Β. Βιλιάρδος-Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ: Κινδυνεύουμε να τεθεί σε λειτουργία ένας καταστροφικός σπειροειδής κύκλος βίαιων εθνικών αντιπαραθέσεων, ο οποίος θα μπορούσε να οδηγήσει σε αιματηρές εσωτερικές εξεγέρσεις των επί μέρους λαών, καθώς επίσης σε μεταξύ τους πολεμικές συρράξεις

“Οι μεγάλες αυτοκρατορίες σπάνια καταστρέφονται από εξωτερικές επιθέσεις – συνήθως καταρρέουν «υπό το βάρος» των εσωτερικών αντιθέσεων και διαφωνιών, οι οποίες σήμερα απειλούν την Ευρωζώνη.

Η διαχείριση της υπερχρέωσης ήταν ανέκαθεν μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της Πολιτικής. Στην αρχαιότητα, η συνήθως σφοδρή αντιπαράθεση μεταξύ δανειστών και οφειλετών, κατέληγε σε βίαιες συγκρούσεις και σε πολέμους - επειδή η εναλλακτική δυνατότητα, για την απαλλαγή από τα χρέη, ήταν η Δουλεία.

Στη σημερινή Ευρώπη, αλλά και στον υπόλοιπο πλανήτη, η επίλυση ανάλογων προβλημάτων επιχειρείται μεν πιο «πολιτισμένα», με οικονομικούς όρους δηλαδή, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η προσπάθεια υποδούλωσης ή/και λεηλασίας των οφειλετών από τους δανειστές” (D.Gros).

Άρθρο

Σύμφωνα με τη γερμανική εφημερίδα FAZ, το πρόβλημα της Κύπρου (η οποία «ενοχοποιεί» την Ελλάδα για τη χρεοκοπία της, όταν υπεύθυνος είναι αφενός μεν ο υπερδιογκωμένος χρηματοπιστωτικός της τομέας, ίσος με το 800% του ΑΕΠ της, σε συνδυασμό με την φούσκα στην αγορά ακινήτων, καθώς επίσης το οικονομικό της μοντέλο – άρθρο μας), είναι πολύ πιθανόν να εξελιχθεί σε μία ακόμη βόμβα στα θεμέλια της ένωσης.

Η αιτία είναι το ότι η ΕΚΤ έχει αποκρύψει από τη δημοσιότητα μία έκθεση, η οποία αποκαλύπτει το πώς είναι κατανεμημένα τα περιουσιακά στοιχεία στις χώρες της Ευρωζώνης. Η αναφορά αυτή θεωρείται «πολιτικά εκρηκτική», αφού οδηγεί σε συμπεράσματα, τα οποία θα εκπλήξουν τους Ευρωπαίους πολίτες.

Σε γενικές γραμμές αποδεικνύεται ότι, ο μέσος Γερμανός είναι πολύ πιο φτωχός από το μέσο Ιταλό ή Γάλλο – ενώ σε καμία περίπτωση τόσο πλούσιος, όσο ο μέσος Κύπριος.

Ειδικότερα, οι Γερμανοί έχουν μεν υψηλότερο εισόδημα, αλλά πολύ μικρότερη περιουσία – γεγονός που οφείλεται κυρίως στο ότι, δεν έχουν στην ιδιοκτησία τους ακίνητα, όπως οι πολίτες των περισσοτέρων υπολοίπων χωρών. Ουσιαστικά δηλαδήέχουν μεν εργασία, η οποία τους επιτρέπει την επιβίωση, αλλά δεν τους περισσεύουν χρήματα για την αγορά κατοικίας ή για άλλες επενδύσεις – γεγονός που αποδεικνύεται από το εξαιρετικά χαμηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης στη χώρα.   

Στα πλαίσια αυτά και εφόσον «διαρρεύσει» η έκθεση της ΕΚΤ στη δημοσιότητα, είναι προφανές πως ο μέσος «φτωχός» Γερμανός θα αναρωτηθεί, γιατί θα πρέπει να βοηθήσει αυτός το μέσο, «πλούσιο» συγκριτικά, Κύπριο -  δανείζοντας ή χαρίζοντας του χρήματα (διαγραφή χρέους), για να ανταπεξέλθει με το δημόσιο χρέος, καθώς επίσης με το χρέος των τραπεζών.

Με δεδομένη δε τη λήξη κυπριακών ομολόγων το Μάιο, τα οποία δεν φαίνεται να μπορεί να εξοφλήσει η Κύπρος, καθώς επίσης σε συνδυασμό με τα μάλλον εκρηκτικά πολιτικοοικονομικά προβλήματα της Ιταλίας, της Ισπανίας κλπ., η κατάσταση στην Ευρώπη μάλλον θα οξυνθεί – με απρόβλεπτα αποτελέσματα.

Πόσο μάλλον όταν η ανέκαθεν  ενεργειακά φτωχή Γερμανία σχεδιάζει να «υπεξαιρέσει» τον υπόγειο πλούτο της Ελλάδας και της Κύπρου – γεγονός που μας προβληματίζει σε σχέση με το σκοπό της έκθεσης, την οποία αποκρύπτει (δήθεν;) η ΕΚΤ.             

Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται να έχει ξεκινήσει η «μάχη του χρέους» στην Ευρώπη. Η «πυρκαγιά» δε μάλλον θα κλιμακωθεί, αφού ήδη επεκτείνεται και στον ιδιωτικό τομέα των δανειοληπτριών χωρών της Ευρωζώνης - οι πολίτες των οποίων αδυνατούν να εξοφλήσουν τα χρέη τους, αφού οι χώρες τους έχουν καταδικαστεί σε υφεσιακές πολιτικές λιτότητας, οι οποίες παράγουν φτώχεια, ανεργία κλπ.   

Σε τελική ανάλυση λοιπόν, οι πολίτες της μίας χώρας της Ευρώπης, της Γερμανίας για παράδειγμα, θα θέλουν τα χρήματα τους από κάποια άλλη, η οποία τους τα οφείλει, της Πορτογαλίας υποθετικά (διακρατικά δάνεια, πιστώσεις ξένων τραπεζών σε ιθαγενείς ιδιώτες κλπ.), αλλά δεν θα τα παίρνουν – είτε επειδή η χώρα χρεοκοπεί, είτε επειδή οι επιχειρήσεις της κλείνουν, είτε επειδή οι ιδιώτες δεν μπορούν να πληρώσουν τα δάνεια που πήραν από τις ξένες τράπεζες.

Επομένως, οι κυβερνήσεις των χωρών-δανειστών θα αυξάνουν επίσης υπερβολικά τους φόρους, επιβαρύνοντας τους δικούς τους πολίτες με τα χρέη των άλλων χωρών. Το αποτέλεσμα θα είναι να τεθεί σε λειτουργία ένας εξαιρετικά καταστροφικός σπειροειδής κύκλος βίαιων εθνικών αντιπαραθέσεων, ο οποίος πολύ εύκολα θα μπορούσε να οδηγήσει σε αιματηρές εσωτερικές εξεγέρσεις των επί μέρους λαών, καθώς επίσης σε μεταξύ τους πολεμικές συρράξεις. 

Ας μην ξεχνάμε ότι, η βασική αιτία των πολέμων, εμφυλίων και μη, καθώς επίσης των αιματηρών επαναστάσεων, ήταν ανέκαθενη αδυναμία των κυβερνήσεων να χρηματοδοτήσουν τις βασικές ανάγκες των πληθυσμών τους.

Όταν παύουν δηλαδή να υπάρχουν χρήματα για την Υγεία, για την Παιδεία, για τις κοινωνικές παροχές, για την ενέργεια (θέρμανση, κίνηση, ηλεκτρισμός) και για τα δημόσια έργα, τότε καταστρέφονται «δημιουργικά» όλα όσα έχουν απομείνει σε ένα κράτος (ή σε μία ήπειρο) με τη διεξαγωγή πολέμων – οπότε, αφού τελειώσει ο πόλεμος, επικρατεί η νηφαλιότητα, γίνεται αποδεκτό το χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο και όλα ξεκινούν από την αρχή.

Όσον αφορά δε τον τρόπο, με τον οποίο μπορεί να επιβληθεί η τάξη και η υποταγή στις ασθενέστερες χώρες από τις ισχυρότερες, οι καταστάσεις στη Λιβύη, στο Ιράκ, στην Τουρκία, στην Κύπρο κλπ. είναι αρκετά «εύγλωττες» - ενώ, όπως έχει πει χαρακτηριστικά ο Καναδός οικονομολόγος κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού της τότε Γιουγκοσλαβίας, “Όταν σε μία χώρα εμποδίζεται η εισβολή του ΔΝΤ, τότε ακολουθεί η επίθεση του ΝΑΤΟ”. 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όπως φαίνεται, οι πλούσιοι στον πλανήτη γίνονται αφενός μεν πλουσιότεροι και ισχυρότεροι, αφετέρου πολύ λιγότεροι. Ταυτόχρονα, οι φτωχοί περισσεύουν, μεταξύ άλλων λόγω της καταστροφής της μεσαίας τάξης στις χώρες που δραστηριοποιούνταιοι σύνδικοι του διαβόλου - ενώ γίνονται ακόμη φτωχότεροι. Αργά ή γρήγορα λοιπόν έχουμε την άποψη ότι θα ξεσπάσει η μάχη των μαχών – αφού προηγηθούν όλες όσες έχουμε ήδη αναφέρει, ή κάποιες από αυτές. 

Εάν μέχρι τότε η παγκόσμια ελίτ (το Καρτέλ δηλαδή, καθώς επίσης το χρηματοπιστωτικό κτήνος) έχει καταφέρει να κατασκευάσει όπλα, ικανά να αποτρέψουν την εξέγερση των πεινασμένων, χωρίς να αυτοκαταστραφεί η ίδια ή/και να οχυρώσει τις περιοχές διαμονής της με τρόπο που να εξασφαλίζει την επιβίωση της, σε συνδυασμό με την υποταγή των υπηκόων της, είναι κάτι που πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να το προβλέψει. 

Η πιθανότητα δε να προηγηθεί η Ελλάδα και σε αυτήν τη μάχη, πριν ακόμη συμβούν όλες όσες αναφέραμε στο κείμενο μας, δεν είναι εντελώς αμελητέα – αν και θα ήταν άδικο για τη χώρα μας, αφού οδηγείται χωρίς «αναπόφευκτη» αιτία, στη χρεοκοπία, μέσα από απίστευτα λανθασμένες πολιτικές, καθώς επίσης από τον εχθρό της Ευρώπης (εάν όχι ολόκληρου του πλανήτη).

Ολοκληρώνοντας, «οι Θεοί διψούν», όπως έγραψε ο A.France, υπενθυμίζοντας ότι μία από τις πλέον αιματηρές λαϊκές εξεγέρσεις στη σύγχρονη Ιστορία, η Γαλλική Επανάσταση, ξεκίνησε ένα χρόνο μετά την επίσημη χρεοκοπία της χώρας – από τους Πολίτες της.  

ΥΓ: Σύμφωνα με τη γερμανική εταιρεία πιστοληπτικής ικανότητας Creditreform, 105.000 γερμανοί καταναλωτές δήλωσαν επίσημα, το 2012, αδυναμία πληρωμής των υποχρεώσεων τους (χρεοκοπία) - ενώ ο αριθμός τους θα αυξηθεί στις 130.000 το 2013.

Το πλέον ανησυχητικό όμως στοιχείο είναι το ότι, ο συνολικός αριθμός των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, τα οποία όμως δεν έχουν δηλώσει επίσημα (δικαστικά) τη χρεοκοπία τους, ανέρχεται στα 6.600.000 - όπου ως υπερχρεωμένο θεωρείται ένα νοικοκυριό, το οποίο έχει απλήρωτους πολλούς πιστωτές, καθώς επίσης πολλούς λογαριασμούς. Ο Πίνακας Ι, ο οποίος απεικονίζει την κατανομή των υπερχρεωμένων Γερμανών ανά ηλικιακή ομάδα, είναι αποκαλυπτικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Υπερχρεωμένα νοικοκυριά και ποσοστό αύξησης τους, σε σχέση με το προηγούμενο έτος

Ηλικιακή Ομάδα	Απόλυτος Αριθμός	Ποσοστό αύξησης
Κάτω των 20 ετών	216.000	-11,0%
Από 20 - 29 έτη	1.561.000	8,0%
Από 30 - 39 έτη	1.692.000	6,0%
Από 40 - 49 έτη	1.558.000	-3,0%
Από 50 - 59 έτη	1.028.000	4,0%
Από 60 - 69 έτη	428.000	4,0%
Άνω των 70 ετών	112.000	1,0%
Σύνολα	6.590.000	0,27%

Πηγή: Creditreform

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος   

Με κριτήριο τα παραπάνω, είναι προφανές ότι πολλοί Γερμανοί, όπως επίσης τα νοικοκυριά του ευρωπαϊκού νότου, ζούσαν παραπάνω από τις οικονομικές τους δυνατότητες. Εκτός αυτού, θεωρείται πως η κρυφή ανεργία (υποαπασχόληση κλπ.), καθώς επίσης η απασχόληση ενός μεγάλου αριθμού Γερμανών σε κλάδους πολύ χαμηλού μισθολογικού κόστους (Σουπερμάρκετ κα), συνετέλεσαν σε μεγάλο βαθμό στην υπερχρέωση των νοικοκυριών.  

ΥΓ 2: Αναφερόμενοι στην πολιτική λιτότητας «γερμανικής συνταγής» που έχει επιβληθεί στην Ευρώπη, υποθέτουμε όλοι ότι πρόκειται για μείωση των δημοσίων δαπανών – παρά το ότι, με βάση τα στοιχεία της Eurostat, ο περιορισμός των ελλειμμάτων προέρχεται, στο μεγαλύτερο μέρος του, από την αύξηση των φόρων.

Στο παράδειγμα της Ιταλίας, η παραπάνω διαπίστωση είναι ιδιαίτερα εμφανής, αφού το 80% των «εξοικονομήσεων» οφείλεται στην αύξηση των φόρων – κάτι που ισχύει και για την Ελλάδα, η οικονομία της οποίας έχει σχεδόν καταρρεύσει, κάτω από το βάρος της συνεχώς κλιμακούμενης φορολογίας.

Όσον αφορά τη Γαλλία, μεταξύ των ετών 2008 και 2011, οι δημόσιες δαπάνες της αυξήθηκαν από τα 1.030 στα 1.119 δις € - γεγονός που τεκμηριώνει επίσης ότι, η λιτότητα αφορά μόνο τους πολίτες και όχι το δημόσιο.  

Από την άλλη πλευρά, η Κομισιόν απαιτεί (σωστά) από το ελληνικό δημόσιο, την εξόφληση των υποχρεώσεων του εντός τριάντα ημερών – διαπιστώνοντας πως τα δήθεν πρωτογενή πλεονάσματα, οφείλονται σχεδόν εξ ολοκλήρου στην αύξηση των απλήρωτων λογαριασμών (σε αντίθεση με τις επιχειρήσεις, όταν το δημόσιο δεν πληρώνει τις υποχρεώσεις του, δεν καταγράφονται στο έλλειμμα!).

Βέβαια, η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση «κάθεται» επάνω σε ένα βουνό απλήρωτων λογαριασμών – συνολικού ύψους 217,3 δις €. Ουσιαστικά λοιπόν ένας υπερχρεωμένος, σχεδόν χρεοκοπημένος οργανισμός, οι «χώρες-μέτοχοι» του οποίου αρνούνται να αυξήσουν τα κεφάλαια του, προσπαθεί να συνετίσει τα κράτη-μέλη του – τα οποία με τη σειρά τους, επίσης υπερχρεωμένα,«ληστεύουν» στην κυριολεξία τους πολίτες τους, αυξάνοντας συνεχώς τους φόρους.  

Είναι αλήθεια δυνατόν, κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, να επιβιώσει το ευρώ; Πόσο ακόμη θα «συγκρατηθούν» οι βίαιες αντιδράσεις των ευρωπαίων πολιτών οι οποίοι καλούνται, μέσα σε συνθήκες αυξανόμενης ανεργίας, φοροεπιδρομών, φτώχειας και εξαθλίωσης, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον, να πληρώσουν τα «λάθη» των πολιτικών ηγεσιών τους; των κυβερνήσεων και αξιωματικών αντιπολιτεύσεων δηλαδή, οι οποίες υπηρετούν πιστά τους «εργοδότες» και όχι τους ψηφοφόρους τους;

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 14. Μαρτίου 2013

viliardos@kbanalysis.com

Facebook   Twitter   Linked in