ΣΕ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ: Εάν δημιουργηθούν ομάδες, οι οποίες θα μπορέσουν να κατανοήσουν την τρομακτική δύναμη, καθώς επίσης την «ζωώδη» επιρροή της βίας, είναι πολύ εύκολο να χαθεί ο έλεγχος - με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις
“Όσο αυξάνονται τα χρέη και επομένως οι τόκοι που πληρώνονται για τα δάνεια, κυρίως για αυτά που δεν εξοφλούνται ποτέ (δημόσια), τόσο μειώνονται τα εισοδήματα από την εργασία – αφού το ποσόν των τόκων αφαιρείται ουσιαστικά από τους μισθούς. Ειδικά όσον αφορά τα κράτη, η μείωση αυτή είναι είτε άμεση (πολιτική λιτότητας), είτε έμμεση (φορολογία) – ενώ ολοκληρώνεται με τη λεηλασία τόσο της δημόσιας, όσο και της ιδιωτικής περιουσίας των πολιτών.
Η συγκεκριμένη διαδικασία όμως λειτουργεί μέχρι εκείνη τη χρονική στιγμή όπου, οι οφειλέτες αδυνατούν να πληρώσουν τους πιστωτές - επειδή τα εισοδήματα τους από την εργασία δεν φτάνουν πια για την πληρωμή των τόκων των δανείων τους. Ακριβώς τότε έρχεται συνήθως το «πλήρωμα του χρόνου» – όπου το πρόβλημα λύνεται ριζικά, είτε με αιματηρές κοινωνικές εξεγέρσεις, ανάλογες της Γαλλικής επανάστασης, είτε με συμβατικούς πολέμους”.
Άρθρο
Χρέη που δεν είναι δυνατόν να πληρωθούν, δεν θα πληρωθούν - αν και δεν θέλει να το καταλάβει κανείς, όπως για παράδειγμα οι αγορές, το ΔΝΤ και η Γερμανία. Όσο πιο γρήγορα λοιπόν περιοριστεί, ελαφρυνθεί, μειωθεί ίσως το βάρος αυτών των χρεών, όπως το απόλυτο ύψος τους, οι δόσεις αποπληρωμής ή/και τα επιτόκια, τόσο λιγότερο οδυνηρή θα είναι η κοινωνική έκρηξη που υποχρεωτικά θα ακολουθήσει - γεγονός που αναλύσαμε οικονομικά, στο πρόσφατο άρθρο μας (η αποφυγή του χάους).
Αναλυτικότερα, η δυναμική των ιδιωτικών και δημοσίων χρεών, όπως αυτών της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ελλάδας, της Μ. Βρετανίας, των Η.Π.Α., της Ιαπωνίας, καθώς επίσης όλων των άλλων υπερχρεωμένων κρατών, έχει ημερομηνία λήξης - είτε το αποδεχόμαστε, είτε όχι.
Επομένως, εάν δεν ακολουθήσουν σημαντικές, ριζικές αλλαγές, όπως το πάγωμα μέρους των πιστώσεων με τη βοήθεια τωνκεντρικών τραπεζών ή κάποιες ανάλογες, θα ενταθεί ο ρυθμός του καθοδικού σπειροειδή κύκλου - η κατάρρευση δηλαδή.Τελικός προορισμός του δε θα είναι οι καταστροφικές εκρήξεις ωμής βίας σε πολλές μαζί περιοχές του πλανήτη - όπου η βία εμφανίζεται συνήθως ξαφνικά, απρόοπτα και απρόβλεπτα.
Ας μην ξεχνάμε πως η βία (συνήθως πηγάζει από τη φτώχεια, την ανέχεια, τον εξευτελισμό και την εξαθλίωση, τα οποία μεταλλάσσονται σταδιακά σε επικίνδυνο μίσος), μπορεί να προκληθεί σκόπιμα, προγραμματισμένα, εσκεμμένα - μέσα από τη χειραγώγηση ενός καταρρακωμένου πλήθους, το οποίο έχει χάσει όλες του τις ελπίδες για το παρόν και το μέλλον.
Ειδικότερα, εάν δημιουργηθούν ομάδες, οι οποίες θα μπορέσουν να κατανοήσουν την τρομακτική δύναμη, καθώς επίσης την «ζωώδη» επιρροή της βίας, τη γοητεία ίσως που ασκεί στις μάζες (όπως στο παράδειγμα του ναζισμού), είναι πολύ εύκολο να χαθεί ο έλεγχος - με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν μεγάλες κοινωνικές αναταραχές και αιματηρές εξεγέρσεις, οι οποίες θα είναι εξαιρετικά δύσκολο, εάν όχι αδύνατον να ελεγχθούν.
Δυστυχώς, όταν μία τέτοια ομάδα δώσει στο αδύναμο, στο απροστάτευτο, στο εξαθλιωμένο ίσως μέλος μίας κοινωνίας σκόπιμα την εντύπωση ότι, ο μόνος τρόπος για να πάψει να το εκμεταλλεύεται η, υπεράνω των νόμων και των θεσμών, διεφθαρμένη πολιτική και οικονομική ηγεσία της χώρας του, είναι η ένωση του με άλλους «ομοιοπαθείς», με στόχο τη «βίαιη κάθαρση του σάπιου συστήματος», τότε θα είναι πολύ αργά για οποιασδήποτε ειρηνική και αναίμακτη αλλαγή.
Συνεχίζοντας, όσον αφορά την Ελλάδα, όπως επίσης τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο, αργά ή γρήγορα οι πολίτες θα καταλάβουν ότι η διάσωση τους, έτσι όπως τους παρουσιάστηκε, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα - αφού ουσιαστικά διασώθηκαν εκείνες οι τράπεζες των βορείων χωρών, οι οποίες είχαν δανείσει αφειδώς και ανεύθυνα χρήματα στο Νότο.
Την ίδια στιγμή, απαιτήθηκαν και συνεχίζουν να απαιτούνται τέτοιου είδους ανταλλάγματα από τις ελλειμματικές αυτές χώρες (πολιτική λιτότητας, μειώσεις ονομαστικών αμοιβών, τεράστια φορολόγηση, διωγμοί, δήμευση της ιδιωτικής περιουσίας κλπ.), τα οποία είναι αδύνατον ποτέ να τις οδηγήσουν στην έξοδο από την κρίση.
Πόσο μάλλον στην έξοδο από αυτήν την κρίση, η οποία θεωρητικά χαρακτηρίζεται ως ύφεση (recession), ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για μία μακροπρόθεσμη «καθίζηση» της οικονομίας (depression). Με όρους ψυχολογίας, δεν πρόκειται για μία απλή μελαγχολία, η θεραπεία της οποίας είναι θέμα χρόνου, αλλά για μία βαριά οικονομική κατάθλιψη – η οποία κάποιες φορές είναι ανίατη και οδηγεί στην αυτοκτονία.
Τα εκατομμύρια άνεργοι, καθώς επίσης οι συνεχιζόμενες χρεοκοπίες τόσο κάποιων μεγάλων, όσο και σχεδόν του συνόλου των μικρομεσαίων επιχειρήσεων δημιουργούν πληγές, οι οποίες πολύ δύσκολα επουλώνονται στη χρονική διάρκεια μίας γενιάς- όσο και αν δεν θέλουμε καθόλου να το πιστεύουμε.
Σε τελική ανάλυση λοιπόν είναι φανερό ότι, πρόκειται για μία «τιμωρητική ενίσχυση» των χωρών του Νότου, η οποία θα επιβραδύνει μεν, αλλά δεν θα σταματήσει την πορεία τους προς την απόλυτη καταστροφή - ιδίως επειδή οι υποσχέσεις για ανάπτυξη είναι κενές περιεχομένου.
Ειδικότερα, όλες αυτές οι συνεχείς ανοησίες περί προσέλκυσης ξένων επενδύσεων, οι οποίες θα μπορούσαν να αντιστρέψουν την τάση, σταθεροποιώντας τις οικονομίες, με επόμενο στάδιο την ανάπτυξη, αργά ή γρήγορα θα πάψουν να πείθουν και να «παράγουν» ψευδείς ελπίδες για το μέλλον.
Το ίδιο θα συμβεί και με τις αποκρατικοποιήσεις - ο στόχος των οποίων δεν είναι ασφαλώς η ανάπτυξη, αλλά η «αποκαθήλωση», καθώς επίσης η «δολοφονία» του κοινωνικού κράτους. Είναι άλλωστε φανερό ότι, ο μόνος τρόπος για να συνεχίσουν να πληρώνονται οι αυξημένοι τόκοι και τα χρέη, είναι ο περιορισμός των υπολοίπων δαπανών του δημοσίου – εκ των οποίων οι περισσότερες αφορούν τις συντάξεις, την υγεία και την παιδεία.
Ολοκληρώνοντας, χωρίς να ανήκουμε στους οπαδούς του Keynes (επειδή δεν θεωρούμε πως το κράτος μπορεί να επεμβαίνει εξυγιαντικά στην οικονομία σε περιόδους μεγάλων κρίσεων, αφού κάτι τέτοιο απαιτεί ικανότατους πολιτικούς, τους οποίους δυστυχώς σπάνια διαθέτει μία χώρα) ή του Marx (απαιτούνται εξαιρετικά ώριμες κοινωνίες, οι οποίες σήμερα μάλλον δεν υπάρχουν), δεν πιστεύουμε ούτε στις θεωρίες της νεοφιλελεύθερης σχολής του Μ.Friedman ή στις ηπιότερες του F.Hayek - οι οποίες ουσιαστικά «Θεοποιούν» την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Κατά την υποκειμενική μας άποψη, όσο οι πολίτες δεν συμμετέχουν ενεργά στην οικονομική και λοιπή διαχείριση των κρατών τους (άμεση δημοκρατία), ψηφίζοντας οι ίδιοι τους νόμους και επιλέγοντας κάθε φορά εκείνη την εκτελεστική εξουσία, η οποία θα μπορεί να εφαρμόζει ορθολογικά τα κατάλληλα μέτρα (τα οποία διαφέρουν από χώρα σε χώρα, καθώς επίσης από εποχή σε εποχή), δεν πρόκειται να υπάρξει ελπιδοφόρο μέλλον.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου