ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 1918 και στους εορτασμούς ακούσθηκαν μόνον ψεύδη, οι μεγάλοι ένοχοι με πρώτην την Γαλλίαν και δευτέραν την Αμερικήν επιμένουν να μην αποδέχονται την ενοχήν τους!
ΠΑΝ. ΜΑΡΙΝΗΣ
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, 1914-1918
Η μοιραία 28η Ιουνίου 1914
-----
Το 1877 η Αυστρο-ουγγαρία κατέλαβε την έως τότε υπό τουρκικήν κατοχήν Βοσνία. Τούτο ενόχλησε ιδιαιτέρως την Σερβίαν, η οποία έκτοτε έτραττε οτιδήποτε ηδύνατο διά να προκαλέση πόλεμον με την Αυστρίαν. Η Αυστρία δεν επιθυμούσε πολέμους και ο διάδοχος του θρόνου, ο Αρχιδούξ Φραγκίσκος Φερδινάνδος ήτο φιλελεύθερος, μεταρρυθμιστής μετριοπαθής και υπέρ της συμφιλιώσεως μεταξύ των κρατών. Πολλοί ήθελαν τον πόλεμον, ο καθείς με τους ιδικούς του σκοπούς. Η Σερβία διότι επίστευε ότι θα συνεπολέμουν μαζί της η Ρωσσία και η Γαλλία και ούτως θα κατετροπώνετο η Αυστρο-ουγγαρία. Η Γαλλία ήθελε οπωσδήποτε τον πόλεμον διά να αποπλύνη την ήτταν του 1870 και να κατακτήση ξανά την Αλσατίαν και Λωρραίνην. Η Ρωσσία διότι επίστευε ότι μία εύκολος νίκη στην Ευρώπην θα ανέβαζε το γόητρόν της μετά την δεινήν ήτταν του Ρωσσοϊαπωνικού πολέμου. Οι οικονομικοί εξουσιαστές της υφηλίου, οι Διεθνείς τραπεζίτες, ήθελαν τον πόλεμον διά να εκθρονίσουν τους δυναστικούς οίκους και να ηγεμονεύσουν ολοκληρωτικώς στην Ευρώπην μέσω υπερχρεωμένων και υποχειρίων εις αυτούς ασταθών δημοκρατικών κυβερνήσεων, δηλαδή την επανάληψιν εις μεγαλυτέραν κλίμακα των γεγονότων της Γαλλικής Επαναστάσεως! Εκείνην την ώραν δεν ήθελαν τον πόλεμον η Αυστρία και η Γερμανία. Εμπόδιον στα φιλοπολεμικά σχέδια και στην αλλαγήν της πολιτικής καταστάσεως της Ευρώπης ίστατο ο Φραγκίσκος Φερδινάνδος, όπως στην Ρωσσίαν ο μεταρρυθμιστής Τσάρος Αλέξανδρος 2ος. Επομένως η αρίστη λύσις ήτο να δολοφονηθή, ως εδολοφονήθη ο Αλέξανδρος 2ος, και συγχρόνως η δολοφονία να είναι τοιαύτης φύσεως ώστε να προκληθή ο ποθούμενος γενικευμένος ευρωπαϊκός πόλεμος! Τελικώς επαρουσιάσθη μία λαμπρά ευκαιρία· την 28ην Ιουνίου 1914 ο Φραγκίσκος Φερδινάνδος και η σύζυγός του εδολοφονήθησαν κατά την επίσκεψίν των στο Σεράγιεβον από μίαν συνωμοσίαν την οποίαν είτε εδημιούργησε η κυβέρνησις της Σερβίας, είτε εν πάση περιπτώσει ήτο εν γνώσει της! Η Αυστρία ευρέθη εις δυσχερή θέσιν, εάν δεν αντέδρα η ηθική βλάβη που υπέστη θα επετάχυνε την διάλυσιν της Αυτοκρατορίας! Ποίος θα εσέβετο ένα καθεστώς όπου ο πρώτος τυχόν αλητήριος δολοφονεί άνευ συνεπειών την κεφαλήν του κράτους; Εν πάση περιπτώσει δεν ηδύνατο η Βοσνία να εγκαταληφθή διότι αυτή αποτελούσε από παλαιότατες εποχές μέρος του Βασιλείου της Ουγγαρίας, οι δε Βόσνιοι διόλου δεν επιθυμούσαν την υπαγωγήν στην Σερβίαν διότι, αφ' ενός είχαν κεντροευρωπαϊκόν πολιτισμόν και αφ' ετέρου ήσαν Ρωμαιοκαθολικοί ή Μωαμεθανοί κι όχι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ως οι Σέρβοι. Οι δύο πόλεμοι είχον τοιαύτα αποτελέσματα που εδημιούργησαν την μεγάλη Γιουγκοσλαβία, επειδή το ήθελαν οι μεγάλες δυνάμεις της κάθε εποχής, όμως ως είδαμε, μόλις οι λαοί ηδυνήθησαν να εκφρασθούν ελευθέρως η μεγάλη Γιουγκοσλαβία διελύθη αδόξως! Οι δύο πόλεμοι έδωσαν την Αλσατίαν και Λωρραίνην στην Γαλλίαν, όμως οι ιστορικοί τίτλοι της Γαλλίας επ' αυτών των χωρών είναι σαφώς ασθενέστεροι από αυτούς της Αυστρο-ουγγαρίας επί της Βοσνίας! Αμέσως μετά την λήξιν του πολέμου, ο Αμερικανός υπουργός των Εξωτερικών Robert Lansing απέρριψε με την αυθεντίαν του νικητού το σχέδιον του Αυτοκράτορος Καρόλου διά μίαν ομοσπονδίαν των χωρών της Αυστρο-ουγγαρίας διότι άγνωστον σε ποίον παρασκήνιον των νικητών είχε αποφασισθή η διάλυσις της κεντρικής Ευρώπης σε μικρά κρατίδια χωρίς δύναμιν αντιστάσεως! Αντιστάσεως σε ποιόν; Προφανώς σε μελλοντικόν καταβροχθισμόν τους από την ΕΣΣΔ!
Ούτως, ο Αμερικανός Πρόεδρος Ουΐλσων, νικητής του πολέμου, μετά τον Α΄Π.Π. επέβαλε τον θεσμόν των δημοψηφισμάτων διά να διαλυθή η Αυστρο-ουγγαρία, όμως τα δημοψηφίσματα επετράπησαν μόνον εκεί που το αποτέλεσμά τους ήτο βέβαιον ότι θα συμφωνούσε με τις επιθυμίες των νικητών του πολέμου! Ως εκ τούτου, δεν επετράπη να γίνη δημοψήφισμα στην Αυστρίαν εάν επιθυμεί την ένωσίν της με την Γερμανίαν! Ως γνωστόν,η Αυστρο-ουγγαρία εχωρίζετο εις δύο μέρη, στο Γερμανικόν, το οποίον συμμετείχε στην παλαιάν Γερμανικήν Αυτοκρατορίαν, την επονομαζομένην Αγίαν Ρωμαϊκήν Γερμανικήν Αυτοκρατορίαν (Saint-Empire romain germanique) με πρωτεύουσαν την Φρανκφούρτην (Frankfurt am Main) και το Σλαυϊκόν. Ο χαρακτηρισμός ενός ατόμου ως "Αυστριακός" τω όντι δηλοί ουχί εθνισμόν, καθώς είναι Γερμανός, αλλά εντοπιότητα, ως λέγομε Βαυαρός ή Πομερανός. Ομοίως εις τας νοτίους Ουγγρικάς άλλοτε χώρας, στην νυν Σλοβενίαν, Κροατίαν και Βοσνίαν όχι μόνον δεν εγένοντο δημοψηφίσματα, διότι όλοι εγνώριζον ότι το αποτέλεσμα θα ήτο η ένωσις με την Ουγγαρίαν, αλλά πραξικοπηματικώς ιδρύθη με τον Αμερικανικόν δάκτυλον το «Κράτος των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων» το οποίον περιέλαβε τας ως άνω περιοχάς και πραξικοπηματικώς και πάλιν άνευ ουδεμιάς λαϊκής επινεύσεως εκόλλησε στην Σερβίαν! Ως προείπαμε, η σημερινή εξέλιξις όπου εκφραζόμενοι ελευθέρως οι λαοί των εν λόγω χωρών ηδυνήθησαν να αποκολληθούν από την Γιουγκοσλαβίαν αποδεικνύει την αλήθειαν των υποθέσεών μας! Επίσης δεν έγινε δημοψήφισμα ούτε στον έναν πόλεμον, ούτε στον άλλον, στην Αλσατίαν και Λωρραίνην διότι ήτο γνωστόν τοις πάσιν ότι ο πληθυσμός θα εψήφιζε υπέρ της ενώσεως με την Γερμανίαν. Αντιθέτως μεταπολεμικώς, μετά το 1945, η Γαλλία εγκατέλειψε την περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων θλιβεράν ρητορικήν της και επέπεσε με ιδιαιτέραν μανίαν εναντίον των ατυχών πληθυσμών της Αλσατίας και Λωρραίνης, αφ' ενός διά δωγμών και φόνων αποκεφαλίζοντας τον πληθυσμόν, κατά το Σοβιετικόν πρότυπον στις χώρες της Βαλτικής και την Πολωνίαν και αφ' ετέρου εξαναγκάζουσα τους κατοίκους από Γερμανόφωνοι να γίνουν Γαλλόφωνοι! Τουτέστιν, όπως μετά τον δεύτερον πόλεμον οι νικηταί εξηυτέλισαν την έννοιαν της Δικαιοσύνης, ούτως στον πρώτον εξηυτέλισαν την έννοιαν της λαϊκής κυριαρχίας!
Επανερχόμενοι στην σειράν των γεγονότων: Ούτως εχόντων των πραγμάτων, μετά ένα μήνα, την 23ην Ιουλίου 1914, η Αυστρία έστειλε διακοίνωσιν προς την Σερβίαν ζητούσα μέτρα καταπαύσεως των Αντι-αυστριακών δραστηριοτήτων. Σήμερον, οι εγκυκλοπαίδειες και οι επίσημοι πανεπιστημιακοί ιστορικοί, ακολουθούντες, εκτός εξαιρέσεων, την "πολιτικήν ορθότητα", τουτέστιν το δόγμα ότι ο μοναδικός κακός πρωταγωνιστής στην ευρωπαϊκήν ιστορίαν είναι η Γερμανία και οι εκαστοτε σύμμαχοί της, υποστηρίζουν αισχρώς ψευδόμενοι ότι οι Σερβία εδέχθη τους όρους της διακοινώσεως όμως παρά ταύτα τής εκήρυξε τον πόλεμον η Αυστρία! Η αλήθεια είναι ότι η απάντησις της Σερβίας συνταχθείσα από Γάλλους διπλωμάτες είχε σκοπόν απλώς να επιρρίψη την ευθύνην στην Αυστρίαν ενώ ήτο καθ' όλα αρνητική διότι ηρνείτο τους όρους 5 και 6 της διακοινώσεως που ήσαν οι ουσιαστικώτεροι εκ των οποίων εξηρτώντο όλοι οι άλλοι. Κατ' αυτούς προετείνετο να ιδρυθή κοινή Σερβοαυστριακή επιτροπή η οποία θα εφρόντιζε διά την καταστολήν των συνωμοτικών κινημάτων εναντίον της εδαφικής ακεραιότητος της Αυστρο-ουγγαρίας και άλλη κοινή ανακριτική-δικαστική επιτροπή η οποία θα ανεκάλυπτε τα επί τους Σερβικού εδάφους μέλη της συνωμοσίας που εδολοφόνησε τον Διάδοχον! Ο Sir Richard J Evans, Regius professor of history at the University of Cambridge, αποφαίνεται ότι ρίζα της συφκρούσεως ήτο ο Σερβικός εθνικισμός και επεκτατισμός: «Η Σερβία φέρει την μεγίστην ευθύνην διά την έκρηξιν του Α΄Π.Π. και η Σερβική υποχτήριξις στους τρομοκράτες της "Μαύρης χειρός" [το όνομα της συνωμοτικής οργανώσεως] ήτο εξαιρετικώς ανεύθυνος : Serbia bore the greatest responsibility for the outbreak of WW1 and Serbian backing for the Black Hand terrorists was extraordinarily irresponsible». Επομένως η κήρυξις του πολέμου υπό της Αυστρίας ήτο ως είχον τα πράγματα αναπόφευκτος.
Το ερώτημα πλέον ήτο εάν ή όχι η Αυστριακή αντίδρασις εναντίον της Σερβίας θα κατέληγε είτε να παραμείνη εντοπισμένη η περιφερειακή αυτή διαμάχη, με υποχώρησιν της Σερβίας, η οποία θα εδέχετο τους όρους της Αυστρίας, ή με έναν τοπικόν πόλεμον, ως ήσαν οι μόλις γενόμενοι Βαλκανικοί πόλεμοι, είτε θα εγενικεύετο εις πόλεμον μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Βεβαίως, δεν υπήρχε ουδείς λόγος να καταστραφή ο Ευρωπαϊκός Πολιτισμός διότι κάποιοι τρομοκράτες το επεδίωκον! Το εάν η κατάστασις θα εξελίσσετο εις γενικευμένην σύρραξιν ή όχι εξηρτάτο αποκλειστικώς από την αντίδρασιν της Ρωσσίας! Εάν η Ρωσσία δεν έσπευδε να συμπαρασταθή στην Σερβίαν τότε θα εσώζετο η ειρήνη. Ήτο γνωστόν ότι η Γερμανία δεν ήθελε τον πόλεμον και διά τούτο απέτρεψε αρχικώς την Αυστρίαν να αντιδράση εντόνως. Συγχρόνως η Αυστρία ήτο ο μοναδικός σύμμαχος της Γερμανίας και ήτο απολύτως ζωτικής σημασίας διά την Γερμανίαν η Αυστρο-ουγγρική Αυτοκρατορία να παραμείνη ηνωμένη, πράγμα που προϋπέθετε να ελεγχθούν οι συνωμοτικές δραστηριότητες των Σέρβων.
Την 25ην Ιουλίου 1914 η Σερβία έστειλε την απάντησίν της ενώ ήδη η Ρωσσία είχε ολοκληρώσει το πρώτον στάδιον της επιστρατεύσεώς της. Την 28ην Ιουλίου 1914 η Αυστρία εκήρυξε τον πόλεμον στην Σερβίαν ενώ αμέσως οι Ρώσσοι επροχώρησαν στο δεύτερον στάδιον της επιστρατεύσεώς τους. Η Γερμανία έπραξε ουδέν έως και την ημέραν εκείνην, αντιθέτως ο Κάϊζερ εμήνυσε στο Γενικόν Επιτελείον ότι ο πόλεμος δεν εφαίνετο πιθανός, συγχρόνως δε συνέστησε στην Αυστριακήν κυβέρνησιν μετριοπάθειαν! Επίσης ο Κάϊζερ επεδίωξε με προσωπικήν τηλεγραφικήν επικοινωνίαν με τον Νικόλαον 2ον να αποφευγχθή η σύγκρουσις! Ιδέ, Willy–Nicky correspondence - Wikipedia. Πολλοί ιστορικοί λέγουν ότι ο Νικόλαος 2ος στο τηλεγράφημα "Tsar to Kaiser, July 29, 8:20 P.M." προτείνει να παραπεμφθή το ζήτημα στο Δικαστήριον της Χάγης, «It would be right to give over the Austro-servian problem to the Hague conference», και ο Κάϊζερ δεν το εδέχθη, άρα ήτο υπεύθυνος! Όμως εδώ ο συντάκτης των τηλεγραφημάτων, ίσως ο μανιώδης υπέρ του πολέμου, υπουργός των Εξωτερικών, Σαζόνωφ, καθειρωνεύεται τον νεκρόν! Εδώ εξισώνεται ο δολοφόνος με το θύμα! Δεν πρόκειται εδώ δι' ένα σύνηθες διακρατικόν ζήτημα π.χ. διά μίαν συνοριακήν ρύθμισιν αλλά διά την δολοφονίαν του Διαδόχου της Αυστρο-ουγγαρίας, αυτό το λησμονούν οι σύγχρονοί μας ιστορικοί! Την ευθύνην διά τον πόλεμον έχει η Γερμανία μάς λέγουν, όμως δεν εξηγούν την ευθύνην διά την δολοφονίαν ποιός τήν έχει; Εν πάση περιπτώσει, ορθώς ο Κάϊζερ τονίζει ότι ο πόλεμος θα είναι «the disaster which is now threatening the whole civilized world»!
Την 4ην απογευματινήν της 30ης Ιουλίου 1914 ο Νικόλαος 2ος υπέγραψε το μοιραίον διάταγμα της Γενικής Επιστρατεύσεως! Το διάταγμα τούτο είχε την έννοιαν της κηρύξεως του πολέμου, οπότε η Γερμανία η οποία δεν είχε κινηθεί έως τότε, την μεσημβρίαν της επομένης, 31ης Ιουλίου εκήρυξε την επιστράτευσιν!
Ως παρατηρεί ο γνωστός Άγγλος ιστορικός συγγραφεύς και στρατιωτικός Russel Grenfeld (στο λίαν αξιόλογον έργον του: Captain Russel Grenfeld, R.N., «Unconditional Hatred : German War Guilt and the Future of Europe», 1953, σελ. 74):
Πιστεύω απολύτως ότι η πρόοδος προς την γενικήν ευρωπαϊκήν ανάφλεξιν καθωρίσθη από την Ρωσσίαν. Εάν αυτή δεν είχε κηρύξει την επιστράτευσιν είναι απολύτως βέβαιον ότι ούτε η Γερμανία θα το έπραττε και καθώς ουδείς εξ αυτών θα απετόλμα αυτό το τελευταίον και μοιραίον βήμα, θα υπήρχε πάντοτε η πιθανότης ο Αυστροσερβικός πόλεμος να παραμείνη εντοπισμένος. Η Ρωσσική πρωτοβουλία δι' επιστράτευσιν δεν της επεβλήθη από κάποιαν πιεστικήν ανάγκην. Η ασφάλειά της καθ' ουδένα τρόπον δεν εθίγετο από την Αυστροσερβικήν σύγκρουσιν. Επιπλέον οι Αυστριακοί είχον βεβαιώσει την Ρωσσικήν κυβέρνησιν ότι τα οιαδήποτε τιμωριτικά μέτρα που τυχόν θα ελάμβανον δεν περιελάμβανον επ' ουδενί εδαφικήν ή συνοριακήν αλλαγήν. Ούτως ή άλλως η κατάστασις έπρεπε να εξελιχθή πολύ περαιτέρω έως ότου να υπάρξη πιθανότης να επηρεασθή η ασφάλεια της Ρωσσίας, οπότε αυτή ηδύνατο να αναμένη τις εξελίξεις. Όμως η Ρωσσία δεν ηθέλησε να περιμένη και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η επείγουσα επιστράτευσίς της είχε αποφασισθή από την φιλοδοξίαν της κι όχι από τον φόβον της. Οπωσδήποτε επίσης και από την απόλυτον εμπιστοσύνην στην Γαλλικήν υποστήριξιν!
Πράγματι, ο κακός δαίμων της Ευρώπης, ο οποίος προεκάλεσε τόσον τον πόλεμον του 1870, όσον και αμφοτέρους τους δύο πολέμους του 20ου αιώνος ήτο η Γαλλία. Χωρίς την πιεστικήν προτροπήν της Γαλλίας η Ρωσσία δεν θα απεφάσιζε τον πόλεμον! Η Γαλλία ήθελε οπωσδήποτε τον πόλεμον, διά δύο λόγους λέγουν: πρώτον διά να επανακτήση την Αλσατίαν και Λωρραίνην, διψούσε διά την ρεβάνς, και δεύτερον, επειδή, όπως και το 1870 η Γάλλοι στρατηγοί ήσαν απολύτως πεπεισμένοι ότι οπωσδήποτε θα θριαμβεύσουν. Είχον μάλιστα επεξεργασθεί το δόγμα της "σαρωτικής επιθέσεως"!
Με αυτάς τας ιδέας. 15 ημέρας μετά την δολοφονίαν στο Σεράγιεβο, ο Πρόεδρος της Γαλλίας Raymond Poincaré, επραγματοποίησε επίσημον επίσκεψιν στην Αγίαν Πετρούπολιν (13-23 Ιουλίου 1914) όπου επίεσε αφορήτως τους Ρώσσους και τους έλεγε ότι και η Αγγλία θα εισέλθη στον πόλεμον και όλα θα εξελιχθούν ομαλώς και θα ξανασυναντηθούν στο Βερολίνον συντόμως, 15 ημέρες μετά την κήρυξιν του πολέμου, καθώς ο στρατός με την αργήν κίνησίν του χρειάζεται 15 ημέρες διά να φθάση στο Βερολίνον! Έδιδε επίσης διαφόρους υποσχέσεις π.χ. ότι αυτός το είχε συζητήσει με τους Άγγλους και μετά τον πόλεμον θα έδιδον στην Ρωσσίαν τα Στενά! Ως έγραψε ο γνωστός Γάλλος ιστορικός M. Morhardt, «το γεγονός καθεαυτόν της πραγματοποιήσεως ενός τοιούτου ταξιδίου ακριβώς κατ' εκείνον τον καιρόν εσήμαινε ένα σχέδιον πολέμου… Εάν ο κ. Πουανκαρέ ήθελε την ειρήνην μία επιστολή προς τον Τσάρον θα ήτο αρκετή. Εάν η Ρωσσία ειδοποιείτο ότι η Γαλλία δεν ήτο αποφασισμένη να υποστηρίξη εμπρός στον κόσμον όλον τους σκοπούς των δολοφόνων του Σεράγιεβο, η όλη υπόθεσις θα είχε λυθή!»
Εδώ οφείλομε να σημειώσωμε την αφροσύνην της Ρωσσίας. Οι Ρώσσοι είχον υποστή την ταπεινωτικήν ήτταν του Ρωσσοϊαπωνικού πολέμου του 1904, όπου είδον ότι όλες οι μεγάλες δυνάμεις του κόσμου είχον συνωμοτήσει εναντίον τους. Είχον αντιμετωπίσει την εξέγερσιν του 1905, η οποία είχε συγκλονίσει ολόκληρον την χώραν, και επίσης αντεμετώπιζον μίαν συνεχή αναταραχήν με την συντηρουμένην έξωθεν ευρείαν επαναστατικήν και τρομοκρατικήν δραστηριότητα με τις συνεχείς δολοφονίες ανωτάτων κρατικών αξιωματούχων. Γνωρίζοντας ότι το εσωτερικόν μέτωπον ήτο λίαν ασταθές η ρωσσική αυλή απεφάσιζε αυτόν τον τυχοδιωκτικόν και ανήθικον πόλεμον; Ανήθικος σαφώς πόλεμος και μάλιστα ανοήτως ανήθικος καθώς η Ρωσσία η οποία καθημερινώς ζούσε υπό τον φόβον της τρομοκρατίας ήρχετο τώρα να υπερασπισθή τους στυγερούς δολοφόνους του Διαδόχου της Αυστρίας και να πολεμήση διά χάριν τους; Πέραν τούτων όμως η Ρωσσική Αυλή εγνώριζε την σαφώς γενικωτέραν αμφισβήτησιν του καθεστώτος και του πολιτεύματος από ένα ευρύ μέτωπον εντός της χώρας που δεν περιελάμβανε μόνον την Ιντελλιγκέντσια αλλά ολόκληρον την αστικήν τάξιν, τους μπουρζουάδες, και, όσον κι αν αυτό φαίνεται περίεργον, μέρος της αριστοκρατίας π.χ. πρώτος Πρόεδρος της Προσωρινής Κυβερνήσεως της εξεγέρσεως του Φεβρουαρίου ήτο ο Πρίγκιψ Gueorgui Lvov. Εγνώριζε ακόμη την δράσιν μυστικών εταιρειών και υπογείων δυνάμεων! Με όλα αυτά τα δεδομένα η απόφασις εισόδου εις τον πόλεμον ήτο πραγματική αφροσύνη! Οι ιστορικοί ασχολούνται με τον Νικόλαον 2ον και το στενόν περιβάλλον του· τούτο είναι μέγα λάθος διότι τον πόλεμον τον απεφάσισε μία ευρεία κοινή γνώμη του ευρυτέρου κύκλου της εξουσίας περιλαμβάνουσα τους υπουργούς της κυβερνήσεως και ολόκληρον την ανωτάτην ηγεσίαν του στρατεύματος! Παρομοίως με τους Γάλλους στρατηγούς, ο θείος του Νικολάου 2ου, ο Μέγας Δούξ Nicolas Nikolaïevitch de Russie (1856-1929), ο οποίος διωρίσθη Ανώτατος Διοικητής του αυτοκρατορικού στρατού, ήτο απολύτως βέβαιος διά την υπερτέραν αξίαν του Ρωσσικού στρατού όπως ήτο άλλωστε όλον το ρωσσικόν Γενικόν Επιτελείον!
Συμπεραίνει o Russel Grenfeld: As for the Germans having started the 1914 war, there could be no greater myth! Δεν υπάρχει μεγαλύτερος μύθος απ' ότι οι Γερμανοί άρχισαν τον πόλεμο του 1914. Εάν κάποιο κράτος "άρχισε" τον πόλεμο, εν τη εννοία ότι έκανε τα πρώτα βήματα τα οποία ωδήγησαν στις εχθροπραξίες, αυτή ήτο η Σερβία διά τον Αυστροσερβικό πόλεμο και η Ρωσσία διά την ευρυτέραν σύγκρουσιν. Αυτοί που ανέμενον κέρδη από τον πόλεμον ήσαν οι Σέρβοι, οι Ρώσσοι και οι Γάλλοι· δυνάμεθα να είπωμεν ότι αυτοί που ήθελαν ολιγώτερον τον πόλεμον ήσαν οι Γερμανοί και οι Άγγλοι.
Ένα μνημείον σωφροσύνης είναι το υπόμνημα του Γερμανικού Γενικού Επιτελείου προς την κυβέρνησιν της 29ης Ιουλίου 1914, το οποίον καταλήγει τονίζοντας ότι «η Γαλλορωσσική συμμαχία (Franco-Russian Alliance) θα ενεργοποιηθή and the mutual butchery of the civilised nations of Europe will begin… After this fashion things must and will develop, unless, one might say, a miracle happens to prevent at
the last moment a war which will annihilate for decades the civilisation of almost all Europe. Θα αρχίση η αλληλοσφαγή των πεπολιτισμένων εθνών της Ευρώπης και τοιουτοτρόπως θα προχωρούν τα πράγματα, εκτός κι αν συμβή ένα θαύμα της τελευταίας στιγμής που θα σταματήση τον πόλεμον που θα εξολοθρεύση διά δεκαετίες τον πολιτισμόν σχεδόν όλης της Ευρώπης.»
Ο διακεκριμένος Άγγλος ιστορικός G. Lowes Dickinson, έγραψε: «…the justification lies with Austria and the aggression with Russia. We next come to Germany. Against her has been directed most of the moral indignation of the victorious Powers. That this is not justified by the facts should be clear, after our analysis… The Powers of the Entente say that the offence was Germany's backing of Austria. Germans say that the offence was Russia's backing of Serbia To my mind, the German position is the more reasonable. Η Αυστρία είναι δικαιολογημένη και η επιθετικότης ησκήθη από την Ρωσσία. Όσον διά την Γερμανίαν, επί της οποίας οι νικήτριες δυνάμεις έρριψαν την ηθικήν μομφήν, συμφώνως προς την ανάλυσιν των συμβάντων αυτή η μομφή είναι αδικαιολόγητος. Οι νικήτριες δυνάμεις λέγουν ότι η ευθύνη ανήκει στην Γερμανίαν διότι υπεστήριξε την Αυστρίαν, ενώ οι Γερμανοί λέγουν ότι η ευθύνη ανήκει στην Ρωσσίαν διότι υπεστήριξε την Σερβίαν. Κατά την γνώμην μου η Γερμανική θέσις είναι η πλέον λογική.»
Ο γνωστός Αμερικανός ιστορικός Harry Elmer Barnes, έγραψε: «Υπολογίζοντες τον βαθμόν ενοχής των διαφόρων κρατών, λέγομε ασφαλώς ότι η ευθύνη διά τον παγκόσμιον πόλεμον πίπτει επί της Σερβίας, της Γαλλίας και της Ρωσσίας με την ενοχήν σχεδόν εξ ίσου κατανεμημένην. Διά την Αυστρίαν δυνάμεθα να είπωμεν ότι η ευθύνη της είναι ελαχίστη καθώς μάλιστα ουδέποτε επεζήτησε έναν γενικευμένον ευρωπαϊκόν πόλεμον. Η Αγγλία και η Γερμανία αντετίθεντο εις το να καταλήξη η κρίσις του 1914 εις πόλεμον. Μάλιστα δε, καθώς έχομε λεπτομερώς εξηγήσει, ο Κάϊζερ προέβη σε κατά πολύ εντονώτερες προσπάθειες αποφυγής του πολέμου και διαφυλάξεως της ειρήνης στην Ευρώπην παρά ο Sir Edward Grey.»
Τελικώς οφείλομε να τονίσωμε την ολεθρίαν είσοδον εις τον πόλεμον της Αμερικής. Άνευ αυτής της επεμβάσεως ο πόλεμος θα είχε τελειώση με έναν συμβιβασμόν, όπως άλλωστε όλοι οι προηγούμενοι ευρωπαϊκοί πόλεμοι, με μόνην εξαίρεσιν την ήτταν του Βοναπάρτη στο Βατερλώ. Συνεπώς θα είχε αποφευχθή η διάλυσις της Γερμανίας και της Αυστρίας, η οποία επέφερε πλείστα όσα δεινά· όχι μόνον την Συνθήκην των Βερσαλλιών που προητοίμαζε τον νέον πόλεμον, αλλά κυρίως το μέγα κενόν εξουσίας που έσπευσαν να καλύψουν οι κομμουνιστικές εξεγέρσεις! Επίσης δεν θα εθεωρείτο νι9κητής του πολέμου η Μπολσεβικική Ρωσσία και η Συνθήκη του Μπρεστ - Λιτόφσκ (Traité de Brest-Litovsk) θα παρέμενε ως είχε περιορίζουσα εις μεγάλον βαθμόν την δυνατότητα επεμβάσεως του Mπολσεβικισμού στην Ευρώπην! Η Αμερική ήτο αυτή που επέμεινε στον κατακερματισμόν της Αυστρο-ουγγαρίας προς όφελος των Μπολσεβίκων και των κομμουνιστικών εξεγέρσεων, ως η φρικτή εκείνη της Ουγγαρίας!
Ας τονίσωμε επίσης την δολιότητα της Αμερικής, δολιότητα πρωτοφανή στην παγκόσμιον ιστορίαν! Τον Ιανουάριον του 1918 ομιλών ο Πρόεδρος Ουΐλσων στο Κογκρέσον έθεσε τους γνωστούς 14 όρους (Fourteen Points) βάσει των οποίων θα εδέχετο την συνθηκολόγησιν. Η Γερμανία εδέχθη τους όρους όμως άμα τον αφοπλισμόν της οι όροι άλλαξαν! Ακόμη και η Αγγλία διεμαρτυρήθη, ως είπε ο Λόρδος Buckmaster, το να προκαλέσης την συνθηκολόγησιν ενός έθνους βάσει ωρισμένων όρων και κατόπιν, όταν είναι πλέον ανυπεράσπιστον να επιβάλης άλλους όρους, αυτό είναι μία πράξις ατιμίας που ουδέποτε είναι δυνατόν να αποπλυθή:
...to induce any nation to lay down their arms on one set of terms and then, when they were defenseless, to impose another set, is an act of dishonour which can never be effaced.
ΠΑΝ. ΜΑΡΙΝΗΣ 12 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018
=======
ΠΑΝ. ΜΑΡΙΝΗΣ
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, 1914-1918
Η μοιραία 28η Ιουνίου 1914
-----
Το 1877 η Αυστρο-ουγγαρία κατέλαβε την έως τότε υπό τουρκικήν κατοχήν Βοσνία. Τούτο ενόχλησε ιδιαιτέρως την Σερβίαν, η οποία έκτοτε έτραττε οτιδήποτε ηδύνατο διά να προκαλέση πόλεμον με την Αυστρίαν. Η Αυστρία δεν επιθυμούσε πολέμους και ο διάδοχος του θρόνου, ο Αρχιδούξ Φραγκίσκος Φερδινάνδος ήτο φιλελεύθερος, μεταρρυθμιστής μετριοπαθής και υπέρ της συμφιλιώσεως μεταξύ των κρατών. Πολλοί ήθελαν τον πόλεμον, ο καθείς με τους ιδικούς του σκοπούς. Η Σερβία διότι επίστευε ότι θα συνεπολέμουν μαζί της η Ρωσσία και η Γαλλία και ούτως θα κατετροπώνετο η Αυστρο-ουγγαρία. Η Γαλλία ήθελε οπωσδήποτε τον πόλεμον διά να αποπλύνη την ήτταν του 1870 και να κατακτήση ξανά την Αλσατίαν και Λωρραίνην. Η Ρωσσία διότι επίστευε ότι μία εύκολος νίκη στην Ευρώπην θα ανέβαζε το γόητρόν της μετά την δεινήν ήτταν του Ρωσσοϊαπωνικού πολέμου. Οι οικονομικοί εξουσιαστές της υφηλίου, οι Διεθνείς τραπεζίτες, ήθελαν τον πόλεμον διά να εκθρονίσουν τους δυναστικούς οίκους και να ηγεμονεύσουν ολοκληρωτικώς στην Ευρώπην μέσω υπερχρεωμένων και υποχειρίων εις αυτούς ασταθών δημοκρατικών κυβερνήσεων, δηλαδή την επανάληψιν εις μεγαλυτέραν κλίμακα των γεγονότων της Γαλλικής Επαναστάσεως! Εκείνην την ώραν δεν ήθελαν τον πόλεμον η Αυστρία και η Γερμανία. Εμπόδιον στα φιλοπολεμικά σχέδια και στην αλλαγήν της πολιτικής καταστάσεως της Ευρώπης ίστατο ο Φραγκίσκος Φερδινάνδος, όπως στην Ρωσσίαν ο μεταρρυθμιστής Τσάρος Αλέξανδρος 2ος. Επομένως η αρίστη λύσις ήτο να δολοφονηθή, ως εδολοφονήθη ο Αλέξανδρος 2ος, και συγχρόνως η δολοφονία να είναι τοιαύτης φύσεως ώστε να προκληθή ο ποθούμενος γενικευμένος ευρωπαϊκός πόλεμος! Τελικώς επαρουσιάσθη μία λαμπρά ευκαιρία· την 28ην Ιουνίου 1914 ο Φραγκίσκος Φερδινάνδος και η σύζυγός του εδολοφονήθησαν κατά την επίσκεψίν των στο Σεράγιεβον από μίαν συνωμοσίαν την οποίαν είτε εδημιούργησε η κυβέρνησις της Σερβίας, είτε εν πάση περιπτώσει ήτο εν γνώσει της! Η Αυστρία ευρέθη εις δυσχερή θέσιν, εάν δεν αντέδρα η ηθική βλάβη που υπέστη θα επετάχυνε την διάλυσιν της Αυτοκρατορίας! Ποίος θα εσέβετο ένα καθεστώς όπου ο πρώτος τυχόν αλητήριος δολοφονεί άνευ συνεπειών την κεφαλήν του κράτους; Εν πάση περιπτώσει δεν ηδύνατο η Βοσνία να εγκαταληφθή διότι αυτή αποτελούσε από παλαιότατες εποχές μέρος του Βασιλείου της Ουγγαρίας, οι δε Βόσνιοι διόλου δεν επιθυμούσαν την υπαγωγήν στην Σερβίαν διότι, αφ' ενός είχαν κεντροευρωπαϊκόν πολιτισμόν και αφ' ετέρου ήσαν Ρωμαιοκαθολικοί ή Μωαμεθανοί κι όχι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ως οι Σέρβοι. Οι δύο πόλεμοι είχον τοιαύτα αποτελέσματα που εδημιούργησαν την μεγάλη Γιουγκοσλαβία, επειδή το ήθελαν οι μεγάλες δυνάμεις της κάθε εποχής, όμως ως είδαμε, μόλις οι λαοί ηδυνήθησαν να εκφρασθούν ελευθέρως η μεγάλη Γιουγκοσλαβία διελύθη αδόξως! Οι δύο πόλεμοι έδωσαν την Αλσατίαν και Λωρραίνην στην Γαλλίαν, όμως οι ιστορικοί τίτλοι της Γαλλίας επ' αυτών των χωρών είναι σαφώς ασθενέστεροι από αυτούς της Αυστρο-ουγγαρίας επί της Βοσνίας! Αμέσως μετά την λήξιν του πολέμου, ο Αμερικανός υπουργός των Εξωτερικών Robert Lansing απέρριψε με την αυθεντίαν του νικητού το σχέδιον του Αυτοκράτορος Καρόλου διά μίαν ομοσπονδίαν των χωρών της Αυστρο-ουγγαρίας διότι άγνωστον σε ποίον παρασκήνιον των νικητών είχε αποφασισθή η διάλυσις της κεντρικής Ευρώπης σε μικρά κρατίδια χωρίς δύναμιν αντιστάσεως! Αντιστάσεως σε ποιόν; Προφανώς σε μελλοντικόν καταβροχθισμόν τους από την ΕΣΣΔ!
Ούτως, ο Αμερικανός Πρόεδρος Ουΐλσων, νικητής του πολέμου, μετά τον Α΄Π.Π. επέβαλε τον θεσμόν των δημοψηφισμάτων διά να διαλυθή η Αυστρο-ουγγαρία, όμως τα δημοψηφίσματα επετράπησαν μόνον εκεί που το αποτέλεσμά τους ήτο βέβαιον ότι θα συμφωνούσε με τις επιθυμίες των νικητών του πολέμου! Ως εκ τούτου, δεν επετράπη να γίνη δημοψήφισμα στην Αυστρίαν εάν επιθυμεί την ένωσίν της με την Γερμανίαν! Ως γνωστόν,η Αυστρο-ουγγαρία εχωρίζετο εις δύο μέρη, στο Γερμανικόν, το οποίον συμμετείχε στην παλαιάν Γερμανικήν Αυτοκρατορίαν, την επονομαζομένην Αγίαν Ρωμαϊκήν Γερμανικήν Αυτοκρατορίαν (Saint-Empire romain germanique) με πρωτεύουσαν την Φρανκφούρτην (Frankfurt am Main) και το Σλαυϊκόν. Ο χαρακτηρισμός ενός ατόμου ως "Αυστριακός" τω όντι δηλοί ουχί εθνισμόν, καθώς είναι Γερμανός, αλλά εντοπιότητα, ως λέγομε Βαυαρός ή Πομερανός. Ομοίως εις τας νοτίους Ουγγρικάς άλλοτε χώρας, στην νυν Σλοβενίαν, Κροατίαν και Βοσνίαν όχι μόνον δεν εγένοντο δημοψηφίσματα, διότι όλοι εγνώριζον ότι το αποτέλεσμα θα ήτο η ένωσις με την Ουγγαρίαν, αλλά πραξικοπηματικώς ιδρύθη με τον Αμερικανικόν δάκτυλον το «Κράτος των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων» το οποίον περιέλαβε τας ως άνω περιοχάς και πραξικοπηματικώς και πάλιν άνευ ουδεμιάς λαϊκής επινεύσεως εκόλλησε στην Σερβίαν! Ως προείπαμε, η σημερινή εξέλιξις όπου εκφραζόμενοι ελευθέρως οι λαοί των εν λόγω χωρών ηδυνήθησαν να αποκολληθούν από την Γιουγκοσλαβίαν αποδεικνύει την αλήθειαν των υποθέσεών μας! Επίσης δεν έγινε δημοψήφισμα ούτε στον έναν πόλεμον, ούτε στον άλλον, στην Αλσατίαν και Λωρραίνην διότι ήτο γνωστόν τοις πάσιν ότι ο πληθυσμός θα εψήφιζε υπέρ της ενώσεως με την Γερμανίαν. Αντιθέτως μεταπολεμικώς, μετά το 1945, η Γαλλία εγκατέλειψε την περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων θλιβεράν ρητορικήν της και επέπεσε με ιδιαιτέραν μανίαν εναντίον των ατυχών πληθυσμών της Αλσατίας και Λωρραίνης, αφ' ενός διά δωγμών και φόνων αποκεφαλίζοντας τον πληθυσμόν, κατά το Σοβιετικόν πρότυπον στις χώρες της Βαλτικής και την Πολωνίαν και αφ' ετέρου εξαναγκάζουσα τους κατοίκους από Γερμανόφωνοι να γίνουν Γαλλόφωνοι! Τουτέστιν, όπως μετά τον δεύτερον πόλεμον οι νικηταί εξηυτέλισαν την έννοιαν της Δικαιοσύνης, ούτως στον πρώτον εξηυτέλισαν την έννοιαν της λαϊκής κυριαρχίας!
Επανερχόμενοι στην σειράν των γεγονότων: Ούτως εχόντων των πραγμάτων, μετά ένα μήνα, την 23ην Ιουλίου 1914, η Αυστρία έστειλε διακοίνωσιν προς την Σερβίαν ζητούσα μέτρα καταπαύσεως των Αντι-αυστριακών δραστηριοτήτων. Σήμερον, οι εγκυκλοπαίδειες και οι επίσημοι πανεπιστημιακοί ιστορικοί, ακολουθούντες, εκτός εξαιρέσεων, την "πολιτικήν ορθότητα", τουτέστιν το δόγμα ότι ο μοναδικός κακός πρωταγωνιστής στην ευρωπαϊκήν ιστορίαν είναι η Γερμανία και οι εκαστοτε σύμμαχοί της, υποστηρίζουν αισχρώς ψευδόμενοι ότι οι Σερβία εδέχθη τους όρους της διακοινώσεως όμως παρά ταύτα τής εκήρυξε τον πόλεμον η Αυστρία! Η αλήθεια είναι ότι η απάντησις της Σερβίας συνταχθείσα από Γάλλους διπλωμάτες είχε σκοπόν απλώς να επιρρίψη την ευθύνην στην Αυστρίαν ενώ ήτο καθ' όλα αρνητική διότι ηρνείτο τους όρους 5 και 6 της διακοινώσεως που ήσαν οι ουσιαστικώτεροι εκ των οποίων εξηρτώντο όλοι οι άλλοι. Κατ' αυτούς προετείνετο να ιδρυθή κοινή Σερβοαυστριακή επιτροπή η οποία θα εφρόντιζε διά την καταστολήν των συνωμοτικών κινημάτων εναντίον της εδαφικής ακεραιότητος της Αυστρο-ουγγαρίας και άλλη κοινή ανακριτική-δικαστική επιτροπή η οποία θα ανεκάλυπτε τα επί τους Σερβικού εδάφους μέλη της συνωμοσίας που εδολοφόνησε τον Διάδοχον! Ο Sir Richard J Evans, Regius professor of history at the University of Cambridge, αποφαίνεται ότι ρίζα της συφκρούσεως ήτο ο Σερβικός εθνικισμός και επεκτατισμός: «Η Σερβία φέρει την μεγίστην ευθύνην διά την έκρηξιν του Α΄Π.Π. και η Σερβική υποχτήριξις στους τρομοκράτες της "Μαύρης χειρός" [το όνομα της συνωμοτικής οργανώσεως] ήτο εξαιρετικώς ανεύθυνος : Serbia bore the greatest responsibility for the outbreak of WW1 and Serbian backing for the Black Hand terrorists was extraordinarily irresponsible». Επομένως η κήρυξις του πολέμου υπό της Αυστρίας ήτο ως είχον τα πράγματα αναπόφευκτος.
Το ερώτημα πλέον ήτο εάν ή όχι η Αυστριακή αντίδρασις εναντίον της Σερβίας θα κατέληγε είτε να παραμείνη εντοπισμένη η περιφερειακή αυτή διαμάχη, με υποχώρησιν της Σερβίας, η οποία θα εδέχετο τους όρους της Αυστρίας, ή με έναν τοπικόν πόλεμον, ως ήσαν οι μόλις γενόμενοι Βαλκανικοί πόλεμοι, είτε θα εγενικεύετο εις πόλεμον μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Βεβαίως, δεν υπήρχε ουδείς λόγος να καταστραφή ο Ευρωπαϊκός Πολιτισμός διότι κάποιοι τρομοκράτες το επεδίωκον! Το εάν η κατάστασις θα εξελίσσετο εις γενικευμένην σύρραξιν ή όχι εξηρτάτο αποκλειστικώς από την αντίδρασιν της Ρωσσίας! Εάν η Ρωσσία δεν έσπευδε να συμπαρασταθή στην Σερβίαν τότε θα εσώζετο η ειρήνη. Ήτο γνωστόν ότι η Γερμανία δεν ήθελε τον πόλεμον και διά τούτο απέτρεψε αρχικώς την Αυστρίαν να αντιδράση εντόνως. Συγχρόνως η Αυστρία ήτο ο μοναδικός σύμμαχος της Γερμανίας και ήτο απολύτως ζωτικής σημασίας διά την Γερμανίαν η Αυστρο-ουγγρική Αυτοκρατορία να παραμείνη ηνωμένη, πράγμα που προϋπέθετε να ελεγχθούν οι συνωμοτικές δραστηριότητες των Σέρβων.
Την 25ην Ιουλίου 1914 η Σερβία έστειλε την απάντησίν της ενώ ήδη η Ρωσσία είχε ολοκληρώσει το πρώτον στάδιον της επιστρατεύσεώς της. Την 28ην Ιουλίου 1914 η Αυστρία εκήρυξε τον πόλεμον στην Σερβίαν ενώ αμέσως οι Ρώσσοι επροχώρησαν στο δεύτερον στάδιον της επιστρατεύσεώς τους. Η Γερμανία έπραξε ουδέν έως και την ημέραν εκείνην, αντιθέτως ο Κάϊζερ εμήνυσε στο Γενικόν Επιτελείον ότι ο πόλεμος δεν εφαίνετο πιθανός, συγχρόνως δε συνέστησε στην Αυστριακήν κυβέρνησιν μετριοπάθειαν! Επίσης ο Κάϊζερ επεδίωξε με προσωπικήν τηλεγραφικήν επικοινωνίαν με τον Νικόλαον 2ον να αποφευγχθή η σύγκρουσις! Ιδέ, Willy–Nicky correspondence - Wikipedia. Πολλοί ιστορικοί λέγουν ότι ο Νικόλαος 2ος στο τηλεγράφημα "Tsar to Kaiser, July 29, 8:20 P.M." προτείνει να παραπεμφθή το ζήτημα στο Δικαστήριον της Χάγης, «It would be right to give over the Austro-servian problem to the Hague conference», και ο Κάϊζερ δεν το εδέχθη, άρα ήτο υπεύθυνος! Όμως εδώ ο συντάκτης των τηλεγραφημάτων, ίσως ο μανιώδης υπέρ του πολέμου, υπουργός των Εξωτερικών, Σαζόνωφ, καθειρωνεύεται τον νεκρόν! Εδώ εξισώνεται ο δολοφόνος με το θύμα! Δεν πρόκειται εδώ δι' ένα σύνηθες διακρατικόν ζήτημα π.χ. διά μίαν συνοριακήν ρύθμισιν αλλά διά την δολοφονίαν του Διαδόχου της Αυστρο-ουγγαρίας, αυτό το λησμονούν οι σύγχρονοί μας ιστορικοί! Την ευθύνην διά τον πόλεμον έχει η Γερμανία μάς λέγουν, όμως δεν εξηγούν την ευθύνην διά την δολοφονίαν ποιός τήν έχει; Εν πάση περιπτώσει, ορθώς ο Κάϊζερ τονίζει ότι ο πόλεμος θα είναι «the disaster which is now threatening the whole civilized world»!
Την 4ην απογευματινήν της 30ης Ιουλίου 1914 ο Νικόλαος 2ος υπέγραψε το μοιραίον διάταγμα της Γενικής Επιστρατεύσεως! Το διάταγμα τούτο είχε την έννοιαν της κηρύξεως του πολέμου, οπότε η Γερμανία η οποία δεν είχε κινηθεί έως τότε, την μεσημβρίαν της επομένης, 31ης Ιουλίου εκήρυξε την επιστράτευσιν!
Ως παρατηρεί ο γνωστός Άγγλος ιστορικός συγγραφεύς και στρατιωτικός Russel Grenfeld (στο λίαν αξιόλογον έργον του: Captain Russel Grenfeld, R.N., «Unconditional Hatred : German War Guilt and the Future of Europe», 1953, σελ. 74):
Πιστεύω απολύτως ότι η πρόοδος προς την γενικήν ευρωπαϊκήν ανάφλεξιν καθωρίσθη από την Ρωσσίαν. Εάν αυτή δεν είχε κηρύξει την επιστράτευσιν είναι απολύτως βέβαιον ότι ούτε η Γερμανία θα το έπραττε και καθώς ουδείς εξ αυτών θα απετόλμα αυτό το τελευταίον και μοιραίον βήμα, θα υπήρχε πάντοτε η πιθανότης ο Αυστροσερβικός πόλεμος να παραμείνη εντοπισμένος. Η Ρωσσική πρωτοβουλία δι' επιστράτευσιν δεν της επεβλήθη από κάποιαν πιεστικήν ανάγκην. Η ασφάλειά της καθ' ουδένα τρόπον δεν εθίγετο από την Αυστροσερβικήν σύγκρουσιν. Επιπλέον οι Αυστριακοί είχον βεβαιώσει την Ρωσσικήν κυβέρνησιν ότι τα οιαδήποτε τιμωριτικά μέτρα που τυχόν θα ελάμβανον δεν περιελάμβανον επ' ουδενί εδαφικήν ή συνοριακήν αλλαγήν. Ούτως ή άλλως η κατάστασις έπρεπε να εξελιχθή πολύ περαιτέρω έως ότου να υπάρξη πιθανότης να επηρεασθή η ασφάλεια της Ρωσσίας, οπότε αυτή ηδύνατο να αναμένη τις εξελίξεις. Όμως η Ρωσσία δεν ηθέλησε να περιμένη και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η επείγουσα επιστράτευσίς της είχε αποφασισθή από την φιλοδοξίαν της κι όχι από τον φόβον της. Οπωσδήποτε επίσης και από την απόλυτον εμπιστοσύνην στην Γαλλικήν υποστήριξιν!
Πράγματι, ο κακός δαίμων της Ευρώπης, ο οποίος προεκάλεσε τόσον τον πόλεμον του 1870, όσον και αμφοτέρους τους δύο πολέμους του 20ου αιώνος ήτο η Γαλλία. Χωρίς την πιεστικήν προτροπήν της Γαλλίας η Ρωσσία δεν θα απεφάσιζε τον πόλεμον! Η Γαλλία ήθελε οπωσδήποτε τον πόλεμον, διά δύο λόγους λέγουν: πρώτον διά να επανακτήση την Αλσατίαν και Λωρραίνην, διψούσε διά την ρεβάνς, και δεύτερον, επειδή, όπως και το 1870 η Γάλλοι στρατηγοί ήσαν απολύτως πεπεισμένοι ότι οπωσδήποτε θα θριαμβεύσουν. Είχον μάλιστα επεξεργασθεί το δόγμα της "σαρωτικής επιθέσεως"!
Με αυτάς τας ιδέας. 15 ημέρας μετά την δολοφονίαν στο Σεράγιεβο, ο Πρόεδρος της Γαλλίας Raymond Poincaré, επραγματοποίησε επίσημον επίσκεψιν στην Αγίαν Πετρούπολιν (13-23 Ιουλίου 1914) όπου επίεσε αφορήτως τους Ρώσσους και τους έλεγε ότι και η Αγγλία θα εισέλθη στον πόλεμον και όλα θα εξελιχθούν ομαλώς και θα ξανασυναντηθούν στο Βερολίνον συντόμως, 15 ημέρες μετά την κήρυξιν του πολέμου, καθώς ο στρατός με την αργήν κίνησίν του χρειάζεται 15 ημέρες διά να φθάση στο Βερολίνον! Έδιδε επίσης διαφόρους υποσχέσεις π.χ. ότι αυτός το είχε συζητήσει με τους Άγγλους και μετά τον πόλεμον θα έδιδον στην Ρωσσίαν τα Στενά! Ως έγραψε ο γνωστός Γάλλος ιστορικός M. Morhardt, «το γεγονός καθεαυτόν της πραγματοποιήσεως ενός τοιούτου ταξιδίου ακριβώς κατ' εκείνον τον καιρόν εσήμαινε ένα σχέδιον πολέμου… Εάν ο κ. Πουανκαρέ ήθελε την ειρήνην μία επιστολή προς τον Τσάρον θα ήτο αρκετή. Εάν η Ρωσσία ειδοποιείτο ότι η Γαλλία δεν ήτο αποφασισμένη να υποστηρίξη εμπρός στον κόσμον όλον τους σκοπούς των δολοφόνων του Σεράγιεβο, η όλη υπόθεσις θα είχε λυθή!»
Εδώ οφείλομε να σημειώσωμε την αφροσύνην της Ρωσσίας. Οι Ρώσσοι είχον υποστή την ταπεινωτικήν ήτταν του Ρωσσοϊαπωνικού πολέμου του 1904, όπου είδον ότι όλες οι μεγάλες δυνάμεις του κόσμου είχον συνωμοτήσει εναντίον τους. Είχον αντιμετωπίσει την εξέγερσιν του 1905, η οποία είχε συγκλονίσει ολόκληρον την χώραν, και επίσης αντεμετώπιζον μίαν συνεχή αναταραχήν με την συντηρουμένην έξωθεν ευρείαν επαναστατικήν και τρομοκρατικήν δραστηριότητα με τις συνεχείς δολοφονίες ανωτάτων κρατικών αξιωματούχων. Γνωρίζοντας ότι το εσωτερικόν μέτωπον ήτο λίαν ασταθές η ρωσσική αυλή απεφάσιζε αυτόν τον τυχοδιωκτικόν και ανήθικον πόλεμον; Ανήθικος σαφώς πόλεμος και μάλιστα ανοήτως ανήθικος καθώς η Ρωσσία η οποία καθημερινώς ζούσε υπό τον φόβον της τρομοκρατίας ήρχετο τώρα να υπερασπισθή τους στυγερούς δολοφόνους του Διαδόχου της Αυστρίας και να πολεμήση διά χάριν τους; Πέραν τούτων όμως η Ρωσσική Αυλή εγνώριζε την σαφώς γενικωτέραν αμφισβήτησιν του καθεστώτος και του πολιτεύματος από ένα ευρύ μέτωπον εντός της χώρας που δεν περιελάμβανε μόνον την Ιντελλιγκέντσια αλλά ολόκληρον την αστικήν τάξιν, τους μπουρζουάδες, και, όσον κι αν αυτό φαίνεται περίεργον, μέρος της αριστοκρατίας π.χ. πρώτος Πρόεδρος της Προσωρινής Κυβερνήσεως της εξεγέρσεως του Φεβρουαρίου ήτο ο Πρίγκιψ Gueorgui Lvov. Εγνώριζε ακόμη την δράσιν μυστικών εταιρειών και υπογείων δυνάμεων! Με όλα αυτά τα δεδομένα η απόφασις εισόδου εις τον πόλεμον ήτο πραγματική αφροσύνη! Οι ιστορικοί ασχολούνται με τον Νικόλαον 2ον και το στενόν περιβάλλον του· τούτο είναι μέγα λάθος διότι τον πόλεμον τον απεφάσισε μία ευρεία κοινή γνώμη του ευρυτέρου κύκλου της εξουσίας περιλαμβάνουσα τους υπουργούς της κυβερνήσεως και ολόκληρον την ανωτάτην ηγεσίαν του στρατεύματος! Παρομοίως με τους Γάλλους στρατηγούς, ο θείος του Νικολάου 2ου, ο Μέγας Δούξ Nicolas Nikolaïevitch de Russie (1856-1929), ο οποίος διωρίσθη Ανώτατος Διοικητής του αυτοκρατορικού στρατού, ήτο απολύτως βέβαιος διά την υπερτέραν αξίαν του Ρωσσικού στρατού όπως ήτο άλλωστε όλον το ρωσσικόν Γενικόν Επιτελείον!
Συμπεραίνει o Russel Grenfeld: As for the Germans having started the 1914 war, there could be no greater myth! Δεν υπάρχει μεγαλύτερος μύθος απ' ότι οι Γερμανοί άρχισαν τον πόλεμο του 1914. Εάν κάποιο κράτος "άρχισε" τον πόλεμο, εν τη εννοία ότι έκανε τα πρώτα βήματα τα οποία ωδήγησαν στις εχθροπραξίες, αυτή ήτο η Σερβία διά τον Αυστροσερβικό πόλεμο και η Ρωσσία διά την ευρυτέραν σύγκρουσιν. Αυτοί που ανέμενον κέρδη από τον πόλεμον ήσαν οι Σέρβοι, οι Ρώσσοι και οι Γάλλοι· δυνάμεθα να είπωμεν ότι αυτοί που ήθελαν ολιγώτερον τον πόλεμον ήσαν οι Γερμανοί και οι Άγγλοι.
Ένα μνημείον σωφροσύνης είναι το υπόμνημα του Γερμανικού Γενικού Επιτελείου προς την κυβέρνησιν της 29ης Ιουλίου 1914, το οποίον καταλήγει τονίζοντας ότι «η Γαλλορωσσική συμμαχία (Franco-Russian Alliance) θα ενεργοποιηθή and the mutual butchery of the civilised nations of Europe will begin… After this fashion things must and will develop, unless, one might say, a miracle happens to prevent at
the last moment a war which will annihilate for decades the civilisation of almost all Europe. Θα αρχίση η αλληλοσφαγή των πεπολιτισμένων εθνών της Ευρώπης και τοιουτοτρόπως θα προχωρούν τα πράγματα, εκτός κι αν συμβή ένα θαύμα της τελευταίας στιγμής που θα σταματήση τον πόλεμον που θα εξολοθρεύση διά δεκαετίες τον πολιτισμόν σχεδόν όλης της Ευρώπης.»
Ο διακεκριμένος Άγγλος ιστορικός G. Lowes Dickinson, έγραψε: «…the justification lies with Austria and the aggression with Russia. We next come to Germany. Against her has been directed most of the moral indignation of the victorious Powers. That this is not justified by the facts should be clear, after our analysis… The Powers of the Entente say that the offence was Germany's backing of Austria. Germans say that the offence was Russia's backing of Serbia To my mind, the German position is the more reasonable. Η Αυστρία είναι δικαιολογημένη και η επιθετικότης ησκήθη από την Ρωσσία. Όσον διά την Γερμανίαν, επί της οποίας οι νικήτριες δυνάμεις έρριψαν την ηθικήν μομφήν, συμφώνως προς την ανάλυσιν των συμβάντων αυτή η μομφή είναι αδικαιολόγητος. Οι νικήτριες δυνάμεις λέγουν ότι η ευθύνη ανήκει στην Γερμανίαν διότι υπεστήριξε την Αυστρίαν, ενώ οι Γερμανοί λέγουν ότι η ευθύνη ανήκει στην Ρωσσίαν διότι υπεστήριξε την Σερβίαν. Κατά την γνώμην μου η Γερμανική θέσις είναι η πλέον λογική.»
Ο γνωστός Αμερικανός ιστορικός Harry Elmer Barnes, έγραψε: «Υπολογίζοντες τον βαθμόν ενοχής των διαφόρων κρατών, λέγομε ασφαλώς ότι η ευθύνη διά τον παγκόσμιον πόλεμον πίπτει επί της Σερβίας, της Γαλλίας και της Ρωσσίας με την ενοχήν σχεδόν εξ ίσου κατανεμημένην. Διά την Αυστρίαν δυνάμεθα να είπωμεν ότι η ευθύνη της είναι ελαχίστη καθώς μάλιστα ουδέποτε επεζήτησε έναν γενικευμένον ευρωπαϊκόν πόλεμον. Η Αγγλία και η Γερμανία αντετίθεντο εις το να καταλήξη η κρίσις του 1914 εις πόλεμον. Μάλιστα δε, καθώς έχομε λεπτομερώς εξηγήσει, ο Κάϊζερ προέβη σε κατά πολύ εντονώτερες προσπάθειες αποφυγής του πολέμου και διαφυλάξεως της ειρήνης στην Ευρώπην παρά ο Sir Edward Grey.»
Τελικώς οφείλομε να τονίσωμε την ολεθρίαν είσοδον εις τον πόλεμον της Αμερικής. Άνευ αυτής της επεμβάσεως ο πόλεμος θα είχε τελειώση με έναν συμβιβασμόν, όπως άλλωστε όλοι οι προηγούμενοι ευρωπαϊκοί πόλεμοι, με μόνην εξαίρεσιν την ήτταν του Βοναπάρτη στο Βατερλώ. Συνεπώς θα είχε αποφευχθή η διάλυσις της Γερμανίας και της Αυστρίας, η οποία επέφερε πλείστα όσα δεινά· όχι μόνον την Συνθήκην των Βερσαλλιών που προητοίμαζε τον νέον πόλεμον, αλλά κυρίως το μέγα κενόν εξουσίας που έσπευσαν να καλύψουν οι κομμουνιστικές εξεγέρσεις! Επίσης δεν θα εθεωρείτο νι9κητής του πολέμου η Μπολσεβικική Ρωσσία και η Συνθήκη του Μπρεστ - Λιτόφσκ (Traité de Brest-Litovsk) θα παρέμενε ως είχε περιορίζουσα εις μεγάλον βαθμόν την δυνατότητα επεμβάσεως του Mπολσεβικισμού στην Ευρώπην! Η Αμερική ήτο αυτή που επέμεινε στον κατακερματισμόν της Αυστρο-ουγγαρίας προς όφελος των Μπολσεβίκων και των κομμουνιστικών εξεγέρσεων, ως η φρικτή εκείνη της Ουγγαρίας!
Ας τονίσωμε επίσης την δολιότητα της Αμερικής, δολιότητα πρωτοφανή στην παγκόσμιον ιστορίαν! Τον Ιανουάριον του 1918 ομιλών ο Πρόεδρος Ουΐλσων στο Κογκρέσον έθεσε τους γνωστούς 14 όρους (Fourteen Points) βάσει των οποίων θα εδέχετο την συνθηκολόγησιν. Η Γερμανία εδέχθη τους όρους όμως άμα τον αφοπλισμόν της οι όροι άλλαξαν! Ακόμη και η Αγγλία διεμαρτυρήθη, ως είπε ο Λόρδος Buckmaster, το να προκαλέσης την συνθηκολόγησιν ενός έθνους βάσει ωρισμένων όρων και κατόπιν, όταν είναι πλέον ανυπεράσπιστον να επιβάλης άλλους όρους, αυτό είναι μία πράξις ατιμίας που ουδέποτε είναι δυνατόν να αποπλυθή:
...to induce any nation to lay down their arms on one set of terms and then, when they were defenseless, to impose another set, is an act of dishonour which can never be effaced.
ΠΑΝ. ΜΑΡΙΝΗΣ 12 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018
=======
Αναρτήσεις
