Β. Βιλιάρδος - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: Οι πραγματικά ικανοί πολιτικοί, οι οποίοι διακρίνονται για την ορθότητα και τη ρεαλιστικότητα των ιδεών τους, δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα να εκλεγούν

“Η λεηλασία μίας χώρας από τους διεθνείς τοκογλύφους μπορεί να προωθείται με ωμά, αυταρχικά μέσα και, παρά όλα αυτά, να εξυμνείται ως δημοκρατική, επειδή έχουν προηγηθεί εκλογές – ανεξάρτητα από το πόσο παραβιάζονται στη συνέχεια οι πολιτικές ελευθερίες, δεν τηρούνται οι προεκλογικές υποσχέσεις ή αγνοείται η εκφρασμένη δημοκρατική βούληση του λαού” (Klein).      

“Όσον αφορά το λαό πρέπει κανείς να του υπενθυμίζει ξανά και ξανά τα λόγια του Αϊνστάιν: «Είναι με απόλυτη βεβαιότητα εντελώς ανόητος, αυτός που περιμένει ή ελπίζει να έχει διαφορετικό αποτέλεσμα, επαναλαμβάνοντας το ίδιο πείραμα». Με λίγα λόγια μας λέει ότι, μία ανίκανη «οργάνωση» είναι αδύνατον να γίνει ξαφνικά αποτελεσματική, επειδή άλλαξε την ηγεσία της – ακόμη και αν ο νέος ηγέτης είναι ο καλύτερος του κόσμου”.

  

Άρθρο

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα μίας νέας επιστημονικής μελέτης, η οποία διενεργήθηκε από πολύ σοβαρούς αναλυτές, η Δημοκρατία είναι αδύνατον να λειτουργήσει για μεγάλες χρονικές περιόδους – επειδή η πλειοψηφία των Πολιτών δεν διαθέτει την αντικειμενική ενημέρωση και το απαιτούμενο επίπεδο (IQ), για να μπορεί να επιλέξει το σωστό υποψήφιο για το καλό της χώρας της, στις εκάστοτε εκλογές.

Στα πλαίσια αυτά η χθεσινή «εκδήλωση», όπου χιλιάδες πολίτες έσπευσαν να ψηφίσουν το μοναδικό υποψήφιο ενός κόμματος, οι «εκλογές» δηλαδή χωρίς εναλλακτικές προτάσεις, οι οποίες παράλληλα εγκρίνουν τη μέχρι σήμερα πορεία της χώρας, παρά το ότι οδήγησαν στη χρεοκοπία της, είναι ίσως αρκετή για να τεκμηριώσει την επιστημονική μελέτη («εκλέγω» σημαίνει επιλέγω ανάμεσα σε εναλλακτικές προτάσεις ή/και υποψηφιότητες – οπότε, αυτό που συνέβη στη συγκεκριμένη εκδήλωση, μάλλον δεν λέγεται εκλογή, αλλά επικύρωση προεπιλογής).

Περαιτέρω, κατά τους συντάκτες της έρευνας, οι πραγματικά ικανοί υποψήφιοι, οι οποίοι διακρίνονται για την ορθότητα και ρεαλιστικότητα των ιδεών τους, δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα να εκλεγούν – επειδή το μεγαλύτερο μέρος των εκλογέων δεν έχει τις πνευματικές ικανότητες, οι οποίες απαιτούνται για να αναγνωρίσουν μία καλή ιδέα ως τέτοια, πόσο μάλλον να την κατανοήσουν.

Στα πλαίσια των φόβων για μαζικές χρεοκοπίες κρατών, οι οποίες θα μπορούσαν να προκαλέσουν αιματηρές εξεγέρσεις σε πολλές δυτικές Δημοκρατίες, επειδή δεν θα έχουν τη δυνατότητα πια να εξασφαλίσουν τη συνέχεια του κοινωνικού κράτους προνοίας, εργάζονται αρκετοί πολιτικοί επιστήμονες, καθώς επίσης οικονομολόγοι, για τη δημιουργία ενός νέου δημοκρατικού μοντέλου – το οποίο να είναι προσαρμοσμένο στις σύγχρονες συνθήκες.

Ας μην ξεχνάμε δε ότι, ήδη από τη δεκαετία του 1970 ο οικονομολόγος F.A. von Hayek είχε απαιτήσει να εκλέγουν και να εκλέγονται μόνο όλοι όσοι πληρώνουν τους φόρους και τις κρατήσεις τους. Όπως είχε τονίσει, «Όποιος ζει από το κράτος πρόνοιας, είναι αδύνατον από την πλευρά του να ενδιαφέρεται πραγματικά για το κοινό καλό (κατ’ επέκταση, όποιος ζει από κάποιο κόμμα, είναι αδύνατο να ενδιαφέρεται για το καλό του συνόλου). Αντίθετα, ο σκοπός του είναι να μεγεθύνει όλα όσα προσφέρονται δωρεάν από το κοινωνικό κράτος (ή από το κόμμα του) – έως τη στιγμή που θα ακολουθήσει το οικονομικό κραχ».

Αυτό που αναφέραμε λοιπόν στο πρόσφατο άρθρο μας, ότι δηλαδή το ιδανικό πολιτικό σύστημα είναι η μικτή οικονομία, (στην οποία οι κοινωφελείς, οι στρατηγικές και οι κερδοφόρες μονοπωλιακές επιχειρήσεις ανήκουν στο κράτος, ενώ όλες οι υπόλοιπες στους ιδιώτες), σε συνθήκες ήρεμης ανάπτυξης και σε «περιβάλλον» άμεσης δημοκρατίας, όπου οι Πολίτες συμμετέχουν μέσω δημοψηφισμάτων τόσο στις αποφάσεις, όσο και στον έλεγχο του κράτους, μπορεί να θεωρηθεί, από τη συγκεκριμένη σκοπιά, εντελώς ουτοπικό.

ΠΑΚΕΤΑ ΣΤΗΡΙΞΗΣ

Το συνολικό δανειακό ποσόν (πακέτα στήριξης) που θα χρειαστεί η Ελλάδα από τους «εταίρους» της, είναι ουσιαστικά ανάλογο του χρόνου παραμονής της εκτός αγορών (υπαίτιοι είναι τόσο η Γερμανία, τα ΜΜΕ της οποίας μας διασύρουν διεθνώς από τις αρχές του 2009, όσο και το ΔΝΤ, με την υφεσιακή πολιτική που μας επέβαλε). Εξαρτάται δε από τα χρεολύσια (ομόλογα, έντοκα γραμμάτια κλπ.) που λήγουν, καθώς επίσης

(α) από τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της, συμπεριλαμβανομένων των τόκων (περί τα 16 δις €) και

(β) από τις κεφαλαιακές ανάγκες των τραπεζών (κάτι που εξαρτάται αφενός μεν από τη διαγραφή χρέους, αφετέρου από τις εκροές καταθέσεων, από τα κόκκινα δάνεια και από την ΕΚΤ) – αφήνοντας εν πρώτοις εκτός των ασφαλιστικά ταμεία.

Σε γενικές γραμμές λοιπόν, εάν υποθέσουμε ότι θα ολοκληρωθεί το PSI, υπολογίζουμε ότι θα απαιτηθούν συνολικά 260 δις € (370 δις € δημόσιο χρέος πλην 107 δις € διαγραφή), συν τουλάχιστον 70 δις € - εκ των οποίων έχουν ήδη εγκριθεί τα περίπου 230 δις € (πρώτο και δεύτερο πακέτο στήριξης). Επομένως, θα απαιτηθούν τουλάχιστον 100 δις € ακόμη (τρίτο πακέτο), εάν παραμείνουν ως έχουν τα πράγματα (στασιμοπληθωρισμός), με την Ελλάδα για πολλά χρόνια εκτός αγορών. Εάν τυχόν οδηγούταν η Ιταλία εκτός αγορών, τότε θα χρειαζόταν πάνω από 2 τρις €.

Συνεχίζοντας, φυσικά και θα μπορούσαμε να περιμένουμε μεγαλύτερη βοήθεια εκ μέρους της Γερμανίας, εάν είμαστε πρόθυμοι να υποταχθούμε στις εντολές της – όπως για παράδειγμα η Πορτογαλία και η Ιρλανδία. Υπενθυμίζουμε δε ότι, κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου τόσο η Ολλανδία, όσο και η Φιλανδία, οι οποίες συνεργάσθηκαν αμέσως με τους εισβολείς, δεν έπαθαν τίποτα – σε αντίθεση με την Ελλάδα, η οποία πλήρωσε πάρα πολύ ακριβά την «αδιαλλαξία» της. Σε κάθε περίπτωση, οι λαοί δεν αλλάζουν μέσα σε λίγες δεκαετίες – επομένως δεν είναι καθόλου περίεργο το ότι, η Γερμανία συνεχίζει να τα θέλει όλα δικά της, όπως συνέβαινε ανέκαθεν.

                              

Περαιτέρω, σημασία δεν έχει τόσο το απόλυτο ύψος του χρέους, σε σχέση με το ΑΕΠ, όσο οι δυνατότητες αποπληρωμής του, τα επιτόκια και ο ρυθμός ανάπτυξης. Εάν λοιπόν τα επιτόκια είναι χαμηλότερα από το ρυθμό ανάπτυξης, ο χρόνος αποπληρωμής μεγάλος και τα πρωτογενή πλεονάσματα του προϋπολογισμού καλύπτουν τόκους και χρεολύσια, τότε είναι σχετικά αδιάφορο το ποσοστό του χρέους, σε σχέση με το ΑΕΠ.

Σε κάθε περίπτωση, θα ήταν κατά τη γνώμη μας προτιμότερος ο δανεισμός μας με στόχο τις επενδύσεις, μέσω μίας τράπεζας ειδικού σκοπού (όπως η γερμανική Kfw, μέσω της οποίας δρομολογήθηκε το σχέδιο Marshall για την ανοικοδόμηση της Γερμανίας), από την εξευτελιστική και προσβλητική για όλους μας διαγραφή χρεών – εκτός του ότι δεν κερδίσαμε απολύτως τίποτα (σύμφωνα με πολλές διεθνείς τράπεζες, η μείωση του δημοσίου χρέους της χώρας μας, στα τέλη του 2012, δεν θα είναι μεγαλύτερη από 30 δις € - δηλαδή, θα διαμορφωθεί στα 340 δις € ή στο 165% του ΑΕΠ, το οποίο προβλέπεται να περιορισθεί στα 206 δις €, καταδικάζοντας χιλιάδες Έλληνες σε εξαθλίωση).    

Για να γίνει απλά κατανοητή η ανοησία της διαδικασίας διαγραφής χρέους (PSI), με ένα παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι κάποιος οφείλει στην τράπεζα του το ποσόν των 100.000 €, χωρίς να έχει καμία υποθήκη και χωρίς να υπάρχει φόβος κατάσχεσης της περιουσίας του (εθνική κυριαρχία, όσον αφορά μία χώρα). Στα πλαίσια αυτά, η τράπεζα του μειώνει το χρέος κατά 30.000 € και απαιτεί, έναντι αυτού, υποθήκη το σπίτι του, για τα υπόλοιπα 70.000 €.

Ταυτόχρονα τον υποχρεώνει να μειώσει τα εισοδήματα του (μισθούς) σε μεγάλο βαθμό (αναγκαστική ύφεση για ένα κράτος) - οπότε δεν είναι δυνατή η αποπληρωμή των δόσεων του δανείου του. Το τελικό αποτέλεσμα είναι φυσικά να χάσει το σπίτι του – όπου, εν προκειμένω, είναι μάλλον αδιάφορο εάν το χάσει για 70.000 € ή για 100.000 €.   

Ολοκληρώνοντας, η Ελλάδα δεν είναι η μοναδική χώρα, οι πολίτες της οποίας δεν εμπιστεύονται τις τράπεζες και διατηρούν τα χρήματα τους στα σπίτια τους. Σύμφωνα με την Financial Services CS, οι Βρετανοί κρύβουν στα σπίτια τους περισσότερα από 5,6 δις στερλίνες – ενώ το 10% των Βρετανών θεωρεί τα χρήματα του ασφαλέστερα εκτός τραπεζών. Το ίδιο συμβαίνει και σε πολλές άλλες δυτικές χώρες, στις οποίες οι επιχειρήσεις δεν επενδύουν και τα νοικοκυριά δεν καταναλώνουν, εντείνοντας επικίνδυνα την παγκόσμια ύφεση.

ΥΓ: Κατά την άποψη μας, οι έννοιες «Μνημονιακοί και Αντιμνημονιακοί», έτσι όπως ερμηνεύονται από τα πολιτικά κόμματα, είναι εντελώς λανθασμένες. Το θέμα της χώρας μας, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν είναι το εάν ήταν υποχρεωμένη να ακολουθήσει μία πολιτική διαρθρωτικών αλλαγών, λιτότητας κλπ. ή όχι, αλλά το εάν θα έπρεπε αυτή η πολιτική να της υπαγορευθεί από ξένους – πόσο μάλλον από το ΔΝΤ και τη Γερμανία, οι οποίοι δεν υπαγορεύουν μόνο τις «μεθόδους», αλλά επιβλέπουν και την «εκτέλεση» τους.

Ειδικότερα, αναφερόμαστε εδώ σε μέτρα, τα οποία θα είχε ανάγκη η χώρα μας, για να αντιμετωπίσει σωστά το πρόβλημα του δημοσίου χρέους (όπως, για παράδειγμα, επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα, μείωση των περιττών δαπανών, αύξηση των εσόδων, εξορθολογισμός της λειτουργίας του δημοσίου, δίκαιο φορολογικό πλαίσιο, αναπτυξιακό επιχειρηματικό περιβάλλον κλπ.). Αυτά ή όποια άλλα μέτρα, θα μπορούσαν να είχαν ληφθεί έγκαιρα από την κυβέρνηση, χωρίς να κληθεί ο «βιαστής» (ΔΝΤ) να μας σώσει, με τοκογλυφικά δάνεια και καταστροφικά, υφεσιακά μέτρα.

Ας μην ξεχνάμε δε ότι, ανέκαθεν στην Ιστορία, όταν οι ηγεμόνες καλούσαν ξένο στρατό για να αντιμετωπίσουν τους εχθρούς τους, κατέληγαν λεηλατημένοι από τους ίδιους τους «προστάτες» τους. Πάντως, αυτό που δυστυχώς διαπιστώνεται παράλληλα, είναι η εκμετάλλευση της πίστης των Ελλήνων στο Ευρώ – αφού προφανώς δεν σημαίνει ταυτόχρονα ότι, επιθυμούν την υποδούλωση τους στη Γερμανία ή σε οποιαδήποτε άλλη ηγεμονική δύναμη.         

Όσον αφορά τώρα τις ιδιωτικοποιήσεις, αφενός μεν είναι απολύτως ασύμφορες σε περιόδους ύφεσης και κατάρρευσης των αξιών, αφετέρου δεν μπορούν να συμπεριλαμβάνουν τις κοινωφελείς επιχειρήσεις, τις μονοπωλιακές κερδοφόρες και τις στρατηγικές. Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και οι υπερβολικοί φόροι (χαράτσια) θα ήταν δυνατόν να αντιμετωπισθούν θετικά από πολλούς, εάν πράγματι ωφελούσαν τη χώρα. Όταν όμως διαπιστώνεται ότι, «όλα όσα εισπράττονται κατευθύνονται σε άλλες τσέπες», είναι πολύ δύσκολο να θεωρηθούν εύλογοι.    

Αθήνα, 19. Μαρτίου 2012