Ι. Κ. Πρετεντέρης
Τι συµφώνησαν;
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010
ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ αξίζει να διευκρινίσουµε το εξής: αυτό που ενοχλεί περισσότερο στις εργασιακές ρυθµίσεις που προωθεί η κυβέρνηση δεν είναι η µείωση της αποζηµίωσης ή η ουσιαστική απελευθέρωση των απολύσεων. Είναι η πλήρης ανατροπή της λογικής πάνω στην οποία στηρίζονται εδώ και δεκαετίες οι εργασιακές σχέσεις στη χώρα µας.
ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ αυτή η λογική; Η προστασία της απασχόλησης.
Δυσκολεύοντας ή ακριβαίνοντας τις απολύσεις, το νοµοθετικό πλαίσιο προστάτευε τον εργαζόµενο έναντι του εργοδότη, τους υποχρέωνε τρόπον τινά να συνυπάρξουν. Η απόλυση γινόταν έτσι µια ακραία διαδικασία, όταν ο κόµπος έφτανε στο χτένι.
ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ αυτό ήταν ίσως ανελαστικό και αρκετά δυσκίνητο αλλά, πάντως, εξασφάλισε µερικές δεκαετίες κοινωνικής ειρήνης και υψηλής απασχόλησης. Η ελληνική κοινωνία ουδέποτε απειλήθηκε σοβαρά από την ανεργία.
ΟΙ ΝΕΕΣ ρυθµίσεις οδηγούν στο αντίθετο άκρο. Από την προστασία της απασχόλησης και του εργαζοµένου περνάµε στην πλήρη ελευθερία της επιχείρησης και της εργοδοσίας. Εδώ, πλέον, το ζητούµενο δεν είναι να καταστούν αποτρεπτικές οι απολύσεις, αλλά να χρησιµοποιηθούν ως µέσο καλύτερης οικονοµικής απόδοσης της εταιρείας.
Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ είναι ριζική. Επιτρέψτε µου να προσθέσω: και ανατριχιαστική... Ακόµη κι αν το υφιστάµενο εργασιακό καθεστώς χρειαζόταν διορθώσεις για να προσαρµοστεί σε ένα πιο σύγχρονο επιχειρηµατικό περιβάλλον, το βέβαιο είναι ότι η λύση δεν βρίσκεται στην καθιέρωση της επιχειρηµατικής ασυδοσίας. Το ανθρώπινο δυναµικό µιας επιχείρησης δεν είναι έπιπλα για να τα αλλάζει ο ιδιοκτήτης όταν δεν του αρέσουν πια.
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ αν οι κυβερνητικοί αρµόδιοι τα αναλογίστηκαν αυτά όταν υπέγραψαν το Μνηµόνιο µε την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ ή όταν το έκαναν νόµο του κράτους. Αν είχαν, δηλαδή, πλήρη επίγνωση της παρέµβασης που αναλαµβάνουν να κάνουν στην ελληνική κοινωνία.
-- Αν είχαν επίγνωση, απορώ πώς δέχτηκαν να αναλάβουν τέτοιες υποχρεώσεις.
-- Αν δεν είχαν επίγνωση, τότε απορώ πώς ανέλαβαν υποχρεώσεις τις οποίες είτε δεν γνώριζαν, είτε δεν κατανοούσαν.
ΔΙΟΤΙ η λογική του µονόδροµου δεν είναι δικαιολογία, είναι επιλογή. Η Ελλάδα υποχρεούται τώρα να πάρει τα συγκεκριµένα µέτρα όχι επειδή δεν υπάρχουν ή δεν υπήρχαν άλλες επιλογές (αυτό δεν µου φάνηκε να το διερεύνησε σοβαρά κανένας...) αλλά επειδή αυτά ακριβώς τα µέτρα δεσµεύτηκε να εφαρµόσει.
ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ εκβιασµός απλής κοινωνικής µοχθηρίας; Να το δεχτώ – ακόµη περισσότερο που δυσκολεύοµαι να αντιληφθώ πώς θα βοηθήσει η εξάπλωση της ανεργίας την ανόρθωση της χώρας. ΜΟΝΟ ΠΟΥ το ζήτηµα στην προκειµένη περίπτωση δεν είναι αν ασκήθηκε εκβιασµός, αλλά αν οι εκβιαζόµενοι υπέκυψαν στους εκβιαστές τους. Και πολύ φοβούµαι ότι η απάντηση είναι όλο και πιο προφανής.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=12&ct=8&artID=4580290ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ αυτή η λογική; Η προστασία της απασχόλησης.
Δυσκολεύοντας ή ακριβαίνοντας τις απολύσεις, το νοµοθετικό πλαίσιο προστάτευε τον εργαζόµενο έναντι του εργοδότη, τους υποχρέωνε τρόπον τινά να συνυπάρξουν. Η απόλυση γινόταν έτσι µια ακραία διαδικασία, όταν ο κόµπος έφτανε στο χτένι.
ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ αυτό ήταν ίσως ανελαστικό και αρκετά δυσκίνητο αλλά, πάντως, εξασφάλισε µερικές δεκαετίες κοινωνικής ειρήνης και υψηλής απασχόλησης. Η ελληνική κοινωνία ουδέποτε απειλήθηκε σοβαρά από την ανεργία.
ΟΙ ΝΕΕΣ ρυθµίσεις οδηγούν στο αντίθετο άκρο. Από την προστασία της απασχόλησης και του εργαζοµένου περνάµε στην πλήρη ελευθερία της επιχείρησης και της εργοδοσίας. Εδώ, πλέον, το ζητούµενο δεν είναι να καταστούν αποτρεπτικές οι απολύσεις, αλλά να χρησιµοποιηθούν ως µέσο καλύτερης οικονοµικής απόδοσης της εταιρείας.
Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ είναι ριζική. Επιτρέψτε µου να προσθέσω: και ανατριχιαστική... Ακόµη κι αν το υφιστάµενο εργασιακό καθεστώς χρειαζόταν διορθώσεις για να προσαρµοστεί σε ένα πιο σύγχρονο επιχειρηµατικό περιβάλλον, το βέβαιο είναι ότι η λύση δεν βρίσκεται στην καθιέρωση της επιχειρηµατικής ασυδοσίας. Το ανθρώπινο δυναµικό µιας επιχείρησης δεν είναι έπιπλα για να τα αλλάζει ο ιδιοκτήτης όταν δεν του αρέσουν πια.
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ αν οι κυβερνητικοί αρµόδιοι τα αναλογίστηκαν αυτά όταν υπέγραψαν το Μνηµόνιο µε την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ ή όταν το έκαναν νόµο του κράτους. Αν είχαν, δηλαδή, πλήρη επίγνωση της παρέµβασης που αναλαµβάνουν να κάνουν στην ελληνική κοινωνία.
-- Αν είχαν επίγνωση, απορώ πώς δέχτηκαν να αναλάβουν τέτοιες υποχρεώσεις.
-- Αν δεν είχαν επίγνωση, τότε απορώ πώς ανέλαβαν υποχρεώσεις τις οποίες είτε δεν γνώριζαν, είτε δεν κατανοούσαν.
ΔΙΟΤΙ η λογική του µονόδροµου δεν είναι δικαιολογία, είναι επιλογή. Η Ελλάδα υποχρεούται τώρα να πάρει τα συγκεκριµένα µέτρα όχι επειδή δεν υπάρχουν ή δεν υπήρχαν άλλες επιλογές (αυτό δεν µου φάνηκε να το διερεύνησε σοβαρά κανένας...) αλλά επειδή αυτά ακριβώς τα µέτρα δεσµεύτηκε να εφαρµόσει.
ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ εκβιασµός απλής κοινωνικής µοχθηρίας; Να το δεχτώ – ακόµη περισσότερο που δυσκολεύοµαι να αντιληφθώ πώς θα βοηθήσει η εξάπλωση της ανεργίας την ανόρθωση της χώρας. ΜΟΝΟ ΠΟΥ το ζήτηµα στην προκειµένη περίπτωση δεν είναι αν ασκήθηκε εκβιασµός, αλλά αν οι εκβιαζόµενοι υπέκυψαν στους εκβιαστές τους. Και πολύ φοβούµαι ότι η απάντηση είναι όλο και πιο προφανής.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου