ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΝ ΚΕΙΜΕΝΟΝ ΤΟΥ κ. Δ. ΠΑΞΙΝΟΥ

Aποψη: Κοινωνία ενεργών πολιτών ή χειροκροτητών;

Του Δημητριου Χ. Παξινου (Πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών)

Εδώ και λίγο καιρό, μπήκε στη ζωή μας, αιφνιδιαστικά μια λέξη, που μέχρι σήμερα, οι περισσότεροι αγνοούσαμε: ΜΝΗΜΟΝΙΟ. Μια λέξη, στην οποία ξεκινούν και καταλήγουν όλες οι κοινωνικές διεκδικήσεις, όλες οι επιλογές της κυβέρνησης, ολόκληρη η κοινωνική και πολιτική μας ζωή.
Ποιος πραγματικά ευθύνεται γι' αυτήν την κρίση, που βιώνουμε σήμερα, είναι ένα ζήτημα βαθιά πολιτικό και είμαι βέβαιος, ότι σύντομα ολόκληρη η κοινωνία θα κληθεί να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι σε αυτό.
Εκείνο, που δυστυχώς δεν έχουμε μέχρι σήμερα, συνειδητοποιήσει πλήρως είναι η έκταση της δέσμευσης, που έχουμε αναλάβει ως χώρα απέναντι στους διεθνείς δανειστές μας. Αυτό, που δεν έχει καταστεί σαφές, είναι ότι μέσω της συμβάσεως, που έχουμε υπογράψει δεχτήκαμε ευθέως να ενεργούν, να ψηφίζουν και να καθορίζουν το μέλλον ακόμη και των μεθεπόμενων γενεών, άνθρωποι εντός ή εκτός Βουλής, ερήμην μας, παραβιάζοντας βάναυσα βασικούς κανόνες εθνικού και διεθνούς δικαίου. Οδηγηθήκαμε πισθάγκωνα δεμένοι, ύστερα από δεκαετίες κακοδιαχείρισης, διασπάθισης του δημόσιου χρήματος, αποδόμησης κάθε ηθικής αξίας, στην υπογραφή μιας δανειακής σύμβασης με τις χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ, η οποία είναι κυριολεκτικά λεόντειος, για να μην πω ληστρική. Και τούτο διότι (άρθρο 8.1.γ) υπάρχει δικαίωμα καταγγελίας ακόμη και αν η σύμβαση κριθεί ως μη δεσμευτική ή παράνομη από καθ' ύλην αρμόδιο δικαστήριο, συμπεριλαμβανομένου αυτού της Ε.Ε. Δηλαδή η ίδια Ε.Ε. αυτοαμφισβητείται και αυτοαναιρείται. Η χώρα μας, ο δανειολήπτης (άρθρο 14.5) παραιτείται από κάθε δικαίωμα ασυλίας λόγω της εθνικής της κυριαρχίας, δηλαδή ακόμα και από τη δικαιοδοτική ασυλία και την ασυλία εκτέλεσης. Ετσι π.χ. η δανείστρια γερμανική τράπεζα μπορεί να ενάγει την Ελλάδα ενώπιον δικαστηρίων άλλου κράτους-μέλους και με εφαρμοστέο δίκαιο το αγγλικό να πετύχει αυτή ή τυχόν τρίτοι που αντλούν δικαιώματα από τη δανειακή σύμβαση, την κατάσχεση ακόμα και πραγμάτων, που για τη χώρα μας θεωρούνται εκτός συναλλαγής, όπως το κτίριο της Βουλής, τα εθνικά μαχητικά αεροσκάφη.
Και σε αυτήν τη δύσκολη, εάν όχι ανώμαλη περίοδο, της οικονομικής ύφεσης και της απαξίωσης κάθε θεσμού, ένα ερώτημα προκύπτει αμείλικτο, μέσα από τα κοινωνικά δρώμενα:
Τι κοινωνία πραγματικά θέλουμε; Κοινωνία άκριτων πολιτών, που κινούνται βάσει στενών συντεχνιακών συμφερόντων ή κοινωνία σκεπτόμενων ανθρώπων, που ενδιαφέρονται, αγωνιούν, μοχθούν, μάχονται για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, τον κοινωνικό διάλογο, την ενίσχυση των δημοκρατικών κανόνων λειτουργίας, την υπεράσπιση του κράτους δικαίου, την προώθηση σταθερών αξιών, όπως αυτές διαχρονικά προβάλλονται ως κατακτήσεις και κατοχυρώνονται στο Σύνταγμα, στις ευρωπαϊκές συνθήκες και την ΕΣΔΑ;
Το ερώτημα αυτό είναι κεφαλαιώδες για την οργάνωση και τη λειτουργία του κράτους μας, η απάντησή του δε θα καταδείξει, εάν μέσα από τις ακραίες αυτές συνθήκες, θα ξεπηδήσουν αισιόδοξα μηνύματα για τον πολιτισμό μας και την κοινωνία μας στο μέλλον.[…]