FED, Ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ: Όλα όσα συμβαίνουν τεκμηριώνουν μία καθόλου ομαλή πραγματικότητα η οποία, εάν δεν διορθωθεί άμεσα, θα οδηγήσει σε εκρηκτικές καταστάσεις - σε συνθήκες αναρχίας, όπου συνήθως κερδίζει το παιχνίδι ο πλέον πονηρός και ασυνείδητος παίκτης.
"Κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, οι Αμερικανοί στρατιωτικοί και οι φυσικοί επιστήμονες κατάφεραν τελικά να κερδίσουν το σοβιετικό αντίπαλο δέος, χρησιμοποιώντας ουσιαστικά τα εργαλεία της θεωρίας των παιγνίων.
Όταν έπαψαν πλέον να υπάρχουν οι Σοβιετικοί, οι επιστήμονες του κλάδου των μαθηματικών και της Φυσικής πήγαν στη WallStreet και στα υπόλοιπα κέντρα της οικονομικής εξουσίας - στους εργοδότες ουσιαστικά της Πολιτικής.
Έκτοτε, προσπαθούν να κυβερνήσουν τον πλανήτη, καταστρέφοντας και υποτάσσοντας ολόκληρους λαούς - με τη βοήθεια της συγκεκριμένης θεωρίας, καθώς επίσης των υπολοίπων όπλων αιχμής της υπερδύναμης.
Μεταξύ άλλων, είμαστε αντιμέτωποι με τον καπιταλισμό της χειραγωγούμενης πληροφορίας, καθώς επίσης με αλγορίθμους, οι οποίοι καθορίζουν αυτόματα την ψηφιακή αλήθεια – η οποία διεισδύει παντού, καλύπτοντας όλο και περισσότερο την ίδια την πραγματικότητα μας".
Άρθρο
Είναι γνωστό ότι, η άνοδος της ισοτιμίας ενός νομίσματος ισοδυναμεί, έχει δηλαδή τα ίδια σχεδόν αποτελέσματα, με την αύξηση του βασικού επιτοκίου. Επομένως, η σημερινή υψηλή ισοτιμία του ευρώ, σε σχέση με το δολάριο και άλλα νομίσματα, ωφελεί κυρίως τη Γερμανία - στην οποία είναι απαραίτητο το υψηλό βασικό επιτόκιο, για να μην προκληθεί υπερθέρμανση στην οικονομία της (φούσκα ακινήτων κλπ.).
Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει με τις ελλειμματικές κυρίως χώρες της Ευρωζώνης - για τις οποίες η άνοδος της τιμής του ευρώ είναι καταστροφική, ειδικά όσον αφορά τις εξαγωγές τους εκτός Ευρωζώνης.
Η εσωτερική διαμάχη λοιπόν στην Ευρώπη, όσον αφορά το κοινό νόμισμα, συνεχίζεται - με τον πρόεδρο της γερμανικής κεντρικής τράπεζας να προειδοποιεί την ΕΚΤ για τους κινδύνους μίας ενδεχόμενης χειραγώγησης της τιμής του ευρώ εκ μέρους της. Ειδικότερα, σύμφωνα με τον ίδιο, οι υποτιμήσεις των νομισμάτων στην ιστορία έχουν οδηγήσει πολύ συχνά σε φαινόμενα υπερπληθωρισμού - όπως στο παράδειγμα της Ιταλίας στην οποία συνέβησαν τα εξής:
"Μεταξύ των ετών 1975 και 1981, η κεντρική τράπεζα της Ιταλίας υποχρεώθηκε να αγοράζει εκείνα τα ομόλογα του ιταλικού δημοσίου, τα οποία δεν μπορούσαν να πουληθούν σε επενδυτές (όπως συμβαίνει με τη Fed σήμερα, την οποία ακολουθούν έμμεσα η τράπεζα της Ιαπωνίας, καθώς επίσης η τράπεζα της Αγγλίας). Κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου, το δημόσιο χρέος της Ιταλίας αυξήθηκε από 18 τρις λιρέτες στις 100 τρις λιρέτες, ενώ ο μέσος πληθωρισμός κυμάνθηκε στο 17%- όταν την ίδια εποχή ο πληθωρισμός στη Γερμανία ήταν 4,5% και στην Ελβετία 3%".
Όλα όσα ανέφερε επί πλέον ο κεντρικός τραπεζίτης επιβεβαίωσαν το ότι, η Ευρωζώνη είναι εξαιρετικά άσχημα οχυρωμένη, απέναντι στο συναλλαγματικό πόλεμο που κλιμακώνεται καθημερινά - αφού είναι εντελώς αδύνατο, ένα και μόνο νόμισμα να εξυπηρετήσει τις ανάγκες τόσο διαφορετικών μεταξύ τους κρατών. Παρά το ότι δε η βιομηχανική παραγωγή της Γερμανίας έχει αυξηθεί, συγκριτικά με τις άλλες χώρες (Διάγραμμα Ι), η ενδεχόμενη και πολύ πιθανή κατάρρευση των υπολοίπων οικονομιών της ζώνης του ευρώ, θα ήταν καταστροφική για την ίδια.
Κατά την άποψη μας λοιπόν, η Γερμανία αναζητεί εναγωνίως την έξοδο κινδύνου από την περιοχή του κοινού νομίσματος,προσπαθώντας να κερδίσει όσο περισσότερο χρόνο μπορεί - μία εξέλιξη που ενδεχομένως θα επιταχυνόταν, εάν τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ιταλία ευνοούσαν τον πρώην εκλεγμένο πρωθυπουργό της.
Από την άλλη πλευρά η Fed, με αρχή το Σεπτέμβρη του 2012, τυπώνει κάθε μήνα νέα χρήματα, ύψους 85 δις $ - αγοράζοντας με αυτά αξιόγραφα, τα οποία εγγράφει στο ενεργητικό του Ισολογισμού της. Εν τούτοις, τα νέα αυτά χρήματα δεν εισρέουν μόνο στις αμερικανικές τράπεζες - αλλά, κυρίως, σε εκείνες τις ευρωπαϊκές, οι οποίες διατηρούν υποκαταστήματα εντός των Η.Π.Α.
Αγοράζοντας λοιπόν η Fed αξιόγραφα (ομόλογα κλπ.) από τις ευρωπαϊκές τράπεζες, σε τεχνητά υψηλές τιμές, διασώζει ουσιαστικά τα χρεοκοπημένα πιστωτικά ιδρύματα της Ευρώπης. Μόνο τον Ιανουάριο του 2013, η Fed ενίσχυσε με 200 δις $ τις ευρωπαϊκές τράπεζες - στις οποίες πλέον έχει τοποθετηθεί το 50% της αύξησης της ποσότητας χρήματος, εκ μέρους των Η.Π.Α. (πηγή: Zero Hedge).
Επομένως, έχει αυξηθεί η ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος της Ευρώπης, παρά το ότι η ΕΚΤ δεν τυπώνει νέα χρήματα - με τη βοήθεια της Fed.
Με το μηνιαίο τύπωμα των 85 δις $ τώρα έχει "'επεκταθεί" ανάλογα ο Ισολογισμός της Fed - ενώ, από την άλλη πλευρά, εκείνοι οι οποίοι έλαβαν τις μεγαλύτερες ποσότητες αυτού του χρήματος, οι ευρωπαϊκές τράπεζες, αγόρασαν με τα δολάρια ευρώ. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την επιστροφή των χρημάτων που απαίτησε η ΕΚΤ από τις υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες της Ευρωζώνης, οδήγησε στην αύξηση της ισοτιμίας του ευρώ - με την οποία συμφωνεί, όλως παραδόξως, μόνο η Γερμανία.
Περαιτέρω, οι ευρωπαϊκές τράπεζες, οι εμπορικές εδώ και όχι οι κεντρικές, χρησιμοποιούν τα χρήματα που δανείσθηκαν από τη Fed για να επιστρέψουν τα τεράστια ποσά που οφείλουν στην ΕΚΤ - μία υποχρέωση τους, η οποία ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2013. Μόνο την πρώτη εβδομάδα του Φεβρουαρίου επέστρεψαν 137 δις € - κάτι που όμως δεν συνεχίσθηκε, λόγω της αύξησης του πολιτικού ρίσκου στην Ισπανία (σκάνδαλο διαφθοράς της κυβέρνησης) και στην Ιταλία (εκλογές, κίνδυνοςBerlusconi), το οποίο τις αναγκάζει να διατηρούν υψηλότερες ρεζέρβες.
Μία επόμενη αιτία της μη επιστροφής χρημάτων στην ΕΚΤ, η πιο σημαντική ίσως, είναι η αδυναμία των ευρωπαϊκών τραπεζών να ανταπεξέλθουν με τις υποχρεώσεις τους - οι οποίες δεν είναι καθόλου μικρές, όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι που ακολουθεί:
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Χρέη εμπορικών τραπεζών ορισμένων κρατών στην ΕΚΤ
Χώρα (έδρα των τραπεζών)
|
Ποσόν σε δις €
|
Ισπανία
|
321
|
Ιταλία
|
270
|
Γαλλία
|
174
|
Γερμανία
|
70
|
Ιρλανδία
|
63
|
Πορτογαλία
|
50
|
Πηγή: Goldman Sachs
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Σε κάθε περίπτωση, η διατραπεζική αγορά επιδεινώνεται ξανά, ενώ οι τράπεζες του νότου προσπαθούν να πληρώσουν τα δάνεια που έλαβαν από την ΕΚΤ με όσο το δυνατόν μικρότερες δόσεις. Αυτό σημαίνει με τη σειρά του ότι, η νομισματική πολιτική που επέλεξε η ΕΚΤ δεν συνεισέφερε πραγματικά στη σταθεροποίηση του τραπεζικού κλάδου - ο οποίος συνεχίζει να είναι μίαβόμβα μεγατόνων στα θεμέλια της Ευρώπης.
Ίσως οφείλουμε να υπενθυμίσουμε εδώ ότι, ο Ισολογισμός της ΕΚΤ σήμερα αντιστοιχεί με το 30% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης- ενώ της Fed, όπως επίσης της Τράπεζας της Αγγλίας, είναι ίσος με το 20% του ΑΕΠ. Πρόκειται λοιπόν για μία καθόλου ομαλή πραγματικότητα η οποία, εάν δεν διορθωθεί άμεσα, θα οδηγήσει σε εκρηκτικές καταστάσεις - σε συνθήκες απόλυτης αναρχίας, όπου συνήθως κερδίζει το παιχνίδι ο πλέον πονηρός και ασυνείδητος παίκτης.
Επίσης πρέπει να επαναλάβουμε πως η Fed είναι ιδιωτική τράπεζα (άρθρο μας), με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται - χωρίς φυσικά να εκτρεπόμαστε σε θεωρίες συνομωσίας, οι οποίες όμως είναι πολύ πιο ανώδυνες, από την ίδια την πραγματικότητα.
Σύμφωνα τώρα με πρόσφατη έκθεση της Ernst & Young, οι επισφάλειες των τραπεζών στην Ευρωζώνη ανέρχονται ήδη στα 918 δις € - με την Ισπανία (15,5%) και την Ιταλία (10,2%) να ηγούνται της κατάταξης. Ο μέσος όρος των επισφαλειών των τραπεζών της Ευρωζώνης υπολογίζεται στο 7,6% - ενώ κλιμακώνεται συνεχώς, αφού μόλις μέσα σε ένα μήνα οι επισφάλειες αυξήθηκαν κατά 80 δις €.
Η παραπάνω διαπίστωση είχε σαν αποτέλεσμα την επιστροφή του φόβου στους επενδυτές - οι οποίοι αποσύρονται ξανά από τα ομόλογα των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Ειδικά οι αμερικανικές τράπεζες, οι οποίες είχαν επανέλθει στις αγορές, μετά τη διαβεβαίωση του διοικητή της ΕΚΤ ότι εγγυάται ουσιαστικά για τα ομόλογα της ζώνης του Ευρώ, εγκαταλείπουν τις επενδύσεις τους στην Ευρωζώνη (6% στην Ιταλία, 3% στην Ισπανία, 9% στην Ιρλανδία και 33% στην Πορτογαλία - από την οποία αποκόμισαν αποδόσεις έως και 60%).
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Όπως έχουμε τονίσει αρκετές φορές, η Ελλάδα χρειάζεται να επιστρέψει άμεσα σε τροχιά ανάπτυξης, εάν θέλουμε να ξεφύγουμε από την κρίση - η οποία μας θα μας οδηγήσει, αργά αλλά σταθερά, σε εκρηκτικές καταστάσεις. Η ανάπτυξη δε, παρά την εγχώρια και διεθνή προπαγάνδα, δεν πρόκειται να προέλθει από τις αποκρατικοποιήσεις των κοινωφελών, των στρατηγικών, καθώς επίσης των κερδοφόρων μονοπωλιακών επιχειρήσεων της χώρας μας (άρθρο) - αλλά από τις νέες επενδύσεις.
Οι επενδύσεις όμως είναι συνισταμένη των αποταμιεύσεων - οι οποίες, στα πλαίσια της εγκληματικής πολιτικής λιτότητας που μας επιβάλλεται από τους δανειστές μας, αφενός μεν εγκαταλείπουν το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, αφετέρου περιορίζονται συνεχώς.
Ειδικά όσον αφορά το ελλειμματικό ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών μας, το οποίο οφείλει να διορθωθεί (ισοσκελισθεί),πρόκειται ουσιαστικά για τη διαφορά μεταξύ επενδύσεων και αποταμιεύσεων.
Για παράδειγμα, το 2007 οι αποταμιεύσεις στις Η.Π.Α. ήταν της τάξης του 14,6% ως προς το ΑΕΠ, ενώ οι επενδύσεις 19,6% - με αποτέλεσμα να συνεχίζει να είναι ελλειμματικό το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών της υπερδύναμης. Αντίθετα, οι αποταμιεύσεις στην Κίνα ήταν 51,9%, με τις επενδύσεις στο 41,7% - οπότε η χώρα είχε πλεόνασμα.
Η μείωση τώρα του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών των Η.Π.Α., μετά το 2007, δεν προήλθε από την αύξηση των αποταμιεύσεων, αλλά από τη συρρίκνωση των επενδύσεων - όπως ακριβώς συνέβη και στην πατρίδα μας, με αποτελέσματα εξαιρετικά αρνητικά για το έλλειμμα του προϋπολογισμού μας (μειωμένα έσοδα), για την ανεργία, για το βιοτικό μας επίπεδο κοκ. (το ίδιο ισχύει και για τις Η.Π.Α.).
Εάν λοιπόν δεν οριστικοποιηθεί ο τρόπος επίλυσης του τραπεζικού μας προβλήματος (το οποίο δεν οφείλεται στις τράπεζες, αλλά δημιουργήθηκε από το εγκληματικό PSI), παράλληλα με την πλήρη αναθεώρηση της πολιτικής λιτότητας, δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον.
Όταν δε κατανοήσουμε ότι, τα βασικά περιουσιακά στοιχεία των τραπεζών είναι κυρίως τα ακίνητα των Ελλήνων τα οποία, έχοντας υποστεί μία φορολογική επίθεση άνευ προηγουμένου, χάνουν καθημερινά την αξία τους, ο χρόνος που έχουμε στη διάθεση μας, πριν συμβεί η ολοκληρωτική κατάρρευση, περιορίζεται με γεωμετρικό ρυθμό.
ΥΓ 1: Η σκόπιμη αποδόμηση του κοινωνικού κράτους έχει ένα ακόμη παράπλευρο όφελος για τους θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού: υποχρεώνει τους πολίτες σε αύξηση των αποταμιεύσεων τους (ακριβώς για το λόγο αυτό αποταμιεύουν σήμερα οι Κινέζοι), αφού πρέπει να προβλέψουν μόνοι τους για τη συνταξιοδοτική τους εξασφάλιση, τους γιατρούς, τα νοσοκομεία, τις σπουδές των παιδιών τους κλπ. Η αύξηση δε των αποταμιεύσεων οδηγείται στις τράπεζες και στις επενδύσεις - μεγεθύνοντας προφανώς τα κέρδη στους αντίστοιχους κλάδους.
ΥΓ 2: Την τελευταία δεκαετία η Ρωσία αναρριχήθηκε στο μεγαλύτερο αγοραστή χρυσού – με την αγορά 570 τόνων. Ακολουθείται από την Κίνα η οποία δηλώνει πως αγόρασε περί τους 420 τόνους – αν και πολλοί ισχυρίζονται ότι κρατάει μυστικά τα αποθέματα χρυσού που έχει στην κατοχή της, ενώ σχεδιάζει να συνδέσει το νόμισμα της με το χρυσό, στην προσπάθεια της να κάνει το γουάν παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα (διεκδικώντας τη θέση του δολαρίου).
Το 1998, έτος χρεοκοπίας της Ρωσίας, μία ουγγιά χρυσού αντιστοιχούσε σε 28 βαρέλια πετρελαίου – δύο χρόνια αργότερα, όταν ο Putin ανέλαβε την εξουσία, η σχέση ήταν 1:11,5 βαρέλια, ενώ το 2005 μόλις 1:6,5 βαρέλια.
Συνολικά η Ρωσία έχει 936,7 τόνους χρυσού, όταν το 1941 είχε 2.800 τόνους - με τη βοήθεια των οποίων ανταπεξήλθε στις ζημίες που της προκάλεσε ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος. Τόσο η Κίνα, όσο και η Ρωσία έχουν στόχο να ξεπεράσουν τις Η.Π.Α.,όσον αφορά τις ποσότητες χρυσού που έχει στην κατοχή της (8.133,5 τόνους).
Παράλληλα, αρκετοί μεγάλοι επενδυτές, πουλούν πλέον μετοχές και αγοράζουν χρυσό – γεγονός που φαίνεται να έχει σχέση με τις δυσοίωνες προβλέψεις τους, όσον αφορά την κρίση χρέους της δύσης, την τεράστια φούσκα των τραπεζών και τους συναλλαγματικούς πολέμους που κλιμακώνονται.
Σε κάθε περίπτωση η Fed, η ιδιωτική κεντρική τράπεζα των Η.Π.Α., πίσω από την οποία κρύβονται τεράστια συμφέροντα,είναι ακόμη ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού – ενός επικίνδυνου όμως παιχνιδιού, από την έκβαση του οποίοι θα κριθεί η τύχη της Δύσης.
Σημείωση: Η θεωρία των παιγνίων ξεκίνησε σαν κλάδος των οικονομικών - αφορούσε δε παιχνίδια μηδενικού αθροίσματος, όπου οι νικητές κερδίζουν εις βάρος των ηττημένων. Το κύριο αντικείμενό της είναι η ανάλυση των αποφάσεων σε καταστάσεις (παιχνίδια) στρατηγικής αλληλεπίδρασης.
Ειδικότερα, τα παίγνια είναι μία μέθοδος ανάλυσης προβλημάτων, τα οποία έχουν σχέση με τον τρόπο λήψης αποφάσεων σε καταστάσεις σύγκρουσης και συνεργασίας. Παίκτης μπορεί να είναι ένα πρόσωπο, μία οργάνωση, ένα κράτος ή ένας συνασπισμός. Ως αντικείμενο έρευνας μπορούν να θεωρηθούν διάφορα προβλήματα πολιτικής, ψυχολογικής, κοινωνικής και οικονομικής μορφής.
Για τη λύση των προβλημάτων αυτών θεωρείται προηγουμένως απαραίτητη η ανάλυση καταστάσεων - όπου δύο ή περισσότεροι δρώντες (παίκτες) βρίσκονται αντιμέτωποι και ακολουθούν «συνεργατικές» στρατηγικές. Κάθε παίκτης προσπαθεί να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που διαθέτει, για να εμποδίσει τον αντίπαλό του να αποκτήσει πλεονεκτήματα που θα περιορίσουν τα κέρδη του. Επομένως, οι ενέργειές του εξαρτώνται άμεσα από τη θέση (στρατηγική) που θα επιλέξει ο αντίπαλος.
Αθήνα, 12. Φεβρουαρίου 2013
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου