Ο νέος εκβιασμός

ΤΟ ΒΗΜΑ --- Γνώμες

 

Ο νέος εκβιασμός

Παπαδόπουλος Παύλος

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 16/03/2013, 05:45 | ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: 16/03/2013, 05:45

Η συγκυβέρνηση πίστευε ότι έχει μπροστά της μερικούς «μήνες του μέλιτος» με την τρόικα που θα διαμόρφωναν τις συνθήκες για την προκήρυξη πρόωρων εκλογών με ουσιαστικό πλεονέκτημα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ. Αντί γι' αυτό, η τρόικα είναι έτοιμη να ασκήσει έναν νέο εκβιασμό. Κάθε επαφή της τρόικας με την εκάστοτε κυβέρνηση ξεκινά με τη βεβαιότητα για την «κατανόηση» των εταίρων, συνεχίζεται με οδυνηρές διαψεύσεις και ολοκληρώνεται με την άτακτη υποχώρηση της Αθήνας η οποία εμφανίζεται ως «επιτυχία»! Περιθώρια για νέες «επιτυχίες» όμως μάλλον δεν υπάρχουν.    

Η κυβέρνηση δεν διαθέτει τη δυνατότητα να υλοποιήσει το σκέλος της συμφωνίας που προβλέπει αυτόματες περικοπές δαπανών σε περίπτωση υστέρησης των εσόδων. Απίθανο μοιάζει επίσης να προχωρήσει το υπουργείο Οικονομικών στην πραξικοπηματική κατάσχεση τραπεζικών λογαριασμών για την εξόφληση των ληξιπρόθεσμων οφειλών. Αντιστοίχως, η τρόικα δεν αναμένεται να μας εκπλήξει προσφέροντας πρόσθετη χρηματοδότηση. Αν η αδυναμία λήψης εκτάκτων μέτρων συνδυαστεί με την απροθυμία των δανειστών να προβούν σε υποχωρήσεις, τότε η κυβέρνηση και η τρόικα μπορεί να συμφωνήσουν ότι οι Ελληνες δεν είναι προετοιμασμένοι για περισσότερες θυσίες. Ισως χρειάζονται λοιπόν εκλογές για να εκτονωθούν ψυχολογικά καταψηφίζοντας τη σκλήρυνση της λιτότητας που αμέσως μετά θα υποστούν. Αλλωστε, όπως υποστήριξε ο κ. Ολι Ρεν με αφορμή την Ιταλία, οι εκλογές δεν επηρεάζουν την ασκούμενη οικονομική πολιτική (!). Κάπως έτσι ο ελληνικός λαός ίσως κληθεί εντός εξαμήνου να επιλέξει ανάμεσα σε δύο ψευδεπίγραφα «όχι» στο νέο κύμα λιτότητας. Στο αμήχανο «όχι» της συγκυβέρνησης και στο άναρθρο «όχι» της αντιπολίτευσης. Δεν θα είναι παρά δύο μεταμφιεσμένα «ναι».

Ο «μετεκλογικός ρεαλισμός» που θα επικρατήσει ανεξαρτήτως αποτελέσματος θα παρουσιαστεί ως «επιτυχία» επειδή «παραμένουμε στο ευρώ»! Στην πραγματικότητα θα συνεχίσουμε να κλωτσάμε το κονσερβοκούτι στον χωματόδρομο. Οι λόγοι είναι γνωστοί. Η διαχείριση του νομίσματος από την ΕΚΤ μπορεί να βελτιωθεί, αλλά ποτέ δεν θα σχεδιαστεί με κύριο γνώμονα τις ελληνικές ανάγκες. Επιπλέον, η πραγματική οικονομία για να σταθεί στα πόδια της χρειάζεται ετήσια χρηματοδότηση ύψους 20-30 δισ. ευρώ (δηλαδή όση είχε την περίοδο 2003-2008) την οποία δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε.

Το κυριότερο είναι ότι το ευρώ είναι πλέον θεμελιώδης σταθερά του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού συστήματος, με αποτέλεσμα κανένας να μη ρισκάρει ένα πείραμα με την ευρωζώνη. Ο φόβος ανεξέλεγκτης αποσταθεροποίησης είναι η αιτία που τα διεθνή κέντρα αποφάσεων στερούν απ' οποιαδήποτε χώρα τα μέσα και τις εγγυήσεις για την έξοδο. Κατά συνέπεια, μια «σκληρή διαπραγμάτευση» με όπλο την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα παραμένει μια ουτοπία για Ελληνες, Ιταλούς και Ισπανούς. Δεν μπορείς να φύγεις μόνος σου και δεν μπορείς να διαπραγματευθείς απειλώντας με αυτανάφλεξη. Υπό αυτές τις συνθήκες το μόνο που μπορούμε να αναμένουμε στον Νότο είναι κυβερνητικές κρίσεις, επέκταση της φτώχειας και έκρηξη των άκρων. Μπορεί να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να είναι πάλι 2003. Καλό είναι όμως να προετοιμαστούμε για ένα ακόμη δυσκολότερο μέλλον μετά το 2013.