Β. Βιλιάρδος - Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ: Η αποχώρηση μας από το ευρώ είναι δύσκολη, αφού είμαστε εγκλωβισμένοι - εάν μπορούσαμε όμως να διαπραγματευθούμε σωστά τις προϋποθέσεις. αποκλείοντας τη χρεοκοπία, θα ήταν ίσως μία λύση για να γλυτώσουμε από τη Γερμανία

Χωρίς καμία αμφιβολία πλέον, η Γερμανία είναι ένας εξαιρετικά επικίνδυνος εχθρός της Ελλάδας – πιθανότατα ο μοναδικός. Η διαπίστωση αυτή τεκμηριώνεται από το γεγονός ότι, δεν περνάει σχεδόν καμία ημέρα, χωρίς κάποιος Γερμανός να μην προσπαθήσει να μας κατηγορήσει, να μας κακολογήσει, να μας εξευτελίσει ή να μας προσβάλει – είτε είναι πολιτικός, είτε δημοσιογράφος, είτε οικονομολόγος, είτε οτιδήποτε άλλο.

Εάν τώρα η συγκεκριμένη, «πρωτόγονη» συμπεριφορά των απολίτιστων αυτών Γερμανών δεν μας δημιουργούσε προβλήματα και δεν μας κόστιζε, θα μπορούσε κανείς να αδιαφορήσει εντελώς – σκεπτόμενος ίσως ότι πρόκειται για ανόητους, συμπλεγματικούς, βαριά άρρωστους, ενδεχομένως ψυχοπαθείς ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν ξεπεράσει το ναζιστικό παρελθόν τους (ενώ φυσικά δεν αντιπροσωπεύουν έναν ολόκληρο λαό, αποτελώντας μάλλον την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα). 

Άλλωστε, το να φοράει κανείς μία τρύπια ελληνική σημαία σε μία τηλεοπτική εκπομπή, παριστάνοντας τον «καραγκιόζη» απλά και μόνο για να εκλεγεί το κόμμα του, ή το να συγκρίνει την Ελλάδα με τη Μογγολία, για να αποκρύψει τα τεράστια δικά του οικονομικά και εθνικά προβλήματα, δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί υγιές – όσο «ανεκτική κρίση» και αν έχουμε. 

Η άθλια συμπεριφορά όμως των συγκεκριμένων Γερμανών κοστίζει πολύ ακριβά στη χώρα μας – αφού πρόκειται για μία απίστευτη συκοφαντική δυσφήμιση, ύπουλη, σκόπιμη και επαναλαμβανόμενη, η οποία πλήττει σε μεγάλο βαθμό την πιστοληπτική μας ικανότητα, τις τράπεζες μας, το επιτόκιο δανεισμού τους, την προσέλκυση ξένων επενδύσεων, τις εξαγωγές, τον τουρισμό, τη βιομηχανία μας, τους Έλληνες ομογενείς, καθώς επίσης πάρα πολλά άλλα.

Το οικονομικό κόστος της «γκεμπελικής» αυτής συμπεριφοράς ανέρχεται σε πολλά δισεκατομμύρια – ενώ, μεταξύ άλλων, σχεδόν αποκλείει τη μελλοντική χρηματοδότηση μας από τις αγορές, με βιώσιμα επιτόκια, με αποτέλεσμα να μας υποχρεώνει να παραμένουμε δέσμιοι της Τρόικας, των εγκληματικών δανειακών συμβάσεων μαζί της, καθώς επίσης των μνημονίων της.

Οφείλουμε λοιπόν να αντιδράσουμε άμεσα, να αντιμετωπίσουμε και να καταπολεμήσουμε το πρόβλημα, με όλες τις δυνάμεις μας – χωρίς καθόλου να το υποτιμούμε, όπως δυστυχώς κάνουμε.

Ένας τρόπος θα ήταν ενδεχομένως η αναζήτηση συμμάχων εντός της Ευρωζώνης. Δυστυχώς όμως, οι περισσότερες χώρες της, εάν όχι όλες, έχουν υποταχθεί στη Γερμανία, παρά το ότι γνωρίζουν πως είναι αδύνατον να επιβιώσει ελεύθερη ηΕυρωζώνη, όσο η χώρα αυτή είναι μέλος της – όπως έχουν ήδη επισημάνει οι Βρετανοί, οι οποίοι εξετάζουν ακόμη και την έξοδο τους από την Ευρωπαϊκή Ένωση, επειδή πιστεύουν ακράδαντα πως είναι αδύνατη η «συμβίωση» τους με την πρωσική Γερμανία.

Ένας δεύτερος τρόπος θα ήταν η εθελούσια αποχώρηση της Ελλάδας από τη ζώνη του Ευρώ – μία κίνηση, στην οποία όμως θέλουν να μας «ωθήσουν» οι συγκεκριμένοι ψυχοπαθείς Γερμανοί, ισχυριζόμενοι ότι θα ήταν καλύτερη η έξοδος της πατρίδας μας από την Ευρωζώνη, τόσο για την ίδια, όσο και για τα άλλα κράτη-μέλη.

Η αιτία είναι προφανώς το ότι, όλες οι υπόλοιπες χώρες έχουν αποδεχθεί αμαχητί την ηγεμονία της Γερμανίας, με μοναδική εξαίρεση την Ελλάδα – τους Έλληνες καλύτερα, επειδή η κυβέρνηση δεν σταμάτησε ποτέ να σκύβει το κεφάλι και ναυποκλίνεται δουλικά, απέναντι στην καγκελάριο.

Η κυβέρνηση υποκλίνεται επίσης απέναντι στον υπουργό οικονομικών της Γερμανίας, ο οποίος γνωρίζει καλύτερα από όλους τα τεράστια οφέλη της χώρας του – ενός κράτους που, με «σύριγγα» το ευρώ, απορροφάει το αίμα των εταίρων του. Άλλωστε όλοι γνωρίζουν ότι, η Γερμανία πέτυχε την επανένωση, καθώς επίσης τη χρηματοδότηση του κόστους της ένωσης της με την Ανατολική  Γερμανία (περί τα 150 δις € ετήσια, για δέκα χρόνια), με τη βοήθεια του ευρώ και της Ευρωζώνης.

Η αποχώρηση μας όμως από το ευρώ είναι εξαιρετικά δύσκολη, αφού είμαστε εγκλωβισμένοι εντός του - κυρίως λόγω του εξωτερικού χρέους μας, μετά την υπογραφή του PSI. Εάν μπορούσαμε όμως να διαπραγματευθούμε σωστά τις προϋποθέσεις (σημείωση στο τέλος του κειμένου), αποκλείοντας τη χρεοκοπία, θα ήταν ίσως μία λύση – η οποία θα άξιζε τις όποιες επί πλέον θυσίες θα απαιτούνταν, επειδή θα μας ανεξαρτητοποιούσε από την πρωσική Γερμανία, κυρίως δε από τους ψυχοπαθείς Γερμανούς που αναφέραμε προηγουμένως.

Μία τρίτη λύση θα ήταν ίσως να αναζητήσουμε συμμαχίες εκτός Ευρωζώνης – ενδεχομένως σε συνάρτηση με τη δεύτερη λύση (διαπραγμάτευση της εξόδου μας από το ευρώ), καθώς επίσης με τη σύνδεση της ισοτιμίας του εθνικού μας νομίσματος με κάποιο άλλο, για εκείνο το χρονικό διάστημα που θα ήταν απαραίτητο.

Στην προκειμένη περίπτωση, δεν θα έπρεπε να αποκλείσουμε τη Ρωσία, η οποία θα μπορούσε επί πλέον να επενδύσει στη χώρα μας, να μας τροφοδοτήσει με φθηνή ενέργεια, κάνοντας ανταγωνιστική τη βιομηχανία μας, καθώς επίσης να χρηματοδοτήσει κάποιες ανάγκες μας - χωρίς να απαιτεί την κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας, όπως η Γερμανία.

Τα «γεωπολιτικά ανταλλάγματα», τα οποία ενδεχομένως θα απαιτούνταν, υπό τις σωστές φυσικά προϋποθέσεις, δεν θα ήταν αρνητικά για την Ελλάδα – γεγονός που συνηγορεί υπέρ μίας τέτοιας επιλογής. Ας μην ξεχνάμε δε ότι, πρόσφατα η Κύπροςβοηθήθηκε από τη Ρωσία, ενώ η Αρμενία διέκοψε τις συζητήσεις ένταξης της στην ΕΕ και προσχώρησε στη ρωσική οικονομική ζώνη.  

Ολοκληρώνοντας, θα υπάρχουν ασφαλώς πολλές άλλες λύσεις, τις οποίες οφείλουμε να αναζητήσουμε άμεσα - έχοντας την πεποίθηση, τη σιγουριά καλύτερα ότι, η επανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας, παράλληλα με την απεξάρτηση μας από την πρωσική Γερμανία και την εκδίωξη της Τρόικας από την επικράτεια μας, αξίζουν όλες τις απαιτούμενες θυσίες.

Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να συνεχίσουμε να επιτρέπουμε στη Γερμανία να μας δυσφημίζει, να μας συκοφαντεί, να μας προσβάλλει και να μας κατηγορεί -  κάτι που πρέπει να εξετασθεί νομικά, με απόλυτη σοβαρότητα, αφού είμαστε συνταγματικά υποχρεωμένοι να προστατεύουμε την πατρίδα μας από κάθε είδους επιθέσεις. 

Βασικές προϋποθέσεις εξόδου μας από το ευρώ

Επειδή η αρχική υποτίμηση του εθνικού νομίσματος θα ξεπερνούσε το 50%, θα έπρεπε να επιδιωχθεί μία διαγραφή του δημοσίου χρέους, τουλάχιστον της τάξης του 120% του ΑΕΠ μας - έτσι ώστε το δημόσιο χρέος, ως προς το ΑΕΠ, να μην υπερβαίνει το 60%. Ταυτόχρονα, θα ήταν σωστό να μας επιτραπεί η μετατροπή του υπολοίπου δημοσίου χρέους σε εθνικό νόμισμα, καθώς επίσης μία αντίστοιχη μετατροπή σε εθνικό νόμισμα του ιδιωτικού εξωτερικού χρέους.

Παράλληλα, θα έπρεπε η Ευρωζώνη να εγγυηθεί την παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες, τουλάχιστον για ένα έτος μετά την επιστροφή μας στο εθνικό νόμισμα – έτσι ώστε να αντιμετωπισθεί μία ενδεχόμενη τραπεζική επίθεση (bank run).

Ολοκληρώνοντας, θα έπρεπε να μας εγκριθεί η μακροπρόθεσμη αποπληρωμή του εναπομείναντος δημοσίου χρέους, με το βασικό επιτόκιο της ΕΚΤ, καθώς επίσης να βοηθηθούμε στη δημιουργία των απαραίτητων συναλλαγματικών αποθεμάτων - τα οποία όφειλαν να είναι της τάξης του 70% του εξωτερικού μας χρέους.