποίο ευχόμαστε να συμβεί χωρίς να το πιστεύουμε, η μεσαία τάξη θα καταδικαστεί στην αιώνια πυρά, ο διεθνής εξευτελισμός της θα συνεχίσει αμείωτος και η εναπομένουσα κοινωνική συνοχή θα καταρρεύσει – εγκαταλείποντας ανθρώπινα ερείπια, καθώς επίσης μία στυμμένη σαν τη λεμονόκουπα, λεηλατημένη και σκλαβωμένη Ελλάδα στον επίλογο της.