Β. Βιλιάρδος - Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ: Μέχρι στιγμής δεν έχει δοθεί σχεδόν τίποτα στην Ελλάδα από την Ευρωζώνη και από το ΔΝΤ – απλά αντικατέστησαν τις «αγορές» ως επίσημοι δανειστές της χώρας μας, αφού προηγουμένως μας ανάγκασαν οι ίδιοι, σκόπιμα φυσικά, να «αποκοπούμε» βίαια “Σήμερα παραιτούμαι από το προσωπικό του ΔΝΤ, ύστερα από δώδεκα χρόνια στο εξωτερικό, ως αξιωματούχος του «Ταμείου» -κατά τη διάρκεια των οποίων, με όπλα τα φάρμακα σας και τα τεχνάσματα σας, εφορμούσα σαν αρπακτικό γεράκι εναντίον των κυβερνήσεων και των λοιπών λαών της Λατινικής Αμερικής. Για μένα, η παραίτηση μου είναι μία ανεκτίμητη απελευθέρωση – επειδή με αυτόν τον τρόπο κάνω το πρώτο μεγάλο βήμα που θα μου επιτρέψει να ελπίζω ότι, θα μπορέσω να ξεπλύνω τα χέρια μου από αυτό που στα μάτια μου είναι το αίμα εκατομμυρίων φτωχών και πεινασμένων ανθρώπων….Ξέρετε, το αίμα είναι τόσο πολύ που κυλάει σε ποτάμια ενώ, όταν στεγνώνει, σχηματίζει επάνω μου κρούστα. Μερικές φορές αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει αρκετό σαπούνι σε ολόκληρο τον κόσμο, για να καθαριστώ από όλα όσα έκανα στο όνομα σας” (Badu). Άρθρο Προς αποφυγή παρεξηγήσεων (άρθρο μας), έχουμε την άποψη ότι, πρέπει να πληρωθούν τα χρέη του δημοσίου μας στο 100% - με την προϋπόθεση όμως να διαμορφωθούν τα επιτόκια ελαφρά υψηλότερα από το βασικό της ΕΚΤ (στο 1,3% ίσως), καθώς επίσης να επιμηκυνθούν οι δόσεις αποπληρωμής, έτσι ώστε να έχουμε τη δυνατότητα να τις εξοφλούμε. Ενδεχομένως δενα μας δοθεί μία μικρή περίοδος χάριτος (1-2 έτη), για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε πρωτογενή πλεονάσματα - τα οποία θα κατευθύνονται εξ ολοκλήρου στην πληρωμή τόκων και χρεολυσίων.  Επίσης θεωρούσαμε ανέκαθεν και συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι, η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα ήταν καταστροφική για την Ελλάδα, η οποία πιθανότατα θα χρεοκοπούσε ακαριαία – επίσης για την Ευρώπη και ενδεχομένως για ολόκληρη τη δημοκρατική Δύση (η οποία έχει εισέλθει σε πορεία παρακμής, με ανερχόμενη την αστυνομοκρατούμενη, βιομηχανική Ασία). Επομένως, δεν υπάρχει τίποτα «υπέρ» της επιστροφής στη δραχμή – αλλά μόνο «κατά» τα οποία όμως, εάν διαχειριζόμαστε έγκαιρα σωστά, παίρνοντας εμείς την πρωτοβουλία των κινήσεων, θα μπορούσαμε ίσως να αποφύγουμε τα χειρότερα.  Βέβαια, εάν η επιλογή θα ήταν δραχμή ή απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας (μη ισότιμο ίσως μέλος της Ευρωζώνης ή, ακόμη χειρότερα, προτεκτοράτο της Γερμανίας), δεν θα είμαστε απρόθυμοι να αναλάβουμε, υπό όρους φυσικά, το τεράστιο ρίσκο, καθώς επίσης να επιλέξουμε, με εξαιρετικά μεγάλες θυσίες, την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τα θανατηφόρα, χάρτινα δεσμά.            Ειδικά όσον αφορά την Ευρωζώνη τώρα, έχουμε την υποκειμενική άποψη ότι, ο πανικός από την έξοδο κάποιας χώρας, θα μπορούσε να οδηγήσει στον ίδιο δρόμο πολλά άλλα κράτη – κυρίως την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ισπανία. Το αποτέλεσμα θα ήταν η διάλυση της Ευρωζώνης, όπου η ελεγχόμενη έξοδος όλων μαζί των χωρών θα ήταν κατά πολύ περισσότερο προτιμότερη, από την ανεξέλεγκτη – αν και η δημοσιονομική, η πολιτική ένωση μίας Ευρώπης των Πολιτών της και όχι των τραπεζών, όπως είναι σήμερα (χωρίς ίσως την πρωσική Γερμανία), την οποία θα ακολουθούσε η έκδοση ευρωομολόγων, θα αποτελούσε την ιδανική, ριζική λύση για όλους μας.    Εν τούτοις, τόσο η Ελληνική κυβέρνηση, όσο και οι Έλληνες πολίτες, θα έπρεπε να είναι σωστά προετοιμασμένοι για το ενδεχόμενο αποκλεισμού της χώρας τους από την Ευρωζώνη – με σχέδια Β, Γ ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Όπως έχουμε αναφέρει δε, «Κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει έναν αποφασισμένο λαό, αλλά όλοι μπορούν να ποδοπατήσουν έναν τρομοκρατημένο λαό». Σε κάθε περίπτωση, η πιστή συνέχιση της «μνημονιακής πολιτικής» οδηγεί σχεδόν με απόλυτη βεβαιότητα στη λεηλασία του ιδιωτικού και δημόσιου πλούτου, στην εξαθλίωση των Ελλήνων, στις κοινωνικές εξεγέρσεις, σε συνεχείς μεταβατικές κυβερνήσεις, στην κατάρρευση και στη δραχμή – σε έναν τρόμο χωρίς τέλος. Επίσης στον πλήρη εξευτελισμό και στην υποδούλωση της πατρίδας μας, με στόχο να πεισθούν όλες οι υπόλοιπες χώρες να ακολουθήσουν την καταστροφική πολιτική λιτότητας και ύφεσης, χωρίς καμία προοπτική ανάπτυξης και εξόδου από την κρίση, έτσι όπως αυτή επιβάλλεται από τη Γερμανία – ενώ τόσο οι Η.Π.Α., όσο και το ΔΝΤ (αν και παραδόξως όχι όσον αφορά την Ελλάδα), φαίνεται να έχουν διαφορετική άποψη.   Παρά την διεθνή τρομοκρατία λοιπόν και τα εκβιαστικά διλήμματα, τα οποία θα εντείνονται όσο πλησιάζουν οι εκλογές, έχουμε την άποψη ότι, οφείλουμε να επιλέξουμε ψύχραιμα και ανεπηρέαστα μία επαρκή, ικανή και υπερήφανη ηγεσία, η οποία αφενός μεν θα μπορεί να σταθεί αντάξια των περιστάσεων, αφετέρου δε θα πάψει να σκύβει διαρκώς το κεφάλι στους ξένους – εάν επιθυμούμε να έχει η πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη πατρίδα μας το μέλλον που της αξίζει. Φυσικά είναι απολύτως απαραίτητο να αποφύγουμε τις σκόπιμα καλλιεργούμενες κομματικές πολώσεις και τις «εμφύλιες αντιπαλότητες», οι οποίες μπορεί να οδηγήσουν την Ελλάδα όχι μόνο στην έξοδο από το Ευρώ, αλλά και στορέκβιεμ της Δημοκρατίας. Η ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ Μέχρι στιγμής δεν έχει δοθεί σχεδόν τίποτα στην Ελλάδα από την Ευρωζώνη και από το ΔΝΤ – απλά αντικατέστησαν τις «αγορές» ως επίσημοι δανειστές της χώρας μας, αφού προηγουμένως μας ανάγκασαν να αποκοπούμε, με τις αποτυχημένες μεθόδους διαχείρισης της κρίσης χρέους και δανεισμού που μας επέβαλλαν. Εκτός αυτού, δόθηκε σκόπιμα ο απαραίτητος χρόνος στη Γερμανία, εν μέρει και στη Γαλλία, να μεταφέρουν τα επισφαλή δάνεια των τραπεζών τους στην ΕΚΤ και στους φορολογούμενους πολίτες της υπόλοιπης Ευρώπης – ενώ η ΕΚΤ δεν θα μπορούσε ίσως να αποφύγει τη χρεοκοπία (τα ίδια κεφάλαια της είναι κατά πολύ χαμηλότερα από το χρέος της χώρας μας απέναντι της), εάν τυχόν υποχρεωνόταν ή επέλεγε η Ελλάδα την στάση (αναβολή) των πληρωμών της. Δυστυχώς όμως, η λογική φαίνεται να έχει εγκαταλείψει εντελώς τους ευρωπαίους πολιτικούς και ειδικά τη Γερμανία, η οποία δεν καταλαβαίνει ούτε καν το συμφέρον της – παρά το ότι είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού.   Ειδικότερα, εάν τυχόν ενέκρινε την ενίσχυση των επενδύσεων στην Ελλάδα με ένα ποσόν της τάξης μόλις των 10 δις € (όσα ακριβώς δεν ενέκριναν κάποτε οι Η.Π.Α. στη Lehman Brothers, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει η μεγαλύτερη ίσως χρηματοπιστωτική κρίση στην παγκόσμια ιστορία), η Ελλάδα θα επανερχόταν σε πορεία ανάπτυξης και η κρίση χρέους της Ευρωζώνης θα ήταν πολύ πιο εύκολο να αντιμετωπισθεί.      Εν τούτοις, δεν φαίνεται διατεθειμένη να το κάνει, συνεχίζει να μας «εκβιάζει» και προσπαθεί να επιβάλλει στην κυβέρνηση το "μνημονιακό κόμμα" της αρεσκείας της, με αθέμιτες μεθόδους – γεγονός που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, η πρωσική Γερμανία, ερήμην των δύστυχων Πολιτών της, ακολουθεί έναν αυτοκαταστροφικό δρόμο, για μία ακόμη φορά στην πρόσφατη ιστορία της. Βέβαια, εάν οι Έλληνες εκβιασθούν από τη συνεχιζόμενη, απίστευτη τρομοκρατία και αλλάξουν τελικά την υπερήφανη ψήφο τους, επιλέγοντας ίσως αυτούς οι οποίοι οδήγησαν την πατρίδα τους στην καταστροφή, θα είναι άξιοι της μοίρας τους - αφού κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι, συμφωνούν απόλυτα με τη λεηλασία, με την εξαθλίωση, καθώς επίσης με την υποδούλωση της Ελλάδας στους "βιαστές" της.   ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ Αν και σιχαινόμαστε την (κομματοκεντρική) πολιτική, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι, η υγιής Πολιτεία είναι πάρα πολύ σημαντική για την οικονομία - πόσο μάλλον για την ελευθερία, για την ασφάλεια, για την ανεξαρτησία και για την ευημερία μίας χώρας. Δυστυχώς όμως, στην Ελλάδα λείπει πλέον ένα κόμμα του μεσαίου, φιλελεύθερου, κοινωνικά ευαίσθητου χώρου, το οποίο να υποστηρίζει με σαφήνεια τη μικτή οικονομία (ισορροπία μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα - κοινωφελείς, στρατηγικές και μονοπωλιακές επιχειρήσεις στο κράτος, όλες οι υπόλοιπες στους ιδιώτες), τον πλήρη διαχωρισμό της νομοθετικής από την εκτελεστική εξουσία και την άμεση δημοκρατία (συμμετοχή των Πολιτών στην ψήφιση όλων των σημαντικών νόμων της χώρας τους). Περαιτέρω, κανένας πολιτικός χώρος δεν φαίνεται πια να ενδιαφέρεται πραγματικά για τα τεράστια προβλήματα των μικρομεσαίων εταιρειών της χώρας μας - η οποία δυστυχώς δεν διαθέτει μεγαλύτερου μεγέθους, διεθνείς επιχειρήσεις. Όσο και αν δεν υποτιμάμε καθόλου τη δεινή θέση των εργαζομένων, έχουμε την άποψη ότι, αυτοί που υποφέρουν σήμερα περισσότερο από όλους τους άλλους, είναι οι επιχειρηματίες. Ειδικότερα, οι Ελληνικές επιχειρήσεις υποφέρουν τα πάνδεινα, τόσο από την ανυπαρξία τραπεζικής χρηματοδότησης, όσο και από την απόλυτη άρνηση των προμηθευτών τους να τους παρέχουν την παραμικρή πίστωση - παράλληλα με τα προβλήματα που τους δημιουργεί ο διεθνής διασυρμός, οι κατηγορίες για φοροδιαφυγή, η κακή εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό, οι συνεχείς γερμανικές επιθέσεις και τόσα άλλα. Εκτός αυτού, όλοι όσοι επιχειρηματίες οδηγούνται στη χρεοκοπία (κυρίως λόγω της ύφεσης, καθώς επίσης αυτών που αναφέραμε παραπάνω), δεν χάνουν απλά τα εισοδήματα τους, όπως οι εργαζόμενοι, αλλά είναι αντιμέτωποι με την απόλυτη ηθική και οικονομική καταστροφή - με τις (δίκαιες) καταγγελίες του απλήρωτου προσωπικού τους, με τα χρέη απέναντι στους προμηθευτές τους, με τις οφειλές τους στο δημόσιο, με τα χρέη τους στα ταμεία κοκ. Η κατάσταση τους είναι λοιπόν κατά πολύ χειρότερη από αυτήν των εργαζομένων, ενώ δεν έχουν καμία ουσιαστική στήριξη από κανέναν - με αποτελέσματα πολύ οδυνηρά για το μέλλον της χώρας μας.    ΕΠΙΛΟΓΟΣ Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, εντός ή εκτός του ευρώ, πρέπει να επιλύσουμε μόνοι μας, το συντομότερο δυνατόν, όλα τα μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας μας – να τακτοποιήσουμε «τα του οίκου μας» δηλαδή όπως, για παράδειγμα, τη διαφθορά, τη διαπλοκή, τη γραφειοκρατία, την προχειρότητα, την έλλειψη σταθερού επιχειρηματικού πλαισίου, τη μειωμένη παραγωγικότητα κλπ. Επίσης να ισοσκελίσουμε γρήγορα τον προϋπολογισμό μας και να πάψουμε άμεσα ναδανειζόμαστε – επειδή ο δανεισμός (οι «δόσεις»), είναι το μεγαλύτερο όπλο των τοκογλύφων.  Στα πλαίσια αυτά ακόμη και η εσωτερική υποτίμηση, σε βάθος χρόνου όμως, έτσι ώστε να εξομαλύνονται ανάλογα όλες οι υπόλοιπες «τιμές» (ενοίκια, κόστος ζωής κλπ.), δεν θα ήταν λανθασμένη – αρκεί βέβαια να προηγούταν η εγκατάσταση ενός Κράτους Δικαίου, το οποίο θα φρόντιζε τόσο για την απονομή δικαιοσύνης, όσο και για τη δίκαιη κατανομή των βαρών, σε όλους τους Πολίτες. Εάν λοιπόν «κάνουμε ορθολογικά τη δουλειά μας», ότι και να συμβεί, εντός ή εκτός της Ευρωζώνης, με λιγότερες ή με περισσότερες δυσκολίες και αντιξοότητες, η Ελλάδα τελικά θα τα καταφέρει – επειδή έχει όλες τις προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο (δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο, ομορφιά, ιστορία, πολιτισμό, ικανότητες, μορφωμένο εργατικό δυναμικό, κοινωνική συνοχή κλπ.), ενώ οι Πολίτες της έχουν πλέον αφυπνισθεί, ξέρουν πως να επιβιώνουν και αρχίζουν να δραστηριοποιούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ Σύμφωνα με πρόσφατη αναφορά του Reuters, η επίθεση εναντίον των τραπεζών (bank run) έχει μεταφερθεί από την Ελλάδα και την Ισπανία, στο Βέλγιο, στη Γαλλία και στην Ιταλία. Η εκροή καταθέσεων, η οποία αποτελεί τον προάγγελο του bank run, ήταν το περασμένο έτος (2011) ύψους 120 δις € στο Βέλγιο, 90 δις € στη Γαλλία και 30 δις € στην Ιταλία. Περαιτέρω, όπως φαίνεται η διαφθορά και η «αναλγησία» της Πολιτικής δεν είναι σε καμία περίπτωση ελληνικό «προνόμιο». Με βάση όλα όσα διαδραματίζονται στην Ισπανία, σε σχέση με την τεράστια κρίση των τραπεζών που έχει ξεσπάσει (επί πλέον αυτής των δήμων και των ακινήτων, παράλληλα με την έκρηξη της ανεργίας), η κυβέρνηση προσπαθεί κρυφά να κοινωνικοποιήσει τις ζημίες των χρεοκοπημένων τραπεζών της χώρας, να επιβαρύνει δηλαδή τους Πολίτες της με αυτές, χρησιμοποιώντας το εξής εγκληματικό τέχνασμα (εν πρώτοις όσον αφορά την Bankia): Για να τις ανακεφαλαιοποιήσει, εκδίδει ομόλογα του δημοσίου, τα οποία προσφέρει στις χρεοκοπημένες τράπεζες, έναντι απόκτησης μετοχών τους (κρατικοποίηση), χωρίς να επιβαρύνει το χρέος της – όπως θα έπρεπε, εάν ακολουθούσε τον πλέον ορθολογικό δρόμο. Εδώ καταλαβαίνουμε τη σημασία που έχει για την Ελλάδα η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, με ή χωρίς την απόκτηση των μετοχών τους από το δημόσιο (κρατικοποίηση) – αφού στη δεύτερη περίπτωση το ποσόν που υπολογίζεται, περί τα 50 δις €,θα επιβάρυνε εξ ολοκλήρου το δημόσιο χρέος και επομένως όλους εμάς. Οι ισπανικές τράπεζες τώρα χρησιμοποιούν αυτά τα ομόλογα για να δανεισθούν από την ΕΚΤ – μεταφέροντας ουσιαστικά το χρέος τους αργότερα στους Ισπανούς και, στη συνέχεια, στους Ευρωπαίους Πολίτες. Εάν η μέθοδος αυτή διευρυνθεί, πόσο μάλλον εάν υιοθετηθεί και από άλλες χώρες (κατά το «πρότυπο» της βελγικής Dexia, η οποία «διασώθηκε» από της Γαλλία και το Βέλγιο από κοινού), τότε το τέλος του Ευρώ δεν είναι πολύ μακριά – γεγονός που θα το παρομοιάζαμε με έναν «χρηματοοικονομικό σεισμό», μεγαλύτερο ίσως των δέκα ρίχτερ. Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright) Αθήνα, 29. Μαΐου 2012    viliardos@kbanalysis.com