ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ : Ήξεις, αφήξεις

http://www.analyst.gr/2013/11/20/4715/

Ήξεις, αφήξεις

Είναι προφανές ότι, το πρόγραμμα εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας, ακόμη και αν ήταν αυτή πραγματικά ηπρόθεση των εισβολέων, κάτι για το οποίο αμφιβάλλουμε φυσικά, έχει αποτύχει – ενώ έχουν περάσει ανεπιστρεπτί τα χρονικά όρια μίας επιτυχημένης εφαρμογής του.

Ειδικότερα, ένα τέτοιο «εγχείρημα» λειτουργεί στα παρακάτω τρία στάδια, διαρκείας ενός περίπου έτους το καθένα – επειδή διαφορετικά χάνεται η στήριξη του τόσο από τις αγορές (απογοητεύονται, θεωρώντας πια τη χώρα αποτυχημένη), όσο και από τους Πολίτες του κράτους που επιβάλλεται, οι οποίοι χάνουν την εμπιστοσύνη τους σε όλους και σε όλα:

(α)  Στο πρώτο έτος λαμβάνονται όλα τα απαιτούμενα, εξαιρετικά οδυνηρά μέτρα, τα οποία φυσικά εφαρμόζονται άμεσα, απαρέγκλιτα, ακριβώς όπως έχουν αποφασισθεί – αφού έχει προηγηθεί η πλήρης ανάλυση της οικονομίας ενός κράτους, οπότε έχουν βρεθεί τόσο τα προβλήματα, όσο και οι ορθολογικότερες, ρεαλιστικές λύσεις τους.

(β)  Στο δεύτερο έτος «ωριμάζουν» όλα αυτά τα μέτρα εξυγίανσης, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή παρέκκλιση από το στόχο, τον οποίο υπηρετούν.

(γ)  Στο τρίτο έτος αρχίζουν να αποδίδουν, με αποτέλεσμα να επανέρχεται ο ρυθμός ανάπτυξης και να λειτουργεί κερδοφόρα η οικονομία, στηριζόμενη σε εντελώς νέες βάσεις.

Στην περίπτωση της Ελλάδας αποφασίσθηκαν και υπογράφηκαν μέτρα «αμφιβόλου ποιότητας», αφού δεν είχε προηγηθεί η απαιτούμενη ανάλυση της οικονομίας. Στη συνέχεια, δεν εφαρμόσθηκαν ποτέ πιστά και δεν ακολούθησαν οι αλλαγές, οι οποίες θα μπορούσαν ίσως να ωριμάσουν. Τέλος, δεν υπήρξε κάτι που να είχε τη δυνατότητα να αποδώσει – οπότε δεν επανήλθε η ανάπτυξη.

Η βασική αιτία είναι προφανώς το ότι, δεν υιοθετήθηκε ποτέ μία ξεκάθαρη πολιτική, πιθανότατα λόγω του «πελατειακού κράτους»  – γεγονός που συνεχίζει να συμβαίνει ακόμη και σήμερα, με αποτέλεσμα να παρατείνεται απλά ο «επιθανάτιος ρόγχος» της ελληνικής οικονομίας.

Αυτό που δυστυχώς θα ακολουθήσει, εάν δεν μεσολαβήσει κάποιο θαύμα, θα είναι η πλήρης απορρύθμιση του συστήματος, η κατάρρευση και το πραξικόπημα – αν και σε κάποιο βαθμό η σημερινή κυβέρνηση, η οποία λειτουργεί κάτω από τις εντολές της σκιώδους, είναι «πραξικοπηματική». Η υπόθεση μας στηρίζεται στο γεγονός ότι, δεν τήρησε καμία απολύτως από τις προεκλογικές δεσμεύσεις της, οπότε υπεξαίρεσε ουσιαστικά την ψήφο των Ελλήνων – έχοντας παραχωρήσει την εθνική κυριαρχία εν αγνοία όλων.

Προφανώς υπάρχουν λύσεις, οι οποίες όμως είναι είτε καθαρά «δεξιές», εντός Ευρωζώνης, είτε αμιγώς «αριστερές», εκτός Ευρωζώνης – όπως τις έχουμε ήδη περιγράψει στο κείμενο μας «Η Τρόικα, η δραχμή και το ευρώ».

Ενδιάμεσες όμως, διφορούμενες, «ήξεις, αφήξεις» λύσεις δεν υπάρχουν – με αποτέλεσμα, εάν δεν υιοθετηθεί κάποια από τις καθαρές λύσεις, η Ελλάδα να χάσει την ιδιωτική και δημόσια περιουσία της, να λεηλατηθεί, να εξαθλιωθεί, να χρεοκοπήσει και να εκδιωχθεί από την Ευρωζώνη.

Το ίδιο δηλαδή που θα συμβεί με τις κατασχέσεις σπιτιών και τους πλειστηριασμούς που θα ακολουθήσουν – όπου οι οφειλέτες (άρθρο μας) θα χάσουν το σπίτι τους, καθώς επίσης τα χρήματα που έχουν προκαταβάλλει, ενώ θα παραμείνουν χρεωμένοι στο διηνεκές (με κίνδυνο να καταλήξουν στη φυλακή λόγω αδυναμίας εξυπηρέτησης των χρεών τους).

Η λύση για τους συγκεκριμένους οφειλέτες, ειδικά για όσους απειλούνται να χάσουν την  πρώτη κατοικία τους από τις τράπεζες, είναι απλή και εφικτή: η ανάληψη των επισφαλών ενυπόθηκων δανείων εκ μέρους μίας κρατικής τράπεζας.  Η τράπεζα αυτή θα μπορούσε να τα ερευνήσει ένα προς ένα, προβαίνοντας στη συνέχεια σε έναν ρεαλιστικό διακανονισμό με τους οφειλέτες – με πάγωμα των πληρωμών, όπου θα ήταν απαραίτητο, με διαγραφή μέρους τους, με μειώσεις των δόσεων, με χαμηλά επιτόκια κοκ.

Όλα τα υπόλοιπα είναι κενά πολιτικά λόγια και «επιταγές χωρίς αντίκρισμα» – στα πλαίσια ίσως του «ήξεις, αφήξεις, ουκ εν πολέμω θνήξεις», όπου βάζοντας το κόμμα σε διαφορετικά σημεία του χρησμού, αλλάζει το νόημα.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα μνημόνια, συμπεριλαμβανομένης φυσικά της δανειακής σύμβασης – για τα οποία δεν υπάρχει κανένας απολύτως νομικός τρόπος αθέτησης τους, το αργότερο μετά την υπογραφή της «Πύρρειου χρεοκοπίας», του γνωστού μας PSI, το οποίο υπεγράφη στα τέλη του 2011.

Ισχύει δε γενικότερα για το ΔΝΤ και την «ερμαφρόδιτη παραλλαγή» του, την Τρόικα – όπου είτε την αποδέχεσαι ως είναι, είτε την διώχνεις από τη χώρα σου «επαναστατικά», αναλαμβάνοντας τις συνέπειες, όσο οδυνηρές και αν είναι.

Ολοκληρώνοντας, όσο καθυστερεί η εγχείριση, τόσο θα επιδεινώνεται η υγεία του ασθενούς – ο οποίος ευρίσκεται από καιρό πλέον σε κώμα, έχοντας χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα.

Όσο για τους τσαρλατάνους, τους γελωτοποιούς καλύτερα που διαθέτουν τα κόμματα της συγκυβέρνησης, καθώς επίσης η αξιωματική αντιπολίτευση (έναν το κάθε ένα), έχουμε την υποψία πως «καλλιεργούνται» σκόπιμα από τα κομματικά επιτελεία – μετά από σύσταση των εισβολέων.

Ότι χρησιμοποιούνται λοιπόν για τον αποπροσανατολισμό των Ελλήνων, σε συνδυασμό με αντίστοιχους «γελωτοποιούς» σε ορισμένα ΜΜΕ - οι οποίοι αναλαμβάνουν να τους προβάλλουν για την επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου, «εισπράττοντας» την αύξηση της τηλεθέασης τους.

Analyst.gr Team