Ο Snowden, ο Orwell και η ακατονόμαστη προέλευση του κράτους παρακολούθησης

Ο Snowden, ο Orwell και η ακατονόμαστη προέλευση του κράτους παρακολούθησης

Άρθρο του Tobias Langdon (Occidental Observer) /ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Ο Alan Rusbridger είναι ο συντάκτης της βρετανικής εφημερίδας ‘The Guardian’, της μεγαλύτερης φιλελεύθερης εφημερίδας της Βρετανίας. Όπως και πολλοί φιλελεύθεροι, έτσι και αυτός είναι ένα καλό παράδειγμα της τεράστιας διαφοράς μεταξύ της νοημοσύνης και της σοφίας. Μιλάει λοιπόν για τον Edward Snowden και την Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας, τη γνωστή NSA (National Security Agency). [ΟΣνόουντεν είναι ο Αμερικανός διαχειριστής συστημάτων που εργαζόταν για την NSA και την CIA και διέρρευσε στον τύπο απόρρητες πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα μαζικής παρακολούθησης που εφαρμόζουν οι αμερικανικές και Βρετανικές κυβερνήσεις] :

Ο Rusbridger (φώτο) είπε ότι όλες αυτές οι ιστορίες για την NSA "σαφώς" δεν είναι μια ιστορία για τον ολοκληρωτισμό, αλλά ότι είχε δημιουργηθεί μια υποδομή που θα μπορούσε να είναι επικίνδυνη αν έπεφτε σε «λάθος χέρια».

«Ο Ομπάμα είναι ένας συμπαθητικός τύπος. Ο David Cameron είναι ένας ωραίος Σοσιαλδημοκράτης. Περίπου τρεις ώρες από το Λονδίνο, στην Ελλάδα υπάρχουν μερικά πολύ ‘άσχημα’ πολιτικά κόμματα. Αυτό που υπάρχει, είναι η υποδομή για ολοκληρωτική παρακολούθηση, δήλωσε ο Rusbridger, μιλώντας στο συνέδριο Advertising Week. (Άρθρο:Η επιτήρηση της NSA ξεπερνάει τη φαντασία του Όργουελ, The Guardian, 23 Σεπτεμβρίου 2013).

Γιατί είναι ο Ομπάμα "καλό παιδί"; Ε, δεν θέλει φαντασία. Έχει σκούρο δέρμα και μιλά πολύ για τη «δικαιοσύνη» και την «ισότητα». Έτσι, δεν έχει σημασία ότι είναι στην πραγματικότητα ένας φθοροποιός ναρκισσιστής που μισεί την Λευκή Αμερική και εργάζεται σκληρά για να την καταστρέψει, σε συνεργασία με τους Ρεπουμπλικάνους και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Μετά τον Ομπάμα, ο Rusbridger αναφέρει τον Ντέιβιντ Κάμερον, τον ηγέτη του Συντηρητικού Κόμματος (και πρωθυπουργό της Μ. Βρετανίας). Και ναι, σωστά αναγνωρίζει ότι ο Κάμερον είναι ένας «σοσιαλδημοκράτης» και όχι ένας συντηρητικός.

Το "άσχημο πολιτικό κόμμα" (“nasty political party”) στην Ελλάδα είναι η Χρυσή Αυγή, η οποία θέλει την Ελλάδα να την διοικούν γηγενείς Έλληνες και όχι ξένοι τραπεζίτες και τριτοκοσμικοί μετανάστες. Η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιεί μια σημαία με έμβλημα που μοιάζει με σβάστικα και έχει θαυμαστές του Αδόλφου Χίτλερ. Ο Rusbridger πιστεύει ότι αυτό τους κάνει να ανυπομονούν να επιβάλλουν μια «ολοκληρωτική παρακολούθηση» του ελληνικού λαού. Έχει λάθος. Αν είχε γνώση της ιστορίας, αντί του φιλελευθερισμού, θα έπρεπε να ξέρει ότι η ναζιστική Γερμανία ήταν ένα πολύ λιγότερο αστυνομικό κράτος από την κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία. Και δεν χρειάζεται να πιστέψετε στα δικά μου λόγια για αυτό :

«Η Στάζι (η μυστική αστυνομία της κομμουνιστικής Αν. Γερμανίας) ήταν πολύ, πολύ χειρότερη από την Γκεστάπο, αν σκεφτεί κανείς μόνο την καταπίεση του ίδιου του λαού τους», σύμφωνα με τον Simon Wiesenthal (1908 – 2005), τον Εβραίο από την Βιέννη της Αυστρίας, ο οποίος κυνηγούσε ναζί εγκληματίες για μισό αιώνα. "Η Γκεστάπο είχε 40.000υπαλλήλους να παρακολουθούν μια χώρα 80 εκατομμυρίων, ενώ η Στάζι απασχολούσε 102.000 για τον έλεγχο μόνο 17εκατομμυρίων. "Θα μπορούσε κανείς να προσθέσει ότι η ναζιστική τρομοκρατία κράτησε μόνο δώδεκα χρόνια, ενώ η Στάζι είχε τέσσερις δεκαετίες για να τελειοποιήσει τα μηχανήματα της καταπίεσης, της κατασκοπείας και της διεθνούς τρομοκρατίας και της ανατροπής. («Stasi : Η ανείπωτη ιστορία της μυστικής αστυνομίας της Ανατολικής Γερμανίας» / “Stasi: The Untold Story of the East German SecretPolice”, John O. Koehler, Westview Press, 1999).

Όταν οι κυβερνήσεις διοικούν προς όφελος της πλειοψηφίας, δεν φοβούνται την πλειοψηφία και δεν χρειάζεται να την έχουν υπό στενή παρακολούθηση. Ο Ναζισμός και ο Φασισμός δεν είναι τα πολιτικά ιδεώδη μου, αλλά ήταν πραγματικά λαϊκά κινήματα. Ο Μαρξισμός δεν ήταν ποτέ δημοφιλής και χρειαζόταν να στήσει ένα καθεστώς επιτήρησης. Αφού ο κομμουνισμός κατάπιε την Ανατολική Ευρώπη στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, κρατούσε τους πάντες υπό στενή παρακολούθηση, πλην όμως εξακολουθούσαν να υπάρχουν μεγάλες εξεγέρσεις στην Πολωνία, την Ουγγαρία και την Τσεχοσλοβακία. Η σύγχρονη Ουγγαρία διαθέτει και αυτή ένα "άσχημο πολιτικό κόμμα" που ονομάζεται Jobbik, και έχει σύνθημα «Magyarország a Magyaroké»,  «Η Ουγγαρία για τους Ούγγρους». Τακτικά (το κόμμα) περιγράφεται ωςρατσιστικό, ξενοφοβικό και αντισημιτικό.

Αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι το Jobbik θυμάται τι συνέβη στο βραχύβιο, εβραϊοκρατούμενο κομμουνιστικό καθεστώς με επικεφαλής τον Béla Kun (δηλαδή, Cohen) το 1919. Το καθεστώς Kun οδήγησε σε μια φανατική επίθεση στην ζωή, την ιδιοκτησία , τον πολιτισμό και τη θρησκεία των χριστιανών Ούγγρων. Οι Εβραίοι επίσης, υπερεκπροσωπούνταν υπερβολικά στον ρωσικό κομμουνισμό, στην μεταπολεμική κυβέρνηση της Ουγγαρίας ("στην οποία εντελώς κυριαρχούσαν" Εβραίοι [βλ. εδώ, σελ. 89]) και στα κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης. Αυτά τα γεγονότα ενέπνευσαν έναν Άγγλο συγγραφέα να πει κάτι συγκλονιστικό κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου : "Αυτό που νιώθω είναι ότι κάθε Εβραίος, δηλαδή Εβραίος της Ευρώπης, θα προτιμούσε το είδος του κοινωνικού συστήματος του Χίτλερ αντί του δικού μας, αν δεν συμπεριλάμβανε τις διώξεις που έκανε εναντίον τους".

Μα ποιος μπορεί να ήταν αυτός ο άγρια ​μισαλλόδοξος ​συγγραφέας ; Ήταν ο ‘κοσμικός άγιος’ George Orwell (δείτεεδώ). Ο Orwell , επίσης, συνέταξε έναν κατάλογο πιθανών κομμουνιστών συμπαθούντων ή πρακτόρων που πίστευε ότι θα έπρεπε να αποκλείονται από την εργασία στο Βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών. Ο ίδιος επεσήμανε ακόμη ότι ορισμένοι ύποπτοι στον κατάλογο ήταν Εβραίοι. Τα λόγια του αυτόματα καταδικάζονται σήμερα, βέβαια, επειδή ήταν ένοχος για κάτι που έχει γίνει ‘αιρετικό’: το να κάνεις εύστοχες παρατηρήσεις ενός σημαντικού φυλετικού μοτίβου. Οι Εβραίοι πράγματι συντάχθηκαν με αυταρχικά κοινωνικά συστήματα όπως ο κομμουνισμός, μόνο εφ’ όσον είχαν τα ηνία. Ο Orwell είχε μια πολύ βαθύτερη κατανόηση του κόσμου από τους σύγχρονους φιλελεύθερους θαυμαστές του :

Η δυνατότητα του κράτους επιτήρησης, ξεπερνάει πολύ οτιδήποτε γράφτηκε στο 1984 του Τζορτζ Όργουελ, είπε ο Alan Rusbridger, εκδότης της Guardian, είπε σε ένα ακροατήριο στη Νέα Υόρκη τη Δευτέρα. Μιλώντας στον απόηχο μιας σειράς αποκαλύψεων της Guardian σχετικά με την έκταση των δραστηριοτήτων παρακολούθησης της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας, ο Rusbridger είπε : "Ο Orwell δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί κάτι τόσο πλήρες όσο αυτό, αυτή την έννοια του σαρώματος των πάντων όλη την ώρα." (NSA surveillance goes beyond Orwell’s imagination).

Ο Rusbridger έχει άγνοια του Orwell, όπως έχει και της ιστορίας. Ο Orwell σίγουρα τα φαντάστηκε όλα αυτά. Αυτό είναι ό, τι καταλαβαίνει ο Winston Smith (ο πρωταγωνιστής στο βιβλίο του Όργουελ) μετά τη σύλληψή του στο ‘NineteenEighty-Four’ (1948):

Ήξερε πλέον ότι για επτά χρόνια, η Αστυνομία της Σκέψηςτον έβλεπε σαν ένα σκαθάρι κάτω από ένα μεγεθυντικό φακό. Δεν υπήρχε καμία φυσική πράξη, καμία λέξη που μίλησε δυνατά, που να μην είχαν παρατηρήσει, δεν υπήρχε καμία διαδρομή της σκέψης που δεν ήταν σε θέση να συναγάγουν. Ακόμη και ο κόκκος σκόνης στο εξώφυλλο του ημερολογίου του είχε επανατοποθετηθεί προσεκτικά. Είχαν παίξει sound-tracks στον ίδιο, και του έδειχναν φωτογραφίες. Μερικές από αυτές ήταν φωτογραφίες της Τζούλια και του ίδιου. Ναι , ακόμη και ... Εκείνος δεν μπορούσε να καταπολεμήσει το Κόμμα πια. (‘Nineteen Eighty-Four’, Μέρος Τρίτο, κεφ. 4)

Ο Orwell κατανοούσε το μαρξισμό και τι κάνουν οι μειονότητες όταν πάρουν στα χέρια τους την εξουσία. Τα καθεστώτα μειοψηφίας είναι παρανοϊκά και θέλουν να κρατήσουν τον καθένα υπό επιτήρηση. Το καθεστώς της Αλεβίτικης μειονότητας στη Συρία κατασκόπευε και καταδίωκε τη σουνιτική πλειοψηφία, επαναστάτησαν, όπως η μη κομμουνιστική πλειοψηφία έκανε στην Πολωνία, την Ουγγαρία και την Τσεχοσλοβακία. Αντίθετα, η Γερμανία του Χίτλερ, η Ιταλία του Μουσολίνι και η Ισπανία του Φράνκο δεν υπήρξαν κράτη επιτήρησης. Η κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία ήταν σίγουρα ένα κράτος επιτήρησης :

Αστυνομικοί πλήρους απασχόλησης στάλθηκαν σε όλες τις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες (η εκτατικοποίηση της επιτήρησης σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από το πόσο πολύτιμο είναι ένα προϊόν για την οικονομία) και ένας ενοικιαστής σε κάθε πολυκατοικία ορίστηκε ως φύλακας που έδινε αναφορά σε μια αντιπροσωπευτική περιοχή της Volkspolizei (Vopo). Κατάσκοποι κατέδιδαν κάθε συγγενή τους ή φίλο τους που έμενε το βράδυ στο διαμέρισμά του άλλου. Μικροσκοπικές τρύπες ήταν διάτρητες στους τοίχους δωματίων διαμερισμάτων και ξενοδοχείων μέσω των οποίων οι πράκτορες της Stasi βιντεοσκοπούσαν τους πολίτες με ειδικές κάμερες. Στα σχολεία, στα πανεπιστήμια και στα νοσοκομεία είχαν εκτενώς διεισδύσει. (Βλέπε Stasi στηWikipedia).

Οι Μαρξιστές συμπεριφέρονται έτσι, επειδή ο μαρξισμός διοικείται από και για τις μειονότητες. Η πιο σημαντική από αυτές τις μειονότητες είναι οι Εβραίοι. Το πως βλέπουν την ιστορία τους είναι απλό : για χιλιετίες, άμεμπτοι Εβραίοι έχουν διωχθεί, σφαγιαστεί και εκδιωχθεί από Λευκούς Χριστιανούς και παγανιστές, που δεν τους οδηγούσε τίποτα άλλο παρά παράλογες προκαταλήψεις και κακία. Γι’ αυτό οι Εβραίοι θέλουν να διατηρήσουν την πλειοψηφία των ‘εθνικών’ (μη Εβραίων) υπό στενή επιτήρηση και γι’ αυτό οSir Malcolm Rifkind (φωτο), ο εβραϊκής καταγωγής Συντηρητικός πολιτικός και Πρόεδρος της Επιτροπής Πληροφοριών και της Επιτροπής Ασφαλείας από το 2010, λέει ψέματα σαν και αυτό :

Στο πρόγραμμα παρακολούθησης ‘Tempora’, έχει γνωστό ότι τα καλώδια οπτικών ινών που μεταφέρουν σημαντικό μέρος των επικοινωνιών του κόσμου περνούν κοντά στη Βρετανική ακτογραμμή και θα μπορούσαν να προσφέρουν ευκαιρίες μυστικών υπηρεσιών. Η πραγματικότητα είναι ότι το βρετανικό κοινό γνωρίζει πολύ καλά ότι οι μυστικές υπηρεσίες της δεν έχουν ούτε το χρόνο, ούτε το παραμικρό ενδιαφέρον για τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ή τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις του πάνω από το 99 % του πληθυσμού που δεν είναι ούτε εν δυνάμει τρομοκράτες, ούτε σοβαροί εγκληματίες. Οι σύγχρονες τεχνολογίες πληροφορικής κάνουν επιτρεπτό τον διαχωρισμό εκείνων που παρουσιάζουν ενδιαφέρον από την συντριπτική πλειοψηφία που δεν παρουσιάζουν. (Άρθρο: Τι ανοησίες Sir Simon ! Οι Υπηρεσίες πληροφοριών μας δεν είναι εκτός νόμου, The Guardian, 20 Σεπ., 2013)

«Εμπιστευθείτε μας!», φωνάζει ο Sir Rifkind, μέλος της πιο αυτολυπούμενης μειονότητας του κόσμου. Ναι, όπως θα εμπιστευόμουν έναν πεινασμένο κροκόδειλο σε ένα νηπιαγωγείο.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ /