Το Δημόσιο εγκαταλείπει το στόχο για έσοδα δεκάδων δισ. υπέρ της «δημιουργίας καλού επενδυτικού κλίματος».
Πολιτικό, επικοινωνιακό ναρκοπέδιο αποδεικνύονται οι ιδιωτικοποιήσεις
06-10-2012
Το φιλόδοξο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων ήταν μία επινόηση της τρόικας των πιστωτών της Ελλάδας και της κυβέρνησης Παπανδρέου για να υποστηριχτεί ο μύθος της βιωσιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους, αναγκαίος για τη συνέχιση της συμμετοχής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) στο πρόγραμμα δανειοδότησης του ελληνικού Δημοσίου. Μόλις έγινε φανερός ο εκτροχιασμός του αρχικού μνημονίου επινοήθηκαν έσοδα… 50 δισ. ευρώ από ένα εξωπραγματικό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και 15 δισ. ευρώ από ένα ακόμη πιο εξωπραγματικό πρόγραμμα αξιοποίησης φωτοβολταϊκών συστημάτων φαραωνικών διαστάσεων.
Αυτού του είδους η δημιουργική λογιστική –η επινόηση δηλαδή εσόδων 65 δισ. ευρώ προκειμένου να πέσει η καμπύλη του χρέους του ελληνικού Δημοσίου στο 120% του ΑΕΠ μέχρι το 2020– έδειξε την έλλειψη σοβαρότητας της τρόικας και στοιχειώδους εθνικής και πολιτικής αξιοπρέπειας της ελληνικής κυβέρνησης και των περισσότερων πολιτικών. Αφού λοιπόν στήθηκαν μηχανισμοί για ιδιωτικοποιήσεις και αξιοποίηση του real estate του ελληνικού Δημοσίου σε χρόνο εξπρές, αρχίζουν τώρα οι αρμόδιοι να παραδέχονται ότι είναι πρακτικά αδύνατο να επιτευχθούν οι στόχοι για τα έσοδα.
Προσγείωση στην πραγματικότητα
Οι αρμόδιοι του Ταμείου Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) χρησιμοποιούν τώρα την αντίθετη επιχειρηματολογία από αυτή στην οποία στηρίχτηκε η προετοιμασία του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων. Υποστηρίζουν ότι δεν έχουν τόση σημασία τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις όσο οι επενδύσεις που θα γίνουν, ώστε να υπάρξουν σε βάθος χρόνου νέες θέσεις εργασίας και να δημιουργηθεί δυναμική ανάκαμψης της οικονομίας. Εξηγούν επίσης σε κάθε ευκαιρία ότι για όσο διάστημα είναι μεγάλος ο συναλλαγματικός κίνδυνος για την Ελλάδα και αρνητικό το οικονομικό, επιχειρηματικό περιβάλλον οι υποψήφιοι επενδυτές θα είναι εξαιρετικά συγκρατημένοι στις προσφορές τους.
Η οικονομική επιχειρηματολογία τους είναι βάσιμη, δεν έχει σχέση όμως με την πρόγνωση για έσοδα της τάξης των 50 δισ. ευρώ, στην οποία στηρίζονται η εφαρμογή του μνημονίου και η λογιστική βιωσιμότητα του χρέους του ελληνικού Δημοσίου. Εάν, για παράδειγμα, επιτευχθούν μέχρι το 2020 έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις της τάξης των 10 δισ. ευρώ, θα έχει δημιουργηθεί μια λογιστική «τρύπα» ύψους 40 δισ. ευρώ, που θα δοκιμάσει τις αντοχές του ελληνικού λαού, εφόσον θα οδηγήσει στην επιβολή πρόσθετων μέτρων. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι το φαραωνικό σχέδιο «Ήλιος» για αξιοποίηση φωτοβολταϊκών συστημάτων με γερμανικά κεφάλαια από τα ελληνικά κονδύλια του ΕΣΠΑ αντιμετωπίζεται ήδη σαν πολιτικό ανέκδοτο από ειδικούς και μη.
Από τη στιγμή που το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων δεν προβλέπεται να οδηγήσει σε έσοδα ικανά να εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους, οι ιδιωτικοποιήσεις απονομιμοποιούνται στην αντίληψη των περισσότερων πολιτών. Σύμφωνα με την αρχική επιχειρηματολογία της τρόικας και της ελληνικής κυβέρνησης, τα εξαιρετικά υψηλά έσοδα θα οδηγούσαν στην κάθετη πτώση του δημόσιου χρέους και θα προστάτευαν τον ελληνικό λαό από πρόσθετα μέτρα που θα έριχναν το βιοτικό του επίπεδο. Τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει, με αποτέλεσμα οι ιδιωτικοποιήσεις να μετατρέπονται σε εύκολο πολιτικό στόχο για τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Προς το παρόν πληρώνουμε
Η πρώτη ιδιωτικοποίηση, του «καλού» τμήματος της ATEbank σε όφελος της Τράπεζας Πειραιώς, όχι μόνο δεν θα αποφέρει έσοδα στο Δημόσιο, αλλά προβλέπεται να κοστίσει ένα ποσό της τάξης των… 13 δισ. ευρώ. Σε αυτό το ύψος θα κινηθούν τα κεφάλαια που θα χρησιμοποιηθούν για να κλείσουν οι διαχειριστικές τρύπες της «κακής» ATEbank, προκειμένου να επιβαρυνθούν οι φορολογούμενοι πολίτες αντί για την Τράπεζα Πειραιώς, η οποία θα πάρει μόνο το υγιές τμήμα, την «καλή» ATEbank, και τα κεφάλαια που θα χρησιμοποιηθούν για την επανακεφαλαιοποίηση της ενοποιημένης ATEbank - Τράπεζας Πειραιώς.
Το οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ έχει εξηγήσει ότι εάν η ATEbank είχε συνεχίσει την αυτόνομη πορεία της η επανακεφαλαιοποίηση των δύο τραπεζών θα κόστιζε ένα ποσό της τάξης των 9 δισ. ευρώ, με το Δημόσιο να έχει αρκετές πιθανότητες να πάρει πίσω, στο μέλλον, ένα σημαντικό τμήμα από αυτό. Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, οι Έλληνες φορολογούμενοι θα επιδοτήσουν με 13 δισ. ευρώ την ιδιωτικοποίηση της ATEbank σε όφελος της Τράπεζας Πειραιώς, της πιο προβληματικής από τις τέσσερις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες που λειτουργούν στη χώρα μας.
Η απόφαση της κυβερνητικής ηγεσίας πρέπει να αποδοθεί στις στενές σχέσεις της με τον πρόεδρο της Τράπεζας Πειραιώς κ. Σάλλα και το μιντιακό σύστημα που στηρίζει τις πρωτοβουλίες του. Στο ξεκίνημα της διαδικασίας της υποτιθέμενης ιδιωτικοποίησης εκδήλωσε το ενδιαφέρον του και άλλος τραπεζικός όμιλος. Κυβερνητικοί παράγοντες υπέδειξαν στους εκπροσώπους του συγκεκριμένου ομίλου να εγκαταλείψουν την προσπάθεια, για να διευκολυνθεί η συνεννόησή τους με την κυβέρνηση σε άλλα ζητήματα οικονομικού, επενδυτικού ενδιαφέροντος. Ήταν τόσο στημένο το παιχνίδι, που δεν μπόρεσαν να έρθουν σε επαφή με τον τότε διοικητή της ATEbank κ. Πανταλάκη, για να πληροφορηθούν την πραγματική κατάσταση και την προοπτική της συγκεκριμένης τράπεζας. Όταν η πρώτη μεγάλη ιδιωτικοποίηση –στην πραγματικότητα πρόκειται για ιδιωτικοποίηση των κερδοσκοπικών ευκαιριών και κοινωνικοποίηση των τεράστιων ζημιών της τράπεζας– κοστίζει στο ελληνικό Δημόσιο και τους φορολογούμενους πολίτες δισεκατομμύρια ευρώ, υπονομεύεται το εγχείρημα για «λιγότερο κράτος» στο ξεκίνημά του.
Μείωση απαιτήσεων
Και η δεύτερη ιδιωτικοποίηση, η οποία βέβαια δεν έχει τα μεγέθη και τη σκοτεινή ιδιοτέλεια της πρώτης, δεν οδήγησε σε αύξηση των εσόδων του Δημοσίου. Πρόκειται για την εκ νέου παραχώρηση του πρώην Ραδιοτηλεοπτικού Κέντρου (IBC) στην εταιρεία Lamda Δομή Α.Ε., θυγατρική της εταιρείας Lamda Development.
Το ΤΑΙΠΕΔ οργάνωσε έναν διαφανή διαγωνισμό, στον οποίο πήραν μέρος 3 ενδιαφερόμενες εταιρείες και πλειοδότησε η Lamda Δομή Α.Ε. Εξασφάλισε έτσι την εκμετάλλευση του IBC και του περιβάλλοντος χώρου για 90 χρόνια έναντι 81 εκατ. ευρώ, τα οποία θα καταβληθούν στο άμεσο μέλλον. Προβλέπεται επίσης ότι η εταιρεία θα καταβάλει στο ελληνικό Δημόσιο άλλα 32,4 εκατ. ευρώ «ανάλογα με τη βελτίωση των μακροοικονομικών συνθηκών στην Ελλάδα, εντός των προσεχών 50 ετών, όπως αυτές θα αποτυπώνονται στην πιστοληπτική ικανότητα της χώρας».
Το πρόβλημα είναι ότι η εταιρεία Lamda Δομή Α.Ε. εκμεταλλεύεται ήδη από το 2007 το μεγαλύτερο τμήμα του IBC, στο οποίο έχει στεγαστεί το πολυκατάστημα Golden Hall. Η συμφωνία του 2007 προβλέπει την καταβολή ετήσιου μισθώματος 8 εκατ. ευρώ για μία περίοδο 40 ετών (2007-2047). Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η ιδιωτικοποίηση, όπως πραγματοποιήθηκε, οδήγησε σε μεγάλη μείωση των εσόδων του Δημοσίου με ταυτόχρονη παραχώρηση μεγαλύτερης δημόσιας έκτασης για μια περίοδο 90 και όχι 40 ετών.
Η διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ θεωρεί ότι η νέα συμφωνία είναι συμφέρουσα για το Δημόσιο για μια σειρά λόγους. Πρώτον, η Lamda Δομή Α.Ε. επρόκειτο να διεκδικήσει μεγάλη μείωση του μισθώματος, όπως κάνουν όλες οι επιχειρήσεις σε περίοδο γενικής κατάρρευσης των εμπορικών μισθωμάτων και της αγοράς των ακινήτων και του real estate. Δεύτερον, η άμεση καταβολή των 81 εκατ. ευρώ θα συμβάλει στη μείωση του δημόσιου χρέους, εφόσον με το ποσό αυτό θα αγοραστούν, στη δευτερογενή αγορά, ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου πολλαπλάσιας ονομαστικής αξίας. Τρίτον, η Lamda Δομή Α.Ε. πρόκειται να κάνει στο χώρο των 153,8 στρεμμάτων, που της παραχωρείται για 90 χρόνια, επενδύσεις ύψους 20 εκατ. ευρώ, που θα δημιουργήσουν 500 νέες θέσεις απασχόλησης. Τέταρτον, σε περίπτωση που το ελληνικό Δημόσιο προχωρούσε στην τιτλοποίηση των μελλοντικών εσόδων από την αρχική σύμβαση, που προέβλεπε ετήσιο μίσθωμα 8 εκατομμυρίων ευρώ μέχρι το 2047, θα εξασφάλιζε ένα ποσό πολύ μικρότερο των 81 εκατ. ευρώ που θα καταβληθούν άμεσα για τη νέα σύμβαση, εξαιτίας της υποβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας.
Αυτού του είδους η επιχειρηματολογία είναι ενδιαφέρουσα από οικονομική άποψη, δεν λύνει όμως το βασικό πρόβλημα της κυβέρνησης, εφόσον στις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, οι ιδιωτικοποιήσεις πραγματοποιούνται με μεγάλο κόστος για το Δημόσιο ή χωρίς ουσιαστική συμβολή στην αύξηση των εσόδων του, προκειμένου να υπάρξει δραστική μείωση του δημόσιου χρέους με βάση όσα προβλέπει το μνημόνιο.
Αυτού του είδους η δημιουργική λογιστική –η επινόηση δηλαδή εσόδων 65 δισ. ευρώ προκειμένου να πέσει η καμπύλη του χρέους του ελληνικού Δημοσίου στο 120% του ΑΕΠ μέχρι το 2020– έδειξε την έλλειψη σοβαρότητας της τρόικας και στοιχειώδους εθνικής και πολιτικής αξιοπρέπειας της ελληνικής κυβέρνησης και των περισσότερων πολιτικών. Αφού λοιπόν στήθηκαν μηχανισμοί για ιδιωτικοποιήσεις και αξιοποίηση του real estate του ελληνικού Δημοσίου σε χρόνο εξπρές, αρχίζουν τώρα οι αρμόδιοι να παραδέχονται ότι είναι πρακτικά αδύνατο να επιτευχθούν οι στόχοι για τα έσοδα.
Προσγείωση στην πραγματικότητα
Οι αρμόδιοι του Ταμείου Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) χρησιμοποιούν τώρα την αντίθετη επιχειρηματολογία από αυτή στην οποία στηρίχτηκε η προετοιμασία του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων. Υποστηρίζουν ότι δεν έχουν τόση σημασία τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις όσο οι επενδύσεις που θα γίνουν, ώστε να υπάρξουν σε βάθος χρόνου νέες θέσεις εργασίας και να δημιουργηθεί δυναμική ανάκαμψης της οικονομίας. Εξηγούν επίσης σε κάθε ευκαιρία ότι για όσο διάστημα είναι μεγάλος ο συναλλαγματικός κίνδυνος για την Ελλάδα και αρνητικό το οικονομικό, επιχειρηματικό περιβάλλον οι υποψήφιοι επενδυτές θα είναι εξαιρετικά συγκρατημένοι στις προσφορές τους.
Η οικονομική επιχειρηματολογία τους είναι βάσιμη, δεν έχει σχέση όμως με την πρόγνωση για έσοδα της τάξης των 50 δισ. ευρώ, στην οποία στηρίζονται η εφαρμογή του μνημονίου και η λογιστική βιωσιμότητα του χρέους του ελληνικού Δημοσίου. Εάν, για παράδειγμα, επιτευχθούν μέχρι το 2020 έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις της τάξης των 10 δισ. ευρώ, θα έχει δημιουργηθεί μια λογιστική «τρύπα» ύψους 40 δισ. ευρώ, που θα δοκιμάσει τις αντοχές του ελληνικού λαού, εφόσον θα οδηγήσει στην επιβολή πρόσθετων μέτρων. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι το φαραωνικό σχέδιο «Ήλιος» για αξιοποίηση φωτοβολταϊκών συστημάτων με γερμανικά κεφάλαια από τα ελληνικά κονδύλια του ΕΣΠΑ αντιμετωπίζεται ήδη σαν πολιτικό ανέκδοτο από ειδικούς και μη.
Από τη στιγμή που το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων δεν προβλέπεται να οδηγήσει σε έσοδα ικανά να εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους, οι ιδιωτικοποιήσεις απονομιμοποιούνται στην αντίληψη των περισσότερων πολιτών. Σύμφωνα με την αρχική επιχειρηματολογία της τρόικας και της ελληνικής κυβέρνησης, τα εξαιρετικά υψηλά έσοδα θα οδηγούσαν στην κάθετη πτώση του δημόσιου χρέους και θα προστάτευαν τον ελληνικό λαό από πρόσθετα μέτρα που θα έριχναν το βιοτικό του επίπεδο. Τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει, με αποτέλεσμα οι ιδιωτικοποιήσεις να μετατρέπονται σε εύκολο πολιτικό στόχο για τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Προς το παρόν πληρώνουμε
Η πρώτη ιδιωτικοποίηση, του «καλού» τμήματος της ATEbank σε όφελος της Τράπεζας Πειραιώς, όχι μόνο δεν θα αποφέρει έσοδα στο Δημόσιο, αλλά προβλέπεται να κοστίσει ένα ποσό της τάξης των… 13 δισ. ευρώ. Σε αυτό το ύψος θα κινηθούν τα κεφάλαια που θα χρησιμοποιηθούν για να κλείσουν οι διαχειριστικές τρύπες της «κακής» ATEbank, προκειμένου να επιβαρυνθούν οι φορολογούμενοι πολίτες αντί για την Τράπεζα Πειραιώς, η οποία θα πάρει μόνο το υγιές τμήμα, την «καλή» ATEbank, και τα κεφάλαια που θα χρησιμοποιηθούν για την επανακεφαλαιοποίηση της ενοποιημένης ATEbank - Τράπεζας Πειραιώς.
Το οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ έχει εξηγήσει ότι εάν η ATEbank είχε συνεχίσει την αυτόνομη πορεία της η επανακεφαλαιοποίηση των δύο τραπεζών θα κόστιζε ένα ποσό της τάξης των 9 δισ. ευρώ, με το Δημόσιο να έχει αρκετές πιθανότητες να πάρει πίσω, στο μέλλον, ένα σημαντικό τμήμα από αυτό. Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, οι Έλληνες φορολογούμενοι θα επιδοτήσουν με 13 δισ. ευρώ την ιδιωτικοποίηση της ATEbank σε όφελος της Τράπεζας Πειραιώς, της πιο προβληματικής από τις τέσσερις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες που λειτουργούν στη χώρα μας.
Η απόφαση της κυβερνητικής ηγεσίας πρέπει να αποδοθεί στις στενές σχέσεις της με τον πρόεδρο της Τράπεζας Πειραιώς κ. Σάλλα και το μιντιακό σύστημα που στηρίζει τις πρωτοβουλίες του. Στο ξεκίνημα της διαδικασίας της υποτιθέμενης ιδιωτικοποίησης εκδήλωσε το ενδιαφέρον του και άλλος τραπεζικός όμιλος. Κυβερνητικοί παράγοντες υπέδειξαν στους εκπροσώπους του συγκεκριμένου ομίλου να εγκαταλείψουν την προσπάθεια, για να διευκολυνθεί η συνεννόησή τους με την κυβέρνηση σε άλλα ζητήματα οικονομικού, επενδυτικού ενδιαφέροντος. Ήταν τόσο στημένο το παιχνίδι, που δεν μπόρεσαν να έρθουν σε επαφή με τον τότε διοικητή της ATEbank κ. Πανταλάκη, για να πληροφορηθούν την πραγματική κατάσταση και την προοπτική της συγκεκριμένης τράπεζας. Όταν η πρώτη μεγάλη ιδιωτικοποίηση –στην πραγματικότητα πρόκειται για ιδιωτικοποίηση των κερδοσκοπικών ευκαιριών και κοινωνικοποίηση των τεράστιων ζημιών της τράπεζας– κοστίζει στο ελληνικό Δημόσιο και τους φορολογούμενους πολίτες δισεκατομμύρια ευρώ, υπονομεύεται το εγχείρημα για «λιγότερο κράτος» στο ξεκίνημά του.
Μείωση απαιτήσεων
Και η δεύτερη ιδιωτικοποίηση, η οποία βέβαια δεν έχει τα μεγέθη και τη σκοτεινή ιδιοτέλεια της πρώτης, δεν οδήγησε σε αύξηση των εσόδων του Δημοσίου. Πρόκειται για την εκ νέου παραχώρηση του πρώην Ραδιοτηλεοπτικού Κέντρου (IBC) στην εταιρεία Lamda Δομή Α.Ε., θυγατρική της εταιρείας Lamda Development.
Το ΤΑΙΠΕΔ οργάνωσε έναν διαφανή διαγωνισμό, στον οποίο πήραν μέρος 3 ενδιαφερόμενες εταιρείες και πλειοδότησε η Lamda Δομή Α.Ε. Εξασφάλισε έτσι την εκμετάλλευση του IBC και του περιβάλλοντος χώρου για 90 χρόνια έναντι 81 εκατ. ευρώ, τα οποία θα καταβληθούν στο άμεσο μέλλον. Προβλέπεται επίσης ότι η εταιρεία θα καταβάλει στο ελληνικό Δημόσιο άλλα 32,4 εκατ. ευρώ «ανάλογα με τη βελτίωση των μακροοικονομικών συνθηκών στην Ελλάδα, εντός των προσεχών 50 ετών, όπως αυτές θα αποτυπώνονται στην πιστοληπτική ικανότητα της χώρας».
Το πρόβλημα είναι ότι η εταιρεία Lamda Δομή Α.Ε. εκμεταλλεύεται ήδη από το 2007 το μεγαλύτερο τμήμα του IBC, στο οποίο έχει στεγαστεί το πολυκατάστημα Golden Hall. Η συμφωνία του 2007 προβλέπει την καταβολή ετήσιου μισθώματος 8 εκατ. ευρώ για μία περίοδο 40 ετών (2007-2047). Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η ιδιωτικοποίηση, όπως πραγματοποιήθηκε, οδήγησε σε μεγάλη μείωση των εσόδων του Δημοσίου με ταυτόχρονη παραχώρηση μεγαλύτερης δημόσιας έκτασης για μια περίοδο 90 και όχι 40 ετών.
Η διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ θεωρεί ότι η νέα συμφωνία είναι συμφέρουσα για το Δημόσιο για μια σειρά λόγους. Πρώτον, η Lamda Δομή Α.Ε. επρόκειτο να διεκδικήσει μεγάλη μείωση του μισθώματος, όπως κάνουν όλες οι επιχειρήσεις σε περίοδο γενικής κατάρρευσης των εμπορικών μισθωμάτων και της αγοράς των ακινήτων και του real estate. Δεύτερον, η άμεση καταβολή των 81 εκατ. ευρώ θα συμβάλει στη μείωση του δημόσιου χρέους, εφόσον με το ποσό αυτό θα αγοραστούν, στη δευτερογενή αγορά, ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου πολλαπλάσιας ονομαστικής αξίας. Τρίτον, η Lamda Δομή Α.Ε. πρόκειται να κάνει στο χώρο των 153,8 στρεμμάτων, που της παραχωρείται για 90 χρόνια, επενδύσεις ύψους 20 εκατ. ευρώ, που θα δημιουργήσουν 500 νέες θέσεις απασχόλησης. Τέταρτον, σε περίπτωση που το ελληνικό Δημόσιο προχωρούσε στην τιτλοποίηση των μελλοντικών εσόδων από την αρχική σύμβαση, που προέβλεπε ετήσιο μίσθωμα 8 εκατομμυρίων ευρώ μέχρι το 2047, θα εξασφάλιζε ένα ποσό πολύ μικρότερο των 81 εκατ. ευρώ που θα καταβληθούν άμεσα για τη νέα σύμβαση, εξαιτίας της υποβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας.
Αυτού του είδους η επιχειρηματολογία είναι ενδιαφέρουσα από οικονομική άποψη, δεν λύνει όμως το βασικό πρόβλημα της κυβέρνησης, εφόσον στις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, οι ιδιωτικοποιήσεις πραγματοποιούνται με μεγάλο κόστος για το Δημόσιο ή χωρίς ουσιαστική συμβολή στην αύξηση των εσόδων του, προκειμένου να υπάρξει δραστική μείωση του δημόσιου χρέους με βάση όσα προβλέπει το μνημόνιο.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου