Ν. Κοτζιάς - Προεκλογικές τακτικές του Kόμματος του Μνημονίου...

Δευτέρα, 5 Μαρτίου 2012 -- Press-gr

Προεκλογικές τακτικές του Kόμματος του Μνημονίου...

Του Νίκου Κοτζιά

Η τρόικα δεν θέλει εκλογές, αλλά ετοιμάζεται…

Η τρόικα ασφαλώς και δεν θέλει εκλογές. Διαθέτει δικό της πρωθυπουργό και υπουργούς και δεν έχει κανένα λόγο να διακινδυνεύσει την αλλαγή τους. Στελέχη του ΠΑΣΟΚ επιθυμούν να τραβήξει η κυβέρνηση Παπαδήμου σε μάκρος με την ελπίδα ότι έτσι θα υπάρξει επαρκής χρόνος για τους ίδιους και γιατί όχι φθοράς για τη ΝΔ. Από την άλλη, η ΝΔ βρίσκεται σε μια παράδοξη κατάσταση: χάνει δυνάμεις εκλογικά και στην βουλή, αλλά την ίδια στιγμή ενισχύεται η δυνατότητά της να επιβάλλει πρόωρες εκλογές. Κανονικά θα έπρεπε να το έχει ήδη κάνει εάν δεν έχει αποδεχτεί την πρωτοκαθεδρία της τρόικας στην εσωτερική πολιτική ζωή. Ελπίζει, βέβαια, ότι στο άμεσο επόμενο διάστημα, η τελευταία θα συναινέσει με τη διενέργεια εκλογών προκειμένου να μην εκραγεί η κοινωνία και διαλυθεί παντελώς το δικομματικό σύστημα.

 Οι εκλογές, λοιπόν, πιθανόν να γίνουν και προς τον σκοπό αυτό, η κυβέρνηση παίζει με τον χρόνο. Φροντίζει, επί παραδείγματι, ορισμένα αντιλαϊκά μέτρα να εφαρμοστούν μετά από μια πιθανή ημερομηνία εκλογών στις αρχές Μαΐου. Γενικότερα, η κυβέρνηση κρύβει το εύρος των αντιλαϊκών μέτρων που έχουν ήδη ετοιμαστεί για τον Ιούνιο του 2012. Ταυτόχρονα εμφανίζεται να λαμβάνει μέτρα ανακούφισης ως προς τα δάνεια των δημόσιων υπαλλήλων, αλλά πιθανά και άλλων κατηγοριών εργαζομένων, θυμίζοντας το γνωστό ανέκδοτο του Χότζα που γέμισε ένα μικρό σπιτάκι με πολλά ζώα, μέχρι να μην μπορούν οι κάτοικοι του να αναπνεύσουν, και στη συνέχεια τους «ανακούφισε» αφαιρώντας μια κότα. Συνολικά, το κύριο παραμένει ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν έχει πολλά περιθώρια ελιγμών. Για αυτό η κύρια προεκλογική κατεύθυνση των κυβερνώντων θα αναφέρεται σε ιδεολογικές-πολιτικές κατευθύνσεις με τις οποίες θα επιδιωχθεί να μετακυλήσει τις εγκληματικές ευθύνες της σε τρίτους. 

Η προετοιμασία της επόμενης κυβέρνησης

Η πρώτη κατεύθυνση είναι η προετοιμασία του χαρακτήρα της επόμενης κυβέρνησης. Τρόικα και κυβερνώντες γνωρίζουν ότι κανένα από τα κόμματα του δικομματισμού δεν θα λάβει αυτοδυναμία. Δημοσκοπικά, τουλάχιστον, υπάρχει αμφιβολία αν τα δύο αυτά κόμματα θα έχουν έστω και αθροιστικά κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Για αυτό οι κυρίαρχοι του πολιτικού σκηνικού προετοιμάζουν διάφορα αναχώματα, θεσμικά και ιδεολογικά, προκειμένου να μπει φραγμός στην απώλεια ψήφων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Η δεύτερη κατεύθυνση είναι η προβολή από το Κόμμα του Μνημονίου (κόμματα στήριξης του Μνημονίου, τραπεζίτες, διαπλοκή, τρόικα και εν γένει ο ξένος παράγοντας καθώς και οι κονδυλοφόροι τους) σειράς επιχειρημάτων – ιδεολογημάτων. Αυτά ήδη έχουν αρχίσει να προβάλλονται μέσα από τις στήλες εντύπων, όπως η Καθημερινή, καθώς και από κανάλια, ιδιαίτερα το Mega και τη δημόσια τηλεόραση.

Τα επιχειρήματα που προβάλλονται και πιθανόν να προβληθούν με παραλλαγές σε μια προεκλογική καμπάνια, μπορούν να διαχωριστούν σε δύο κατηγορίες. Στην πρώτη συμπεριλαμβάνω προσπάθειες του Κόμματος του Μνημονίου να εκφοβίσει τους πολίτες και να εκβιάσει συνειδήσεις. Στη δεύτερη μπορούν να καταταχτούν ιδεολογήματα που έχουν με μια έννοια στρατηγικές προεκτάσεις. Μάλιστα, τις δύο κατηγορίες «επιχειρημάτων» τις χρησιμοποιούν τα κόμματα που κυβερνούν, δείχνοντας ότι όχι μόνο έχουν μεταλλαγεί πολιτικά, αλλά ότι επιστρέφουν σε παλιού τύπου ακροδεξιά επιχειρήματα. 

Νέος μονόδρομος και οι τακτικές εκβιασμών

Ως προς τους εκβιασμούς, όλα δείχνουν ότι το κλίμα της εβδομάδας που η Βουλή ενέκρινε το Μνημόνιο 2 και τις άλλες συμβάσεις χωρίς να γνωρίζει το ακριβές περιεχόμενό τους και πολύ λιγότερο χωρίς αριθμούς επί των κειμένων ήταν μια γενική πρόβα για τυχόν εκλογές. Ιδιαίτερο βάρος δόθηκε στα επιχειρήματα σύμφωνα με τα οποία κάθε άλλη επιλογή, πέραν της τρόικας και του Μνημονίου 2, θα ήταν καταστροφική για την Ελλάδα. Εδώ διακρίνω μια ουσιαστική μετατόπιση της κυβερνητικής προπαγάνδας. Δεν υποστηρίζεται, πλέον, ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις και για αυτό ότι κάνει είναι η μοναδική λύση, αλλά ότι όλοι οι άλλοι δρόμοι είναι καταστροφικοί. Αντίθετα ο δικός της δρόμος ίσως μπορέσει «να σώσει την παρτίδα» (όχι ασφαλώς την πατρίδα).Η νέα επιχειρηματολογία για τον μονόδρομο δεν αφορά την μη ύπαρξη άλλου δρόμου, αλλά τη μη ύπαρξη προοπτικών σε κάθε άλλο δρόμο. Αυτό ασφαλώς δεν αληθεύει, αλλά η δύναμη της προπαγάνδας του κατεστημένου είναι μεγάλη και κυρίαρχη και αξιοποιεί κάθε δυνατή μορφή εκβιασμού. Δεν είναι τυχαίο ότι στη συνεδρίαση του Γερμανικού Κοινοβουλίου κυριάρχησε από τη πλευρά των κυβερνητικών στελεχών ότι αν οι «έλληνες δεν ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ», τότε η Γερμανία θα αφήσει την Ελλάδα να χρεοκοπήσει. 

Η δήθεν ανυπαρξία άλλου δρόμου που να λύνει τα προβλήματα της χώρας έχει με τη σειρά του δύο επιμέρους συστατικά. Το ένα συνίσταται στο γεγονός ότι ψευδώς εμφανίζεται η πολιτική της κυβέρνησης ως έχουσα προοπτική επιτυχίας. Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι το παρόν πρόγραμμα όχι μόνο είναι άδικο και αντιαναπτυξιακό, αλλά δεν βγαίνουν οι αριθμοί του και ότι θα χρειαστεί και τρίτο Μνημόνιο που πιθανά να είναι και το επίσημο μνημόσυνο της ελληνικής οικονομίας, ή αλλιώς, η συμφωνία ελεγχόμενης -από τους Γερμανούς- χρεοκοπίας. Το άλλο έγκειται στη συστηματική αποσιώπηση από τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης των εναλλακτικών προτάσεων που διατυπώνουμε πολλοί μελετητές-αναλυτές, αλλά και πολιτικές δυνάμεις. Η αποσιώπηση αυτή συνοδεύεται με απλουστευμένες προβολές των όσων υποστηρίζουμε. Επί παραδείγματι, το Κόμμα του Μνημονίου προβάλλει το δίλλημα με αφορμή το Ευρώ και την ΕΕ: «ή υποταγή, ή έξοδος». Στην πραγματικότητα αυτό είναι το δικό τους δίλλημα μέσα από το οποίο θέλουν να αποκρύψουν ότι δεν παλεύουν εντός της ΕΕ με τα όπλα που διαθέτει κάθε κράτος μέλος, όπως είναι το βέτο, η διαμόρφωση συμμαχιών, οι προσφυγές σε ευρωπαϊκά δικαστήρια, οι διαφορετικές πολιτικές κοκ. Αντί λοιπόν να γίνει προσπάθεια αξιοποίησης αυτών των εργαλείων όπλων, τα κυβερνώντα κόμματα επιδιώκουν να ταυτίσουν κάθε διαφορετική φωνή με την έξοδο προς τη δραχμή. Πρόκειται για σκόπιμα χυδαία απλοποίηση, στην υπηρεσία εκείνων που θεωρούν την υποταγή και τον νέο ραγιαδισμό ως μονόδρομο.

Συνολικά, όλα δείχνουν ότι οι δυνάμεις του Κόμματος του Μνημονίου θα «τσακώνονται» μεταξύ τους στα δευτερεύοντα, ενώ στα κύρια θα προβάλλουν τους συνειδητά ψευδείς ισχυρισμούς ότι κάθε άλλη πολιτική θα οδηγήσει στην χρεοκοπία της χώρας και στην έξοδο του Ευρώ. Ουσιαστικά θέλουν να αποδώσουν τα αυξανόμενα αρνητικά αποτελέσματα της δικής τους πολιτικής και των συμφωνιών που έχουν κάνει σε τρίτους. 

Τα ψέματα και η μετακύλυση ευθυνών

Στα ιδεολογήματα που ανέφερα, προστίθεται ένα θεμελιακό απατηλό και ψευδές επιχείρημα. Σύμφωνα με αυτό, για ότι αρνητικό προκύψει στην Ελλάδα «θα φταίνε οι δυνάμεις της άρνησης» (Καθημερινή 27.2.12) ή κατά τη ΝΔ, «η αριστερά που δεν κυβέρνησε». Δηλαδή, ενώ τα δύο κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ κυβερνούν σχεδόν μονοπωλιακά τη χώρα εδώ και 38 χρόνια, ενώ διαχειρίστηκαν την κρίση σε όλη τη διάρκειά της, το Κόμμα του Μνημονίου προσπαθεί να χρεώσει την καταστροφή της χώρας, όταν θα φτάσει στο ολοκληρωμένο άκρο της, σε όσους δεν κυβέρνησαν! Με άλλα λόγια, διαπλοκή, καναλάρχες και τραπεζίτες, θα προσπαθήσουν να φορτώσουν τα κακώς κείμενα στην Ελλάδα στην αντιπολίτευση των μνημονίων. Με άλλα λόγια, επιθυμούν να χρεώσουν τα αποτελέσματα της δικής τους πρακτικής σε αυτούς που αντιπάλεψαν ακριβώς αυτή την πολιτική. Το Κόμμα του Μνημονίου πιστεύει ότι μπορεί να ξαναγράψει όχι απλά την ιστορία, αλλά και τα άμεσα πρόσφατα γεγονότα με τη δύναμη του ψεύδους. 

 Στα ψευδή επιχειρήματα «ιστορικής μετακύλυσης» που επικαλείται το Κόμμα του Μνημονίου ανήκει και αυτό σύμφωνα με το οποίο όποιος κάνει κριτική και αποκαλύπτει το άδικο και αδιέξοδο περιεχόμενο της σημερινής κυρίαρχης πολιτικής θέλει να επιστρέψει η Ελλάδα στη δεκαετία του ογδόντα. Καταρχάς στην δεκαετία του ογδόντα άρχισε η πολιτική και κυβερνητική καριέρα πολλών υπουργών που εργάζονται και για τη σημερινή κυβέρνηση. Επίσης, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα του προηγούμενου αιώνα έγινε η προσπάθεια να επιβληθούν οι συνταγές που εφαρμόζονται σήμερα. Υπάρχει, βέβαια, και ένα γενικότερο ζήτημα: την ελληνική οικονομία και το κράτος ποιος τα έφτιαξε; Δεν είναι οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις του Κόμματος του Μνημονίου; Δεν είναι δικά τους τα έργα και τα αποτελέσματα που οδήγησαν στην κρίση και στη συνέχεια στην σημερινή καταστροφική κατάσταση; Ή μήπως θεωρούν ότι όποιος αντιτίθεται στην κατάργηση των δικαιωμάτων που καταχτήθηκαν από τους πολίτες γίνεται οπαδός του δικού τους παρελθόντος. Πρόκειται για πολιτική συκοφαντία με κοντά ποδάρια να εμφανίζουν τους αντίπαλους της σημερινής καταστροφικής πολιτικής τους ως οπαδούς της δικής τους χθεσινής άδικης και αντιπαραγωγικής πολιτικής!