ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στην εφημερίδα "Κεφάλαιο" της 15ης Μαΐου Δευτέρα, 17 Μαΐου 2010 -

Δ. Δασκαλόπουλος: Ο λόγος μου απειλεί τα προνόμια της εξουσίας

Ο κ. Δημήτρης Δασκαλόπουλος δεν μασάει τα λόγια του. Γνωρίζει πολύ καλά τι λέει και μελετάει προσεκτικά το που και το γιατί «χτυπάει» αυτό που θέλει να «χτυπήσει» στην οικονομία, την πολιτική και την κοινωνία. Αυτός είναι και ο λόγος που ομόφωνα το σώμα των νέων και των «γερόντων» του  ΣΕΒ τον «υποχρέωσε» να κρατήσει το τιμόνι του ΣΕΒ μέχρι το 2012 (που θα κορυφωθεί η κρίση) και «με οψιόν» μάλιστα   (όπως εγκυρότατα γνωρίζω) άλλη μια διετία. Για τον ίδιο λόγο και παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του, τον  έπεισα να επανέλθει στα επίμαχα σημεία της ομιλίας του δίδοντας ερμηνείες αλλά και απαντήσεις στον ορυμαγδό των επικρίσεων που δέχθηκε από τον πολιτικό κόσμο εντός και εκτός Βουλής.

Συνέντευξη στον Γιώργο Κράλογλου
- Γιατί προκαλέσατε τον πολιτικό κόσμο κ. Δασκαλόπουλε με την ομιλία σας στην Γενική Συνέλευση. Ήταν κατάλληλη στιγμή;

Είπα τις απόψεις μου, που είναι σταθερές. Πιστεύω ότι το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης είναι συνυφασμένο με το κρατικοδίαιτο, πελατειακό μοντέλο της μεταπολίτευσης.  Είναι ένα μοντέλο που αποσυντίθεται, έχοντας οδηγήσει τη χώρα από την ευημερία με δανεικά στην πτώχευση.  Το ερώτημα που έθεσα και στη γενική μας συνέλευση είναι απλό:  μπορεί ένα κρατικοδίαιτο πολιτικό σύστημα να απεξαρτηθεί από το κράτος το οποίο εξέθρεψε για να το εκτρέφει;  Σε όλο το φάσμα του πολιτικού προσωπικού υπάρχουν εκείνοι που νιώθουν ότι η αναγκαία συρρίκνωση του κράτους και η ανεμπόδιστη ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας απειλεί τα προνόμιά τους, την εξουσία τους, τη θέση τους.  Αυτοί αποτελούν την τροχοπέδη ενός πολιτικού συστήματος που συνειδητοποιεί σήμερα ότι πρέπει να αλλάξει για να μη βουλιάξει...

- Καλώς. Αλλά να περάσουμε στην ουσία. Το πρόβλημα είναι το πολιτικό μοντέλο; 
Πρόκειται ευρύτερα για χρεοκοπημένο μοντέλο κοινωνικής λειτουργίας,  που είναι ασφαλώς προϊόν και συλλογικής ευθύνης.  Ουδείς αναμάρτητος.  Η πολιτική είναι σύμφυτη με την οικονομία και την κοινωνία.  Αλλά, στον τόπο μας, οι πολιτικοί κρατούσαν όλα αυτά τα χρόνια και το μαχαίρι και το πεπόνι.  Φυσικό είναι λοιπόν να τους βαρύνει και το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης.  Αυτοί διαχειρίζονται την εντολή του λαού ασκώντας εξουσία και διαφεντεύοντας το τεράστιο κράτος.   Αυτοί είναι συνεπώς οι κατεξοχήν υπόλογοι για τη σημερινή κατάσταση. Φυσικό είναι από τους πολιτικούς να ζητούν πρώτα – πρώτα οι πολίτες αναγνώριση ευθυνών, αλλά και δείγματα μιας καινούριας πολιτικής αντίληψης και πρακτικής.

 

- Πιστεύετε όμως ότι είναι δουλειά του ΣΕΒ να κάνει πολιτικές παρεμβάσεις  της μορφής αυτής; 
Ο ΣΕΒ παρεμβαίνει με δυνατή και καθαρή φωνή εν ονόματι της επιχειρηματικότητας στα μεγάλα ζητήματα που αφορούν οικονομία και την κοινωνία μας.  Έτσι εννοούμε τον θεσμικό μας ρόλο.  Η φωνή μας ξενίζει μόνο εκείνους που θεωρούν ότι ο ΣΕΒ οφείλει να μένει έγκλειστος σ’ ένα στενά συντεχνιακό ρόλο, επιδιώκοντας στην καλύτερη περίπτωση να διεκδικεί παροχές και χάρες από την εκάστοτε εξουσία.  Έτσι μας θέλουν όσοι επιμένουν να μας βλέπουν ως μία κλειστή κάστα ανθρώπων και συμφερόντων, ως μία «καμαρίλα» οικονομικής εξουσίας, η οποία δεν έχει καμία σχέση με την κοινωνία και, πάντως, κανένα δικαίωμα να απευθύνεται σ’ αυτήν.

- Άρα έχετε και γι΄ αυτά τα σχόλια κάποια απάντηση...
Σε όσους διατηρούν τέτοια άποψη, απαντώ ευθέως: Έχουμε όχι απλώς θεσμικό δικαίωμα, αλλά κοινωνικό χρέος και ευθύνη να παρεμβαίνουμε στα ζωτικά ζητήματα, στα μεγάλα προβλήματα, που αφορούν την πορεία της οικονομίας, την πρόοδο της κοινωνίας, την προοπτική του τόπου.  Ρισκάρουμε, επενδύουμε, πληρώνουμε φόρους, δίνουμε δουλειές.  Οι πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις μας αντιστοιχούν στο οικονομικό και κοινωνικό μας βάρος.

- Υπάρχει συνεπώς κατά την άποψή σας ένα «δια ταύτα» . Ποιο είναι αυτό; 

Υπό τις σημερινές συνθήκες, η αποσύνθεση του μεταπολιτευτικού κράτους υπαγορεύει την ανάγκη ενός συνολικού επαναπροσδιορισμού.  Και η κεντρική διαχωριστική γραμμή σήμερα, στον τόπο αυτόν, σε τούτη την οριακή καμπή, είναι ανάμεσα στην κρατικοδίαιτη Ελλάδα και στην Ελλάδα της ελεύθερης δημιουργίας.  Ανάμεσα στην Ελλάδα της στασιμότητας και στην Ελλάδα της πρωτοβουλίας.  Ανάμεσα στην Ελλάδα των αγκυλώσεων και στην Ελλάδα των εξελίξεων.

- Και έχει ρόλο σ΄ αυτά η επιχειρηματική κοινότητα; 
Σήμερα, που η κοινωνία μας βιώνει τον φόβο, την ανασφάλεια, την αγωνία μιας πρωτόγνωρης κρίσης, η ιδιωτική οικονομία είναι το μόνο πεδίο μιας νέας ανάπτυξης.  Οι σύγχρονες παραγωγικές δυνάμεις είναι οι μόνες που μπορούν να δημιουργήσουν ανάπτυξη και πλούτο, να αιμοδοτήσουν το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, να ανασυγκροτήσουν πάνω στην καμένη γη της δημόσιας οικονομίας μια σύγχρονη, δυναμική οικονομία, ικανή να προσφέρει προοπτική και προκοπή σε όλους. Τι χρειάζεται η ιδιωτική πρωτοβουλία για να κάνει τη διαφορά;  Κατάλυση του πελατειακού κράτους, υλοποίηση ριζικών θεσμικών αλλαγών, άρση όλων εκείνων των εμποδίων που συντηρούν έναν επιχειρηματικό μεσαίωνα στη χώρα μας.