ΦΙΛΑΝΔΙΑ: Βανδαλισμός εκκλησίας από μουσουλμάνους

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

ΦΙΛΑΝΔΙΑ: Βανδαλισμός εκκλησίας από μουσουλμάνους

Tundra Τabloids / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Το ωραίο είναι ότι η φιλανδική ειδησεογραφική ιστοσελίδα Seurakuntalainen δηλώνει ότι δεν υπάρχει «καμία πληροφορία σχετικά με το υπόβαθρο των υπευθύνων», αλλά τα συνθήματα με μαύρο σπρέι που έγραψαν στα τζάμια της εκκλησίας και λένε "Ο Ιησούς είναι ένας Μουσουλμάνος", μάλλον δεν αφήνουν πολλά περιθώρια να υποπτευτούμε ότι πρόκειται για οπαδούς του θιβετιανού βουδισμού ή Ιάπωνες σιντοϊστές...

Επίσης μια άλλη λεπτομέρεια είναι ότι το συγκεκριμένο εκκλησιαστικό κτίριο βρίσκεται βαθιά μέσα σε ‘εχθρικό έδαφος’, ανατολικά του Ελσίνκι, όπου η περιοχή είναι γεμάτη από μουσουλμάνους μετανάστες, και μάλιστα απέναντι από το ισλαμικό κέντρο, καθώς οι Πεντηκοστιανοί φημίζονται για την έντονη επιθυμία ευαγγελισμού των ‘άλλων’ .

Λέει η Seurakuntalainen: Η πεντηκοστιανή εκκλησία ‘Word Living’ έχει γίνει ο στόχος συνεχόμενων βανδαλισμών. Τα παράθυρα του συγκροτήματος της εκκλησίας έχουν επανειλημμένα παραμορφωθεί με κείμενα που δοξάζουν το Ισλάμ.

Οι κοινόχρηστοι χώροι της εκκλησίας έχουν υποστεί βανδαλισμούς κατά τη διάρκεια του Αυγούστου, τουλάχιστον τρεις φορές. Στα παράθυρα των εγκαταστάσεων της εκκλησίας έχουν γραφτεί συνθήματα που εξυμνούν το Ισλάμ και επικρίνουν το δυτικό πολιτισμό και τις δυτικές αξίες. Το περιστατικό αναφέρθηκε για πρώτη φορά στο Nuotta.com.

Η εκκλησία ‘Living Word Church’ βρίσκεται στην ανατολική Pasila, ακριβώς δίπλα στο ισλαμικό κέντρο του Ελσίνκι.

Τα μηνύματα που κατά καιρούς άφησαν οι βάνδαλοι λένε μεταξύ άλλων: "Alluha Akbar" [Ο Αλλάχ είναι μεγάλος], "Ο Ιησούς είναι ένας μουσουλμάνος" και «Η ελευθερία είναι καρκίνος. Το Ισλάμ είναι η απάντηση». Νωρίτερα αυτό το καλοκαίρι, τα παράθυρα της εκκλησίας είχαν δεχθεί επίθεση με αυγά.

Επί του παρόντος δεν υπάρχει καμία πληροφορία σχετικά με το ιστορικό των υπευθύνων.

Η εκκλησία ‘Living Word’ είναι μια ανεξάρτητη, χαρισματική πεντηκοστιανή χριστιανική συνάθροιση, η οποία ιδρύθηκε το 1983. Η εκκλησία έχει περίπου τριακόσια μέλη. Στα μέλη της υπάρχουν άνθρωποι από διάφορες εθνοτικές ομάδες.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ /

ΟΙ ΚΟΣΜΟΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΝΑ "ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ" ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΕΥΚΟΥΣ ΕΘΝΙΣΜΟΥΣ!

ΟΙ ΚΟΣΜΟΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΝΑ "ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ" ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΕΥΚΟΥΣ ΕΘΝΙΣΜΟΥΣ!
==================
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

ΚΑΝΑΔΑΣ: Το κράτος έκρυβε την ταυτότητα του λαθρομετανάστη βιαστή και δολοφόνου νεαρής Καναδέζας. Ο επικίνδυνος εγκληματίας είχε αφεθεί ελεύθερος μετά από παρέμβαση της Υπηρεσία Μετανάστευσης και Προσφύγων για να μην παραβιαστούν τα «δικαιώματά» του

Τέσσερα χρόνια πριν, μια όμορφη γυναίκα από την Αλμπέρτα του Καναδά, με το όνομα Jenna Cartwright βιάστηκε βάναυσα, δολοφονήθηκε και το σώμα της τεμαχίστηκε. Οι αρχές απέκρυψαν κάθε πληροφορία από το κοινό, για το ποιος ήταν ο δολοφόνος. (Προφανώς για να μην αναπτυχθούν «ρατσιστικά» αισθήματα στους υπόλοιπους γηγενείς. Η δε φωτογραφία του εγκληματία ΔΕΝ υπάρχει πουθενά! Σημειώνεται ότι κάτι παρόμοιο έχει ζητήσει εδώ η ΔΗΜΑΡ*). Τώρα, μετά από 4 χρόνια, δόθηκαν τελικά οι πληροφορίες.

Ο δολοφόνος ήταν ένας Σομαλός σκληρός εγκληματίας με εγκληματική καριέρα, που είχε ήδη καταδικαστεί για πολλαπλά εγκλήματα στον Καναδά. Η Υπηρεσία Συνόρων του Καναδά έκρινε ότι το άτομο αυτό ότι είναι τεράστιος κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια. Ζήτησαν την απέλασή του και την κράτησή του στη φυλακή έως ότου πραγματοποιηθεί η απέλαση. Αντί για αυτό όμως, το Διοικητικό Συμβούλιο Μετανάστευσης και Προσφύγων του Καναδά τον άφησε ελεύθερο για να συνεχίσει την εγκληματική του δραστηριότητα στην Αλμπέρτα.

Λέει η είδηση από την καναδέζικη Calgary Sun :

Τα «δικαιώματα» ενός καταδικασμένου εμπόρου ναρκωτικών του οποίου διατάχθηκε η απέλαση στη Σομαλία, θεωρήθηκαν πιο σημαντικά από την ασφάλεια των Καναδών πολιτών.

Και έτσι, παρά τις προειδοποιήσεις ότι ο Bashir Gaashaan, εάν αφεθεί ελεύθερος, αποτελεί κίνδυνο για το κοινό, το Διοικητικό Συμβούλιο Μετανάστευσης και Προσφύγων του Καναδά τον άφησε να φύγει - μια ελευθερία που κράτησε ακριβώς ένα χρόνο και οκτώ μήνες.

Στις 15 Ιουνίου του 2011, η αστυνομία της Αλμπέρτα ανακοίνωσε ότι συνέλαβε τον Gaashaan, με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας, παράνομης κατακράτησης, περιύβρισης νεκρού, σεξουαλικής επίθεσης και διακίνησης κοκαΐνης.

Το σώμα της 21χρονης Jenna Cartwright,  μιας νεαρής μητέρας από το Red Deer, είχε ανακαλυφθεί σε ένα χαντάκι κοντά στο Olds - και η αστυνομία πιστεύει ότι ο άνθρωπος που διατάχθηκε να φύγει από τον Καναδά δύο χρόνια νωρίτερα, ήταν αυτός που τη σκότωσε.

«Είμαι τόσο θυμωμένη, όσο ποτέ - το όλο πράγμα είναι αηδιαστικό», λέει η Marissa Cartwright, δίδυμη αδελφή της Τζένα.

Για πρώτη φορά , εξέτασε τα έγγραφα που δημοσίευσε η ‘Sun’ με τις λεπτομέρειες της απελευθέρωσης του Gaashaan από το Διοικητικό Συμβούλιο Μετανάστευσης και Προσφύγων .

 

«Ακόμα δεν έχω συνέλθει από το σοκ», λέει η Cartwright , η οποία ξεκίνησε μια online αίτηση απαιτώντας αυστηρότερους κανόνες για την απέλαση.

«Δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που έχει συμβεί, ειλικρινάαισθάνομαι προδομένη από την κυβέρνησή μας - θα έπρεπε να είμαστε σε θέση να στηριζόμαστε στην κυβέρνησή μας και να ξέρουμε ότι μας παρέχει ασφάλεια».

Όμως, η δημόσια ασφάλεια, προφανώς, ως αγαθό, δεν βρίσκεται πάνω από την άνεση ενός αλλοδαπού καταδικασμένου εμπόρου ναρκωτικών – ακόμα και όταν έχει κριθεί ακατάλληλος για τον Καναδά.

* ΚΟ: Υπενθυμίζω ότι το κόμμα της Ρεπούση, η ΔΗΜΑΡ,ζήτησε πρόσφατα από το υπουργείο Προ-Πο, μέσω της βουλευτίνας Γιαννακάκη (που υπερασπίζεται τις «Τουρκικές» ενώσεις της Θράκης) να μην ανακοινώνει τα ονόματα, την εθνικότητα και την τυχόν «ιδιαιτερότητα» («Ρομά») των διαφόρων δραστών των εγκληματικών ενεργειών!

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ /

ΠΑΚΙΣΤΑΝ: 70 νεκροί σε επίθεση έξω από εκκλησία μετά τη λειτουργία

ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΥΣ ΠΑΚΙΣΤΑΝΟΥΣ! ΕΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΤΙΖΟΥΜΕ ΠΟΛΥΤΕΛΕΣ ΤΕΜΕΝΟΣ, ΑΥΤΟΙ ΟΜΩΣ ΞΕΡΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΜΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΑ!
======================

ΠΑΚΙΣΤΑΝ: 70 νεκροί σε επίθεση έξω από εκκλησία μετά τη λειτουργία

Η πιο αιματηρή επίθεση που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ εναντίον της χριστιανικής μειονότητας.

Μια διπλή επίθεση καμικάζι που πραγματοποιήθηκε σήμερα στο Πακιστάν μπροστά από μια εκκλησία 130 ετών την ώρα που οι πιστοί έβγαιναν από τη λειτουργία της Κυριακής, στοίχισε τη ζωή σε τουλάχιστον 70 ανθρώπους και είναι η πιο αιματηρή επίθεση που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ εναντίον της χριστιανικής μειονότητας στη χώρα αυτή, έγινε γνωστό από τις τοπικές αρχές και νοσοκομειακές πηγές.

Η επίθεση, η οποία είχε στόχο την εκκλησία των Αγίων Πάντων της Πεσαουάρ, της κύριας πόλης του βορειοδυτικού Πακιστάν, προκάλεσε επίσης τον τραυματισμό περισσότερων από 130 ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές. Μέχρι στιγμής ουδείς έχει αναλάβει την ευθύνη για την επίθεση αυτή.

Το βορειοδυτικό Πακιστάν είναι το «οχυρό» πολυάριθμων σουνιτικών ισλαμιστικών ανταρτικών οργανώσεων, όπως το Κίνημα των Ταλιμπάν του Πακιστάν (TTP), συμμάχων τηςΑλ-Κάιντα και δραστών αναρίθμητων επιθέσεων αυτοκτονίας οι οποίες έχουν από το 2007 στοιχίσει τη ζωή σε περισσότερους από 6.000 ανθρώπους και προκαλούν τακτικά λουτρά αίματος στην Πεσαβάρ.

Οι Χριστιανοί του Πακιστάν, που υπολογίζεται ότι αντιπροσωπεύουν το 2-4% του πληθυσμού της χώρας αυτής των 180 εκατ. κατοικων, ο οποίος είναι σε ποσοστό 95% μουσουλμανικός, πέφτουν μερικές φορές θύματα βίας, αλλά πολύ σπάνια με τέτοιες επιθέσεις, οι οποίες έχουν συνήθως στόχο τις δυνάμεις ασφαλείας ή τα μέλη των μουσουλμανικών μειονοτήτων (σιίτες, σούφι...) που θεωρούνται άπιστοι από ορισμένους εξτρεμιστές σουνίτες ταλιμπάν.

Η σημερινή επίθεση δημιουργεί φόβους ότι οι χριστιανοί, που στο Πακιστάν είναι παραδοσιακά φτωχοί και θύματα διακρίσεων και συχνά ζουν σε παραγκουπόλεις, γίνονται κι αυτοί ολοένα και περισσότερο στόχοι τέτοιων επιθέσεων.

Οι δύο καμικάζι ανατίναξαν τα εκρηκτικά με τα οποία ήταν ζωσμένοι την ώρα που περισσότεροι από 600 πιστοί έβγαιναν από την εκκλησία μετά το τέλος της κυριακάτικης λειτουργίας.

Οι αρχές γνώριζαν ότι η εκκλησία αυτή μπορεί να δεχόταν επίθεση και είχαν γι' αυτό αναπτύξει επιπλέον δυνάμεις ασφαλείας γύρω της, δήλωσε ο υπεύθυνος των διοικητικών υπηρεσιών της πόλης Σαχιμπζάντα Ανίς. «Είμαστε ακόμη στη φάση της διάσωσης, όμως όταν αυτό τελειώσει θα διεξαγάγουμε έρευνες για να δούμε τι δεν έγινε» όσον αφορά τα μέτρα ασφαλείας, διευκρίνισε.

Μπροστά από την εκκλησία, δακρυσμένοι συγγενείς των θυμάτων φώναξαν συνθήματα εναντίον της αστυνομίας που στάθηκε ανίκανη να αποτρέψει αυτή την επίθεση. Άλλοι απέκλεισαν έναν από τους κύριους δρόμους της πόλης με πτώματα των θυμάτων για να καταγγείλουν αυτές τις δολοφονίες.

Ο πρωθυπουργός του Πακιστάν Ναουάζ Σαρίφ καταδίκασε κατηγορηματικά την επίθεση. «Οι τρομοκράτες δεν έχουν θρησκεία (sic) και το να επιτίθεσαι σε αθώους είναι αντίθετο στις διδασκαλίες του ισλάμ και όλων των άλλων θρησκειών», υπογράμμισε σε ανακοίνωσή του με την οποία εξέφρασε επίσης την αλληλεγγύη του προς τη χριστιανική κοινότητα.

"Αυτές οι ωμές τρομοκρατικές πράξεις δείχνουν το βάναυσο και απάνθρωπο πνεύμα των τρομοκρατών», πρόσθεσε ο Σαρίφ, η κυβέρνηση του οποίου πρότεινε πρόσφατα στους Ταλιμπάν τη διεξαγωγή ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων για τον τερματισμό της βίας.

Σουηδός κεντροδεξιός υπουργός, υπέρμαχος της πολυπολιτισμικότητας: «Σε λίγο όλη η Ευρώπη θα μοιάζει με την Αφρική»

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Σουηδός κεντροδεξιός υπουργός, υπέρμαχος της πολυπολιτισμικότητας: «Σε λίγο όλη η Ευρώπη θα μοιάζει με την Αφρική»

Η Ευρώπη (προσεχώς)

Τουλάχιστον ο Σουηδός υπουργός Οικονομικών Anders Borgείναι ειλικρινής σχετικά με το τι θέλει και τι κάνει η κυβέρνησή του. Δεν φαίνεται να τον απασχολεί η μετατροπή της Σουηδίας σε Νιγηρία, μια χώρα που βρίσκεται συνεχώς στα πρόθυρα ενός εμφυλίου πολέμου μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων, την οποία το μόνο που τη σώζει είναι η βιομηχανία πετρελαίου και η οποία είναι περισσότερο γνωστή για τους απατεώνες του Διαδικτύου.

Ο Υπουργός Οικονομικών της Σουηδίας, Anders Borg, του κυβερνόντος κεντροδεξιού κόμματος των «Μετριοπαθών», επισκεπτόμενος την Αφρική έδωσε μια συνέντευξη στην σουηδική εφημερίδα ‘Expressen’ ενώ βρισκόταν στο λεωφορείο για το Λάγος. Ο Borg κοίταξε έξω από το παράθυρο, είδε όλα τα χρώματα και προσέβλεψε στην ημέρα που η Σουηδία θα γίνει και αυτή «πολύχρωμη».

Είναι άλλο πράγμα το ότι πιστεύει ότι η Αφρική θα ασκήσει μεγαλύτερη επιρροή στην παγκόσμια αγορά, και ότι θα υπάρξει οικονομική ανάπτυξη στην αφρικανική ήπειρο και είναι κάτι τελείως διαφορετικό να ευχηθεί η Αφρική «να έρθει στη Σουηδία».

"Κοιτάξτε όλα τα όμορφα χρώματα που φορούν εδώ οι γυναίκες. Μέσα σε δέκα χρόνια έτσι θα μοιάζει όλη η Ευρώπη. Πίσω στην πατρίδα είναι τόσο ζοφερά και θλιβερά τα χρώματα. Όταν μεγαλώσουν τα παιδιά μας θα υπάρχουν 1,5 με 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι στην Αφρική και εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε 500 εκατομμύρια. Αυτό θα έχει τεράστιο αντίκτυπο στις τάσεις μας".

«Η Ευρώπη θα γίνει ένα καλύτερο μέρος, ένα πιο πολυπολιτισμικό μέρος», συνεχίζει.

«Το ότι η Αφρική ασκεί όλο και μεγαλύτερη επιρροή σε εμάς, μπορεί κανείς να το δει στην λαϊκή μουσική. Αλλά νομίζω ότι πραγματικά θα το συνειδητοποιήσουμε όταν αρχίσουμε να βλέπουμε αφρικάνικες αλυσίδες fast food στη Στοκχόλμη. "

Κάθε αντίσταση φαίνεται μάταιη Ευρωπαίε. Σκύψε το κεφάλι και αποχαιρέτα την Ευρώπη που ήξερες. Οφείλεις να πειθαρχήσεις και να υποταχθείς στην «διαφορετικότητα»...

 

 

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / 

Β. Βιλιάρδος - Η ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΑΣΦΥΞΙΑ ΚΑΙ Η ΧΙΟΝΟΣΤΙΒΑΔΑ

Η ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΑΣΦΥΞΙΑ ΚΑΙ Η ΧΙΟΝΟΣΤΙΒΑΔΑ: Πόσο μπορούν να αντέξουν ακόμη οι Έλληνες, προτού βγουν μαζικά στους δρόμους, επαναστατώντας και καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμα τους; Πιθανότατα όχι για πολύ ακόμη.

"Εάν μία κυβέρνηση παίξει πολλές φορές το παιχνίδι της επιτυχίας (success story), χωρίς εμφανές αποτέλεσμα, τότε οι πολίτες της χώρας της παύουν να την εμπιστεύονται, ακόμη και όταν έχει πραγματικά αντιστραφεί η τάση - με αποτέλεσμα να εξεγείρονται ακριβώς εκείνη τη στιγμή, όπου δεν υπάρχει λόγος ή που κανένας δεν το περιμένει".

Άρθρο

Όπως έχουμε τονίσει αρκετές φορές, το σημερινό πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το δημόσιο χρέος, αλλά η ύφεση, ο αποπληθωρισμός και η ανεργία. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά πως δεν δίνουμε σημασία στο ύψος του χρέους - θα ήταν άλλωστε ανόητο εκ μέρους μας. Έχουμε την άποψη όμως ότι, ακόμη και αν διαγράφαμε το 50%, δεν θα μπορούσαμε να το εξυπηρετήσουμε - με αποτέλεσμα να συνεχίσει να αυξάνεται διαχρονικά.

Η βασική αιτία αυτού του φαινομένου, το οποίο βιώνουμε συνεχώς τα τελευταία χρόνια είναι το ότι, όταν μία οικονομία είναι βυθισμένη στην ύφεση, πόσο μάλλον στον αποπληθωρισμό, αφενός μεν περιορίζεται συνεχώς το ΑΕΠ της (οπότε η σχέση του με το χρέος), αφετέρου «πνίγεται» από τους τόκους των δανείων της - αφού είναι αδύνατον να εξασφαλίσει επιτόκια, χαμηλότερα από τον αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης της.

Εκτός αυτού η ανεργία, η οποία «τροφοδοτεί» την ύφεση μέσω της μειωμένης κατανάλωσης, αυξάνει τα ελλείμματα του προϋπολογισμού (επιδόματα ανεργίας κλπ.), «εκβάλλοντας» τελικά στο χρέος - με αποτέλεσμα να γίνεται ακόμη πιο ανεξέλεγκτο. 

Εκτός όμως από τα παραπάνω, η ύφεση, ο αποπληθωρισμός και η ανεργία, έχουν μία ακόμη καταστροφική «παρενέργεια» -προκαλούν «πιστωτική ασφυξία» ακόμη και στις οικονομίες με υγιείς τράπεζες, οι οποίες έχουν στη διάθεση τους μεγάλες ποσότητες δανειακών κεφαλαίων.

Η αιτία είναι το ότι οι τράπεζες, για να δανείσουν τα χρήματα τους, οφείλουν να είναι σε κάποιο βαθμό σίγουρες για την επιστροφή τους - να αναλαμβάνουν δηλαδή ρίσκα, τα οποία μπορούν να θεωρηθούν ως φυσιολογικά, «διαχειρίσημα». Άλλωστε δεν είναι μόνο υπεύθυνες απέναντι στους μετόχους, αλλά και στους καταθέτες τους - από κάθε πλευρά (τα περί εγγυητικών κεφαλαίων για τις καταθέσεις, είναι εκτός πραγματικότητας). 

Στα πλαίσια αυτά, καμία τράπεζα δεν δανείζει χρήματα σε υφιστάμενους ή μελλοντικούς ανέργους - σε πολίτες που υπερφορολογούνται, οπότε μειώνονται δραματικά τα εισοδήματα τους, σε επιχειρήσεις που πουλούν όλο και λιγότερα προϊόντα, λόγω μειωμένης κατανάλωσης, σε εταιρείες, οι πελάτες των οποίων αντιμετωπίζουν δυσκολίες πληρωμής των λογαριασμών τους, σε κράτη στα πρόθυρα της χρεοκοπίας κοκ.

Εκτός αυτού, όταν οι ενυπόθηκες εγγυήσεις των τραπεζών χάνουν συνεχώς σε αξία αφού, για παράδειγμα, οι τιμές των ακινήτων στην Ελλάδα καταρρέουν, αφενός μεν αναγκάζονται να περιορίσουν τα υφιστάμενα δάνεια τους, λόγω μειωμένων εγγυήσεων, αφετέρου τα καινούργια που τυχόν δίνουν είναι πολύ χαμηλότερα - προσαρμοσμένα στις νέες αξίες των εγγυήσεων τους.

Επομένως, για εκείνο το χρονικό διάστημα που δεν αποκαθίσταται ο ρυθμός ανάπτυξης μίας οικονομίας, επικρατεί, εκτός των άλλων, μία πιστωτική ασφυξία, η οποία ανατροφοδοτεί με τη σειρά της την ύφεση, τον αποπληθωρισμό και την ανεργία - με αποτέλεσμα να μην μπορεί η πληγείσα χώρα να ξεφύγει από την παγίδα, οδηγούμενη νομοτελειακά στη χρεοκοπία. 

Πόσο όμως μπορούν να αντέξουν μία τέτοια κατάσταση οι πολίτες μίας χώρας, προτού βγουν μαζικά στους δρόμους, επαναστατώντας και καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμα τους; Ενδεχομένως ακόμη και με κίνδυνο να προκαλέσουν ραγδαία άνοδο των εξτρεμιστικών παρατάξεων, ακυβερνησία και χάος;

Η απάντηση ίσως μας δίνεται από τη «θεωρία των μεταβατικών φάσεων και της κρίσιμης κατάστασης περίπλοκων συστημάτων» - όπως είναι κατεξοχήν οι ανθρώπινες κοινωνίες. Επιγραμματικά, για να μην κουράσουμε, τα εξής:

Οι μεταβατικές φάσεις και η κρίσιμη κατάσταση

Tα περίπλοκα συστήματα (χαρακτηρίζονται κυρίως από ανομοιομορφία των μελών τους, από επικοινωνία μεταξύ τους, από αλληλοεπηρεασμό, καθώς επίσης από προσαρμοστικότητα), υπόκεινται σε μεταβατικές φάσεις - σε ριζικές αλλαγές δηλαδή.

Εν τούτοις, δεν οδηγούνται όλα τα περίπλοκα συστήματα σε μεταβατικές φάσεις, παρά μόνο εάν βρεθούν σε μία κρίσιμη κατάσταση. Ένα παράδειγμα για μία μεταβατική φάση, μετά από μία κρίσιμη κατάσταση, είναι η χιονοστιβάδα.

Ειδικότερα, ένα φυσιολογικό στρώμα χιονιού, σε μία επίπεδη επιφάνεια, είναι απολύτως σταθερό - είναι αδύνατον λοιπόν να οδηγηθεί σε μία μεταβατική φάση, μετά από μία κρίσιμη κατάσταση.

Εν τούτοις, το ίδιο ακριβώς στρώμα, με την ίδια ακριβώς ποσότητα χιονιού, σε μία επικλινή βουνοπλαγιά, μπορεί να οδηγηθεί σε μία μεταβατική φάση, μετά από μία κρίσιμη κατάσταση. Βέβαια, για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα μπορεί να μη συμβεί τίποτα - παρά το ότι συνεχίζει να χιονίζει, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η ποσότητα του χιονιού.

Κάποια στιγμή όμως, μία και μόνο νιφάδα νέου χιονιού μπορεί να «ξεκολλήσει» το στρώμα -  επειδή αυτό έχει φτάσει σε μία κρίσιμη κατάσταση. Το αποτέλεσμα είναι να οδηγηθεί σε μία μεταβατική φάση, μεταβαλλόμενο σε μία χιονοστιβάδα, η οποία αρχίζει  να κυλάει στην πλαγιά - παρασέρνοντας μαζί της όλο και μεγαλύτερες ποσότητες χιονιού, με αποτέλεσμα να καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμα της.

Σο παραπάνω παράδειγμα θα μπορούσε κανείς να «ενοχοποιήσει» τη νιφάδα - να ισχυρισθεί δηλαδή ότι, αυτή προκάλεσε τη χιονοστιβάδα. Θα ήταν όμως καλύτερα να αναζητήσει την αιτία στην ασταθή κατάσταση του συστήματος - το οποίο είχε φτάσει σε ένα κρίσιμο σημείο με αποτέλεσμα, εάν δεν προκαλούσε τη χιονοστιβάδα η συγκεκριμένη νιφάδα, θα την προκαλούσε σίγουρα η επόμενη.

Επίλογος

Κατά την άποψη μας, η κοινωνία στη χώρα μας πλησιάζει επικίνδυνα σε μια κρίσιμη κατάσταση - η οποία θα «εκβάλλει» νομοτελειακά σε μια μεταβατική φάση. Κάποια στιγμή, αργά η γρήγορα, μία μικρή νιφάδα χιονιού θα προκαλέσει τη δημιουργία και το γιγάντεμα μίας χιονοστιβάδας, η οποία θα καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμα της - ενώ, όσο πιο πολύ αργεί, τόσο πιο επικίνδυνη θα είναι.

Αν και πολλοί νομίζουν δε ότι θα πρόκειται για ένα σημαντικό συμβάν, όπως, για παράδειγμα, οι μαζικές απεργίες της παρούσης εβδομάδας, η εμπειρία λέει πως η κοινωνική έκρηξη θα προέλθει πιθανότατα από το ακριβώς αντίθετο - από ένα ασήμαντο γεγονός και τότε που δεν θα το περιμένει κανείς. Είναι δε εξαιρετικά πιθανόν η χιονοστιβάδα να μην σταματήσει στην Ελλάδα- αλλά να συνεχίσει την πορεία της στην Ευρώπη, βυθίζοντας στο σκοτάδι ολόκληρο τον πλανήτη.   

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 17. Σεπτεμβρίου 2013

viliardos@kbanalysis.com                                                      

Facebook   Twitter   Linked in  

Β. Βιλιάρδος - Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ: Η αποχώρηση μας από το ευρώ είναι δύσκολη, αφού είμαστε εγκλωβισμένοι - εάν μπορούσαμε όμως να διαπραγματευθούμε σωστά τις προϋποθέσεις. αποκλείοντας τη χρεοκοπία, θα ήταν ίσως μία λύση για να γλυτώσουμε από τη Γερμανία

Χωρίς καμία αμφιβολία πλέον, η Γερμανία είναι ένας εξαιρετικά επικίνδυνος εχθρός της Ελλάδας – πιθανότατα ο μοναδικός. Η διαπίστωση αυτή τεκμηριώνεται από το γεγονός ότι, δεν περνάει σχεδόν καμία ημέρα, χωρίς κάποιος Γερμανός να μην προσπαθήσει να μας κατηγορήσει, να μας κακολογήσει, να μας εξευτελίσει ή να μας προσβάλει – είτε είναι πολιτικός, είτε δημοσιογράφος, είτε οικονομολόγος, είτε οτιδήποτε άλλο.

Εάν τώρα η συγκεκριμένη, «πρωτόγονη» συμπεριφορά των απολίτιστων αυτών Γερμανών δεν μας δημιουργούσε προβλήματα και δεν μας κόστιζε, θα μπορούσε κανείς να αδιαφορήσει εντελώς – σκεπτόμενος ίσως ότι πρόκειται για ανόητους, συμπλεγματικούς, βαριά άρρωστους, ενδεχομένως ψυχοπαθείς ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν ξεπεράσει το ναζιστικό παρελθόν τους (ενώ φυσικά δεν αντιπροσωπεύουν έναν ολόκληρο λαό, αποτελώντας μάλλον την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα). 

Άλλωστε, το να φοράει κανείς μία τρύπια ελληνική σημαία σε μία τηλεοπτική εκπομπή, παριστάνοντας τον «καραγκιόζη» απλά και μόνο για να εκλεγεί το κόμμα του, ή το να συγκρίνει την Ελλάδα με τη Μογγολία, για να αποκρύψει τα τεράστια δικά του οικονομικά και εθνικά προβλήματα, δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί υγιές – όσο «ανεκτική κρίση» και αν έχουμε. 

Η άθλια συμπεριφορά όμως των συγκεκριμένων Γερμανών κοστίζει πολύ ακριβά στη χώρα μας – αφού πρόκειται για μία απίστευτη συκοφαντική δυσφήμιση, ύπουλη, σκόπιμη και επαναλαμβανόμενη, η οποία πλήττει σε μεγάλο βαθμό την πιστοληπτική μας ικανότητα, τις τράπεζες μας, το επιτόκιο δανεισμού τους, την προσέλκυση ξένων επενδύσεων, τις εξαγωγές, τον τουρισμό, τη βιομηχανία μας, τους Έλληνες ομογενείς, καθώς επίσης πάρα πολλά άλλα.

Το οικονομικό κόστος της «γκεμπελικής» αυτής συμπεριφοράς ανέρχεται σε πολλά δισεκατομμύρια – ενώ, μεταξύ άλλων, σχεδόν αποκλείει τη μελλοντική χρηματοδότηση μας από τις αγορές, με βιώσιμα επιτόκια, με αποτέλεσμα να μας υποχρεώνει να παραμένουμε δέσμιοι της Τρόικας, των εγκληματικών δανειακών συμβάσεων μαζί της, καθώς επίσης των μνημονίων της.

Οφείλουμε λοιπόν να αντιδράσουμε άμεσα, να αντιμετωπίσουμε και να καταπολεμήσουμε το πρόβλημα, με όλες τις δυνάμεις μας – χωρίς καθόλου να το υποτιμούμε, όπως δυστυχώς κάνουμε.

Ένας τρόπος θα ήταν ενδεχομένως η αναζήτηση συμμάχων εντός της Ευρωζώνης. Δυστυχώς όμως, οι περισσότερες χώρες της, εάν όχι όλες, έχουν υποταχθεί στη Γερμανία, παρά το ότι γνωρίζουν πως είναι αδύνατον να επιβιώσει ελεύθερη ηΕυρωζώνη, όσο η χώρα αυτή είναι μέλος της – όπως έχουν ήδη επισημάνει οι Βρετανοί, οι οποίοι εξετάζουν ακόμη και την έξοδο τους από την Ευρωπαϊκή Ένωση, επειδή πιστεύουν ακράδαντα πως είναι αδύνατη η «συμβίωση» τους με την πρωσική Γερμανία.

Ένας δεύτερος τρόπος θα ήταν η εθελούσια αποχώρηση της Ελλάδας από τη ζώνη του Ευρώ – μία κίνηση, στην οποία όμως θέλουν να μας «ωθήσουν» οι συγκεκριμένοι ψυχοπαθείς Γερμανοί, ισχυριζόμενοι ότι θα ήταν καλύτερη η έξοδος της πατρίδας μας από την Ευρωζώνη, τόσο για την ίδια, όσο και για τα άλλα κράτη-μέλη.

Η αιτία είναι προφανώς το ότι, όλες οι υπόλοιπες χώρες έχουν αποδεχθεί αμαχητί την ηγεμονία της Γερμανίας, με μοναδική εξαίρεση την Ελλάδα – τους Έλληνες καλύτερα, επειδή η κυβέρνηση δεν σταμάτησε ποτέ να σκύβει το κεφάλι και ναυποκλίνεται δουλικά, απέναντι στην καγκελάριο.

Η κυβέρνηση υποκλίνεται επίσης απέναντι στον υπουργό οικονομικών της Γερμανίας, ο οποίος γνωρίζει καλύτερα από όλους τα τεράστια οφέλη της χώρας του – ενός κράτους που, με «σύριγγα» το ευρώ, απορροφάει το αίμα των εταίρων του. Άλλωστε όλοι γνωρίζουν ότι, η Γερμανία πέτυχε την επανένωση, καθώς επίσης τη χρηματοδότηση του κόστους της ένωσης της με την Ανατολική  Γερμανία (περί τα 150 δις € ετήσια, για δέκα χρόνια), με τη βοήθεια του ευρώ και της Ευρωζώνης.

Η αποχώρηση μας όμως από το ευρώ είναι εξαιρετικά δύσκολη, αφού είμαστε εγκλωβισμένοι εντός του - κυρίως λόγω του εξωτερικού χρέους μας, μετά την υπογραφή του PSI. Εάν μπορούσαμε όμως να διαπραγματευθούμε σωστά τις προϋποθέσεις (σημείωση στο τέλος του κειμένου), αποκλείοντας τη χρεοκοπία, θα ήταν ίσως μία λύση – η οποία θα άξιζε τις όποιες επί πλέον θυσίες θα απαιτούνταν, επειδή θα μας ανεξαρτητοποιούσε από την πρωσική Γερμανία, κυρίως δε από τους ψυχοπαθείς Γερμανούς που αναφέραμε προηγουμένως.

Μία τρίτη λύση θα ήταν ίσως να αναζητήσουμε συμμαχίες εκτός Ευρωζώνης – ενδεχομένως σε συνάρτηση με τη δεύτερη λύση (διαπραγμάτευση της εξόδου μας από το ευρώ), καθώς επίσης με τη σύνδεση της ισοτιμίας του εθνικού μας νομίσματος με κάποιο άλλο, για εκείνο το χρονικό διάστημα που θα ήταν απαραίτητο.

Στην προκειμένη περίπτωση, δεν θα έπρεπε να αποκλείσουμε τη Ρωσία, η οποία θα μπορούσε επί πλέον να επενδύσει στη χώρα μας, να μας τροφοδοτήσει με φθηνή ενέργεια, κάνοντας ανταγωνιστική τη βιομηχανία μας, καθώς επίσης να χρηματοδοτήσει κάποιες ανάγκες μας - χωρίς να απαιτεί την κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας, όπως η Γερμανία.

Τα «γεωπολιτικά ανταλλάγματα», τα οποία ενδεχομένως θα απαιτούνταν, υπό τις σωστές φυσικά προϋποθέσεις, δεν θα ήταν αρνητικά για την Ελλάδα – γεγονός που συνηγορεί υπέρ μίας τέτοιας επιλογής. Ας μην ξεχνάμε δε ότι, πρόσφατα η Κύπροςβοηθήθηκε από τη Ρωσία, ενώ η Αρμενία διέκοψε τις συζητήσεις ένταξης της στην ΕΕ και προσχώρησε στη ρωσική οικονομική ζώνη.  

Ολοκληρώνοντας, θα υπάρχουν ασφαλώς πολλές άλλες λύσεις, τις οποίες οφείλουμε να αναζητήσουμε άμεσα - έχοντας την πεποίθηση, τη σιγουριά καλύτερα ότι, η επανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας, παράλληλα με την απεξάρτηση μας από την πρωσική Γερμανία και την εκδίωξη της Τρόικας από την επικράτεια μας, αξίζουν όλες τις απαιτούμενες θυσίες.

Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να συνεχίσουμε να επιτρέπουμε στη Γερμανία να μας δυσφημίζει, να μας συκοφαντεί, να μας προσβάλλει και να μας κατηγορεί -  κάτι που πρέπει να εξετασθεί νομικά, με απόλυτη σοβαρότητα, αφού είμαστε συνταγματικά υποχρεωμένοι να προστατεύουμε την πατρίδα μας από κάθε είδους επιθέσεις. 

Βασικές προϋποθέσεις εξόδου μας από το ευρώ

Επειδή η αρχική υποτίμηση του εθνικού νομίσματος θα ξεπερνούσε το 50%, θα έπρεπε να επιδιωχθεί μία διαγραφή του δημοσίου χρέους, τουλάχιστον της τάξης του 120% του ΑΕΠ μας - έτσι ώστε το δημόσιο χρέος, ως προς το ΑΕΠ, να μην υπερβαίνει το 60%. Ταυτόχρονα, θα ήταν σωστό να μας επιτραπεί η μετατροπή του υπολοίπου δημοσίου χρέους σε εθνικό νόμισμα, καθώς επίσης μία αντίστοιχη μετατροπή σε εθνικό νόμισμα του ιδιωτικού εξωτερικού χρέους.

Παράλληλα, θα έπρεπε η Ευρωζώνη να εγγυηθεί την παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες, τουλάχιστον για ένα έτος μετά την επιστροφή μας στο εθνικό νόμισμα – έτσι ώστε να αντιμετωπισθεί μία ενδεχόμενη τραπεζική επίθεση (bank run).

Ολοκληρώνοντας, θα έπρεπε να μας εγκριθεί η μακροπρόθεσμη αποπληρωμή του εναπομείναντος δημοσίου χρέους, με το βασικό επιτόκιο της ΕΚΤ, καθώς επίσης να βοηθηθούμε στη δημιουργία των απαραίτητων συναλλαγματικών αποθεμάτων - τα οποία όφειλαν να είναι της τάξης του 70% του εξωτερικού μας χρέους.   

Β. Βιλιάρδος - ΣΤΡΕΒΛΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

ΣΤΡΕΒΛΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: Ορισμένα γεγονότα, τα οποία παρουσιάζονται ως μεγάλες επιτυχίες, αποτελούν ουσιαστικά παταγώδεις αποτυχίες - ενώ ο μοναδικός δρόμος εξόδου από την κρίση είναι η ανάπτυξη, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια της ίδρυσης μίας κρατικής επενδυτικής τράπεζας

“Όλοι εμείς οι πολιτικοί γνωρίζουμε τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε – αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι το εάν θα εκλεγούμε ξανά, εάν κάνουμε αυτό που γνωρίζουμε” αναφέρει χαρακτηριστικά ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν κ. J.C. Juncker, τεκμηριώνοντας ουσιαστικά το ότι, αυτό που ενδιαφέρει τους πολιτικούς είναι πρωτίστως η επανεκλογή τους.      

Ανάλυση

Πολλοί άνθρωποι, ειδικά αυτοί που διαθέτουν τις απαιτούμενες σπουδές και γνώσεις έχουν την άποψη ότι, γνωρίζουν πολύ περισσότερα από την εκάστοτε κυβέρνηση. Θεωρούν επομένως πως μπορούν να την «συμβουλεύσουν», προτείνοντας τις κατάλληλες λύσεις για τη χώρα τους.

Εν τούτοις, πρόκειται για μία από τις πολλές «ουτοπίες» που χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο. Τόσο οι υπουργοί, όσο και ο πρωθυπουργός μίας χώρας, έχουν αφενός μεν πολύ μεγαλύτερη πληροφόρηση, σε σχέση με το τι συμβαίνει στη χώρα τους, αφετέρου μία σειρά από έμπειρους συμβούλους - οι οποίοι τους προτείνουν, μετά από επισταμένη μελέτη, πολλές εναλλακτικές λύσεις, για κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζουν, 

Η αιτία επομένως, λόγω της οποίας οι κυβερνήσεις δεν παίρνουν τις σωστές αποφάσεις, που καθυστερούν ή που αναβάλλουν αυτά που πρέπει να κάνουν, δεν είναι σε καμία περίπτωση η άγνοια – όπως δεν οφείλονται σε έλλειψη γνώσης οι προεκλογικές δεσμεύσεις, οι οποίες σπάνια τηρούνται, παρά το ότι με βάση αυτές εκλέχθηκαν από τους Πολίτες της χώρας τους (γεγονός που αιτιολογεί πλήρως την άποψη περί υπεξαίρεσης ψήφων). 

Για παράδειγμα, ο «Εφιάλτης του Καστελόριζου» γνώριζε καλύτερα από όλους μας την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, όταν υποσχόταν αυξήσεις - παρά το ότι ο προκάτοχος του επέμενε στο πάγωμα των αμοιβών, γνωρίζοντας το τίμημα (μη επανεκλογή) των λόγων του. Γνώριζε επίσης πολύ καλά τα αποτελέσματα των ενεργειών του, μετά την εκλογική του νίκη – πόσο μάλλον αφού χαρακτηρίσθηκαν από έναν σχεδόν τέλειο συγχρονισμό (δήλωση υψηλότερων ελλειμμάτων, μεταφορά δαπανών στο προηγούμενο έτος, εσόδων στο επόμενο, άρνηση δανεισμού, πρόσκληση στο ΔΝΤ κλπ.).

Επομένως, προέβη σε ένα βαρύτατο «ποινικό αδίκημα», όπως και όλοι όσοι έχουν έκτοτε υπογράψει τις «αποικιοκρατικές» δανειακές συμβάσεις, καθώς επίσης τα εγκληματικά μνημόνια - αποδεχόμενοι την εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας σε ξένες δυνάμεις, χωρίς την έγκριση των Πολιτών και παρά τη ρητή απαγόρευση του συντάγματος της χώρας.    

Με κριτήριο τα παραπάνω, όταν διαπιστώνουμε κυβερνητικά λάθη ή παραλείψεις, δεν δεχόμαστε ότι οφείλονται σε άγνοια. Στην καλύτερη περίπτωση θεωρούμε ότι, πρόκειται για «επιτυχίες» που κοστίζουν πολύ περισσότερο από όσο ωφελούν, για ενέργειες που καθυστερούν τόσο πολύ, ώστε τα αποτελέσματα τους να μην είναι πλέον τα αναμενόμενα ή απλά για «καταναγκαστικές» αποφάσεις - με τις οποίες επιδιώκεται ανεπιτυχώς η διόρθωση προηγουμένων, μεγάλων σφαλμάτων.

Στα πλαίσια αυτά, θα αναφερθούμε σε τρία διαφορετικά γεγονότα, τα οποία θα μπορούσαν να θεωρηθούν ή να προβληθούν ως επιτυχίες της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για παταγώδεις αποτυχίες. Επίσης σε ένα τέταρτο, το οποίο θα ήταν δυνατόν να χαρακτηρισθεί ως χειραγώγηση της κοινής γνώμης, ως μία αγωνιώδης προσπάθεια «μετακύλισης» ευθυνών, ως «προπέτασμα καπνού» ή ως κάτι άλλο - το οποίο δεν μπορούμε να υποθέσουμε.    

ΤΟ ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ

Η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος είναι αναμφίβολα μία πολύ καλή είδηση, μία μεγάλη επιτυχία – αποδεχόμενοι βέβαια πως το πλεόνασμα δεν είναι «πλασματικό», παρά το ότι είμαστε απολύτως σίγουροι για το ακριβώς αντίθετο (άρθρο).

Εν τούτοις, πρόκειται για μία ολοκάθαρη αποτυχία επειδή, αφενός μεν το (δήθεν) πλεόνασμα δεν είναι διατηρήσιμο, αφετέρου μας έχει κοστίσει πανάκριβα - πολύ περισσότερο δηλαδή, από όσο θα έπρεπε, εκμηδενίζοντας ουσιαστικά τις προοπτικές της οικονομίας μας και καταδικάζοντας την κυριολεκτικά στη θανατική ποινή. Αναλυτικότερα τα εξής:

(α) Διατηρησιμότητα του πλεονάσματος

Το όποιο πρωτογενές πλεόνασμα επιτύχουμε στο τέλος του έτους, με ή χωρίς τις πρόσφατες ή μελλοντικές λογιστικές αλχημείες, δεν θα μπορεί να διατηρηθεί - αφού τα έσοδα του δημοσίου στηρίζονται σε υπερβολικά υψηλούς έμμεσους και άμεσους «κεφαλικούς» φόρους, καθώς επίσης σε χαράτσια, τα οποία δεν είναι δυνατόν να παραμείνουν ως έχουν τα επόμενα χρόνια (εάν φυσικά δεν θέλουμε να καταστραφεί εντελώς τόσο η ελληνική οικονομία, όσο και η ίδια η κοινωνία).

Όπως φαίνεται δε από τον πίνακα που ακολουθεί, τα έσοδα μειώθηκαν (από 30,5 δις € στα 28,7 δις €), παρά τους υψηλότατους φόρους, ενώ οι δαπάνες του δημοσίου, οι οποίες θα έπρεπε να περιορισθούν, αυξήθηκαν για μία ακόμη φορά – στα 38,8 δις € από 36,8  δις €. 

ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

 

Ο περιορισμός των φορολογικών εσόδων, παράλληλα με την αύξηση των δαπανών του δημοσίου, με βάση την παραπάνω έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας, συνηγορεί υπέρ της συγκεκριμένης θέσης μας - αν και φυσικά θα επιθυμούσαμε να είχαμε κάνει λάθος.

(β)  Το τεράστιο κόστος του πλεονάσματος

Εάν κατανοήσουμε ότι, για να φτάσουμε στο συγκεκριμένο αποτέλεσμα, «εκτινάξαμε» στα ύψη την ανεργία (πολλαπλασιάζοντας τις δαπάνες από τα επιδόματα κλπ.), «θυσιάσαμε» περί τα 50 δις € ΑΕΠ (οπότε ανάλογα έσοδα), οδηγήσαμε στη χρεοκοπία εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, εξαθλιώσαμε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, επιβαρυνθήκαμε με πολλές εκατοντάδες αυτοκτονίες, χάσαμε εντελώς την αισιοδοξία μας για το μέλλον και τόσα πολλά άλλα,

δεν μπορούμε να είμαστε καθόλου ευχαριστημένοι - ακόμη και αν πετυχαίναμε πραγματικό πλεόνασμα στον κρατικό προϋπολογισμό (συμπεριλαμβανομένων δηλαδή των τόκων).

(γ)  Συμπέρασμα

Έχοντας τεκμηριώσει ότι, το (δήθεν) πλεόνασμα είναι πολύ δύσκολο να διατηρηθεί, λόγω του τρόπου που αποκτήθηκε, καθώς επίσης πόσο ακριβά μας κόστισε, είναι εύλογο πως πρόκειται για μία στρεβλή εικόνα – για μία «επιτυχία» δηλαδή, η οποία είναι στην πραγματικότητα μία παταγώδης αποτυχία.  

Αυτό δεν σημαίνει φυσικά πως πιστεύουμε ότι, η αξιωματική αντιπολίτευση θα έκανε κάτι καλύτερο για την Ελλάδα – πόσο μάλλον όταν «παρακαλεί γονατιστή» για συνεργασία το κομμουνιστικό κόμμα, κατά παράδοξο τρόπο παρά το ότι δεν αποδέχεται τις βασικές θέσεις του (κείμενο).   

Ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Αντίθετα με τα παραπάνω, καθώς επίσης σε αντίθεση με την καταστροφική για την Ελλάδα πρώτη διαγραφή χρέους (PSI), η δεύτερη διαγραφή (η απόκτηση ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά, σε χαμηλές τιμές), ήταν σίγουρα μία επιτυχία.

Επίσης ως επιτυχία θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί η αναδιάρθρωση του δανεισμού μας - τα πακέτα στήριξης δηλαδή. Εν τούτοις, «τα φαινόμενα είναι ξανά απατηλά», όπως θα τεκμηριώσουμε στη συνέχεια - αφού προηγουμένως παραθέσουμε τα διάφορα στοιχεία του δανεισμού μας.    

(α)  Οι πηγές του δανεισμού της Ελλάδας

Στον Πίνακα Ι που ακολουθεί, αναφέρονται τα δύο πακέτα στήριξης, τα οποία λάβαμε από το ΔΝΤ και την Ευρωζώνη:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Συνολικός δανεισμός της Ελλάδας από τα κράτη της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ

Κράτη Ευρωζώνης	ΔΝΤ	Σύνολα
Πρώτο πακέτο (2010)
Συμφωνία:  80 δις €	30 δις €	*110 δις €
Πληρωμή:   53 δις €	20 δις €	73 δις €
Υπόλοιπο:   27 δις €	10 δις €	37 δις €
Δεύτερο πακέτο (2012)
Συμφωνία:  145 δις €	19 δις €	**164 δις €
Πληρωμή:   133 δις €	8 δις €	141 δις €
Υπόλοιπο:     12 δις €	11 δις €	23 δις €

* Το δάνειο των χωρών της Ευρωζώνης μειώθηκε στα 77 δις €, επειδή δεν συμμετείχαν όλες οι χώρες - οπότε στα 107 δις € το σύνολο.

** Συμπεριλαμβάνεται η ενίσχυση των τραπεζών

Πηγή: BMF, Spiegel

Με κριτήριο τα παραπάνω, η Ελλάδα εξασφάλισε συνολικά δάνεια ύψους 274 δις € (271 δις € τελικά), εκ των οποίων έχει λάβει ήδη τα 211 δις € - υπολείπονται λοιπόν ακόμη 60 δις €, εκ των οποίων τα 21 δις € από το ΔΝΤ και τα υπόλοιπα από την Ευρωζώνη.

(β) Τα επιτόκια δανεισμού

Για τον υπολογισμό των επιτοκίων θα πρέπει να διαχωρίσουμε το πρώτο από το δεύτερο πακέτο - επειδή είναι διαφορετικά μεταξύ τους.

Πρώτο πακέτο:  Όσον αφορά τα κράτη της Ευρωζώνης, συμφωνήθηκε το τρίμηνο Euribor (σήμερα 0,2%), συν μία επιβάρυνση 3%, η οποία αργότερα μειώθηκε στο 0,5%. Συνολικά λοιπόν, το επιτόκιο διαμορφώθηκε με σημερινές τιμές στο 0,7% - ενώ το επιτόκιο του ΔΝΤ είναι ελαφρά υψηλότερο του 2%.

Δεύτερο πακέτο: Εδώ ισχύουν οι προϋποθέσεις του EFSF, του ευρωπαϊκού ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας δηλαδή - το οποίο όμως, όπως και ο αντικαταστάτης του (ESM), δεν παρέχει ακριβή στοιχεία, αναφορικά με τα επιτόκια των δανείων που εγκρίνει.

Σύμφωνα τώρα με πληροφορίες, το επιτόκιο για την Ελλάδα, για την Ιρλανδία και για την Πορτογαλία είναι της τάξης του 2%. Υπολογίζεται από τον ημερήσιο μέσον όρο των ομολόγων, με τα οποία αναχρηματοδοτείται το συγκεκριμένο ταμείο, συν ορισμένες άλλες επιβαρύνσεις - οι οποίες καλύπτουν το κόστος λειτουργίας του, καθώς επίσης τις πιθανές του ζημίες.

Η πληρωμή των τόκων από τα δάνεια του EFSF έχει συμφωνηθεί να ακολουθήσει μετά από δέκα χρόνια - έχουν δηλαδή παγώσει. Παράλληλα, η ονομαζόμενη «εγγυητική αμοιβή» του ταμείου, ύψους 0,1%, έχει μηδενισθεί, όσον αφορά την Ελλάδα. 

Στον προϋπολογισμό του 2013 οι τόκοι υπολογίζονται στα 5,49 δις € - έναντι 7,2 δις € το 2012 και 16,2 δις € το 2011. Επομένως, έχουν μειωθεί σημαντικά, ενώ ο μέσος όρος του επιτοκίου όλων των δανείων μαζί (ΔΝΤ, Ευρωζώνη και ιδιώτες επενδυτές), υπολογίζεται από την Τρόικα στο 2,3% (αν και στην έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας για το οκτάμηνο βλέπουμε πως έχουν πληρωθεί ήδη τόκοι 5,48 δις €).   

(γ)  Ο χρόνος αποπληρωμής των δανείων

Τα δάνεια από το πρώτο πακέτο έχουν διάρκεια τριάντα ετών - ενώ  η διάρκεια του δευτέρου (δάνεια EFSF) τοποθετήθηκε αρχικά στα δεκαπέντε έτη. Πρόσφατα όμως (στα τέλη του 2012) διπλασιάσθηκε ο χρόνος αποπληρωμής του ενώ, σύμφωνα με το υπουργείο οικονομικών της Γερμανίας, ο μέσος χρόνος αποπληρωμής των δανείων ευρίσκεται πλέον στα 32,5 χρόνια.      

(δ)  Το χρηματοδοτικό κενό

Με βάση την έκθεση του ΔΝΤ, η Ελλάδα θα χρειασθεί επί πλέον 11 δις €, για τα επόμενα δύο χρόνια - γεγονός που σημαίνει ότι, θα πρέπει να της εγκριθεί ένα αντίστοιχο δάνειο από την Ευρωζώνη, έτσι ώστε να μην υπάρξουν προβλήματα.

Φυσικά η διαπίστωση αυτή στηρίζεται στην πρόβλεψη εξόδου της Ελλάδας από την ύφεση το 2014, καθώς επίσης στη δυνατότητα προσφυγής της στις αγορές - τουλάχιστον από το 2015 και μετά. Κάτι τέτοιο φαίνεται όμως πολύ δύσκολο, λόγω της τεράστιας καταστροφής που προκάλεσαν τα μέτρα του ΔΝΤ στον παραγωγικό ιστό της - επίσης στον κοινωνικό της ιστό, ο οποίος είναι σε πορεία ολοκληρωτικής κατάρρευσης.

(ε)  Συμπέρασμα

Και από εδώ λοιπόν θα μπορούσε να καταλήξει κανείς στο ίδιο συμπέρασμα, όπως και στην περίπτωση του πρωτογενούς πλεονάσματος: στο ότι δηλαδή τόσο τα δάνεια, όσο και οι προϋποθέσεις, κάτω από τις οποίες λήφθηκαν (επιτόκιο, χρόνος αποπληρωμής κλπ.), αποτελούν επιτυχίες των ελληνικών κυβερνήσεων μετά το 2009.

Εν τούτοις, ο πλήρης αποκλεισμός της Ελλάδας από τις αγορές χρηματοδότησης (με αποτέλεσμα να είναι απολύτως εξαρτημένη, στον ορό καλύτερα του ΔΝΤ και της Γερμανίας), οι τεράστιες καθυστερήσεις που προηγήθηκαν (οι οποίες καταδίκασαν την Ελλάδα σε μία χρόνια ανασφάλεια, με καταστροφικά επακόλουθα για τις τραπεζικές καταθέσεις, για τις επιχειρήσεις της κοκ,), τα τεράστια ανταλλάγματα που απαιτήθηκαν και δόθηκαν (ξένη διακυβέρνηση, πλήρης  απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας κλπ.), καθώς επίσης πολλά άλλα επακόλουθα, τεκμηριώνουν αναμφίβολα ότι πρόκειται για μία τεράστια αποτυχία – την οποία θα πληρώσουμε πάρα πολύ ακριβά, ακόμη και αν αποφύγουμε τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας ή την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.  

Ουσιαστικά δε, ο λόγος που είμαστε ανέκαθεν εναντίον της διαγραφής χρεών είναι τα δυσανάλογα ανταλλάγματα που απαιτούνται – ενώ η αιτία που δεν θεωρούμε σωστό το νέο δανεισμό είναι το ότι, γνωρίζουμε πως δεν εξοφλούνται ποτέ παλαιά χρέη, με τη λήψη νέων. 

Η ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ  

Πρόκειται προφανώς για μία θετική εξέλιξη, οπότε θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μία επιτυχία – του ιδιωτικού τομέα βέβαια, όπως έχουμε ήδη αναφέρει (ανάλυση μας), αφού το δημόσιο υποχρέωσε τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν, υπογράφοντας το εγκληματικό PSI και αναγκάζοντας τες να διαγράψουν μεγάλο μέρος των απαιτήσεων τους.

Εκτός αυτού οι ελληνικές τράπεζες, διαθέτοντας συνολικές καταθέσεις ύψους 163 δις € (παρά το ότι διέφυγαν στο εξωτερικό περίπου 100 δις €, λόγω του φόβου επιστροφής στη δραχμή), έναντι δανείων 220 δις €, ευρίσκονται σε πολύ καλύτερη κατάσταση, συγκριτικά με αυτές άλλων χωρών της Ευρωζώνης - πόσο μάλλον εάν υπολογίσουμε στις αποταμιεύσεις των Ελλήνων ένα μέρος της ακίνητης περιουσίας τους, επειδή οι περισσότεροι επέλεγαν αυτόν τον τρόπο αποταμίευσης, αντί των καταθέσεων.

Όμως, από την πλευρά του δημοσίου, πρόκειται ξανά για μία στρεβλή εικόνα – αφού τα αποτελέσματα των μεθόδων και των αποφάσεων του ίσως αποδειχθούν ξανά μοιραία για τις ελληνικές τράπεζες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα θα προκύψει πιθανότατα από τις επισφάλειες – οι οποίες οφείλονται αφενός μεν στην κατακόρυφη πτώση των μισθών και των εισοδημάτων, αφετέρου στην ύφεση.

Εν τούτοις, το θέμα για την Ελλάδα δεν είναι τόσο η κατάσταση των τραπεζών ή τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν - αλλά,κυρίως, η δυνατότητα τους να παρέχουν πιστώσεις στην πραγματική οικονομία, έτσι ώστε να διενεργηθούν επενδύσεις, να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και να ξεφύγουμε από την ύφεση.

Στα πλαίσια αυτά, επειδή είναι πολλοί αυτοί που ισχυρίζονται εσφαλμένα ότι, οι ελληνικές τράπεζες έχουν μεγάλα προβλήματα ρευστότητας, οπότε αυτός είναι ο λόγος που δεν δανείζουν την πραγματική οικονομία, θεωρούμε σκόπιμο να αναφέρουμε  επιγραμματικά τον τρόπο λειτουργίας των τραπεζών, όσον αφορά την παροχή δανείων. 

(α)  Η λειτουργία των τραπεζών

Οι τράπεζες δεν χρειάζονται καταθέσεις ή δικά τους κεφάλαια, στο ύψος των δανείων που μπορούν να προσφέρουν - επειδή έχουν τη δυνατότητα να δημιουργούν χρήματα από το πουθενά, μέχρι ενός ορισμένου ορίου. Το όριο αυτό έχει σχέση με το ελάχιστο εγγυητικό κεφάλαιο που απαιτούν οι κεντρικές τράπεζες - το οποίο είναι σήμερα 1% στην Ευρωζώνη. Αυτό σημαίνει ότι,για κάθε 100 € δάνειο που παρέχουν, υποχρεούνται να διατηρούν μόλις 1 € στην ΕΚΤ. Στο παράδειγμα που ακολουθεί φαίνεται ο τρόπος, με τον οποίο λειτουργούν οι τράπεζες.

Παράδειγμα: Όταν μία τράπεζα προσφέρει ένα δάνειο 100 € σε έναν πελάτη της, τότε έχει μία αντίστοιχη απαίτηση 100 € απέναντι του. Το δάνειο αυτό φαίνεται στο ενεργητικό του Ισολογισμού της τράπεζας - στα περιουσιακά της στοιχεία δηλαδή.

Εάν υποθέσουμε τώρα ότι, ο δανειολήπτης παίρνει τα 100 € μετρητά, για να αγοράσει κάποια προϊόντα, δεν σημαίνει ότι η τράπεζα «έχασε» τα 100 € - αφού απλά άλλαξαν οι εγγραφές στο ενεργητικό του Ισολογισμού της. Απλούστατα, μειώθηκαν τα μετρητά από το ταμείο της και αυξήθηκαν οι απαιτήσεις της - με αποτέλεσμα ο Ισολογισμός της να παραμένει ουσιαστικά αμετάβλητος.

Πηγή των μετρητών μπορεί να είναι οι καταθέσεις κάποιων αποταμιευτών που δανείζουν ουσιαστικά τα χρήματα τους στην τράπεζα - η οποία τους τα χρωστάει. Τα χρέη και οι αποταμιεύσεις παραμένουν στην πραγματικότητα αμετάβλητα - με μοναδική διαφορά το ότι, το χρέος της τράπεζας απέναντι στον αποταμιευτή, μεταβιβάζεται στο δανειολήπτη.     

Εάν τώρα η τράπεζα παρέχει κάποιο δάνειο, χωρίς να υπάρχει αντίστοιχη αποταμίευση, τότε χρεώνεται απέναντι στην κεντρική τράπεζα (οι ελληνικές τράπεζες, μετά την διαφυγή καταθέσεων ύψους περί τα 100 δις € στο εξωτερικό, δανείσθηκαν από την ΕΚΤ ένα σχεδόν αντίστοιχο ποσόν). Το ύψος των διαθεσίμων χρημάτων της λοιπόν αυξάνεται, ανάλογα με τις πιστώσεις που δίνει - δημιουργείται δηλαδή από το πουθενά.

Το πόσες καταθέσεις εγγράφει λοιπόν στα βιβλία της, το πόσα μετρητά χρήματα ή απαιτήσεις δηλαδή διατηρεί στο ενεργητικό του Ισολογισμού της, καθώς επίσης το πόσες υποχρεώσεις έχει απέναντι στους καταθέτες της, στο παθητικό του ισολογισμού της, δεν έχει τεχνικά καμία σχέση με το θέμα της παροχής δανείων.

Το ύψος των δανείων τώρα που μπορεί και επιτρέπεται να δώσει μία τράπεζα, σε σχέση με τις καταθέσεις της, καθορίζεται από την πολιτική επιτοκίων της κεντρικής τράπεζας, καθώς επίσης από διάφορες άλλους κανόνες - όπως, για παράδειγμα, από το ύψος των ιδίων κεφαλαίων που υποχρεούται να διατηρεί.

(β)  Συμπέρασμα

Με κριτήριο την παραπάνω υπεραπλουστευμένη ανάλυση της λειτουργίας των τραπεζών κατανοούμε ότι, το πρόβλημα των ελληνικών τραπεζών, όσον αφορά το δανεισμό της πραγματικής οικονομίας, δεν είναι η ρευστότητα τους - αλλά η γενικότερη κατάσταση της πατρίδας μας η οποία, μεταξύ άλλων, τις αναγκάζει να χρεώνουν υψηλότερα επιτόκια, λόγω του πολύ μεγαλύτερου ρίσκου των ελληνικών επιχειρήσεων και νοικοκυριών.

Με απλά λόγια η αιτία είναι το ότι οι τράπεζες, για να δανείσουν τα χρήματα τους, οφείλουν να είναι σε κάποιο βαθμό σίγουρες για την επιστροφή τους – να αναλαμβάνουν δηλαδή ρίσκα, τα οποία μπορούν να θεωρηθούν ως φυσιολογικά, ως «διαχειρίσημα». Άλλωστε δεν είναι μόνο υπεύθυνες απέναντι στους μετόχους, αλλά και στους καταθέτες τους – από κάθε πλευρά (τα περί εγγυητικών κεφαλαίων για τις καταθέσεις, είναι εκτός πραγματικότητας).

Στα πλαίσια αυτά, καμία τράπεζα δεν δανείζει χρήματα σε υφιστάμενους ή μελλοντικούς ανέργους – σε πολίτες που υπερφορολογούνται, οπότε μειώνονται δραματικά τα εισοδήματα τους, σε επιχειρήσεις που πουλούν όλο και λιγότερα προϊόντα, λόγω μειωμένης κατανάλωσης, σε εταιρείες, οι πελάτες των οποίων αντιμετωπίζουν δυσκολίες πληρωμής των λογαριασμών τους, σε κράτη στα πρόθυρα της χρεοκοπίας κοκ.

Εκτός αυτού, όταν οι ενυπόθηκες εγγυήσεις των τραπεζών χάνουν συνεχώς σε αξία αφού, για παράδειγμα, οι τιμές των ακινήτων στην Ελλάδα καταρρέουν, αφενός μεν αναγκάζονται να περιορίσουν τα υφιστάμενα δάνεια τους, λόγω μειωμένων εγγυήσεων, αφετέρου τα καινούργια που τυχόν δίνουν είναι πολύ χαμηλότερα – προσαρμοσμένα στις νέες αξίες των εγγυήσεων τους.

Επομένως, πρόκειται και εδώ για μία παταγώδη αποτυχία της πολιτικής αφού, καταδικάζοντας την οικονομία στην ύφεση και στην ανεργία, προκαλεί μία πιστωτική ασφυξία, η οποία θα δημιουργήσει ξανά προβλήματα στις τράπεζες – επειδή τόσο η κερδοφορία, όσο και η επιβίωση τους, είναι συνάρτηση των δανείων που παρέχουν.

Τα προβλήματα δε αυτά θα συνεχίσουν να διαχέονται στην πραγματική οικονομία, με αποτέλεσμα να επιταχυνθεί ο καθοδικός σπειροειδής κύκλος - ο οποίος καταλήγει συνήθως στη χρεοκοπία μίας χώρας, συμπεριλαμβανομένων των νοικοκυριών, των επιχειρήσεων και των τραπεζών της (δεν χρεοκοπούν ποτέ τα κράτη, αλλά οι πολίτες τους). 

Ολοκληρώνοντας, ο πρόσφατες απαιτήσεις της Τρόικας να πουλήσουν οι ελληνικές τράπεζες τις θυγατρικές τους στο εξωτερικό (Βαλκάνια κλπ.), έτσι ώστε να ενισχύσουν τα ίδια κεφάλαια τους, αποτελούν μία ακόμη απόδειξη της πλήρους εξάρτησης της χώρας μας – ενώ οφείλει να μας προβληματίσει σοβαρά, σε σχέση με το τι ακριβώς σχεδιάζουν για την Ελλάδα (εξουδετέρωση των παρενεργειών τυχόν χρεοκοπίας της στην Α. Ευρώπη κλπ.).

Η ΑΚΡΑ ΔΕΞΙΑ

Η πρόσφατη δολοφονία χαρακτηρίζεται αναμφίβολα ως ένα αποτρόπαιο έγκλημα ενός μέλους μίας εγκληματικής οργάνωσης, η οποία θα προκαλέσει πολλά δεινά ακόμη στην πατρίδα μας. Επομένως, η αντίδραση εκ μέρους όλων των ΜΜΕ της χώρας οφείλει να θεωρηθεί ως σωστή και επιτυχημένη - αφού δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να συμβαίνουν τέτοια πράγματα, σε μία ευνομούμενη, πολιτισμένη κοινωνία.

Εν τούτοις, με κίνδυνο «να πνιγούμε κολυμπώντας αντίθετα στο ρεύμα» έχουμε την άποψη ότι, πρόκειται για μία ακόμη στρεβλή εικόνα - ενώ πρέπει να τοποθετούνται όρια τόσο στην υποκρισία, όσο και στη χειραγώγηση των Πολιτών, από τις εκάστοτε ιδιοτελείς ομάδες συμφερόντων.

Όσον αφορά την υποκρισία, το πρόσφατο παράδειγμα του προέδρου των Η.Π.Α., ο οποίος προσπάθησε να αιτιολογήσει την πολεμική εισβολή που σχεδίαζε, επικαλούμενος το θάνατο 1.492 ανθρώπων από χημικά όπλα, ενώ μέχρι τότε αδιαφορούσε εντελώς για το θάνατο 110.000 στα πλαίσια του εμφυλίου πολέμου που διεξάγεται στη Συρία, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Ένα δεύτερο είναι η συνήθης ενοχοποίηση ενός ατόμου που συλλαμβάνεται για ληστεία, με όλες τις ανεξιχνίαστες ληστείες που έχουν γίνει στην πόλη που διαμένει - ενώ η συλλογική ευθύνη για ατομικά εγκλήματα, είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά των απολυταρχικών πολιτευμάτων και όχι των δημοκρατικών. 

Όσον αφορά τώρα τη χειραγώγηση, η καθημερινή ενασχόληση όλων σχεδόν των ΜΜΕ μόνο με το συγκεκριμένο γεγονός, έθεσε αναμφίβολα όλα τα υπόλοιπα προβλήματα της χώρας στο περιθώριο - εξουδετερώνοντας πλήρως τις διαδηλώσεις και τις διαμαρτυρίες απέναντι στην πολιτική της σκιώδους εξουσίας (όπως κάποτε συνέβη με τα, ανεξιχνίαστα βέβαια, εγκλήματα στη Marfin, λόγω των οποίων σταμάτησαν όλες οι διαδηλώσεις - ενώ δεν είναι μυστικό το πόσο εύκολα διεισδύουν σε τέτοιες οργανώσεις οι μυστικές υπηρεσίες, ούτε το τι ακριβώς επιδιώκουν).

Περαιτέρω τα ΜΜΕ, στρέφοντας «ενορχηστρωμένα» τη συσσωρευμένη οργή της κοινωνίας από την οικονομική γενοκτονία που βιώνει, εναντίον της εν λόγω οργάνωσης, απάλλαξαν σε κάποιο βαθμό την πολιτική από τις τεράστιες ευθύνες της - από αυτές δηλαδή, οι οποίες εξέθρεψαν κυριολεκτικά την άκρα δεξιά, ενώ δεν είναι απλές πολιτικές ευθύνες, αλλά ποινικά κολάσιμες πράξεις. Πρόκειται λοιπόν και εδώ για μία παταγώδη αποτυχία της πολιτικής - η οποία είναι ίσως πολύ μεγαλύτερη, από όλες τις προηγούμενες.

Ολοκληρώνοντας, δεν είναι αρνητικό να εξετάζει κανείς τα πράγματα από μία άλλη οπτική γωνία: σκεπτόμενος δηλαδή ποιόν ωφελούν και ποιόν βλάπτουν. Ανεξάρτητα από αυτό, θεωρούμε σκόπιμο να αναφερθούμε στο παρακάτω κείμενο:

"Δεν είναι βία η διαπλοκή, η πολιτική διαφθορά, ο χρηματισμός και η υπεξαίρεση χρημάτων από τα δημόσια ταμεία, εκ μέρους τηςεκάστοτε εξουσίας; Δεν είναι βία η μη απονομή δικαιοσύνης, με συνθήκες ισότητας; Δεν είναι βία το ότι κάποιοι έχουν μόνο πολιτικές ευθύνες για τα τεράστια λάθη και τις παραλείψεις τους, ενώ όλοι οι υπόλοιποι, η συντριπτική πλειοψηφία δηλαδή, έχει είτε ποινικές, είτε αστικές ευθύνες;

Δεν θα ήταν λογικότερο και πιο συνετό να λειτουργήσουμε ανασταλτικά απέναντι στη βία, να καταπολεμήσουμε τις πραγματικές αιτίες της και να την προλάβουμε πριν ακόμη γιγαντωθεί, αντί απλά να την κατηγορούμε; Ποιός αλήθεια εξέθρεψε την άκρα δεξιά, εάν όχι η διαπλεγμένη με τα ΜΜΕ πολιτική των τελευταίων ετών;"

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η Ελλάδα πρέπει, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, να ξεφύγει από την παγίδα του χρέους - από την ξένη κυριαρχία, από την εξάρτηση, από την ύφεση, από την ανεργία, από τις κοινωνικές αναταραχές, από τη βία, από τον εμφύλιο πόλεμο που προδιαγράφεται, από τη χρεοκοπία, καθώς επίσης από την προβλεπόμενη αναρχία και δικτατορία. Για να τα καταφέρει, οφείλει να επιλέξει τις σωστές λύσεις – οι οποίες δυστυχώς περιορίζονται, όσο περνάει ο χρόνος ανεκμετάλλευτος.

Οι λύσεις αυτές πρέπει να στηρίζονται στα πλεονεκτήματα της πατρίδας μας – μεταξύ άλλων, στο σχετικά χαμηλό συνολικό χρέος της, στη μεγάλη δημόσια περιουσία της, στην άριστη γεωπολιτική της θέση, καθώς επίσης στον τεράστιο υπόγειο πλούτο της.

Αυτό βέβαια που προέχει σήμερα είναι η εξασφάλιση του δανεισμού του ιδιωτικού της τομέα, ο οποίος έχει τη δυνατότητα να οδηγήσει την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση. Για να γίνει κάτι τέτοιο εφικτό, θεωρούμε απαραίτητη την ίδρυση μίας κρατικής επενδυτικής τράπεζας, στα πρότυπα της γερμανικής KfW (τράπεζα ανοικοδόμησης) - με μοναδικό αντικείμενο τη δανειοδότηση της πραγματικής οικονομίας.

Έχουμε δε την άποψη ότι, εάν το δημόσιο εγγυόταν σε ποσοστό 100% τις καταθέσεις στη συγκεκριμένη τράπεζα, στελεχώνοντας την παράλληλα σωστά, τότε θα ήταν μάλλον σίγουρη η επιστροφή μεγάλου μέρους των κεφαλαίων από το εξωτερικό - ενώ θα λειτουργούσε καλύτερα ο διατραπεζικός ανταγωνισμός, με θετικά αποτελέσματα για τις ελληνικές επιχειρήσεις.    

Ολοκληρώνοντας, η Ελλάδα πρέπει να επιστρέψει στην ανάπτυξη, πριν είναι ακόμη πολύ αργά - στη μετατροπή δηλαδή του καθοδικού σπειροειδή κύκλου σε ανοδικό, ο οποίος λειτουργεί αντίθετα: αυξάνει γεωμετρικά τα οικονομικά μεγέθη μίας χώρας, όπως ο πρώτος πολλαπλασιάζει τα δεινά της.

Για να το επιτύχει, πρέπει να διώξει τόσο το ΔΝΤ, όσο και τη Γερμανία από την επικράτεια της, συντάσσοντας επιτέλους ένα δικό της σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης - το οποίο οφείλει να συμπεριλαμβάνει την άμεση υιοθέτηση εκείνων των διαρθρωτικών αλλαγών που πραγματικά απαιτούνται (καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, ορθολογικό και σταθερό φορολογικό σύστημα, αναπτυξιακό επιχειρηματικό πλαίσιο, αύξηση της παραγωγικότητας του δημοσίου, πάταξη της διαφθοράς κλπ.).     

Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα επανακτήσει η Ελλάδα τη χαμένη αξιοπρέπεια, την τιμή, την υπερηφάνεια, το βιοτικό επίπεδο και, κυρίως, την εθνική της κυριαρχία - την οποία θυσίασαν ανεύθυνα, στο «βωμό της διαφθοράς», ορισμένα πολιτικά κόμματα, ενώ παρέδωσαν «ενδοτικά» όλοι όσοι βουλευτές υπέγραψαν την καταδίκη της, μετά το 2009.   

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 21. Σεπτεμβρίου 2013

viliardos@kbanalysis.com                                                      

Facebook   Twitter   Linked in