Κ. ΣΤΟΥΠΑΣ-Όσοι σπέρνουν κρατικοδίαιτους και ανομία θερίζουν φτώχεια...

ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΘΟΥΜΕ !!!

 Κ. ΣΤΟΥΠΑΣ -- Capital.gr

Όσοι σπέρνουν κρατικοδίαιτους και ανομία θερίζουν φτώχεια...

Παρασκευή, 21 Οκτωβρίου 2011 - 07:38

1) Όσοι σπέρνουν κρατικοδίαιτους και ανομία θερίζουν φτώχεια...

Γιατί κάποιοι λαοί είναι πλουσιότεροι από άλλους; Είναι θέμα ράτσας ο πλούτος, η μόρφωση και οι καλές αμοιβές ή απλά είναι θέμα πλουτοπαραγωγικών πηγών του τόπου που ζει ένα λαός;

Μήπως το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο είναι θέμα λαϊκών διεκδικήσεων, ισχυρού κομουνιστικού κόμματος και συχνών απεργιών, όπως επιτάσσει ο μύθος που προσπαθεί να καλλιεργήσει η αριστερά;

Οι λαοί με υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο έχουν πάντα  υψηλότερο βιοτικό επίπεδο;

Είναι οι λαοί με ελεύθερη ιδιωτική πρωτοβουλία που εξασφαλίζουν υψηλότερο βιοτικό επίπεδο ή οι λαοί με ισχυρό δημόσιο τομέα και κεντρικό σχεδιασμό;

Η απάντηση νομίζω πως είναι δύσκολη και δεν είναι μονοσήμαντη.

Κούβα...

Πριν από μερικά χρόνια βρέθηκα με τη σύζυγό μου στην Αβάνα της Κούβας. Όπως είχαν συμβουλέψει τη σύζυγο, είχε πάντα μαζί της μερικές καραμέλες και μερικά χρωματιστά μολύβια.

Όπως συνηθίζεται στα μέρη εκείνα, σε κάθε βήμα κάποιος θα σου ζητήσει κάποια ελεημοσύνη ή θα θελήσει να σου πουλήσει κάτι...

Κάποια στιγμή μοίρασε από λίγες καραμέλες σε τρεις πιτσιρικάδες με μαθητική στολή από άσπρο πουκάμισο και κόκκινο κοντό παντελόνι. Δεν πέρασαν μερικά λεπτά και βρεθήκαμε να τρέχουμε σε ένα στενό δρομάκι με ένα τσούρμο από δεκάδες πιτσιρίκια να τρέχουν πίσω με τα χέρια απλωμένα να φωνάζουν «μπον-μπον σενιορίτα»...

Έχω δει και σε άλλα μέρη του κόσμου παρόμοιες σκηνές... Αυτό που κάνει ξεχωριστό το σκηνικό της Κούβας, είναι πώς πρόκειται για ένα νησί που βουλιάζει στη ζάχαρη και τα δένδρα με τα τροπικά φρούτα βρίσκονται παντού, όπως π.χ. εδώ οι νερατζιές και οι συκιές...

Για να φτιάξει κάποιος καραμέλες χρειάζεται μια κατσαρόλα, νερό, ζάχαρη και άντε το χυμό κάποιου φρούτου για να δώσει άρωμα...

Γιατί ζητιανεύουν καραμέλες τα παιδιά της Κούβας;

Από την άλλη δεν τους λείπει η οργάνωση. Οι ασφαλίτες είναι παντού και παρακολουθούν τα πάντα. Χωρίς κάμερες και κομπιούτερ ξέρουν ανα πάσα στιγμή που βρίσκεται ο καθένας επισκέπτης ή ξένος... Σταμάτησαν το λεωφορείο τρεις ώρες αργότερα σε μια πόλη 50 χιλιόμετρα μακριά από την Αβάνα, για να δώσουν μια απόδειξη για πούρα που είχα ξεχάσει να πάρω από  κάποιο μαγαζί της Αβάνας... Χωρίς την απόδειξη δεν μπορεί να βγάλεις τίποτα από τη χώρα...

Δεν είναι η έλλειψη οργάνωσης λοιπόν, μάλλον η σπατάλη πόρων για οργάνωση που δεν παράγει κάτι για το σλυνολο, θα έλεγα...

Σοβιετία...

Η Ρωσία είναι μια πλούσια χώρα σε ορυκτό πλούτο. Το ίδιο πλούσια ήταν και επί Σοβιετίας. Παρ’ όλα αυτά οι Ρώσοι τις τελευταίες δεκαετίες πέρασαν τον περισσότερο χρόνο υποσιτισμένοι και ρακένδυτοι.

Την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης με μερικά δυτικά μπλου τζηνς και μερικά  νάυλον καλσόν πολλοί «προοδευτικοί»  νεολαίοι (αλλά και μεγαλύτεροι) της Δύσης έκαναν σεξοτουρισμό στα περιθώρια διάφορων συνεδρίων αδελφοσύνης των λαών που οργάνωνε το υπουργείο εξωτερικών της Μόσχας...

Σήμερα οι Ρώσοι φαίνεται να ζουν καλύτερα, αλλά τα σημάδια της διαφθοράς και της δύναμης που απολαμβάνει το οργανωμένο έγκλημα είναι φανερά. Όπως και του νεοπλουτισμού και της κακογουστιάς (αυτό το έχουμε και εμείς...).

Ινδία

Στην Ινδία ίσως τα πράγματα να είναι χειρότερα. Υπάρχουν πολλοί πλούσιοι και δυναμικά αναπτυσσόμενοι τομείς της οικονομίας, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία είναι πάμπτωχη. Είναι μια από τις λίγες χώρες του κόσμου που μπορείς να δεις πεθαμένους να μένουν στο δρόμο για ώρες...

Η Ινδία δεν είναι σοσιαλιστική ή καπιταλιστική χώρα, παρά το γεγονός πως οι περισσότερες κυβερνήσεις ευνοούσαν τον κρατικό παρεμβατισμό στην οικονομία...

Κίνα

Η Κίνα είναι επίσης μια χώρα με φυσικό πλούτο. Αυτό όμως δεν εμπόδιζε την εποχή του Μάο το συντριπτικό μέρος του πληθυσμού να υποσιτίζεται και να ζει σε συνθήκες πρωτόγονες.

Η Κίνα από τότε που εγκατέλειψε το αυστηρό κομμουνιστικό οικονομικό μοντέλο και επέτρεψε την ιδιωτική πρωτοβουλία έχει βελτιώσει σημαντικά το βιοτικό επίπεδο ενός μεγάλου και συνεχώς διευρυνόμενου μέρους του πληθυσμού...

Νότιος Αφρική...

Όταν πριν δέκα χρόνια βρέθηκα στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής σε μια δημοσιογραφική αποστολή, το λεωφορείο δεν σταματούσε στα κόκκινα φανάρια, από τον φόβο να μην δεχτεί επίθεση...

Τα σπίτια ήταν καγκελόφραχτα μέχρι το δεύτερο-τρίτο όροφο και οι μάντρες με ηλεκτροφόρα σύρματα ήταν σύνηθες φαινόμενο...

Η Νότιος Αφρική είναι μια χώρα με μεγάλες αντιθέσεις. Προσελκύει πολλές ξένες επενδύσεις, παρά την αυξημένη εγκληματικότητα, κυρίως λόγω του πλούσιου ορυκτού πλούτου. Αυτό δεν φαίνεται να έχει βελτιώσει όμως καθόλου το βιοτικό επίπεδο της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού της.

Ιαπωνία

Η Ιαπωνία δεν έχει καθόλου ορυκτό πλούτο, ούτε επαρκείς καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Είναι όμως μια από τις πλουσιότερες χώρες, με πολύ υψηλό βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο. Η χώρα μοιάζει με ένα απέραντο εργοστάσιο. Εισάγει πρώτες ύλες, μεταποιεί και εξάγει προϊόντα με υψηλή προστιθέμενη αξία.

Γερμανία

Η Γερμανία δεν έχει επίσης ορυκτό πλούτο. Έχει όμως τις μεγαλύτερες εξαγωγές ανά εργαζόμενο, ένα από τα πιο υψηλά βιοτικά επίπεδα στον κόσμο με ένα πολύ καλά οργανωμένο κοινωνικό κράτος.

Λατινική Αμερική

Το ελληνικό πολιτικό και κοινωνικό υπόδειγμα μοιάζει αρκετά με αυτό των χωρών της λατινικής Αμερικής. Απεργίες συχνά, κακή κρατική οργάνωση και υψηλή διαφθορά. Χρεοκοπούν με τη σειρά, ενώ τακτικά εναλλάσσονται καθεστώτα νεοφιλελεύθερα, αριστερο-κομμουνιστικά, αλλά κυρίως λαϊκίστικα και διεφθαρμένα.

Συμπέρασμα...

Δεν είναι λοιπόν, ο ορυκτός πλούτος, γενικώς η καλή οργάνωση, η δίκαιη και ισότιμη αναδιανομή, ή μόνο ασύδοτη ελευθερία του κεφαλαίου ή των συνδικάτων που εξασφαλίζουν την ευημερία σε μια χώρα...

Όσο και αν ψάξει κάποιος με τη μνήμη του δεν θα ανακαλύψει κομμουνιστική χώρα με υψηλό βιοτικό επίπεδο. Ισως όμως εκεί η έλλειψη ελευθερίας και ο τρόμος του ολοκληρωτισμού να είναι χειρότερος και από τη φτώχεια.

Παρ’ όλα αυτά χώρες σαν τη Νότια Αφρική ή τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, αν και προσελκύουν ξένες επενδύσεις, δεν καταφέρνουν να μειώσουν τις κοινωνικές ανισορροπίες και να προάγουν το μέσο βιοτικό επίπεδο...

Οι ασιατικοί πολιτισμοί έχουν μια έφεση στην οργάνωση και την πειθαρχία. Όπου δεν έχουν κομμουνιστικό καθεστώς πετυχαίνουν υψηλό βιοτικό επίπεδο. Οι διαφορές μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας είναι χαρακτηριστικές...

Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής είτε με φιλελεύθερα καθεστώτα, είτε με κομμουνιστικά, βουλιάζουν στη διαφθορά και τη φτώχεια.

Οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν υψηλό βιοτικό επίπεδο, υψηλή παραγωγικότητα και είναι καλά οργανωμένες κοινωνίες.
Οι βαλκανικές πάλι όχι...

Ομαδοποιώντας σε κάποιους γενικούς κανόνες τα χαρακτηριστικά των παραπάνω παραδειγμάτων μπορούμε να εξάγουμε κάποια γενικά συμπεράσματα.

Το υψηλό βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο μιας χώρας έχει να κάνει:

Με το σεβασμό στους νόμους.
Με την ελεύθερη ιδιωτική πρωτοβουλία.
Την σύνδεση της αμοιβής με την εργασία.
Την αξιοκρατία.
Την παρουσία κανόνων της αγοράς.
Την αγάπη για την εργασία.
Την πειθαρχία.
Την μειωμένη διαφθορά.

[ΔΗΛΑΔΗ, ΟΛΑ ΤΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΑΠ' ΟΤΙ ΜΑΣ ΕΜΑΘΕ ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑΡΑ ΟΤΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΤΟ ΠΑΣΟΚ !!!]

2) Τα αίτια της κρίσης και της φτώχειας...


Ο φιλελευθερισμός κατηγορείται για όλα τα δεινά που πλήττουν την ανθρωπότητα. Η φτώχεια, η ανεργία, η χρηματοοικονομική κρίση, η καταστροφή του περιβάλλοντος, ακόμα και οι φυσικές καταστροφές, οφείλονται στον φιλελευθερισμό.

Ο τελευταίος ευθύνεται επίσης για την απληστία και την απαξίωση των ανθρωπιστικών αξιών, φαινόμενα που κυριαρχούν στην αποκαλούμενη νεοφιλελεύθερη οικονομία. Στη βάση αυτού του σοβαρού κατηγορητηρίου και θεωρώντας ότι οικονομία και πολιτική είναι επιστήμες, θελήσαμε να επαληθεύσουμε το κατηγορητήριο, όπως επιβάλλει η επιστημονική μέθοδος.

Ξεκινήσαμε από την οικονομία. Πρώτη διαπίστωσή μας είναι ότι, στην κατάταξη των φτωχότερων χωρών του πλανήτη μας, καμμία από αυτές δεν επικαλείται τον φιλελευθερισμό.

Η Κίνα έχει κομμουνιστικό καθεστώς, στην Βραζιλία από δεκαετίας κυβερνούν οι σοσιαλιστές, στην Κούβα ο κομμουνισμός συμπλήρωσε πενήντα και πλέον χρόνια, στην Αφρική τα περισσότερα καθεστώτα θεωρούν εκτός νόμου τον φιλελευθερισμό και ορκίζονται στο όνομα του σοσιαλισμού. Στον δε αραβικό κόσμο κυριαρχούν αντιφιλελεύθερες μοναρχίες και στο Ιράν δεσπόζει ο θεοκρατικός αυταρχισμός. Έτσι, από αριθμητικής πλευράς, από τα 7 δισεκατομμύρια ψυχές που είναι ο πληθυσμός του πλανήτη μας, τα 5, 2 δισεκατομμύρια τελούν υπό αντιφιλελεύθερα καθεστώτα.

Μία άλλη σημαντική διαπίστωση είναι ότι οι μεγαλύτερες περιβαλλοντικές ζημιές καταγράφονται στην Κίνα, στην Αφρική, στον Αμαζόνιο, στην Ρωσία και στην Κεντρική Ασία –περιοχές που ουδέποτε γνώρισαν τον φιλελευθερισμό και είναι πολύ αμφίβολο αν ποτέ θα τον γνωρίσουν. Παρατηρώντας επίσης την ετήσια κατάταξη για τις χώρες με τη μεγαλύτερη διαφθορά στον κόσμο, την οποία καταρτίζει η οργάνωση “Διεθνής Διαφάνεια”, παρατηρούμε ότι στις 50 πρώτες θέσεις δεν υπάρχει καμμία χώρα με φιλελεύθερο καθεστώς ή ακόμα και κατ’ επίφασιν φιλελεύθερο. Αντιθέτως, οι χώρες με ανύπαρκτο ή πολύ χαμηλό δείκτη διαφθοράς (Φινλανδία, Δανία, Σουηδία, κ. α. ) είναι όλες δημοκρατικές και πολιτικο-οικονομικά φιλελεύθερες.

Η ίδια ακριβώς παρατήρηση ισχύει και για την προστασία και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στην σχετική κατάταξη που δημοσιεύει κάθε χρόνο η οργάνωση “Freedom House”, η υπεροχή των χωρών με φιλελεύθερα καθεστώτα είναι συντριπτική και σχεδόν σε καμμία από αυτές δεν ισχύει η θανατική ποινή.

Όσον αφορά δε την ελευθερία έκφρασης και Τύπου, σύμφωνα με τα στοιχεία των οργανώσεων “Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα” και “Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων”, οι διαφορές μεταξύ αντιφιλελεύθερων και φιλελεύθερων χωρών είναι κραυγαλέες.

Οι αυταρχικές και αντιφιλελεύθερες χώρες κατέχουν, επίσης, τα σκήπτρα και στο οικονομικό έγκλημα. Στο εμπόριο ναρκωτικών πρωταγωνιστούν οι σοσιαλιστικές χώρες της Λατινικής Αμερικής. Στην εμπορία όπλων και λευκής σαρκός τα πρωτεία κατέχουν αφρικανικές δεσποτείες, αυταρχικά καθεστώτα της Κεντρικής Ασίας και η Ρωσία. Η δε ιδιωτική πειρατεία οργιάζει στην Αφρική, εκεί όπου κυριαρχούν και τα πιο εγκληματικά καθεστώτα.

Ας επανέλθουμε στην οικονομία. Οι εχθροί του φιλελευθερισμού υποστηρίζουν ότι η κρίση του 2007 είναι το αποτέλεσμα νεοφιλελεύθερων επιλογών που υιοθετήθηκαν από τις κυβερνήσεις Ρήγκαν-Θάτσερ στις αρχές της δεκαετίας τού 1980 και που οδήγησαν στην απελευθέρωση της παγκόσμιας κινήσεως κεφαλαίων. Ο ισχυρισμός αυτός, αν και έχει κάποια θεωρητική βάση, δεν επαρκεί καθόλου ως επιστημονική επαλήθευση, διότι τα πραγματικά γεγονότα άλλα δηλούν.

Πρώτον, η μεγάλη διεθνής κίνηση κεφαλαίων ξεκίνησε το 1971, με την κατάργηση της Συμφωνίας του Μπρέττον-Γουντς και την ανάδειξη του δολλαρίου σε παγκόσμιο αποταμιευτικό νόμισμα. Στόχος της τότε κυβερνήσεως των ΗΠΑ ήταν η τόνωση της οικονομικής δραστηριότητος μέσω της εκδόσεως κρατικού χρήματος, η άνοδος του δημοσίου χρέους για την χρηματοδότηση του πολέμου στο Βιετνάμ και η αύξηση της καταναλώσεως με διαφόρων μορφών δανεισμό. Με άλλα λόγια, η τότε πολιτική του προέδρου Νίξον ήταν αμιγώς νεοκεϋνσιανής εμπνεύσεως, ήτοι σαφώς αντιφιλελεύθερη, γι΄ αυτό και είχε δεχθεί αυστηρή κριτική από οικονομολόγους όπως ο Μίλτον Φρήντμαν, ο Μωρίς Αλλαί και ο Τζαίημς Μπιουκάναν –άπαντες νομπελίστες. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά ότι το 1971, μετά την κατάργηση του Μπρέττον-Γουντς, ο μέγας φιλελεύθερος οικονομολόγος –άγνωστος εν Ελλάδι– Λούντβιχ φον Μίζες, αν και 90 ετών, δήλωνε τα εξής προφητικά: “Η κατάργηση του Μπρέττον-Γουντς δίνει την ευκαιρία στις κρατικές κεντρικές τράπεζες να ακολουθούν επεκτατικές νομισματικές πολιτικές, οι οποίες σε βάθος χρόνου θα δημιουργούν την μία μετά την άλλη οικονομική κρίση”.

Στην μετά το Μπρέττον-Γουντς εποχή ήλθε να προστεθεί η πετρελαϊκή κρίση του 1973, η οποία έδωσε την ευκαιρία στους Άραβες δικτάτορες και μονάρχες να ρίξουν στις διεθνείς αγορές περί τα 200 δισεκατ. δολλάρια, τα οποία ζητούσαν ασφάλεια και καλές αποδόσεις. Στην βάση αυτού του πακτωλού πετροδολλαρίων άρχισαν να δημιουργούνται και τα πρώτα “περίεργα” τραπεζικά προϊόντα, κύριο αντικείμενο των οποίων ήταν η χρηματοδότηση κρατών. Σημειώνουμε ότι την περίοδο 1974-1981, το κρατικό χρέος των ΗΠΑ αυξήθηκε κατά 40% και το αντίστοιχο της τότε Σοβιετικής Ένωσης 100%. Στην Ευρώπη, στην διάρκεια της δεκαετίας του 1980, που είναι και αυτή της σταδιακής απελευθέρωσης της κίνησης κεφαλαίων, οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις Μιττεράν στην Γαλλία, Γκονζάλες στην Ισπανία, Κράξι στην Ιταλία, Σοάρες στην Πορτογαλία και Ανδρέα Παπανδρέου στην Ελλάδα, τριπλασίασαν κατά μέσον όρο τα δημόσια χρέη των χωρών τους και τα ανέβασαν, από 26% του ΑΕΠ το 1981, σε 81% κατά μέσον όρο το 1989. Η συνέχεια είναι γνωστή.

Ερώτημα: περί ποιας ευθύνης του φιλελευθερισμού γίνεται λόγος, όταν η κρίση που σήμερα πλήττει κυρίως την Δύση είναι το πιο αυθεντικό νεοκεϋνσιανό φρούτο; Ο Τζων Στιούαρτ Μιλλ είχε γράψει: “Δεν είναι αρκετό να λέμε ότι ο άνθρωπος υπόκειται στο λάθος. Πρέπει να τού δείχνουμε ποιο είναι αυτό το λάθος”.