Περιμένοντας τον Μπερλουσκόνι

ΑΦΗΝΕΙ ΑΔΙΑΦΟΡΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ Ο ΚΑΒΓΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΩΝ

Περιμένοντας τον Μπερλουσκόνι

Γιώργος Κύρτσος

13-05-2010

Το τελευταίο διάστημα βρίσκονται σε εξέλιξη ενδιαφέρουσες κόντρες μεταξύ γνωστών Ελλήνων επιχειρηματιών και κυβερνητικών και κομματικών παραγόντων. Φαίνεται ότι ορισμένοι επιχειρηματίες θέλουν να καθορίσουν τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού και του δημόσιου βίου, γεγονός που κάνει τους πολιτικούς να περνούν στην αντεπίθεση για να προστατεύσουν το χώρο κυριαρχίας τους.

Συνυπεύθυνοι

Το αξιοπερίεργο είναι ότι αυτοί που συγκρούονται στο όνομα του δημόσιου συμφέροντος είναι συνυπεύθυνοι για το δημοσιονομικό και οικονομικό αδιέξοδο. Τα τελευταία 35 χρόνια οι πολιτικοί στέρησαν τη χώρα από εντυπωσιακές αναπτυξιακές ευκαιρίες και συνέβαλαν στην ανάπτυξη της διαπλοκής προκειμένου να εξυπηρετήσουν ισχυρά συμφέροντα και να αυτοεξυπηρετηθούν. Οι στρεβλώσεις του οικονομικού, επιχειρηματικού μας συστήματος αναπτύχθηκαν με πολιτικές υπογραφές.

Από την άλλη πλευρά, οι ισχυροί παράγοντες του ιδιωτικού τομέα έχουν την τάση να στρέφονται πολύ συχνά εναντίον των καταναλωτών προϊόντων και υπηρεσιών και του δημόσιου συμφέροντος. Η επιχειρηματική επιτυχία στην Ελλάδα περνάει συνήθως μέσα από ολιγοπωλιακές καταστάσεις και την ασύδοτη εκμετάλλευσή τους.

Μπορεί ο πρόεδρος του ΣΕΒ κ. Δασκαλόπουλος να μιλάει απαξιωτικά για το πολιτικό σύστημα και ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Καστανίδης να απαντά με σχεδόν υβριστικό τρόπο, η κοινωνία όμως αντιμετωπίζει αδιάφορα την αντιπαλότητα -πραγματική ή κατασκευασμένη- επιχειρηματιών και πολιτικών. Οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους βρίσκονται πλέον αντιμέτωποι με έναν τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό λογαριασμό, που πρέπει να αποδοθεί στον προβληματικό χαρακτήρα της πολιτικής τάξης αλλά και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στη χώρα μας.

Οι προδιαγραφές

Ο κίνδυνος εμφάνισης ενός Έλληνα Μπερλουσκόνι, που θα ξεκινήσει από τις επιχειρήσεις για να κυριαρχήσει στην πολιτική ζωή, στηρίζεται σε επινοήσεις που δεν έχουν σχέση με την ελληνική πραγματικότητα.

Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι είναι ο ορισμός του αυτοδημιούργητου επιχειρηματία. Ξεκίνησε τη μεγάλη πορεία του από μια ταπεινή οικογένεια για να γίνει ο πιο πλούσιος άνθρωπος της γειτονικής χώρας. Πρώτα θριάμβευσε στον κλάδο των κατασκευών, με έμφαση στην ανάπλαση και στην ανάπτυξη των πόλεων, και στη συνέχεια κυριάρχησε στην ιδιωτική τηλεόραση.

Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας έχει προσωπική περιουσία της τάξης των 7 δισ. ευρώ, είναι ιδιοκτήτης των 3 μεγαλύτερων ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών της Ιταλίας, όπως και άλλων ισχυρών ΜΜΕ στη χώρα του και στο εξωτερικό, και θεωρείται από επικοινωνιακή, πολιτική άποψη χαρισματικός.

Στην πατρίδα μας δεν υπάρχουν μεγάλοι επιχειρηματίες -κάτι που είναι εντελώς διαφορετικό από τους διαχειριστές κεφαλαίων άλλων- που επιδιώκουν να μπουν στην πολιτική. Ο Έλληνας Μπερλουσκόνι για να έχει την ίδια οικονομική και μιντιακή επιρροή, θα έπρεπε να είναι ένα μείγμα Λάτση, Βαρδινογιάννη, Μπόμπολα, Κυριακού και Αλαφούζου και να έχει φυσικά το επικοινωνιακό και πολιτικό χάρισμα.

Οι στόχοι που επιλέγουν οι πολιτικοί μας για να βάλουν τέλος στον ελληνικό μπερλουσκονισμό είναι εύκολοι, ακριβώς γιατί δεν έχουν τις προδιαγραφές του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Οι παράγοντες του οικονομικού, επιχειρηματικού κόσμου που αφήνουν να εννοηθεί με τη συμπεριφορά τους ότι θα ήθελαν να επιβάλουν τους δικούς τους κανόνες στο πολιτικό σύστημα γνωρίζουν ότι είναι εκτός προδιαγραφών.

Σκηνοθετημένη αντιπαράθεση

Οι πολιτικοί μοιάζουν καταδικασμένοι να επινοούν αντιπάλους, σε μία προσπάθεια να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη και να περάσει, στο μέτρο του δυνατού, απαρατήρητη η αναποτελεσματικότητά τους. Αντίπαλός τους δεν είναι ο ανύπαρκτος, όπως αποδεικνύεται, Έλληνας Μπερλουσκόνι αλλά η οικονομική και κοινωνική κρίση που απαξιώνει τους περισσότερους επαγγελματίες της πολιτικής στην αντίληψη της κοινής γνώμης.

Και οι επιχειρηματικοί παράγοντες δείχνουν να επιζητούν τη σύγκρουση με τους πολιτικούς. Αναζητούν εναγωνίως ένα άλλοθι για τα δικά τους λάθη και παραλείψεις, που συνέβαλαν στη μετατροπή της Ελλάδας σε υπερχρεωμένη χώρα με μεγάλο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας.

Οι πολίτες δεν εντυπωσιάζονται από τη σύγκρουση εκείνων που θεωρούν συνυπεύθυνους για το κατάντημα της χώρας. Εάν είχαμε ικανούς πολιτικούς, θα είχαμε προσαρμοστεί έγκαιρα στο ευρωπαϊκό οικονομικό περιβάλλον και θα είχαμε αποφύγει την ένταξη στον ισοπεδωτικό μηχανισμό Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Εάν είχαμε ταλαντούχους και αποτελεσματικούς επιχειρηματίες, ο ιδιωτικός τομέας θα είχε αποκτήσει δυναμισμό και εξωστρέφεια και θα αντιστάθμιζε σε σημαντικό βαθμό τη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος.