ΚΡΙΣΗ ΧΡΕΟΥΣ, ΣΧΟΛΙΑ: Το πρόβλημα πλέον αφορά την Ευρώπη, η οποία για δεύτερη φορά μέσα σε λιγότερο από ογδόντα χρόνια υποκύπτει χωρίς μάχη σε μία χώρα, που και αυτή την φορά δεν διαθέτει κάποια ουσιώδη υπεροπλία
Ακολουθούν τρία ενδιαφέροντα σχόλια φίλων μας (στάλθηκαν με e-mail), οι δικές τους απόψεις δηλαδή, κυρίως στο άρθρο: Το δόγμα της καγκελαρίου. Ίσως είναι σκόπιμο να συμπληρώσουμε στο πρώτο σχόλιο πως, παρά το ότι ο W.Churchillπροειδοποιούσε τους Βρετανούς, ήδη από το 1933, για τους κινδύνους από την άνοδο του Hitler στην εξουσία, κανείς δεν του έδινε σημασία - ενώ του είχε απαγορευθεί να αναφέρεται στο θέμα ακόμη και από το κρατικό BBC.
Το πρόβλημα πλέον αφορά την Ευρώπη, η οποία για δεύτερη φορά, μέσα σε λιγότερο από 80 χρόνια, υποκύπτει χωρίς μάχησε μία χώρα, που και αυτή την φορά δεν διαθέτει κάποια ουσιώδη υπεροπλία.
Το ένα μετά το άλλο τα Ευρωπαϊκά κράτη απεμπολούν την Εθνική τους ανεξαρτησία, ενώ λογικά αυτό δεν στέκει. Μόνον ίσως η διαφθορά και η συναλλαγή, την οποία η Γερμανία έχει ανάγει σε επιστήμη, μπορεί να εξηγήσει την αυτοπαράδοση των πολιτικών ελίτ.
Ο William L. Shirer, στο έργο του "Η άνοδος και η πτώση του Γ΄ Ράιχ", παραθέτει και αναλύει την περίπτωση της, άνευ λόγου και αιτίας, παράδοσης της κυριαρχίας της Τσεχοσλοβακίας στην περίοδο 1938-39 (σε μία εποχή που η Τσεχοσλοβακία διέθετε μια ισχυρότατη πολεμική μηχανή και εξαιρετικές οχυρώσεις, απέναντι σε μία Γερμανία που δεν είχε ακόμη επανεξοπλισθεί).
Ακόμη χειρότερη είναι η περίπτωση της επαναπροσάρτησης της αποστρατικοποιημένης ζώνης του Ρήνου, το 1936 - όπου τότε η στρατιωτική μηχανή της Γερμανίας ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη.
Αυτό που δεν συνεκτιμούν οι Ευρωπαίοι ηγέτες, είναι η συνέχεια της πλήρους Γερμανικής κατίσχυσης - γιατί σε καμία περίπτωση,όταν η Γερμανία κερδίσει το παιχνίδι, αρχικά με οικονομικούς όρους, δεν θα περιορισθεί στην σφαίρα την οικονομικής κυριαρχίας και μόνο.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι η στάση των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας, αφού για μια ακόμη φορά οδηγούν την ηπειρωτική Ευρώπη στην αγκαλιά της Γερμανίας.
Η εκτίμηση μου είναι ότι, εκμεταλλεύονται την συντριβή (με γερμανικά έξοδα) του οράματος για μια ενωμένη Ευρώπη. Εν τούτοις θα έχουν, όμως πιστεύω, τον τελευταίο λόγο - πολύ περισσότερο απέναντι σε μία Γερμανία, η οποία προσπαθεί να παίξει, για πρώτη φορά από τον Α' παγκόσμιο πόλεμο, χωρίς την Ρωσία, στο αντίπαλο στρατόπεδο.
Σε γεωπολιτικό επίπεδο η Γερμανία δεν επιλέγει (προς το παρόν) μόνη της την κατοχή του χερσαίου όγκου της Ευρασίας - αλλάπροτείνει ουσιαστικά στην Ρωσία ένα συνεταιρισμό: οι δύο Χερσαίες δυνάμεις απέναντι στην Θαλάσσιες.
Συνολικά όμως όλα αυτά δεν σημαίνουν τίποτα άλλο, από μία ακόμη βόμβα στα θεμέλια του Ευρωπαϊκού πολιτισμού - στην ευρύτερη του έννοια.
Η απονομή βραβείου στην καγκελάριο της Ευρώπης
Μία ίσως όχι και τόσο γνωστή, παρόλα αυτά δημόσια, πτυχή του βιογραφικού της Merkel, είναι η απονομή του Προεδρικού Μεταλλίου της Ελευθερίας από τον Obama τον Ιούνιο του 2011. Ελάχιστοι μη Αμερικανοί το έχουν παραλάβει, ενώ είναι η υψηλότερη διάκριση που μπορεί να απονείμει ο Πρόεδρος των ΗΠΑ.
Οι λόγοι, για τους οποίους απονέμεται αυτό το μετάλλιο είναι τρεις: (α) Ασφάλεια και εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ (β) Παγκόσμια Ειρήνη και (γ) Πολιτισμός....Ενδιαφέρον δεν είναι;
Ακόμη πιο ενδιαφέρον ίσως είναι, με ποιά ακριβώς συνθήκη ή συμφωνία αποχώρησαν τα συμμαχικά στρατεύματα από το Βερολίνο, μετά την ενοποίηση της Γερμανίας. Θα είχε σίγουρα νόημα να το εξετάσει κανείς, υπό το πρίσμα του "παγκόσμιου πολέμου" ευρώ-δολαρίου.
Εάν πράγματι υπάρχει κάποια συνθήκη αποχώρησης από την Γερμανία, τότε θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι, όντως η Γερμανία στην Ευρώπη ακολουθεί μία αυτόνομη εθνική πολιτική. Εάν όμως όχι; Απλά είναι ερωτήματα που προβληματίζουν.
Τα σενάρια της Ελλάδας
Συμφωνώ απολύτως για το όραμα να αποτελέσει η Ε.Ε. μια ένωση ανεξάρτητων εθνικών κρατών. Όμως, εδώ προκύπτει το ερώτημα: πώς είναι δυνατόν να συμβεί αυτό, με την ταυτόχρονη διατήρηση του ευρώ;
Η Ευρωζώνη είναι μία νομισματική ένωση. Δεν νοείται όμως νομισματική ένωση, χωρίς τη δημοσιονομική της ένωση - ενώ δεν νοείται δημοσιονομική ένωση χωρίς, τελικά, την πολιτική της ένωση. Δηλαδή, με τη γλώσσα της γυμνής αλήθειας,ουσιαστική κατάργηση της ανεξαρτησίας των κρατών-μελών. Εκτός και αν δεχτούμε ότι, η Ε.Ε. μπορεί να επιβιώσει μετά τη διάλυση της Ευρωζώνης. Δεν αποκλείεται.
Κατά τον ίδιο τρόπο, πώς είναι δυνατόν να ισχύσουν πολιτεύματα άμεσης δημοκρατίας στα κράτη-μέλη, ταυτόχρονα με την πολιτική ενοποίηση που αναγκαστικά απαιτεί το ευρώ; Με άλλα λόγια, πώς είναι δυνατόν να πάμε σε ένα ευρωπαϊκό υπερκράτος και, ταυτόχρονα, σε κάθε μια από τις επαρχίες του (δηλαδή στα πρώην ανεξάρτητα εθνικά κράτη) να επιτρέπεται στους πολίτες να αποφασίζουν για μείζονα ζητήματα;
Πιστεύω πως αναγκαία (όχι όμως και ικανή, βέβαια) προϋπόθεση για να γεννηθεί και να διατηρηθεί η άμεση δημοκρατία, είναι ο θάνατος του ευρώ - καθώς επίσης η αποτροπή της πολιτικής ενοποίησης.
Όσον αφορά τώρα το δημόσιο χρέος της πατρίδας μας, για το οποίο γίνονται τόσο μεγάλες συζητήσεις, νομίζω ότι υπάρχουν τρεις δυνατότητες:
(α) Να μην υπάρξει καμία διαγραφή/κούρεμα - οπότε το χρέος θα καταστεί μη βιώσιμο, με τραγικές συνέπειες για την Ελλάδα, επίσης για την Ευρωζώνη.
(β) Να υπάρξει σημαντική διαγραφή με πρωτοβουλία των δανειστών μας (κυρίως της Γερμανίας), παράλληλα με την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Στην περίπτωση αυτή, το αντίτιμο της διαγραφής θα είναι προφανώς ο έλεγχος του εθνικού μας προϋπολογισμού από τους δανειστές (Γερμανία), η κατάργηση της κυριαρχίας της χώρας, καθώς επίσης πιθανότατα η απώλεια σημαντικών εθνικών περιουσιακών στοιχείων.
(γ) Να υπάρξει σημαντική διαγραφή του χρέους, με δική μας πρωτοβουλία - ταυτόχρονα, η εθελούσια έξοδος μας από την Ευρωζώνη. Στην περίπτωση αυτή, οι δυσκολίες και οι κίνδυνοι για τη χώρα μας θα είναι σημαντικοί. Το ζήτημα όμως που τίθεται είναι, τελικά, ποια από τις τρεις επιλογές έχει το μεγαλύτερο κόστος για τη χώρα;
Προσωπικά πιστεύω πως, εάν φύγουμε από το ευρώ, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά: από το καλύτερο μέχρι το χειρότερο. Εάν όμως μείνουμε εντός της ζώνης του ευρώ, θα υποστούμε τα χειρότερα - όσον αφορά το χρέος, την ανάπτυξη, την εθνική κυριαρχία, το πολίτευμα και τη δημόσια περιουσία.
Ποιό από τα τρία σενάρια είναι προτιμότερο για τη χώρα; Ποιο θα έπρεπε να επιλέξει κανείς, πριν είναι ακόμη πολύ αργά, όπως δυστυχώς συμβαίνει μέχρι σήμερα;
Σημείωση: Η δική μας άποψη έχει γραφτεί πολλές φορές, μεταξύ άλλων στο κείμενο "Λιτότητα, δραχμή ή αναδιάρθρωση" - με το θέμα της χρεοκοπίας να αναλύεται στο "Υποθετικό σενάριο χρεοκοπίας". Η ιδανική ίσως λύση, με δική μας πρωτοβουλία, έχει αναφερθεί στην ανάλυση "Ελλάδα, ενώπιοι ενωπίω".
Φυσικά κάθε φορά οι καταστάσεις αλλάζουν, δυστυχώς εις βάρος μας - ενώ η επιλογή του σωστού δρόμου εξαρτάται κυρίως από το τι είναι διατεθειμένοι να διακινδυνεύουν ή να θυσιάσουν οι Έλληνες - επίσης, από την προθυμία τους ή μη να πολεμήσουν, όπως και από αυτόν, ο οποίος θα κληθεί να "μετουσιώσει" τις αποφάσεις τους
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου