Η σκλήρυνση της λιτότητας θα δοκιμάσει την αντοχή της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος.
Το νεοελληνικό όνειρο δίνει τη θέση του στον οικονομικό εφιάλτη
13-10-2012
Τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των εκπροσώπων των πιστωτών του ελληνικού Δημοσίου είναι ιδιαίτερα αρνητικά για το βιοτικό επίπεδο των περισσότερων Ελλήνων και την προοπτική της ελληνικής οικονομίας. Ο κ. Σαμαράς, ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Κουβέλης ετοιμάζονται να κλείσουν ένα «πακέτο» μέτρων χωρίς ιστορικό προηγούμενο κατά τη διάρκεια της μετεμφυλιακής περιόδου.
Νέο ρεκόρ λιτότητας
Με το νέο «πακέτο» μέτρων η λιτότητα παίρνει απρόβλεπτες διαστάσεις. Η κυβέρνηση Σαμαρά διαπραγματεύτηκε με την τρόικα μέτρα ύψους 11,5 δισ. ευρώ για τη διετία 2013-2014, τα οποία τώρα αποκαλύπτεται ότι θα κινηθούν μεταξύ 13 και 15 δισ. ευρώ.
Βασικός στόχος της κυβέρνησης Σαμαρά ήταν η επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής, προκειμένου να μην ασκηθεί μεγάλη πίεση στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις σε περίοδο ύφεσης για την ελληνική οικονομία. Αντί για τη διετή παράταση της δημοσιονομικής προσαρμογής έχουμε ένα εμπροσθοβαρές «πακέτο» μέτρων, με περικοπές και φόρους ύψους 9 δισ. να εφαρμόζονται το 2013. Πρόκειται για ένα βάρος που δεν μπορεί να σηκώσει η ελληνική οικονομία, γι’ αυτό όλοι οι ειδικοί αλλάζουν τις προγνώσεις τους προς το χειρότερο. Το ΑΕΠ, το οποίο βρίσκεται σε πτώση από το 2008, θα γνωρίσει μία επιπλέον μείωση της τάξης του 2% το 2013, εξαιτίας του εμπροσθοβαρούς «πακέτου» μέτρων.
Παράλληλα, ομολογείται η αδυναμία της ελληνικής πλευράς να επιτύχει τους δημοσιονομικούς στόχους που έχει συμφωνήσει με τους πιστωτές του ελληνικού Δημοσίου, γι’ αυτό προετοιμάζονται ήδη πρόσθετα μέτρα για τη διετία 2015-2016. Οδεύουμε δηλαδή σε ένα είδος αναγκαστικής επιμήκυνσης της περιόδου δημοσιονομικής προσαρμογής, η οποία όμως θα χαρακτηρίζεται από μεγαλύτερη και όχι από μικρότερη δόση λιτότητας.
Τα μέτρα μείωσης συντάξεων, μισθών, επιδομάτων, δημόσιων δαπανών και αύξησης των φορολογικών εσόδων συμπληρώνονται από 89 προαπαιτούμενες δράσεις, οι οποίες περιγράφονται με κάθε λεπτομέρεια στο νέο μνημόνιο που υπέγραψαν ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος το Φεβρουάριο του 2012 και στη συνέχεια αγνόησαν επιδεικτικά για λόγους πολιτικής και εκλογικής σκοπιμότητας.
Ο προϋπολογισμός του Φεβρουαρίου του 2012, που έχει επικυρωθεί από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, παρουσιάζεται τώρα, σε ακόμη χειρότερες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Μερικές από τις προαπαιτούμενες δράσεις που θα συμβάλουν στην πτώση του πραγματικού εισοδήματος και του βιοτικού επιπέδου των περισσότερων συμπολιτών μας είναι:
• Προσδιορισμός του κατώτατου μισθού με κυβερνητικές αποφάσεις και χωρίς σοβαρή διαπραγμάτευση με τους κοινωνικούς εταίρους.
• Αύξηση της συμμετοχής των ασφαλισμένων στην κάλυψη του κόστους των φαρμάκων.
• Αλλαγές στο ωράριο εργασίας, προκειμένου να μειωθούν οι υπερωρίες και γενικότερα το μισθολογικό κόστος.
• Νέα περικοπή του εφάπαξ.
• Νέες αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ 9%-15% έως το τέλος του 2012.
• Δέσμευση των πόρων υπέρ τρίτων υπέρ του κρατικού προϋπολογισμού και σε βάρος των ασφαλιστικών ταμείων σημαντικών επαγγελματικών κλάδων.
Οι προαπαιτούμενες δράσεις δεν περιορίζονται βέβαια στη μείωση των μισθών και διάφορες οικονομικές επιβαρύνσεις, αλλά έχουν και μία αναπτυξιακή διάσταση. Είναι σχεδιασμένες για την αντιμετώπιση διαρθρωτικών προβλημάτων του πολιτικού, διοικητικού συστήματος, όπως οι υπέρογκες και χωρίς έλεγχο δαπάνες για τα νοσοκομεία του ΕΣΥ και για τα φάρμακα και η αναποτελεσματική πάταξη της φοροδιαφυγής και της ιδιοτελούς κακοδιαχείρισης του δημόσιου χρήματος.
Αρνητικό περιβάλλον
Η σκλήρυνση της λιτότητας θίγει πάνω από το 75% των συμπολιτών μας. Αρκεί να αναφέρουμε ότι για τη διετία 2013-2014 προβλέπονται περικοπές στις συντάξεις ύψους 4,9 δισ. ευρώ, μειώσεις μισθών των δημοσίων υπαλλήλων 1,7 δισ. ευρώ, ενώ οι περικοπές επιδομάτων εκτιμάται ότι θα είναι της τάξης των 1,2 δισ. ευρώ.
Δεν υπάρχει το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον για την αποτελεσματική εφαρμογή του «πακέτου» μέτρων για τη διετία 2013-2014 ύψους 13-15 δισ. ευρώ και των 89 προαπαιτούμενων μέτρων-δράσεων.
Πρώτον, παρατηρείται μία φοβερή κόπωση σε επίπεδο οικονομίας, που εκφράζεται μεταξύ των άλλων με πτώση του ΑΕΠ κατά 7% το 2012 και ένα ποσοστό ανεργίας που ξεπέρασε τον Ιούλιο το 25% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Τα νέα μέτρα θα μπορούσαν ίσως να εφαρμοστούν με επιτυχία στο ξεκίνημα της εφαρμογής του μνημονίου, το 2010, στις σημερινές συνθήκες όμως οδηγούν σε οικονομικό αδιέξοδο.
Δεύτερον, η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων που θίγεται από τα νέα μέτρα καλείται να αναλάβει νέα οικονομικά, φορολογικά βάρη χωρίς να υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να βγει η οικονομία από το «τούνελ» τα αμέσως επόμενα χρόνια. Σύμφωνα με την κυβερνητική επιχειρηματολογία, καλούμαστε να συμβιβαστούμε με μία οικονομική πολιτική που δεν οδηγεί πουθενά, για να μη μας βρει μία οικονομική καταστροφή –με τη μορφή της αναγκαστικής εξόδου από το ευρώ– στο άμεσο μέλλον. Το δίλημμα είναι υπαρκτό, δεν δημιουργεί όμως θετική οικονομική και κοινωνική δυναμική. Απλώς συμβάλλει στην ανάπτυξη μιας ιδιόμορφης οικονομικής τρομοκρατίας.
Τρίτον, η αποτυχία της κυβέρνησης Σαμαρά να παρακάμψει ή έστω να βελτιώσει κάπως το νέο μνημόνιο την εγκλωβίζει σε πορεία μετωπικής αντιπαράθεσης με τη μεγάλη πλειονότητα των συμπολιτών μας.
Τα 18 μέτρα του κυβερνητικού προγράμματος της ΝΔ, το οποίο πρόβαλε στην πορεία προς τις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου 2012, περιγράφουν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που ετοιμάζεται να εφαρμόσει η κυβέρνηση συνασπισμού. Για παράδειγμα, περιλαμβάνονται υποσχέσεις για αυξήσεις των χαμηλών συντάξεων, χρονική παράταση της καταβολής του επιδόματος ανεργίας για ένα χρόνο, αποτροπή νέας μείωσης των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, διορθωτικές αυξήσεις για τα ειδικά μισθολόγια των ενστόλων που μειώθηκαν, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας με στόχο την άμεση και δραστική μείωση της ανεργίας κ.λπ.
Με δυο λόγια, η κυβέρνηση Σαμαρά δεν έχει τη λαϊκή εντολή και την πολιτική νομιμοποίηση για την προγραμματισμένη σκλήρυνση της λιτότητας με βάση το περιεχόμενο του νέου μνημονίου. Δεν είναι δύσκολο να προβλέψουμε ότι η εφαρμογή των νέων μέτρων θα προκαλέσει μεγάλα πολιτικά προβλήματα στη ΝΔ, ενώ είναι αρκετά πιθανό να εξαφανίσει από τον εκλογικό χάρτη το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου και τη Δημοκρατική Αριστερά.
Τέταρτον, το 75% των συμπολιτών μας που βλέπει το πραγματικό του εισόδημα και το βιοτικό του επίπεδο να απειλούνται από την κυβερνητική πολιτική διαπιστώνει ότι οι οικονομικά ισχυροί, οι πολιτικά και κομματικά έμπιστοι και τα κυκλώματα της παραοικονομίας εξακολουθούν να θριαμβεύουν σε βάρος των δημόσιων οικονομικών και της προοπτικής της εθνικής οικονομίας.
Η πολιτική προστασία της μεγάλης κλίμακας φοροδιαφυγής, φοροκλοπής είναι εξαιρετικά ισχυρή, όπως δείχνουν οι αποκαλύψεις για τη συμπεριφορά των πρώην υπουργών Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου και Ευ. Βενιζέλου. Η στήριξη και η επιδότηση των ιδιωτικοποιήσεων και των ιδιωτικών τραπεζών με δημόσιο χρήμα ξεπερνάει κάθε ιστορικό προηγούμενο. Από τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης ΔΕΚΟ και ανακεφαλαιοποίησης των ιδιωτικών τραπεζών θα προκύψουν επιβαρύνσεις που μπορεί να ξεπεράσουν τα 5.000 ευρώ για κάθε πολίτη. Ο κ. Σαμαράς, ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Κουβέλης διαχειρίζονται με απόλυτα ταξικό τρόπο την κρίση, εξυπηρετώντας τη διαπλοκή, επιδοτώντας πλουσιοπάροχα τα μεγάλα συμφέροντα και επιβάλλοντας σκληρά οριζόντια μέτρα σε βάρος της πλειονότητας των συμπολιτών μας. Η ταξική πολιτική που ακολουθείται θα οδηγήσει, με μαθηματική ακρίβεια, σε εξαιρετικά σκληρές κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις.
Πέμπτον, με το εφοπλιστικό κεφάλαιο να κάνει ό,τι μπορεί για να κρατήσει αποστάσεις ασφαλείας από την ελληνική οικονομία, πολλές δυναμικές επιχειρήσεις να αποβάλλουν τα ελληνικά χαρακτηριστικά τους και να εφαρμόζουν παγκοσμιοποιημένη στρατηγική με έδρα στο εξωτερικό ή και ξένους μετόχους, και τους μεγαλοκαταθέτες και την αφορολόγητη μεσαία τάξη να έχουν βγάλει πολλές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ στο εξωτερικό, επιταχύνεται η κατάρρευση του προβληματικού οικονομικού συστήματος.
Νέο ρεκόρ λιτότητας
Με το νέο «πακέτο» μέτρων η λιτότητα παίρνει απρόβλεπτες διαστάσεις. Η κυβέρνηση Σαμαρά διαπραγματεύτηκε με την τρόικα μέτρα ύψους 11,5 δισ. ευρώ για τη διετία 2013-2014, τα οποία τώρα αποκαλύπτεται ότι θα κινηθούν μεταξύ 13 και 15 δισ. ευρώ.
Βασικός στόχος της κυβέρνησης Σαμαρά ήταν η επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής, προκειμένου να μην ασκηθεί μεγάλη πίεση στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις σε περίοδο ύφεσης για την ελληνική οικονομία. Αντί για τη διετή παράταση της δημοσιονομικής προσαρμογής έχουμε ένα εμπροσθοβαρές «πακέτο» μέτρων, με περικοπές και φόρους ύψους 9 δισ. να εφαρμόζονται το 2013. Πρόκειται για ένα βάρος που δεν μπορεί να σηκώσει η ελληνική οικονομία, γι’ αυτό όλοι οι ειδικοί αλλάζουν τις προγνώσεις τους προς το χειρότερο. Το ΑΕΠ, το οποίο βρίσκεται σε πτώση από το 2008, θα γνωρίσει μία επιπλέον μείωση της τάξης του 2% το 2013, εξαιτίας του εμπροσθοβαρούς «πακέτου» μέτρων.
Παράλληλα, ομολογείται η αδυναμία της ελληνικής πλευράς να επιτύχει τους δημοσιονομικούς στόχους που έχει συμφωνήσει με τους πιστωτές του ελληνικού Δημοσίου, γι’ αυτό προετοιμάζονται ήδη πρόσθετα μέτρα για τη διετία 2015-2016. Οδεύουμε δηλαδή σε ένα είδος αναγκαστικής επιμήκυνσης της περιόδου δημοσιονομικής προσαρμογής, η οποία όμως θα χαρακτηρίζεται από μεγαλύτερη και όχι από μικρότερη δόση λιτότητας.
Τα μέτρα μείωσης συντάξεων, μισθών, επιδομάτων, δημόσιων δαπανών και αύξησης των φορολογικών εσόδων συμπληρώνονται από 89 προαπαιτούμενες δράσεις, οι οποίες περιγράφονται με κάθε λεπτομέρεια στο νέο μνημόνιο που υπέγραψαν ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος το Φεβρουάριο του 2012 και στη συνέχεια αγνόησαν επιδεικτικά για λόγους πολιτικής και εκλογικής σκοπιμότητας.
Ο προϋπολογισμός του Φεβρουαρίου του 2012, που έχει επικυρωθεί από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, παρουσιάζεται τώρα, σε ακόμη χειρότερες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Μερικές από τις προαπαιτούμενες δράσεις που θα συμβάλουν στην πτώση του πραγματικού εισοδήματος και του βιοτικού επιπέδου των περισσότερων συμπολιτών μας είναι:
• Προσδιορισμός του κατώτατου μισθού με κυβερνητικές αποφάσεις και χωρίς σοβαρή διαπραγμάτευση με τους κοινωνικούς εταίρους.
• Αύξηση της συμμετοχής των ασφαλισμένων στην κάλυψη του κόστους των φαρμάκων.
• Αλλαγές στο ωράριο εργασίας, προκειμένου να μειωθούν οι υπερωρίες και γενικότερα το μισθολογικό κόστος.
• Νέα περικοπή του εφάπαξ.
• Νέες αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ 9%-15% έως το τέλος του 2012.
• Δέσμευση των πόρων υπέρ τρίτων υπέρ του κρατικού προϋπολογισμού και σε βάρος των ασφαλιστικών ταμείων σημαντικών επαγγελματικών κλάδων.
Οι προαπαιτούμενες δράσεις δεν περιορίζονται βέβαια στη μείωση των μισθών και διάφορες οικονομικές επιβαρύνσεις, αλλά έχουν και μία αναπτυξιακή διάσταση. Είναι σχεδιασμένες για την αντιμετώπιση διαρθρωτικών προβλημάτων του πολιτικού, διοικητικού συστήματος, όπως οι υπέρογκες και χωρίς έλεγχο δαπάνες για τα νοσοκομεία του ΕΣΥ και για τα φάρμακα και η αναποτελεσματική πάταξη της φοροδιαφυγής και της ιδιοτελούς κακοδιαχείρισης του δημόσιου χρήματος.
Αρνητικό περιβάλλον
Η σκλήρυνση της λιτότητας θίγει πάνω από το 75% των συμπολιτών μας. Αρκεί να αναφέρουμε ότι για τη διετία 2013-2014 προβλέπονται περικοπές στις συντάξεις ύψους 4,9 δισ. ευρώ, μειώσεις μισθών των δημοσίων υπαλλήλων 1,7 δισ. ευρώ, ενώ οι περικοπές επιδομάτων εκτιμάται ότι θα είναι της τάξης των 1,2 δισ. ευρώ.
Δεν υπάρχει το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον για την αποτελεσματική εφαρμογή του «πακέτου» μέτρων για τη διετία 2013-2014 ύψους 13-15 δισ. ευρώ και των 89 προαπαιτούμενων μέτρων-δράσεων.
Πρώτον, παρατηρείται μία φοβερή κόπωση σε επίπεδο οικονομίας, που εκφράζεται μεταξύ των άλλων με πτώση του ΑΕΠ κατά 7% το 2012 και ένα ποσοστό ανεργίας που ξεπέρασε τον Ιούλιο το 25% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Τα νέα μέτρα θα μπορούσαν ίσως να εφαρμοστούν με επιτυχία στο ξεκίνημα της εφαρμογής του μνημονίου, το 2010, στις σημερινές συνθήκες όμως οδηγούν σε οικονομικό αδιέξοδο.
Δεύτερον, η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων που θίγεται από τα νέα μέτρα καλείται να αναλάβει νέα οικονομικά, φορολογικά βάρη χωρίς να υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να βγει η οικονομία από το «τούνελ» τα αμέσως επόμενα χρόνια. Σύμφωνα με την κυβερνητική επιχειρηματολογία, καλούμαστε να συμβιβαστούμε με μία οικονομική πολιτική που δεν οδηγεί πουθενά, για να μη μας βρει μία οικονομική καταστροφή –με τη μορφή της αναγκαστικής εξόδου από το ευρώ– στο άμεσο μέλλον. Το δίλημμα είναι υπαρκτό, δεν δημιουργεί όμως θετική οικονομική και κοινωνική δυναμική. Απλώς συμβάλλει στην ανάπτυξη μιας ιδιόμορφης οικονομικής τρομοκρατίας.
Τρίτον, η αποτυχία της κυβέρνησης Σαμαρά να παρακάμψει ή έστω να βελτιώσει κάπως το νέο μνημόνιο την εγκλωβίζει σε πορεία μετωπικής αντιπαράθεσης με τη μεγάλη πλειονότητα των συμπολιτών μας.
Τα 18 μέτρα του κυβερνητικού προγράμματος της ΝΔ, το οποίο πρόβαλε στην πορεία προς τις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου 2012, περιγράφουν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που ετοιμάζεται να εφαρμόσει η κυβέρνηση συνασπισμού. Για παράδειγμα, περιλαμβάνονται υποσχέσεις για αυξήσεις των χαμηλών συντάξεων, χρονική παράταση της καταβολής του επιδόματος ανεργίας για ένα χρόνο, αποτροπή νέας μείωσης των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, διορθωτικές αυξήσεις για τα ειδικά μισθολόγια των ενστόλων που μειώθηκαν, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας με στόχο την άμεση και δραστική μείωση της ανεργίας κ.λπ.
Με δυο λόγια, η κυβέρνηση Σαμαρά δεν έχει τη λαϊκή εντολή και την πολιτική νομιμοποίηση για την προγραμματισμένη σκλήρυνση της λιτότητας με βάση το περιεχόμενο του νέου μνημονίου. Δεν είναι δύσκολο να προβλέψουμε ότι η εφαρμογή των νέων μέτρων θα προκαλέσει μεγάλα πολιτικά προβλήματα στη ΝΔ, ενώ είναι αρκετά πιθανό να εξαφανίσει από τον εκλογικό χάρτη το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου και τη Δημοκρατική Αριστερά.
Τέταρτον, το 75% των συμπολιτών μας που βλέπει το πραγματικό του εισόδημα και το βιοτικό του επίπεδο να απειλούνται από την κυβερνητική πολιτική διαπιστώνει ότι οι οικονομικά ισχυροί, οι πολιτικά και κομματικά έμπιστοι και τα κυκλώματα της παραοικονομίας εξακολουθούν να θριαμβεύουν σε βάρος των δημόσιων οικονομικών και της προοπτικής της εθνικής οικονομίας.
Η πολιτική προστασία της μεγάλης κλίμακας φοροδιαφυγής, φοροκλοπής είναι εξαιρετικά ισχυρή, όπως δείχνουν οι αποκαλύψεις για τη συμπεριφορά των πρώην υπουργών Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου και Ευ. Βενιζέλου. Η στήριξη και η επιδότηση των ιδιωτικοποιήσεων και των ιδιωτικών τραπεζών με δημόσιο χρήμα ξεπερνάει κάθε ιστορικό προηγούμενο. Από τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης ΔΕΚΟ και ανακεφαλαιοποίησης των ιδιωτικών τραπεζών θα προκύψουν επιβαρύνσεις που μπορεί να ξεπεράσουν τα 5.000 ευρώ για κάθε πολίτη. Ο κ. Σαμαράς, ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Κουβέλης διαχειρίζονται με απόλυτα ταξικό τρόπο την κρίση, εξυπηρετώντας τη διαπλοκή, επιδοτώντας πλουσιοπάροχα τα μεγάλα συμφέροντα και επιβάλλοντας σκληρά οριζόντια μέτρα σε βάρος της πλειονότητας των συμπολιτών μας. Η ταξική πολιτική που ακολουθείται θα οδηγήσει, με μαθηματική ακρίβεια, σε εξαιρετικά σκληρές κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις.
Πέμπτον, με το εφοπλιστικό κεφάλαιο να κάνει ό,τι μπορεί για να κρατήσει αποστάσεις ασφαλείας από την ελληνική οικονομία, πολλές δυναμικές επιχειρήσεις να αποβάλλουν τα ελληνικά χαρακτηριστικά τους και να εφαρμόζουν παγκοσμιοποιημένη στρατηγική με έδρα στο εξωτερικό ή και ξένους μετόχους, και τους μεγαλοκαταθέτες και την αφορολόγητη μεσαία τάξη να έχουν βγάλει πολλές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ στο εξωτερικό, επιταχύνεται η κατάρρευση του προβληματικού οικονομικού συστήματος.
Δεκαετίες λιτότητας και στερήσεων
Θα πληρώσουμε ακριβά την ιδιοτελή κακοδιαχείριση των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Θα πληρώσουμε ακριβά την ιδιοτελή κακοδιαχείριση των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Τα μέτρα του νέου μνημονίου και οι 89 προαπαιτούμενες δράσεις δεν πρόκειται να λύσουν το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Γι’ αυτό άλλωστε έχει ξεσπάσει αντιπαράθεση μεταξύ του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων για το ποιος θα πληρώσει τελικά το λογαριασμό της ελληνικής αποτυχίας.
Λογιστικά κόλπαΤο νέο λογιστικό κόλπο που θα χρησιμοποιήσουν οι εκπρόσωποι των πιστωτών του ελληνικού Δημοσίου για να κατασκευάσουν μια εικόνα σχετικής ομαλότητας είναι η μετάθεση του στόχου για μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους στο 120% του ΑΕΠ από το 2020 στο 2023 και στο 2025.
Έχει αποδειχτεί στην πράξη ότι τέτοιου είδους λογιστικά τεχνάσματα λειτουργούν αποσταθεροποιητικά για την οικονομία και την κοινωνία. Μεγαλώνουν την κρίση αξιοπιστίας που εκδηλώνεται διεθνώς σε βάρος της ελληνικής οικονομίας και απογοητεύουν τους πολίτες, οι οποίοι νιώθουν εγκλωβισμένοι σε μια καταδικασμένη σε αποτυχία πολιτική.
Το γενικό συμπέρασμα από τις δηλώσεις των ξένων παραγόντων που διαχειρίζονται την ελληνική κρίση είναι ότι έχουμε μπροστά μας 10-13 χρόνια εξαιρετικά σκληρής μνημονιακής λιτότητας και στη συνέχεια άλλα 10-15 χρόνια μιας αυστηρής οικονομικής πολιτικής. Η διαχείριση της κρίσης θα κρατήσει τουλάχιστον μία 20ετία και είναι πιθανό να φτάσει και τα 25-30 χρόνια.
Αλλαγή συμπεριφοράς
Η υπερχρέωση και η χρεοκοπία στις οποίες μας οδήγησε η ιδιοτελής κακοδιαχείριση των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είναι γεγονότα ιστορικής σημασίας για την Ελλάδα, που θα προσδιορίσουν τις εξελίξεις για δεκαετίες ολόκληρες.
Έφτασε η ώρα να απαλλαγούμε από τους μύθους της μνημονιακής διαχείρισης και να αντιμετωπίσουμε τη σκληρή πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί με διαφορετικούς όρους. Η συμβατική προσέγγιση στα προβλήματα δεν οδηγεί πουθενά, απλώς αναδεικνύει τις δυσλειτουργίες του συστήματος που μας οδήγησε στη σημερινή κατάσταση.
Τα κυβερνητικά κόμματα δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στην αποτελεσματική διαχείριση της κρίσης. Απλώς κερδίζουν χρόνο για να εξυπηρετήσουν με το αζημίωτο τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που στηρίζουν τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, με τον όρο ότι θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο μοίρασμα των «ασημικών» του Δημοσίου.
Από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ και σε μικρότερο βαθμό το ΚΚΕ αξιοποιούν τη φθορά του κυβερνητικού συνασπισμού για να διευρύνουν το ακροατήριό τους. Τα επιχειρήματα όμως που χρησιμοποιούν είναι σε πολλές περιπτώσεις εντελώς ξεπερασμένα από τις εξελίξεις, ενώ δημιουργούν την εντύπωση ότι αρκεί η καταγγελία της στρατηγικής του μνημονίου και όσων την υπηρετούν στο εσωτερικό για να αντιμετωπίσουμε τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα.
Οι λύσεις της Αριστεράς παραμένουν υπερβολικά εύκολες και ευχάριστες για να είναι αξιόπιστες. Εδώ που μας έφτασαν, θα χρειαστούμε 20-30 χρόνια για να ανακάμψουμε. Η πορεία θα είναι δύσκολη, πιθανότατα και αδιέξοδη, εάν συνεχίσουμε την εφαρμογή της στρατηγικής του μνημονίου, ενώ η πολιτική ρήξη με τους πιστωτές μας μπορεί, σε πρώτη φάση, να έχει ακόμα μεγαλύτερο κόστος.
Όχι σε όλαΈτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να εγκλωβιστεί σε μία παραλλαγή της στρατηγικής του ώριμου φρούτου που εφάρμοσαν παλαιότερα ο Κώστας Καραμανλής και η ΝΔ. Τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ λένε, κυριολεκτικά, όχι σε όλα. Λένε όχι στην αξιοποίηση του Ελληνικού για λόγους προστασίας του περιβάλλοντος. Λένε όχι στον περιορισμό της φαμακευτικής δαπάνης, για να μη θιγούν τα συμφέροντα των φαρμακοποιών, οι οποίοι φαίνεται να έχουν ιδιαίτερα ισχυρή εκπροσώπηση στο στελεχιακό δυναμικό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει όχι στον περιορισμό των δαπανών για εξοπλισμούς στο όνομα της προστασίας των θέσεων απασχόλησης στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Προσθέστε στα παραπάνω το όχι στη μείωση των δημόσιων δαπανών, το όχι στις επενδύσεις για τη βιομηχανική επεξεργασία των απορριμμάτων στην Αττική, το όχι στις επενδύσεις για την αξιοποίηση των κοιτασμάτων χρυσού στη Χαλκιδική και στη Θράκη, το όχι στην ολοκλήρωση των έργων για την εκτροπή του Αχελώου, και έχετε το απόλυτο οικονομικό και κοινωνικό μπλοκάρισμα.
Είναι τέτοια η ταχύτητα με την οποία αποδομείται το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να διαχειριστεί την απόλυτη διάλυση που προκάλεσε ο παραδοσιακός δικομματισμός χωρίς να έχει προετοιμάσει μία ολοκληρωμένη και αξιόπιστη εναλλακτική πολιτική. Οι δημοσκοπήσεις –χαρακτηριστικά τα ευρήματα του Βαρόμετρου της Public Issue για λογαριασμό του ΣΚΑΪ– δείχνουν ότι βρισκόμαστε μπροστά στη μεγάλη ανατροπή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων. Η κοινή γνώμη κινείται πλέον μεταξύ οργής, αγανάκτησης, ανησυχίας, άγχους και απογοήτευσης και δίνει προβάδισμα 15 μονάδων στην παράσταση νίκης στον ΣΥΡΙΖΑ (48%) έναντι της ΝΔ (33%).
Λογιστικά κόλπαΤο νέο λογιστικό κόλπο που θα χρησιμοποιήσουν οι εκπρόσωποι των πιστωτών του ελληνικού Δημοσίου για να κατασκευάσουν μια εικόνα σχετικής ομαλότητας είναι η μετάθεση του στόχου για μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους στο 120% του ΑΕΠ από το 2020 στο 2023 και στο 2025.
Έχει αποδειχτεί στην πράξη ότι τέτοιου είδους λογιστικά τεχνάσματα λειτουργούν αποσταθεροποιητικά για την οικονομία και την κοινωνία. Μεγαλώνουν την κρίση αξιοπιστίας που εκδηλώνεται διεθνώς σε βάρος της ελληνικής οικονομίας και απογοητεύουν τους πολίτες, οι οποίοι νιώθουν εγκλωβισμένοι σε μια καταδικασμένη σε αποτυχία πολιτική.
Το γενικό συμπέρασμα από τις δηλώσεις των ξένων παραγόντων που διαχειρίζονται την ελληνική κρίση είναι ότι έχουμε μπροστά μας 10-13 χρόνια εξαιρετικά σκληρής μνημονιακής λιτότητας και στη συνέχεια άλλα 10-15 χρόνια μιας αυστηρής οικονομικής πολιτικής. Η διαχείριση της κρίσης θα κρατήσει τουλάχιστον μία 20ετία και είναι πιθανό να φτάσει και τα 25-30 χρόνια.
Αλλαγή συμπεριφοράς
Η υπερχρέωση και η χρεοκοπία στις οποίες μας οδήγησε η ιδιοτελής κακοδιαχείριση των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είναι γεγονότα ιστορικής σημασίας για την Ελλάδα, που θα προσδιορίσουν τις εξελίξεις για δεκαετίες ολόκληρες.
Έφτασε η ώρα να απαλλαγούμε από τους μύθους της μνημονιακής διαχείρισης και να αντιμετωπίσουμε τη σκληρή πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί με διαφορετικούς όρους. Η συμβατική προσέγγιση στα προβλήματα δεν οδηγεί πουθενά, απλώς αναδεικνύει τις δυσλειτουργίες του συστήματος που μας οδήγησε στη σημερινή κατάσταση.
Τα κυβερνητικά κόμματα δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στην αποτελεσματική διαχείριση της κρίσης. Απλώς κερδίζουν χρόνο για να εξυπηρετήσουν με το αζημίωτο τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που στηρίζουν τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, με τον όρο ότι θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο μοίρασμα των «ασημικών» του Δημοσίου.
Από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ και σε μικρότερο βαθμό το ΚΚΕ αξιοποιούν τη φθορά του κυβερνητικού συνασπισμού για να διευρύνουν το ακροατήριό τους. Τα επιχειρήματα όμως που χρησιμοποιούν είναι σε πολλές περιπτώσεις εντελώς ξεπερασμένα από τις εξελίξεις, ενώ δημιουργούν την εντύπωση ότι αρκεί η καταγγελία της στρατηγικής του μνημονίου και όσων την υπηρετούν στο εσωτερικό για να αντιμετωπίσουμε τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα.
Οι λύσεις της Αριστεράς παραμένουν υπερβολικά εύκολες και ευχάριστες για να είναι αξιόπιστες. Εδώ που μας έφτασαν, θα χρειαστούμε 20-30 χρόνια για να ανακάμψουμε. Η πορεία θα είναι δύσκολη, πιθανότατα και αδιέξοδη, εάν συνεχίσουμε την εφαρμογή της στρατηγικής του μνημονίου, ενώ η πολιτική ρήξη με τους πιστωτές μας μπορεί, σε πρώτη φάση, να έχει ακόμα μεγαλύτερο κόστος.
Όχι σε όλαΈτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να εγκλωβιστεί σε μία παραλλαγή της στρατηγικής του ώριμου φρούτου που εφάρμοσαν παλαιότερα ο Κώστας Καραμανλής και η ΝΔ. Τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ λένε, κυριολεκτικά, όχι σε όλα. Λένε όχι στην αξιοποίηση του Ελληνικού για λόγους προστασίας του περιβάλλοντος. Λένε όχι στον περιορισμό της φαμακευτικής δαπάνης, για να μη θιγούν τα συμφέροντα των φαρμακοποιών, οι οποίοι φαίνεται να έχουν ιδιαίτερα ισχυρή εκπροσώπηση στο στελεχιακό δυναμικό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει όχι στον περιορισμό των δαπανών για εξοπλισμούς στο όνομα της προστασίας των θέσεων απασχόλησης στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Προσθέστε στα παραπάνω το όχι στη μείωση των δημόσιων δαπανών, το όχι στις επενδύσεις για τη βιομηχανική επεξεργασία των απορριμμάτων στην Αττική, το όχι στις επενδύσεις για την αξιοποίηση των κοιτασμάτων χρυσού στη Χαλκιδική και στη Θράκη, το όχι στην ολοκλήρωση των έργων για την εκτροπή του Αχελώου, και έχετε το απόλυτο οικονομικό και κοινωνικό μπλοκάρισμα.
Είναι τέτοια η ταχύτητα με την οποία αποδομείται το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να διαχειριστεί την απόλυτη διάλυση που προκάλεσε ο παραδοσιακός δικομματισμός χωρίς να έχει προετοιμάσει μία ολοκληρωμένη και αξιόπιστη εναλλακτική πολιτική. Οι δημοσκοπήσεις –χαρακτηριστικά τα ευρήματα του Βαρόμετρου της Public Issue για λογαριασμό του ΣΚΑΪ– δείχνουν ότι βρισκόμαστε μπροστά στη μεγάλη ανατροπή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων. Η κοινή γνώμη κινείται πλέον μεταξύ οργής, αγανάκτησης, ανησυχίας, άγχους και απογοήτευσης και δίνει προβάδισμα 15 μονάδων στην παράσταση νίκης στον ΣΥΡΙΖΑ (48%) έναντι της ΝΔ (33%).
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου