ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΕΣ: Το οικονομικό μοντέλο της Κύπρου υπάρχει και αλλού. Γιατί λοιπόν κατακρίνεται μόνο η Κύπρος; Η αιτία είναι πιθανότατα το ότι, πίσω από το θέμα της Κύπρου κρύβεται μία ατεκμηρίωτη μεν, αλλά υπαρκτή επιθετικότητα των Γερμανών, εναντίον των Ρώσων «κομμουνιστών» (ΥΓ)
“Όποιος θεωρεί ότι το αιώνιο ζήτημα ειρήνης και πολέμου στην Ευρώπη έχει οριστικά αποκοιμηθεί, ενδέχεται να διαπράττει ένα μνημειώδες λάθος" (J.C.Juncker)
Άρθρο
"Τι είναι αλήθεια η ληστεία μίας τράπεζας, μπροστά στην ίδρυση μίας τράπεζας;", αναρωτήθηκε κάποτε χαρακτηριστικά ο B.Brecht - ένας Γερμανός δηλαδή, ο οποίος επιβεβαιώνεται σήμερα με τον καλύτερο (χειρότερο) δυνατόν τρόπο.
Ανεξάρτητα από το γεγονός αυτό, τα ξημερώματα της 16ης Μαρτίου του 2013 (χωρίς καμία αμφιβολία, μία ημέρα πένθους για την Ευρώπη και το ευρώ), το «επιτελείο» των Ευρωπαίων «ναυαγοσωστών» αποφάσισε απολυταρχικά το κλείσιμο των τραπεζών της Κύπρου, την απαγόρευση των διαδικτυακών τραπεζικών συναλλαγών (online-banking), το πάγωμα των λογαριασμών, τη δήμευση ενός μέρους τους κοκ.
Το παράδοξο δεν ήταν μόνο η συγκεκριμένη απόφαση, αλλά το ότι «εκτελέσθηκε» από ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν ποτέ εκλεγεί δημοκρατικά, με το πάτημα ενός κουμπιού - γεγονός που ουσιαστικά σημαίνει ότι, μία ολόκληρη χώρα «σκουπίσθηκε» ψυχρά από τον ευρωπαϊκό χάρτη, με το κατέβασμα ενός διακόπτη, μέσω του οποίου «ακυρώθηκε» η σύνδεση της με το Ευρωσύστημα.
"Τι είναι η ίδρυση μίας τράπεζας, μπροστά στην ίδρυση μίας νομισματικής ένωσης;", θα αναρωτιόταν σίγουρα ο B.Brecht, εάν ζούσε σήμερα, συνεχίζοντας "Τι είναι η ίδρυση μίας νομισματικής ένωσης, μπροστά στην κρίση χρέους και τραπεζών αυτής της ένωσης; Τέλος, τι είναι ένας ληστής τραπεζών, μπροστά στο γνωστό μας υπουργό οικονομικών ή σε ένα μέλος της διοίκησης της ΕΚΤ;".
'Ένας άθλιος ερασιτέχνης, ο οποίος ληστεύει για μερικές δεκάρες", θα ήταν προφανώς η απάντηση - πόσο μάλλον όταν υπεύθυνη για τη ληστεία είναι πάντοτε η τράπεζα και όχι οι καταθέτες της.
Στο παράδειγμα όμως της Κύπρου, υπεύθυνοι για την κλοπή των τραπεζών θεωρούνται οι Πολίτες της - οι οποίοι υποχρεώνονται να επιβαρυνθούν οι ίδιοι, με τις δικές τους φορολογημένες καταθέσεις, για τα λάθη και τις ζημίες που προκλήθηκαν στις τράπεζες από τις διοικήσεις τους (όπως επίσης συνέβη και στην Ιρλανδία, ενώ ευτυχώς απεφεύχθη στηνΙσλανδία, λόγω της ενεργοποίησης των πολιτών της).
Συνεχίζοντας, τα προβλήματα της Κύπρου (υπερδιογκωμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, φούσκα ακινήτων), είναι ουσιαστικά μικρότερα από τα ακριβώς αντίστοιχα της Ιρλανδίας – η οποία, σε αντίθεση με την Κύπρο, βοηθήθηκε με πολλούς και διάφορους τρόπους, τόσο από την Ευρωζώνη, όσο και από την ΕΚΤ (άρθρο μας).
Εκτός αυτού, σε απόλυτα νούμερα, είναι σχεδόν μηδαμινά, συγκρινόμενα με αυτά της Ιρλανδίας, οι τράπεζες της οποίας έχουν πολλαπλάσια «ανοίγματα» - όπως επίσης της Ισπανίας, του Βελγίου, της Αυστρίας ή της Ιταλίας. Παράλληλα, το δημόσιο χρέος της ήταν ελάχιστο, αφού δεν ξεπερνούσε το 60% του ΑΕΠ της (128% της Ιταλίας), παρά τα όσα λέγονται για τον «υπερτροφικό» κρατικό τομέα της - ενώ θα υπερβεί πλέον το 140%, λόγω του ότι προστίθενται χρέη του ιδιωτικού τραπεζικού της συστήματος.
Περαιτέρω, οικονομικής φύσεως προβλήματα δημιουργούνται πάντοτε σε τυπικά ή άτυπα (Ευρωζώνη) ομοσπονδιακά συστήματα - όπως, για παράδειγμα, εντός της ίδιας της Γερμανίας όπου, το υπερχρεωμένο και ελλειμματικό Βερολίνο, «διασώζεται» συνεχώς από την πλεονασματική Βαυαρία.
Παρά δε τα συνεχή παράπονα του Μονάχου, κανένας δεν σκέφθηκε ποτέ να επιβάλλει φόρο στις καταθέσεις των Βερολινέζων - έτσι ώστε να περιορισθεί η επιβάρυνση των Βαυαρών. Αντίθετα, υπερισχύει και εφαρμόζεται πρακτικά η αλληλεγγύη μεταξύ των ομοσπονδιακών κρατιδίων - όπως όφειλε να συμβαίνει και με τα κράτη της Ευρωζώνης.
Όσον αφορά τώρα τις «κατηγορίες» για μικρό φορολογικό συντελεστή, η Ιρλανδία έχει περίπου τον ίδιο – με μοναδική διαφορά το ότι, οι εκεί «ολιγάρχες» είναι έντιμοι και ενάρετοι Βρετανοί, καθώς επίσης Αμερικανοί, ενώ στην Κύπρο «ανέντιμοι και φοροφυγάδες» Ρώσοι.
Σε σχέση δε με τον δήθεν «παρασιτισμό» της κυπριακής οικονομίας, λόγω του ότι στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στο χρηματοπιστωτικό της σύστημα, αντίστοιχα «παρασιτικά» εντός Ευρωζώνης είναι και το Λουξεμβούργο ή το Μονακό - χωρίς όμως να κατηγορούνται από κανέναν (αντίθετα, θαυμάζονται και ζηλεύονται).
BITCOIN: Ραγδαία αύξηση της τιμής (50%) του διαδικτυακού νομίσματος, κυρίως λόγω Ισπανίας, σε τρείς ημέρες.
Η αύξηση οφείλεται κυρίως στην ανασφάλεια των Ισπανών καταθετών
Εάν τώρα ο υπερμεγέθης χρηματοπιστωτικός τομέας της Κύπρου είναι πρόβλημα, όπως ισχυρίζεται η Γερμανία, γιατί αλήθεια δεν είναι επίσης πρόβλημα ένας υπερδιογκωμένος βιομηχανικός τομέας, όπως ο δικός της; Γιατί δεν πρέπει να υποχρεωθεί η Γερμανία ανάλογα, περιορίζοντας τη βιομηχανία της (η οποία επί πλέον διαφθείρει χρηματίζοντας και απομυζεί ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη), όπως απαιτεί από την Κύπρο;
Τέλος, φορολογικοί παράδεισοι με «offshore» εταιρείες, υπάρχουν σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές και μη χώρες – μεταξύ των οποίων στο Βέλγιο (Βρυξέλλες), στην «πρωτεύουσα» της Ευρώπης, όπως έχουμε τεκμηριώσει σε παλαιότερη ανάλυση μας.
Συμπερασματικά λοιπόν, η Κύπρος χρησιμοποιείται σίγουρα, σαν πειραματόζωο από τους Ευρωπαίους πολιτικούς «ολιγάρχες» - με απώτερο στόχο, μεταξύ άλλων, την επιβολή μίας πανευρωπαϊκής δήμευσης μέρους των τραπεζικών καταθέσεων των πολιτών, στα πλαίσια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής σύρραξης, η οποία εξελίσσεται ραγδαία στον πλανήτη.
Ατυχώς φυσικά, κατά την άποψη μας, με τη Βερολινέζα νοικοκυρά να κάνει το δεύτερο μεγάλο σφάλμα της, σκόπιμα ή μη, μετά την πρόσκληση του ΔΝΤ - αφού επέτρεψε στη Ρωσία να εισβάλλει ανάλογα στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, μέσω της δεύτερης «κερκόπορτας» που άνοιξε στην Κύπρο, μετατρέποντας δυστυχώς την ήπειρο μας σε ένα πεδίο μάχης των ισχυρών δυνάμεων του πλανήτη.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Χωρίς καμία αμφιβολία η Κύπρος, το χρηματοπιστωτικό της σύστημα για να είμαστε αντικειμενικοί, έχει κάνει λάθη στο παρελθόν – πολλά λάθη, με κύριο υπαίτιο την κεντρική της τράπεζα, η οποία δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει σωστά στον ελεγκτικό ρόλο της.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως είναι εύλογο να οδηγηθεί στο «ικρίωμα», ότι πρέπει να σταυρωθεί δημόσια καλύτερα, απλά και μόνο για να δημιουργήσει ένα «παράδειγμα προς αποφυγή» για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης – κάτι που φαίνεται δυστυχώς ότι σχεδιάζεται από τη Γερμανία, ειδικά για εκείνα τα κράτη, τα οποία κυβερνώνται από την Τρόικα.
Στα πλαίσια αυτά οι δηλώσεις των πολιτικών, σύμφωνα με τις οποίες σωστά επιλέχθηκε η πολιτική λιτότητας και η εισβολή του ΔΝΤ, αφού το παράδειγμα της Κύπρου τεκμηριώνει την ανυπαρξία άλλων λύσεων, είναι ασφαλώς καλύτερα να αποφεύγονται – πόσο μάλλον όταν δίνουν «άφεση αμαρτιών» στη Γερμανία, δικαιολογώντας παράλληλα τις ηγεμονικές βλέψεις της στην Ευρώπη.
Όσον αφορά τώρα το κλείσιμο των κυπριακών τραπεζών, δήθεν για την προστασία τους απέναντι στις αναμενόμενες επιθέσεις (bank run), έχει επιτευχθεί ουσιαστικά το αντίθετο – αφού ο κίνδυνος, ακριβώς επειδή έκλεισαν, έχει αυξηθεί γεωμετρικά, ενώ είναι μάλλον σίγουρο ότι θα επεκταθεί και σε άλλες χώρες (μεταξύ των οποίων στην Ελλάδα, στην Ισπανία και στην Ιταλία).
Περαιτέρω, η «πολιτική» θέση της Γερμανίας στο θέμα της Κύπρου, συνοψίζεται στην παρακάτω φράση: «Είτε θα αποδεχθείτε εν λευκώ τις απαιτήσεις μας, είτε θα χρεοκοπήσετε». Μεταφορικά, «Είτε θα συνθηκολογήσετε χωρίς καμία απαίτηση, είτε τα πανίσχυρα στρατεύματα μας θα εισβάλλουν στη χώρα σας».
Η φράση αυτή, η οποία συνοδεύεται με ανατριχιαστική ψυχρότητα, καθώς επίσης με πλήρη αδιαφορία για την οικονομική γενοκτονία και το «χρηματοπιστωτικό ολοκαύτωμα», στο οποίο οδηγείται μία μικρή νησιωτική χώρα, μερικές δεκαετίες μετά τη στρατιωτική εισβολή μίας άλλης εγκληματικής εθνότητας, πρώην συμμάχου του τρίτου Ράιχ, δεν είναι ασφαλώς η καλύτερη δυνατή.
Από την άλλη πλευρά τεκμηριώνεται ξανά ότι, οι λύσεις που επιλέγονται κάθε φορά από την ηγεσία της Ευρωζώνης, φτάνουν μόνο «μέχρι την επόμενη γωνία του δρόμου» – αφού όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν τα προβλήματα αλλά, αντίθετα, τα επιδεινώνουν.
Ολοκληρώνοντας έχουμε την άποψη ότι, μετά την απολυταρχική απομόνωση της Κύπρου από το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης,πολλές χώρες ευρίσκονται ήδη «με το ένα πόδι έξω από το ευρώ» – γνωρίζοντας ότι, το να παραμένουν πιστές σε μία ιδέα που «δολοφονήθηκε στυγερά» από τη Γερμανία ή το να αδιαφορούν επιδεικτικά για τα προβλήματα του «γείτονα» τους (όπως δυστυχώς η ελληνική κυβέρνηση), δεν σημαίνει πως προστατεύονται, όταν έλθει η δική τους σειρά.
Δυστυχώς για όλους μας, φαίνεται ότι η Δημοκρατία στην Ευρώπη καταρρέει με έναν εκκωφαντικό θόρυβο, χωρίς κανένας να αντιστέκεται - γεγονός που αποδεικνύεται από τα σκοτεινά, βαριά, μελανά και αποτρόπαια σύννεφα, τα οποία έχουν καλύψει τον κάποτε γαλανό ουρανό της ηπείρου μας.
ΥΓ: Κατά την άποψη μας, η Κύπρος τελικά θα συνθηκολογήσει - πληρώνοντας ενδεχομένως υψηλότερο τίμημα για την «πρωτοφανή ανυπακοή» της η οποία, κατά το Spiegel, θύμωσε σε πολύ μεγάλο βαθμό την καγκελάριο. Το συμπέρασμα μας αυτό στηρίζεται στο ότι, μία μικρή χώρα των 800 χιλ. κατοίκων, είναι αδύνατον να κερδίσει μία ισχυρή δύναμη, με υπηκόους που ξεπερνούν τα 80 εκ.
Ο παραλληλισμός με το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος εύλογα προβληματίζει, δεν είναι τόσο αυθαίρετος, όσο ίσως φαίνεται- ενώ οι τοποθετήσεις των Γερμανών, σύμφωνα με τις οποίες είναι άδικο να κατηγορείται μία χώρα επειδή έχει δυνατή οικονομία, βασίζονται στην εσφαλμένη «οπτική τους γωνία».
Ειδικότερα, η Γερμανία είχε αναμφίβολα μία πολύ ισχυρή «στρατιωτική μηχανή», κατά το 2ο Παγκόσμιο πόλεμο - την οποία τότε χρησιμοποίησε εναντίον των υπολοίπων χωρών, έως ότου υποδούλωσε αρκετές από αυτές (για κάποιο διάστημα φυσικά).
Σήμερα, η Γερμανία έχει μία ανάλογα ισχυρή «οικονομική μηχανή», την οποία επίσης χρησιμοποιεί εναντίον των υπολοίπων χωρών, σχεδιάζοντας ξανά να τις υποδουλώσει.
Στα πλαίσια αυτά, δεν διακρίνουμε καμία σημαντική διαφορά του τότε με το σήμερα - αφού απλά «άλλαξε η μηχανή»,παραμένοντας όμως μηχανή. Φυσικά δε, στο τέλος θα χάσει τον πόλεμο - αφού κανένα κράτος δεν μπορεί να τα βάλλει με όλο τον υπόλοιπο πλανήτη.
Όσον αφορά τώρα το τι θα μπορούσε να συμβεί στην Κύπρο (στην Ελλάδα, στην Ιταλία κλπ.), δεν έχει παρά να θυμηθεί κανείς τι συνέβη στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο - είτε η πατρίδα του συνθηκολόγησε τότε με τον εχθρό, είτε αμύνθηκε παραδειγματικά, χάνοντας όμως τη μάχη. Ειδικότερα, λεηλατήθηκε η ιδιωτική και η δημόσια περιουσία της χώρας του, ενώ αντιμετώπισε τεράστια προβλήματα - μεταξύ των οποίων εξευτελισμό, φτώχεια, πείνα, εγκλήματα, ελλείψεις σε φάρμακα, αυτοκτονίες κοκ.
Περαιτέρω, επειδή είναι πολλοί αυτοί που θεωρούν δυνατή την «μονομερή» έξοδο της πατρίδας μας από το ευρώ σήμερα (πριν το PSI ήταν ίσως εφικτό, αφού θα μπορούσαμε να μετατρέψουμε το εξωτερικό χρέος μας σε δραχμές), ταυτόχρονα με την άρνηση πληρωμής του (δήθεν) επαχθούς χρέους, κάνοντας λανθασμένες συγκρίσεις με την Κύπρο, τα εξής:
(α) Η Κύπρος, σε αντίθεση με την Ελλάδα, έχει πρόβλημα ιδιωτικού χρέους - τραπεζών ειδικότερα. Οι Κύπριοι πολίτες λοιπόν δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο (αλλά και δεν μπορούν), να αναλάβουν τις υποχρεώσεις του ιδιωτικούχρηματοπιστωτικού τους συστήματος - αφού δεν τους ανήκει, ενώ δεν είναι φυσικά υπεύθυνοι για τα λάθη των ιδιωτών. Η σωστή λύση για την Κύπρο δε, είναι ο δρόμος της Ισλανδίας - αν και δυστυχώς δεν έχουν τον αντίστοιχο νομισματικό έλεγχο της χώρας τους.
(β) Η Ελλάδα έχει πρόβλημα δημοσίου χρέους - το οποίο δυστυχώς εξελίχθηκε και σε πρόβλημα ιδιωτικού χρέους, μετά την εισβολή του ΔΝΤ, καθώς επίσης τα τεράστια σφάλματα που έγιναν, όσον αφορά την οικονομική πολιτική που επιλέχθηκε.
Μεταφορικά λοιπόν, εμείς οι Έλληνες διορίσαμε δυστυχώς διοικήσεις (πολιτικά κόμματα) στην Εταιρεία μας (η Ελλάδα ανήκει σε όλους εμάς και όχι στα κόμματα), οι οποίες διαχειρίσθηκαν λανθασμένα τα οικονομικά της, ορισμένοι δωροδοκήθηκαν υπογράφοντας ασύμφορες συμβάσεις κοκ.
Η ευθύνη όμως είναι δική μας - χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι, επιμένουμε ανόητα να πληρώσουμε τα χρέη μας. Απλούστερα, κανένας δεν μας υποχρέωσε να διορίσουμε αυτές τις διοικήσεις, να μην τις ελέγχουμε κλπ. - οπότε δεν είναι έντιμο να επιβαρύνουμε άλλους, με τα δικά μας σφάλματα.
Φυσικά δε, έχουμε τη δυνατότητα να εξοφλήσουμε τις υποχρεώσεις μας, εάν κατορθώσουμε να επιτύχουμε ένα χαμηλό επιτόκιο δανεισμού (αντίστοιχο με το βασικό της ΕΚΤ), επέκταση του χρόνου αποπληρωμής των διακρατικών δανείων μας,συμψηφισμό με τις γερμανικές αποζημιώσεις, οι οποίες οφείλονται 100% στην πατρίδα μας, σωστή αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, εκδίωξη των εισβολέων κοκ.
Κλείνοντας, επανερχόμενοι στο θέμα της Κύπρου, θεωρούμε σκόπιμο να προσθέσουμε μία παράγραφο, από την ανάλυση ενός Γερμανού, σε διαδικτυακή εφημερίδα της χώρας του (σε ελεύθερη μετάφραση):
"Το οικονομικό μοντέλο της Κύπρου υπάρχει επίσης στην Ιρλανδία, στο Λουξεμβούργο, στο Λονδίνο (συνιστά το 10% του βρετανικού ΑΕΠ) κοκ. Γιατί λοιπόν κατακρίνεται μόνο η Κύπρος από εμάς τους Γερμανούς;
Η αιτία είναι πιθανότατα το ότι, πίσω από το θέμα της Κύπρου κρύβεται μία ατεκμηρίωτη μεν, αλλά υπαρκτή επιθετικότητα εναντίον των Ρώσων. Το γεγονός αυτό, καθαρά από συναισθηματικής πλευράς, τουλάχιστον όσον αφορά τη Γερμανία, οφείλεται στην πολιτική του αντικομουνισμού - η οποία εμφυτεύθηκε στο κράτος μας, μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Διαισθανόμαστε καθημερινά αυτήν την υποσυνείδητη επιθετικότητα εναντίον των Ρώσων, σε πολλά γερμανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η στάση αυτή δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το θέμα της Κύπρου. Η φορολόγηση όμως των ρωσικών κεφαλαίων, με έναν ειδικό φόρο, είναι ευρύτερα δημοφιλής στη Γερμανία - γεγονός που γνωρίζει πολύ καλά η καγκελάριος, ειδικά εν όψει των βουλευτικών εκλογών".
Στο παραπάνω κείμενο του γερμανού αναλυτή θα συμπληρώναμε ότι, η επιθετικότητα που διαπιστώνει απέναντι στους «Ρώσους»,οφείλεται επί πλέον στο ότι ηττήθηκαν από τη συγκεκριμένη χώρα, στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο - οπότε διέπονται από τη «μανία» του ηττημένου, η οποία όμως είναι ένας πολύ κακός σύμβουλος.
Σημείωση: Σύνδεσμος ραδιοφωνικής συνομιλίας με τίτλο: «Όσο η Γερμανία παραμένει στο ευρώ, η Ευρωζώνη δεν θα έχει καμία τύχη».
Αθήνα, 22. Μαρτίου 2013
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου