Πολύτιμοι άνθρωποι

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Πολύτιμοι άνθρωποι

Tου Αλεξη Παπαχελα

Ενα κράτος πρέπει να έχει έναν ζωτικό πυρήνα εργαζομένων οι οποίοι πληρώνονται καλά και νιώθουν ότι προστατεύονται σε δύσκολες στιγμές. Μιλάμε για τους ανθρώπους που ξενυχτάνε στα νοσοκομεία κάνοντας εφημερίες σε σκληρές συνθήκες, τους αστυνομικούς που προστατεύουν τους πολίτες και τη δημόσια περιουσία, τους στρατιωτικούς που πραγματικά παράγουν έργο και φυλάνε Θερμοπύλες είτε βρέχει είτε χιονίζει στα σύνορα ή σε ένα απομακρυσμένο νησί και μερικούς ακόμη. Δεν είναι πολλοί αυτοί οι άνθρωποι, είναι όμως πολύτιμοι και χωρίς αυτούς το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει. Δυστυχώς ο πανικός και οι ερασιτεχνισμοί των κυβερνητικών σχεδιασμών τούς έχει αφήσει απροστάτευτους. Οι οριζόντιες περικοπές ήταν προφανώς η εύκολη και γρήγορη λύση για ένα πολιτικό σύστημα που δεν εξετάζει πάντα ποιος δουλεύει και παράγει και ποιος όχι, αλλά το ποιος είναι «δικός μας πελάτης» και ποιος όχι. Δεν ξέρω τι μπορεί να πει ένας πολιτικός σήμερα στον ευσυνείδητο αστυνομικό ή γιατρό που βλέπει τον μισθό του να μειώνεται δραστικά την ίδια ώρα που κάποιος άλλος εργαζόμενος σε ΔΕΚΟ ή μεταταχθείς υπάλληλος σε καθεστώς ειδικής προστασίας ζητεί (ναι, είναι αλήθεια) να φτιάξει η νέα υπηρεσία του ένα υπόστεγο για να μπορεί να καπνίζει και να πίνει φραπέ τώρα που θα χαλάσει ο καιρός...

Η τρόικα έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν ήταν δική της ιδέα οι οριζόντιες περικοπές, κάθε άλλο. Χρειάζεται όμως οργάνωση, επαγγελματισμός και σχέδιο για να μπορέσεις να στηρίξεις το λειτουργικό κομμάτι του κράτους. Η ζημιά θα είναι όμως μεγάλη γιατί το ηθικό έχει πέσει απίστευτα στην καρδιά του κράτους και φοβούμαι ότι θα έλθει η ώρα που το φιλότιμο και το μεράκι δεν θα φτάνουν για να ισοφαρίσουν την οργή και την αίσθηση αδικίας. Αν κάποιοι δικαιούνται να δηλώνουν αγανακτισμένοι, με βούλα και πιστοποιητικό, είναι ακριβώς αυτοί οι άνθρωποι· ούτε οι υπάλληλοι που πήραν σύνταξη στα 48, ούτε οι ενήλικες κόρες αξιωματικών και άλλων οι οποίοι απεβίωσαν προ δεκαετιών. Υπάρχει, όμως, μια ακόμη αδικία που θα συντελεστεί με την περίφημη εφεδρεία, η οποία θα ωθήσει στην έξοδο από το Δημόσιο μια μεγάλη ομάδα έμπειρων δημοσίων υπαλλήλων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο μέσος όρος στην κορυφή της ιεραρχίας στο Δημόσιο είναι σήμερα πολύ χαμηλός, γιατί έφτασαν εκεί τα «μπουλούκια» που μπήκαν χωρίς κριτήρια και με βάση κομματικές και μόνο διασυνδέσεις. Και εκεί όμως κρύβονται μέσα στον πολτό και τους αριθμούς ικανοί και έμπειροι άνθρωποι οι οποίοι βάστηξαν πάνω τους ολόκληρα τμήματα και υπηρεσίες. Θα μου πείτε «τέτοια ώρα, τέτοια λόγια», πού να τους βρεις και ποιος να κάνει την αξιολόγηση. Συμφωνώ ότι αυτό έπρεπε να γίνει σε συνθήκες ηρεμίας, όταν δηλαδή επρόκειτο να γίνει η περίφημη επανίδρυση, η οποία έγινε απλώς μεγέθυνση, όχι βελτίωση του κράτους. Εν πάση περιπτώσει ακόμη και τώρα, μέσα σε δύσκολες συνθήκες, θα έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος να παραμείνουν στο Δημόσιο οι λίγοι ικανοί επαγγελματίες που προσφέρουν.

Ξέρω ότι τίποτα δεν είναι εύκολο αυτές τις ώρες, ειδικά γιατί μια κυβέρνηση που μπορούσε να κάνει πολλά (χωρίς μάλιστα να τα χρεωθεί πολιτικά) άργησε εγκληματικά πολύ και τώρα αυτοσχεδιάζει με το... πιστόλι στον κρόταφο. Δεν ξέρω τι μπορούμε να κάνουμε όλοι εμείς. Ισως το μόνο που μπορεί να έχει μια αξία για αυτούς τους ανθρώπους είναι την επόμενη φορά που θα βρεθείτε σε ένα δημόσιο νοσοκομείο ή κοντά σε μια ομάδα αστυνομικών της ΔΙ.ΑΣ. να σφίξετε το χέρι σε αυτούς που συνεχίζουν να δουλεύουν με πενταροδεκάρες για να προστατεύσουν όλους εμάς τους υπόλοιπους, αναγκαζόμενοι πολλές φορές να βάζουν και από την τσέπη για υλικά που το κράτος δεν τους προμηθεύει. Και βεβαίως εκείνοι που μπορούν ακόμη να βάλουν το χέρι στην τσέπη, οφείλουν τις δύσκολες τούτες μέρες να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Αβέρωφ, του Συγγρού και άλλων, ενισχύοντας τις ζωτικές λειτουργίες του παραπαίοντος ελληνικού κράτους.