Φυλετικός πόλεμος και οι χρήσιμοι ηλίθιοι του «αντιρατσισμού»

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Φυλετικός πόλεμος και οι χρήσιμοι ηλίθιοι του «αντιρατσισμού»

Του Δανού δικηγόρου Knud Eriksen (Απρίλιος 1997) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Οι «ανθρωπιστικές οργανώσεις» είναι τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται για την παγκόσμια δικτατορία. Αυτοί είναι οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της δικτατορίας του σήμερα. Αυτή τη φορά δεν κάνουν την δουλειά για το κομμουνισμό του Λένιν και του Στάλιν, αλλά για τον εμφανή φυλετικό πόλεμο που έχουν κηρύξει οι διεθνιστές εναντίον της Λευκής Δύσης.

Καθίσταται εμφανές ότι η καλπάζουσα αποικιοποίηση της Ευρώπης, από (λαθρο)μετανάστες που έρχονται από την Αφρική, την Ασία και τη Μέση Ανατολή είναι ένας εν μέρει αδήλωτος φυλετικός πόλεμος. Δεν είναι μόνο τα ευρωπαϊκά έθνη που διαλύονται και κατεδαφίζονται εκ των έσω, αλλά και όλοι οι τομείς της λευκής φυλής, που πλημμυρίζονται με τους ξένους. 

Το ισχυρότερο όπλο τωνδιεθνιστών/ παγκοσμιοποιητών, (τύπουSoros) για να προωθήσουν το στόχο τους που είναι «ένας κόσμος χωρίς σύνορα», ο οποίος θα εποπτεύεται ανελέητα από μία υπερ-εθνική αστυνομική δύναμη, είναι αυτός ο μαζικός βιασμός της Δύσης. Όταν τα δισεκατομμύρια των φτωχών Αράβων και Αφρικανών «στεριώσουν» στην πολυπολιτισμική Δύση, θα είναι απλά θέμα χρόνου, η αύξηση της γεννητικότητας και της εγκληματικότητας τους να πνίξει τη Δύση και να την οδηγήσει πίσω στο Μεσαίωνα ή πιθανότατα στην εποχή του λίθου. Ότι η Δύση μπορεί, εν τω μεταξύ, να έχει μια εκπολιτιστική επίδραση σε κάποιους από τους αποικιοκράτες, δεν αλλάζει τη θλιβερή μοίρα της. Ο διεθνισμός, για μεγάλο χρονικό διάστημα, έχει παρουσιαστεί με ποικίλες μεταμφιέσεις, κρατώντας με τον τρόπο του μια αυταρχική ηγετική θέση (ειδικά ο κομμουνισμός και ο διεθνής καπιταλισμός). Και οι δύο έχουν την υποδούλωση των ανθρώπων και την παγκόσμια κυριαρχία, ως στόχους τους, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι σήμερα η πολυπολιτισμικότητα σε μεγάλη κλίμακα, είναι το κύριο όπλο. Σήμερα οι διεθνιστές/παγκοσμιοποιητές έχουν γίνει τόσο αλαζόνες και βέβαιοι για τη νίκη, ώστε δεν έχουν καμία αναστολή στο να δείξουν ότι η επιτυχία τους τώρα βασίζεται στον εξαναγκαστικό μαζικό αποικισμό της Δύσης, που βραχυπρόθεσμα θα επιφέρει την υποβάθμιση του λευκού ανθρώπου στο δικό του τόπο, και μακροπρόθεσμα, τον πλήρη αφανισμό του.

Αυτός είναι ο πραγματικός ρατσισμός. Οι ίδιοι οι παγκοσμιοποιητές το θέμα «φυλή» το προβάλλουν, ως συνήθως, σε μια διαστρεβλωμένη μορφή, δεδομένου ότι σήμερα η «καλή» και «αποδεκτή» ιδεολογία, η οποία χρησιμοποιείται για να φιμώσει και να δεσμεύσει τις χώρες που δέχονται την επίθεση των νέο-αποίκων, είναι ο"αντιρατσισμός", μια ιδεολογία η οποία επιμένει στον «κίνδυνο του ρατσισμού» σε αυτές τις χώρες, στις οποίες, στην πραγματικότητα, τα φαινόμενα ρατσισμού είναι πολύ μικρά. Με ένα μαρξιστικό τρόπο σκέψης, από τις ανταγωνιστικές ιδεολογίες του 20ου αιώνα, του κομμουνισμού και του ναζισμού, ως «θέση» και «αντίθεση», αντίστοιχα, δημιουργήθηκε μια σύνθεση, ένας ρατσιστικός αντιρατσισμός ή ένας  αντεστραμμένος ρατσισμός, μια multi- culti θρησκεία, ολοκληρωμένη με την αστυνομία σκέψης, όπου τα πιο αρνητικά χαρακτηριστικά και από τις δύο ιδεολογίες έχουν ενωθεί. Η ρατσιστική κραυγή μάχης από αυτούς τους «αντιρατσιστές» είναι : κάτω ο λευκός άνθρωπος και ό, τι αντιπροσωπεύει.

Το ιερατείο των παγκοσμιοποιητών, των ανθρωπιστικών οργανώσεων και των ελεγχόμενων μέσων μαζικής ενημέρωσης, ουρλιάζει και φωνάζει συνεχώς για τον «ρατσισμό» και το «ναζισμό», εννοώντας, στην πράξη, την θέληση των ανθρώπων για διατήρηση του δικού τους πολιτισμού και την επιβίωση του δικού τους λαού.

 Στο βιβλίο του «Ουτοπία και Πραγματικότητα» ("Utopi og virkelighed") από το 1972, ο Δανός «συντηρητικός» πολιτικός Per Stig Møller (φωτο- υπήρξε υπουργός Εξωτερικών, σήμερα είναι υπουργός Πολιτισμού) παίζει με την ιδέαμιας (επιβαλλόμενης) φυλετικής ανάμειξης ως τον δρόμο προς έναν «πιο ειρηνικό κόσμο». Ο συγγραφές πιστεύει ότι το πρόβλημα είναι το "Άριο κόμπλεξ των Ευρωπαίων". Εντάξει, ας συζητήσουμε για το θέμα-ταμπού για το τι ακριβώς είναι ο ρατσισμός, ο φασισμός, ο ναζισμός, ο εθνικισμός, ο πατριωτισμός και η αγάπη που έχει κάποιος για την πατρίδα του, αλλά στη συνέχεια, ας ρίξουμε μια καλή ματιά στο τι είναι ο κομμουνισμός, ο διεθνισμός, η παγκοσμιοποίηση, ο σιωνισμός, ο καπιταλισμός, η "Νέα Παγκόσμια Τάξη" κλπ. Αυτοί οι -ισμοί φαίνεται ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα εμφανώς προστατεύονται από κάθε εξέταση. Στη Γερμανία μια δημοσκόπηση που έγινε πρόσφατα (1996) για την ‘Frankfurter Allgemeine Zeitung’, στο θέμα "πολιτική ορθότητα", απέδειξε ότι τα πιο επικίνδυνα θέματα να αναφέρει κανείς ήταν «Χίτλερ», «Εβραίοι», «Το τρίτο Ράιχ», «Νεο- ναζί», «πρόσφυγες» και «Τούρκοι». Μήπως σε όλη την Ευρώπη δεν συμβαίνει ακριβώς το ίδιο;

Και όλα αυτά παρά το γεγονός ότι μόνο ελάχιστοι Γερμανοί μπόρεσαν να διευκρινίσουν τι πάει να πει «πολιτική ορθότητα». Ναι, έτσι ακριβώς λειτουργεί η χειραγώγηση των μέσων ενημέρωσης και της πλύσης εγκεφάλου: Δεν χρειάζεται να καταλαβαίνεις, αρκεί να πλανάται ένας λιγότερο ή περισσότερο ασαφής φόβος, μην πεις ορισμένες «απαγορευμένες» λέξεις. Έτσι τα ανθρώπινα όντα γίνονταιφοβισμένα πρόβατα.

Δύο προϋποθέσεις πρέπει να υπάρχουν σε μια χώρα για να κατακτηθεί εκ των έσω, όπως συμβαίνει τώρα, χωρίς όπλα, και για έναν πληθυσμό για να αντικατασταθεί από τους νικητές που δεν συναντούν καν οποιαδήποτε αντίσταση :

  - Οι ηγέτες πρέπει να είναι προδότες του ίδιου τους του λαού.

  - Ο πληθυσμός πρέπει να είναι σε κατάσταση αποχαύνωσης, και πλύσης εγκεφάλου από τους ηγέτες και τα media και έτσι να αποδεχθεί την καταστροφή του.

Δυστυχώς και οι δύο προϋποθέσεις υπάρχουν στην χώρα μου τη Δανία. Η Δανία στην πραγματικότητα, είναι μια κατεχόμενη χώρα. Οι Δανοί έχουν χειραγωγηθεί να πιστεύουν, ήδη από το νηπιαγωγείο, από τους διεθνιστές, οι οποίοι δεν δίνουν δεκάρα για το πώς περνάνε, ότι πρέπει πάση θυσία να δεχτούν την εισβολή των αλλοδαπών με κάθε διαθέσιμο μέσο. Τα μέσα αυτά είναι από τον αυτοκτονικό Νόμο περί Αλλοδαπών, όπου προσκυνούνται μη ρεαλιστικές, διεθνείς συμβάσεις, δίνονται χρήματα, εργασία και στέγαση σε αλλοδαπούς, έως την καταστολή της αντίδρασης των Δανών, μέσω αντεθνικής νομοθεσίας, τιμωρίας για εκδηλώσεις "ρατσισμού", οικονομικής λιμοκτονίας καιάφθονης πλύσης εγκεφάλου στα σχολεία και σε όλα τα μέσα ενημέρωσης.

Δεδομένου ότι αυτό το θλιβερό και ύπουλο θέατρο δεν προχωράει αρκετά γρήγορα για τους διεθνιστές, οι οποίοι τώρα μυρίζουν αίμα, το επιταχύνουν άγρια προσφέροντας άφθονη κρατική υποστήριξη σε «ανθρωπιστικές οργανώσεις» - που συχνά αποκαλούνται ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις) και αποτελούν την «βαριά βιομηχανία της καλοσύνης». Οργανώσεις και Οργανισμοί «υπέρ των προσφύγων», «υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», «κατά του ρατσισμού», «υπέρ της ισότητας», «υπέρ της ειρήνης» κλπ. όλο και πιο ανοιχτά αποκαλύπτονται ότι είναι η πέμπτη φάλαγγα για τους αλλοδαπούς εισβολείς, προβάλλοντας τηνπαγκοσμιοποίηση ως τον στόχο τους. Αυτή η βιομηχανία της «καλοσύνης» δίνει βέβαια στους φίλους του διεθνισμούαμέτρητες καλά αμειβόμενες παρασιτικές θέσεις εργασίας, με μπόνους συναρπαστικά ταξίδια, και απορροφά δισεκατομμύρια από το Υπουργείο Οικονομικών με σκοπό την πλύση εγκεφάλου των ντόπιων, πιέζοντας τις κυβερνήσεις για όλο και περισσότερες εισαγωγές αλλοδαπών και ολοένα και περισσότερο εξαγωγή δισεκατομμυρίων προς τις υπανάπτυκτες χώρες.

Ο κοινός παρονομαστής των αρπαχτικών αυτής της «βιομηχανίας καλοσύνης» είναι η διαστροφή της φυσικής ευγένειας και ανεκτικότητας του πολιτισμένου δυτικού ανθρώπου σε μια καθαρή αυτοκαταστροφή. Δεν είναι μόνο οι έννοιες όπως «καλοσύνη» και «βοήθεια», πουδιαστρεβλώνονται αλλά και πολλές άλλες κεντρικές λέξεις και έννοιες (όπως «πρόσφυγας»), οι οποίες προσφέρονται με μια νέα, διεστραμμένη, συχνά αντίθετη έννοια, όπου οι έννοιες και οι δράσεις που καλύπτουν αυτές τις λέξεις, αποτελούν μια δύναμη, η οποία διασπά διαρκώς τη δική μας κοινωνική τάξη. Ο George Orwell περιέγραψε αυτά τα πράγματα λεπτομερώς στο "1984"! Εκεί θα διαβάσετε για το "υπουργείο για την αγάπη", για το "goodthinking" («καλή σκέψη»), το "newspeak", την «αστυνομία σκέψης» ("thoughtpolice") και για τόσα άλλα ακόμα που αναμένεται να μας κάνουν να αγαπήσουμε τον «Μεγάλο Αδελφό» ("BigBrother").

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

http://www.analyst.gr/2013/12/24/5374/

Η κατάρρευση της αστικής τάξης

Φαίνεται πως είμαστε αντιμέτωποι με μία καινούργια «πάλη των τάξεων», η οποία όμως αυτή τη φορά έχει ξεκινήσει εκ των άνω – από τα ανώτατα εισοδηματικά στρώματα, τα οποία έχουν τοποθετήσει στο στόχαστρο τη μεσαία τάξη

()

«Το μεγαλύτερο ρήγμα στην άμυνα μίας χώρας, σε περιόδους οικονομικών πολέμων, είναι η διαφθορά των πάσης φύσεως ηγετικών ομάδων της – η οποία επιτρέπει την ανεμπόδιστη είσοδο των εισβολέων, ελαχιστοποιώντας τους κινδύνους και τις απώλειες τους».

Παρά τη μη ισορροπημένη αναδιανομή των εισοδημάτων, αφού στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών οι πλούσιοι γινόντουσαν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, η μεσαία τάξη δεν αντιμετώπιζε σημαντικά προβλήματα. Οι λογαριασμοί πληρώνονταν, τα ταξίδια στην περίοδο των διακοπών ήταν ο κανόνας, η αγορά ενός σπιτιού ή ενός διαμερίσματος με τη βοήθεια ενός τραπεζικού δανείου ήταν εφικτή, ενώ η απόκτηση αυτοκινήτου ολοκλήρωνε την εικόνα μίας σχετικά εύπορης, άνετης ζωής.

Το κυριότερο όλων, οι προοπτικές για το μέλλον ήταν ευοίωνες, όπως επίσης οι ελπίδες για ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο – υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι θα εργαζόταν κανείς, όσο το δυνατόν περισσότερο. Φυσικά η μεσαία τάξη, στην οποία βασίλευε το «αμερικανικό όνειρο» (American dream), δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να αναρριχηθεί στα ανώτατα επίπεδα – να ανήκει δηλαδή κάποτε στην ελίτ. Εν τούτοις, αισθανόταν ότι θα μπορούσε, εάν προσπαθούσε αρκετά – γεγονός που ήταν σημαντικότερο από κάθε τι άλλο, αφού στήριζε και εξασφάλιζε την κοινωνική ειρήνη και συνοχή.

Μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης όμως, η κατάσταση άλλαξε ραγδαία – ειδικά στην Ευρώπη. Παραδόξως δε, η ευθύνη αυτών των αλλαγών δεν βαρύνει την αστική τάξη, αλλά τα ανώτατα εισοδηματικά στρώματα, την ελίτ – η οποία φαίνεται πως έχει ξεχάσει ότι, η εξασφάλιση του πολύ υψηλού βιοτικού της επιπέδου στηρίζεται στη μεσαία τάξη, την οποία ανόητα προσπαθεί να εξαφανίσει, λεηλατώντας και εξαθλιώνοντας την.

Αναλυτικότερα, οι δραστικές μειώσεις των μισθών, ο περιορισμός του κράτους προνοίας, η πολύ υψηλή φορολόγηση, οι μαζικές απολύσεις, η ανεργία, το κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και τόσα πολλά άλλα, τα οποία επιβάλλονται (καταρχήν) στις υπερχρεωμένες οικονομίες του Νότου, οδηγούν χωρίς καμία αμφιβολία τη μεσαία τάξη στον Καιάδα – αφού οι υποθήκες, καθώς επίσης οι λογαριασμοί δεν μπορούν πλέον να πληρωθούν, τα αυτοκίνητα πωλούνται, η θέρμανση γίνεται αγαθό πολυτελείας και τα ταξίδια στις διακοπές είναι αδύνατον πια να πραγματοποιηθούν.

Ο καθοδικός σπειροειδής κύκλος της εξαθλίωσης λοιπόν, ο οποίος στο παρελθόν παρέσυρε μόνο αυτούς που δεν ήθελαν να δουλέψουν και να προσπαθήσουν για ένα καλύτερο αύριο, είναι σήμερα ο κανόνας για ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού.

Στα πλαίσια αυτά, φαίνεται πως θα είμαστε σύντομα αντιμέτωποι με μία καινούργια «πάλη των τάξεων», η οποία όμως αυτή τη φορά έχει ξεκινήσει εκ των άνω – από τις ανώτατες εισοδηματικές τάξεις δηλαδή οι οποίες, στην προσπάθεια τους να μεγεθύνουν ακόμη περισσότερο τα εισοδήματα τους, έχουν τοποθετήσει στο στόχαστρο τη μεσαία τάξη.

Το ίδιο συμβαίνει δυστυχώς και με τις πλουσιότερες χώρες του Βορά, οι οποίες στοχοποιούν ανόητα τα ελλειμματικά ευρωπαϊκά κράτη του Νότου – χωρίς να κατανοούν ότι, με αυτόν τον τρόπο κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, το ηφαίστειο θα εκραγεί, με απίστευτα καταστροφικές συνέπειες για όλους.

.    

Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ

Από την άλλη πλευρά και σύμφωνα με πολλούς, μετά την εισαγωγή του ευρώ η ανεργία των νέων σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρωζώνης μειώθηκε – αντίθετα, στη Γερμανία αυξήθηκε, αν και ελαφρά. Η αιτία του φαινομένου αυτού ήταν το ότι, οι χώρες του Νότου, οι οποίες είχαν ανέκαθεν προβλήματα δανεισμού (λόγω των υψηλών χρεών τους, καθώς επίσης των αυξημένων επιτοκίων που ήταν αναγκασμένες να πληρώνουν), «πλημμύρισαν» ξαφνικά με φθηνά χρήματα – με αποτέλεσμα η χρηματοδότηση τόσο του δημοσίου, όσο και του ιδιωτικού τους τομέα να είναι πάρα πολύ εύκολη.

Τα κεφάλαια αυτά τώρα αποσύρονταν από τη Γερμανία, αφού τόσο οι τράπεζες (ακόμη και οι γερμανικές), όσο και οι λοιποί επενδυτές, προτιμούσαν να τα τοποθετούν στις χώρες του Νότου – αφού απολάμβαναν την ίδια ασφάλεια σαν κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, ενώ προσέφεραν πολύ υψηλότερες αποδόσεις.

Οι αγορές λοιπόν δάνειζαν αφειδώς τις χώρες του Νότου, οι οποίες με τη σειρά τους μοίραζαν τα χρήματα αυτά στους πολίτες τους – οι πολιτικοί με στόχο να επανεκλεγούν, ενώ οι ιδιώτες, επιχειρηματίες και μη, για να κερδίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο. Με τον τρόπο αυτό διενεργούνταν υπερβολικές επενδύσεις σε έργα υποδομής εκ μέρους του δημοσίου, ενώ κατασκευάζονταν πάρα πολλά κτίρια εκ μέρους των ιδιωτών – οπότε δημιουργούνταν όλο και περισσότερες θέσεις εργασίας, από τις οποίες ωφελούνταν κυρίως οι νέοι.

Τα υπόλοιπα χρήματα διοχετεύονταν στον τομέα των υπηρεσιών, επίσης «εντάσεως απασχόλησης» νέων και ανειδίκευτων εργαζομένων, όπου η κερδοφορία ήταν λιγότερο κοπιαστική – με αποτέλεσμα να «αδυνατίζει» συνεχώς η βιομηχανική παραγωγή στο Νότο, η οποία έχει πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις.

Ειδικά στον τομέα των ακινήτων, η φούσκα που δημιουργήθηκε σε αρκετές χώρες ήταν τεράστια – όπως για παράδειγμα στην Ισπανία, όπου κατασκευάσθηκαν μέσα σε ελάχιστα χρόνια περισσότερα διαμερίσματα από τους κατοίκους της. Κάτι ανάλογο συνέβη και στην Ιρλανδία, στην Ολλανδία, στην Κύπρο κοκ. – ενώ στην Ελλάδα, όπως και στη Γαλλία, η εξέλιξη ήταν κατά πολύ ηπιότερη (όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν το δημόσιο χρέος της – σε αντίθεση με όλες σχεδόν τις άλλες χώρες, οι οποίες οδηγήθηκαν στην κρίση λόγω του ιδιωτικού χρέους τους).

Μετά το ξέσπασμα τώρα της χρηματοπιστωτικής κρίσης διαπιστώθηκε ότι, η φούσκα των ακινήτων, ειδικά στις Η.Π.Α., είχε ωφελήσει σε μεγάλο βαθμό αφενός μεν τις τράπεζες, αφετέρου τις κατασκευαστικές εταιρείες– οδηγώντας στη συνέχεια τόσο τις μεν, όσο και τις δε, σε τεράστιες απώλειες.

Παράλληλα, τα περιουσιακά στοιχεία τόσο των μεσαίων, όσο και των χαμηλότερων εισοδηματικών τάξεων δεν είχαν αυξηθεί σημαντικά τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο – αφού η καλυτέρευση του βιοτικού επιπέδου τους στηρίχθηκε στο δανεισμό. Εν τούτοις, αυτές ακριβώς οι «τάξεις» υποχρεώθηκαν δυστυχώς από τις κυβερνήσεις τους να επιβαρυνθούν με τη διάσωση των υπερχρεωμένων τραπεζών, έτσι ώστε να αποφευχθεί το μεγάλο κραχ – η κρίση των κρίσεων δηλαδή, την οποία θα προκαλούσε αναμφίβολα η κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.

Αμέσως μετά οι διασωθείσες τράπεζες έγιναν πολύ πιο προσεκτικές – οπότε περιόρισαν σημαντικά τη χρηματοδότηση τόσο του ιδιωτικού, όσο και του δημοσίου τομέα. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την κατακόρυφη αύξηση των ελλειμμάτων και των χρεών των κρατών, σαν αποτέλεσμα αφενός μεν της μείωσης του ρυθμού ανάπτυξης (ύφεσης σε πολλές χώρες, μείωση των φορολογικών εσόδων κλπ.), αφετέρου της ανάληψης των χρεών των τραπεζών, οδήγησε στην αύξηση των επιτοκίων δανεισμού του δημοσίου.

Ειδικότερα, οι αγοραστές ομολόγων του δημοσίου (αγορές) διέκριναν ξαφνικά μεγάλα ρίσκα, όσον αφορά τη δυνατότητα ή μη διαφόρων χωρών να ανταπεξέλθουν με την εξυπηρέτηση των δανείων τους – κινδύνους που στο παρελθόν είχαν προφανώς υποτιμήσει. Έτσι λοιπόν άρχισαν να τιμολογούν το αυξημένο ρίσκο τους, απαιτώντας κατά πολύ υψηλότερα επιτόκια και τροφοδοτώντας το φαύλο κύκλο χρεών και ελλειμμάτων– αφού τα υψηλότερα επιτόκια αυξάνουν τα ελλείμματα, τα οποία με τη σειρά τους «εκβάλλουν» στα χρέη.

Περαιτέρω, στην Ευρωζώνη δεν επιτράπηκε η χρεοκοπία καμίας μεγάλης τράπεζας, όπως της Lehman Brothers στις Η.Π.Α. – αντίθετα, επιλέχθηκε η διάσωση τόσο των τραπεζών, όσο και των ελλειμματικών οικονομιών, εις βάρος ουσιαστικά των φορολογουμένων πολιτών. Σαν αποτέλεσμα αυτής της επιλογής, πολλές χώρες οδηγήθηκαν σε μία βαθειά ύφεση, η οποία τις έφερε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας – ενώ οι πολιτικές λιτότητας που αποφασίσθηκαν, μετέφεραν κυριολεκτικά το πρόβλημα στους νέους.

Αναλυτικότερα, επειδή πολλές επιχειρήσεις αναγκάσθηκαν να χρεοκοπήσουν ή να μειώσουν τις δαπάνες τους, άρχισαν να απολύουν μαζικά εργαζομένους – ξεκινώντας φυσικά από τους νέους, αφού η απόλυση τους κόστιζε λιγότερο. Το ίδιο συνέβη και στο δημόσιο, όπου απολύθηκαν πρώτοι οι συμβασιούχοι  – οι οποίοι ήταν κυρίως νέοι. Την ίδια στιγμή σταμάτησαν σχεδόν όλες οι προσλήψεις, τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα – οπότε έπαψαν να υπάρχουν ευκαιρίες απασχόλησης για τους νέους, οι οποίοι θα εισέρχονταν για πρώτη φορά στην «παραγωγή».

Ουσιαστικά λοιπόν ο λογαριασμός για το «καταναλωτικό πάρτι» με δανεικά των προηγουμένων ετών, στο οποίο διασκέδασαν τόσο οι τράπεζες, όσο και οι μεγαλύτερες ηλικιακές ομάδες, παρουσιάστηκε προς εξόφληση στους νέους – οι οποίοι καταδικάσθηκαν σε ποσοστά ανεργίας που σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, ξεπερνούν το τραγικό 50%.

Εξαίρεση αποτέλεσε ξανά η Γερμανία, η οποία ωφελήθηκε τα μέγιστα από την κρίση χρέους – αφενός μεν επειδή άλλαξε η ροή του χρήματος, το οποίο πλέον κατευθύνεται προς αυτήν, κοστίζοντας πολύ λιγότερο τόσο στο δημόσιο (μηδενικά ή/και αρνητικά επιτόκια δανεισμού), όσο και στις επιχειρήσεις της, αφετέρου επειδή η πτώση της ισοτιμίας του ευρώ διευκολύνει σε μεγάλο βαθμό τις εξαγωγές της, λόγω του ότι κατάφερε να παραμείνει βιομηχανική χώρα.

Σαν αποτέλεσμα της αλλαγής αυτής, η ανεργία των νέων στη Γερμανία περιορίσθηκε σημαντικά, αφού οι επιχειρήσεις άρχισαν να προσλαμβάνουν όλο και περισσότερους, για να ανταπεξέλθουν με την αυξημένη παραγωγή τους – η οποία ουσιαστικά επιδοτείται από τους ευρωπαίους «εταίρους» τους. Μετά την «απομύζηση» δε των χρημάτων από το Νότο, ακολούθησε η αντίστοιχη του νέου και ικανού στελεχιακού δυναμικού – το οποίο εγκαταλείπει την πατρίδα του, παρά το ότι αυτή χρηματοδότησε την απόκτηση των επαγγελματικών δεξιοτήτων του, στην τύχη της, αναζητώντας νέους ορίζοντες.

Εν τούτοις, οι ανισότητες στη Γερμανία συνεχίζουν να αυξάνονται – γεγονός που φαίνεται από το διάγραμμα που ακολουθεί στο οποίο διαπιστώνεται πως, παρά την αύξηση του ΑΕΠ, το ποσοστό των φτωχών μεγεθύνεται.

.

Γερμανία: ΑΕΠ (μπλε στήλες) και ποσοστό ατόμων κάτω από το όριο της φτώχειας (κόκκινη γραμμή)

.

Η γερμανική στατιστική υπηρεσία θεωρεί ότι το ποσοστό των φτωχών είναι ακόμη υψηλότερο, τοποθετώντας στο 19,6% – συμπληρώνοντας πως πρέπει να προστεθεί ένα 16% επί πλέον, επειδή αυτό είναι το ποσοστό των ανθρώπων που κινδυνεύουν να «φτωχοποιηθούν». Ως τέτοιοι δε θεωρούνται αυτοί που τα εισοδήματα τους είναι χαμηλότερα του 60% των μέσων εισοδημάτων της χώρας.

Οι χαμηλοί μισθοί στη Γερμανία είναι ένας ακόμη παράγοντας εξαθλίωσης – με τους νέους να ευρίσκονται στην κορυφή, όπως φαίνεται από το επόμενο διάγραμμα.

.

Γερμανία: Χαμηλό εισόδημα ανά ηλικιακή ομάδα

.

Συμπεραίνεται λοιπόν ότι, ακόμη και στη Γερμανία τα εισοδήματα της μεσαίας αστικής τάξης συρρικνώνονται επικίνδυνα – ενώ οι νέοι αμείβονται με συνεχώς πιο χαμηλούς μισθούς, τροφοδοτώντας το ηφαίστειο που, κάποια στιγμή θα εκραγεί. Τα τελευταία αιματηρά επεισόδια και οι συγκρούσεις στο Αμβούργο δεν επιτρέπουν αμφιβολίες, σχετικά με το τι θα συμβεί – όπως επίσης η άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων, τα οποία πολλαπλασίασαν τις επιθέσεις τους εναντίον των εγκαταστάσεων που φιλοξενούν μετανάστες (18 έναντι 3 μόνο επιθέσεων το 2012).

 .

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Πολλοί ισχυρίζονται ότι όλοι μας ταξιδεύουμε στο ίδιο καράβι, αντιμετωπίζοντας τους ίδιους κινδύνους. Εν τούτοις, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, αφού μεταφορικά πρόκειται για ένα στόλο με 18/27 διαφορετικού μεγέθους καράβια, τα οποία διαθέτουν ισάριθμους ορόφους – ενώ όλα μαζί ταξιδεύουν στο φουρτουνιασμένο ωκεανό της ασύμμετρης παγκοσμιοποίησης, κινδυνεύοντας κάθε στιγμή να χαθούν μεταξύ τους και να βουλιάξουν το ένα μετά το άλλο.

Στους ισάριθμους, ας υποθέσουμε δέκα ορόφους των πλοίων του ευρωπαϊκού στόλου, η κατάσταση είναι περίπου η ίδια. Στον πρώτο όροφο είναι στοιβαγμένοι οι άνεργοι, στο δεύτερο οι χαμηλά αμειβόμενοι των 500 €, στο τρίτο αυτοί, των οποίων οι μισθοί ξεπερνούν τα 1.000 € και στον τελευταίο, στο ρετιρέ του καραβιού, η ελίτ απολαμβάνει τη διαδρομή, χαμογελώντας ικανοποιημένη, ευχαριστώντας το πλήρωμα των κάτω ορόφων για τις προσπάθειες του, χρηματίζοντας την πολιτική ηγεσία του, τρώγοντας χαβιάρι και πίνοντας σαμπάνια.

Με την πάροδο του χρόνου τώρα, όλο και περισσότεροι στοιβάζονται στον πρώτο όροφο, ενώ όλο και λιγότεροι παραμένουν στο ρετιρέ – γελώντας όμως ελάχιστα. Η αιτία είναι το ότι, σε έναν κόσμο με συνεχώς αυξανόμενους φτωχούς η ελίτ, οι πλούσιοι δηλαδή, δεν μπορούν πλέον ούτε να ζήσουν καλά, ούτε να νοιώσουν ασφαλείς. Συμβαίνει άλλωστε το ίδιο, όπως με τον ιδιοκτήτη μίας πολυτελέστατης βίλας, η οποία είναι χτισμένη σε μία κακόφημη περιοχή – είναι αδύνατον να απολαύσει το σπίτι του φυλακισμένος μέσα ή να κοιμηθεί ποτέ ήρεμος, όσους φρουρούς και αν πληρώνει.

Η εμπειρία της Λατινικής Αμερικής, ιδιαίτερα της Βραζιλίας, στην οποία οι πλούσιοι ζουν σε διαμερίσματα με πολλαπλούς συναγερμούς και σε απομονωμένες, ειδικές περιοχές, οι οποίες φυλάσσονται από ένοπλες δυνάμεις, τεκμηριώνει με τον καλύτερο τρόπο το που οδηγούν οι μέθοδοι, με τους οποίους η επίλεκτη «ομάδα δράσης» της ελίτ, το ΔΝΤ, η Τρόικα σήμερα, λεηλατεί και εξαθλιώνει τις μεσαίες και κατώτερες τάξεις μίας κοινωνίας.

Μεταφορικά ξανά, όταν οι νέοι ευρωπαίοι αντιληφθούν ότι, προορίζονται να κατοικήσουν στον πρώτο όροφο, στο αμπάρι καλύτερα (μαζί με την «αποψιλωμένη» αστική τάξη), καθώς επίσης όταν οι χώρες του Νότου αντιληφθούν πως το καράβι τους λεηλατείται παρά τον κίνδυνο να βυθιστεί, έτσι ώστε να συνεχίσουν με ασφάλεια το ταξίδι τους τα μεγαλύτερα, η κατάσταση θα είναι πλέον μη ανατρέψιμη – γεγονός που οφείλει να αποφευχθεί με κάθε τρόπο, όσο ακόμη υπάρχει ακόμη χρόνος.

Ολοκληρώνοντας, κατά την άποψη μας, η «άριστη λύση» στο εσωτερικό των εθνικών κρατών, είναι ηάμεση δημοκρατία (η ενεργή συμμετοχή των πολιτών στα κοινά και στον έλεγχο της Πολιτικής, επειδή διαφορετικά είναι αδύνατον να καταπολεμηθούν η διαφθορά και η διαπλοκή), σε «περιβάλλον» μικτής οικονομίας – αφού η ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών, των κερδοφόρων, καθώς επίσης των στρατηγικών επιχειρήσεων του δημοσίου αφενός μεν προκαλεί την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και της μεσαία τάξης, αφετέρου καταλύει την εθνική κυριαρχία.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο η αλληλέγγυα ένωση ανεξάρτητων μεταξύ τους κρατών, η οποία θα διασφαλίζει από τη μία πλευρά την ισορροπία στα εξωτερικά ισοζύγια, ενώ από την άλλη τα βασικά κοινωνικά αγαθά, από κοινού και σε όλα τα κράτη – όπως τους κατώτερους αλλά βιώσιμους μισθούς, τις συντάξεις, την απασχόληση, την παιδεία, την υγεία και τις καταθέσεις.

Τέλος, σε παγκόσμιο επίπεδο, ο έλεγχος του «χρηματοπιστωτικού κτήνους» και η καταπολέμηση των ασυμμετριών – η αποφυγή δηλαδή της μερκαντιλιστικής νοοτροπίας, όπου η μία χώρα αναπτύσσεται εις βάρος κάποιας άλλης, γεγονός που οδηγεί, αργά ή γρήγορα, είτε σε έναν καταστροφικό απομονωτισμό, είτε σε συναλλαγματικούς, ευρύτερα οικονομικούς ή συμβατικούς πολέμους, είτε σε συνδυασμό και των δύο αυτών δεινών.

Analyst.gr Team

Μαρίν Λεπέν: «Όσο περισσότερο αισθάνεται η αριστερά να της ξεφεύγει η εξουσία τόσο περισσότερο αποκαλύπτει την αντιδημοκρατική και απολυταρχική της φύση»

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Μαρίν Λεπέν: «Όσο περισσότερο αισθάνεται η αριστερά να της ξεφεύγει η εξουσία τόσο περισσότερο αποκαλύπτει την αντιδημοκρατική και απολυταρχική της φύση»

«Από την κυβέρνησή σας δεν έχετε τίποτα να περιμένετε»

 «Οι συκοφάντες που μας “πούλησαν” μια Ευρωπαϊκή Ένωση  ως συνώνυμο της Ειρήνης, της Δημοκρατίας και της Ευημερίας, δεν βλέπουν τα 19 εκατομμύρια ανέργων και τα 120 εκατομμύρια που απειλούνται από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Αυτός ο “ομοσπονδιακός ζουρλομανδύας” έγινε η φυλακή για καταδικασμένους ανθρώπους οδηγώντας σε οικονομικό μαρασμό και κοινωνική καταστροφή».*

                               *************

- Ο Φρανσουά Ολάντ έχει πει σε πρόσφατες συνεντεύξεις ότι η άνοδος των εθνικιστικών κομμάτων στην Ευρώπη δεν θα έπρεπε να αποδοθεί στην οικονομική κρίση και ότι είναι ο φόβος, ο συντηρητισμός και η ξενοφοβία που τροφοδοτούν τον λαϊκισμό. Πρότεινε μάλιστα να «σηκώσουμε το κεφάλι μας ενάντια στον εξτρεμισμό». Τιτου απαντάτε;

- «Δεν είναι το Εθνικό Μέτωπο που συμπεριφέρεται ως εξτρεμιστικό κόμμα, αλλά οι φίλοι σοσιαλιστές του Φρανσουά Ολάντ, που υπερασπίζονται το ''πραξικόπημα'', τη''λογοκρισία" ενάντια στους πολιτικούς τους αντιπάλους. Αυτοί μας καλούν να περιφρονήσουμε τους νόμους της Δημοκρατίας, για να αντιταχθούν στην απέλαση των παράνομων μεταναστών! Η Αριστερά έχει χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας. Όσο περισσότερο αισθάνεται να της ξεφεύγει η εξουσία τόσο περισσότερο αποκαλύπτει, από διάφορες πλευρές της, την αντιδημοκρατική και απολυταρχική της φύση. Οι μεγαλόστομοι αφορισμοί δεν αρκούν για να κρύψουν την απόλυτη ανικανότητα και την αδυναμία τους να επιλύσουντα δράματα που ζουν οι συμπατριώτες μας, την ευθύνη των οποίων φέρουν μαζί με το UMP».

- Στην Ελλάδα η άνοδος της Χρυσής Αυγής είχε κυρίως αποδοθεί στην αντιμεταναστευτική ρητορική. Η Ελλάδα είναι μία χώρα που έχει πληγεί ιδιαιτέρως από τα τεράστια κύματα μεταναστών και δεδομένου ότι για 4η συνεχόμενη χρονιά βρισκόμαστε στον κυκλώνα της οικονομικής κρίσης, η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη. Η Ελλάδα έχει μείνει μόνη της, χωρίς ουσιαστική βοήθεια από την Ευρώπη. Η άποψή σας;

- «Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι η Ελλάδα, ως "πύλη εισόδου" της Ευρώπης, καλείται να αντιμετωπίσει μία μαζική εισροή παράνομων μεταναστών, κυρίως μέσω της Τουρκίας. Και κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει το γεγονός ότι η ΕΕ έχει γίνει ένα αληθινό "σουρωτήρι". Στην πραγματικότητα -καιτο βλέπουμε άλλωστε και στη Λεμπεντούζα - η Ευρώπη είναι ανίκανη να προστατεύσει τα εξωτερικά της σύνορα. Μακριά από την επίλυση του προβλήματος της μαζικής και ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, η Συνθήκη του Σένγκεν την έχει επιδεινώσει. Αντιμέτωποι με αυτό το φιάσκο, την πληγή προβλημάτων κοινωνικών, οικονομικών, ταυτότητας και ασφαλείας, θα πρέπει να αναστείλουμε αμέσωςτη Συνθήκη Σένγκεν και να ξαναδώσουμε στα κράτη τον έλεγχο της εδαφικής τους κυριαρχίας, επανακτώντας κάθε χώρα τον έλεγχο των συνόρων της. Οι Έλληνες, όπως και οι Γάλλοι, έχουν δικαίωμα να αποφασίζουν ποιος θα μπει ή όχι στη χώρα τους».   

- Πιστεύετε ότι η οικονομική κρίση στην Ευρώπη θα ξεπεραστεί με τις πολιτικές αυστηρής λιτότητας που επιβάλλουν οι Βρυξέλλες;

- «Μα είναι προφανές! Σε αντίθεση με αυτά που μας λένε οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που υπακούουν στις διαταγές των Βρυξελλών, η κρίση δεν είναι πίσω μας, αλλά είναι μπροστά μας!

Οι πολιτικές λιτότητας που επιβλήθηκαν στους λαούς για να σώσουν το ευρώ και τις τράπεζες έχουν βυθίσει εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία και την ανασφάλεια.

Η πραγματικότητα, που αρνούνται να δουν οι επικίνδυνοι ιδεολόγοι που μας κυβερνούν, είναι ότι η ανάπτυξη στην ευρωζώνη είναι η χαμηλότερη στον κόσμο τα τελευταία δέκα χρόνια.

Η ύφεση ήταν ισχυρότερη και πιο ανθεκτική στις χώρες που είχαν υιοθετήσει το ενιαίο νόμισμα, ενώ το "ισχυρό ευρώ" επιτάχυνε τη μετεγκατάσταση της ύφεσης παντού, οδηγώντας στην εκτίναξη των τιμών.

Μετά το Μάαστριχτ, αυτή η τεχνητή πολιτική δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ένα υπερφιλελεύθερο μοντέλο δεν κατάφερε παρά να μας οδηγήσει στην οικονομική καταστροφή.

Και οι μετέπειτα συνθήκες όμως που ακολούθησαν και οι οποίες επιβλήθηκαν ενάντια στη θέληση των λαών δεν κατάφεραν παρά να κάνουν την κατάσταση ακόμη χειρότερη»!

- Πώς κρίνετε το «Πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας» που παρασχέθηκε στην Ελλάδα από τους Ευρωπαίους εταίρους της, το οποίο 4 χρόνια μετά βρίσκει την Ελλάδα να αντιμετωπίζει μία ύφεση χωρίς προηγούμενο, εφιαλτικά ποσοστά ανεργίας (27%)« τεράστια ποσοστά φτώχειας;

- «Αυτό δεν είναι ένα πρόγραμμα βοήθειας προς την Ελλάδα, αλλά ένα πρόγραμμα βοήθειας προς τις τράπεζες και τις χρηματοπιστωτκές αγορές! Ο ελληνικός λαός δεν έχει δει ούτε. δεκάρα από τα δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ που διατέθηκαν στο πλαίσιο των διαφόρων "προγραμμάτων βοήθειας" που έχουν υιοθετηθεί. Κατά το πρώτο εξάμηνο του 2012 σχεδόν 1.000 μικρές επιχειρήσεις έκλειναν κάθε εβδομάδα στην Ελλάδα. Το γεγονός ότι η τρόικα (ΔΝΤ - ΕΕ) το αποκαλούν "πλάνο διάσωσης" δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία οργανωμένη κοινωνική καταστροφή!Δεν θα σώσουμε την Ευρώπη και τους λαούς μας παρά μόνο εάν ανοίξουμε τα μάτια μας απέναντι στα καταστροφικά δόγματα που διέπουν την Ευρώπη. «Ευρώ υπέρ πάντων», «παντοδυναμία των χρηματοπιστωτικών αγορών» και «τράπεζες σαρκοβόρα»!   

*Απόσπασμα από συνέντευξή της στη Μαρία Καρρά για το περιοδικό “Crash”, τεύχος 27.

ΙΣΡΑΗΛ: «Δεν θέλουμε χριστουγεννιάτικο δέντρο μπροστά στη Βουλή, γιατί βλάπτονται τα συναισθήματά μας», λέει ο πρόεδρος της Κνεσέτ

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

ΙΣΡΑΗΛ: «Δεν θέλουμε χριστουγεννιάτικο δέντρο μπροστά στη Βουλή, γιατί βλάπτονται τα συναισθήματά μας», λέει ο πρόεδρος της Κνεσέτ

Την ίδια ώρα που έξω από τον Λευκό Οίκο τοποθετήθηκε μια γιγάντια Μενορά για την εβραϊκή εορτή της Χανουκά*και που σε ολόκληρη την (χαζοχαρούμενη) ‘δύση’ γίνεται αγώνας να εμπεδωθεί ο πολυπολιτισμός (μέσω ανέγερσης εβραϊκών μνημείων και τζαμιών) και να παταχθεί ο «ρατσισμός», ο πρόεδρος του Ισραηλινού Κοινοβουλίου (Κνεσέτ) Yuli Edelstein, δήλωσε ότι τι Ισραήλ είναι ένα "εβραϊκό κράτος" (άρα όχι πολυπολιτισμικό όπως τα ‘δυτικά’) και δεν εγκρίνει την τοποθέτηση ενός χριστουγεννιάτικου δέντρου μπροστά από την έδρα της ισραηλινής βουλής, "όχι επειδή οι ​​Εβραίοι μισούν τους Χριστιανούς", αλλά επειδή οι ​​Χριστιανοί κάποτε, πριν από αιώνες, μισούσαν και κυνηγούσαν τους Εβραίους….! 

Λέει η ιστοσελίδα Israel National News:

Την περασμένη εβδομάδα, ο χριστιανός Άραβας βουλευτήςHana Sweid (το κόμματος ‘Hadash’), ζήτησε επίσημα να τοποθετηθεί ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο στην Κνεσέτ ως σύμβολο του ενδιαφέροντος του Ισραήλ για τους χριστιανούς πολίτες του και εκτίμησης της χώρας των δεσμών που έχει με τον χριστιανικό κόσμο. Σε επιστολή του προς τον Edelstein, ο Sweid δήλωσε ότι η τοποθέτηση ενός δέντρου θα δείξει ότι η Κνεσέτ δεν ανέχεται τις λεγόμενες επιθέσεις “price tag” («τίμημα»), για τις οποίες νεαροί Εβραίοι εθνικιστές κατηγορούνται ότι προβαίνουν με βανδαλσιμούς τεμενών και άλλων μη – εβραϊκών κτιρίων(χριστιανικών ναών) και συμβόλων.

[ ...]

Μιλώντας στο ισραηλινό ραδιόφωνο την Πέμπτη, ο Edelstein(του οποίου ο πατέρας είναι ορθόδοξος ιερέας στη Ρωσία)εξήγησε ότι εκτιμάει τους χριστιανούς πολίτες του Ισραήλ και δεν θέλει να προσβάλει κανέναν. Ωστόσο, είπε, το χριστουγεννιάτικο δέντρο, όπως και τα άλλα χριστιανικά σύμβολα, φέρνουν κακές αναμνήσεις για τους Εβραίους καιως εβραϊκό κράτος, το Ισραήλ χρειάζεται να εξασφαλίσει ότι οι Εβραίοι πολίτες του δεν υπόκεινται σε θεάματα που θα βλάψουν τα συναισθήματά τους.

«Αυτά τα σύμβολα υπενθυμίζουν σε πολλούς Εβραίους το πώς οι πρόγονοί τους είχαν διωχθεί στην Ευρώπη από τους Χριστιανούς», δήλωσε ο Edelstein. «Υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι το κράτος να αποτίσει φόρο τιμής στους χριστιανούς πολίτες του». 

 *

 

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΑΤΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ!!!

Η ΙΤΑΛΑ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!

Η ΙΤΑΛΙΔΑ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ (ΝΑΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ-ΙΤΑΛΙΔΑ ΚΑΙ ΝΕΓΡΑ) ΑΝΕΚΟΙΝΩΣΕ ΟΤΙ ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΝΟΜΟΣ IUS SOLIS=ΔΙΚΑΙΟ ΤΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ=ΟΠΟΙΟΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΙΤΑΛΟΣ!!!!!
ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ!!!!
ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥΣ ΕΘΝΙΣΜΟΥΣ!!!!

http://www.liberoquotidiano.it/news/italia/1377369/Kyenge--regalo-di-Natale-a-Letta---2014-anno-dello-Ius-soli-.html

Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ ΔΙΑ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΝ-ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΝ ΣΥΣΤΗΜΑ

EZRA POUND

Canto LXV

WITH USURA

With usura hath no man a house of good stone
each block cut smooth and well fitting
that delight might cover their face,

with usura

hath no man a painted paradise on his church wall
harpes et luthes
or where virgin receiveth message
and halo projects from incision,

with usura

seeth no man Gonzaga his heirs and his concubines
no picture is made to endure nor to live with
but it is made to sell and sell quickly

with usura, sin against nature,
is thy bread ever more of stale rags
is thy bread dry as paper,
with no mountain wheat, no strong flour

with usura the line grows thick

with usura is no clear demarcation
and no man can find site for his dwelling
Stone cutter is kept from his stone
weaver is kept from his loom

WITH USURA

wool comes not to market
sheep bringeth no gain with usura
Usura is a murrain, usura
blunteth the needle in the the maid's hand
and stoppeth the spinner's cunning. Pietro Lombardo
came not by usura
Duccio came not by usura
nor Pier della Francesca; Zuan Bellin' not by usura
nor was "La Callunia" painted.
Came not by usura Angelico; came not Ambrogio Praedis,
No church of cut stone signed: Adamo me fecit.
Not by usura St. Trophime

Not by usura St. Hilaire,

Usura rusteth the chisel
It rusteth the craft and the craftsman
It gnaweth the thread in the loom
None learneth to weave gold in her pattern;
Azure hath a canker by usura; cramoisi is unbroidered
Emerald findeth no Memling

Usura slayeth the child in the womb
It stayeth the young man's courting
It hath brought palsey to bed, lyeth
between the young bride and her bridegroom

CONTRA NATURAM

They have brought whores for Eleusis
Corpses are set to banquet

at behest of usura.

******************************************************* 

CONTRO L'USURA

Con usura nessuno ha una solida casa
di pietra squadrata e liscia
per istoriarne la facciata,
con usura
non v'è chiesa con affreschi di paradiso
harpes et luz
e l'Annunciazione dell'Angelo
con le aureole sbalzate,
con usura
nessuno vede dei Gonzaga eredi e concubine
non si dipinge per tenersi arte
in casa ma per vendere e vendere
presto e con profitto, peccato contro natura,
il tuo pane sarà staccio vieto
arido come carta,
senza segala né farina di grano duro,
usura appesantisce il tratto,
falsa i confini, con usura
nessuno trova residenza amena.
Si priva lo scalpellino della pietra,
il tessitore del telaio
CON USURA
la lana non giunge al mercato
e le pecore non rendono
peggio della peste è l'usura, spunta
l'ago in mano alle fanciulle
e confonde chi fila. Pietro Lombardo
non si fe' con usura
Duccio non si fe' con usura
nè Piero della Francesca o Zuan Bellini
nè fu "La Calunnia" dipinta con usura.
L'Angelico non si fe' con usura, nè Ambrogio de Praedis,
nessuna chiesa di pietra viva firmata :"Adamo me fecit".
Con usura non sorsero
Saint Trophine e Saint Hilaire,
usura arrugginisce il cesello
arrugginisce arte ed artigiano
tarla la tela nel telaio, nessuno
apprende l 'arte d'intessere oro nell'ordito;
l'azzurro s'incancrena con usura; non si ricama
in cremisi, smeraldo non trova il suo Memling
usura soffoca il figlio nel ventre
arresta il giovane amante
cede il letto a vecchi decrepiti,
si frappone tra giovani sposi
CONTRO NATURA
Ad Eleusi han portato puttane
carogne crapulano
ospiti d'usura.

******************************************************* 

Με την τοκογλυφία,
δεν φτιάχνουν σπίτια οι άνθρωποι γερά:
η κάθε πέτρα λαξεμένη και βαλμένη στη θέση της σωστά
να στρώσει απάνω ο σοβάς, να δέσει
ο σκελετός, να κάτσουν τα στολίδια.

Με την τοκογλυφία
δεν ζωγραφίζουν οι άνθρωποι
παράδεισους στις εκκλησίες
μετά βαΐων και κλάδων,
την παναγιά να δέχεται τον άγγελο εξ ουρανών
κι απάνω εκεί στο πρόχειρο μολύβωμα να λάμπει
το φωτοστέφανό της.

Με την τοκογλυφία
δεν αξιώνονται οι άνθρωποι Γκονζάγα,
κληρονόμους, παλλακίδες,
δεν φτιάχνονται οι εικόνες για νʼ αντέξουν
στον χρόνο και να μας αντέξουν
φτιάχνονται για να πουληθούν αμέσως
και πουλιούνται

Με την τοκογλυφία,
κρίμα μεγάλο κι άδικο ενάντια την φύση,
κάτι μπαγιάτικα αποφάγια το ψωμί σου
χάρτινο το ψωμί σου,
χωρίς το στάρι των βουνών και το σκληρό αλεύρι.

Με την τοκογλυφία χοντραίνει η μολυβιά.

Με την τοκογλυφία ξεχαλινώνονται οι γραμμές
κι οι άνθρωποι δεν βρίσκουν τόπο να φωλιάσουν.
Η πέτρα τρώει το λιθοξόο
κι ο αργαλειός τον υφαντή.

Με την τοκογλυφία

δεν φτάνει το μαλλί στην αγορά
και δεν αφήνει κέρδος το κοπάδι με την τοκογλυφία.
Μάστιγα, μάστιγα μεγάλη αυτή η τοκογλυφία
στομώνει τη βελόνα στο χέρι της κυράς
και σταματά το ακούραστο αδράχτι.
Δεν γίνεται Πιέδρο Λομπάρδο
ούτε κρασί με την τοκογλυφία.
Ντούτσιο δεν γίνεται ούτε Πιερ ντελά Φρανσέσκα
και Χουάν Μπελίν και Λα Καλούνια
ζωγραφιστή με την τοκογλυφία.
Αντζέλικο δεν γίνεται, δεν γίνεται Αμπρότζιο Πρέντις,
ούτε εκκλησία πέτρινη,
κι απάνω από την πύλη σμιλεμένο: Αγαπάτε Αλλήλους.

Άγιο Τρόφιμο… όχι, ασφαλώς, με την τοκογλυφία.

Και Άγιο Ιλαρίωνα… όχι, βεβαίως, με την τοκογλυφία.

Σκουριάζει η σμίλη με την τοκογλυφία.
Σκουριάζει η τέχνη κι ο τεχνίτης,
τρώει το νήμα ο αργαλειός,
κανείς δεν ξέρει πια να κάνει τα χρυσοκεντητά ,
έχει λεκέδες το γαλάζιο, σκορπίζεται το κρεμεζί,
Μέμλινκ δεν βρίσκει πια το σμαραγδί.

Έσφαξε η τοκογλυφία μες τη μήτρα το παιδί,
στόμωσε του νέου την ορμή,
την άνοια, την παράλυση έφερε στο κρεβάτι,
πήγε και ξάπλωσε ανάμεσα στη νύφη
και τον γαμπρό της

ΠΑΡΑΦΥΣΗ

Έφεραν πόρνες στην Ελευσίνα,
σερβίρουν πτώματα…
έτσι προστάζει η τοκογλυφία.