ΠΑΝ. ΜΑΡΙΝΗΣ : Η ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΩΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

ΠΑΝ. ΜΑΡΙΝΗΣ

Η ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΩΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

----

Ανοιξε πάλι η συζήτησις περί του πολιτικού κέντρου. Λέγουν πολιτευτές της Ν.Δ. : "είμεθα κόμμα του κέντρου, κακώς κλίναμε προς τα δεξιά. Ομοίως, έχομε τους κοινούς χαρακτηρισμούς, Κεντροδεξιά, Κεντροαριστερά, Κέντρο.

Τί είναι δυνατόν να σημαίνουν, αλήθεια, γιά την Ελλάδα του 20ου αιώνος και γιά σήμερα ο χαρακτηρισμοί γενικώτερα, Αριστερά, Δεξιά, Κέντρο.

Η Ελλάς του 20ου αιώνος αντιμετώπισε ωρισμένα ζητήματα και επίσης αντιμετωπίζει η Ελλάς του σήμερα. Τα ζητήματα αυτά έχουν δύο θεμελιώδη χαρακτηριστικά: Πρώτον, δεν έχουν σχέσι με τα ιδεολογικά δίπολα Νεωτερικότητα-Προνεωτερικότητα και Φιλελευθερισμός-Μαρξισμός. Δεύτερον, δεν επιδέχονται μέσες λύσεις κεντρώες, μέση οδό, είναι απολύτως του τύπου Ναί-όχι, άσπρο-μαύρο. Τοιαύτα ζητήματα ήσαν:

-Εχει γιά την Ελλάδα σημασία να κατέχη μέρος της Μικρασίας;  Είναι εθνικό έδαφος;

-Η Κύπρος είναι εθνικό έδαφος;

-Η Μακεδονία και η Θράκη είναι ελληνικό εθνικό έδαφος ή κακώς κατέχεται από την Ελλάδα;

-Η θέσι μας είναι με τους Ρούζβελτ-Τσώρτσιλ-Στάλιν;

-Μας συμφέρει η ΕΟΚ ή όχι;

Και το ένα και μοναδικό "χρωματισμένο" ζήτημα: 

Πρέπει η Ελλάς να γίνη κράτος του Μαρξισμού-Λενισμού στην αυλή της ΕΣΣΔ;

Και σήμερα: 

-Μας συμφέρει η Ε.Ε.; Η οικονομική-πολιτική εξάρτησις από τις Βρυξέλλες;

-Μας συμφέρει το Ευρώ;

-Αντιμετωπίζουμε την Τουρκική απειλή, πρέπει να ενδίδουμε ή όχι;

-Αντιμετωπίζουμε την λαθρομετανάστευση, την εισβολή, τον Εποικισμό, τον Εξισλαμισμό, πρέπει να παραδοθούμε άνευ όρων;

- Η Ελλάς χάνει την ιδιοπροσωπία της, βουλιάζει στην πολιτιστική παγκοσμιοποίησι, είναι συμφέρον μας αυτό;

-----

Ασφαλώς κατανοούμε ότι στα προβλήματα αυτά η θέσις που έλαβε κατά καιρούς η Δεξιά ή η Αριστερά, δεν ήτο ιδεολογική, π.χ. δεν γράφει ο Μαρξ ότι η Μακεδονία δεν είναι ελληνική, η 3η Διεθνής το είπε γιά τους δικούς της λόγους. 

Ούτε η θέσις της ελληνικής Αριστεράς, η "είμεθα γενικώς ενδοτικοί, πατσιφιστές, δεν θέλουμε στρατούς και στόλους, σε κάθε κρούσι υποχωρούμε" είναι ούτε Μαρξιστική, ούτε την ηκολούθησε η ΕΣΣΔ ή η Κίνα, το αντίθετον: έως παραφροσύνης κυραρχία του μιλιταρισμού και του επεκτατισμού, τσάκισμα των γειτόνων, πόλεμος έως εσχάτων κατά της μικράς Φινλανδίας, κατάκτησις και γενοκτονία στο Θιβέτ, καταβρόχθισις της Ανατολικής Ευρώπης, του Αφγανιστάν, επέμβασις στην Αφρική, στην Αμερική, παντού. Επομένως δεν διακρίνομε ιδεολογικό χρωματισμό στο ερώτημα: Πρέπει να ενδίδουμε ή όχι στην Τουρκική επιθετότητα; 

Ούτε ήτο Μαρξιστική η θέσις της ελληνικής Αριστεράς στην Μικρασία: "να φύγουμε να αφήσουμε τον Κεμάλ στην πατρίδα του"! Πως το βρήκαν άραγε ότι η Ιωνία ή ο Πόντος είναι λγώτερο ελληνική πατρίδα από την Αθήνα;  Πως το βρήκαν άραγε ότι η Μικρασία είναι πατρίδα του Κεμάλ; Είναι γνωστόν σε όλους ότι ήτο Ντονμές από την Θεσσαλονίκη, πατρίδα του η Ανδαλουσία! Ασφαλώς, ούτε ήτο Μαρξιστική η θέσις γιά "Ανεξάρτητη Μακεδονία" ή ότι η Κύπρος δεν είναι ελληνική! 

Τώρα, στον μέγα ζήτημα: τί κάνουμε με την  την λαθρομετανάστευση, την εισβολή, τον Εποικισμό, τον Εξισλαμισμό; Η θέσις της ελληνικής Αριστεράς είναι: "Είμεθα αλληλέγγυοι, προωθούμε το εποικισμό πάση δυνάμει"! Οπως έχει καλώς εξηγηθή, η θέσις αυτή όχι μόνον Μαρξιστική δεν είναι, αλλά αντιθέτως είναι πλήρως ΑΝΤΙ-ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ! 

Ομοίως, διά την ελληνική Δεξιά, αυτή υπηρέτησε θέσεις που ΟΥΔΕΜΙΑΝ σχέσιν είχον με το ΕΘΝΙΚΟΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝ κι ούτε καν με τον Φιλελευθερισμόν. Ακρίτως και αδικαιολογήτως εδέχθη την υπαγωγή μας στην ΕΟΚ, στο Ευρώ, όπως ότι η Κύπρος δεν  είναι εθνικό έδαφος και λοιπά.

Οθεν, στην ελληνική πραγματικότητα, οι ίδιες οι λέξεις Αριστερά και Δεξιά στερούνται ιδεολογικής σημασίας - εκτός του μοναδικού "χρωματισμένου" ζητήματος: πρέπει η Ελλάς να γίνη κράτος του Μαρξισμού-Λενισμού στην αυλή της ΕΣΣΔ; 

Οπότε ας έλθωμε στο κύριον θέμα μας: Σε όλα αυτά τα ζητήματα που ούτως ή άλλως επιδέχονται μονοσήμαντον απάντησιν τί είναι δυνατόν να σημαίνει Κέντρον; Ακόμη στο ένα και μοναδικόν  "χρωματισμένο" ζήτημα η απάντησις είναι: είτε θαχεις κομμουνιστικό κράτος, είτε όχι!

Στην Ν.Δ. η συζήτησις είναι ότι εισήλθον στό κόμμα "ακροδεξιοί" που εχάλασαν την κεντρώα φυσιογνωμία του, όμως όσοι το λέγουν δεν μας εξηγούν σε τί διαφέρουν από τους  "ακροδεξιούς"! Εμείς αντιλαμβανόμεθα το γνωστόν, σήμερα λέγουν "δεξιό", "ακροδεξιό" τον κατά του εποικισμού! Εκεί μόνον είδαμε μία διαφορά!

Λέγουν πολλάκις: "Υπάρχουν βέβαια μετριοπαθείς πολίτες. Που δεν αρέσκονται σε ακρότητες και φανατισμούς." Δηλαδή, στο ερώτημα "Να είναι η Ελλάς κομμουνιστικό κράτος ή όχι;" Υπάρχει μεσαία απάντησις; Κι όμως άνθισαν την εποχή εκείνη οι Κεντρώοι πολιτικοί και οι "ροζ αξωματικοί της Μέσης Ανατολής"! Τί πίστευαν αυτοί; Οτι θα χρησιμοποιηθούν από το αριστερό καθεστώς που στα πρώτα χρόνια του θέλει αστούς πολιτικούς-χρήσιμους ηλίθιους γιά να μην φοβηθή ο λαουτζίκος, όπως έκανε η Κυβέρνησις της ΠΕΕΑ! Ελεγαν: "Θα μας χρησιμοποιήσουν, εδώ έκαναν υπουργό τον Πάνο Καμμένο, κι εμάς που είμαστε προσωπικότητες! Λέγουν, κάτι φίλοι, αν είχαν πολλούς βουλευτές δεν θα εχρειάζοντο τους ΑΝΕΛ· μεγάλο λάθος! Και 300 βουλευτές να είχαν πάλι θάθελαν π.χ. υπουργό Στρατιωτικών δεξιό!

Ομοίως σε όλα τα άλλα ερωτήματα, όπως π.χ. Ναι στο Ευρώ ή όχι, δεν επιδέχονται μέσης απαντήσεως!

Ορθώς εγράφη ότι:

«Στις αρχές του 21ου αιώνα, δημοσκόποι, σύμβουλοι επικοινωνίας και πολιτικοί, ανάδειξαν ως κρίσιμη μάζα για μια εκλογική επιτυχία, την κατάληψη του περίφημου κεντρώου ή μεσαίου χώρου.

Μέσα από αυτό το ιδεολόγημα δημιουργήθηκε μια ολόκληρη σχολή σκέψης, που έσπειρε ότι πιο απολιτίκ υπάρχει στην ελληνική κοινωνία.

Το κέντρο, ως αφηρημένη έννοια, δεν έχει πολιτικό πρόσημο, δεν έχει ιδεολογική ταυτότητα. Δεν είναι Δεξιά ή Αριστερά, δεν είναι κρατισμός ή φιλελευθερισμός. Δεν υπάρχει οριοθετημένος πολιτικά μεσαίος χώρος.

Τι είναι τότε το «Κέντρο»; Για κάποιους είναι η καλύτερη βάρκα προκειμένου να μετακινούνται ανάλογα με το ρεύμα της εξουσίας.»

Και ως προς την ολέθρια τακτική των κομμάτων προσεταιρισμού του Κέντρου:

«"Προσπαθείτε διαρκώς να προσελκύσετε το περιβόητο “Κέντρο”. Μα το “Κέντρο” πολιτικά είναι το τίποτα. Ένας πολιτικός χώρος πρέπει να προτείνει έναν δρόμο για την πορεία ενός λαού κι εσείς, αντ’ αυτού, κοιτάτε πώς θα τραβήξετε τους κεντρώους για να αποκτήσετε κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αυτός είναι ο πιο ασφαλής δρόμος προς το “τίποτα”, προς το “πουθενά”.

Το κέντρο πολιτικά είναι τίποτα, είναι η απουσία πολιτικής σκέψης. Και η απάντηση των κομμάτων είναι “πρέπει να κερδίσουμε τις εκλογές και χρειαζόμαστε αυτόν τον πολιτικό χώρο”. Εγώ λέγω, λοιπόν, ότι το ζητούμενο δεν είναι να κερδίσεις τις εκλογές, το βασικό είναι να εκφράσεις την κοινωνία στην οποία ζεις.  Αν βάλεις σε προτεραιότητα την εκλογική νίκη σε σχέση με τα κοινωνικά ζητούμενα, τότε απλώς χτίζεις ένα ψέμα».

Τα πολιτικά κόμματα πρέπει να μάθουν να δίνουν και την μάχη των Ιδεών!

=====