Π. ΗΦΑΙΣΤΟΣ-Η απόφαση των αρχηγών κρατών για την προάσπιση της Ευρωζώνης και ο εθνοκρατοκεντρικός χαρακτήρας της ΕΕ.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ

8.5.2010. Η απόφαση των αρχηγών κρατών για την προάσπιση της Ευρωζώνης και ο εθνοκρατοκεντρικός χαρακτήρας της ΕΕ.

Συντομογραφικά, η απόφαση των αρχηγών κρατών της ΕΕ στις 7.5.2010  βρίσκεται σε αρμονία με οτιδήποτε λέμε και γράφουμε εδώ όσον αφορά τον πολιτικό ορθολογισμό που απαιτείται να διέπει την ΕΕ και που πρέπει να είναι σύμφωνος με την εθνοκρατοκεντρική της φύση:

α) Διακυβερνητικές αποφάσεις που συμψηφίζουν εθνικά συμφέροντα,

β) αποφάσεις που αντλούν από ολοένα βαθύτερους πολιτικούς ελέγχους στο εσωτερικό κάθε κράτους (κάθε κράτος διαθέτει, και δεν πρέπει να ξεχνάμε για να μην διολισθαίνουμε σε διεθνιστικούς παραλογισμούς, διακριτές ανθρωπολογικές δομές και διακριτά συστήματα διανεμητικής δικαιοσύνης),

γ) που θέτουν ασφυκτικό έλεγχο πάνω στα υπερεθνικά όργανα οι αρμοδιότητες των οποίων οριοθετούνται από την συλλογική πολιτική βούληση των εθνοκρατών. Και τα λοιπά που εξηγώ εξαντλητικά και αποκρυσταλλωμένα στο τελευταίο μου έργο Κοσμοθεωρία των Εθνών, συγκρότηση και συγκράτηση των κρατών, της Ευρώπης και του κόσμου.

Τρία μόνο ερωτήματα:

Α) Γιατί αυτές τις αποφάσεις δεν τις πήραν το 1991-2 όταν αποφασίστηκε η ΟΝΕ.

Β) Γιατί περίμεναν να αρχίσει να βουλιάζει ο πύργος της Βαβέλ των ιδεολόγων-κοσμοπλαστών πριν καταλάβουν ότι δεν υπάρχει υπερεθνική ανθρωπολογία και πως μόνο να δανείσουν μπορούν και τίποτα άλλο.

Γ) Γιατί κάποιοι στην Ελλάδα νόμισαν ότι η ΟΝΕ ήταν σκληρός πυρήνας μέσα στον οποίο η χώρα μας θα αντλούσε δύναμη και όχι αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή ένας χώρος ανελέητου ανταγωνισμού. Ανταγωνιστικού χώρου από τον οποίο απουσιάζει η αλληλεγγύη (εκτός και αν τα αργοπορημένα δάνεια κάποιοι τα θεωρούν αλληλεγγύη, εκτός και αν η κυβέρνησης της Αθήνας δανείζει την Πελοπόννησο και την Λαμία αν αντιμετωπίσουν οικονομική δυσπραγία και προβλήματα άνισης ανάπτυξης).

Ανταγωνιστικού χώρου μέσα στον οποίο χωρίς αυταπάτες έπρεπε να ενταχθούμε εγκαταλείποντας έτσι την κυριαρχία μας επί των δημοσιονομικών αποφάσεων μόνο εφόσον θα είχαμε βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας, την αποτελεσματικότητα των θεσμών μας και την πνευματική συνοχή της ελληνικής κοινωνίας. Τα κάθετα αντίθετα κάναμε και ρίξαμε την χώρα μας στον λάκκο των λεόντων. Τώρα κούρσα λοιπόν. Κουράγιο, μέχρι να ξοφλήσουμε αυτά που δανειστήκαμε αμετροεπώς τις δεκαετίες του 1980 και 2000 και αυτά που σήμερα υποσχέθηκαν να μας δανείσουν τα άλλα μέλη του εθνοκρατοκεντρικού συστήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Κανονικά έπρεπε να ζητήσουμε τον λογαριασμό από τους επιστημονικά μεταμφιεσμένους τσαρλατάνους που μας έριξαν στον λάκκο των λεόντων παρασύροντας ευκολόπιστους ή φαντασιόπληκτους πολιτικούς πως άλλη είναι η ΕΕ από αυτή που πραγματικά είναι. Τον μεγάλο λογαριασμό έπρεπε να πληρώσουν, βεβαίως, εκείνα τα πολιτικά πρόσωπα που χρεοκόπησαν την χώρα επειδή φιλοσοφικά δεν πίστευαν στην έννοια έθνος και εθνικό συμφέρον αλλά σε φαντασιόπληκτους μετά-εθνικούς διεθνιστικούς-παγκοσμιοποιημένους τόπους όπου «η κυριαρχία δεν ισχύει πλέον» και όπου η «ελληνική ιδιοτροπία να εμμένει στην παρωχημένη έννοια εθνικό συμφέρον» θα φαντάζει αρχαία.

Μια τελευταία λέξη γιατί δεν υπάρχει διέξοδος: Διέξοδος δεν υπάρχει καθότι οι πρώτοι συνεχίζουν να λένε τις επιστημονικά μεταμφιεσμένες ασυναρτησίες που έλεγαν και πριν ζώντας παρασιτικό βίο χωρίς κανείς να τους δώσει απολυτήριο για τα λάθη τους και οι δεύτεροι είναι οι ίδιοι που θα  πρέπει τώρα να αποφασίσουν «τις φταίει». Τραγικό πράγματι αδιέξοδο που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις χειρότερες στιγμές των μετά-Βυζαντινών ελλήνων.

http://www.ifestos.edu.gr/