ΝΑ ΤΟ ΛΑΒΕΙ ΚΑΛΑ ΥΠ' ΟΨΙΝ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΣ ΨΗΦΙΖΕΙ ΣΥΡΙΖΑ!
Ήταν κατ’ αρχάς τα «Δεκεμβριανά» εξέγερση; Για εμάς είχαν όλα τα χαρακτηριστικά εξέγερσης. ΄Αρκεσε μια σπίθα –όσο απόλυτα τραγική κι αν ήταν– για να εμφανιστούν μπροστά στα μάτια μας η βουβή, τόσο καιρό, οργή και αγανάκτηση πλειοψηφικών κοινωνικών τμημάτων. Γιατί στην εξέγερση του Δεκέμβρη δεν θα πρέπει να στεκόμαστε μόνο στο απροσδόκητα πολυπληθές εκείνο κομμάτι που κατέβηκε με όλες τις μορφές στο δρόμο αλλά και την ευρεία κοινωνική συναίνεση που είχε. Τη διαπιστώσαμε παντού: στις γειτονιές, στα καφενεία, στους δρόμους με την πάνδημη κατακραυγή των μπάτσων. Ενδεικτικό χαρακτηριστικό αυτής της συναίνεσης είναι και οι απαντήσεις σε δημοσκοπικές ερωτήσεις στις οποίες καταγράφηκαν ποσοστά της τάξης του 40% για όσους συμφωνούν στα σπασίματα των τραπεζών, 70% όσων συμφωνούσαν στις περικυκλώσεις των αστυνομικών τμημάτων αλλά και στον αφοπλισμό της αστυνομίας. Όλα τα παραπάνω δείχνουν την μεγάλη αποδοχή της εξέγερσης αλλά και τα πολλαπλά επίπεδα βάσει των οποίων θα πρέπει να «διαβαστεί» στην προσπάθειά μας να ορίσουμε το μελλοντικό βηματισμό μας και τις πρωτοβουλίες που καλούμαστε να πάρουμε.
Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διάρκεια του ξεσηκωμού του Δεκέμβρη ήταν καλή. Μόνος του από όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα –και ενάντια σε αυτά– υπεράσπισε την εξέγερση, συμμετείχε (συχνά πρωτοστατώντας) σε όλες τις κινητοποιήσεις πανελλαδικά και τα ηγετικά στελέχη του (εκτός από τις αναμενόμενες –και όχι ευχάριστες σε μας– καταγγελίες στην «τυφλή βία» και τους «κουκουλοφόρους») δεν παρασύρθηκαν σε καθεστωτικές δηλώσεις «πολιτικής υπευθυνότητας» και προσήλωσης στη «δημοκρατική ομαλότητα». Ο ΣΥΡΙΖΑ δικαίωσε όσους εκτιμάμε ότι μπορεί να υπάρξει στην «κεντρική πολιτική σκηνή» ένας μαζικός χώρος με ανταγωνιστική σχέση με το πολιτικό σύστημα, ο οποίος, χωρίς να είναι δομικά/στρατηγικά ανατρεπτικός, να λειτουργεί αποσταθεροποιητικά για τη νεοφιλελεύθερη κυριαρχία, να αποτελεί χώρο ελευθερίας για «εκτός ορίων» κινήματα και αγώνες. Μπορούμε να πούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υλοποίησε το «5 κόμματα 2 πολιτικές» καθώς για πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση χώρος της κοινοβουλευτικής αριστεράς αντιτάχθηκε σε όλα τα υπόλοιπα κόμματα, και μάλιστα σε ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα.
Ωστόσο, ενώ η εξέγερση φυσιολογικά υποχωρεί και προφανώς το πολιτικό προσωπικό του κράτους (πρωταγωνιστούντων των τηλεοπτικών ΜΜΕ), εκμεταλλευόμενο και γεγονότα όπως οι ενέργειες του Επαναστατικού Αγώνα στο Γουδή και στα Εξάρχεια, ανασυγκροτείται και αντεπιτίθεται, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει συμπτώματα υποχώρησης.
Αντί να βγαίνουμε με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία από την εξέγερση, αντί να προσπαθούμε να ενισχύσουμε τους δεσμούς μας με το κοινωνικό δυναμικό που έδωσε σάρκα και οστά στην εξέγερση, όλο αυτό τον κόσμο που ασφυκτιά από την γκρίζα ζωή που του επιφυλάσσουν οι άρχοντες, εγκλωβιζόμαστε στις συμπληγάδες της «δημοκρατικής ομαλότητας» (λες και έργο της Αριστεράς είναι η διαφύλαξη της κοινωνικής ειρήνης και όχι η όξυνση των κοινωνικών αγώνων) και απολογούμαστε για τους «κουκουλοφόρους» (συκοφαντώντας τις χιλιάδες εξεγερμένους που «έκρυψαν τα πρόσωπά τους για να τους δούμε»). Ενώ, για παράδειγμα, στο επίπεδο δημοσιοποίησης ο ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκε καλά στην περίπτωση της επίθεσης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα παράλληλα καθυστέρησε όσον αφορά στη λήψη συγκεκριμένων πρωτοβουλιών προς την κατεύθυνση της ουσιαστικής συμπαράταξης με εκείνα τα τμήματα της εργατικής τάξης που αντιμετωπίζουν το μεσαίωνα της επισφαλούς εργασίας. Γεγονός που αναδεικνύει το έλειμμα κοινωνικής γείωσης και απεύθυνσης του ΣΥΡΙΖΑ με κοινωνικά τμήματα που βρίσκονται ή σπρώχνονται στο περιθώριο.
Τα παραπάνω θεωρούμε ότι αποτελούν κομβικό σημείο στην πορεία ριζοσπαστικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ που μόνο ως νύξεις μπορούν να θιχτούν σε αυτό το κείμενο. Πιστεύουμε όμως ότι μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν σημεία προβληματισμού και δράσης. Προς το παρόν ας μείνουμε σε αυτά καθαυτά τα «Δεκεμβριανά». Συνεχείς δηλώσεις και συνεντεύξεις στελεχών και βουλευτών της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ καταδικάζουν οτιδήποτε σχετίζεται ή παραπέμπει στην εξέγερση του Δεκέμβρη, ευθυγραμμιζόμενες πλήρως –και φανατικά– με τη ρητορική και τους στόχους του πολιτικού συστήματος, βεβαίως στο όνομα του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς κανείς να βάζει φραγμό ούτε στο καπέλωμα του ΣΥΡΙΖΑ ούτε σε αυτή την κατευθυνόμενη και ιδιοτελή υπερεκπροσώπηση.
Αν όμως αυτό είναι αναμενόμενο και εξηγήσιμο από την Ανανεωτική Πτέρυγα, η διολίσθηση σε παρεμφερείς θέσεις και άλλων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ είναι ιδιαίτερα ανησυχητική και λόγω των επιπτώσεών της στο ριζοσπαστισμό και την αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και επειδή αποδεικνύει ελλιπή αντοχή στις πιέσεις του πολιτικού συστήματος.
Δεν αμφισβητούμε τις πιέσεις που υφίσταται ο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε παραγνωρίζουμε την πολιτική παράδοση και την κουλτούρα του στελεχικού δυναμικού –και όχι μόνο– του ΣΥΝ, καθώς και άλλων συνιστωσών που συναπαρτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Γνωρίζουμε, όμως, ότι το πολιτικό σύστημα, αξιολογώντας τα αίτια και τη δυναμική της εξέγερσης του Δεκέμβρη και αντιλαμβανόμενο την κοινωνική ρευστότητα που προκαλούν η κρίση και η ύφεση, σε συνδυασμό με την αναξιοπιστία των κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων και την κλιμακούμενη κοινωνική δυσαρέσκεια, θα κάνει καθετί για να αποκαταστήσει τη συνοχή και την αποδοχή του. Τούτο σημαίνει ότι εφόσον δεν επιλέγει –και δεν μπορεί– να αποκαταστήσει την κοινωνική συναίνεση μέσω οικονομικών παροχών, θα επιχειρήσει να εξασφαλίσει την αξιοπιστία του μέσω της «πολιτικής οδού», δηλαδή της έντασης της ιδεολογικής επίθεσης και των εκβιαστικών διλημμάτων. Αν ισχύει αυτή η εκτίμηση, τότε η ευθυγράμμιση του ΣΥΡΙΖΑ με ταυτόχρονες την πολιτική εξουδετέρωση και την εκλογική συρρίκνωσή του αποτελούν ζωτικής σημασίας στόχο για το πολιτικό σύστημα.
Με αυτή την έννοια, το λενινιστικό «ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω» στην περίπτωσή μας αποτελεί καταστροφή. Αν και μέχρι τώρα έχει αποδειχτεί ότι η αριστερόστροφη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ εκτός από κινηματικά χρήσιμη υπήρξε και εκλογικά αποτελεσματική, δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε με βεβαιότητα ότι και την επόμενη περίοδο ο πολιτικός ριζοσπαστισμός θα κινείται σε ευθεία αναλογία με την εκλογική αναγνώρισή του. Εκείνο που θεωρούμε βέβαιο, όμως, είναι ότι για τον ΣΥΡΙΖΑ η αριστερόστροφη πορεία αποτελεί μονόδρομο. Όχι απλώς επειδή έτσι και μόνο έτσι υπηρετεί την υπόθεση της ανασύνθεσης του κινήματος (δηλαδή τη δυνατότητα των «από κάτω» να υπερασπίσουν τη ζωή τους) και της Αριστεράς (δηλαδή τη δημιουργία μιας Αριστεράς πολιτικά χρήσιμης και ιδεολογικά ελκυστικής). Αλλά και γιατί αν κάνει το αντίθετο, υποχωρήσει και μετά θορύβου ενσωματωθεί, εκτός του ότι θα ευτελιστεί πολιτικά θα συρρικνωθεί εκλογικά.
Δυστυχώς, όπως η φύση έτσι και η πολιτική δεν επιτρέπει κενά. Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί –και έτσι αναγνωρίζεται– την κάλυψη του κενού μιας μαζικής ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η εξέγερση του Δεκέμβρη, με τη μαζικότητα και την εκρηκτικότητά της, τις αντινομίες και τις ασυμμετρίες της, έδειξε το επείγον της κάλυψης αυτού του κενού και νομίζουμε ότι υπέδειξε και τους δρόμους διεκδίκησής της. Ούτω ή άλλως, πάντως, η πορεία ενός αριστερού χώρου δεν κρίνεται από τη γενική τοποθέτησή του απέναντι στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, ούτε καν από τη συνολική αντιπαράθεσή του με την εκάστοτε κυβέρνηση –αν και όλα αυτά έχουν τη σημασία τους. Κυρίως κρίνεται από τη συγκεκριμένη στάση του απέναντι στα κάθε φορά επίδικα της ταξικής πάλης, από το πόσο συγκρούεται έμπρακτα τόσο με τα διαχρονικά ιερά και όσια της αστικής κυριαρχίας (κοινωνική ειρήνη, ατομική ιδιοκτησία, κρατικό μονοπώλιο στη βία, εθνικό συμφέρον κ.λπ.) όσο και με τα συγκυριακά ιερά και όσια του πολιτικού συστήματος (κατάργηση του ασύλου, καταδίκη των κουκουλοφόρων, αναγνώριση του έργου της αστυνομίας κ.λπ.)
Γι’ αυτό επιμένουμε ότι το «ούτε βήμα πίσω» ασφαλώς σημαίνει άνευ όρων υποστήριξη στα μπλόκα των αγροτών, αλλά πρωτίστως προϋποθέτει την πλήρη ταύτιση με τη δεκεμβριανή εξέγερση –και με αυτή την έννοια, η καταδίκη του σ. Αλέξη Τσίπρα, ακόμα και στο μυριόστομο «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» είναι εξόχως ανησυχητική. Γιατί, πώς να το κάνουμε, η απαξίωση της αστυνομίας, η ανάδειξη του συνολικού αντικοινωνικού ρόλου της, η έμπρακτη εχθρότητα απέναντί της αποτελούν πυρήνα μιας ριζοσπαστικής Αριστεράς, μιας Αριστεράς, για να το πούμε κι αλλιώς, που εκτός από δημοκρατική, πολυφωνική, ανανεωτική και ανθρώπινη πρέπει να είναι αντισυστημική, συγκρουσιακή και αντρεπτική. Για να είναι και «δική μας», όπως και πολλών άλλων, Αριστερά…
Ομάδα ΡΟΖΑ
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου