Οι «κόκκινες γραμμές» του Eurogroup...

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Οι «κόκκινες γραμμές» του Eurogroup...

Της Ζέζας Ζήκου

Οι πιέσεις έγιναν αφόρητες, καθώς οι εταίροι μας αμφισβητούν τη συμφωνία της Αθήνας και αν αυτή θα εφαρμοστεί και μετά τις εκλογές. Η χώρα μπορεί να σωθεί. Αρκεί οι πολιτικοί να αποσύρουν το κράτος, να ανοίξουν με διαδικασίες «εδώ-και-τώρα» τις αγορές και να αφήσουν τις επιχειρήσεις να κάνουν τη δουλειά τους. Οι λαοί έστειλαν τους πρωθυπουργούς των Μνημονίων στο σπίτι τους. Πρώτα τον Ισλανδό, ύστερα τον Ούγγρο, κατόπιν τον Ιρλανδό και μετά τον Πορτογάλο. Και επιθυμούν να αλλάξει η σελίδα και στη χώρα μας. Eτσι, τα πάντα δείχνουν... εκλογές. Τον λόγο έχει ο λαός τόσο για να αποφασίσει τι θέλει για το μέλλον του όσο και για την ανανέωση του πολιτικού συστήματος.

Αν το πολιτικό θρίλερ των ημερών επιταχύνει τη διαδικασία ραγδαίας απονομιμοποίησης και αποσάθρωσης του πολιτικού συστήματος, θα μπορούσε κανείς να πει «τέλος καλό, όλα καλά; Φοβούμαι πως όχι, επειδή είναι αργά. Αν μια αναβάπτιση λειτουργούσε ως ανάταξη της χαμένης εμπιστοσύνης των δύσπιστων δανειστών μας προς την αξιοπιστία μας να την οδηγήσουν σε κάποια –με τα δικά τους έστω μέτρα– ανάταξη, θα υπήρχε κάποιο κέρδος απ’ όλα αυτά. Αλλά αντί εμπιστοσύνης από το Eurogroup... εκπέμπεται μεγάλη, καθολική και οριστική δυσπιστία.

Η κρίση του χρέους και οι επιχειρήσεις «αλληλεγγύης», στις οποίες σκόπιμα επιδίδονται οι «ισχυροί» για μας, αποκαλύπτουν πολλά πράγματα, που πάντοτε υποψιαζόμασταν, αλλά, παρ’ όλα αυτά, πάντοτε ελπίζαμε πως ποτέ δεν θα έβγαιναν τόσο αληθινά: επιβολή σκληρών προγραμμάτων λιτότητας, που θα εφαρμοστούν με ψυχρή ωμότητα. Ετσι εξαπολύεται μια επίθεση - τιμωρία κατά των δημοσίων υπαλλήλων, των μισθωτών και των συνταξιούχων, σαν αυτοί να ήταν οι φταίχτες της κρίσης. Αυτοί θα πληρώσουν τον λογαριασμό. Oλους τους λογαριασμούς...

Το κοινωνικό σκηνικό στη χώρα μας βράζει... Εκείνοι που επλήγησαν από την οικονομική κατάρρευση ήταν οι φτωχές και οι μεσαίες τάξεις. Δουλειές χάθηκαν, σπίτια θάφτηκαν κάτω από τα ασήκωτα βάρη των στεγαστικών δανείων και των φόρων, ευκαιρίες για σπουδές εξανεμίστηκαν... Τα «πακέτα διάσωσης», που υποτίθεται πως θα σταθεροποιούσαν την οικονομία, κατέληξαν στις τσέπες εκείνων ακριβώς που προκάλεσαν την κατάρρευση. Πολλοί εξ αυτών, εκμεταλλευόμενοι τις «τρύπες» του φορολογικού συστήματος, φυγάδευσαν τα χρήματα αυτά σε φορολογικούς «παραδείσους». Οι φτωχές και μεσαίες τάξεις, που δεν προκάλεσαν την κατάρρευση, έπεσαν, ωστόσο, θύματά της, υποβάλλονται και πάλι σε νέες θυσίες. Οι περισσότεροι ανησυχούν για τις δουλειές τους. Τις δουλειές που έχασαν, τις δουλειές που κινδυνεύουν να χάσουν... Και διψούν για καλύτερη παιδεία, περισσότερα δημόσια έργα, πιο ανθρώπινο περιβάλλον – όλα εκείνα, δηλαδή, που θυσιάζονται στον βωμό της λιτότητας.

Το ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Leap/Europe 2020 προειδοποιούσε αρκετά νωρίς πως η κρίση θα φέρει κοινωνική αναταραχή – ιδίως σε χώρες με ανεπαρκή κοινωνική προστασία. Ολα τα σήματα κινδύνου είναι πια αναμμένα. Ο κοινωνικός ιστός μοιάζει να έχει διαρραγεί ανεπανόρθωτα. Και οι εξωραϊστές του συστήματος, όσο κι αν λένε πως η κατάσταση θα διορθωθεί αν γίνουν όλα όσα έχει υποσχεθεί η κυβέρνηση, έχουν πάψει από καιρό να είναι πειστικοί. Το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι το να σωθεί το σύστημα, για να το επαναφέρουν στην αρχική μορφή του. Είναι σαν να ζουν σε μια δική τους χώρα, διαφορετική από εκείνη στην οποία ζει ο λαός.

Τα πλήθη που διαδηλώνουν, αγωνιώντας για τις δουλειές, τους μισθούς και τις συντάξεις τους, δύσκολα θα «χορτάσουν» με λαϊκίστικες εξαγγελίες. Αυτό που είναι εκπληκτικό στην Ελλάδα σήμερα είναι ότι τα συνδικάτα, που πάντοτε πίστευαν ότι θα υπάρχουν απεριόριστα ευρωπαϊκά χρήματα για να καλοπερνούν, συνεχίζουν να είναι γραπωμένα στα προνόμιά τους. Οι λαϊκιστές λένε μεγάλα λόγια, κατηγορώντας τη Μέρκελ, αλλά χαϊδεύουν τους ένοχους συμπολίτες τους. Προτιμούν να τα βάζουν με κάποιον απόμακρο μπαμπούλα, παρά να κοιταχτούν στον καθρέφτη.

Αυτή η αδυναμία, η έλλειψη αυτοκριτικής, αυτή είναι η πραγματική ελληνική κρίση.

«Η Ελλάδα ζει με την αίσθηση ότι εξαιρείται από τις απαιτήσεις της πολιτικής και οικονομικής πειθαρχίας, επισημαίνουν οι ξένοι: «Οι αρχαίοι Eλληνες δεν δοξάστηκαν για το εμπόριό τους. Το απαξίωσαν τόσο ο Πλάτωνας όσο και ο Αριστοτέλης. Οι πολίτες το άφηναν στα χέρια των μετοίκων και των ξένων και γι’ αυτό οι Γερμανοί τραπεζίτες ανησυχούν όταν οι πολιτικοί της Ελλάδας αντλούν έμπνευση από τα έπη και τους αρχαίους ήρωες... γράφει ο γερμανικός Τύπος.