Κύριοι του Σύμπαντος
(Ομιλία του Alex Kurtagic στο Ινστιτούτο Εθνικής Πολιτικής στην Ουάσινγκτον στις 10 Σεπτεμβρίου του 2011)
Πριν δύο χρόνια έκανα την ερώτηση “τι θα χρειαστεί”; Πόσο άσχημα θα πρέπει να γίνουν τα πράγματα, προτού η αναστάτωση που φέρνει η αλλαγή των πραγμάτων γίνει προτιμότερη από το μια απ΄ τα ίδια; Το ρώτησα αυτό γιατί για πολλά χρόνια ακούμε για μια κατάρρευση που θα προκαλέσει ένα μεγάλο ξεσηκωμό και θα λύσει δια μαγείας όλα μας τα προβλήματα.
Η θεωρία ήταν πως οι Λευκοί στη Δύση ανέχονταν την εκτόπιση τους γιατί παραήταν άνετοι, γιατί ένιωθαν ευκατάστατοι, και το να ρισκάρουν τον τρόπο ζωής τους υψώνοντας την φωνή τους ενάντια στην πολυπολιτισμικότητα, ενάντια στην φυλετικές ποσοστώσεις, ενάντια στη διαβολή του Hollywood και της Madison Avenue, φαινόταν πως δεν άξιζε τον κόπο. Οι άνθρωποι έβρισκαν πιο εύκολο το να κάθονται ήσυχοι και να απομονώνονται οικονομικά.
Και το 2009 φάνηκε πως η κατάρρευση θα συνέβαινε. Κι όμως, παρά την μεγαλύτερη οικονομική κρίση σε 80 χρόνια, η ζωή συνεχίστηκε ακριβώς όπως πριν. Περισσότερη μετανάστευση, περισσότεροι νόμοι, περισσότεροι κανονισμοί, περισσότερη παρακολούθηση, περισσότερη πολιτική ορθότητα, περισσότερη εκτύπωση χρήματος και περισσότεροι και υψηλότεροι φόροι για να πληρωθούν όλα αυτά. Όχι μόνο αυτά, αλλά κατόπιν έγιναν εκλογές, και οι ίδιοι πολιτικοί, με τις ίδιες πολιτικές, επέστρεψαν στην εξουσία.
Οπότε η πρόκληση παραμένει, “τι θα χρειαστεί”;
Η πρόκληση
Αυτούς που έχουν κάνει αποστολή τους το να διαφωτίσουν τους συμπολίτες τους.
Όχι μόνο η ιδεολογία του φυλετικού εξισωτισμού διαποτίζει όλα τα ιδρύματα της εξουσίας, αλλά είναι ριζωμένη ως μια ημι-θρησκευτική ορθοδοξία ώστε να είναι άτρωτη απέναντι στην λογική.
Όσα γεγονότα ή δεδομένα ή επιχειρήματα και να παρουσιαστούν ενάντια σε αυτή την ιδεολογία, όποιος και να ‘ναι ο βαθμός της διαστροφής ή διαφθοράς που αποκαλύπτεται πως συνδέεται με τους ιδεολόγους της, όσο επιβλαβείς και αν είναι οι επιπτώσεις της στο άτομο, φαίνεται αδύνατον να αποκολλήσεις αυτή την ιδεολογία από τις θέσεις της εξουσίας.
Μπορεί κάποιος να μιλήσει σε εκατομμύρια πολίτες σχετικά με τις αρνητικές επιπτώσεις της πολυπολιτισμικότητας και του πολυφυλετισμού, μπορεί να τους δείξει βουνά από δεδομένα, μπορεί να τους δείξει γιατί και πώς αυτό έχει σημασία σε μια κοινωνία, γιατί και πώς τους επηρεάζει προσωπικά, και πολλοί θα συμφωνήσουν, ανοιχτά ή όχι, με αυτά που λέει, αλλά πολύ λίγοι θα μιλήσουν δημοσίως ενάντια στον πολυφυλετισμό και την πολυπολιτισμικότητα, και κάθε δήλωση τους γρήγορα θα εξουδετερωθεί με κατηγορίες για ρατσισμό.
Οποιαδήποτε αντιπαράθεση περί πολυφυλετισμού και πολυπολιτισμικότητας, πέρα από τους λόγους για τους οποίους είναι σημαντικό να γίνει αυτή η αντιπαράθεση, γρήγορα εκφυλίζεται σε ανούσιες συζητήσεις για το εάν είναι ή όχι κάποιος ή κάτι ρατσιστής ή ρατσιστικό.
Στην εκπαίδευση, όσοι πηγαίνουν κόντρα στην επικρατούσα ορθοδοξία υφίστανται συστηματική εκκαθάριση ή περιθωριοποίηση.
Και στις εκλογές, μας παρουσιάζονται δύο ή τρεις σχεδόν πανομοιότυπες επιλογές, όλες βασισμένες στις ίδιες ιδεολογικές αρχές. Όλες με το ίδιο ιστορικό αποτυχίας, όλες γεμάτες με μέτριους πολιτικούς, όλες κατακλυσμένες από γνωστούς ψεύτες, ξεπουλημένους και οπορτουνιστές.
Για πάνω από εκατό χρόνια, άνθρωποι σαν εμάς έλεγαν συνεχώς τα ίδια πράγματα, με τα ίδια επιχειρήματα, παρουσιάζοντας όλο και υψηλότερα βουνά από δεδομένα, όλο και περισσότερα γεγονότα που υποστηρίζουν τις θέσεις μας, κι όμως για πάνω από εκατό χρόνια η πλευρά μας βρίσκεται εν υποχώρηση, συρρικνωμένη σε αριθμούς, χάνοντας επιρροή, και γινόμενη όλο και πιο περιθωριακή.
Η Ευρώπη είδε διάφορα κινήματα αναγέννησης κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Αλλά ηττήθηκαν πολιτικά και στρατιωτικά. Η περισσότερη από την γνώση που παρήγαγαν αγνοήθηκε, απαγορεύτηκε, δυσφημίστηκε ή καταστράφηκε.
Άρα η ερώτηση προκύπτει, δεδομένου αυτού που μας συμβαίνει, και δεδομένου ότι το τελικό αποτέλεσμα του προοδευτικού εξισωτικού εγχειρήματος είναι το τέλος μας: Τι μπορούμε να κάνουμε για να αντιστρέψουμε το ρεύμα, για να αλλάξουμε την πορεία της κοινωνίας μας;
Αριστερός μυστικισμός
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που δεν ήμασταν περισσότερο επιτυχείς. Ένας εξ αυτών είναι ότι ορισμένες ιδέες έχασαν τη νομιμότητα τους μετά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο, ακόμα κι αν αυτές οι ιδέες ήταν μεγαλύτερες από οποιοδήποτε πολιτικό κίνημα.
Ένας άλλος λόγος είναι ότι η απώλεια νομιμότητας είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια της πρόσβασης σε ιδρυματικές δομές. Έγινε πιο δύσκολο για αυτές τις ιδέες το να φαίνονται σημαντικές.
Και ένας άλλος λόγος ήταν πως όσο οι ζηλωτές της ισότητας αποκτούσαν την επιρροή τους, ήταν σε θέση να χρησιμοποιήσουν όλες τις ιδρυματικές δομές του κράτους για να επαναδιαμορφώσουν το πως βλέπουμε τον κόσμο, πως μαθαίνουμε για τον κόσμο και ακόμα και πώς σκεφτόμαστε για τον κόσμο.
Και επίσης αναδιαμόρφωσαν το σύστημα κοινωνικής καταξίωσης, έτσι ώστε οι ιδέες τους να ανυψώνονται και να ενθρονίζονται, κι εκείνες των αντιπάλων τους να περιφρονούνται και να διασύρονται. Έτσι ώστε οι δικοί τους να προωθούνται και να δοξάζονται, και οι αντίπαλοι τους να υποβιβάζονται και να εξοστρακίζονται ως εχθροί της πολιτισμένης κοινωνίας. Και μέσω του ελέγχου των ιδρυμάτων και του συστήματος κοινωνικής καταξίωσης, μπόρεσαν να κωδικοποιήσουν τις αξίες και τα ιδανικά τους.
Οι αξίες και ιδέες τους έγιναν ένα σύστημα συμβόλων. Και επειδή τα σύμβολα έχουν συναισθηματική απήχηση, επειδή λειτουργούν στο προ-λογικό επίπεδο, στο συναισθηματικό και ενστικτώδες επίπεδο, οι αξίες και τα ιδανικά της Αριστεράς έγιναν κάτι που το άτομο ένιωθε, παρά κάτι που το άτομο σκεπτόταν.
Αν ζητήσουμε σε κάποιον να μας εξηγήσει πώς οι άνθρωποι είναι ίσοι, κι αν είναι ικανός να το εξηγήσει, θα ακούσουμε τσιτάτα, διαδόσεις και κυκλικά επιχειρήματα, αλλά καμία πραγματική εξήγηση: “Είμαστε όλοι άνθρωποι. Το αίμα όλων είναι κόκκινο. Υπάρχει περισσότερη γενετική διαφοροποίηση ανάμεσα στα άτομα από ότι ανάμεσα στις φυλές”.
Δεν είναι κάτι που ένα άτομο πράγματι σκέπτεται, ή κάνει οποιαδήποτε έρευνα επί αυτού, είναι κάτι που άκουσε, κάτι που νιώθει ότι είναι σωστό, ή θα έπρεπε να είναι σωστό, επειδή τον ικανοποιεί, γιατί είναι ικανοποιητικό να σε αποδέχεται η κοινωνία, και είναι ικανοποιητικό να σε βλέπουν ως καλό άνθρωπο.
Κι όταν του λέμε ότι κάνει λάθος, ότι οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι, και διαμαρτύρεται, δεν είναι επειδή έκανε κάποια έρευνα – στην πραγματικότητα δεν θέλει να κοιτάξει την έρευνα – εκτός αν τον βολεύει. Είναι επειδή νιώθει πως είναι ηθικά λάθος, ή επειδή φοβάται την κοινωνική τιμωρία, αποδοκιμασία, ντροπή.
Συνεπώς η Αριστερά έχει μυθοποιήσει τις αξίες της. Και μέσω αυτής της μυθοποίησης, η Αριστερά έκανε το σύστημα της απρόσβλητο στην λογική. Με το να το κάνουν αυτό, οι υπέρμαχοι της έγιναν οι κύριοι του σύμπαντος μας. Αυτοί έθεσαν τα όρια του, καθόρισαν τους νόμους του, έπλασαν την μορφή του και έφτιαξαν τις κοσμολογικές σταθερές του.
Ο αγγελιοφόρος είναι το μήνυμα
Άρα, όσοι στο στρατόπεδο μας έχουν βασίσει την στρατηγική τους για την αλλαγή στο να εκπαιδεύσουν τους συμπολίτες μας, στο να τους παρουσιάζουν γεγονότα και επιχειρήματα, κατά το μεγαλύτερο μέρος απλώς επιβεβαιώνουν τις απόψεις των ανθρώπων που ήδη συμφωνούν με μας.
Όποτε υπήρξε προσηλυτισμός, ήταν πιθανότατα λόγω κάποιου εξωτερικού παράγοντα. Τα γεγονότα και τα επιχειρήματα δεν έρχονται στο άτομο. Το άτομο πάει στα γεγονότα και τα επιχειρήματα.
Ο λόγος είναι ότι οι άνθρωποι σπάνια πείθονται από γεγονότα και επιχειρήματα. Μάλλον εντυπωσιάζονται από την πηγή τους. Με άλλα λόγια, το μήνυμα είναι ο πομπός του, και ο πομπός είναι το μήνυμα.
Γι’ αυτό λέγεται πως σε μια κοινωνία η μάζα των ατόμων ακολουθεί οποιονδήποτε είναι στην εξουσία. Ακόμα και όταν οι εξουσιαστές είναι εχθρικοί.
Καταπλήσσονται από τους αφέντες τους όχι επειδή είναι λογικοί, αλλά επειδή είναι δυνατοί και επιδέξιοι, επειδή ελέγχουν το σύμπαν τους, επειδή ελέγχουν την πρόσβαση στα κοινωνικά αξιώματα και τους πόρους, επειδή είναι επικίνδυνοι, ή διαφορετικά επειδή αντιπροσωπεύουν μια ιδέα που είναι ελκυστική, που με κάποιο τρόπο τους εμπνέει.
Και δεν είναι πιθανό να εναντιωθούν στους αφέντες τους διότι κατά βάθος θέλουν να γίνουν σαν αυτούς, θέλουν να είναι ανάμεσα τους, θέλουν να έχουν ότι έχουν αυτοί, ή θέλουν να αποτελούν μέρος αυτής της ιδέας, θέλουν να είναι με τους νικητές.
Η μοναδική στιγμή που αντιτίθενται στους αφέντες τους, ή απορρίπτουν την ιδέα, είναι όταν παύουν να είναι δεσποτικοί, όταν δεν τους περιβάλει πλέον ένας μύθος, όταν αρχίζουν να φαίνονται αδύναμοι και οικτροί και ανθρώπινοι, όταν φαίνονται αντικαταστάσιμοι – όταν προσφέρεται κάτι πιο ελκυστικό.
Αλλά η ερώτηση παραμένει: Πως αυτό το εχθρικό κίνημα της προλεταριακής αντί-Παράδοσης κυριάρχησε στον πολιτισμό μας;
Πώς αυτό το εχθρικό κίνημα απέκτησε οπαδούς εξ αρχής, όχι μόνο από την πλέμπα που είχε να κερδίσει τα περισσότερα από το μίσος της προς την αριστοκρατία, αλλά και ανάμεσα στους πιο ικανούς και ευφυείς, αυτούς που είχαν τα περισσότερα να χάσουν;
Αγάπη για αφηρημένες αρχές
Λέμε ότι η κοινωνία μας έχει κυριευθεί από οργανωμένες μειονότητες. Αλλά το γεγονός είναι αυτό: Οι ιδέες τους του ριζοσπαστικού εξισωτισμού, του μοντερνισμού, της προόδου, της παγκοσμιοποίησης, όσο διεστραμμένες και αν φαίνονται σε κάποιους από μας σήμερα, ταιριάζουν με τη Δυτική κουλτούρα. Η Δυτική κουλτούρα είναι ατομιστική, συνεπώς ο Δυτικός άνθρωπος δεν είναι ιδιαίτερα εθνοκεντρικός. Είναι λιγότερο φυλετικός από ότι άλλοι λαοί του κόσμου.
Ομοίως, η Δυτική κουλτούρα είναι μοναδική για την ηθική καθολικότητα της, και ο Δυτικός άνθρωπος τείνει να γοητεύεται από αφηρημένες καθολικές αρχές – ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα, δημοκρατία, κτλ. Η αγάπη για αφηρημένες αρχές συνδέεται με μια υψηλά ανεπτυγμένη αίσθηση ηθικής, που συνοδεύεται από ένα υψηλά ανεπτυγμένο σύμπλεγμα ενοχής.
Όπως όλοι οι άνθρωποι, ο Δυτικός άνθρωπος έχει φυλετικά ένστικτα, αλλά τείνει να τα παραμερίζει για χάρη των αρχών, ή της ατομικής χρησιμότητας – όποια και αν είναι αυτή σε μια δεδομένη στιγμή.
Για τον Δυτικό άνθρωπο ένα πολύ μεγαλύτερο επίπεδο υπαρξιακής απειλής απαιτείται για να αναδυθούν να φυλετικά ένστικτα.
Οπότε αυτοί που αποκαλούμε Λευκούς εθνομαζοχιστές δεν βλέπουν τις πράξεις τους σαν να είναι ενάντια στα φυλετικά ή συλλογικά τους συμφέροντα, αλλά τις θεωρούν ηθικές και ανώτερες.
Η λογική δεν παρακινεί
Οι άνθρωποι, γενικά, δεν παρακινούνται από το λογικό συμφέρον τους. Οι άνθρωποι παρακινούνται από την ανάγκη να ανήκουν κάπου, και την ανάγκη για κοινωνική αναγνώριση και αυτοπεποίθηση. Θέλουμε να ταιριάζουμε σε μια κοινότητα με τα μέλη της οποίας ταυτιζόμαστε και οπού νιώθουμε καλά για τους εαυτούς μας.
Επίσης παρακινούμαστε από εσωτερικές συναισθηματικές τάσεις. Και σε εμάς τους ανθρώπους επίσης αρέσει να ονειρευόμαστε και να φαντασιωνόμαστε, και παρακινούμαστε από τα ίδια μας τα όνειρα και τις φαντασίες. Αυτές μπορεί να παίρνουν την μορφή μιας θρησκείας, ή μυθολογίας, ή τέχνης, ή λογοτεχνίας, ή κοσμολογίας. Ονειρευόμαστε και φανταζόμαστε το πώς θα μπορούσε να είναι, ή πώς θα έπρεπε να είναι, πώς θα θέλαμε να είναι. Έτσι δίνουμε νόημα στις ζωές μας. Στη Δύση, αυτά τα όνειρα συχνά περιστρέφονται γύρω από αφηρημένες αρχές.
Τα γεγονότα δεν πείθουν
Την ίδια στιγμή υπάρχει υπερβολική πληροφόρηση. Πολλές πλευρές σε ένα ζήτημα, πολλές εκδοχές της ίδιας ιστορίας. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν τον χρόνο ή την ενέργεια για να το ψάξουν, να προσπαθήσουν να βρουν την αλήθεια, να διακρίνουν το γεγονός από την φαντασία, τη γνώση από την προπαγάνδα.
Το αποτέλεσμα είναι πως οι περισσότεροι επιλέγουν τα δεδομένα που κολακεύουν την ματαιοφροσύνη τους, που τους κάνουν να αισθάνονται καλά για τους εαυτούς τους, που τους κάνουν να νιώθουν μέρος της επιλεγμένης τους κοινότητας. Και απορρίπτουν τα δεδομένα που φαίνονται άβολα ή ντροπιαστικά, ή που προέρχονται από μια πηγή με την οποία δεν μπορούν να ταυτιστούν προσωπικά.
Άρα, αν πρόκειται να εμπλακούμε στο πιο δύσκολο εγχείρημα που μπορεί να επιχειρηθεί σε μια κοινωνία, που είναι ουσιαστικά να αλλάξουμε την κυρίαρχη ιδεολογία, να ανατρέψουμε την άρχουσα τάξη, πρέπει να αρχίσουμε αποδεχόμενοι τους συμπολίτες μας όπως είναι, όχι όπως θα θέλαμε να είναι.
Σ’ αυτή την περίπτωση, θα πρέπει να αποδεχθούμε πως το άτομο δεν είναι γενικά ανοιχτό στην πειθώ. Οι περισσότεροι θέλουν να επιβεβαιώνονται στα πιστεύω τους. Δεν θέλουν να αναστατώνουμε τον κόσμο τους. Και δεν έχει νόημα να λέμε: “Πρέπει να ξυπνήσουν από τον λήθαργο”. Οι άνθρωποι μάλλον θα συνεχίσουν να ονειρεύονται παρά θα ξυπνήσουν – στην τελική τα όνειρα τους είναι ωραία και ευχάριστα, ενώ η πραγματικότητα είναι άσχημη και δυσάρεστη.
Αν πρόκειται να προκαλέσουμε μια αλλαγή αφοσίωσης, από ένα πρότυπο σε άλλο, πρέπει να σκεφτούμε σε όρους έλκυσης και έμπνευσης.
Όπως είπα πριν, οι άνθρωποι είναι πολύ περισσότερο ανοιχτοί στο να εμπνευστούν και να προσελκυστούν, παρά να πεισθούν μέσω γεγονότων και λογικής.
Αυτός είναι ο λόγος που όταν μια εταιρία σου προσπαθεί να σου πουλήσει σοκολάτα, δεν σου λέει πως θα ικανοποιήσει τις ημερήσιες θρεπτικές σου ανάγκες, σου λέει πως θα σε κάνει να νιώθεις ωραία. Χωρίς το πώς και το γιατί. Λίγοι ενδιαφέρονται για την χημεία. Λίγοι θέλουν η εμπειρία να απομυθοποιηθεί με επιστημονικά δεδομένα.
Αυτό δεν σημαίνει πως η λογική, η πραγματικότητα, ή τα γεγονότα δεν είναι σημαντικά, γιατί είναι. Αλλά δεν είναι μέθοδος για να αλλάξεις τα μυαλά κάποιου. Είναι μέθοδος για να επιβεβαιώσεις κάποιον που το μυαλό του είναι ήδη κατασταλαγμένο, και πιθανώς κατασταλαγμένο προτού καν γεννηθεί.
Θετική ώθηση
Οπότε, πώς παρακινούμε τους συμπολίτες μας να κηρύξουν μια αντισυμβατική αφοσίωση, με όλα τα ρίσκα που αυτό εμπεριέχει;
Νωρίτερα είπα πως οι άνθρωποι εντυπωσιάζονται από τους επιδέξιους. Έρχονται σε μια ιδέα επειδή ο πομπός της είναι με κάποιο τρόπο ελκυστικός. Θέλουν να είναι σαν αυτόν, ή με ανθρώπους σαν αυτόν. Επίσης είπα πως θέλουν να ανήκουν και να αισθάνονται καλά για τους εαυτούς τους. Αν δεν είμαστε περισσότερο επιτυχείς είναι επειδή δεν προσφέρουμε τίποτα από τα παραπάνω.
Αντίθετα, πολλοί στην πλευρά μας προσφέρουν μια ατελείωτη λιτανεία παραπόνων για το πώς ο κόσμος έχει πάει στραβά, για το πώς είμαστε σε παρακμή, για το πώς έχουμε όλο και λιγότερη δύναμη στην κοινωνία μας. Όποιος κοιτάει στο στρατόπεδό μας συχνά βλέπει αρνητικότητα, πεσιμισμό, φόβο, παράνοια, απελπισία, και κλάμα. Όλα σχηματίζουν ένα μεγάλο οδυρμό αυτολύπησης.
Η απελπισία είναι τόση που το μάντρα που ακούμε συχνά στα άκρα της Δεξιάς είναι: “Όσο χειρότερα τόσο καλύτερα”. Όχι επειδή οι άνθρωποι που το λένε αυτό έχουν πραγματικές λύσεις, αλλά επειδή ελπίζουν πως η κατάρρευση θα τα φτιάξει όλα. Αυτή δεν είναι η στάση των επιδέξιων, των δυνατών, των ανθρώπων που διαμορφώνουν τα γεγονότα.
Αυτή είναι η στάση των ανθρώπων που διαμορφώνονται από τα γεγονότα. Η στάση του αποτυχημένου.
Η ηττοπάθεια είναι πρελούδιο της ήττας. Για να επιτύχουμε, πρέπει να προβάλουμε μια εικόνα επιτυχίας. Αυτό σημαίνει να ξεφορτωθούμε την αρνητικότητα. Μιλώντας όχι σε όρους του τι έχουμε χάσει, αλλά σε όρους του τι θα κερδίσουμε, σε όρους του τι είδους κοινωνία θέλουμε να οικοδομήσουμε, σε όρους του τι θα γίνει μετά, όχι τι έγινε πριν.
Ο νικητής μαθαίνει από το παρελθόν, αλλά κοιτάει πάντα προς το μέλλον. Πάντα αντικρίζει τον ήλιο. Και είμαστε ηλιακοί άνθρωποι. Φέραμε φως σε αυτόν τον κόσμο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποιοι είμαστε. Δεν πρέπει να γίνουμε σκλάβοι του σκότους.
Μια εικόνα νικητή είναι απαραίτητο συστατικό μιας νικητήριας στρατηγικής.
Εναλλακτική κοινωνία
Νικητήρια στρατηγική σημαίνει να συμπεριφερόμαστε σα να είμαστε ήδη εκεί. Που σημαίνει να λειτουργούμε για μια εναλλακτική κοινωνία, προσφέροντας πρόσβαση σε ένα παράλληλο σύμπαν, φυσικό και μεταφυσικό. Πρόσβαση σε μια διαφορετική κοσμολογία, ένα διαφορετικό σύστημα συμβόλων, ένα διαφορετικό τρόπο κατανόησης της ζωής.
Ο νέος εθνικισμός (πρέπει να) φαίνεται σαν ένα κατεστημένο σε αναμονή.
Όχι σαν φοβισμένοι κυνικοί που περιμένουν την κατάρρευση, αλλά σαν άνθρωποι που χτίζουν κάτι νέο και σημαντικό, που κάνει την κατάρρευση επιθυμητή επειδή ανοίγει τον δρόμο για αυτό που έρχεται μετά, γιατί ανοίγει τον δρόμο για μια χρυσή εποχή.
Αντίθετα από το να φαινόμαστε σαν συντηρητικοί που μάχονται το ρεύμα της προόδου, πρέπει να είμαστε το ρεύμα – το ρεύμα που σαρώνει την παλιά και γερασμένη Αριστερά, που τους απομακρύνει από την εξουσία και τους στέλνει στην χωματερή της ιστορίας, από όπου δεν θα ξαναγυρίσουν.
Ριζοσπάστες και παραδοσιακοί
Δεν αντιφάσκουμε όταν κάποιοι από μας λέμε ότι είμαστε ριζοσπάστες και παραδοσιακοί.
Είμαστε ριζοσπάστες γιατί επιδιώκουμε την θεμελιώδη αλλαγή – δεν ζητάμε μεταρρυθμίσεις, ζητάμε κάτι εντελώς νέο.
Την ίδια στιγμή είμαστε παραδοσιακοί, διότι το εγχείρημα μας είναι ριζωμένο στην παράδοση, ακόμα και αν είναι φουτουριστικό.
Για αυτό δεν είμαστε συντηρητικοί: Ο συντηρητισμός είναι η άρνηση του νέου, η Παράδοση είναι η συνεχής επιβεβαίωση του παλιού, του αρχαϊκού. Και συνεπώς είναι ατέρμονα αναζωογονητική, συνεχώς ανανεώσιμη.
Είναι εφικτό
Τώρα, όταν κάποιοι από μας μιλάμε για μεταμόρφωση της κουλτούρας, για επαναδιαμόρφωσή της έτσι ώστε να γίνουν εφικτές οι πολιτικές μας, πολλοί τρομοκρατούνται από την κλίμακα της προσπάθειας. Φαίνεται σαν ένα έργο για θεούς, περισσότερο φαντασία παρά πραγματικότητα. Αλλά δεν είναι έτσι.
Δεν χρειάζεται να είμαστε πολύ μεγάλοι για να θυμόμαστε πως η κουλτούρα μας αναδιαμορφώθηκε από την ριζοσπαστική Αριστερά. Έχει ξαναγίνει. Και πρόσφατα.
Πώς κάποιος μεταμορφώνει μια κουλτούρα;
Η διαδικασία αρχίζει πολύ απλά. Αρχίζει με πένα και χαρτί, με πινέλο και καμβά, με έναν άνθρωπο και το μουσικό του όργανο. Είναι στα χέρια μιας δημιουργικής μειονότητας, που δημιουργεί επειδή είναι στην φύση της, επειδή έχει μια παρόρμηση, και επειδή είναι ανυπόμονη με τον κόσμο γύρω της και ονειρεύεται κάτι άλλο, φαντάζεται κάτι νέο. Ο καλλιτέχνης, ο ζωγράφος, ο φιλόσοφος κάνουν ό,τι η φύση τους σπρώχνει να κάνουν.
Εν καιρώ θα έχει παραχθεί έργο. Εν καιρώ θα αρχίσουν να συναντούν άλλους σαν αυτούς. Και θα αρχίσουν να συναντούνται, και να σχηματίζουν συλλόγους. Και εν καιρώ να συναθροιστούν με άλλους της ίδιας πάστας. Εν καιρώ θα εξελιχθούν σε ρεύμα. Εν καιρώ θα εξελιχθούν σε κίνημα. Και εν καιρώ θα αναδυθούν ως μια αντί-κουλτούρα. Ως ανταγωνιστές στο υπάρχον κατεστημένο.
Τότε είναι που ο αγώνας γίνεται πολιτικός, και εισέρχεται στον στίβο της πολιτικής. Και γίνεται αγώνας μεταξύ δύο αντίθετων δυνάμεων, δύο συγκρουόμενων κοσμολογιών, δύο αντιλήψεων του σύμπαντος. Η μία αντιπροσωπεύοντας το παρελθόν, και η άλλη το μέλλον. Μόνο μια από αυτές θα κυριαρχήσει το σύμπαν.
Η πολιτική είναι το τελευταίο στάδιο
Θα παρατηρήσατε, πως η πολιτική είναι το τελευταίο στάδιο. Γι’ αυτό πολιτικά κόμματα όπως το BNP στην Βρετανία, το Εθνικό Μέτωπο στην Γαλλία, το NPD στην Γερμανία, παραμένουν περιθωριακά, παρά τις προφανείς αποτυχίες της Αριστεράς. Η πολιτική είναι το τελευταίο στάδιο. Η πολιτική αντανακλά την κουλτούρα. Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού.
Οπότε, οι πολιτικές μας δεν θα είναι εφικτές μέχρι να ελέγξουμε την κουλτούρα. Και επειδή δεν ελέγχουμε την κουλτούρα είμαστε στην περίοδο πριν την πολιτική.
Η Αριστερά πλησιάζει την περίοδο μετά από την πολιτική, επειδή οι ιδέες της ήταν κυρίαρχες για πολύ καιρό, και ως τώρα έχουν αποτύχει σε κάθε επίπεδο. Είναι στον αυτόματο πιλότο.
Και τώρα είναι αυξανόμενα ανήσυχοι και απελπισμένοι, επειδή νιώθουν την αδυναμία τους, νιώθουν την πλήξη και την δυσφορία που κοχλάζει από κάτω τους, την προοπτική για μια επανάσταση. Έχουν αποτύχει αισθητικά, εγκληματολογικά, πολιτιστικά, δημογραφικά, οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά. Έχουν αποτύχει σε κάθε μέτωπο. Και τώρα είναι ευάλωτοι σε κάθε μέτωπο.
Πόλεμος σε όλα τα μέτωπα
Γι’ αυτό το εγχείρημα μας είναι ένας πόλεμος σε όλα τα μέτωπα, και γι’ αυτό χρειάζεται πολλαπλές προσεγγίσεις στην επίθεση.
Υπάρχει χώρος για άτομα κάθε κλίσης, άντρες και γυναίκες, νέους και γέρους, με διαφορετικά ταλέντα και ικανότητες. Που σημαίνει ότι οποιοσδήποτε μπορεί να διεξάγει τον πόλεμο με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Κάποιοι θα το κάνουν ως συγγραφείς, άλλοι ως καλλιτέχνες, άλλοι ως επιχειρηματίες, άλλοι ως διαδηλωτές, άλλοι ως χορηγοί.
Αλλά για να προσελκύσουμε αληθινό ταλέντο πρέπει να παρέχουμε τις ευκαιρίες για ταλέντο. Που σημαίνει επαγγελματικές ευκαιρίες. Επειδή στην οικονομική μας εποχή, το να είναι οικονομικά ανεξάρτητος από το σύστημα, και να έχεις εναλλακτικές πηγές κοινωνικής αναγνώρισης, σημαίνει να είσαι πνευματικά και νοητικά ανεξάρτητος.
Και για να είμαστε ελκυστικοί πρέπει να είμαστε εικονοπλάστες – γιατί μια εικόνα ισούται χίλιες λέξεις. Αν θέλουμε οι συμπολίτες μας να βλέπουν, πρέπει να τους βοηθήσουμε να σχηματίζουν εικόνα. Πρέπει να τους δείξουμε τι εννοούμε, και πρέπει να το κάνουμε σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο. Οι περισσότεροι άνθρωποι βγάζουν συμπέρασμα για κάτι ή κάποιον σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο.
Δεν θα κάτσουν να διαβάσουν ένα 400σέλιδο βιβλίο. Δεν θα διαβάσουν καν ένα άρθρο. Όχι αν δεν το έχουν ήδη αποφασίσει. Αυτό που τραβάει την προσοχή τους είναι αυτό που απηχεί μέσα τους στο επίπεδο του ενστίκτου, ή του συναισθήματος, ή του ζωώδους επιπέδου, ή του πνευματικού επιπέδου. Με τον ίδιο τρόπο που απηχεί η μουσική. Με τον τρόπο που απηχεί ένα τοπίο. Με τον τρόπο που απηχεί μια ταινία.
Ο άνθρωπος είναι ζώο των συμβόλων, λειτουργεί με σύμβολα, δομημένους ήχους και εικόνες. Γι’ αυτό η εξουσία ενός ατόμου είναι άμεσα ορατή. Από το πως μοιάζει. Από το πώς ακούγεται. Από το πώς κινείται. Συχνά ο ίδιος γίνεται σύμβολο εξουσίας.
Άρα για να γίνουμε και πάλι κύριοι του σύμπαντος, για να αναδειχθούμε ως οι νέοι κυρίαρχοι ενώ οι παλιοί πέφτουν, ο νέος εθνικισμός πρέπει να φαίνεται σαν να αξίζει τα σκήπτρα της εξουσίας. Πρέπει να συμβολίζει ένα νέο ξεκίνημα. Και πρέπει να το συμβολίζει τώρα και πάντα, και όχι να περιμένει την κατάρρευση για να καθαρίσει το τοπίο.
Δεν ξέρουμε πότε θα έρθει αυτή η κατάρρευση, ή πως θα είναι, ή ακόμα και αν θα την αισθανθούμε. Αλλά αν και όποτε γίνει, θα καθαρίσει το τοπίο για όλους, για κάθε ανταγωνιστική ομάδα, και υπάρχουν πολλοί άλλοι που περιμένουν για αρπάξουν ένα κομμάτι της πίτας όταν οι φιλελεύθεροι θα απομακρυνθούν.
Το Ισλάμ επιδιώκει να κυριαρχήσει στην Ευρώπη, και στη Δύση. Και οι Ισλαμιστές επίσης ελπίζουν για μια καταστροφή.
Δεν πρέπει να περιμένουμε μια κατάρρευση για να λύσει τα προβλήματα μας. Στην πραγματικότητα δεν πρέπει να εστιάζουμε καθόλου στην κατάρρευση. Πρέπει να εστιάσουμε στον κόσμο που θέλουμε να δούμε μετά την κατάρρευση, στον κόσμο που θέλουμε να δούμε αύριο. Και πρέπει να τον χτίζουμε σήμερα.
Επειδή αν και όταν η κατάρρευση έρθει, αν δεν είμαστε έτοιμοι, αν δεν είμαστε εκεί, σα να είμαστε έτοιμοι να καταλάβουμε τον κόσμο, κάποιοι άλλοι θα είναι, και αυτοί θα γίνουν κύριοι του σύμπαντος.
Το να εστιάζουμε στον αυριανό κόσμο μας δίνει ένα επιπλέον πλεονέκτημα, το ίδιο πλεονέκτημα που απολάμβανε για χρόνια η ουτοπική Αριστερά, το πλεονέκτημα του να έχεις μια αίσθηση αποστολής, έναν μεγάλο σκοπό.
Δεν πρόκειται για μια δουλειά γραφείου, όπου ένα άτομο ζει για το επόμενο σαββατοκύριακο, ή για τον επόμενο μισθό, παγιδευμένο στην Κάλι Γιούγκα. Πρόκειται για την κυριαρχία στις ζωές μας, κυριαρχία του πεπρωμένου μας, κυριαρχία επί του παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος μας.
Το να είμαστε παραδοσιακοί μας δίνει επίσης ένα πλεονέκτημα που η Αριστερά δεν έχει γιατί είναι ενάντια στην Παράδοση, το πλεονέκτημα του ανήκειν, του να είμαστε μέρος μιας κοινότητας ανθρώπων με τους οποίους νιώθουμε οικεία, του να έχουμε ένα σπίτι και μια οικογένεια στην οποία μπορεί κανείς πάντα να επιστρέψει, του να έχουμε παρελθόν και μέλλον, του να έχει νόημα η ζωή μας, γιατί είμαστε μέρος κάτι μεγαλύτερου από τον εαυτό μας, κάτι αιώνιου και υπερβατικού.
Στην Αριστερά ένας άνθρωπος είναι πάντα άστεγος, πάντα ένας ξένος, ένα ασήμαντο άτομο μέσα σε μια θάλασσα από PVC, νέον, πολυεστέρα και ενισχυμένο τσιμέντο.
Ένα τελικό πλεονέκτημα είναι πως ο λαός είναι οργισμένος.
Αυτοί που κάνουν κουμάντο, στην εκπαίδευση, στα ΜΜΕ, στην πολιτική, έχουν συγκεντρώσει ένα τόσο εκπληκτικό ιστορικό αποτυχίας, έχουν κάνει τόσες αυθαιρεσίες, έχουν πει ψέματα και έχουν κλέψει τόσο απροκάλυπτα, που οι φορολογούμενοι θα είναι δεκτικοί σε κάτι νέο αν δούνε κάτι βιώσιμο. Προς το παρόν συνεχίζουν να εκλέγουν τους ιδίους πολιτικούς γιατί δεν εντυπωσιάζονται από τις εναλλακτικές. Επιλέγουν το λιγότερο κακό. Οπότε έχουμε αρκετό υλικό για να δουλέψουμε.
Καταληκτικές παρατηρήσεις
Θα ήθελα να κλείσω υπογραμμίζοντας τις βασικές ιδέες που θα ήθελα να πάρετε μαζί μετά το τέλος αυτού του συνεδρίου.
Αν θέλετε να βοηθήσετε να προκαλέσουμε μια θεμελιώδη αλλαγή, και είστε ενεργά εμπλεκόμενοι στην διαδικασία, σας ζητάω να συμπεριλάβετε στην προσέγγιση σας μερικές βασικές αρχές.
1) Σκέψου παράλογα. Οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα για λογική, αλλά την χρησιμοποιούν με παράλογους τρόπους.
Συχνά έχουν παράλογα κίνητρα, τα οποία εκλογικεύουν κατόπιν. Αλλά είναι παράλογα. Άρα, για να πλησιάσουμε τους συμπολίτες μας, πρέπει να καταλάβουμε τα κίνητρα τους, όχι να ενοχλούμαστε όταν αυτά διαφέρουν από τα δικά μας.
Πρέπει να αναμένουμε τις ανάγκες τους ώστε να μπορούμε να τις ικανοποιήσουμε, να προβλέπουμε τους φόβους τους ώστε να τους διώξουμε, να προβλέπουμε τις επιθυμίες τους ώστε να τις εκπληρώσουμε. Ειδικά αν είναι παράλογες.
2) Εντυπωσίασε για να πληροφορήσεις, μην πληροφορείς για να εντυπωσιάσεις.
Συχνά ένα άτομο που παρακολουθεί μια ομιλία δεν προσέχει ούτε τα μισά από όσα λέγονται, αλλά θυμάται μόνο μια ή δύο φράσεις, μια ή δύο ιδέες. Και όχι για πολύ.
Αλλά, όταν ο ομιλητής είναι ικανός, ο ακροατής σχεδόν πάντα εντυπωσιάζεται από την παράδοση, του αρέσει η ενέργεια, του αρέσουν τα συναισθήματα που του ξυπνάει. Άρα ακούει.
Συχνά σχολιάζουμε τον ομιλητή περισσότερο από τα όσα είπε. Οπότε στοχεύετε στο να κερδίσετε τις εντυπώσεις, να είστε προσανατολισμένοι στο αποτέλεσμα.
Οι καμπάνιες μάρκετινγκ και πληροφόρησης δεν έχουν να κάνουν με πληροφορίες. Θέλουν να αποσπάσουν μια αντίδραση, να προξενήσουν και να διατηρήσουν μια ψυχική κατάσταση, να ανοίξουν το μυαλό σε μια ιδέα – σε ανθρώπους που είναι υπερφορτωμένοι με πληροφορίες, που θέλουν την ησυχία τους, που είναι κλεισμένοι στις ζωές τους.
Γι’ αυτό οι καμπάνιες μάρκετινγκ και πληροφόρησης στοχεύουν στο να είναι εμβληματικές. Γι’ αυτό συμπυκνώνουν τα πάντα σε ένα ηχητικό απόσπασμα, σε ένα σύνθημα, σε μια εικόνα, ή ένα τραγουδάκι που είναι μεταδοτικό. Τα γεγονότα είναι σημαντικά, αλλά σε αυτό το στάδιο είναι δευτερεύοντα, διότι ένα μυαλό παραμένει κλειστό για όσο το πνεύμα παραμένει ασυγκίνητο.
3) Σκέψου σε εικόνες. Βοήθησε τους ανθρώπους να οραματιστούν αυτό που προσφέρεις. Μια εικόνα ισούται χίλιες λέξεις, και είναι πιο εύκολο να την θυμάσαι. Και πολύ πιο δύσκολα να της αντιπαρατεθείς, γιατί οι εικόνες απηχούν στο συναισθηματικό και πνευματικό επίπεδο.
4) Να είσαι θετικός. Κανείς δεν θέλει να είναι κοντά σε ένα άτομο που παραπονιέται όλη την ώρα, που είναι πάντα αρνητικός, που είναι πάντα μελαγχολικός. Οι άνθρωποι ανταποκρίνονται στην αισιοδοξία, γιατί θέλουν να νιώθουν καλά. Και οι άνθρωποι μας στην Δύση ζητάνε απελπισμένα μια αναγέννηση. Άρα να είσαι θετικός, και εστίασε στο μέλλον.
Πρόκειται για το από πού ήρθαμε και πού πάμε, όχι για το πού είμαστε.
5) Να απολαμβάνεις τον αγώνα. Θα είσαι πιο δημιουργικός, θα έχεις περισσότερη ενέργεια και θα κάνεις περισσότερους να ενδιαφερθούν για σένα, αν ευχαριστιέσαι αυτό που κάνεις. Γιατί αν απολαμβάνεις αυτό που κάνεις και είσαι καλός σε αυτό, νιώθεις σίγουρος. Και σε όλους αρέσει αυτό.
Οπότε σκέψου παράλογα, εντυπωσίασε για να πληροφορήσεις, σκέψου σε εικόνες και απόλαυσε τον αγώνα.
Σας ευχαριστώ πολύ.
---------------------------------
Masters of the Universe
4,401 words
Editor’s Note:
This is Alex Kurtagic’s speech from the National Policy Institute conference in Washington, D.C., September 10, 2011.
Two years ago I asked the question, “What will it take?”
How bad will it need to get, before the inconvenience of changing things becomes preferable to more of the same?
I asked this because for many years we’d been hearing about a collapse that would cause a great uprising and magically solve all our problems.
The theory was that Whites in the West tolerated their displacement because they were too comfortable, because they felt prosperous, and risking their lifestyles by speaking out against multiculturalism, against racial quotas, against the slander coming from Hollywood and Madison Avenue, seemed not worth the trouble.
People found it easier to keep quiet and isolate themselves economically.
And in 2009 it seemed the collapse was about to happen. And yet, despite the biggest economic crisis in eighty years, life carried on just like before.
More immigration, more laws, more regulations, more surveillance, more bureaucracy, more political correctness, more money printing, and more and higher taxes to pay for it all.
Not only that, but elections were held afterwards, and the same politicians, with the same policies, were returned to power.
So the question remains, “What will it take?”
The Challenge
Those who have made it their mission to educate our fellow citizens.
Not only does the ideology of radical egalitarianism permeate all institutions of power, but this ideology is so entrenched as a quasi-religious orthodoxy as to be impermeable to reason.
No matter what facts or data or arguments are presented against this ideology, no matter what degree of perversion and corruption are revealed in association with the ideologues, no matter what obnoxious effects it has on the individual, it seems impossible to dislodge this ideology from the seats of power.
One can tell millions of citizens about the negative effects of diversity and multiculturalism, one can show them mountains of data, one can underline why and how this matters in a society, why and how it impacts on them personally, and many will openly or otherwise agree with what one says; but very few to speak in public against diversity and multiculturalism, and any statement is very quickly neutralized with accusations of racism.
Any debate about diversity and multiculturalism, let alone any debate about the reasons why it’s important to have the debate, quickly degenerates into Byzantine discussions about whether or not something or someone is racist.
In education, those who go against the prevailing orthodoxy are systematically purged or marginalized.
And during elections we are presented with two or three nearly identical options, all founded on the same ideological principles. All with the same record of failure, all staffed by mediocre politicians, all infested with known liars, sell-outs, and opportunists.
And yet, even with everyone fed up with them, even with genuine alternatives available, the same two or three parties get voted into power election after election.
For over 100 years, people like us have been saying the same things, making the same arguments, presenting ever growing mountains of data, ever more facts to support our position; and yet for over 100 years, our camp has been in retreat, dwindling in numbers, losing influence, and growing ever more marginal.
Europe saw various revival movements during the first half of the 20th century.
But they were defeated politically and militarily. Much of the knowledge they produced was ignored, banned, maligned, or destroyed.
So the question arises, given what is happening to us, and given that the end product of the progressive egalitarian project is the end of us, what can we do to turn the tide? What must we do to alter the course of our society?
Left Mysticism
There are many reasons why we have not been more successful.
One of them is that certain ideas lost legitimacy after the last world war, even though those ideas were much bigger than any political movement.
Another reason is that loss of legitimacy resulted in a loss of access to institutional resources; it became more difficult for those ideas to look important.
And yet another reason was that as the equality zealots gained the ascendancy, they were able to use all of the institutional resources of the state to reconfigure how we see the world, how we learn about the world, and even how we think about the world.
And they also redeveloped the status system in our society, so that their ideas were elevated and enthroned, and those of their enemies scorned and reviled; so that their chums were promoted and praised to the skies, and their enemies demoted and ostracized as enemies of civilized society.
And through their control of institutions and the status system, they were able to encode their values and ideals.
Their values and ideas became a system of symbols.
And because symbols have emotional resonance, because they operate at the pre-rational level, at the emotional and instinctive level, the values and ideals of the Left became something a person felt, rather than something a person thought or thought about.
If we ask someone to explain how humans are equal, and if they’re able to explain it at all, we get mantras, stock phrases, hearsay, and circular reasoning, but no real explanation.
“We are all human. We all bleed red. There’s more genetic variation between individuals than there are between races.”
It’s not something a person actually thinks, or does any research on, it’s something he overhears, something he feels is right, or ought to be right, because it feels good, and it feels good to be accepted in society, and it feels good to be seen as a good person.
And when we tell him that he’s wrong, that humans are not equal, and he protests, it’s not because he’s done any research—in fact he doesn’t want to look at the research—not unless it’s convenient; it’s because he feels it’s morally wrong, or because he fears social sanction, disapproval, shame.
Thus the Left has mystified its values.
And through this mystification, the Left has made its system impervious to reason.
In doing so, its proponents effectively became the masters of our universe.
They set its boundaries, determined its laws, defined its appearance, and fixed its cosmological constants.
The Messenger is the Message
Thus those on our camp who have based their strategy for change on educating our fellow citizens, on presenting them with the facts and the arguments, have for the most part been confirming the views of people who are already agree with us.
Where there has been a conversion, most likely it’s been because of some external factor.
The facts and the arguments don’t go to the individual. The individual comes to the facts and the arguments.
The reason is that humans are rarely persuaded by facts and arguments. Rather they are impressed by their source.
In other words, the message is the messenger; and the messenger is the message.
This is why it’s said that in a society the bulk of individuals follow whomever is in charge. Even when those in charge are hostile.
They are awed by their masters not because they are reasonable, but because they are powerful and masterful, because they control their universe, because they control access to status and resources, because they are dangerous, or else because they represent an idea that is seductive, that somehow inspires them.
And they are not likely to oppose their masters because deep down they want to be like them, they want to be among them, they want to have what they have, or they want to be part of that idea, they want to be with the winning team.
The only time they oppose their masters, or discard the idea is when they cease to seem masterful, when there’s no longer a mystique around them, when they start looking weak and pathetic and all too human, when they look like they can be replaced—when something more seductive is on offer.
But the question remains: how did this hostile movement of proletarian anti-Traditionalism achieve mastery over our civilization?
How did this hostile movement gain followers in the first place, not only among the rabble who stood to gain the most from their hatred of aristocracy, but also among the most able and the most intelligent, the ones who stood to lose the most?
Love for Abstract Principles
We speak of our society having been hijacked by organized minorities.
But the fact is this: their ideas of radical egalitarianism, of modernity, of progress, of globalism, as perverse as they may seem to some of us today, go with the grain of Western culture.
Western culture is individualistic, therefore Western man is not very ethnocentric.
He is less tribal, less racial, than other peoples of the world.
Likewise, Western culture is unique for its moral universalism, and Western man tends to become enamored of abstract universal principles—liberty, equality, brotherhood, democracy, and so on.
Love for abstract principles is linked to a highly developed moral sense, which comes with a highly developed guilt complex.
Like all humans, Western man is tribal and has racial instincts, but they tend to put them aside in favor of principles, or individual utility—whatever they are at a given point in time and space.
For Western man, a much higher level of existential threat is needed to bring racial instincts to the surface.
So what we call White ethnomasochists don’t see their actions as being against their racial or even their group interests; they see them as being moral, as being high minded.
Reason Doesn’t Motivate
Humans, generally, are not motivated by rational self-interest.
Humans are motivated by the need to belong, and the need for status and self-esteem.
We want to fit into a community with whose members we identify and where we feel good about ourselves.
We are also motivated by inborn emotional tendencies.
And we humans also like to dream and fantasize, and are motivated by our own dreams and fantasies.
They may take the form of a religion, the form of a mythology, or art, or literature, or cosmology.
We dream and fantasize about what could be, about what ought to be, about how we would like to be.
It’s how we create meaning in our lives.
In the West, these daydreams often revolve around abstract principles.
Facts Don’t Persuade
At the same time there is too much information.
Too many sides to an issue, too many versions of the same story.
Most people don’t have the time or the energy to research it, to try and discover the truth, to distinguish fact from fiction, knowledge from propaganda.
The result is that most choose the data that flatter their vanity, that make them feel good about themselves, that make them feel part of their chosen community.
And they reject data that seem inconvenient or embarrassing, or that come from a source with which they cannot personally identify.
Thus, if we are to be engaged in the most difficult project that can be attempted in a society, which is fundamentally to change the dominant ideology, to overthrow the ruling order, we have to begin by accepting our fellow citizens as they are, and not as we would like them to be.
In this case, we have to accept that the individual is not generally open to persuasion. Not unless he is already looking to be persuaded.
Most want to be confirmed in their beliefs. They don’t want us to disrupt their world.
And it’s no good saying “Oh, they need to wake up and smell the carcass.”
Humans will sooner keep on dreaming than wake up—after all, their dreams are nice and feel good, while reality is ugly and feels bad.
If we are to cause a change of allegiance, from one paradigm to another, we have to think in terms of seduction and inspiration.
As I noted before, humans are much more open to be inspired and seduced, than they are to be persuaded through facts and reason.
This is why when the Lindt company is trying to sell you chocolate, they don’t tell you how it will meet your nutritional requirements for the day; they tell you it’s going to make you feel good. Never mind how, or why.
Few care about the chemistry.
Few want the experience demystified with hard scientific facts.
This is not to say that reason, reality, or the facts, are not important, because they are.
But they are not a method of changing a person’s mind.
They are a method of confirming a person whose mind is already made up, and probably made up since before he was born.
Positive Motivation
So, how then, do we motivate our fellow citizens to proclaim an unconventional allegiance, with all the risks this entails?
Earlier I said that humans tend to be impressed by the masterful.
They come to an idea because the messenger is somehow seductive.
They want to be like him. Or with people like him.
I also said that they want to belong and to feel good about themselves.
If we are not being more successful selling our message, it’s because we are offering none of the above.
Instead, many on our side offer an endless litany of complaints about how the world has gone wrong, about how we are in decline, about how we have less and less power in our society.
Anyone looking into our camp often sees wall-to-wall negativity, pessimism, fear, paranoia, despair, and lamentation.
It all amounts to one big, long wail of self-pity.
The despair is such that the mantra we often hear on the fringes of the Right is “worse is better.”
Not because the people saying this have real solutions, but because they’re hoping the collapse will fix everything.
That is not the attitude of the masterful, of the powerful, of people who shape events.
That is the attitude of people shaped by events. The attitude of a loser.
Defeatism is a prelude to defeat.
To succeed, we have to project an image of success.
That means getting rid of the negativity.
Speaking not in terms of what we’ve lost; but in terms of what we’re going to gain; in terms of what kind of society we want to build, in terms of what happens next, not what happened before.
A winner learns from the past, but he’s always looking to the future.
He’s always facing the sun. And we are solar people. We have brought light into this world. We must not forget who we are.
We must not become slaves of the darkness.
A winner’s image is an indispensable part of a winning formula.
Alternative Society
And a winning formula means acting as if.
Acting as if we are already there.
Which implies operating like an alternative society, offering access to a parallel universe, physical and metaphysical.
Access to a different cosmology, a different system of symbols, a different way of understanding life.
The new nationalism looks like an establishment in waiting.
Not like fearful cynics who are waiting for a collapse, but like people who are building something new and important, that makes the collapse desirable because it opens the way for what comes afterwards, because it opens the way for a golden age.
Rather than looking like conservatives fighting the tide of progress, we have to be the tide—the tide that sweeps away the old and decrepit left, that sweeps them out of power, sweeps them into the landfill of history, never to rise again.
Radical and Traditional
It’s not a contradiction when some of us say that we are radical and traditional.
We are radical because we seek fundamental change—we’re not looking for reforms; we’re looking for something entirely new.
At the same time we are traditional, because our project is rooted in Tradition, even if it is futuristic.
This is why we are not conservatives: conservatism is the negation of the new; Tradition is the ongoing affirmation of the old, of the archaic. And therefore it’s endlessly regenerating. Constantly renewing.
Can Be Done
Now, when some of us speak of transforming the culture, of reconfiguring it in order to make our politics possible, many are intimidated by the scale of the task.
It seems to them a godlike undertaking, more fantasy than reality.
But this is not so.
We don’t have to be too old to remember how our culture was reconfigured by the radical Left.
It has been done before. Within living memory.
How does one transform a culture?
The process begins very simply.
It begins with pen and paper, with brush and canvas, with a man and his musical instrument.
It’s in the hands of a creative minority, who create because it’s in their nature, because it’s a compulsion, and because they are impatient with the world around them and dream of something else, they fantasize about something new.
The artist, the painter, the philosopher do what their nature compels them to do.
Over time there is a body of work.
Over time they meet others like themselves.
And they start having gatherings, and forming clubs and associations.
And in time these aggregate with others of a similar mould.
In time they develop into a current. In time they develop into a movement. And in time they emerge as a counter-culture. As a rival and competitor to the existing establishment.
This is when the struggle becomes political, and enters the political arena.
And it becomes a struggle between two opposing forces, two colliding cosmologies, two conceptions of the universe. One representing the past, another representing the future.
Only one of them becomes master of the universe.
Politics is the Last Stage
You will notice that politics is the last stage.
This is why political parties like the BNP in Britain, the Front National in France, the NPD in Germany, remain marginal, despite the obvious failures of the Left.
Politics is the last stage. Politics reflects the culture. Politics is the art of the possible.
So our politics will not be possible until we control the culture. And because we don’t control the culture we are in the period before politics.
The Left is approaching the period after politics, because their ideas have been dominant for a long time, and by now they have failed on every level. They are running on autopilot.
And now they are increasingly worried and desperate, because they can sense their own weakness, they can sense the boredom and the discontent seething underneath, the potential for a revolution.
They have failed aesthetically, criminologically, culturally, demographically, economically, politically, socially. They have failed on every front.
And by now they are vulnerable on all fronts.
War on All Fronts
This is why our project is a war on all fronts, and why it needs multiple angles of attack.
There is room for individuals of every inclination, man and woman, young and old, with different talents and abilities. Which means that anybody can wage the war in some way or another.
Some will do it as writers, others as artists, others as business people, others as protesters, others as patrons.
But to attract real talent we have to provide opportunities for talent. Which means business and professional opportunities.
Because in our economic era, being economically independent from the system, and having alternative sources of status recognition, means being intellectually and spiritually independent.
And to be attractive we have to be image conscious—because a picture speaks a thousand words.
If we want our fellow citizens to see, we have to help them visualize.
We have to show them what we mean, and we have to do it in less than a second.
Most people make up their minds about something or someone in less than a second.
They won’t read a 400-page book. They won’t even read an article. Not unless they’ve already decided to do so.
What captures their attention is what resonates with them at the level of instinct, of emotion, at the animal level, at the spiritual level.
The way music resonates. The way a landscape resonates. The way a film resonates.
Man is the symbolizing animal, he operates in symbols, structured sounds and images.
That’s why a person’s authority is instantly obvious. It’s in the way he looks. The way he sounds. The way he carries himself.
Often he becomes a symbol of authority.
So to become masters of our universe once again, to rise as new masters as the old ones fall, a new nationalism needs to look like it deserves the scepter of power.
It needs to symbolize a new beginning. And it needs to symbolize it now and always, and not wait for the collapse to clean the slate.
We don’t know when that collapse will come, or what it will look like, or even if we’ll notice it.
But if and when it does, it will clean the slate for everyone, for every competing group, and there are many others who are looking to have a bite at the cherry after the liberals are gone.
Islam is looking to dominate in Europe, and in the West. And Islamists are also hoping for a collapse.
We cannot expect a collapse to solve our problems. In fact, we shouldn’t be focusing on the collapse at all.
We should be focusing on the world we want to see after the collapse, the world we want to see tomorrow. And we have to be building it today.
Because if and when that collapse comes, if we are not ready, if we are not there, looking like the world is ours for the taking, someone else will be, and they will become the masters of our universe.
Focusing on the world of tomorrow gives us an added advantage, which is the same advantage that the utopian Left enjoyed in years past: the advantage of having a sense of mission, a greater purpose.
It’s not a 9–5 job, where a person lives for the next weekend, for the next paycheck, dragged along by involution in the Kali-Yuga. It’s about mastery over our lives, mastery over our destiny, mastery over our past, present, and future.
Being traditional also gives us an advantage that the Left doesn’t have because they are anti-Tradition: the advantage of belonging, of being part of a community of people with whom we feel at home; of having a home and a family to which one can always return; of having a past and a future; of life with meaning, because we are part of something greater than ourselves, that is timeless and transcendental.
With the Left a person is always homeless, always a stranger, always a meaningless atom in a sea of Formica, PVC, neon, polyester, and reinforced concrete.
One final advantage is that the citizenry is fed up.
The individuals now in charge, in education, in the media, in politics, have amassed such a stupendous record of failure, have committed so many abuses, have lied and stolen so blatantly, that tax payers will be receptive to something new if they see something viable.
At the moment they keep voting the same politicians back into power because they are not impressed by the alternatives. They are choosing the least worse option.
So it’s not as if we are not given plenty of material to work with.
Concluding Remarks
I would like to wrap this up by underlining the key ideas I would like you to take back at the end of this conference.
If you want to help bring about fundamental change, and are actively involved in the process, I ask that you incorporate in your approach a few basic principles:
One—think irrationally. Humans have the capacity for reason, but they use reason in irrational ways.
They often have irrational motivations, which they rationalize after the fact. But they are irrational.
So to reach our fellow citizens we have to understand their motivations, and not be irritated by them when they differ from ours.
We have anticipate their needs so that we can meet them, anticipate their fears so that we can dispel them, anticipate their desires so that we can fulfill them. Especially if they are irrational.
Two—impress to inform, don’t inform to impress.
Often a person who sits through a speech doesn’t pay attention to half of what is said, he remembers only one or two phrases, one or two concepts. And not for very long.
But when there is an able speaker the listener is nearly always impressed by the delivery, he likes the energy, he likes the emotions roused in him. Therefore he listens.
We often comment on the speaker, less on what he said.
So aim to be impression oriented, to be effect oriented.
Marketing and information campaigns are not about information.
They are about eliciting a reaction, inducing and maintaining a state of mind, opening the mind to an idea—among people who are overloaded with information, who don’t want to be disturbed, who are wrapped up in their own lives.
That’s why marketing and information campaigns aim to be iconic.
That’s why they reduce everything to a soundbite, a slogan, an image, or a jingle that is infectious.
Facts are important, but at this stage they are subsidiary, because a mind remains closed so long as the spirit remains unmoved.
Three—think in pictures. Help people visualize what you are offering. A picture speaks a thousand words, and it’s a lot easier to remember. And much more difficult to argue against because images resonate at an emotional and spiritual level.
Four—be positive. No one wants to be around a person who complains all of the time, who is always negative, who is always doom and gloom. Humans respond to optimism, because they want to feel good.
And our people in the West are crying out for a renaissance. So be positive, and focus on the future.
It’s about where we came from and where we are going, not about where we are.
Five—enjoy the struggle. You will be more creative, and you’ll have more energy, and you’ll get more people interested in you, if you enjoy what you’re doing.
Because if you enjoy what you’re doing and you’re good at it, you feel confident. And everyone likes that.
So think irrationally, impress to inform, think in pictures, be positive, and enjoy the struggle.
Thank you very much.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου