Το «Αριστερό αφήγημα» και το 11ο Συνέδριο Αρχών και θέσεων της Νέας Δημοκρατίας (και η θέσις του Στέλιου Ράμφου)!
====
Ως γνωστόν είχαμε το 11ο Συνέδριο Αρχών και θέσεων της Νέας Δημοκρατίας. Τούτο δεν είναι γεγονός αμελητέον καθώς αυτό το κόμμα εξακολουθεί να είναι το "μεγάλο κόμμα της Δεξιάς" και έχει και σημασία διά τον γράφοντα καθώς ήτο μέλος της και το έζησε από το 1964 έως σχετικώς προσφάτως!
----
Γράφαμε κατ' αυτάς ότι υπάρχει και κυριαρχεί από τις αρχές του 20ου αιώνος το «Αριστερό αφήγημα» της ιστορίας και ότι δυστυχώς δεν έχει παραχθεί ένα ή περισσότερα αποδεκτά από ικανούς αριθμούς πολιτών «Μη-Μαρξιστική αφηγήματα» της Ιστορίας!
Ο Αντιπρόεδρος κ. Αδωνις Γεωργιάδης σε μία ομιλία πιό ουσιαστική από τις άλλες έθιξε το θέμα δικαιώνοντας την θέσι μας και δείχνοντας εναργώς την σπουδαιότητα του ζητήματος καθώς είπε αναφερόμενος στις Κυβερνήσεις της Ν.Δ. της Μεταπολιτεύσεως:
«Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, δεν επέτρεψε να κάνουμε αυτό που πρέπει…»
παραδεχόμενος ούτως ότι η ισχύς που διαθέτει το «Αριστερό αφήγημα» τού επιτρέπει να χειραγωγή τούς μη-Μαρξιστές ακόμη κι όταν αυτοί γίνονται κυβέρνησις! Αποδεχόμενος δε συνάμα την θεμελιώδη σημασίαν υπάρξεως «αφηγήματος» δι' οιανδήποτε κοινωνικο-πολιτικήν κίνησιν που θέλει να έχεη σοβαρότητα και μέλλον!
----
Ο κ. Αντιπρόεδρος όμως δεν είναι ο ιδεολογικός καθοδηγητής του κόμματος, άλλοι είναι! Περιμέναμε λοιπόν από τις ομιλίες των καθοδηγητών να ακούσωμε ένα συνεκτικόν αφήγημα Αρχών και θέσεων, όμως μάς παρέπεμπε άλλωστε ο τίτλος του Συνεδρίου!
Ομως, αντί ενός σχεδίου μη-Μαρξιστικών Αρχών και θέσεων, το οποίον φυσικά θα περιελάμβανε απαραιτήτως το «Μη-Μαρξιστικόν αφήγημα της Ιστορίας του 20ου αιώνος», τί ακούσαμε;;
Ενα σύνολον κοινοτοπιών, καφενειακού τύπου, που όχι μόνον δεν αποτελούν Αρχές και θέσεις αλλά είναι συνάμα ανάξια συζήτησις δι' ένα τοιούτον συνέδριον και φυσικά παραπέμπουν πολλές φορές στο «Αριστερό αφήγημα», π.χ. ακούσαμε :
- «δεν θα κάνουμε προσλήψεις πέρα από το όριο που ορίζει το Σύνταγμα.»
- «να βάλουμε ένα τέλος στις περικοπές συντάξεων»
- «η υπεράσπιση της μέσης ελληνικής οικογένειας, και ακόμα περισσότερο των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.» [Τα "φτωχά λαϊκά στρώματα" ακούστηκαν πολλές φορές! Η Ν.Δ. τσάκισε με πολλούς τρόπους και σε όλες της τίς κυβερνήσεις το εκλογικόν της θεμέλιον, την Μικρομεσαίαν Αστικήν τάξιν, και τελευταίως μάλιστα με τις περικοπές των "μεγάλων" συντάξεων και με το Χαράτσι της Τουρκοκρατίας που τώρα το λένε ΕΝΦΙΑ! Αυτό το γεγονός ουδείς ομιλητής το έθιξε, ουδέν στέλεχος το έχει καταλάβει ακόμη! Αφού δε έγινε αυτό, τώρα η Ν.Δ. εστράφη στα "φτωχά λαϊκά στρώματα" που ζούν στην φαντασίαν του «Αριστερού αφηγήματος»! Κρίμα!]
- «δυνατότητα ραντεβού με γιατρούς του ΕΟΠΥΥ εντός 24 ωρών για ευαίσθητες ομάδες όπως οι ηλικιωμένοι.»
- «είμαστε το κόμμα της κοινής λογικής και των καλών ευρωπαϊκών πρακτικών.»
Βεβαίως, ακούσαμε και καθαρές αστειότητες εκτός πραγματικότητος, ως:
- «στόχος μας είναι η Ελλάδα να γίνει διεθνές εκπαιδευτικό κέντρο. Με τη δημιουργία ξενόγλωσσων προπτυχιακών και μεταπτυχιακών τμημάτων.»
----
Η ΘΕΣΙΣ ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΡΑΜΦΟΥ
Ο τιμητικώς ομιλήσας κ. Στέλιος Ράμφος δυστυχώς δεν προσέφερε τίποτε επ' αυτού του ζητήματος, αλλ' αντιθέτως ετορπίλισε την οιανδήποτε προσπάθειαν δημιουργίας «αφηγήματος» εις την χαρακτηριστικήν θέσιν ολοκλήρου της ομιλίας που υπεστήριξε κατά τρόπον απόλυτον το εξ' ορισμού άνευ «αφηγήματος» Ατομοκεντρικόν Νεωτερικόν κράτος:
«Το σοβαρό λάθος που γίνεται επί μονίμου βάσεως είναι ότι στο σκεπτικό μας συγχέουμε το αρχαίο και το μεσαιωνικό Κράτος με το πολύ διαφορετικό του νεωτερικό Κράτος, με το σύγχρονο Κράτος. Το αρχαίο και το μεσαιωνικό Κράτος ταυτίζονται με την κοινωνία. Έχει μεγάλη σημασία αυτό το πράγμα να το ξέρουμε. Επομένως, είναι αχρείαστοι οι θεσμοί, δεν υπολογίζονται πολύ αυτά τα πράγματα. Το σκεπτικό είναι ότι η κοινωνία και το κράτος είναι συνδεδεμένα ακριβώς σε μια σχέση κεφαλιού και μελών του σώματος. Η συνέπεια αυτού του πράγματος είναι η γνωστή παλαιά απολυταρχική εξουσία η οποία με τη σειρά της διεκδικεί να είναι η συνεκτική δομή της κοινωνίας. Δηλαδή η απολυταρχική εξουσία δένει την κοινωνία. Αυτό είναι το παλιό κράτος. Το νεότερο Κράτος διακρίνεται από την κοινωνία, πρέπει να το έχουμε καθαρό στο μυαλό μας αυτό. Το νεότερο Κράτος διακρίνεται από την κοινωνία. Είναι πολιτικός εγγυητής της συνοχής της κοινωνικής. Και υπ΄ αυτή την έννοια αποτελεί το πεδίο του κοινού συμφέροντος. Όχι πια ιδίων συμφερόντων επιμέρους και ούτω το κάθε εξής. Για την ακρίβεια να το πούμε πιο καθαρά. Στη μεν σύγχρονη κοινωνία οι άνθρωποι, κοινωνία λέω και πάλι, οι άνθρωποι ικανοποιούν ελεύθερα τις υλικές και τις πνευματικές τους ανάγκες. Ενώ το σύγχρονο Κράτος ορίζει τον κοινό σκοπό της πολιτικής συνυπάρξεως των ανθρώπων που είναι η ελεύθερη αυτοπραγμάτωση τους κ.λ.π. Άρα, άλλη η δουλειά του Κράτους, κοινός σκοπός, ένα πράγμα αυτό, άλλη η δουλειά της σύγχρονης κοινωνίας, ικανοποιούν τις ανάγκες τους υλικές και πνευματικές οι άνθρωποι. Δυο πράγματα ξεχωριστά. Το Κράτος σκοπεύει, δείχνει τη σκόπευση ποια θα είναι. Υπ΄ αυτή την έννοια λοιπόν το μόνο που μπορεί να συμβεί σαν εκτροπή στην εποχή μας είναι οι γνωστές εκτροπές των ολοκληρωτισμών οι οποίοι επαναφέρουν ανοιχτά ή συγκεκαλυμμένα το μερικό συμφέρον και τις ιδεοληψίες του παλαιού Κράτους. Δηλαδή, η εθνικοσοσιαλιστική και κομμουνιστική εμπειρία είναι η προσπάθεια της αναχρονιστικής επιστροφής στο παλιό κράτος όπου κοινωνία και κράτος ήταν ένα. Έχει σημασία να καταλάβουμε για τι πράγμα μιλάμε.»
Και πάλι και πάλι:
«Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Είναι ότι δεν έχουμε καθαρό στο μυαλό μας αυτό το σχήμα. Άλλο το κράτος, άλλο η κοινωνία στη συνεργασία τους. Το Κράτος δίνει σκοπό και κίνηση. Η κοινωνία είναι ο συντελεστής του εκσυγχρονισμού του κράτους, της κοινωνίας.»
Και είναι κατηγορηματικός:
« Όταν έχουμε εμπλοκή των δύο [κράτους και κοινωνίας], τα πάντα είναι βαλτωμένα και ιδανικό είναι ένα ασάλευτο παρόν εξ ου και θρησκευτικοί άλλοι θεσμοί με προοπτικές αιωνιότητας και τέλους του χρόνου, δεν μπορούν να εμπλακούν σε αυτή την ιστορία, παρά μόνο σε επίπεδο Ιδιωτικού Δικαίου, κοινωνίας, πολιτών κανονικά κ.λ.π.»
Απίθανο, να το ακούει κανείς από τον «Χριστιανό φιλόσοφο» της εποχής μας! Μάλιστα επιμένει σε αυτό και το επεξηγεί π.χ.:
«Δηλαδή, ξαφνικά βρίσκουμε θεσμούς πνευματικούς με κοινωνική σημασία, να είναι Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, όπως η Εκκλησία. Είναι ανωμαλία δομική αυτό το πράγμα.… η εμπλοκή μιας τέτοιας δομής, σε ένα Κράτος που λειτουργεί σε άλλο επίπεδο από την κοινωνία, δημιουργεί προβλήματα πάρα πολύ σημαντικά, είτε πρόκειται για βιβλία σχολικά, είτε πρόκειται για ρυθμίσεις σχέσεων ανθρώπων ή δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να συμβεί.»
ΤΟ ΒΑΣΙΚΟΝ ΛΑΘΟΣ
Το άνευ «αφηγήματος» Ατομοκεντρικόν Νεωτερικόν κράτος διαθέτει το ιδικόν του ισχυρόν αφήγημα: ότι ΔΕΝ απαιτείται αφήγημα! Ομως, στην πραγματικότητα, καθώς η ανθρωπίνη ψυχή πάντοτε επιζητεί το «αφήγημα» και με τα «αφηγήματα» ζεί και όχι με την οιανδήποτε πραγματικότητα, η Νεωτερικότητα πάντοτε εσυνοδεύθη με ισχυρά και καθαρώς θρησκευτικά αφηγήματα, π.χ. εξ αρχής συνεδέθη στενώς με την Αθεΐαν.
Στην Μεταπολεμικήν Ευρώπην την Νεωτερικότητα στηρίζουν ισχυρά αφηγήματα. Κατά πρώτον κυριαρχεί το «Αριστερό αφήγημα» το οποίον είναι καθαρώς μία θρησκεία και διά τούτο προκαλεί καθαρώς θρησκευτικόν φανατισμόν, ως λέγει ο Άρνολντ Τόϋνμπη, «Ο Μαρξισμός είναι μία θρησκεία Ιουδαϊκού τύπου» [απολύτως φυσικόν, αφού και ο Μαρξ και όλοι οι επιφανείς Μαρξισταί Εβραίοι ήσαν, τί άλλο θα δημιουργούσαν;;] Την μεσαιωνικήν παπικήν εκκλησίαν εμιμήθησαν και αντέγραψαν τα Κομμουνιστικά Κόμματα που εκυβέρνησαν την ΕΣΣΔ και τους Δορυφόρους! Η θρησκευτική δε ορθοδοξία έφθασε σε σημεία απίθανα! Και η «Δεξιά παρέκκλισις» και η «Αριστερά παρέκκλισις» ετιμωρούντο με την ποινήν του θανάτου! Ελληνικόν παράδειγμα: όταν το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ το 1944 κατέλαβε τον Πειραιά αυτούς που συνέλαβε, δολοφόνησε και έθαψε σε ομαδικούς λάκκους ήσαν οι φτωχοί καπνεργάτες και λιμενεργάτες τροτσκιστές και αρχειομαρξιστές!
Ομοίως θρησκεία διαφεντεύουσα το σύνολον της κοινωνίας και σήμερον εξηπλωμένη εφ' όλης της Ευρώπης είναι ο Πολιτιστικός Μαρξισμός, ο οποίος, εκτός των άλλων, αποτελεί την επίσημον θρησκείαν της σημερινής Νεωτερικής Σουηδίας! Ούτος ρυθμίζει κάθε πτυχήν της κοινωνίας, είναι το θρησκευτικόν θέσφατον και οι Σουηδοί φοβούνται να τον κρίνουν ακόμη και σε κλειστές φιλικές συντροφιές! Τοιαύτην ισχύν μόνον σε ολίγες στιγμές της ζωής του είχε ο Χριστιανισμός, όπως ίσως στην Γενεύην του Καλβίνου!
«Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, όπως η Εκκλησία» είναι δυνατόν να παύσουν να υπάρχουν με έναν νόμο, δοθέντος μάλιστα ότι ο Χριστιανισμός είναι ένα ιδεολογικόν πτώμα! Ομως, Νομικά Πρόσωπα πολιτικά κόμματα που είναι θρησκείες ζώσες και ισχυρές με φανατισμόν και έξαψιν όπως το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, τίνι τρόπω θα εξαφανισθούν;; Οπως, τίνι τρόπω θα εξαφανισθή ο θρησκευτικός Μύθος του Πολυπολιτισμού και του Αντιρατσισμού που δεν είναι μόνον ενθρονισμένος στους Αντιρατσιστικούς νόμους αλλά και στο σύνολον της προπαγάνδας που ασκούν τα ΜΜΕ και η Ιντελλιγκέντσια, με αποτέλεσμα να καταστρέφει ανευ αντιστάσεως τις ευρωπαϊκές κοινωνίες επιβάλλοντας τον εποικισμόν της Ευρώπης από Αλλογενείς;;
«η εμπλοκή μιας τέτοιας δομής [εννοεί την Χ.Ο. Εκκλησία], σε ένα Κράτος που λειτουργεί σε άλλο επίπεδο από την κοινωνία, δημιουργεί προβλήματα πάρα πολύ σημαντικά, είτε πρόκειται για βιβλία σχολικά, είτε πρόκειται για ρυθμίσεις σχέσεων ανθρώπων ή δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να συμβεί.» Πολύ σωστό! Ομως σήμερα ζούμε τον στραγγαλισμόν των ευρωπαϊκών κοινωνιών από την τερατώδη δομήν τού Πολιτιστικού Μαρξισμού!
Ισως σε εποχές αποχαυνώσεως και υλικής ευμαρείας να είναι δυνατόν οι άνθρωποι να ζήσουν επ' ολίγον άνευ αφηγήματος, όμως ούτως ή άλλως η σημερινή Ευρώπη και φυσικά η Ελλάς διανύει περίοδον πολυεπιπέδου κρίσεως και οι άνθρωποι αναζητούν την σανίδα σωτηρίαν που παρέχει ένα ισχυρόν αφήγημα και διά τούτο εις όλον τον Δυτικόν κόσμον προσηλυτίζει επιτυχώς και επιβάλλεται άνευ ουσιαστικής αντιστάσεως το «Μωαμεθανικόν αφήγημα»!
Αυτά περιμέναμε να τα έχη κατανοήση ο κ. Στέλιος Ράμφος!
Μία σκέψις της στιγμής: Μήπως η καθοδήγησις της Ν.Δ. εγνώριζε αυτήν την θέσιν τού κ. Ράμφου περί την ανάγκης να ΜΗΝ υπάρχη «αφήγημα» και δι' αυτό τον προσεκάλεσε;;
----
Φωτογραφία: Ο κ. Στέλιος Ράμφος στο βήμα του συνεδρίου.
----
Υ.Γ. Ενας φίλος που παρακολουθεί αυτά που εκθέτω κατ' αυτάς περί του «αφηγήματος» μού είπε: «Χαμένος κόπος, ο τελευταίος που παρήγαγε ένα σοβαρόν μη-Μαρξιστικόν αφήγημα ήτο ο Στρατάρχης Πεταίν!» Συμφωνώ απολύτως!
ΠΑΝ. ΜΑΡΙΝΗΣ
17 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2017
==========
====
Ως γνωστόν είχαμε το 11ο Συνέδριο Αρχών και θέσεων της Νέας Δημοκρατίας. Τούτο δεν είναι γεγονός αμελητέον καθώς αυτό το κόμμα εξακολουθεί να είναι το "μεγάλο κόμμα της Δεξιάς" και έχει και σημασία διά τον γράφοντα καθώς ήτο μέλος της και το έζησε από το 1964 έως σχετικώς προσφάτως!
----
Γράφαμε κατ' αυτάς ότι υπάρχει και κυριαρχεί από τις αρχές του 20ου αιώνος το «Αριστερό αφήγημα» της ιστορίας και ότι δυστυχώς δεν έχει παραχθεί ένα ή περισσότερα αποδεκτά από ικανούς αριθμούς πολιτών «Μη-Μαρξιστική αφηγήματα» της Ιστορίας!
Ο Αντιπρόεδρος κ. Αδωνις Γεωργιάδης σε μία ομιλία πιό ουσιαστική από τις άλλες έθιξε το θέμα δικαιώνοντας την θέσι μας και δείχνοντας εναργώς την σπουδαιότητα του ζητήματος καθώς είπε αναφερόμενος στις Κυβερνήσεις της Ν.Δ. της Μεταπολιτεύσεως:
«Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, δεν επέτρεψε να κάνουμε αυτό που πρέπει…»
παραδεχόμενος ούτως ότι η ισχύς που διαθέτει το «Αριστερό αφήγημα» τού επιτρέπει να χειραγωγή τούς μη-Μαρξιστές ακόμη κι όταν αυτοί γίνονται κυβέρνησις! Αποδεχόμενος δε συνάμα την θεμελιώδη σημασίαν υπάρξεως «αφηγήματος» δι' οιανδήποτε κοινωνικο-πολιτικήν κίνησιν που θέλει να έχεη σοβαρότητα και μέλλον!
----
Ο κ. Αντιπρόεδρος όμως δεν είναι ο ιδεολογικός καθοδηγητής του κόμματος, άλλοι είναι! Περιμέναμε λοιπόν από τις ομιλίες των καθοδηγητών να ακούσωμε ένα συνεκτικόν αφήγημα Αρχών και θέσεων, όμως μάς παρέπεμπε άλλωστε ο τίτλος του Συνεδρίου!
Ομως, αντί ενός σχεδίου μη-Μαρξιστικών Αρχών και θέσεων, το οποίον φυσικά θα περιελάμβανε απαραιτήτως το «Μη-Μαρξιστικόν αφήγημα της Ιστορίας του 20ου αιώνος», τί ακούσαμε;;
Ενα σύνολον κοινοτοπιών, καφενειακού τύπου, που όχι μόνον δεν αποτελούν Αρχές και θέσεις αλλά είναι συνάμα ανάξια συζήτησις δι' ένα τοιούτον συνέδριον και φυσικά παραπέμπουν πολλές φορές στο «Αριστερό αφήγημα», π.χ. ακούσαμε :
- «δεν θα κάνουμε προσλήψεις πέρα από το όριο που ορίζει το Σύνταγμα.»
- «να βάλουμε ένα τέλος στις περικοπές συντάξεων»
- «η υπεράσπιση της μέσης ελληνικής οικογένειας, και ακόμα περισσότερο των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.» [Τα "φτωχά λαϊκά στρώματα" ακούστηκαν πολλές φορές! Η Ν.Δ. τσάκισε με πολλούς τρόπους και σε όλες της τίς κυβερνήσεις το εκλογικόν της θεμέλιον, την Μικρομεσαίαν Αστικήν τάξιν, και τελευταίως μάλιστα με τις περικοπές των "μεγάλων" συντάξεων και με το Χαράτσι της Τουρκοκρατίας που τώρα το λένε ΕΝΦΙΑ! Αυτό το γεγονός ουδείς ομιλητής το έθιξε, ουδέν στέλεχος το έχει καταλάβει ακόμη! Αφού δε έγινε αυτό, τώρα η Ν.Δ. εστράφη στα "φτωχά λαϊκά στρώματα" που ζούν στην φαντασίαν του «Αριστερού αφηγήματος»! Κρίμα!]
- «δυνατότητα ραντεβού με γιατρούς του ΕΟΠΥΥ εντός 24 ωρών για ευαίσθητες ομάδες όπως οι ηλικιωμένοι.»
- «είμαστε το κόμμα της κοινής λογικής και των καλών ευρωπαϊκών πρακτικών.»
Βεβαίως, ακούσαμε και καθαρές αστειότητες εκτός πραγματικότητος, ως:
- «στόχος μας είναι η Ελλάδα να γίνει διεθνές εκπαιδευτικό κέντρο. Με τη δημιουργία ξενόγλωσσων προπτυχιακών και μεταπτυχιακών τμημάτων.»
----
Η ΘΕΣΙΣ ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΡΑΜΦΟΥ
Ο τιμητικώς ομιλήσας κ. Στέλιος Ράμφος δυστυχώς δεν προσέφερε τίποτε επ' αυτού του ζητήματος, αλλ' αντιθέτως ετορπίλισε την οιανδήποτε προσπάθειαν δημιουργίας «αφηγήματος» εις την χαρακτηριστικήν θέσιν ολοκλήρου της ομιλίας που υπεστήριξε κατά τρόπον απόλυτον το εξ' ορισμού άνευ «αφηγήματος» Ατομοκεντρικόν Νεωτερικόν κράτος:
«Το σοβαρό λάθος που γίνεται επί μονίμου βάσεως είναι ότι στο σκεπτικό μας συγχέουμε το αρχαίο και το μεσαιωνικό Κράτος με το πολύ διαφορετικό του νεωτερικό Κράτος, με το σύγχρονο Κράτος. Το αρχαίο και το μεσαιωνικό Κράτος ταυτίζονται με την κοινωνία. Έχει μεγάλη σημασία αυτό το πράγμα να το ξέρουμε. Επομένως, είναι αχρείαστοι οι θεσμοί, δεν υπολογίζονται πολύ αυτά τα πράγματα. Το σκεπτικό είναι ότι η κοινωνία και το κράτος είναι συνδεδεμένα ακριβώς σε μια σχέση κεφαλιού και μελών του σώματος. Η συνέπεια αυτού του πράγματος είναι η γνωστή παλαιά απολυταρχική εξουσία η οποία με τη σειρά της διεκδικεί να είναι η συνεκτική δομή της κοινωνίας. Δηλαδή η απολυταρχική εξουσία δένει την κοινωνία. Αυτό είναι το παλιό κράτος. Το νεότερο Κράτος διακρίνεται από την κοινωνία, πρέπει να το έχουμε καθαρό στο μυαλό μας αυτό. Το νεότερο Κράτος διακρίνεται από την κοινωνία. Είναι πολιτικός εγγυητής της συνοχής της κοινωνικής. Και υπ΄ αυτή την έννοια αποτελεί το πεδίο του κοινού συμφέροντος. Όχι πια ιδίων συμφερόντων επιμέρους και ούτω το κάθε εξής. Για την ακρίβεια να το πούμε πιο καθαρά. Στη μεν σύγχρονη κοινωνία οι άνθρωποι, κοινωνία λέω και πάλι, οι άνθρωποι ικανοποιούν ελεύθερα τις υλικές και τις πνευματικές τους ανάγκες. Ενώ το σύγχρονο Κράτος ορίζει τον κοινό σκοπό της πολιτικής συνυπάρξεως των ανθρώπων που είναι η ελεύθερη αυτοπραγμάτωση τους κ.λ.π. Άρα, άλλη η δουλειά του Κράτους, κοινός σκοπός, ένα πράγμα αυτό, άλλη η δουλειά της σύγχρονης κοινωνίας, ικανοποιούν τις ανάγκες τους υλικές και πνευματικές οι άνθρωποι. Δυο πράγματα ξεχωριστά. Το Κράτος σκοπεύει, δείχνει τη σκόπευση ποια θα είναι. Υπ΄ αυτή την έννοια λοιπόν το μόνο που μπορεί να συμβεί σαν εκτροπή στην εποχή μας είναι οι γνωστές εκτροπές των ολοκληρωτισμών οι οποίοι επαναφέρουν ανοιχτά ή συγκεκαλυμμένα το μερικό συμφέρον και τις ιδεοληψίες του παλαιού Κράτους. Δηλαδή, η εθνικοσοσιαλιστική και κομμουνιστική εμπειρία είναι η προσπάθεια της αναχρονιστικής επιστροφής στο παλιό κράτος όπου κοινωνία και κράτος ήταν ένα. Έχει σημασία να καταλάβουμε για τι πράγμα μιλάμε.»
Και πάλι και πάλι:
«Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Είναι ότι δεν έχουμε καθαρό στο μυαλό μας αυτό το σχήμα. Άλλο το κράτος, άλλο η κοινωνία στη συνεργασία τους. Το Κράτος δίνει σκοπό και κίνηση. Η κοινωνία είναι ο συντελεστής του εκσυγχρονισμού του κράτους, της κοινωνίας.»
Και είναι κατηγορηματικός:
« Όταν έχουμε εμπλοκή των δύο [κράτους και κοινωνίας], τα πάντα είναι βαλτωμένα και ιδανικό είναι ένα ασάλευτο παρόν εξ ου και θρησκευτικοί άλλοι θεσμοί με προοπτικές αιωνιότητας και τέλους του χρόνου, δεν μπορούν να εμπλακούν σε αυτή την ιστορία, παρά μόνο σε επίπεδο Ιδιωτικού Δικαίου, κοινωνίας, πολιτών κανονικά κ.λ.π.»
Απίθανο, να το ακούει κανείς από τον «Χριστιανό φιλόσοφο» της εποχής μας! Μάλιστα επιμένει σε αυτό και το επεξηγεί π.χ.:
«Δηλαδή, ξαφνικά βρίσκουμε θεσμούς πνευματικούς με κοινωνική σημασία, να είναι Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, όπως η Εκκλησία. Είναι ανωμαλία δομική αυτό το πράγμα.… η εμπλοκή μιας τέτοιας δομής, σε ένα Κράτος που λειτουργεί σε άλλο επίπεδο από την κοινωνία, δημιουργεί προβλήματα πάρα πολύ σημαντικά, είτε πρόκειται για βιβλία σχολικά, είτε πρόκειται για ρυθμίσεις σχέσεων ανθρώπων ή δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να συμβεί.»
ΤΟ ΒΑΣΙΚΟΝ ΛΑΘΟΣ
Το άνευ «αφηγήματος» Ατομοκεντρικόν Νεωτερικόν κράτος διαθέτει το ιδικόν του ισχυρόν αφήγημα: ότι ΔΕΝ απαιτείται αφήγημα! Ομως, στην πραγματικότητα, καθώς η ανθρωπίνη ψυχή πάντοτε επιζητεί το «αφήγημα» και με τα «αφηγήματα» ζεί και όχι με την οιανδήποτε πραγματικότητα, η Νεωτερικότητα πάντοτε εσυνοδεύθη με ισχυρά και καθαρώς θρησκευτικά αφηγήματα, π.χ. εξ αρχής συνεδέθη στενώς με την Αθεΐαν.
Στην Μεταπολεμικήν Ευρώπην την Νεωτερικότητα στηρίζουν ισχυρά αφηγήματα. Κατά πρώτον κυριαρχεί το «Αριστερό αφήγημα» το οποίον είναι καθαρώς μία θρησκεία και διά τούτο προκαλεί καθαρώς θρησκευτικόν φανατισμόν, ως λέγει ο Άρνολντ Τόϋνμπη, «Ο Μαρξισμός είναι μία θρησκεία Ιουδαϊκού τύπου» [απολύτως φυσικόν, αφού και ο Μαρξ και όλοι οι επιφανείς Μαρξισταί Εβραίοι ήσαν, τί άλλο θα δημιουργούσαν;;] Την μεσαιωνικήν παπικήν εκκλησίαν εμιμήθησαν και αντέγραψαν τα Κομμουνιστικά Κόμματα που εκυβέρνησαν την ΕΣΣΔ και τους Δορυφόρους! Η θρησκευτική δε ορθοδοξία έφθασε σε σημεία απίθανα! Και η «Δεξιά παρέκκλισις» και η «Αριστερά παρέκκλισις» ετιμωρούντο με την ποινήν του θανάτου! Ελληνικόν παράδειγμα: όταν το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ το 1944 κατέλαβε τον Πειραιά αυτούς που συνέλαβε, δολοφόνησε και έθαψε σε ομαδικούς λάκκους ήσαν οι φτωχοί καπνεργάτες και λιμενεργάτες τροτσκιστές και αρχειομαρξιστές!
Ομοίως θρησκεία διαφεντεύουσα το σύνολον της κοινωνίας και σήμερον εξηπλωμένη εφ' όλης της Ευρώπης είναι ο Πολιτιστικός Μαρξισμός, ο οποίος, εκτός των άλλων, αποτελεί την επίσημον θρησκείαν της σημερινής Νεωτερικής Σουηδίας! Ούτος ρυθμίζει κάθε πτυχήν της κοινωνίας, είναι το θρησκευτικόν θέσφατον και οι Σουηδοί φοβούνται να τον κρίνουν ακόμη και σε κλειστές φιλικές συντροφιές! Τοιαύτην ισχύν μόνον σε ολίγες στιγμές της ζωής του είχε ο Χριστιανισμός, όπως ίσως στην Γενεύην του Καλβίνου!
«Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, όπως η Εκκλησία» είναι δυνατόν να παύσουν να υπάρχουν με έναν νόμο, δοθέντος μάλιστα ότι ο Χριστιανισμός είναι ένα ιδεολογικόν πτώμα! Ομως, Νομικά Πρόσωπα πολιτικά κόμματα που είναι θρησκείες ζώσες και ισχυρές με φανατισμόν και έξαψιν όπως το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, τίνι τρόπω θα εξαφανισθούν;; Οπως, τίνι τρόπω θα εξαφανισθή ο θρησκευτικός Μύθος του Πολυπολιτισμού και του Αντιρατσισμού που δεν είναι μόνον ενθρονισμένος στους Αντιρατσιστικούς νόμους αλλά και στο σύνολον της προπαγάνδας που ασκούν τα ΜΜΕ και η Ιντελλιγκέντσια, με αποτέλεσμα να καταστρέφει ανευ αντιστάσεως τις ευρωπαϊκές κοινωνίες επιβάλλοντας τον εποικισμόν της Ευρώπης από Αλλογενείς;;
«η εμπλοκή μιας τέτοιας δομής [εννοεί την Χ.Ο. Εκκλησία], σε ένα Κράτος που λειτουργεί σε άλλο επίπεδο από την κοινωνία, δημιουργεί προβλήματα πάρα πολύ σημαντικά, είτε πρόκειται για βιβλία σχολικά, είτε πρόκειται για ρυθμίσεις σχέσεων ανθρώπων ή δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να συμβεί.» Πολύ σωστό! Ομως σήμερα ζούμε τον στραγγαλισμόν των ευρωπαϊκών κοινωνιών από την τερατώδη δομήν τού Πολιτιστικού Μαρξισμού!
Ισως σε εποχές αποχαυνώσεως και υλικής ευμαρείας να είναι δυνατόν οι άνθρωποι να ζήσουν επ' ολίγον άνευ αφηγήματος, όμως ούτως ή άλλως η σημερινή Ευρώπη και φυσικά η Ελλάς διανύει περίοδον πολυεπιπέδου κρίσεως και οι άνθρωποι αναζητούν την σανίδα σωτηρίαν που παρέχει ένα ισχυρόν αφήγημα και διά τούτο εις όλον τον Δυτικόν κόσμον προσηλυτίζει επιτυχώς και επιβάλλεται άνευ ουσιαστικής αντιστάσεως το «Μωαμεθανικόν αφήγημα»!
Αυτά περιμέναμε να τα έχη κατανοήση ο κ. Στέλιος Ράμφος!
Μία σκέψις της στιγμής: Μήπως η καθοδήγησις της Ν.Δ. εγνώριζε αυτήν την θέσιν τού κ. Ράμφου περί την ανάγκης να ΜΗΝ υπάρχη «αφήγημα» και δι' αυτό τον προσεκάλεσε;;
----
Φωτογραφία: Ο κ. Στέλιος Ράμφος στο βήμα του συνεδρίου.
----
Υ.Γ. Ενας φίλος που παρακολουθεί αυτά που εκθέτω κατ' αυτάς περί του «αφηγήματος» μού είπε: «Χαμένος κόπος, ο τελευταίος που παρήγαγε ένα σοβαρόν μη-Μαρξιστικόν αφήγημα ήτο ο Στρατάρχης Πεταίν!» Συμφωνώ απολύτως!
ΠΑΝ. ΜΑΡΙΝΗΣ
17 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2017
==========
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου