ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΨΗΣ-Εξαγορασμένη συναίνεση!

	ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ :: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΨΗΣ

Εξαγορασμένη συναίνεση!

Κάθε απόφαση έχει κόστος. Κι αν δεν συμφωνήσουμε μια ορθολογική διαδικασία επίλυσης των... διαφορών μας, δεν μας σώζουν ούτε χίλια μνημόνια!

13/4/2013

Μέχρι τώρα γνώριζα ότι για ορισμένους «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Από χθες το ρεπερτόριό μου διευρύνθηκε. Eτσι έμαθα, από αφίσα με την υπογραφή της «Συσπείρωσης αριστερών φοιτητών», ότι στο εξής θα πρέπει να λέμε «κάτω οι νόμοι και οι κανονισμοί, νόμος οι ανάγκες κάθε φοιτητή».

Τι ακριβώς υπονοείται με αυτό το «ανάγκες» δεν γνωρίζω. Αν αναλογιστούμε τι κατά καιρούς διακινούν -όλες- οι φοιτητικές παρατάξεις, το μυαλό μας θα μπορούσε να πάει στα πάντα. Το συγκεκριμένο περιστατικό ωστόσο αναφέρεται στη μαζική παράσταση διαμαρτυρίας σε γραφείο καθηγήτριας γιατί τα θέματα που έβαλε στις εξετάσεις ήταν... δύσκολα και κόπηκε το 80% των εξετασθέντων.

Το ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι η εν λόγω καθηγήτρια, όπως μας πληροφορεί η σχετική αφίσα που σημειώνει ότι οι «συλλογικοί αγώνες πετυχαίνουν νίκες», «αποδέχθηκε» το λάθος της και υποσχέθηκε να μην το επαναλάβει. Ας ελπίσουμε όχι για να επιστρέψει στο «δημοκρατικό 5».

Να ήταν το μόνο κρούσμα; Προχθές μασκοφόροι τα έκαναν γυαλιά-καρφιά σε μια εκδήλωση της ΔΑΠ στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά. Ετσι χωρίς λόγο στο πλαίσιο της επαναστατικής γυμναστικής. Χθες εξάλλου στο ΤΕΙ Πάτρας φοιτητές κρατούσαν επί ώρες ομήρους καθηγητές τους, προπηλακίζοντάς τους και απειλώντας να κάψουν τα γραφεία τους, επειδή, κατά την άποψή τους, δεν αντιδρούσαν αρκετά δυναμικά στο σχέδιο «Αθηνά».

Το αντικείμενο της αντιπαράθεσης προφανώς είναι το δευτερεύον. Σε κάποιες περιπτώσεις όσοι αντιδρούν μπορεί να έχουν δίκιο, σε άλλες τα κίνητρα μπορεί να είναι συντεχνιακά - κάθε αλλαγή προκαλεί διαφωνίες. Εκείνο που δεν μπορεί να παραβλεφθεί όμως είναι αυτή η γενικευμένη αντικοινωνική συμπεριφορά, η απόλυτη περιφρόνηση κάθε θεσμού που ενδημεί στα πανεπιστήμια. Αν οι νέοι αποτελούν -και σίγουρα αποτελούν- το μέλλον μας, τότε έχουμε κάθε λόγο να ανησυχούμε.

Και δεν είναι μόνο στα πανεπιστήμια. Προχθές παρακολουθούσα στην τηλεόραση μια κυρία από την Ιερισσό, μητέρα, όπως αυτοσυστήθηκε. Διαμαρτυρόταν σε έξαλλη κατάσταση γιατί της «έχουν κλέψει τη ζωή». Μου φάνηκε υπερβολική στη συμπεριφορά της, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Στον ποταμό των κατηγοριών της τα έβαλε με όλους: όχι μόνο την πουλημένη κυβέρνηση αλλά και τους επιστήμονες που θεωρούν ότι πρέπει να προχωρήσει η επένδυση, αλλά και τη δικαιοσύνη. «Για ποια δικαιοσύνη;» ήταν η επωδός του λόγου της.

Καταλαβαίνω ότι για πολλούς συμπολίτες μας τα λεγόμενα της κυρίας είναι περίπου αυτονόητα. Αν έχουμε ωστόσο ακυρώσει κάθε θεσμοθετημένη διαδικασία αποφάσεων, υπάρχει πρόβλημα. Αναρωτιέμαι για παράδειγμα τι θα έκανε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αν βρισκόταν αντιμέτωπη με ανάλογες αντιδράσεις, αυτή τη φορά ωστόσο από την άλλη πλευρά, από τις χιλιάδες εργαζομένων που θα έμεναν στον δρόμο αν έκλειναν τα ορυχεία.

Ξέρω τι γινόταν ως σήμερα. Θα ερχόταν ο αρμόδιος υπουργός και, για να κλείσει τα ορυχεία και να έχει την ησυχία του, θα υποσχόταν τόσες προσλήψεις των (πρώην) μεταλλωρύχων σε δασοφύλακες, θα εξήγγελλε τη δημιουργία υπαίθριου μεταλλευτικού μουσείου, θα δημιουργούσε πιθανότατα και ΤΕΙ στην περιοχή για ορυκτολόγους.

Η παλιά καλή και δοκιμασμένη μέθοδος της εξαγορασμένης συναίνεσης. Η οποία τις περισσότερες φορές λειτουργούσε σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος. «Ελυνε» ένα πρόβλημα και δημιουργούσε πολύ περισσότερα στο μέλλον. Αυτή την πολυτέλεια δεν την έχουμε πια. Κάθε απόφασή μας έχει κόστος. Κι αν δεν συμφωνήσουμε μια αποτελεσματική και ορθολογική διαδικασία επίλυσης των... διαφορών μας, δεν μας σώζουν ούτε χίλια μνημόνια!