ΠΑΝ. ΜΑΡΙΝΗΣ - ΠΕΡΙ ΑΘΕΪΑΣ Ο ΛΟΓΟΣ!

ΠΕΡΙ ΑΘΕΪΑΣ Ο ΛΟΓΟΣ!

βασική θέσις

----------

Γιά να ονομάσω λογικό έναν άνθρωπο πρέπει να αντιλαμβάνεται όταν βλέπει εμπρός του ένα δημιούργημα του αισθητού κόσμου, μία αμοιβαδα ή έναν άνθρωπο, ότι πρόκειται δι' εξαιρετικά πολύπλοκο οργανισμό που δέν γίνεται να εδημιουργήθη διά της τυχαιότητος και του αυτοματισμού! Εδώ διά της τυχαιότητος δεν είναι δυνατόν να κατασκευασθή κάτι τόσον απιθάνως πολύπλοκον όσον είναι μία κυτταρική μεμβράνη και όχι ένα ολόκληρον κύτταρον! Πόσσω μάλλον ένας οργανισμός μεγάλος και πλήρης και στον οποίο δεν ανευρίσκεται ίχνος κατασκευής περιττής, όπβς δύναται να σας βεβαιώση ο κάθε ιατρός ή ο κάθε κτηνίατρος ή ο κάθε μικροβιολόγος! Συνάμα, οφείλει να γνωρίζη ο λογικός άνθρωπος ότι στην ύλη κυριαρχεί ο νόμος της Εντροπίας (ο Αντέρως ή νείκος των Κλασσικών), δηλαδή κάθε χημική ένωσις τείνει να μεταπέση εις απλουστέρας και όχι να μεγαλώση, πολυπλοκοποιουμένη!

Επομένως διά την δημιουργίαν των μονοκυτταρίων, των φυτών και των ζώων, απαιτούνται δύο τινά: πρώτον να δράση μία αξιοπερίεργος δύναμις που υπάρχει στον αισθητό κόσμο, η δύναμις της πολυπλοκοποιήσεως ή Έρως ή Φιλότης, κατά τους Κλασσικούς, εξωτερική της ύλης και επιβαλλομένη επ' αυτής, και δεύτερον, να υπάρχει ένα έτοιμον σχέδιον, ένα παράδειγμα, ένα πατρόν, επί του οποίου θα εργασθή η περίεργος αυτή δημιουργική δύναμις η οποία κατα τους Κλασσικούς "τα πάντα εδημιούργησε" και δι' αυτό την αποκαλούν τιμητικώς "μέγα Θεό" και λέγουν χαρακτηριστικώς ότι στον αισθητό κόσμο δρούν και δημιουργούν τρία τινά "θεός και ύλη και παράδειγμα".

Οθεν ονομάζω "λογικό" μόνον τον άνθρωπο που αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει έξω από τα είδη του αισθητού κόσμου ένας κόσμος των παραδειγμάτων (κόσμο των Ιδεών τον είπαν οι Κλασσικοί), όπως ένας ολόκληρος αντίστοιχος κόσμος των πατρόν κρύβεται πίσω από πολύ-πολύ απλούστερα πράγματα, όπως οι κατασκευές των ενδυμάτων. Επίσης απαιτώ να κατανοεί ότι διά την δημιουργίαν των μακρομορίων απαιτείται μία αλλοτρία της ύλης δύναμις. ο Έρως.

Οταν ο λογικός άνθρωπος αντιληφθεί λοιπόν ότι δεν υπάρχει αυτοματισμός-τυχαιότης, αλλά αντιθέτως, μία σιδηρά πειθαρχεία που κινεί τον αισθητό κόσμο, τότε εξ ορισμού και ανυπερθέτως συνάγει ότι ο κόσμος αυτός τον οποίον βλέπει διαθέτει ανυπέρβλητη λογική (λόγο ως έλεγαν οι Κλασσικοί) και επομένως και σκοπό! Άρα:

Ορίζω και λέγω: ΘΡΗΣΚΕΙΑ σημαίνει ότι ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΣΚΟΠΟ ΚΑΙ ΛΟΓΟ, ενώ αντιθέτως ΑΘΕΪΑ=ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΚΟΠΟ ΚΑΙ ΛΟΓΟ.

Ιδού διατί θεωρώ τους Αθέους ανοήτους και μωρούς οιασδήποτε σοφιστείας κι αν επιστρατεύουν (Αγνωστικισμός, Σκεπτικισμός κλπ κλπ)! Καθώς μάλιστα αρκεί να κάμη ο καθείς απλούς λογικούς συλλογισμούς διά να αντιληφθή ότι στον κόσμο που βλέπομε επικρατεί ο ΛΟΓΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ!

-----

ΝΑΙ, Η ΑΘΕΪΑ ΕΙΝΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ!

Τώρα: ΘΡΗΣΚΕΙΑ σημαίνει επίσης =έχω ισχυρές πεποιθήσεις διά την φύσι του Ανθρώπου και του Κόσμου. Ο Άθεος εξ ορισμού διαθέτει ΙΣΧΥΡΑΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ και γνωρίζει, γνωρίζει πολλά: Γνωρίζει ότι δεν υπάρχει ο κόσμος των παραδειγμάτων, και μάλιστα διά τους Αθέους και η απλή αναφορά εις αυτόν αποτελεί "κόκκινο πανί", γνωρίζει ότι ο κόσμος δεν έχει Σκοπό και Λόγο! Κι όχι μόνον τα γνωρίζει όλα αλλά επιτίθεται με αξιοπερίεργον πείσμα και μανία εναντίον όσον πιστεύουν το αντίθετον! Και όταν γίνει εξουσία μετά λύσσης καταστρέφει και κρημνίζει και άνευ οίκτου φονεύει (δεν χρειάζονται παραδείγματα, αλλά αν επιθυμείτε ευχαρίστως να σας ξεναγήσωμε στον Μουσείον του τρόμου της Αθεΐας)! Επομένως, η Αθεΐα είναι θρησκεία "με τα όλα της" και με την μεγαλυτέραν δυνατήν δόσιν φανατισμού!

ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ, ΛΕΓΟΜΕ:

ΕΜΕΙΣ, ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ, ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ ΣΗΜΕΙΟ, ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΟΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΣΚΟΠΟ ΚΑΙ ΛΟΓΟ! ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΘΕΟΥΣ, ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΟΥ ΑΥΤΟΜΑΤΙΣΜΟΥ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΙΝΟ ΣΗΜΕΙΟ!

ΟΙ ΑΘΕΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΑΘΑΥΤΟ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΜΑΣ! ΕΝΑΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΗ-ΝΑ ΑΝΑΒΛΕΨΗ ΚΑΙ ΝΑ ΦΩΤΙΣΘΗ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΦΩΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ (και έχομε ιδή προσωπικώς πολλάς περιπτώσεις χριστιανών που ανανήψαντες είδον την Αλήθεια), ΟΜΩΣ ΕΝΑΣ ΑΘΕΟΣ ΠΟΤΕ! ΟΙ ΑΘΕΟΙ, ΠΡΟΣΕΡΧΟΜΕΝΟΙ (διά διαφόρους λόγους που δεν χρειάζεται να αναλύσωμε) ΣΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΑΣ ΑΠΛΩΣ ΤΗΝ ΥΒΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΘΕΙΡΩΝΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΜΑΚΑΡΕΣ ΘΕΟΥΣ, ΛΕΓΟΝΤΕΣ ΟΤΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΘΕΪΑ!

ΜΑΚΡΥΑ ΛΟΙΠΟΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΘΕΟΥΣ, ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΠΛΗΓΗ!

ΕΠΙΜΕΤΡΟΝ:

ΕΡΩΣ

====

ΕΧΕΙ ΓΡΑΨΕΙ Ο Σ. ΝΑΓΟΣ:

Η μεγάλη του Παντός ιδέα συνεκεντρώθη εις μίαν έκφρασιν ήτις αποτε­λεί το κορύ­φωμα της ανθρωπίνης δόξης. Πάσα μεγαλοφυία είναι απόρ­ροια της ιδέας αυτής. Πάσα ψυχή που έχει απαλλαχθεί από το σκότος, απηλλάγη διότι είχε ενασμενισθεί την μεγάλην του Παντός ιδέαν. Η αν­θρώπινος καρδία είναι το κέντρον όπου η μεγάλη του Παντός ιδέα έχει στήσει τον θρόνο της, αλλά ποία καρδία; Η καρδία εκείνη η οποία έχει απαλλαγεί εκ του σκώληκος της τυφλότητος και διαφθοράς. Αυτός είναι ο Έρως.

Έρως [Οι φράσεις «ο έρως είναι ο αρχαιότερος και νεώτερος των Θεών», ως και η φράσις του Schυre ότι «παρευρίσκεται εις τας επιμιξίας των αθανάτων» άλλα δηλώνει και άλλα εννοεί] είναι υπόστασις υποκειμενική και υποπίπτει εις τας αν­θρωπίνους αισθήσεις. Πάσα αίσθησις λαμβάνει Φως μεγαλείου εκ της υποκειμενικής του Έρωτος υποστάσεως. Αν ο ανθρώπινος νους δεν αποτελείτο από τας επιδαψιλεύσεις της φύσεως του Έρωτος, αείποτε το Παν θα ήτο Χάος κενόν. Ουδεμία αίσθησις θα απετέλει υπόστασιν, ουδε­μία ψυχή θα είχε Εγώ, το παν θα ήτο έρεβος και η δόξα του Παντός αναι­σθησία, σιγή και ανυ­παρξία. Αυτό είναι ο Έρως.

Το Χάος εγέννησε τον Έρωτα και ο Έρως τους Θεούς κατά την Κοσμογονίαν των αρχαίων μυ­στών, ουδέν τούτου αληθέστερον. Το Χάος είναι τέκνον της ανάρχου ου­σίας η οποία εγέννησε τον Έρωτα, πρωτότοκον αυτής τέκνον μετά της δημιουργηθείσης ύλης. Το Χάος είναι έρεβος, αλλά άμα τη εμφανίσει του Έρωτος το έρεβος μεταβλήθει εις Φως. Φως και Έρως δύο διακριτικά στοιχεία της υπάρξεως των Θεών. Ο Έρως εγέννησε το Φως, το φως τους Θεούς. Πάσα υποκειμενική του Σύμπαντος υπόστασις είναι αποτέλεσμα του Έρωτος o οποίος κυριαρχεί και δεσπόζει εις πάσαν την φαινομένην Φύσιν. Η Φύσις είναι τέκνον της Aϊδίου ουσίας, αλλά το υποκείμενον αυ­τής είναι ο Έρως, ο οποίος δια της πα­νούργου αυτού διανοίας διέπλασε τα Εγώ, αυτά που μετεβλήθησαν εις ανθρωπίνην μορ­φήν και διεπλάσθη εις Θεάν παντογνώστην. Αυτός είναι ο Έρως.

Η Ηώς είναι η εμφάνισις αυτού εις τα σχηματισθέντα σώματα εις τα οποία έδωσε εις την ζωήν τους Εγώ. Η Ζωή διαφέρει του Εγώ. Το Εγώ είναι αποτέλεσμα του Έρωτος, δια τούτο και παν Εγώ υποκύπτει εις πάσας αυτού τας ορέξεις. Προσωπική και υποκειμε­νική του Έρωτος ικανότης είναι το μειδίαμά του, το οποίον ενέχει μεγάλην τινά αξίαν δια την φιλοσοφίαν και μικράν δια την ανοη­σίαν. Πάσα Θεότης υποκύπτει εις το μειδίαμά του. Παν Εγώ αποβλέπει εις αυτά το μειδίαμα την σωτηρίαν του. Γελά ως μυράκιον αναί­σθητον και δια του ειρωνικού του γέλωτος δηλητηριάζει πάσαν καρδίαν. Προ­σέχει πά­ντοτε να εγκεντρίζει τας ευγενείς καρδίας, ουδέποτε πλησιάζει αυτάς που έχουν ελαττώ­ματα και κακίας, είναι καθαρός ως Ουρανός και λευκοφορεί. Δεν πλησιάζει ποτέ τας ακα­θάρτους υπάρξεις καίτοι πολ­λοί τοιούτου είδους άνθρωποι φαινακίζονται εις το όνομά του. Πας όστις δια της πτέρυγάς του κτυπώμενος ζητεί να καταπνίξει το αίσθημα το οποίον αναφύεται, υποπίπτει εις την δυσμένειάν του και η καρδιά του εσαεί μένει στείρα από αίσθημα αγνότητος. Αρέσκεται να βλέπει τον υπόδουλόν του πιεζόμενον, ανυψούμε­νον, ταπεινούμενον, αδημονούντα, ενθουσιαζόμενον, γελώντα, στενοχωρούμενον, τρέχο­ντα, ιπτάμενον ως πτηνόν αναρριχώμενον εις το ύψος του Ουρανού. Ποτέ δεν ανέχεται το ψεύδος, την υποκρισίαν, την αλαζονείαν. Ως είναι καθαρος εις το ένδυμα αυτού, ούτω θέ­λει και τον ερώντα καθαρόν εις την καρδίαν. Ο διατηρών την καρδίαν καθαράν ουδέποτε εγκαταλείπεται παρά του έρωτος. Εις το γήρας αυτού αγαπά περιπαθέστατα και η ψυχή του συνοδεύεται υπό του Έρωτος εις τον Θεόν όστις μεσολαβεί δια την ελευθερίαν της. Ο απο­φεύγων το βέλος του θεωρείται μισητός. Ο θέλων να τον γελάσει πα­θαίνει ό,τι ο μέγας Ζεύς έπαθεν. Δέχεται να αστεΐζεσαι μαζί του και να χαριεντίζεσαι. Λαμβάνει την διάνοιάν σου, την σφυρηλατεί, την εξευγε­νίζει και ουδέποτε δέχεται διανοίας αι οποίαι έχουσιν οπισθοδρομικούς, σκοπούς.